Bløf

Gelikte soul

Openingsact in die Binnenzaal was de Kaapverdiaanse Suzanna. In december won Suzanna Lubrano, die op haar vierde naar Nederland verhuisde, twee prestigieuze Kora All African Awards, waaronder die voor de beste Afrikaanse zangeres. Een veelbelovend meisje dus, die Suzanna. Haar zang en de band bleken op Noorderslag inderdaad erg goed. De zoetige exotische liedjes lagen prettig in het gehoor, maar na twee nummers werd duidelijk dat het allemaal wel erg gelikt was. De liedjes werden zorgvuldig gezongen, zoals ze ook op plaat staan. Een opwindend gevoel in de onderbuik gaf het optreden daardoor zeker niet.

Het is een onderhand bekend probleem van de R&B en nu soul: liedjes maken kunnen de dames wel, maar de optredens ontberen originaliteit, opwinding en onrust. Dat bleek ook het manco bij Tasha’s World. Evenals Suzanna doet Natasha Slagtand, de drijvende kracht achter de groep, het goed in het buitenland: het debuut van de band is uitgebracht op een Brits label en ze zijn vooral in Japan erg hip. In Groningen sloeg de muziek echter minder aan. Ook dit optreden was te gelikt, te weinig authentiek.

Di-rect

Di-rect vs. passie

Bij Di-rect leek het even spannender te worden. De band rockte er lustig op los en gitarist Spike sprong als een jonge hond over het podium. Ook hier ging het echter na een paar nummers vervelen. De band doet de optredens nu al op de automatische piloot en de bokkesprongen van Spike bleken eveneens in steeds dezelfde patronen te gaan. Het is de vraag hoe de band zich zal ontwikkelen. De muziek kent momenteel weinig diepgang; het is vooral oppervlakkige gitaarpop, duidelijk door jongeren gemaakt. Dat zal komende jaren moeten veranderen, wil Di-rect niet net als bijvoorbeeld de Heideroosjes tot in lengte van dagen voor zalen vol met kinderen tussen de twaalf en zestien jaar spelen. Het wordt interessant te zien hoe de band zich door dat proces van volgroeiing heen worstelt, maar momenteel voegt Di-rect weinig toe aan de Nederlandse rockscène.

Terwijl Di-rect in de grote zaal speelde, was de kelder afgeladen met liefhebbers van We vs. Death. De instrumentale Utrechtse band speelt op surf geënte muziek. Overeenkomsten liggen er duidelijk met de Treble Spankers en Calexico, alleen zijn de Utrechters lomer, minder gehaast. We vs. Death staat in driemansformatie op het podium, maar wordt bij sommige nummers uitgebreid met een violiste. Sfeer staat voorop, maar de band speelt wel met passie. Dit in tegenstelling tot een ‘sfeerband’ als This Beautiful Mess, die eerder op de avond in de Oorzaal speelde. This Beautiful Mess grossiert in mooi gespeelde, maar erg saaie liedjes.

Stuurbaard Bakkebaard

Intellectueel geneuzel

De drift die acts als This Beautiful Mess en Suzanna misten, was later op de avond bij steeds meer bands terug te vinden. Echte hartstocht was er voor het eerst bij Stuurbaard Bakkebaard. De contrabassist, drummer en zanger annex gitarist toonden werkelijk geweldig te kunnen spelen, alleen deden ze dat te weinig. De band rockte niet lekker door, maar onderbrak het optreden regelmatig voor intellectueel geneuzel. Gelukkig werd dat tegen het eind van het optreden, toen de tijd snel opraakte, steeds minder. De band speelde toen lekker door, waardoor de chemie tussen band en publiek sterker werd. Er gingen zelfs enkele benen van de vloer.

Na Stuurbaard Bakkebaard was het de beurt aan echt energieke acts: eerst League of XO Gentlemen en Peter Pan Speedrock, daarna Green Hornet als afsluiter van het festival. Laatste twee verrasten niet, maar zetten wel erg goede optredens neer. Vooral Peter Pan wist te overtuigen met de harde gitaarpartijen. Zelden heb ik ook een band gezien die zijn muziek zo goed betitelde: het was drie kwartier pure speedrock uit Eindhoven.

League of XO Gentlemen

Muzikaal gezien was League of XO Gentlemen, de nieuwe band van Rudeboy, interessanter. Over de mengeling tussen hiphop en rock op de debuutplaat Smiling At The Claptrap Circuses waren wij al redelijk positief, maar live is de band nog veel beter. De League vervalt niet in Korn- of Limp Bizkit-achtige muziek, maar zoekt haar eigen weg tussen de twee stromingen. Voorspelbaar is het nooit, overtuigend des te meer. Rudeboy sleepte publiek en de band mee in zijn oneindige enthousiasme, waardoor een heerlijk energieke wisselwerking ontstond. Voor het eerst werd ook buiten de Marathonzaal enthousiast gedanst. Vooral tijdens de afsluiter, een cover van One Armed Scissors van At the Drive In, gingen zowel band als publiek helemaal los. De League was weliswaar niet de officiële afsluiter van het festival, maar de als Jon Spencer rockende Green Hornet en het wat flauwige Olabola vielen er volledig bij in het niet. De League of XO Gentlemen was zonder enige twijfel de meest overtuigende band op Noorderslag.

Sioen

Kijken op de gok

De opzet van Eurosonic is dat onbekende, maar naar het schijnt veelbelovende bandjes uit alle Europese contreien vijfenveertig minuten krijgen om zichzelf te presenteren. Dat gebeurt in ieder mogelijk zaaltje dat de Groninger binnenstad kent. Het is een leuk concept, waarbij je van het ene cafeetje naar het andere loopt, maar het grote nadeel is dat je meerderheid van de tijd verdoet bij een band die weinig bijzonders presteert. Slecht is het allemaal zeker niet, maar het zoveelste gitaarpopbandje dat maar weinig van zijn voorgangers verschilt, weet de aandacht niet vast te houden, waardoor het snel weer zoeken naar een volgende, leukere band is. Hoewel dat ook juist de charme van het festival is, is het frustrerend als je in de twee dagen die Eurosonic duurt maar weinig boeiends ziet.

Om toch zeker te zijn van enkele leuke bands, stroomde het publiek massaal naar de enkele bekende naam die geprogrammeerd was. Zo stond vrijdag bij het Britse I Am Kloot al een uur voor aanvang een flinke rij voor de zaal. Die rij heeft vervolgens heel de avond aangehouden, omdat de hippe dance act T. Raumschmiere de avond daar zou afsluiten. Als je als bezoeker zo’n bekendere band wilt zien, moet je de afweging maken of je al die tijd buiten in de rij wilt staan, terwijl er op andere plaatsen zoveel andere bands spelen, of dat je doorloopt en de enige zekere goede band aan je voorbij laat gaan. Als je besloot verder te kijken, hielp het programmaboekje maar weinig. De informerende stukjes waren slecht geschreven, grossieren in clichés en vertellen – heel knap – bijna niets over de bands. De bezoeker is dus volledig aan zijn lot overgelaten, en moet maar op goed geluk een zaal binnenstappen. Hierdoor heb je op een festival als Eurosonic al een goede dag als je twee écht goede bands ziet.

The Gathering

Leed met drank

Bijkomend probleem was het krijgen van verfrissingen. Iedere zaal werkte met een ander systeem, waardoor ik op den duur met zoveel verschillende soorten muntjes op zak liep, dat ik geen idee meer had welke waar in te wisselen. Volgend jaar kan de organisatie beter bedingen dat overal met geld kan worden betaald, of er moet een centraal muntensysteem worden ingevoerd; zoals het nu was, kon echt niet. Misschien kan dan ook meteen de kwaliteit van het gebodene gelijk worden geschakeld. Nu was het bier in het Grand Theatre lauw (en de barjongens konden niet tappen), bij Minerva kreeg je voor een muntje (€ 1,70) een minuscuul glaasje jus d’orange en bij Vindicat was het bier ronduit smerig. Wel goed was het in bijvoorbeeld Huize Maas. Het bier was er koel, kwam uit een echt glas in plaats van plastic bekers en de barjongens wisten hoe te tappen. Een verademing na al het eerdere leed.

Vermaak met Jerney

Het was echter niet allemaal kommer en kwel op Eurosonic. Als je wel het geluk had een paar keer bij een leuk bandje binnen te stappen, waar er – ondanks de voorgaande klachten – voldoende van speelden, ben je voor weinig geld (€ 10,- op donderdag, € 15,- op vrijdag) op een boeiend festival geweest. En ook als je geen leuke bands treft, kun je je vermaken met Jerney Kaagman (de strenge meesteres van Idols) of de andere bekende Nederlanders die op het festival rondlopen (of aan de bar hangen).

Onze voorkeur ging echter naar de muziek. Ondanks het gemopper op het festival, hebben we zeker interessante bands, acts en artiesten gezien. Zoals gebruikelijk stonden er weer veel gitaarbandjes geprogrammeerd, waarvan er maar een paar waren die boven het gemiddelde uitstaken (The Ex, Myslovitz, Mintzkov Luna). Vooral bands die grensoverschrijdend werken (Anima Sound System, Ralph Myerz & Jack Herren Band, Soulvation) of akoestische muziek brengen (British Sea Power, Beth Hart) wisten ons te beroeren. Een overzicht van de beste bands volgens 8WEEKLY.

Donderdag

Anima Sound System

Anima Sound System (Hongarije)

Een vrolijke dance-act, met echte instrumenten. Een jongen en meisje zijn het gezicht van de band. Zij is een vrolijk Macarena-meisje dat voor de sfeer zorgt, hij is het bedachtzame geweten van de band. Hij draagt een T-shirt met de opdruk ‘Buddhism’ en lijkt zelf ook op een boeddhistische monnik: kaal hoofd, zijn zinnen murmelend als waren het mantra’s en iedere beweging ingecalculeerd. De band gebruikt veel fluitjes en andere, grotere blaasinstrumenten. Het publiek werd gaande het optreden steeds enthousiaster. Jammer is alleen dat de band op donderdag als opener stond geprogrammeerd. Later op de avond was de muziek beter tot zijn recht gekomen. [JAB]

The Gathering (Nederland)

Dromerig, ijl en vooral: heel mooi. Zo is The Gathering na hun recente metamorfose het best te omschrijven. De death metal-plus-sopraan heeft plaatsgemaakt voor een psychedelische sound die rechtstreeks tot de jaren 70 is terug te voeren. Met wolken keyboard, diffuse vocalen van Anneke van Giersbergen en spaarzame gitaarpartijen (veel nootjes, weinig distortion) is het geluid van The Gathering uniek in Nederland en, op dit festival tenminste, uniek in Europa. Een band om zorgvuldig te koesteren. [MZ]

British Sea Power

British Sea Power (Groot Brittanië)

De band opende met een geweldige clip, waarin standbeelden tot leven zijn gewekt en een nummer van de band zingen. Het publiek bereidt zich voor op een groots optreden, maar dan stapt de manager op het podium. De zanger is zijn paspoort kwijt en kon daarom het land niet uit. ‘Om toch te laten zien waartoe de band in staat is’ worden drie nummers akoestisch gespeeld. We verwachten eigenlijk dat het om een grap gaat, en dat uiteindelijk de volledige band een knallende rockshow zal neerzetten, maar als de dj begint te draaien, is het zeker dat het bij de drie liedjes blijft. Het waren wel erg mooie liedjes, maar het was een anticlimax dat het daarbij moest blijven. [JAB]

The Ex (Nederland)

Een bijna eeuwenoude Nederlandse punkband. Zelfs de eerste winnaar van de op Noorderslag uitgereikte Popprijs. The Ex is 25 jaar geleden begonnen als standaard punkband, maar heeft zijn grenzen verlegd. Zowel qua instrumenten als qua invloedssferen werd de muziek breder, maar aan energie en enthousiasme heeft de band nooit ingeboet. The Ex heeft nu onder andere Afrikaanse muziek omgewerkt tot pittige gitaarstukken. Het publiek was dolenthousiast en ook wij konden niet stil blijven staan. [JAB]

Vrijdag

Beth Hart

Beth Hart (Verenigde Staten)

Vier jaar geleden scoorde ze met het nummer L.A. Song een enorme hit, en nu is ze terug. In de kelder van het Newscafe gaf ze alvast een akoestisch voorproefje van haar nieuwe album, dat over een paar maanden in de winkel ligt. Haar nieuwe liedjes klinken goed, ze beschikt over een geweldige stem en een goede podiumpresentatie; ik voorspel haar een grootse toekomst. Het publiek was bij aanvang van het optreden (sterker nog: bij de soundcheck) al enthousiast, en dat werd gaandeweg de drie kwartier alleen maar erger. Binnenkort is ze terug in Nederland, en ze heeft ons een fijne rockshow beloofd, dus gaat dat zien! [JAB]

Ralph Myerz & Jack Herren Band (Noorwegen)

Dit jaar was er wederom een Noorse band die wist te overtuigen, net als bij de vorige editie waar Erlend Øye en Kaizers Orchestra verrassend uit de hoek kwamen: niet op het USVA-podium (waar onder de noemer ‘Norway Now!’ vier Noorse bands stonden geprogrammeerd) maar in Simplon kwam de Ralph Myerz & Jack Herren Band uit Bergen de goede Noorse reputatie verdedigen. Terwijl achterin op een verhoging het brein van de band, Ralph Myerz (Selleveld), de elektronica bediende, zorgden een bassist en maar liefst twee drummers annex entertainers voor het betere livespektakel. De vriendenclub bracht een mix van allerlei muziekstijlen met als constante factor een vette dansbare groove gelardeerd met een zweetspetterend percussieduel, waarbij op het drumstel werd gestaan en er lustig met de handen gedrumd werd. Aan het slot speelden ze nog een extra nummer waarbij een sample van het publiek in hun muziek werd geïntegreerd. Met hun enthousiaste performance en kwaliteitsmuziek verdient deze band het om echt door te breken bij een groter publiek.[BM]

Soulvation

Soulvation (Nederland)

Ronald Molendijk was als dj al zeer succesvol, maar vormt tegenwoordig de spil van een ware band. De andere belangrijke persoon in Soulvation is Jeroen Rietbergen, die ervaring opdeed achter de toetsen bij Marco Borsato. Soulvation is echter meer: in totaal staan er zeven man op het podium. De band heeft zichtbaar plezier in wat ze doet, en weet dat over te brengen op het publiek. De muziek is een mengeling van van alles, maar is vooral bedoeld om op te dansen. En dat gaat erg goed. Als ze in de buurt zijn en je hebt zin in een feestje, moet je Soulvation absoluut eens bekijken. En ook als je depressief bent moet je er naar toe, want je knapt er gegarandeerd van op. [JAB]

Myslovitz (Polen)

Terwijl de Poolse rockscene vaak Poolstalig is en refereert aan traditionele muziek, is Myslovitz uit de Zuid-Poolse stad Myslowice veel meer geïnspireerd door Westerse melodieuze (en alternatieve) rock. Myslovitz is nu al meer dan tien jaar bezig, gelauwerd met prijzen (onder meer Beste Poolse Groep tijdens de MTV European Music Awards), en dat viel ook aan hun optreden af te zien: een boeiende set met strak gespeelde nummers en relatief veel afwisseling. Op de setlist van het drukbezochte concert in de Muziekschool stonden, naast de huidige single Sound of Solitude, ook meer alternatieve rocknummers. Aan het slot werd een langgerekt vrijwel instrumentaal nummer gespeeld, waarbij allerlei akkoordenschema’s en loopjes van de drie gitaren prachtig door elkaar werden verweven. De sologitarist, die al enigszins wild met zijn gitaar slingerde tijdens het spelen, draaide daarbij ook nog eens wild aan een effectenkastje, zodat het publiek uiteindelijk in lichtpsychedelische sferen werd achtergelaten. Sterke veelzijdige band. [BM]

Spillsbury

Spillsbury (Duitsland)

Bij het energieke Spillsbury kan een Mini Cooper volstaan als tourbus, want de band bestaat uit een meisje, een jongen, zijn basgitaar en een minidiscspeler. Gelukkig kende ik hun geweldige cd Raus! al, want anders hadden we dit optreden gegarandeerd gemist. De fantastische elektronische punkpopliedjes gaan na verloop van tijd wat op elkaar lijken, maar wat maakt het uit als ze zo aanstekelijk zijn? [MZ]

Mintzkov Luna (België)

In Minerva speelde een jong bandje uit België aanstekelijke popsynthrock. Vooral de op het distortionpedaal van de versterker gespeelde loopjes van de zanger-gitarist gaven de nummers een broodnodige extra bite in de richting van de voortdenderende basgitaar, drums en synthesizer. De songs waren soms wel aan de langdradige kant, waardoor je aandacht afdwaalde naar een waterflesje dat door een trillende gitaarversterker dreigde om te vallen. Ook de kunst van het weglaten (meer ruimte geven aan de individuele instrumenten) zou de overigens verder sterke nummers veel beter maken. Toch een veelbelovende band. [BM]