muziek Archieven - Pagina 9 van 15

Muziek / Concert

RAKE COMBINATIE: WANTENAAR EN BRUCKNER

recensie: NTR ZaterdagMatinee

Simon van Boxtel

donderdag 29 september 2022 / door: Els van Swol / beeld: Simone van Boxter 4 Sterren

Het Vioolconcert van de jonge componist Mathilde Wantenaar en de Achtste symfonie van Anton Bruckner die 24 september 2022 werden uitgevoerd in het NTR ZaterdagMatinee door het Radio Filharmonisch Orkest met Simone Lamsma als solist en onder leiding van chefdirigent Karina Canellakis hebben meer met elkaar gemeen dan je op het eerste gezicht zou denken.

Bij Wantenaar stond in het programmaboekje verrassend genoeg: ‘Met speciale dank aan mede-orkestrator Tijmen van Tol’. Musicoloog en auteur Michel Khalifa vermeldde in dat programmaboekje, dat Wantenaar ‘geplaagd door tijdnoot de instrumentatie van het eerste en derde deel toevertrouwde aan haar collega, vriend en sinds kort zwager Tijmen van Tol’. Dat heeft hij in haar geest gedaan. Dat wil zeggen dat je Wantenaars stijl primair kunt kenschetsen als impressionisme 2.0. In het eerste deel zelfs compleet met een octatonische (achttonige) toonladder.

Het Vioolconcert van Wantenaar
De trouwe Matineebezoeker kent Wantenaars werk en keek ongetwijfeld uit naar de wereldpremière van haar Vioolconcert. Het is een concert in een klassieke driedelige vorm. Ook de orkestopstelling was nagenoeg klassiek: eerste violen links, tweede rechts. Alleen de contrabassen en harpen hadden stuivertje gewisseld.

Opvallend aan de muziek van Wantenaar is dat het, zoals ze zelf op haar website schreef ‘eclectisch en toch authentiek is’. En – mag eraan worden toegevoegd – telkens weer verrast door een nieuwe invalshoek. Het is muziek die zowel een diepe ernst kent als een vleugje humor (het slot van het concert!) en van een soms adembenemende schoonheid, zoals de korte blazerssoli die de viool beantwoordden. Primair zangerig in de solopartij én met een grote speelvreugde, zoals met name in het derde deel, waarin opeens een Bartókachtige volksmelodie opduikt.
Het concert werd zowel door soliste als orkest intens gespeeld. Intens, zoals we dat van Simone Lamsma kennen.

De Achtste symfonie van Bruckner
Na de pauze volgde de omvangrijke Achtste symfonie van Anton Bruckner. Canellakis dirigeerde eerder Bruckners vierde en waagde zich nu voor het eerst aan diens achtste, de langste. En ook de enige waarin, net als bij Wantenaar, harpen voorkomen. Drie maar liefst.
‘Zingt’ ook Bruckner trouwens niet alsmaar door, met zijn unendliche Melodien? En spreekt meteen uit het begin, net als bij Wantenaar, ook niet een zekere dreiging? Raak getroffen – om beide werken tezamen op een concert te programmeren.

En: wat een geweldig orkest is dit toch, met ook hier fraaie blazerssoli. Canellakis bouwde de climaxen mooi op, of zette de raak getroffen stemmingen als blokken naast elkaar: zachte en luide passages, donker en licht. Terwijl de Generale Pauzes bleven zinderen van dreiging én verwachting. Nog een overeenkomst; bij beide componisten overwint uiteindelijk het licht boven de donkerte.
Rest misschien een wens voor een volgende Bruckner: de tempo-overgangen, ja, die zou je wellicht wat vloeiender wensen. Een detail, laten we ’t daarop houden bij zoveel moois.

NTR Zaterdagmatinee

Gezien op zaterdag 24 september 2022 in Concertgebouw, Amsterdam

Beoordeling: 4 sterren

Link: NTR Zaterdagmatinee
Link: Dit klassieke concert luister je hier terug

Voor u geselecteerd door de auteur:

Simon van Boxtel

Muziek / Concert

RAKE COMBINATIE: WANTENAAR EN BRUCKNER

recensie: NTR ZaterdagMatinee

Simon van Boxtel

donderdag 29 september 2022 / door: Els van Swol / beeld: Simone van Boxter 4 Sterren

Het Vioolconcert van de jonge componist Mathilde Wantenaar en de Achtste symfonie van Anton Bruckner die 24 september 2022 werden uitgevoerd in het NTR ZaterdagMatinee door het Radio Filharmonisch Orkest met Simone Lamsma als solist en onder leiding van chefdirigent Karina Canellakis hebben meer met elkaar gemeen dan je op het eerste gezicht zou denken.

Bij Wantenaar stond in het programmaboekje verrassend genoeg: ‘Met speciale dank aan mede-orkestrator Tijmen van Tol’. Musicoloog en auteur Michel Khalifa vermeldde in dat programmaboekje, dat Wantenaar ‘geplaagd door tijdnoot de instrumentatie van het eerste en derde deel toevertrouwde aan haar collega, vriend en sinds kort zwager Tijmen van Tol’. Dat heeft hij in haar geest gedaan. Dat wil zeggen dat je Wantenaars stijl primair kunt kenschetsen als impressionisme 2.0. In het eerste deel zelfs compleet met een octatonische (achttonige) toonladder.

Het Vioolconcert van Wantenaar
De trouwe Matineebezoeker kent Wantenaars werk en keek ongetwijfeld uit naar de wereldpremière van haar Vioolconcert. Het is een concert in een klassieke driedelige vorm. Ook de orkestopstelling was nagenoeg klassiek: eerste violen links, tweede rechts. Alleen de contrabassen en harpen hadden stuivertje gewisseld.

Opvallend aan de muziek van Wantenaar is dat het, zoals ze zelf op haar website schreef ‘eclectisch en toch authentiek is’. En – mag eraan worden toegevoegd – telkens weer verrast door een nieuwe invalshoek. Het is muziek die zowel een diepe ernst kent als een vleugje humor (het slot van het concert!) en van een soms adembenemende schoonheid, zoals de korte blazerssoli die de viool beantwoordden. Primair zangerig in de solopartij én met een grote speelvreugde, zoals met name in het derde deel, waarin opeens een Bartókachtige volksmelodie opduikt.
Het concert werd zowel door soliste als orkest intens gespeeld. Intens, zoals we dat van Simone Lamsma kennen.

De Achtste symfonie van Bruckner
Na de pauze volgde de omvangrijke Achtste symfonie van Anton Bruckner. Canellakis dirigeerde eerder Bruckners vierde en waagde zich nu voor het eerst aan diens achtste, de langste. En ook de enige waarin, net als bij Wantenaar, harpen voorkomen. Drie maar liefst.
‘Zingt’ ook Bruckner trouwens niet alsmaar door, met zijn unendliche Melodien? En spreekt meteen uit het begin, net als bij Wantenaar, ook niet een zekere dreiging? Raak getroffen – om beide werken tezamen op een concert te programmeren.

En: wat een geweldig orkest is dit toch, met ook hier fraaie blazerssoli. Canellakis bouwde de climaxen mooi op, of zette de raak getroffen stemmingen als blokken naast elkaar: zachte en luide passages, donker en licht. Terwijl de Generale Pauzes bleven zinderen van dreiging én verwachting. Nog een overeenkomst; bij beide componisten overwint uiteindelijk het licht boven de donkerte.
Rest misschien een wens voor een volgende Bruckner: de tempo-overgangen, ja, die zou je wellicht wat vloeiender wensen. Een detail, laten we ’t daarop houden bij zoveel moois.

NTR Zaterdagmatinee

Gezien op zaterdag 24 september 2022 in Concertgebouw, Amsterdam

Beoordeling: 4 sterren

Link: NTR Zaterdagmatinee
Link: Dit klassieke concert luister je hier terug

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Album

Een enorme verscheidenheid

recensie: Indie-update vol. 9 Mark Pontin Group, iET, Donna Blue

zaterdag 24 september 2022 / door: Joost Festen4 Sterren

De indie categorie van muziek is heel divers. In deze editie gaan referenties weer alle kanten op. Mark Pontin Group heeft zijn album niet voor niets Kaleidoscope genoemd en dat zullen we merken. iET weet met Hunger ons te raken en laat ons hongerig naar meer achter met het korte album. Donna Blue laat de tijd stil staan in een soort filmisch beeld.

Sommige albums die we terugvinden in het indie genre vragen veel luisterinspanning van de luisteraar. Inspanning omdat minder makkelijk in het gehoor liggende songstructuren soms verborgen schatten bevatten. De drie albums die we deze editie belichten hebben daar niet of nauwelijks last van. Ze zullen een liefhebber van het genre makkelijk verleiden om het album vaker te draaien en te laten groeien.

Mark Pontin Group

Het album Kaleidoscope is alweer een tijdje uit maar heeft de aandacht niet gekregen die het verdiende. Reden genoeg om hier alsnog de loftrompet te blazen.

Na de opening ‘Sunrise’ zet Pontin ons op het verkeerde been bij ‘Everything (today)’. De aanvang doet ons meteen denken aan ‘Big Log’ van Robert Plant, maar zich vervolgens ontvouwt als een bluesy-soul-nummer met een funky randje. Die funk horen we vervolgens ook in ‘Don’t Sleep’. ‘Starmaker’ duwt ons vervolgens naar de kracht van Gary Moore en Jimi Hendrix, het is een ballad met ballen, en toch een slow blues. ‘Roll With Me Easy’ start verrassend met strijkers om vervolgens uit te pakken met fraaie gitaarklanken in een weldadige ballad. ‘Forever’ is een powerrock nummer dat herinneringen oproept aan The Cars. ‘Hotel Diablo’ gaat naar de jazz-rock-hoek dat zelfs refereert aan Al Di Meola om in ‘Hell’s Kitchen’ zomaar Duane Eddy te laten klinken. ‘Waiting’ is een heerlijk zonnig nummer met gitaarwerk in de rock-blues-hoek en heerlijke dameskoortjes.

Alles maakt dat de albumtitel eer wordt aangedaan. Alles bij elkaar is Kaleidoscope een genre topper, maar welke genre? En dat met een ferme knipoog naar heel veel grootheden! Een album dat al veel rondjes maakte en dat zeker nog vaak zal doen.

iET

Het heeft zes jaar geduurd voordat iET na Clarity nu met een opvolger komt. Hunger verhaalt over het verlangen om een moeder en tegelijk een musicus te zijn en het lastige gevecht tussen die twee. Dit staat als boodschap linksboven op de achterkant van het hoesje. Dat verklaart de tijd die het kostte om een nieuw album te maken.

iET is het pseudoniem van Lisa van Viegen, een vrouw die met dit vijfde studioalbum een heel persoonlijk werkstuk in de wereld zet. Wie de titels leest, snapt met die boodschap in gedachte wat de teksten willen zeggen. Het openingslied ‘Can You Carry Me’ en de afsluiter ‘Life and Love’ markeren de in totaal negen liedjes die iET schreef voor dit album. iET verzorgt niet alleen de zang, ze speelt zelf onder andere akoestische gitaar en trompet. Ze heeft het album opgenomen samen met haar echtgenoot Budy Mokoginta (onder andere gitaar, bas), Keimpke Zigterman (cello), Thierry Castel (synthesizer, mellotron, piano, contrabas) en Mark Schilders (drums).

Samen weten ze een heel ingetogen geluidspallet te toveren waar de liedjes van iET heerlijk op gedijen en volkomen tot hun recht komen. Het tempo blijft altijd laag en is nergens schreeuwerig. Misschien is door de emotionele worsteling die spreekt uit de liedjes, dit wel het mooiste album geworden dat iET in haar carrière wist te maken tot nu toe. Of dat een voorbarige conclusie is, laat niet weg dat iedere beluistering van Hunger alleen maar meer honger oproept om het album nogmaals te spelen.

Donna Blue

De band Donna Blue bestaat uit het echtpaar Danique van Kesteren en Bart van Dalen. Na eerst een aantal EP’s te hebben gemaakt, is Dark Roses het debuutalbum.

Een album vol met filmische muziek, zeg maar een soundtrack zonder een film. De dromerige sfeer is verhalend, sfeervol en romantisch. Hier en daar is er een duistere kant die we kennen van bijvoorbeeld Julee Cruise, Ennio Morricone en natuurlijk Angelo Badalamenti. Toch is elke compositie een echt origineel en geenszins een kopie van een of ander bekend nummer. Het is gewoon de vertrouwde sfeer die het album uitademt die zorgt dat de genoemde vergelijkingen gerechtvaardigd zijn.

Het album opent met ‘The Beginning’ om te sluiten met ‘Reprise’, de link naar een filmmuziek gevoel is hiermee compleet. Het tweede nummer ‘The Idea’ trekt ons zomaar de jaren zestig in met de sound die Donna Blue etaleert.

‘Forever’ bezegelt de vergelijking met Julee Cruise en Angelo Badalamenti in een heerlijk zoet en zilt werkje.

Ondanks dat alle titels in het Engels zijn zal je verrast worden bij ‘Solitaire’ als je ineens een Franse tekst hoort. Het titelnummer ‘Dark Roses’ heeft een hoog cowboygehalte in de sfeer zitten wat de link naar Morricone onderstreept. Het instrumentaaltje ‘Waking Up From A Dream’ doet je als luisteraar wegdromen en zelf invullen waar het duo je heen gaat voeren in het vervolg van het album.

Wie zich heeft laten verwennen door Dark Roses is wellicht meteen verslaafd.

Mark Pontin Group, iET, Donna Blue

Album: Kaleidoscope, Hunger, Dark Roses

Beoordeling: 4 sterren

Link: Mark Pontin Group
Link: iET
Link: Donna Blue

Voor u geselecteerd door de auteur:

Murual

https://unsplash.com/photos/1ladsTZC_vA

Muziek / Achtergrond

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

8WEEKLY Playlist: Back To These Disco Days

dinsdag 06 september 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Als er een maand perfect is om stil te staan bij al het moois uit het disco-genre, dan is het de maand september. Hoewel het genre in de jaren ’70 grote hoogtijdagen beleefde mede dankzij bands als Earth, Wind & Fire, betekent dit niet dat het genre anno 2022 minder relevant is. Zo zetten meerdere artiesten in 2020 hun eerste stappen binnen het genre, waardoor er sprake was van een ware wederopbloei van disco. Hoog tijd voor 8WEEKLY om stil te staan bij de hoogtepunten van de disco. Althans, van stil staan zal er weinig sprake zijn met artiesten als Kylie Minogue en Laura Mvula in de nieuwste playlist van 8WEEKLY: Back To These Disco Days.

Earth, Wind & Fire’s samenwerking met hitmachine Allee Willis

Earth, Wind & Fire is een van de grootste bands aller tijden en hun repertoire bestrijkt meer genres dan alleen disco. Voor verschillende nummers van hun disco repertoire werkten ze samen met songwriter Allee Willis. De excentrieke Willis heeft tijdens haar carrière meerdere hits afgeleverd. In samenwerking met Earth, Wind & Fire bracht ze hits als ‘September’ en ‘Boogie Wonderland’, maar ze is ook het brein achter een van de bekendste TV-serie soundtracks ooit: ‘I’ll Be There For You’ van The Rembrandts, uit de TV serie Friends. Als het aan Willis had gelegen had het nummer ‘September’ echter anders geklonken! De aanstekelijke ‘ba-dee-ya’s uit het refrein waren een groot punt van ergernis voor haar. Ze wilde dat deze brabbeltaal vervangen werd door echte woorden, maar niks leek echt zo goed te klinken als ‘ba-dee-ya’. Earth, Wind & Fire’s Maurice White vond het niet erg dat deze brabbeltaal niets betekende en uiteindelijk zegt Willis door hem een belangrijke les te hebben geleerd: laat tekst nooit in de weg zitten van een goedlopend ritme en groove.

Kylie Minogue start (alweer) een disco revolutie

Ondertussen zijn er al meerdere decennia voorbij sinds ‘September’, maar disco is nog steeds alive and kicking! In 2020 was er zelfs sprake van een ware wederopbloei van het genre toen onder andere Lady Gaga, Dua Lipa en Kylie Minogue muziek uitbrachten binnen dit genre. Laatstgenoemde bracht in 2020 een volledig disco album uit, dat geheel toepasselijk Disco heet. Het project begon voordat de corona pandemie uitbrak, maar noodgedwongen zette Minogue het project verder in haar studio aan huis. Het album begeleidt de luisteraar door de evolutie van het discogenre, van de jaren 70 tot en met de zeroes. Zo horen we talkbox-effecten in nummers als ‘Miss a Thing’ en pakkende baslijnen op nummers als ‘Real Groove’. Voor de oplettende luisteraar en de fans zijn er zelfs referenties te horen naar Minogue’s eigen muziek en de rol die albums zoals Light Years hebben gespeeld in de hedendaagse opbloei van het genre. Hoe dit nieuwe album klinkt binnen het genre valt te beluisteren met de nummers ‘Magic’ en ‘Say Something’ in de nieuwste playlist.

Terug naar de jaren ’80 met Laura Mvula

Hoewel Laura Mvula eerder bestempeld werd als een jazz- en soulzangeres kan ze sinds 2021 ook disco aan het rijtje toevoegen. Haar recentste album Pink Noise bevat een paar nummers die niet misstaan binnen het genre. Zo klinkt het nummer ‘Church Girl’ als een ware dansvloermagneet zoals we die kennen van Prince en Whitney Houston. Het aanstekelijke nummer ‘Got Me’ doet dan weer denken aan Michael Jackson’s ‘The Way You Make Me Feel’. Pink Noise was voor Mvula het album dat ze altijd al wilde maken en vormt een eerbetoon aan de new wave en dance pop klanken van de jaren ’80. Niet geheel verrassend, gezien Mvula over zichzelf zegt dat ze al schoudervullingen droeg toen ze in 1986 geboren werd.

Naast Earth, Wind & Fire, Kylie Minogue en Laura Mvula wachten nog vele andere artiesten op je in 8WEEKLY’s Back To These Disco Days playlist. Veel luisterplezier!

De playlist van september

September – Earth, Wind & Fire
I Don’t Feel Like Dancin’ – Scissor Sisters
Free – Sisters Sledge, Sledgendary
Get Lucky – Daft Punk, Pharrell Williams, Nile Rodgers
Le Freak – CHIC
Disco Inferno – The Trammps
Love And Appreciation – Agnes
Give It Up – KC & The Sunshine Band
Magic – Kylie Minogue
Blame It on the Boogie – The Jacksons
Daddy Cool – Boney M.
Funky Town – Lipss Inc.
Boogie Wonderland – Earth, Wind & Fire, The Emotions
Stayin’ Alive – Bee Gees
I Can’t Stand the Rain – Eruption
Uh Oh – Maggie Szabo
Jump (For y Love) – The Pointer Sisters
Nights (Feel Like Getting’ Down) – Billy Ocean
Lady Marmalade – LaBelle, Patti LaBelle
Hot Stuff – Donna Summer
It’s Raining Men – The Weather Girls
Future Nostalgia – Dua Lipa
Lest’s All Chant – Michael Zagger Band
Born to Be Alive – Patrick Hernandez
Do You Wanna Funk – Sylvester
Knock On Wood – Amii Stewart
Working My Way Back to You – The Spinners
Let’s Go Round Again – Average White Band
Crying at the Discoteque – Alcazar
P.Y.T. – Michael Jackson
Dancing Machine – The Jackson 5
Girl Crazy – Hot Chocolate
Feels Like I’m In Love – Kelly Marie
Heaven Must Be Missing An Angel – Tavares
Bad Girls – Donna Summer
Let It Whip – Dazz Band
He’s The Greatest Dancer – Sister Sledge
Dance, Dance, Dance (Yowsah, Yowsah, Yowsah) – CHIC
It’s a Disco Night (Rock Don’t Stop) – The Isley Brothers
Shake Your Groove Thing – Peaches & Herb
Got Me – Laura Mvula
Night Fever – Bee Gees
Car Wash – Rose Royce
Ring My Bell – Anita Ward
Good Times – CHIC
Machine Gun – Commodores
Swearin’ to God – Frankie Valli
Rock the Boat – Hues Corporation
You’re a Woman – Bad Boys Blue

Film / Kunst / Muziek / Theater / Film / Kunst / Muziek

special: 8WEEKLY podcast - Aflevering 10

8WEEKLY podcast – Aflevering 10

vrijdag 02 september 2022 / door: Vick ten Wolde0 Sterren

De gevarieerde redactie van online cultuurmagazine 8WEEKLY.nl bespreekt het recente cultuurnieuws, nieuwe releases, evenementen en festivals. Wij bespreken scherpe culturele stellingen en geven cultuurtips over boeken, films, muziek, podiumkunsten, beeldende kunst en meer!

In de tiende aflevering, de laatste van het eerste seizoen, bespreken Vick, Sanne en Jorien de nodige films, series en voorstellingen die zij de afgelopen tijd gezien hebben. Het gaat ondermeer over ParkPop en Nick Cave, de Marvel-serie Moonknight en 14 de musical.

Het trio legt elkaar ook een scherpe stelling voor: Waar verschilt jouw mening met die van de publieke opinie?

Luister nu hier naar de podcast!

8WEEKLY podcast - Aflevering 10

Pexels

Muziek / Achtergrond

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

Pexels

8WEEKLY Playlist: Festival FOMO

woensdag 10 augustus 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Het festivalseizoen is in volle gang. Grote festivals als Pinkpop en Rock Werchter zijn helaas alweer voorbij, maar gelukkig kunnen we nog uitkijken naar festivals zoals Lowlands en Pukkelpop. Helaas is het onmogelijk om bij al deze festivals in Nederland en België aanwezig te zijn, wat kan zorgen voor een zwaar geval van FOMO: fear of missing out. Maar ook voor degenen die wel naar een festival zijn geweest kan het voelen alsof de tijd voorbij is gevlogen en er behoefte zijn om de mooie momenten opnieuw te beleven. 8WEEKLY heeft voor iedereen een playlist samengesteld met verscheidene acts die op festivals in Nederland en in België hebben opgetreden of nog gaan optreden. Van Son Mieux tot Editors, ze beleven allemaal een succesvolle festivalzomer!

Dromen worden werkelijkheid voor Son Mieux

De zevenkoppige band Son Mieux met frontman Camiel Meiresonne is deze zomer op veel festivals te vinden en verwezenlijkt hiermee ook hun eigen dromen. Op hun eerste Pinkpop vertelt Camiel dat een kleine twintig jaar geleden zijn jongensdroom ontstond bij het zien van een filmpje van DI-RECT op Pinkpop. Op zaterdag 18 juni 2022 kwam deze droom dus uit en dat was te merken aan het laaiende enthousiasme dat van het podium afspatte. Niet dat dit enthousiasme alleen voor Pinkpop gereserveerd is, diezelfde dag nog traden ze ’s avonds op bij Wantijpop in Dordrecht en ook daar ging de band volledig uit hun dak. Son Mieux maakt dansbare pop met aanstekelijke hooks en meezingbare refreinen, wat op het podium tot leven komt met kleurrijke outfits en opvallende dansmoves. Hoe dit klinkt kan je horen op de toepasselijke single ‘Multicolor’!

Een blessure houdt Goldband niet tegen

Een andere Haagse band die momenteel een zeer succesvolle zomer beleefd is Goldband. De band bestaande uit Boaz Kok, Karel Gerlach en Milo Driessen in samenwerking met producer Wieger Hoogendorp ontpopte zich tot een ware popsensatie en festivalfavoriet. Hun muziek bevat invloeden uit de jaren ’80 pop en vanuit de disco, maar ook muziekstijlen als trance en gabber zijn te herkennen. Deze genre-overstijgende muziek komt vooral op het podium tot leven met de stage presence en energieke danspasjes van de bandleden. Die energieke aanwezigheid op het podium is niet zonder risico. Bij Goldband’s grootste show ooit op Rock Werchter sprong Boaz van het 2,5 meter hoge podium af en brak hierbij zijn hielbot. Dat hield hem echter niet tegen, hij bleef doorzingen terwijl hij behandeld werd door de EHBO tijdens het toepasselijke nummer ‘Noodgeval’. Het was even spannend wat dit zou betekenen voor de festivals na Rockwerchter, maar met een speciale kniestep kon de volledige band een dag later op Down The Rabbit Hole gewoon het podium op!

Editors: publieksfavoriet in Nederland én België

In aanloop naar hun nieuwe album dat op 23 september wordt uitgebracht gaan Editors weer allerlei festivals in Europa langs. Gewapend met twee nieuwe singles, ‘Heart Attack’ en ‘Karma Climb’, en Nick Willes ter vervanging van gitarist Justin Lockey heeft de band rondom Tom Smith deze zomer onder andere opgetreden bij Vestrock. Iets wat door de organisatie werd benoemd als hun grootste vangst ooit. Niet zo gek, gezien Editors eerder grote concertzalen als de Ziggo Dome in Amsterdam en het Sportpaleis in Antwerpen heeft uitverkocht. Gelukkig betekende dit niet dat ze als headliner niet durfden te experimenteren, Willes had een minder robuuste speelstijl dan fans gewend zijn van Lockey en Tom Smiths donkere baritonstem zette hij tijdens het optreden ook minder op. Verder kan je van Editors nog steeds verwachten dat er veel dramatische poses en lichteffecten zijn, en worden er natuurlijk ook klassiekers als ‘Papillon’ en ‘An End Has A Start’ gespeeld. Voor wie deze band niet heeft kunnen zien op een festival, dit najaar touren ze met hun nieuwe album door Europa.

Naast Son Mieux, Goldband en Editors wachten nog vele andere artiesten op je in de playlist Festival FOMO. Veel luisterplezier!

De playlist van augustus

Multicolor – Son Mieux
Alive – Pearl Jam
Noise – Nightwish
Master of Puppets – Metallica
Lola Montez – Volbeat
Amsterdam – Nothing Buth Thieves
Whatever You Want – Crowded House
My Way, Soon – Greta Van Fleet
Fluorescent Adolescent – Arctic Monkeys
Naïve – The Kooks
Witchcraft – Pendulum
Ik Haat Je – Goldband
Süpürgesi Yoncadan – Altin Gün
Cure For Me – AURORA
Mr. Doctor Man – Palaye Royale
Ötzi – Prima Nocta
Death – White Lies
Iridium – The Sidh
I Believe In A Thing Called Love – The Darkness
Federkleid – Faun
Bye – Ten Times A Million
Kinderboerderij (Keiblij) – Prins S. en de Geit
Karma Climb – Editors
Latch – Disclosure, Sam Smith
Feel Good Inc. – Gorillaz
The Wire – HAIM
The Smoke – The Smile
We fell in love in October – girl in red
What You Know – Two Door Cinema Club
Hangmat – Jungle by Night
Last Nite – The Strokes
Firestone -Kygo, Conrad Sewell
Dans M’n Ogen Dicht – MEAU, Racoon
Do Me Wrong – Leif De Leeuw Band
The Devil’s Son – Danny Vera
Don’t You Go up the Sky – DeWolff
Love Don’t Hate It – Duncan Laurence
Through The Looking Glass – DI-RECT
Witch Doctor – De Staat
Turn Up The Sunshine – Diana Ross, Tame Impala
Empire State of Mind – Alicia Keys
Paper Thin – Lianne La Havas
I’m Shipping Up To Boston – Dropkick Murphys
De Overkant – Suzan & Freek, Snelle
Als Emmie Danst – Thijs Boontjes
Uncharted – Kensington
Paradise – George Ezra
SUPERMODEL – Måneskin
Somebody Told Me – The Killers
In Too Deep – SUM 41
Englishman in New York – Sting
Weak – Skunk Anansie
Like The Way I Do- Melissa Etheridge
Pineapple Morning – Jett Rebel
Bad Woman Blues – Beth Hart
Mr Rock & Roll – Amy Macdonald
Kiss This – The Struts
Anywhere – Passenger
Vrijheid, Gelijkheid, Zusterschap – Sophie Straat
I Think I’m in Love – Pip Blom

Muziek / Concert

Queen en Adam Lambert zijn niet te stoppen!

recensie: Queen + Adam Lambert – The Rhapsody Tour

dinsdag 19 juli 2022 / door: Malin Hollaar / beeld: Malin Hollaar 5 Sterren

Dat Queen na jaren nog steeds ongekend populair is bewijst de grote wachtrij buiten het Sportpaleis in Antwerpen. Al ruim voor 18:00u wanneer de deuren open gaan voegen fans zich toe aan deze rij, in afwachting van het langverwachte concert dat door COVID-19 al meerdere keren uitgesteld is.

Een overweldigend welkom

Bij binnenkomst werd het publiek meteen al geconfronteerd met een uitbundig versierd podium waarop een groot goudkleurig wandstuk klaarstond. Na twee uur wachten gingen de lichten in de zaal uit en klonken de instrumentale klanken van “Innuendo” door de boxen. Het hele publiek viel gauw stil en keek vol verwachting naar het podium waar het wandstuk langzaam omhoog werd gehesen en een nog uitgebreider decor onthulde. Het Sportpaleis leek omgetoverd te zijn tot een klassieke operazaal, maar tijd om dit uitgebreid te bewonderen was er niet want in het midden verscheen een projectie van zanger Adam Lambert terwijl het nummer “Now I’m Here” in werd gezet. Telkens als er ‘and now I am here’ of ‘and now I am there’ werd gezongen verscheen de projectie van de zanger op een andere plek. Het barstte helemaal los zodra de volledige band zich bij het nummer voegde en ook de originele Queen-leden Brian May en Roger Taylor tevoorschijn kwamen. Veel tijd om bij te komen van deze hevige start was er niet, want de band zette gauw voort met het energieke nummer “Hammer To Fall”.

Vervolgens was het tijd voor iets meer rust en voor mijn persoonlijke favoriet, het nummer “Somebody To Love”. Het decor werd iets rustiger en Adam Lambert liet goed horen wat voor vocaal geweld hij in huis heeft. Na een prachtige uithaal wees Adam demonstratief naar het drumstel en werd het vervolgstuk van het nummer ingezet waar het publiek gezamenlijk mee zong met de repeterende tekst ‘find him somebody to love’, een waar kippenvelmoment.

Het Sportpaleis werd getrakteerd op een ware greatest hits concert van de band, wat duidelijk gewaardeerd werd door meerdere generaties Queen-fans. Mensen van alle leeftijden waren aanwezig, allemaal om te kijken naar hun grote muzikale helden. Adam Lambert is zich hier goed bewust van en vertelt in een speech na het nummer “Killer Queen” hoe vereert hij is dat hij al jaren met Brian May en Roger Taylor op tour mag om de nalatenschap van deze grote rock ’n roll helden te eren. De extravagant geklede zanger doet dit op geheel eigen wijze, het is een waar eerbetoon aan wijlen Freddie Mercury zonder dat hij deze zanger te veel na probeert te doen.

Gouden setlist

Na het energieke “Don’t Stop Me Now” verdwijnt Adam van het podium en wordt de set vervolgd met het door drummer Roger Taylor gezongen “I’m In Love With My Car”. Al gauw wordt duidelijk waarom Adam van het podium was verdwenen, als hij via een ondergrondse lift in een nieuwe glitterende outfit op een glanzende motor op het podium verschijnt tijdens het nummer “Bicycle Race”. Dit was de aankondiging van het duidelijk dansbare deel van de setlist als het nummer wordt gevolgd door hits als “Fat Bottomed Girls” en “Another One Bites The Dust”.

Vervolgens verdwijnt Adam weer van het podium en wordt Brian May naar voren geschoven. Met enkel een spotlight op hem en een akoestische gitaar in zijn hand begint hij met het nummer “Love Of My Life” aan een eerbetoon voor Freddy Mercury. Het publiek steekt allemaal lichten de lucht in en zwaait mee tijdens het gehele nummer, zeker toen Brian aangaf dat hij fan is van al die lichten in de zaal. Dit emotionele moment leidde voor menig concertganger tot daadwerkelijke tranen toen bewegende beelden van Freddy in zijn welbekende gele jas op de schermen werden geprojecteerd. Na het eerbetoon bleef de spotlight op Brian staan toen hij vervolgde met het nummer “39”. Aan het einde van het nummer werd het drumstel van Roger Taylor naar voren geschoven en deelden de twee rockiconen samen die schijnwerper tijdens het door Roger gezongen nummer “These Are The Days of Our Lives”.

Met weer een outfitwissel van Adam en een decorwissel was het weer tijd voor nummers met een hoger tempo zoals “Crazy Little Thing Called Love”, “Under Pressure” en “A Kind Of Magic”, waar weer enthousiast op werd gedanst en op mee werd gezongen door het volledige publiek van het Sportpaleis. Goed getimed kwam er aansluitend aan “I Want It All”, dat begeleid werd met een indrukwekkende lasershow, weer een rustmoment voor zowel de band als het publiek toen Brian May zijn status als gitaarvirtuoos weer bewees tijdens een minutenlange solo.

Na de verkorte versies van “Tie Your Mother Down” en “Radio Gaga” werd de setlist afgesloten met Top2000-favoriet “Bohemian Rhapsody”. Het decor werd weer omgetoverd naar het operadecor van het begin en de volle band pakte hun moment om nog eens flink te knallen. Maar zo’n concert is natuurlijk niet echt compleet zonder een encore, wat ingeluid werd door verscheidene projecties van Freddy Mercury terwijl zijn welbekende ay-oh’s door de speakers klonken en werden nagezongen door het publiek. Vervolgens verscheen de volledige band weer op het podium voor “We Will Rock You” en voor “We Are The Champions”, waar Adam’s over-de-top outfit weer werd afgemaakt door een grootse kroon.

Voor jong en oud

Een avond Queen staat gelijk aan een spektakel voor alle zintuigen. De beroemde hits worden (nog steeds) uitmuntend uitgevoerd en worden vergezeld door goed doordachte decorstukken en lichtshows. Voor de kenners zijn er herkenbare visuals van de verschillende albums te herkennen tijdens de nummers. Zo werden de vrolijkgekleurde illustraties van de albumhoes van A Kind Of Magic tijdens het titelnummer geprojecteerd op de schermen boven het podium en sloot het stenen standbeeld van de albumhoes van News Of The World symbolisch de gordijnen van het podium na het nummer “We Are The Champions”.

Of je nu al jaren fan bent van Queen of aangestoken bent door de hype rondom de film Bohemian Rhapsody (2018), Queen + Adam Lambert live in concert zien is een must voor iedereen!

Beoordeling: 5 sterren

Link: Queen Rhapsody tour

Muziek / Concert

Groter dan zichzelf

recensie: White Lies concert

dinsdag 12 juli 2022 / door: Malin Hollaar / beeld: Malin Hollaar 4 Sterren

Dat White Lies een speciale band heeft met Nederland blijven ze keer op keer weer bewijzen. In april en mei 2022 speelden ze er al zes concerten, waarvan vier uitverkocht waren, maar in juli keerden ze terug. Op 1 juli werd de band enthousiast ontvangen door fans die in grote getale kwamen opdagen in Tivoli Vredenburg.

POM: een energieke band met luide, vrolijke muziek

Het publiek werd opgewarmd door de Amsterdamse band POM, die naar eigen zeggen binnen het genre ‘FUZZPOP’ vallen. Zangeres Liza van As vertelt na het openingsnummer hoe gaaf ze het vindt om in Tivoli Vredenburgop het podium te staan, ze was er zelf namelijk eerder die week in het publiek te vinden bij een ander concert. Dat enthousiasme komt goed naar voren in de energie die van het podium af straalt tijdens de nummers. De bandleden spelen luide melodieën die geïnspireerd lijken te zijn op britpop en garagerock en combineren dat met de meest uiteenlopende teksten. Zo is er het nummer ‘Down The Rabbit Hole’ dat refereert aan Alice in Wonderland en het nummer ´Eat Me I´m Sad´ dat duidelijk niet onschuldig over eten gaat. Hoewel een groot deel van het publiek nog onbekend lijkt te zijn met de muziek, is dat obstakel gauw overwonnen. De melodieën zijn dansbaar, het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk en nummers zoals ‘Toni’ worden gauw opgepakt en meegezongen.

White Lies: een greatest hits tour

Na een korte pauze gaan de lichten uit en komen voorzichtig de eerste klanken van het nummer ‘Am I Really Going To Die’ uit de boxen terwijl de vier bandleden plaatsnemen achter hun instrumenten. Als ze er allemaal staan, pakken ze meteen groots uit met een van hun grootste hits, ‘Farewell to the Fairground’. Een goede keuze, want het ingedutte publiek is gelijk weer wakker en enthousiast aan het meespringen op het geluid van de bas. Ruimte om op adem te komen was er niet want meteen werd er doorgepakt met het aanstekelijke en dansbare ‘There Goes Our Love Again’. Hoewel de band af en toe een kort moment pakt om te praten met het publiek, wordt het publiek weinig rust gegund. De setlist van de show had met gemak de tracklist van een greatest hits album kunnen zijn met succesvolle singles als ‘To Lose My Life’, ‘Big TV’ en ‘Time to Give’, stuk voor stuk meegezongen door de fanatieke fans in de zaal.

Een speciaal nummer

Zanger Harry McVeigh heeft echter nog wel een verrassing in petto, hij kondigt aan dat ze een wildcard op de setlist hebben gezet die ze niet vaak live spelen. Ze wilden graag een dansbaar nummer spelen van het vierde album Friends en zo begonnen ze met ‘Morning in LA’. Een schot in de roos, want het nummer blijkt precies het bedoelde effect te hebben op de zaal.

Hoewel het nummer ‘Unfinished Business’ vaker live wordt gespeeld, krijgt ook deze wat extra toelichting van de zanger. Het lied is het eerste nummer dat de mannen als White Lies hebben geschreven en de eerste single die ze als band hebben uitgebracht. Hierdoor verdient het nummer een speciaal plekje in het hart van de band en die boodschap wordt duidelijk overdragen aan de fans als ook dit nummer woord voor woord wordt meegezongen.

Euforische melodieën in een bezwete concertzaal

De set wordt afgesloten met het indrukwekkende nummer ‘I Don’t Want to Go to Mars’ dat toen het uitgebracht werd als single al klonk alsof het bedoeld was als anthem in grote concertzalen. Vergezeld met een indrukwekkende lichtshow was dit nummer een goede afsluiter van de avond. Althans, dit leek voor een kort moment het geval te zijn, de band had immers na een buiging afscheid genomen van het publiek. Gelukkig bleek het niet zo te zijn, want ondanks dat er veel grote hits waren gespeeld ontbraken de drie meest logische keuzes nog van de setlist.

Het encore werd meteen ingeluid met de bekende geluiden van doorbraakhit ‘Death’ en vervolgd met de titeltrack van het nieuwste album As I Try Not To Fall Apart. Wie dacht dat de euforie van deze avond niet overtroffen kon worden zat er compleet naast, want bij de afsluiter ‘Bigger Than Us’ lijkt er nog meer energie te komen vanuit de zaal.

Indrukwekkende lichtshow

Hoewel de urgentie achter de nummers van de band op CD al goed overkomt door de zware melodieën en de dramatische stem van McVeigh blijkt het daar niet te eindigen. Live blijkt de boodschap van elk nummer extra ondersteund te worden door een goedgekozen lichtshow. Zo wordt het nummer ‘To Lose My Life’ bijgestaan door veel zwart-wit effecten, rook en aan het einde zelfs met confettikanonnen. Daar tegenover staan de meer simplistische lichtshows bij de nummers ‘Hurt My Heart’ en ‘Tokyo’. Bij eerstgenoemde wordt er gekozen voor één kleur, namelijk rood, wat de beklemmende toon van het nummer kracht bij zette. Bij ‘Tokyo’ leek de lichtshow ook eenvoudig te blijven, totdat er tijdens het refrein regenboogeffecten voorbijkwamen, waardoor het contrast tussen de coupletten en het refrein extra werd benadrukt.

Gedurende een van de korte intermezzo’s vertelde de band over hun bijzondere connectie met Nederland en hun liefde voor de stad Utrecht; de band is zo verknocht aan deze stad dat ze zelfs op vrije dagen tijdens een tour er naar afreizen. Tijdens deze show werd ook weer duidelijk dat deze affectie geheel wederzijds is en werd weer bewezen waarom White Lies terecht met regelmaat voor een uitverkochte concertzaal staan in Nederland. Wil je ze ook live zien? Ze hebben recent twee nieuwe concertdata in de maand oktober aangekondigd!

White Lies

Gezien op vrijdag 01 juli 2022 in Utrecht, Tivoli Vredenburgh

Beoordeling: 4 sterren

Link: White Lies
Link: POM

Muziek / Album

Americana-update volume 14

recensie: Joan Shelley, Naima Palm, Kaurna Cronin

maandag 11 juli 2022 / door: Joost Festen5 Sterren

De veertiende editie van de Americana muziek brengt ons zowel in Amerika, de UK en naar Australië. We bespreken albums die boven de middelmaat uitstijgen. Soms is een album zelfs een oeuvre hoogtepunt als wij stilstaan bij het nieuwste album van Joan Shelley. Het debuut van Naima Bock overtuigt en Kaurna Cronin hunkert naar erkenning aan deze kant van de wereld.

Nieuw en opkomend talent gaan in deze Americana update vaak hand in hand. Deze keer komen wederom artiesten aan bod die volgens liefhebbers al gevestigde namen zijn, terwijl ze voor anderen volslagen nieuw zullen zijn. Soms is dat zelfs gekoppeld aan het werelddeel waar de artiest of band woont en/of werkt.

Joan Shelley

In 2019 baarde Joan Shelley in kringen van liefhebbers van het Americana / Alt-country genre opzien met haar album Like The River Loves The Sea, dat dan ook door velen omarmd werd als een verborgen parel. Met The Spur dat net na het aanbreken van de zomer van dit jaar verscheen zal deze dame nog veel hogere ogen gooien. Het album overtreft de voorganger en geeft haar schoonheid al bij de eerste luistersessieprijs.

Voor wie Shelley nog niet heeft leren kennen, een introductie. Deze vanuit Louisville, Kentucky afkomstige singer-songwriter heeft een stem die een kruising genoemd kan worden van k.d. lang, Toni Childs en Diana Jones.

Dit nieuwe album is haar zevende studioalbum en herbergt een dozijn aan fraaie composities. De uitvoering is een stijl van rustige, smaakvolle en vooral verwarmende intonatie binnen het geschetste stijlenpalet. De stem van Shelley is het fraaiste instrument dat op het album alle ruimte krijgt om te excelleren. Het lied ‘Home’ is al bij eerste beluistering een van de juwelen van het album, dat opvalt in zijn eenvoud en de intieme setting. Het daaropvolgende ‘Amberlit Morning’ wordt samen gezongen met Bill Callahan, wat een fraaie combinatie is. Als composities smaakvol ingekleurd worden met een selecte groep strijkers of een goed gedoseerde blazers set, straalt de warmte nog meer van de fraaie liedjes en weet Shelley in haar smaakvolle arrangementen de luisteraar volledig in te pakken.

Naima Palm

Naima Bock werd in Glastonbury geboren maar heeft Braziliaans en Grieks bloed van haar ouders in haar aderen stromen. Het debuut Giant Palm laat haar invloeden doorschemeren in een fraaie setting.

Na het titelnummer, dat meteen de staalkaart van het album is, volgt ‘Tou’, waar strijkers soms klinken als blazers en blazers als strijkers. ‘Giant Palm’ zit vol met details in synthesizerklanken die refereren aan de Braziliaanse invloeden van haar vaders kant.

Het luchtige fluiten in ‘Every Morning’ wordt vervolgd met zwoele geluiden in ‘Dim Dum’. Zwoele geluiden die zich met vermengen met veel van de composities op dit debuutalbum. ‘Working’ staat vervolgens bol van de dissonanten, wie dat doorstaat geniet van de afdronk. Vervolgens zweef je verder in het liefdeslied ‘Natural’.

De een na laatste track van Giant Palm is een instrumentaal waar de straatgeluiden van een grote stad op de achtergrond klinken. Druk gepraat op terrassen en de klanken van een sirene vermengen zich met zwoele klanken van de compositie. De hitte lijkt uit de speakers te slaan. Het maakt die debuut van Naima (Rebra) Bock tot een heerlijk zomers album dat nog vaak zal klinken.

Kaurna Cronin

De uit Australië afkomstige Kaurna Cronin trekt bij liefhebbers al een tijdje de aandacht. Zijn nieuwste album Harsh Beauty zal daar geen verandering in brengen. Binnenkort toert deze Aussie in Scandinavië en doet ook wat Oost-Europese landen aan, maar laat Nederland rechts liggen.

Muzikaal zit Cronin in de klanken een beetje tegen Crowded House aan te schurken, maar blijft muzikaal wel in de Americana en folk rock hoek. Of hij zonder optredens in ons land met dit nieuwe album voldoende naar het voetlicht zal treden, valt te betwijfelen.

Aan de kwaliteit van het album zal het niet liggen. In Australië werd hij zelf genomineerd als beste solo-artiest in de categorie folk rock van The Australian Folk Music Awards.

De eerste single van het album ‘Never Said’ laat de stem van Cronin blinken. Zijn compositorische kwaliteiten worden soms vergeleken met Neil Young en Paul Simon, al mag dat in onze ogen wel heel veel eer zijn. Laten we dat betreft de komende jaren maar eens afwachten hoe deze singer-songwriter zich zal gaan ontwikkelen. Het fijne Harsh Beauty is inmiddels het achtste album van deze getalenteerde artiest.

Wie door bovenstaande vergelijkingen zich aangetrokken voelt om het album een luisterbeurt te geven, zal het naar alle waarschijnlijkheid niet houden bij een beluistering, maar vaker de klanken de oren laten masseren.

Joan Shelley, Naima Bock, Kaurna Cronin

Album: The Spur, Giant Palm, Harsh Beauty

Beoordeling: 5 sterren

Link: Joan Shelley website
Link: Naima Bock website
Link: Kaurna Cronin website
Link: Album The Spur platenmaatschappij
Link: Giant Palm platenmaatschappij
Link: Harsh Beauty platenmaatschappij

Voor u geselecteerd door de auteur:

platenlabels

Muziek / Achtergrond

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

8WEEKLY Playlist: Route Du Soleil

vrijdag 08 juli 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Het is alweer juli, de Tour de France is van start gegaan en we hebben (bijna) zomervakantie! Dit betekent dat menigeen zijn auto al heeft ingepakt om de Route du Soleil te gaan trotseren onderweg naar warme temperaturen, verse croissants en bijzondere kazen. Het perfecte moment om stil te staan bij al het moois dat de Frans(talig)e muziek ons heeft gebracht. Van golden oldies als Dalida tot aan relatieve nieuwkomers als Barbara Pravi en MIKA, ze maken allemaal het wachten weer dragelijker als je op Zwarte Zaterdag weer vaststaat op de Périphérique rondom Parijs.

Barbara Pravi: de moderne Piaf

Het grote publiek leerde Barbara Piévic, beter bekend onder haar artiestennaam Barbara Pravi, kennen toen ze tweede werd bij het Eurovisie Songfestival in 2021 met het nummer ‘Voilà’. De Franse zangeres wordt vanwege haar uiterlijk en haar stem regelmatig vergeleken met Edith Piaf, iets wat ze naar eigen zeggen begrijpt en ziet als een groot compliment. Barbara maakt liedjes die zowel binnen het Franse chanson genre thuishoren als binnen de Franse pop, maar ze schuwt niet weg van maatschappelijke thema’s. Zo schreef ze het nummer ‘CHAIR’ over abortus en brengt ze elk jaar op Internationale Vrouwendag een nummer uit ter ere van die dag. In 2021 resulteerde dat zelfs in een hele EP, Les Prières. Niet alleen in haar muziek is Barbara een toegewijde feminist, op haar eigen Instagrampagina plaatst ze graag verhalen over belangrijke vrouwen uit de geschiedenis. Hoe het Franse chanson anno 2022 klinkt kan je ontdekken in de playlist, waar Barbara met de nummers ‘CHAIR’ en ‘Pigalle’ in te vinden is.

De veelzijdigheid van alleskunner MIKA

Dat je niet de Franse nationaliteit nodig hebt om Franstalige muziek te maken bewijst de Libanees-Britse zanger Michael Holbrook Penniman, beter bekend onder de artiestennaam MIKA. In 2007 brak hij door met de single ‘Grace Kelly’, snel gevolgd door de hit ‘Relax, Take It Easy’. Sindsdien heeft hij niet stilgezeten en zo volgden er nog vier albums, die hem elk bescheiden internationale successen hebben opgeleverd. MIKA werd vooral in landen als Italië en Frankrijk enorm populair en verlegde dan ook zijn focus daarheen. Hij werd coach in de Franse versie van The Voice en werd jurylid bij X-Factor Italië. In dat tweede land groeide zijn populariteit enorm, wat resulteerde in een eigen TV-show Stasera Casa MIKA en in het aansluiten bij het presentatieteam van het Eurovisie Songfestival in 2022. De meerderheid van de muziek die MIKA maakt is Engelstalig, maar sinds hij in 2011 voor het eerst een Franstalig nummer (‘Elle Me Dit’) uitbracht volgden er nog enkele opvolgers in diezelfde taal, waaronder het nummer ‘Boum Boum Boum’. Benieuwd hoe MIKA in het Frans klinkt? Beide nummers staan in de playlist!

De indrukwekkende nalatenschap van Dalida

Net als MIKA is een van de bekendste Franse chansonnières, Dalida, origineel niet van Franse afkomst. Dalida, geboren als Iolanda Cristina Gigliotti, was van Italiaanse afkomst en geboren in Egypte. Ze was van 1956 tot haar dood in 1987 actief als zangeres, en actrice, en kan zich met meer dan 170 miljoen verkochte platen rekenen onder een van de meest succesvolle artiesten van Frankrijk. Dalida scoorde hit na hit, werd 55 keer met goud bekroond en kreeg zelfs als eerste artiest ooit een diamanten plaat. Haar nalatenschap in muziek en film heeft Frankrijk niet onberoerd gelaten, de artiest is na haar dood onder andere geëerd met meerdere awards, met een boegbeeld in Monte Martre en met verscheidene televisiespecials. Nederland werd in 2003 weer herinnerd aan haar muziek door Mart Smeets die standaard zijn TV-programma De Avondetappe afsloot met het nummer ‘Buenas Noches Mi Amor’. Recenter hebben Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps de aflevering ‘Joie de Vivre’ van hun TV-programma Chansons! gewijd aan de indrukwekkende carrière van Dalida, een aanrader voor wie benieuwd is naar het levensverhaal van deze chansonnière.

Naast Barbara Pravi, MIKA en Dalida wachten nog vele andere Frans(talig)e muziek op je in de playlist Route Du Soleil. Veel luisterplezier!

De playlist van juli

Aimer à mort – Louane
Balance ton quoi – Angèle
Beau-papa – Vianney
Boum Boum – MIKA
Bruxelles je t’aime – Angèle
Buenas Noches Mi Amor – Dalida
C’est quand le bonheur? – Cali
Ceux qui rêvent – Pomme
CHAIR – Barabara Pravi
Christine – Christine and the Queens
Dans les nuages – Zoé
Désenchantée – Kate Ryan
Donne-moi ton coeur – Louane
Elektro – Petite Amie
Elle me dit – MIKA
Filme moi – Alice et Moi
Il jouait du piano debout – France Gall
INDÉLÉBILE – Yseult
J’arrive – Ben Mazué
Je sais pas danser – Pomme
Je veux – Zaz
J’me tire – GIMS
La ballade des gens heureux – Gérard Lenorman
La bohème – Charles Aznavour
Laisse-moi t’aimer – Laurie Darmon
Lap Dance – Ycare
Le Dernier Jour du Disco – Juliette Armanet
L’escalier – The Pirouettes
Les moment où j’aime tout le monde – France Gall
L’homme pressé – Noir Désir
Manu – Renaud
Même si ça fair mal – Anne Sila, Matt Simons
Moi… Lolita – Alizée
Mourir sur scene – Dalida
Nathalie – Gilbert Bécaud
Ne me quitte pas – Jacques Brel
On ira – Zaz
Padam padam – Édith Piaf
Papaoutai – Stromae
Pigalle – Barbara Pravi
Poupée de cire, poupée de son – France Gall
Pour un flirt – Michel Delpech
Quand je vois cette image – Ben Mazué
Respire encore – Clara Luciani
Santé – Stromae
Sur ma route – Black M
Tout ira bien – KIKESA, Soprano
Tu es foutu – In-Grid
Une belle histoire – Michel Fugain & Le Big Bazar
Voilà – Jeanne Cherhal

Deze playlist is mede tot stand gekomen met behulp van Lisa Wibier, waarvoor dank!

Muziek / Album

Nederpopupdate volume 13

recensie: Beachdog, Knight Area en The Space Age Travellers

dinsdag 28 juni 2022 / door: Joost Festen4 Sterren

In deze dertiende editie van de Nederpopupdate vliegen we werkelijk alle kanten op van het muzikale spectrum. We starten met Beachdog die een hoge drive hebben. Voor de stevige prog-muziek duiken we met Knight Area die hoek in De afronding vinden we in het spacy geluid van The Space Age Travellers.

Nederpop is een verzamelnaam waar we veel stijlen in onderkennen. Net zoals ons land een verzameling is van mensen met verschillende achtergronden uit diverse culturen. De popmuziek kent eenzelfde gevarieerdheid. Wel weten alle stijlen vaak te excelleren op het kwalitatieve en gevarieerde spectrum.

Beachdog

Het debuut van Beachdog zal liefhebbers van bands als Foo Fighters zeer bevallen. Wie van Neerlandstrots DeWolff houdt moet zeker ook naar dit album eens luisteren. De drive van het album Beachdog is van een hoog niveau. Pas in de albumafsluiter gaat het gas er een beetje af.

De snerpende gitaren en de tegengrunge en grunten hangende zang van voorman David Achter de Molen (ex. John Goffey) teisteren je oren op een heerlijke manier. Het kwartet Beachdog weet de energie uit de boxen te laten spatten. Dit viertal zal de komende tijd best wel eens op menig openluchtfestival te horen kunnen zijn. Mochten ze nog geprogrammeerd zijn dan is voor iedere organisator een aanrader om de oren eens te spitsen voor deze band. De komende tijd staan ze alvast op Dauwpop, Vestrock en Jera on Air 2022. De opener van het festival seizoen Paaspop had natuurlijk weer de goede neus voor deze nieuwkomers.

De gedegen rock / punk / hardcore / grunge van deze uit Utrecht afkomstige band maakt muziek die we in Nederland nog niet aan een andere hedendaagse band kunnen toeschrijven. Wat dat betreft voldoen ze wellicht aan de behoeften.

Knight Area

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: D-Day II The Final Chapter is het sterkste album dat de progrock formatie Knight Area ooit maakte! Natuurlijk is het de opvolger van het in 2019 verschenen album D-Day dat verscheen rond het 75-jarig jubileum van onze bevrijding na de Tweede Wereldoorlog.

Wie dit tweede deel luistert komt al snel tot de conclusie dat het album staat als een huis. Zowel compositorisch past het als een warme jas en in de uitvoering stijgt de band Knight Area boven zichzelf uit. Dit tiende studioalbum van de band die debuteerde in 2004 is van een meesterlijke klasse die meteen de vraag doet opdoemen: wat kunnen ze hierna nog maken?

Eerst maar even genieten en stilstaan bij dit wapenfeit.

De vocalen van Jan Willem Ketelaars zijn een ware aanwinst voor de band en lijken op dit tweede album waarop Ketelaars zijn stembanden voor Knight Area doet klinken nog gloedvoller te klinken van op deel één.

Compositorisch en instrumentaal excelleert de band naar de hoogste versnelling waarbij de inspiratie rijkelijk heeft gevloeid, waardoor het album aanvoelt of het in een flow van euforie is opgenomen. Bij de laatste noten zal je vaak opnieuw op play drukken, als het album al niet op repeat is gezet.

The Space Age Travellers

Het derde instrumentale album van The Space Age Travellers huist opnieuw ergens de easylistening, jazz en retro jaren vijftig/zestig stijl. BJ Baartmans is de centrale spil en het compositorische brein van band. Dit snarenwonder weet van elke soort gitaar het mooiste naar boven te halen. Het gitaarspel staat dan ook heel centraal op dit derde album dat de titel Satellite Shuffle mee kreeg.

Natuurlijk komt al snel naar boven als lezer of een instrumentaal album voldoende inhoud heeft om steeds te blijven boeien. Het gezelschap The Space Age Travellers heeft de gave om de luisteraar te binden tot de laatste noot van het album heeft geklonken. Dat mag op zich een prestatie genoemd worden.

De band bestaat naast BJ Baartmans uit Gerco Aerts op bas en Sjoerd van Bommel op drums die we natuurlijk in tal van andere bands terugvinden. Dat het trio elkaar ook goed weet aan te voelen, is absoluut hoorbaar in het geoliede spel. De virtuositeit van Baartmans gaat hand in hand met die van deze doorgewinterde enthousiaste muzikanten.

De mix van stijlen is dermate groot dat we ons geen moment hoeven te vervelen bij het beluisteren van Satellite Shuffle.