Na een zware storm vinden de twee twaalfjarigen een zeemeermin in het zwembad van het clubhuis van Claires opa en oma. De meermin (Aquamarine) is van huis ‘weggezwommen’ en op zoek naar liefde, die ze meteen vindt in Raymond. Ze belooft een wens te vervullen voor Claire en Hailey, als ze haar helpen Raymond te veroveren. Dit is dé kans voor Hailey en Claire om de verhuizing tegen te houden.

Eigenlijk best aardig

~

De film komt wat langzaam op gang, maar de tweede helft is een stuk vlotter en grappiger. Zodra alle karakters zijn geïntroduceerd kan het verhaal eindelijk beginnen en volgen de grappen en romantische perikelen elkaar in rap tempo op. Dit ook omdat Aquamarine maar drie dagen heeft om haar vader (Neptunus, nemen we aan) te overtuigen dat liefde bestaat, voordat hij haar weer naar huis haalt.

Voor moeders en dochters

~

~

Joie de vivre

Georgia Byrd (Queen Latifah) is een schuchtere vrouw die als verkoopster werkt in een groot warenhuis. Ze is niet tevreden over haar bestaan, maar omdat ze te onzeker is om daar iets aan te veranderen kan ze alleen dromen van een beter leven. Haar levenshouding verandert echter drastisch als ze te horen krijgt dat ze nog maar een maand te leven heeft. Hierop neemt ze al haar spaargeld op en maakt ze een reis naar Tsjechië, waar ze haar intrek in een peperduur hotel neemt. Georgia went al snel aan de aangename kanten van een luxe leven en geleidelijk aan zien we haar veranderen van een grauwe huismus in een heuse bourgondiër. Haar joie de vivre werkt aanstekelijk en ze wordt al vrij snel populair onder de gasten en het personeel van het hotel. En passant deelt ze wat levenslessen uit, waardoor ze een blijvend spoor van geluk achter zich laat. Het zal niemand verbazen dat het toch goed met haar afloopt.

Prettig vermaak

Het heeft geen zin om dit lichtvoetige vermaak te vergelijken met Waynes eerdere werk. Sociaal-maatschappelijk commentaar blijft beperkt tot wandtegeltjeswijsheden en de karakters zijn allen stereotypen. De film is een remake van het gelijknamige origineel uit 1956 en dat is waarschijnlijk ook de reden dat we de gebruikte clichés al van mijlenver aan zien komen. Van enige oorspronkelijkheid kan de film dan ook niet beschuldigd worden. Maar het gebrek aan diepgang is geen reden om hem direct af te keuren. Latifah speelt de metamorfose die Georgia ondergaat heel overtuigend en ook de rest van de cast speelt naar behoren. Zorgvuldig hoogte- en dieptepunten ontwijkend, kabbelt het verhaal aan onze ogen voorbij. En dat is prettig vermaak voor wie daar van houdt. Wel storend zijn de kluchtige momenten en de geforceerde afronding waarin alle eindjes nog even netjes aan elkaar worden geknoopt.

~

Loser

Spritz probeert het wel. Hij neemt zijn dochter mee uit, trakteert haar op nieuwe kleding en financiert haar peperdure boogschiethobby. Hij neemt het op voor zijn zoon (Nicholas Hoult uit About a Boy), en probeert zijn ex-vrouw (Hope Davis) te verleiden tot een nieuwe poging. Vooral op professioneel gebied is Spritz een succesverhaal: zo maakt hij een goede kans op een nationaal Erwin Krolschap, met een maandsalaris van maar liefst een miljoen. Maar zelfs een miljoen helpt niet – de weerman is en blijft een eeuwige loser.

~

Goochelen met het verwachtingspatroon

Cages versie van David Spritz is een wat trage, trieste slungel. Hij sleept zich door het leven van dag tot dag, en bereikt met name op persoonlijk vlak weinig tot niets. Het is juist dit aspect van het verhaal dat de film een wat vreemd karakter geeft. Waar in een standaardversie het personage in pakweg 90 minuten een metamorfose doormaakt, verandert er voor Spritz niets. We volgen zijn hoogtepuntloos gestuntel, en zo nu en dan werkt dit gestuntel behoorlijk op de lachspieren. Cage valt te pruimen als een weerman die geen controle lijkt te hebben over zijn ledematen, waarbij vooral zijn vieze grijns tijdens het weerpraatje een compliment verdient. Ook de zeer charmante Hope Davis overtuigt in haar rol als ex-vrouw. Toch rijst de vraag of Verbinski’s keuze om niet naar een climax toe te werken alleen maar werkt als trucje. Er wordt met het verwachtingspatroon van de kijker gegoocheld, en dat is aardig. Toch is de comedy niet meer dan vermakelijk, en door het ontbreken van een plot eigenlijk wat langdradig.

~

Kanbar

Hoodwinked komt van de nieuwe animatiestudio Kanbar, dat de strijd probeert aan te gaan met gevestigde namen als Pixar en Dreamworks. De animaties kunnen nog niet tippen aan die van hun concurrenten, maar zijn wel geheel in stijl met het verhaal: sprookjesachtig en schattig. Kanbar weet op sommige punten redelijk te scoren, op andere hebben ze nog wat te leren. Regisseurs Cory en Todd Edwards maken met Hoodwinked ook hun debuut.

Het probleem van Hoodwinked is dat het geen duidelijk publiek heeft. Voor kinderen is het verhaal te ingewikkeld; de vier hoofdpersonages vertellen elk hun visie op wat er die dag gebeurd is, waardoor jonge kijkers waarschijnlijk al snel de draad kwijt zijn. Als er dan ook nog een vage verhaallijn over gestolen koekjes bij komt, wordt het nog verwarrender. Voor volwassenen zijn de grappen dan juist weer te kinderlijk; ze zitten er nét naast of zijn vergezocht. Het koekjesimperium van oma bijvoorbeeld, of de helemaal niet zo vrolijke Roodkapje.

Hyperactieve eekhoorn

~

Bij Hoodwinked is het half-om-half. De ene helft van de film is best de moeite waard, de andere helft is een slechte Shrek-imitatie. Toch krijgt Kanbar het voordeel van de twijfel, omdat dit zeker geen slecht debuut is, en sprookjes in een nieuw jasje gewoon altijd leuk blijven.