Maaikes Grote Dagboekje
~
Kantklosuitje
Grofweg kan het album in twee delen worden gesplitst. Het eerste doet ons verslag van het lief en leed in en rond huize Hartjes. Ondanks dat de acteurs de hen toebedeelde rol met verve vervullen, gaan veel van de scènes als een nachtkaars uit. De (liefdes)perikelen en andere gebeurtenissen die ons worden voorgeschoteld lijken in veel gevallen slechts interessant voor de direct betrokkenen. Voor de argeloze lezer zullen het veelal niet meer dan kiekjes zijn van oma’s laatste kantklosuitje.
Toch doet het Maaike Hartjes onrecht om alles op deze manier te kenschetsen. Zij heeft het talent diepe gevoelens en alledaagse situaties op een aandoenlijke en grappige manier in beeld te brengen. Het is echter raadzaam wat kritischer te kijken naar de strekking van de verschillende verhaaltjes. Het predikaat dagboek verschaft de auteur veel creatieve vrijheid. Het is echter de kunst op de juiste manier met deze vrijheid om te gaan.
Balkanoorlog
~
Gedurende deze periode had Maaike Hartjes veelvuldig contact met hen via e-mails. Het is mooi om te zien hoe zij de gruwelen van deze oorlog op haar eigen relativerende wijze heeft vorm gegeven. Hierbij spaart ze niemand, ook zichzelf niet. Ook is het goed dat deze sombere scènes af en toe worden onderbroken door fragmenten uit Maaikes eigen leven. Al had het niet misstaan als zij hier en daar wat meer afstand had genomen van haar onderwerp. Dat had het voor de lezer nog aangrijpender gemaakt.
Het is Maaike Hartjes ten dele gelukt haar Grote Dagboekje op een boeiende wijze vorm te geven zonder al te veel de authenticiteit, die per slot van rekening bij een dagboek hoort, uit het oog te verliezen. Toch blijft het gevoel hangen dat dit iets te veel van het goede is. Door de grote hoeveelheid fragmenten, die lang niet altijd even sterk zijn, beklijft er weinig aan het eind. En dit, terwijl er toch genoeg te genieten valt. Het zou haar dus sieren als zij de volgende keer de lezer en zichzelf wat serieuzer zou nemen.
