~

Rodriguez was na de slopende opnamen van Desperado en Spy Kids eigenlijk een beetje zat van het hele filmproces. Traditionele filmcamera’s zijn inefficiënte dingen die elke tien minuten herladen moeten worden en volgens Rodriguez de oorzaak zijn van veel oponthoud tijdens het filmen. Toen hij in 2001 via George Lucas oog in oog kwam te staan met de nieuwe High Definition-videocamera’s van Sony, wist hij meteen dat dit systeem de complete filmindustrie op zijn kop zou kunnen zetten. Geen gedoe met filmrollen meer, maar gewoon een videotape waarmee je een uur kunt opnemen. Geen gedoe met lichtmeters meer want je kunt je werk meteen terugkijken op speciale HD-monitoren. Rodriguez maakte binnen een paar weken zijn halfvoltooide script van Once Upon A Time In Mexico af, kreeg het groene licht van de studio en vloog naar Mexico om zijn film op te nemen.

Experiment

~

Verplichte kost

Rodriguez is enthousiast over zijn nieuwe speelgoed en dat zullen we weten ook: deze hele dvd is een ode aan zijn nieuwe manier van werken en HD-video in het bijzonder. In elke extra op de schijf wordt de creativiteit en de snelheid benadrukt waarmee deze film is gemaakt. Het is misschien iets te veel van het goede voor degenen die minder geïnteresseerd zijn in de technologie achter de film, maar verplichte kost voor iedereen die dat wel is. Film Is Dead is het verslag van een lezing die Rodriguez gaf aan de universiteit van Los Angeles en zet alle argumenten voor HD en tegen conventionele film netjes op een rijtje, The Good, the Bad & the Bloody laat zien hoe de belangrijkste make-upeffecten zijn gemaakt, en The Anti-Hero’s Journey is een goedgemaakte mini-documentaire over de totstandkoming van de film en de ontwikkeling van de Mariachi-films.

Kooktips

~

Once Upon A Time In Mexico, zowel de film als de dvd, is een adembenemende kijk op de toekomst van het filmmaken. Als we over twintig jaar terugblikken op het begin van de digitale revolutie, zal Mexico ongetwijfeld bij de koplopers genoemd worden.

~

De film vertelt het verhaal van de Oost-Europeaan Victor Navorski (Tom Hanks). Tijdens een vlucht naar New York breekt er in zijn fictieve geboorteland een revolutie uit. Door deze coupe wordt zijn paspoort ongeldig en mag hij Amerika niet in. Wat nu? Vliegt hij terug dan belandt hij wellicht in een bloedbad. En ook het leven van een illegale vluchteling lokt niet erg.

Gate 67

~

Spielberg

In The Terminal werken Tom Hanks en Steven Spielberg voor de derde keer samen. Eerder schitterden ze met de co-producties Saving Private Ryan en Catch Me If You Can. Ook The Terminal belooft een kaskraker te worden. Vooral het begin is ijzersterk. Steeds weer barst de zaal in lachen uit. Er ontstaan allerlei hilarische scenes omdat Navorski nauwelijks Engels spreekt: hij leert Engels via reclamefolders en de televisie. Gaandeweg maken vraag- en uitroeptekens echter plaats voor voorspelbaarheid. Het laatste half uur wordt zelfs een tikkeltje zoetsappig. Waarom moeten Amerikaanse films toch altijd streven naar een happy end?

Waargebeurd

The Terminal is trouwens gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het is de story van de Iraanse vluchteling Merhan Nasseri. In 1988 landde hij op het vliegveld Charles de Gaulle waar zijn papieren werden gestolen. Hij mocht Frankrijk niet in. Sinds die tijd woont hij in de aankomsthal. Uiteraard kwam het met de papieren toch in orde, maar ondanks zijn vrijheid bleef Nasseri op het vliegveld wonen. Daar maakten de vele interviews hem bijna nog bekender dan Khomeini. De filmrechten op zijn levensverhaal brachten hem maar liefst een miljoen dollar op. Toch verlaat hij zijn ‘woning’ niet. Waar anderen een terrasje pikken om mensen te bekijken, kiest Nasseri voor zijn terminal. Wat is nu boeiender?

~

Hero behoort tot het genre van de wuxia pian (letterlijk: heldhaftige strijder-film), niet te verwarren met bijvoorbeeld de kung fu-films uit Hong Kong die worden gekenmerkt door brute gevechten vol rauw en heftig geweld. De wuxia pian speelt zich af in een meer geïdealiseerde en mythische wereld, waarin legendarische helden uit een ver verleden op een gestileerde en uitgebalanceerde wijze hun tegenstanders bevechten. Het genre behoort al sinds de jaren ’20 tot de Chinese cinema en bereikte rond 1970 zijn voorlopige hoogtepunt met de elegante en gestileerde films van King Hu.

Met Ashes of Time (1994) van Kar-wai Wong en Crouching Tiger, Hidden Dragon (2001) van Ang Lee is het genre weer een nieuw leven begonnen. Yimou Zhang levert hier met Hero zijn eigen bijdrage aan en met succes: zelden werden zwaardgevechten zo magistraal en overdonderend in beeld gebracht. De prachtige cinematografie van Christopher Doyle en de muziek van Tan Dun creëren een kleurige, surreële wereld waarin legenden opnieuw tot leven komen. Op visueel gebied is Hero dan ook een absoluut hoogtepunt.

De essentie van de schermkunst

~

De film laat ook de problematische en tragische kant van deze levenshouding zien. Gebroken Zwaard is weliswaar bereid zich op te offeren voor een hoger ideaal en uiteindelijk weet hij ook Naamloos te overtuigen van zijn gelijk. Wat echter als dit ideaal wordt gebruikt voor de legitimatie van een dubieuze oorlog? Door een koning die te laf is om zich tegen zijn eigen volk te verzetten? Is zo’n opoffering dan nog wel heldhaftig te noemen?

Drie verschillende verhaalversies

~

Zowel Naamloos als de koning maken gebruik van deze misleiding. Naamloos wil de koning doen geloven dat hij diens tegenstanders gedood heeft om hem vervolgens te kunnen vermoorden. De koning op zijn beurt probeert Naamloos ervan te overtuigen dat zijn ideaal van ‘allen onder één hemel’ zuiver is en hij het niet verdient vermoord te worden. Als de koning Naamloos weet te overtuigen en deze afziet van de moord, blijkt dat de koning toch niet de morele kracht bezit om zijn doel op een edele wijze te bereiken.

Extra’s

Op deze Collector’s Edition staan helaas wat tegenvallende extra’s. De Selected Interviews zijn kort en fragmentarisch en neigen soms naar de typisch Amerikaanse slijmverhalen. Ze draaien onder anderen om de vraag wat een held nu precies is. Het antwoord van bijvoorbeeld Yimou Zhang luidt dan: ‘een held is iemand die onder extreme omstandigheden grote prestaties levert.’ Het blijft telkens bij dergelijke korte definities, die al met al geen wezenlijk inzicht geven in de thematiek van de film.

Enkele fragmenten uit de interviews komen jammer genoeg weer terug in de Documentaries, die zelf verder wel behoorlijk interessant zijn. Zo komen we te weten dat Zhang Yimou met zijn film de traditie wilde doorbreken door er nieuwe elementen aan toe te voegen. Als voorbeeld hiervan laat hij een scène zien waarin een gevecht zich in eerste instantie op een mentaal niveau afspeelt, om pas op het einde in een werkelijk gevecht uit te monden.

Tot slot is er nog een extra film toegevoegd, Last Hero in China. Het is niet helemaal duidelijk wat deze film aan deze set toevoegt. Afgezien van het feit dat Jet Li de hoofdrol in deze film vertolkt, vertoont Last Hero geen enkele overeenkomst met Hero. Twee films voor de prijs van een klinkt leuk, maar in dit geval is het niets meer dan een afkoopsom om de kijker te paaien. Kortom, een prachtige film met enkele gemakzuchtige extra’s die de echte liefhebber niet geheel tevreden zullen stellen.