In de documentaire worden mensen uit verschillende maatschappelijke klassen geïnterviewd. Zij vertellen op een gepassioneerde manier over de wijze waarop zij door Cruijff zijn geïnspireerd in hun dagelijkse leven en welke betekenis hij heeft gehad voor hun zelfbewustzijn. Zo is er de eigenaar van een restaurant die vertelt hoe hij zijn bedrijf op dezelfde wijze leidt als Cruijff zijn voetbalteams organiseerde en liet spelen. Er is de man die vertelt hoe de Catalanen werden onderdrukt door het machtige regeringscentrum in Madrid en welke rol Cruijff heeft gespeeld bij het herwinnen van de trots en het zelfvertrouwen van de Catalanen. Huilend verklaart de man dat de Catalanen zoveel jaren later Cruijff nog steeds niet voldoende hebben bedankt voor de 0-5 overwinning van Barcelona in 1974 op het gehate Real Madrid.

Verliefd

Fascinerend is het interview met een dame die verslag doet van haar bewondering voor Cruijff en vertelt altijd verliefd te zijn gebleven op hem. Al haar mannelijke geliefden vergeleek zij met Cruijff, waarna zij tot de slotsom kwam dat er voor haar maar één ware liefde bestaat. Ze heeft Cruijff nooit ontmoet. Dat zou de betovering alleen maar verbreken. Interessant is het gesprek met een oud-speler van Real Madrid die verklaart dat Cruijff zijn idool is. Hij vertelt wat hij als voetballer van Cruijff heeft geleerd. Hoe Cruijff de ruimte in het veld benaderde en wat bijvoorbeeld de functie was van de tempoversnellingen van Cruijff binnen een demarrage. Voor de ingewijde voetballiefhebber zijn dit soort analyses boeiende inkijkjes in de kracht van de voetballer Cruijff, gezien door de blik van een oud-collega.

Oprecht

De bekentenissen van de mensen, gelardeerd met archiefbeelden van Cruijff in actie op het voetbalveld, zijn stuk voor stuk boeiend, en blijven binnen de grenzen van oprechte bewondering. Nergens schieten de getuigenissen door in te groteske heldenverering. De kracht van de film ligt in de originaliteit van deze bekentenissen over Cruijff en het groeiend besef bij de kijker hoeveel betekenis en invloed een voetballer kan hebben op het dagelijkse leven van mensen.

Zwijgen is goud

Aan het begin van de film schiet Cruijff vanaf een berg een bal de lucht in waarna een jongen in een Barcelona-shirt met nummer 14 de bal achterna rent door de straten van Barcelona. Deze scènes vormen de rode draad van de film, maar maken een overbodige indruk. Net als het overigens zeer persoonlijke interview met Cruijff aan het einde van de film. De verhalen over hem spreken voor zich. Hij had in deze film mogen zwijgen.

Het zevende seizoen is het laatste seizoen met David Duchovny, die vanaf het begin in de serie meespeelde. Met de eerste aflevering vallen we direct met de neus in de boter. Fox Mulder is volledig krankzinnig geworden aan het einde van seizoen zes: hij ziet en hoort meer dan ooit tevoren, maar is niet in staat zich te bewegen of op een andere manier te communiceren. Ik ben in eerste instantie teleurgesteld door dit overdreven restant van de cliffhanger aan het eind van seizoen zes. Het is zeker niet de beste aflevering van het seizoen en wordt dan ook nog over twee afleveringen uitgesmeerd.

Standaardformule

Hierdoor kom ik echter wel direct bij het grootste pluspunt van het zevende seizoen X-files: je weet nooit wat je te wachten staat. Elke aflevering is een verhaal op zich, dat duidelijk door verschillende mensen geschreven en verfilmd is. Dit zorgt er voor dat je nooit naar een standaardformule aan het kijken bent. Hierdoor is zelfs het zevende seizoen van de serie nog verrassend. Het is niet een serie binnen een vast format, maar bestaat uit een aantal verhalen binnen een ruim concept. Dat maakt de serie intrigerend.

Geen climax

Een gevarieerd geheel dus. Dit maakt het minder erg dat de achterliggende ‘grote’ verhaallijn niet echt boeiend meer is. Vroeger dacht ik dat de hele serie naar een grote climax toe zou gaan leiden, maar die illusie ben ik met het zevende seizoen wel kwijt: we moeten de serie gewoon als losse afleveringen zien. Dat is op zich wel jammer, want nu kun je in principe de afleveringen door elkaar kijken.

Extra’s

Het prettig bekijken van X-files valt of staat eigenlijk met een goede beeld- en geluidskwaliteit. De serie moet op je af komen en je volledig grijpen. Hier is producent Chris Carter dan ook zeker in geslaagd, hoewel de beeldkwaliteit per aflevering wel eens wil verschillen. De DVD-box heeft wat dat betreft echt een meerwaarde boven het kijken van de afleveringen op televisie. Je ziet gewoon veel meer details en het geluid is vele malen helderder. De 22 afleveringen, die op 6 DVDs staan, zijn bovendien voorzien van een aantal leuke extra’s. Dit gaat met name om promo’s, trailers en audiocommentaar. Deze features zijn ruim aanwezig op alle DVD’s. Ook is op de laatste DVD een aardig computerspel opgenomen en vind je een ‘behind the scenes’ feature. Op de extra’s is duidelijk niet bezuinigd.

Verrassing

Zelf was ik blij verrast toen ik de serie bekeek. Ik had absoluut niet verwacht dat de serie me nog zo zou boeien, elf jaar na die ‘goede oude tijd’. Ook ben ik zeker niet iemand die geïnteresseerd is in allerlei paranormale creaties, en daarom moet ik het dus ook volledig van het verhaal hebben. Simpelweg de spanning van de individuele afleveringen wist me tijdens de hele serie geboeid te houden. Chris Carter doet zichzelf met de DVD box van seizoen 7 eer aan. Een gezonde dosis extra’s en een degelijke beeldkwaliteit zorgen dat we geboeid naar de serie blijven kijken. Ook maakt de diversiteit aan verhalen dat de serie, ondanks de hoge leeftijd van het format, interessant blijft. Je wordt als kijker constant geprikkeld omdat de verhalen telkens anders zijn opgebouwd. Ik ben oprecht benieuwd of met het vertrek van David Duchovny als Fox Mulder de serie in het volgende seizoen nog steeds overeind blijft staan, of dat de rek er dan echt uit is.

De openingstitels verraden de bedoeling: Highwaymen wordt een film met veel auto’s, half weggegeven plots en ruim voldoende spanning. De kijker komt ogen tekort om alle informatie in de eerste drie minuten te verwerken. Diffuse beelden, snel gemonteerde scènes en personages, die karikaturaal zullen blijken te zijn. In de openingsscène staat Rennie Cray op een balkon en hij kijkt naar zijn vrouw, die inkopen doet bij een marktkraampje aan de overkant van de weg. Aan de horizon verschijnt een auto die het bioscooppubliek tegemoet rijdt. De auto versnelt plotseling en Cray ziet dat zijn vrouw wordt geschept door de auto. Hit and run, moord op de snelweg. Cray rent de trap af, maar is natuurlijk te laat. Zijn vrouw wordt voor zijn ogen aan stukjes gereden.

Rotzooi

Zes jaar later. Cray rijdt op een snelweg. Hij rijdt behoedzaam en slaat een zijweg in. In een garage vindt hij een prothese. Hij doet de achterklep van zijn auto open en daar liggen minimaal voldoende protheses om twee etalagepoppen mee op te bouwen. Cray blijkt al zes jaar de moordenaar van zijn vrouw te achtervolgen. De moordenaar is James Fargo. Hij heeft zelf ooit een ongeluk gehad en blijkt, naast zijn eigen lichamelijke restanten, vooral te zijn opgebouwd uit mechanische onderdelen. Hij rijdt een 1972 Cadillac Eldorado en deze auto is een evenbeeld van de mens/machine Fargo. Deze moordenaar zoekt zijn slachtoffers niet uit, hij doodt willekeurig. Cray is de enige die de achtervolging volhoudt. Na elk dodelijk ongeluk ruimt de politie de rotzooi op, maar de ongelukken worden niet met elkaar in verbinding gebracht.

Verwachte winnaar

Molly Poole raakt betrokken bij een ongeluk, veroorzaakt door Fargo. Ze weet te ontsnappen en ontmoet Cray bij een praatgroep van verkeersslachtoffers. Aanvankelijk gelooft ze de verhalen niet, maar als Fargo terugkomt om haar om te brengen, moet ze Cray gelijk geven. Het gevecht tussen de mens/machine Fargo en het duo Cray/Poole krijgt de verwachte winnaar, maar niet na een verrassende verhaal. Humor relativeert de harde en spannende strijd.

Geen franje

Regisseur Robert Harmon heeft een uitgelezen cast acteurs voor deze film bij elkaar gezocht. De drie belangrijkste personages op een rij: Jim Cazievel (Rennie Cray) speelde eerder in Pay It Forward en The Thin Red Line, Rhona Mitra (Molly Poole) was te zien in The Life Of David Gale en Hollow Man, terwijl Colm Feore (James Fargo) te zien was in Paycheck en Chicago. Harmon geeft de acteurs veel ruimte, maar maakt duidelijk dat Highwaymen een film is over auto’s en de dood. Hij maakt op een meesterlijke manier gebruik van tegenstellingen. De stilte van de natuur versterkt de effecten van de grommende motoren en de goed gefilmde achtervolgingen. Natuurlijk eten de personages niet, ze zien geen bed en nooit een douche. Er wordt aan een verhaal gewerkt en alle franje is uit de film gelaten.

Grap

Highwaymen kan een breed publiek trekken. De spanning blijft tot het laatste moment in de bioscoopzaal hangen en de grap op het einde werkt bevrijdend. Deze grap is te leuk om in een recensie weg te geven. Ga dus Highwaymen zelf bekijken en verlaat de bioscoopzaal na de voorstelling met een glimlach.

Het verhaaltje van deze romantische komedie is simpel. Reuben Pfeffer (Ben Stiller) berekent risico’s. Hij werkt voor een verzekeringsmaatschappij en voert de voor- en nadelen van te verzekeren bedrijven in door de levensstijl van de directeuren aan een analyse te onderwerpen. Hij gebruikt daarbij computerprogramma’s en is een succesvol analist. Reuben heeft zijn eigen American Dream bijna gerealiseerd. Een leuke vriendin, waardering op zijn werk, hij gaat trouwen en heeft een mooi huis gekocht.

Twintig soorten urine

Privé probeert Reuben zo weinig mogelijk risico’s te lopen. Een bakje nootjes in een bar is hoogstwaarschijnlijk door veel ongewassen handen na toiletgebruik aangeraakt en zou twintig soorten urine kunnen bevatten. Hij speelt op safe en eet geen nootjes. Zijn bruid is een meisje waar niets aan te winnen, maar ook niets aan te verliezen valt, denkt hij. Tijdens de huwelijksreis naar een exotisch eiland gaat het echter mis. Reuben heeft berekend dat duiken risico’s inhoudt. Hij geeft liever de gehuurde suite sfeer, om zijn nieuwe vrouw in een romantische omgeving voor het eerst mee naar bed te kunnen nemen. Zijn vrouw deelt echter met de duikinstructeur een ander bed. Reubens wereld is ingestort. Maar dan is er Polly, in alles de tegenpool van Reuben. Ze is avontuurlijk, eet nootjes in elke bar en het is maar zeer de vraag of ze haar handen wast na toiletbezoek. Reuben is eenzaam en verdrietig en natuurlijk voelt hij zich aangetrokken tot Polly. De verschillen tussen Reuben en Polly liggen er zo dik bovenop, dat het wel moet leiden tot komische situaties…

Neuken met zwemvliezen

Echt leuke momenten zijn er echter te weinig in Along Came Polly. Reuben met zijn smetvrees in de harige, bezwete buik van een tegenstander op een basketbalveldje is leuk. De natte scheet van vriend en getuige bij het huwelijk Sandy (Philip Seymour Hoffman in een leuke bijrol) is vermakelijk. De perikelen rond de duikinstructeur zijn voorspelbaar – neuken met zwemvliezen – maar goed voor een glimlach.

Ranzig

De magere acteerkwaliteiten van Stiller vormen het grootste probleem in Along Came Polly. Aniston en Hoffman zetten goede eendimensionale karakters neer. Om de smetvrees van Reuben valt echter nauwelijks te lachen. Hij lijkt ook geen interesse te hebben in meisjes. Hij is zo bezig met zijn eigen tics, met leuk zijn, dat het voor de andere acteurs een klein kunstje is de show te stelen. Stiller scoort als enige een onvoldoende.
Voor de anderen geldt wat een komedie als Along Came Polly probeert te zijn: voorspelbaar, af en toe prettig ranzig, maar op de juiste momenten grappig. Along Came Polly is amusement en af en toe goed voor een glimlach.