De film begint met een scène waarin twee mannen naast elkaar zitten bij een dansoptreden. Eén van hen is zo geroerd door het stuk dat er tranen over zijn wangen rollen. In de volgende scène zie je één van de mannen, Benigno, een comateuze vrouw verzorgen. Hij vertelt haar over de voorstelling en dat de man die naast hem zat huilde van ontroering. Benigno is een verpleger. Hij heeft twintig jaar van zijn leven voor zijn moeder gezorgd met wie hij tegenover een balletschool woonde. Vanuit zijn raam keek hij altijd naar de ballerina’s en zo werd hij verliefd op Alicia, een ambitieuze balletdanseres. Meer dan een kort gesprek hebben zij nooit gehad, want Alicia krijgt een verkeersongeluk en raakt in coma. Benigno, wiens moeder net is overleden, biedt zich aan als verzorger. Zo kan hij toch bij zijn geliefde zijn.

Stier

Marco, de andere man uit het theater is een Argentijnse journalist. Op het moment van de voorstelling is hij bezig een artikel te schrijven over Lydia, een toreador. Ze worden verliefd en krijgen een relatie. Maar het noodlot slaat toe Lydia kan een aanval van een stier niet ontwijken en ook zij raakt in een coma.

Doordat zij in dezelfde privé-kliniek belandt als Alicia kruisen de paden van Benigno en Marco opnieuw. Voor Marco is de situatie een nachtmerrie; de vrouw van wie hij houdt ligt in coma en is onbereikbaar voor hem. Praten tegen haar lijkt hem nutteloos aangezien ze klinisch dood is. Benigno koestert zijn situatie juist. Hij praat tegen Alicia en verzorgt haar. Hij voelt zich nauw verbonden met haar. Naarmate de film vordert groeit er een hechte vriendschap tussen beide mannen. De film eindigt met een verrassende ontknoping.

Contrast

Marco en Benigno zijn twee totaal verschillende mannen. De oudere Marco heeft zijn hele leven veel gereisd en heeft veel levenservaring. Zijn nuchtere kijk op de situatie verbaast Benigno. Benigno is een dromer. Hij is zijn hele leven amper zijn huis uit geweest en heeft weinig meegemaakt. Dit contrast is ook enigszins terug te vinden bij de vrouwen van uit het verhaal. Alicia is een jong meisje die beschermd is opgevoed door haar vader. Lydia is een vrouw met een wat meer bittere kijk op het leven.

Viezerik

De film bevat mooie serene beelden. Benigno is helemaal weg van Alicia. Objectief gezien zou je hem een viezerik kunnen vinden die haar eerst bespioneerde vanuit zijn huis en haar nu van dichtbij bewonderd. De manier waarop hij haar wast komt vertederend en liefdevol over, maar had net zo goed anders opgevat kunnen worden. Almodovar houdt de beelden in de film ingetogen. Dit is een goede keuze geweest want het scenario is opvallend genoeg op zichzelf. Door het simpel en sober te houden komt het verhaal extra goed tot zijn recht.

J.R.R. Tolkien was een dromer, de man die een halve eeuw geleden een boek schreef over zijn ‘wereld’. Een wereld die bestond in zijn eigen hoofd, een soort alternatieve bijbel voor deze briljante man, een hoogleraar in de talen. Hij bedacht 14 verschillende talen voor zijn eigen wereld, en uit deze fascinatie ontstond The Lord of the Rings, een boek waarvan later 52 miljoen exemplaren verkocht zouden worden en wat na de bijbel het meest gelezen boek ooit werd.

Peter Jackson, discutabel de grootste Lord of the Rings-fan ooit heeft ongeveer zes jaar van zijn leven besteed aan het verfilmen van alle drie de delen van The Lord of the Rings. Eind 2001 verscheen het eerste deel van de film; The Fellowship of The Ring op het grote doek. Een overweldigend succes en Jackson deed wat van hem verwacht werd : hij creëerde een film die voor nieuwkomers het verhaal toegankelijk maakte en verzorgde voor de fans een droom die werkelijkheid werd. The Fellowship was het begin van de trilogie, en stelde ons voor aan o.a. Frodo (Elijah Wood), Aragorn (Viggo Mortensen) en Gandalf (Ian Mckellen), de sleutelfiguren uit het verhaal.

Val

Waar Tolkien het tweede boek begint met de dood van Boromir (die wij al zagen aan het einde van de eerste film), begint The Two Towers nu met een korte, fantastische flashback (met de nodige special effects) van de val van Gandalf met het groteske monster Balrog uit het eerste deel. Net als bij het begin van The Fellowship, word je hiermee weer vanaf de eerste minuut in de film gezogen.

Zoals iedereen weet is het genootschap van de ring uit elkaar getrokken aan het einde van deel een. Merry en Pippin zijn ontvoerd door de orks en Aragorn, Legolas en Gimli, verdrietig maar niet verslagen na het verlies van Boromir, zetten de achtervolging in op de ‘hobbitnappers’. Frodo en Sam zetten intussen koers naar Mordor.
Waar Tolkien in zijn boek deze verhalen ietwat serieel laat verlopen, kiest Jackson voor de parallelle aanpak. Hij weeft de verhalen door elkaar, en dit is natuurlijk een uitstekende manier om een film van drie uur te op stoom te houden.

Drie karakters

De essentie van The Lord of the Rings draait natuurlijk om die ene ring, en Frodo draagt de verantwoordelijkheid om deze ring te vernietigen. Het belangrijkste en tevens boeiendste verhaal van het tweede deel is dan ook die van de twee hobbits, die getergd door vermoeidheid en angst blijven vechten om de wereld te redden van totale duisternis. Zij ontmoeten het wezen Gollum (het allermooist vormgegeven computergeanimeerde karakter tot nu toe in een film) dat de ene ring jaren in zijn bezit had en daardoor compleet vervormd is geraakt. Hij wil zijn ring terug, en hoewel hij verraderlijk is en niet te vertrouwen, weten Frodo en Sam hem te strikken om hen te helpen in een weg te vinden naar Mordor. Deze drie karakters komen zo ontzettend goed tot leven in de tweede film dat het boek er zelfs beter op wordt.

Gimli, Legolas en voornamelijk Aragorn zijn de feitelijke helden van deze film. In hun verhaal strijden zij tegen de uitroeiing van de mens. Sauron en de tovenaar Saruman hebben een bond gesloten en willen alles wat mens is vernietigen. De drie strijden met behulp van de teruggekeerde Gandalf en de mannen van Rohan tegen dit kwaad die tot een immens spannende climax komt in het gevecht om Helm’s Deep.

Arwen

Het verhaal van Arwen (Liv Tyler) – die bovendien helemaal niet voorkomt in het boek The Two Towers – is niet nodig voor de essentie van het het verhaal en vertraagt de film onnodig. Jackson neemt op meerdere momenten in de film een “loopje” met het boek, wat soms wat vervelend kan zijn voor de fans, maar veelal wel ten goede komt aan het tempo of spanning van de film.

Het feit blijft, dat net als in deel een, Jackson zijn eigen creativiteit en visie met die van Tolkien samensmelt en dat het resultaat, een uitzondering daar gelaten, zeer goed uitpakt. De karakters komen nu pas echt tot leven, de gevechten zijn verdubbeld in aantal en we hebben een magnifieke Gollum erbij gekregen. Kortom, Jackson presteert het om het vervolg nog beter te maken dan deel een en dat werft veel respect. Heel veel respect.

Lees ook wat 8WEEKLY van The Fellowship of the Ring vond!