~

Die stem!

Hoeveel artiesten hebben nog zo’n eigen geluid als Morrissey en wat een invloed heeft die man wel niet gehad? Het zal niet voor niets zijn dat Britse bands als Suede, Starsailor en meer actueel The Veils klinken zoals ze klinken. Morrissey heeft onmiskenbaar een van de meest karakteristieke meeslepende stemmen in de wereld van de popmuziek en een enorm talent voor het schrijven van fantastische theatrale popliedjes. Voor The Smiths schreef hij samen met Marr al ultieme klassiekers als There’s A Light That Never Goes Out en Bigmouth Strikes Again. Op You Are The Quarry is zijn pen nog sterk als altijd. Met Irish Blood, English Heart brengt hij een eerste single die impliciet schreeuwt om hernieuwde aandacht voor dit Engelse fenomeen. Aandacht die hij inmiddels terecht in grote mate heeft gekregen van vooraanstaande figuren als Jonathan Ross en Jools Holland.

Nog maar 45

Morrissey is helemaal terug met een uiterst gedreven plaat die staat als een huis. Een geïnspireerd album van een fantastische tekst- en songschrijver, die (met ups en downs) al twintig jaar eigenzinnigheid achter de rug heeft. Een man die dacht dat het eigenlijk allemaal al gebeurd was, wat blijkt uit de afsluiter You Know I Couldn’t Last. You Are The Quarry is echter een geheel nieuwe hoofdstuk dat hopelijk niet de afsluiter is van deze fantastische carrière. Ach, die vent is ook nog maar 45, hij kan met een beetje goede wil de duur van zijn loopbaan nog met gemak verdubbelen.

~

Gevarieerde plaat

The Closer You Get begint met een grunge-achtig gitaarintro, gevolgd door een mooie melodielijn in Back To The Starting Line. Een heldere en goed afgewerkte zangpartij blijkt direct het dominante kenmerk van de muziek te zijn. Zanger Jelle Schrooten weet een uitgebalanceerde combinatie van mooie melodieuze zang en ruige schreeuwpartijen neer te zetten. Het tweede nummer Sign Up doet af en toe een beetje denken aan The Offspring, terwijl bij het derde nummer Reflection op een lager tempo een degelijke rocksong wordt neergezet die eerder doet denken aan Muse. Al snel is dus duidelijk dat deze plaat erg gevarieerd is.

Helder eigen geluid

Het mooie van Face Tomorrow is dat de muziek zich niet in een hokje laat drukken en dat ze dus ook moeilijk te vergelijken is met al bestaande bands. Misschien dat The Spirit That Guides Us een beetje in de buurt komt, maar het werk van Face Tomorrow is een stuk melodischer. Voor de duidelijkheid zou je de muziek kunnen omschrijven als een combinatie van pop en punkrock, anderen noemen het ook emocore. De scherpe gitaarrock en frisse sound van de band zet een helder eigen geluid neer wat het meest tot zijn recht komt in het nummer Disappointment. Je zit niet te wippen op je stoel maar de muziek springt om je heen als een schuur vol zojuist vrijgelaten nertsen. De band slaagt er wonderwel in om je in elk nummer mee te slepen en hun geluid in je hoofd te tatoeëren.

Definitieve doorbraak

Elk nummer op The Closer You Get is uniek. Het geluid van Face Tomorrow is herkenbaar door een typische gitaarsound en de fantastische zanger, maar desondanks lijkt geen enkel van de twaalf songs op een ander. Daardoor blijft de plaat verrassen, ook als je hem al een groot aantal keer hebt gedraaid. Ik hoop dat de band tijdens de promotoer die er aan zit te komen veel succes heeft en binnenkort bij een groter publiek door mag breken. The Closer You Get is zeker het juiste album om de wereld te laten zien wat Face Tomorrow in haar mars heeft. Het ziet er dan ook naar uit dat dit album de definitieve doorbraak van de band inluidt.

Het is leuk om te zien dat de artiesten uit die tijd tegenwoordig nog zo actief zijn. Blondie bracht vorig jaar haar comeback-plaat The Curse of Blondie uit en gaf een aantal concerten in Nederland. David Byrne van Talking Heads brengt nog steeds vele platen uit en staat geregeld op de Nederlandse podia en de New Yorkse punkvoorvaders van Television (die met Marquee Moon een standaard zetten) staan in juni in originele bezetting op The Music In My Head in Den Haag. Deze loftuiting gaat echter over die andere grote punklegende uit de hierboven geschetste geschiedenis. De vrouwelijke Jim Morrisson, the Godmother of punk en een groot voorbeeld van vele jongere artiesten als PJ Harvey en R.E.M. (Stipe zong E-Bow the Letter samen met haar): Patti Smith.

Twee punten

Smith bracht onlangs haar nieuwe plaat Trampin’ uit, bijna dertig jaar na haar klassieker Horses. Een comeback? Nee hoor, haar laatste album Gung Ho met de prachtige single Summer Cannibals stamt wel uit 2000, maar stilzitten heeft Smith nooit gedaan en ze is al helemaal niet weg te denken uit het muzieklandschap. Trampin’ is zeker niet vernieuwend. Wat je krijgt is Patti Smith die dertig jaar geleden ook zo zou klinken. Dat betekent twee dingen: ten eerste heeft er weinig verandering plaatsgevonden en ten tweede betekent het dat Smith nog steeds die enorme passie heeft en dat ze die passie kan overbrengen. Punt één is te verwaarlozen ten opzichte van punt twee.

Politiek

Smith is dus nog net zo gepassioneerd als altijd en haar zware stem klinkt is nog even bezwerend. In nummers als Radio Baghdad en Gandhi is de eeuwig betrokken Smith te horen (bezoek haar website voor meer politiek). Wat een gedrevenheid en dat een dik uur lang in een tijd waarin de meeste albums niet boven de veertig minuten uitkomen. Af en toe neemt zij wat gas terug in prachtige nummers als Mother Rose, Cartwheels en Peaceable Kingdom, wat het album nog meer kleur geeft.

Compliment

Patti Smith blijft een voorbeeld en daar neem ik mijn pet diep voor af. Wanneer je haar muziek aan iemand wilt laten horen dan kun je diegene natuurlijk verwijzen naar Horses. Je kan hem echter ook Trampin’ in de handen drukken. En dat is denk ik het grootste compliment dat je een oudgediende als Patti Smith kunt geven.

Patti Smith staat 10 juli aanstaande op Bospop in Weert naast onder meer Wilco, Solomon Burke, John Mayal, The Sheer, Di-rect, Walter Trout, Todd Rundgren en Zucchero.