Op dit moment is Julia Roberts de best betaalde en meest bekende actrice van de wereld, en anno 2001 kan ze elke rol krijgen die ze wil. Zeker ook met haar kersverse Oscar op zak voor haar rol in Erin Brockovich. Haar eerstvolgende keuze na die film viel op de low-budget film The Mexican. Samen met niemand minder dan Brad Pitt. Low budget denk je dan? Ja. De film kostte bij elkaar 35 miljoen en beide acteurs namen voor hun rol elk een bescheiden bedrag in rekening. Dit met de motivatie dat ze altijd nog eens samen wilden spelen in een film met een goed script. The Mexican van Gore Verbinski is zo’n film naar hun mening.

Het verhaal van The Mexican is opgesplitst in twee verhaallijnen. De film begint met de scheiding tussen de twee geliefden Jerry (Pitt) en Samantha (Roberts). Jerry werkt voor een criminele organisatie en omdat hij zijn laatste ‘job’ verknald heeft, dient hij nu als straf naar Mexico te gaan om daar een legendarisch pistool (genaamd: The Mexican) te vinden, en vervolgens aan zijn baas te retourneren. Samantha vind dat Jerry egoïstisch bezig is en nooit aan haar denkt. Zij wil naar Las Vegas, maar Jerry kan niet omdat hij gedwongen naar Mexico moet, en daarom besluit Samantha om Jerry een goeie reis te wensen en vervolgens alleen haar weg te vervolgen naar Vegas.

~

Het eerste deel van de film is erg boeiend en leuk. Beide verhalen zijn onderhoudend en het tempo verslapt geen enkel moment. Na het eerste uur sluipen de clichés en Hollywoodmomenten toch de film binnen. Zo geloofwaardig en grappig dat het eerste uur was, zo cliché en ongeloofwaardig is het tweede uur. Hierin komt toch wel erg duidelijk naar voren dat het einde, het gelukkige samenkomen van Roberts en Pitt, al vast lag en hier naar toegewerkt moest worden. Een kort optreden van Gene Hackman en een onverwachte plotwisseling bij het einde kunnen niet voorkomen dat de film toch een zuur nasmaakje achterlaat.

Nou is Robert de Niro altijd een plezier om naar te kijken en ook Cuba Gooding Jr. is geen slechte acteur, maar wat die twee samen in Men of Honor doen is een raadsel. Een tenenkrommende film, met misselijkmakende zoete scènes en een onvoorstelbaar verhaal. En dit alles is nog waar gebeurd ook.

Het begint al zoet als het kleine jongetje Carl Brashear ergens na de Tweede Wereldoorlog tegen zijn papa zegt dat hij niet naar school gaat omdat hij hem moet helpen het land om te ploegen. Zielig, zo’n arme zwarte familie, die het geld bijeen moet schrapen door op andermans land te ploegen voor een schijntje. Zodra Carl wat ouder is en hoort dat je in het leger veel geld kunt verdienen, schrijft hij zich in. Papa en mama de centjes, Carl naar een vliegdekschip als koksmaatje.

~

Robert de Niro is inderdaad de kwaadste niet. Als Billy Sunday knauwt en snauwt hij in een zuidelijk accent, en hij doet zijn best, maar zijn rol is niet meer dan een typetje. Scènes waar hij meer kan laten zien zijn er maar weinig. Het is wel leuk om te zien hoe hij en zijn dronken vrouw Gwen (Charlize Theron) er een bijzondere relatie op na houden. Jammer dat het scenario die lijn niet verder uitwerkt.

Cuba Gooding Jr. kan mooi volhardend kijken en guitig glimlachen, meer zit er in Men of Honor niet voor hem in. Hij speelt een historische figuur, wiens levensverhaal echt zo gegaan is, maar het is te gek voor woorden om te zien hoe Gooding tegenslag na tegenslag overwint, en daarbij steeds de kaken op elkaar klemt. Dit kan en mag je niet van een acteur eisen.

Regisseur Tillman levert een gladde film af die er technisch goed uitziet, maar die de bioscoopbezoeker misselijk maakt van de hoeveelheden vioolmuziek, gepijnigde blikken en zielige momenten. De Niro en Gooding acteren beiden tot aan de grenzen van hun eendimensionale karakters, en Charlize Theron komt niet vaak in beeld, maar is wel degene die van haar typetje het meeste weet te maken. Wie van zoetsappig melodrama houdt en geniet van goedkope tranentrucjes mag naar Men of Honor. Voor de rest: een waargebeurd drama op RTL4 is geloofwaardiger.

Slechte grappen en “treiteren” brachten Andy Kaufman een twijfelbare roem. Een man die leefde tussen schijn en wezen. Hij verlegde de grens tussen artiest en publiek, testte het publiek alvorens het iets aan te bieden. Zo las hij aan een stel studenten integraal The Great Gatsby voor, tot absolute verveling van de studenten. Kaufman ging een stap verder met zijn humor, of misschien zijn anti-humor.

Het was aan Jim Carrey de eer Andy Kaufman neer te zetten; iets wat hij weergaloos doet.
Man on the Moon is niet een eerbetoon geworden in de gewone zin van het woord. Kaufman wordt gewoon neergezet zoals hij was: moeilijk in de omgang en met gebreken en al. Juist dit maakt het zo de moeite waard om naar de film te kijken; we worden nogmaals geconfronteerd met zijn gedrag en de daaruit voortkomende consequenties.

We volgen Kaufman gedurende de verschillende periodes in zijn leven: het moeilijk hanteerbare jongetje dat optreedt voor de muur, de van zichzelf verzekerde stand-up comedian, zijn grote doorbraak in Taxi die hem de zo begeerde roem bracht, tot aan zijn dood in 1984.
Zijn one man show in Carnegie Hall wordt gepresenteerd als zijn afscheid, maar dit was in werkelijkheid niet het geval. Wel is waar dat hij na zijn optreden In Carnegie Hall de bezoekers op “Milk and Cookies” trakteerde.

De kracht die Miloš Forman aan de film geeft is dat hij geen redenen geeft waarom Kaufman was zoals hij was. Dit is een zeer groot pluspunt waar andere filmmakers iets van kunnen leren. Juist door niet te analyseren en te moraliseren is het veel interessanter om “levens” te verfilmen en krijgt de kijker de kans zelf een beeld te vormen van het betreffende onderwerp.

Forman heeft een fascinerend beeld gegeven van een onmogelijke maar bijzondere man die genoeg zelfkennis had om van zichzelf te kunnen zeggen: “There’s no way to describe what I do. It’s just me.” Forman heeft met Man on the Moon een mooi en eerlijk monument geschapen van een man die in zijn leven nooit een grap verteld heeft.

We hebben zo langzamerhand genoeg films met satanisme gezien. Op z’n best waren dat films als The Exorcist en Polanski’s Rosemary’s Baby. Met wat minder smaak namen we genoegen met End of Days en The Ninth Gate. Nu met de komst van Lost Souls denk ik met weemoed terug aan End of Days; het kan dus nog slechter.

Winona Ryder speelt het devote katholieke meisje Maya. Zij is zelf bezeten geweest van duivelse krachten. Zodoende is zij de juiste persoon om pastoor Lareaux (John Hurt) te assisteren bij een exorcisme van seriemoordenaar Henry Birdson (John Diehl). Wanneer dit uit de hand loopt, is Maya er van overtuigd dat Satan op het punt staat een mensenlichaam te betreden. Maar wie wordt het? Door allerlei rare codes die opgeschreven zijn door Henry Birdson, ontrafelt Maya wie het is. De arme man is Peter Kelson (Ben Chaplin), een succesvol true crime schrijver en overtuigd atheïst. Kelson vindt dit alles maar onzin, maar Lucifer zit achter hem aan! Ben Chaplin wordt de antichrist en Winona Ryder moet dat tegenhouden. Dit is toch wel de grootste belediging voor de duivel ooit.

~

Lost Souls is een film die je niet hoeft te zien. Het verhaal is ontzettend mager, en wordt bovendien nog eens een keertje verscherpt door de uitmuntende plaatjes. Alleen wanneer je van puik camerawerk houdt, en je niet snel geërgerd bent dan is het misschien nog een kaatje kopen waard. Mijn advies luidt dan ook eenvoudig: ga lekker naar The Exorcist (nu het nog kan!) of huur Rosemary’s Baby.

~

Sissi, verdoofd en gehypnotiseerd door de klap, vraagt zich af of de jongen die haar aan het redden is misschien de Ware Jacob is. Ze kan niet meer slapen en als ze eindelijk in slaap valt droomt ze over hem. Ze moet hem terugvinden. En daarvoor moet ze de buitenwereld in.

Steini, Otto en Werner worden jaloers. Sissi verwaarloost hen en heeft alleen maar aandacht voor die rare van buiten, die Sissi helemaal niet wil zien. Want ook Bodo heeft zo zijn problemen. Hij heeft zich opgesloten in het toilet van een tankstation, wacht tot het verleden ongedaan gemaakt wordt en bereidt intussen met zijn broer een bankoverval voor.

~

Der Krieger und die Kaiserin is een mooie film die laat zien dat gekken niet om mee te spotten zijn, dat Duits een mooie taal is voor poëzie en fluisteringen en dat “ergens buiten de liefde wacht”.