We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Met toewijding
Toen ik de langverwachte dvd Elegies van Machine Head in handen kreeg, liep het water me in de mond. Elegies moest namelijk een dvd worden waar de fan echt iets aan had, een volwaardig document met meer dan alleen maar wat livebeelden. In ieder geval heel wat anders dan de snel in elkaar gezette dvd’s waar veel bands zich de laatste tijd “schuldig” aan maken, aldus Rob Flynn, frontman van Machine Head. Dit schept natuurlijk verwachtingen, maar getuige de houding van de band tegenover de fans kunnen we er vanuit gaan dat Machine Head doet wat het belooft. Machine Head is naast een legendarische band namelijk ook een band die altijd met beide voeten op de grond is blijven staan.
De woorden die de concertregistratie op deze dvd besluiten benadrukken nog eens dat Machine Head maar al te goed weet aan wie ze hun succes te danken hebben:
Deze woorden zijn tekenend voor hoe de band altijd tegenover zijn fans heeft gestaan. Ze vatten ook direct samen waarom Machine Head nog steeds bestaat. Het was bijna gebeurd met de band, zoals we uit een op de dvd opgenomen documentaire over de afgelopen woelige periode kunnen opmaken. Maar de steun van de fans hielp de band door de moeilijke tijden heen. Gelukkig maar, want getuige de beelden op Elegies zou het einde van Machine Head een groot gemis voor de metalwereld zijn geweest.
Podiumbeesten
~
Hoe dan ook, de beelden zijn fantastisch: in hoge beeldkwaliteit zien we meer dan 5000 man los gaan op een set waar zowel oud als nieuw materiaal aan bod komt. Het mooie van deze registratie is dat er van alle mogelijke camerastandpunten volop gebruik wordt gemaakt, zodat je zo min mogelijk mist. Sterker nog, met het geluid vol open is de sfeer bijna letterlijk te proeven. Flynn is natuurlijk de frontman, maar de beelden laten één geoliede machine zien bestaande uit vier personen. Niemand wordt te kort gedaan en ook het publiek wordt natuurlijk veelvuldig in beeld gebracht. Al was het maar om 5000 wild springende mensen te laten onderstrepen dat Machine Head leeft!
Rough Times
De dvd biedt echter meer dan alleen een concertregistratie; in een ruim 30 minuten durende docu vertelt de band namelijk hoe het album Through the Ashes… , dat aan de dvd vooraf ging, tot stand kwam. De nadruk ligt hierbij vooral op de moeilijke periode die de band heeft gehad toen ze bij RoadRunner weg waren. Alle vier de bandleden dragen bij aan het verhaal evenals hun manager Joseph Huston en RoadRunner spokesperson Monte Connor. Het relaas schets hoe een band door maatschappijen gepushed wordt hits te schrijven om maar getekend te worden. Ondanks dat dit bijna de band over de kop had laten gaan werd er echter vastberaden gewerkt aan muziek waar de heren zelf ook achter stonden. En de uitkomst kennen we…
De andere extra’s op dit schijfje zijn de drie videoclips van Imperium, The Blood, the Sweat, the Tears en Days Turn Blue to Grey. Leuker zijn eigenlijk de Making of’s van deze clips. Hier zie je hoe de band, ondanks de stoere indruk die het in eerste instantie achter laat, voornamelijk heel veel lol heeft en maakt met haar muziek. Een must voor iedere fan en een mooi document voor eenieder die eens wil aanschouwen waar deze legendarische band voor staat.
Machine Head
Album: ElegiesMisschien ook iets voor u
Overtuigend, verrassend
.
Deze tekst prijkt op de achterkant van Banville’s roman Schijngestalte. Normaliter dien je de lovende teksten achterop een boek met een korreltje zout te nemen, maar in dit geval zit er wel degelijk een kern van waarheid in. Voornamelijk het eerste gedeelte van het statement manifesteert zich steeds duidelijker. Nadat in 1989 zijn roman Het boek der getuigenis genomineerd was voor de Booker Prize, heeft zijn nieuwe roman The Sea dit jaar de prijs in de wacht gesleept. Het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat de selecte groep Banville-kenners is uitgebreid tot een hele schare gedreven fans.
Smaakt naar meer
~
Lang
Het eerste wat opvalt als je Schijngestalte openslaat en begint te lezen, zijn de lange zinnen. Banville is allerminst kort van stof. De ene na de andere volzin passeert de revue. En waar dit bij andere schrijvers al snel uitmondt in onleesbare gedrochten, vormt het hier juist één van de sterke punten van het boek. De lange zinnen ontaarden nooit in een onleesbare brij. Ze geven je aanvankelijk juist het gevoel dat je met alledaagse spreektaal geconfronteerd wordt. Maar niets blijkt echter minder waar:
Vorm en inhoud
Maar genoeg over de vorm. Het boek gaat ook nog ergens over. In Schijngestalte maken we kennis met de oude en zieke Alex Vander, een literatuurwetenschapper en geleerd schrijver. Hij is geboren in België en is tijdens de Tweede Wereldoorlog ternauwernood zijn bezette geboorteland ontvlucht. Tenminste, dat is het verhaal dat Vander aan iedereen heeft verkondigd. Vander is echter niet wie hij lijkt te zijn. Al bijna een heel leven lang vult hij zijn dagen met het vertellen van leugens over zichzelf – totdat er op een dag een brief komt. Een onbekende vrouw dreigt hem te ontmaskeren. Vander reist af naar Turijn om deze vrouw te ontmoeten in de veronderstelling dat hij haar in zijn macht zal kunnen krijgen, en hij zo het noodlot van een pijnlijke ontmaskering zal kunnen ontlopen.
Verrassing
Aanvankelijk ben je als lezer voortdurend op zoek naar de ware Alex Vander. Wat is zijn geheim? Welk gruwelijk verleden houdt hij zo angstvallig verborgen? Maar naarmate het boek vordert, verdwijnen deze vragen steeds meer naar de achtergrond. Steeds vaker gaan je gedachten uit naar de relatie tussen Vander en de vrouw die hem dreigt te ontmaskeren: Cass Cleave. Vanders gruwelijke geheim doet er niet meer toe. De geheimen die Cleave bij zich draagt zijn misschien nog wel veel interessanter. Dat maakt Schijngestalte tot zo’n onderhoudend boek: het blijft keer op keer verrassen. Uiteindelijk loopt het allemaal totaal anders af dan je aanvankelijk had gedacht. En dat is niet alleen voor de lezer een verrassing, maar ook voor Alex Vander. Die is meer te weten gekomen over zijn verhulde jeugd dan hij zelf ooit had durven vermoeden.
Prijs: 19,90
Bladzijden: 319
ISBN: 90-450-0622-7
Misschien ook iets voor u
De werkelijkheid nieuw leven inblazen
Het doorsneedenken van de Amerikaan Curtis White is een boek dat men met groeiend ongenoegen leest: de premisse is veelbelovend, maar na enkele hoofdstukken beginnen White’s drammerige toon en zijn lust tot uitweiden je tegen te staan, en tegen de tijd dat je op de helft zit betrap je jezelf erop dat je voortdurend het resterende aantal pagina’s aan het tellen bent.
De titel van deze cultuurkritiek verwijst naar een verschijnsel dat de Amerikaanse cultuur al enkele decennia in haar greep schijnt te hebben. Wat dit doorsneedenken precies behelst wordt niet uitgelegd, maar haar belangrijkste doel, zo schrijft White, is: “te zorgen dat de verbeelding niet op de loop gaat, niet vrij kan rondwaren en zeker geen eigen krachtige dingen kan doen.” We vinden het doorsneedenken in de media, die enkel vermaak bieden; aan de universiteiten, waar cultural studies een egaliserend effect op de kunsten hebben; in de politiek, waar het bedrijfsleven de dienst uitmaakt en de zegeningen van een op consumptie gerichte monocultuur predikt.
Een groot deel van zijn boek besteedt White aan het op de korrel nemen van personen en verschijnselen die hij karakteristiek acht voor het doorsneedenken. Zo vertelt hij over Fresh Air, een cultureel programma waar de presentator meer aandacht heeft voor het privéleven van de gasten dan voor hun werk, en over Julia Cameron, een New-Age schrijfster die de mond vol heeft van ‘eenheid met het universum’ maar ondertussen vooral op geld uit blijkt te zijn. Soms zijn die aanvallen vermakelijk – zoals wanneer White het crypto-fascisme in Spielbergs A.I. en Saving Private Ryan ontmaskert -, vaker missen ze hun doel omdat de persoon in kwestie hier niet bekend is.
Afgestompte zintuigen
Het perspectief dat White hanteert schippert tussen microscopisch en telescopisch. Het ene moment schrijft hij op de vierkante millimeter, dan weer daalt er een dikke nevel van jargon neer over zijn gedachten. White’s Amerika houdt het midden tussen de totalitaire staat uit 1984 en Disneyworld, waar de inwoners, als ze geen geestdodend werk doen voor een multinational, comateus voor de televisie hangen. Wat stoort – afgezien van dat het een clichébeeld is, en White beter zou moeten weten – is de (Marxistische) gewoonte om het individu neer te zetten als een speelbal van hogere machten. Bij White zijn Amerikanen nooit gewoon lui of dom, maar worden ze geestelijk ‘vermoord’ door de entertainmentindustrie en het bedrijfsleven.
White’s ideeën zijn niet nieuw: ze voeren via de Franse poststructuralisten terug op het idealisme van Hegel. Wat deze filosofen gemeen hadden was hun heilige geloof in het vermogen van kunst om, om met Joseph Brodsky te spreken, “de werkelijkheid nieuw leven in te blazen.” Niet door met vlaggen te zwaaien en pamfletten te strooien –zowel de gezwollen heroïek van Spielberg c.s als het engagement van professor Afro-Amerikaanse studies Cornel West zijn White een gruwel – maar door onze afgestompte zintuigen af te stoffen, en, zoals de door White geciteerde Russische literatuurcriticus Viktor Sjklovski schreef, ” taal op te frissen.”
Kunst die hiertoe in staat is vindt White de films van David Lynch, de muziek van de Talking Heads en de gedichten van Wallace Stevens – een gezelschap wiens voornaamste overeenkomst eruit lijkt te bestaan dat hun werk zich niet een, twee, drie laat duiden. White neemt eenieder onder vuur die de autonomie van zulke kunst aan banden probeert te leggen. Dus is hij tegen een vaste canon omdat deze vitale kunst reduceert tot ‘kreupele museumstukken’, veroordeelt hij kunstenaars die in opdracht van het bedrijfsleven werken, en pleit hij doodleuk voor afschaffing van de musea. White’s vertrouwen in de verbeelding neemt op sommige plekken utopische vormen aan, waardoor het beeld ontstaat van een man die afkeurend staat tegenover alles wat is, en waarderend ten opzichte van alles wat kan zijn. White wil verandering. Punt. Dat hij zich daarmee net zo dogmatisch opstelt als de neoconservatieven die hij zegt te bestrijden, lijkt hem niet op te vallen – laat staan te deren.
Prijs: 17, 95
Bladzijden: 239
ISBN: 90 295 5676 5
Misschien ook iets voor u
Johnny Kraaijkamp op de Hollandse Filmnacht
/ 0 Reactiesdoor: Floortje Smit0 Sterren.
Samensteller Doense lijkt ermee in zijn maag te zitten. Tijdens een overleg bij het depot van het Filmmuseum vertelde iemand dat hij een grappig bedrijfsfilmpje van IBM had gevonden met Johnny Kraaijkamp in de hoofdrol. “Heeft hij ook niet meegespeeld in een Tiroler seksfilm?” riep iemand anders. En voordat Doense het wist, kreeg Kraaijkamp wel een heel prominente rol in zijn Hollandsche Filmnacht – vooral in de dieptepunten. “Maar ik vind Kraaijkamp wel een groot acteur, die een flinke stempel op de Nederlandse filmwereld heeft gedrukt”, stelt hij bij voorbaat verontschuldigend.
Muiderslot
~
Van een racistische moppentrommel uit het polygoonjournaal en de foute films waarmee Nederlandse sterren in Hollywood wilden doorbreken, schakelt Doense gemakkelijk over naar de hoogtepunten. Zo toont hij de bekroonde animatiefilm Vent, het regiedebuut van Pieter Kuipers, Darkling, en Het Rijexamen, een grappige korte film die dit jaar tijdens het Nederlands Filmfestival in première ging.
Porno
Als allerlaatste traktatie komt Doense met de hoofdfilm Geen Paniek. “Een schitterende kopie met prachtige kleuren. Net gerestaureerd door het Filmmuseum.” En wie speelt daarin de hoofdrol? Jawel, Johnny Kraaijkamp. “Ik kan me niet voorstellen dat hij daar niet trots op is: het is een best leuke film.”
Kraaijkamp komt er trouwens nog goed vanaf. Die Stoßburg, de softpornofilm van Franz Marischka waarin hij een van de hoofdrollen speelt, heeft Doense niet kunnen vinden. Maar er is nog wel ruimte om de trailer te laten zien. Wie deze nog op 35 mm heeft liggen, krijgt een vipbehandeling bij het Filmmuseum: gratis kaarten en gratis bier. Wel vooraf even melden bij Doense zelf.
De Hollandsche Filmnacht
22:00 Filmmuseum Cinerama
Speelduur: ongeveer 160 minuten, maar je kunt voor de hoofdfilm weggaan.
Misschien ook iets voor u
Die vuist omhoog voor Disturbed
Tienduizend vuisten in de lucht! Hoewel Disturbed zijn hoogtijdagen reeds achter zich heeft liggen – en met hen de meeste (nu-)metalbands die pakweg vijf jaar geleden zo hard aan de weg timmerden – is het nog steeds de belangrijkste doelstelling van de band om de vuisten de lucht in te krijgen. Met debuut The Sickness (2000) en opvolger Believe (2002) lukte dat prima. Het nieuwe Ten Thousand Fists lijkt daar geen uitzondering op te zijn.
Huiskamervraag: wat is de belangrijkste overeenkomst tussen
Staind, Ill Nino en Disturbed? Oké, het zijn drie bands die hun geld verdienen met het maken van nu-metal. Maar het antwoord op de vraag was eigenlijk dat de bands alledrie nauwelijks enige waarde lijken te hechten aan muzikale evolutie. Alsof ze de tijd met hun muziek even stil willen zetten. Of zouden ze gewoon op veilig willen spelen?
Bekend recept
~
Succesformule
Tot zover de vernieuwingen op dit album, afgezien van het feit dat dit het eerste album is met John Moyer (ex-The Union Underground) op bas. Toch is dit allerminst een sleetse cd, simpelweg omdat de muziek van Disturbed nauwelijks slijtageplekken vertoont. Waar oude tracks van bijvoorbeeld Limp Bizkit of Korn nog wel eens enigszins gedateerd overkomen, is de muziek van Disturbed nog altijd helemaal van deze tijd. Oké, de band van Draiman en co. bestaat ook heel wat minder lang, maar alsnog lijkt het erop dat Disturbed een succesformule te pakken heeft. Die het, geheel terecht overigens, voorlopig niet meer los zal laten. Het is een gegeven dat sommige mensen misschien tegen het hoofd zal stoten, maar kwalijk kun je het Disturbed niet nemen.
Zeker niet als je je bedenkt dat ook Ten Thousand Fists weer enkele haast verslavende songs bevat. Naast het eerder genoemde Land Of Confusion verdienen namelijk ook het aanstekelijke Sons Of Plunder, het furieuze Guarded, en de iets minder toegankelijke afsluiter Avarice speciale vermeldingen. Dat de eerste single Stricken eigenlijk het minste nummer van het album is, zullen we dan maar als schoonheidsfoutje betitelen. Omhoog met die vuist!
Disturbed
Album: Ten Thousand FistsMisschien ook iets voor u
De holheid van matroesjka’s
Regisseur Cédric Klapisch vertelde in L’Auberge Espagnole (2002) al over het ingewikkelde internationale studentenleven van de jonge Fransman Xavier (Romain Duris). Toen reisde de Parijse student weg van familie en vrienden om in Barcelona Spaans te leren en stage te lopen. Hij woonde daar in een huis met andere internationale studenten, en door hun gezelschap werd de neurotische Xavier wat losser en maakte hij voor het eerst kennis met de wereld van de volwassenen.
From Russia with Love
~
Veel Europa, weinig Europeaans
~
Klop klop
De film eindigt met de hereniging van Xavier met zijn liefje. Door zijn gestoethaspel met de vrouwtjes leert Xavier dat je in een relatie soms compromissen moet sluiten. En dat je de ander soms dingen moet vergeven die je heel erg gekwetst hebben. Curieus, dat een film die zozeer draait om het motto “niet het doel, maar de reis”, zou eindigen met een echte afsluiting. Waarom is dit meisje de ware? Uiteindelijk blijken de matroesjka’s gewoon hol te zijn.
Les Poupées Russes
Regie: Cédric KlapischJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Creatief met klei
Na een aantal bekroonde korte producties is het duo Wallace en Gromit nu in de bioscoop te zien in The Curse of the Were-Rabbit. Hoewel Chicken Run in Nederland een groot succes was, zijn deze oudste creaties uit de Aardman-stal hier nog redelijk onbekend. Deze eerste lange speelfilm rondom deze sympathieke klei-figuurtjes zal daar ongetwijfeld verandering in brengen. Als het al geen hype wordt.
~
Vegetarisch monster
Alles gaat perfect, totdat op een ochtend alle tuintjes veranderd zijn in een complete ravage. Volgens de pastoor het werk van een enorm monster. De inwoners van het dorp zijn in rep en roer, want als dit groenteverslindende monster blijft toeslaan, kan de wedstrijd niet doorgaan. Omdat menigeen het laatste simpelweg niet zou overleven, besluiten ze dat het monster zo snel mogelijk uitgeschakeld moet worden. En wel door Wallace & Gromit.
Liefde
De eerste lange speelfilm van Wallace en Gromit is zo’n visueel spektakel, dat je je bijna niet kunt voorstellen dat alles wat je ziet van klei gemaakt is. Wetend dat een filmseconde uit 24 beeldjes bestaat en de makers voor elk beeldje iets aan de poppen moesten ‘verkleien’, kan je niet anders stellen dan dat de medewerkers van Aardman Productions veel liefde voor hun vak hebben. Een liefde die er bij elk beeld vanaf druipt, want het is duidelijk dat kosten noch moeite zijn gespaard om alles er zo sensationeel en levendig mogelijk uit te laten zien. De scène waarin Wallace en Gromit gewekt worden door een ingenieus alarmsysteem is zo duizelingwekkend snel en knap gemaakt, dat het onbegrijpelijk is dat er geen computer aan te pas is gekomen. Slechts bij een paar scènes was er sprake van digitale interventie, maar dan ook alleen voor ‘onschuldige’ zaken als het creeëren van mist en elekriciteitsgolven. Voor de rest is alles onvervalste handycraft.
Expressieve hond
~
Humor
Naast het feit dat The Curse of the Were-Rabbit indrukwekkend is om naar te kijken, is de film vooral erg grappig. De humor zit hem voornamelijk in originele visualisaties en slapstick-achtige toestanden, maar ook in de karakters van Wallace en Gromit en hun onderlinge verhouding (simpel baasje versus slimme hond). Verder zitten er een aantal ‘verborgen’ geintjes in, zoals de titels in de boekenkast van kaasliefhebber Wallace (East of Edam en Fromage to Eternity) en het nummer Bright Eyes van Art Garfunkel dat op de radio voorbijkomt wanneer Gromit achter de Were-Rabbit aanzit. Kortom: The Curse of the Were-Rabbit is op en top vermaak voor jong en oud!
Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit
Regie: Nick Park, Steve BoxJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Waalse directheid
Er bestaat zoiets als een Waalse stijl binnen de cinema. Deze wordt vooral in leven gehouden door Jean-Pierre en Luc Dardenne, die met La promesse, Rosetta en L’enfant drie meesterwerken op rij afleverden. Hun films vallen rauw op je dak, door het sobere realisme, het directe camerawerk en de grijs-grauwe decors waartegen ze zich afspelen. Het beeld van Wallonië dat de gebroeders schetsen is er één van armoede en depressiviteit.
Joachim Lafosse gaat in Folie privée nog een stap verder dan de Dardennes. Niet alleen heeft hij zijn personages opgesloten in nauwe kaders en zit hij ze op de huid met de camera, ook heeft hij het beeld ontdaan van iedere vorm van stilering. De kleuren zijn vaal en een beetje vies, kunstlicht wordt er nauwelijks gebruikt. Het is alsof Lafosse iedere grens tussen zijn filmwereld en de werkelijkheid heeft willen opheffen, zo direct voelt Folie privée aan.
Puinhoop
~
Hysterisch
Wat volgt is een thrillerachtig kammerspiel, rondom de driehoeksrelatie van Pascale, Jan en Didier, met zoontje Thomas als bliksemafleider. Maar Lafosse maakt geen echte thriller; daarvoor is hij te veel uit op realisme. Wel laat hij de kijker zich afvragen wie er gelijk heeft, en vooral, wie er gek is. Jan verandert van een schreeuwend monster in de ene scène in een psychologisch wrak in de andere; Pascale is het grootste deel van de tijd hysterisch; Didier vertrekt eerst en gooit Jan later uit huis. Hun mentale labiliteit neemt rechtevenredig toe met de onderlinge spanningen.
Claustrofobisch
~
Smetjes
Ondanks deze vormvastheid overtuigt Folie privée toch niet helemaal. Door de stijl komt de film een beetje over als een (iets te goed gemaakte) home movie, en het acteerwerk is daar ook naar – al kan dit natuurlijk evengoed als pluspunt opgevat worden. Enigszins teleurstellend is het slot van de film, niet zozeer door de manier waarop het verhaal eindigt als wel door de manier waarop Lafosse het in beeld brengt. Waar hij een prachtige breuk had kunnen creëren door op het weiland uit te zoomen en de personages weer lucht te geven – passend bij het verhaaleinde – houdt hij stug vast aan zijn stijl. Twee kleine smetjes op een verder benauwend realistische film.
Folie Privée
Regie: Joachim LafosseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Sprookjesachtige rommelfilm
Voor een heldere verhaallijn hoef je niet naar een film van Terry Gilliam te gaan; de ex-Python moet het vooral hebben van een sfeervolle en visueel interessante aankleding en een vleugje absurdistische humor. En omdat hij meestal wars van alle conventie zijn eigen gang gaat kan Gilliam daarmee prima uit de voeten. The Brothers Grimm, zijn eerste film sinds zeven jaar, is echter in de eerste plaats een Hollywoodproduct. Met het sprookjesachtige avonturenverhaal lijkt Gilliam een breed publiek voor zich te willen winnen.
~
Stuurloos
Tot zover is het nog prima te volgen. Daarna verandert het verhaal in een stuurloze potpourri van bekende sprookjes, vreemde figuren en absurde wendingen. Als kijker kun je weinig anders doen dan achterover leunen en de gebeurtenissen met verbazing over je heen laten komen. Gelukkig is Gilliams film, zoals altijd, een lust voor het oog. Het sfeervolle, spookachtige decor, dat doet denken aan de films van Tim Burton, komt door het camerawerk goed tot zijn recht. Interessant zijn ook de bijrollen. De rol van generaal Delatombe wordt met flair gespeeld door Jonathan Pryce, maar Peter Stormare steelt de show met zijn rol als de overdreven dramatische Italiaanse beul Cavaldi.
~
Toverbonen
Wat in deze film nog het minst tot de verbeelding spreekt, zijn de karakters van de gebroeders Grimm zelf. Damon legt in zijn rol nog wel enige humor en zelfspot, maar Ledger (The Patriot, Monster’s Ball) is slechts beeldvulling en is op geen enkel moment boeiend om naar te kijken. Dan is er nog een tenenkrommend jeugdtrauma aangaande ’toverbonen’ dat koste wat kost tot een goed einde gebracht moet worden. En natuurlijk is daar weer de onvermijdelijke love interest waar beide broers om strijden. Daarmee is het probleem van de film wel aardig samengevat: Gilliams film heeft potentieel, maar raakt verstrikt in de formules waar een Hollywoodfilm als deze blijkbaar aan moet voldoen. De regisseur kan in het vervolg beter weer zijn eigen plan trekken. Met deze film heeft Gilliam de verwachtingen van zijn fans niet waargemaakt, en de bioscoopgangers die zijn werk nog niet kennen zal hij maar met moeite kunnen enthousiasmeren.
The Brothers Grimm
Regie: Terry GilliamJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Een aangenaam halfuurtje
.
Neen, dat is het niet, kan ik verklappen nu hij inmiddels al een paar dagen in diezelfde cd-speler vastgekoekt zit. Neem van mij aan, je kunt Road to Rouen gerust als volwaardig album beschouwen. Echter, of er erg veel ‘nieuwe fans’ mee vergaard gaan worden? Ik vraag het me af. En of al die ‘eerste uur’-fans van de I Should Coco-generatie hier wel zo blij mee zijn? Ook dát is de vraag. Want dit nieuwe werk van die onbezonnen rondspring-rockers bevat geen vrolijke uptempo-muziek meer. Verdwenen is ook de onbesuisd lollige pretpunk en hetzelfde geldt voor de vrolijke toegankelijke rockliedjes waar Supergrass zijn (terechte) faam mee vergaarde.
~
Rustige, relaxte stijl
De stijl van het complete album? Rustige, relaxte, sferische, serene op piano gebaseerde ballades – met af en toe een gitaargeoriënteerde uitschieter. Neem die eerder genoemde opener Tales of Endurance (Parts 4, 5 & 6). Een Pink Floyd-achtig epos, bestaand uit (zoals de titel natuurlijk al doet vermoeden) drie duidelijk te herleiden gedeelten. In z’n geheel ook een schitterend stuk. Het nummer grijpt tevens een beetje terug naar de eerste plaat van The Alan Parsons Project, Tales of Mystery and Imagination. Dan de single, het zeer rustige, met veel strijkers verfraaide St. Petersburg. Tip: op Roadtorouen.com is de mooie stemmige clip te zien, de Nederlandse clipstations vinden het nummer hoogstwaarschijnlijk toch niet commercieel genoeg.
Roxy Music
Sad Girl is ook zo’n goed pianonummer. Inclusief zeer onverwachte (epische) brug die opbouwt naar het laatste refrein en couplet. Het volgende nummer bevat wederom zwaar aangezette violen. Een gigantische massaliteit en vrij extreme ritmes herinneren onherroepelijk aan Roxy Music. Hou je van die band? Dan zul je dit album zeer kunnen zeker waarderen. De titel van het vierde nummer (Roxy) lijkt zelfs naar deze band te refereren. Coffee in the Pot is, met alle respect, een muzikaal niemendalletje. Bij het titelnummer is de Supergrass-vrolijkheid en onbezonnenheid ver te zoeken. Hou je van een op een Yes-achtige progrockriff gestoelde rocksong? Dan ben je voor altijd verkocht en koop je dit album alleen al blindelings vanwege het titelnummer. Kick in the Teeth (mét Beatle-intro) doet nog het meest denken aan de Supergrass-nummers zoals we die op vorige albums al hoorden. Low C, is wederom midtempo. Wederom een piano-nummer. Wederom die Lennon-fähige galm over die herkenbare Supergrass-stem van Gaz Coombes. Toch absoluut ook mét kwaliteit.
Het moet gezegd, ieder nummer riekt naar Supergrass. Zonder duidelijk van plagiaat beschuldigd te kunnen worden, is Road to Rouen met recht een zeer okay resultaat te noemen. Op z’n Frans gezegd: chapeau! Of de fans blij zijn met deze rigoureuze ommezwaai? Nogmaals, ik vraag het me af. Maar dat lijkt de band zelf niet te deren. Ze wijzigen die muzikale koers gewoon. En dat is op z’n minst dapper. Trouwens, hoe erg is een beperkte albumlengte eigenlijk nog als acht van de negen nummers bovengemiddeld goed zijn? Dan draai je ‘em toch gewoon nóg een keer? Kortom, de muzikale ommezwaai van Supergrass pakt mijns inziens verrassend uit. Dit heet… indrukwekkend volwassen worden. Ik kan niet anders dan zeer nieuwsgierig uitzien naar dat volgende Supergrass-halfuurtje.
Supergrass
Album: Road to RouenMisschien ook iets voor u