Meer lekkers uit Spanje
‘Naast motorsportland is Spanje ook een groot golfland’, waren eens de woorden van een verslaggever van Eurosport. Daar kan aan worden toegevoegd dat het land nu ook een sterk popland aan het worden is. Ondanks de magere vertegenwoordiging op het afgelopen Eurosonic-festival, moet toch met dit land gerekend worden. Misschien krijgt Spanje volgend jaar, zoals Hongarije het dit jaar heeft gekregen, de promotie om daadwerkelijk potten te kunnen gaan breken in de harde muziekbizz. Want ze verdienen het.
Derde divisieclub
De naam doet vermoeden dat het om een stadion van een Engelse derde divisieclub gaat. ‘Met modder en gras aan de benen lopen de spelers van beide teams het veld af. De supporters van beide teams verlaten stil en met gebogen hoofden Lansbury, de plek waar afgelopen middag slaapverwekkend voetbal werd gespeeld’. De werkelijkheid is anders. De band Lansbury komt namelijk uit Noord Spanje, uit Gijon om precies te zijn. Maar ondanks dit gegeven, klinken deze Asturianen behoorlijk Aerikaans. En verre van slaapverwekkend.
Lansbury laat op That Creepy Hope on Love horen dat het weinig moeite hoeft te doen om boeiende composities aan de man te brengen. Het pakt je vanaf het begin op en voert je mee naar het einde, zo’n vijfenvijftig minuten verder. Schitterend is het nummer A Lucious Moment (Summertime on the Moon Lowlife) vanwege het rijk gearrangeerde geluid dat het nummer in zich draagt. Verder springt het nummer Dragon er uit. Op deze song geeft een vrouwenstem, met een niet storend Spaans accent, de sound van Lansbury nog meer cachet. Murder She Wrote is misschien wel het meest afwijkende nummer van de plaat. Het slingert zich instrumentaal een weg naar het einde, zonder deze luisteraar één keer te verliezen. Een duidelijk ‘puntje van je stoel’-moment.
Spanning
Lansbury is het best te betitelen als Slowcore en het is koren op de molen voor fans van Low, Windsor for the Derby en Godspeed. Verder huist in Lansbury de spanning die de muziek van Madrugada de moeite waard maakt. Maar misschien is de meest rake vergelijking: Tindersticks. Wat deze band al albums lang groot maakt, doet Lansbury op That Creepy Hope on Love in één keer. Zonder dat het een slap aftreksel van deze Engelse band wordt.
Tijdens het afgelopen Eurosonic-festival speelde de voorman van Lansbury, Javier Otero, live in the Livingroom, een optreden in een huiskamer dat eigenlijk buiten het gebeuren van de beide festivalavonden plaatsvond. Jammer is dat, want het had niet misstaan in de bovenzaal van het Grand Theatre. Waarschijnlijk zouden, vanwege de goede akoestiek van de bovenzaal, de composities van Javier Otero, of liever gezegd Lansbury, heel goed tot hun recht gekomen zijn. Gelukkig is de plaat er, al is dat misschien een schrale troost.
Joost Festen 
