Tag Archief van: muziek

Muziek / Album

Ouderwets rondstuiteren

recensie: Frank Turner - FTHC
/ 0 Reacties4 Sterren

Het nieuwste album FTHC schroomt geen persoonlijke onderwerpen en gaat onder andere over Franks psychische problematiek, rouw en drugsverslaving: als Frank belooft om meer open en eerlijk te zijn, dan gaat hij er echt voor.

In een exclusieve livestream in mei 2021 kondigde Frank Turner het nieuws aan dat hij bezig was met het opnemen van een nieuw album en op 11 februari zag het nieuwste album FTHC eindelijk het levenslicht. FTHC, wat staat voor ‘Frank Turner Hardcore’, heeft zijn naam te danken aan het logo dat al jarenlang door hem wordt gebruikt en dat een visuele grap en knipoog is naar de Amerikaanse hardcore scene in de jaren 80. De albumtitel lijkt een terugkeer te beloven naar de vertrouwde genres (folk)punk en rock die we kennen van oudere albums als Tape Deck Heart, nadat hij met zijn recentere albums als Be More Kind en No Man’s Land een uitstap had gemaakt naar genres zoals electro-pop. Meteen nadat de eerste klanken van het openingsnummer ´Non Serviam´ door de luidsprekers knallen is het duidelijk: dit wordt weer als vanouds rondstuiteren.

New album, new me?

Jarenlang had Frank Turner het imago dat hij altijd aan het touren was en naar eigen zeggen was het tijd om daar iets aan te veranderen. Naarmate hij zelf ouder is geworden en meer gesetteld is, besefte hij dat hij daar muzikaal ook in mee kan groeien. In een interview vertelt hij dat hij inzag dat rock ’n roll vaak gaat over kortstondige, puberale ervaringen. Hoewel hij vindt dat daar niks mis mee is en het er in zekere zin bij hoort, wilde hij zelf over substantiëlere onderwerpen gaan zingen. Hij vond die manier van leven niet meer bij zichzelf passen en vond het niet meer gezond. Dit is terug te horen op het nieuwe album in nummers als ´The Work´ waarin hij de liefde voor zijn vrouw bezingt, niet als een korte vlambare romance maar als langdurige liefde met de droom om samen met pensioen te gaan.

Onder zijn fans zijn de meningen over het album dan ook verdeeld, niet iedereen identificeert zich met de teksten van het album. Als je zelf in een andere levensfase zit, zal het lastiger zijn om je in te leven in de teksten. Hoewel het als trouwe fan in een compleet andere levensfase ook mooi is om Frank zelf zich te zien ontwikkelen. Voor nieuwere luisteraars is het album een goede kennismaking en een ontdekkingstocht door de veelzijdigheid van de artiest. Dit album bevat een paar van zijn betere composities zoals ‘Non Serviam’ en ‘A Wave Across A Bay’, die gelijk laten zien hoe uiteenlopend de melodieën kunnen zijn, terwijl de teksten stuk voor stuk van diezelfde vertrouwde Frank Turner kwaliteit zijn.

Een verzameling aan verrassende samenwerkingen

De eerste single van het album, ‘The Gathering’, kwam al in mei uit en hierin wordt omschreven hoe we in coronatijd het samenkomen hebben moeten missen. Het is echter absoluut geen verdrietig nummer, sterker nog, het gaat juist over hoe iedereen er weer klaar voor is om samen los te gaan. Voor dit nummer heeft Frank de hulp ingeschakeld van singer-songwriter Jason Isbell en van Dom Howard (van Muse). Maar ook voor andere nummers schakelt Frank hulp van buitenaf in, zo is Simon Neil van Biffy Clyro te horen op het nummer ‘The Ressurectionists’ en wordt de percussie in het nummer ‘Punches’ verzorgd door zijn vrienden van het goede doel WAYout Arts uit Sierra Leone.

Open en eerlijk over persoonlijke problemen

Op het album worden veel persoonlijke onderwerpen besproken, waaronder de rouw om het verlies van een vriend en Franks tumultueuze relatie met zijn vader. De problematische dynamiek tussen hen twee werd al eerder bezongen door Frank en wordt op dit album duidelijk omschreven in het nummer ‘Fatherless’. Vervolgens krijgen we in het nummer ‘Miranda’ meer inzicht in hoe hun relatie tegenwoordig is. De eerste paar zinnen uit het nummer omschrijven de situatie kort maar krachtig, Franks vader gaat tegenwoordig door het leven als Miranda en ze is een trotse transvrouw. Dat het tegenwoordig beter gaat tussen deze twee blijkt duidelijk uit de herhaaldelijk gezongen zin: ‘Miranda, it’s lovely to meet you’.

Het onderwerp rouw komt naar voren in het nummer ‘A Wave Across A Bay’. Dit is een ode aan Scott Hutchison, zanger van de band Frightened Rabbit en een goede vriend van Frank, die zichzelf in 2018 van het leven beroofde. Het hartverscheurende nummer beschrijft de pijn van het missen van een vriend, maar het laat ook een vorm van acceptatie zien. De pijn is duidelijk, maar Frank toont ook begrip en acceptatie voor zijn vriend die hij verloren heeft aan de zee.

Hoewel het onderwerp mentale gezondheid vaker naar voren lijkt te komen, is het nummer ‘Haven’t Been Doing So Well’ daar het duidelijkste voorbeeld van. Op Spotify is dit het meest beluisterde nummer van het nieuwe album en dat is niet zo verbazingwekkend. Het nummer is ontstaan vanuit Franks recente diagnose met een angststoornis, maar het omschrijft een gevoel dat menig persoon zal herkennen. Het nummer gaat over hoe het voelt om te worstelen met jezelf en niet volledig blij te zijn met de persoon die je momenteel bent. Combineer de herkenbare tekst met een aanstekelijke melodie en je krijgt geheid zin om bij een live concert rond te stuiteren terwijl je je longen uit je lijf zingt.

Klaar voor zweterige moshpits

Het mag duidelijk zijn dat dit album erom smeekt om live gespeeld te worden. Nadat Frank meerdere livestreams heeft verzorgd om geld op te halen voor kleinere muziekzalen in Groot-Brittannië is het tijd om hem weer in levenden lijve te zien. Gelukkig gaat hij in april en mei op tour door Europa, dus voor wie wil zal er zeker de mogelijkheid zijn om het album live te horen en om je in een zweterige moshpit te werpen!

Frank Turner

Album: FTHC
Aantal tracks: 14
Beoordeling: 4 sterren

Link: Website Frank Turner
Misschien ook iets voor u
Hans op de Beeck, The Horseman, 2020. Foto: Mike Bink Voorbij de realiteit
Lachen om niet te huilen
Onbewust zelfbedrog
Het ondraaglijke lijden
Muziek / Album

Ouderwets rondstuiteren

recensie: Frank Turner - FTHC
/ 0 Reacties4 Sterren

Het nieuwste album FTHC schroomt geen persoonlijke onderwerpen en gaat onder andere over Franks psychische problematiek, rouw en drugsverslaving: als Frank belooft om meer open en eerlijk te zijn, dan gaat hij er echt voor.

In een exclusieve livestream in mei 2021 kondigde Frank Turner het nieuws aan dat hij bezig was met het opnemen van een nieuw album en op 11 februari zag het nieuwste album FTHC eindelijk het levenslicht. FTHC, wat staat voor ‘Frank Turner Hardcore’, heeft zijn naam te danken aan het logo dat al jarenlang door hem wordt gebruikt en dat een visuele grap en knipoog is naar de Amerikaanse hardcore scene in de jaren 80. De albumtitel lijkt een terugkeer te beloven naar de vertrouwde genres (folk)punk en rock die we kennen van oudere albums als Tape Deck Heart, nadat hij met zijn recentere albums als Be More Kind en No Man’s Land een uitstap had gemaakt naar genres zoals electro-pop. Meteen nadat de eerste klanken van het openingsnummer ´Non Serviam´ door de luidsprekers knallen is het duidelijk: dit wordt weer als vanouds rondstuiteren.

New album, new me?

Jarenlang had Frank Turner het imago dat hij altijd aan het touren was en naar eigen zeggen was het tijd om daar iets aan te veranderen. Naarmate hij zelf ouder is geworden en meer gesetteld is, besefte hij dat hij daar muzikaal ook in mee kan groeien. In een interview vertelt hij dat hij inzag dat rock ’n roll vaak gaat over kortstondige, puberale ervaringen. Hoewel hij vindt dat daar niks mis mee is en het er in zekere zin bij hoort, wilde hij zelf over substantiëlere onderwerpen gaan zingen. Hij vond die manier van leven niet meer bij zichzelf passen en vond het niet meer gezond. Dit is terug te horen op het nieuwe album in nummers als ´The Work´ waarin hij de liefde voor zijn vrouw bezingt, niet als een korte vlambare romance maar als langdurige liefde met de droom om samen met pensioen te gaan.

Onder zijn fans zijn de meningen over het album dan ook verdeeld, niet iedereen identificeert zich met de teksten van het album. Als je zelf in een andere levensfase zit, zal het lastiger zijn om je in te leven in de teksten. Hoewel het als trouwe fan in een compleet andere levensfase ook mooi is om Frank zelf zich te zien ontwikkelen. Voor nieuwere luisteraars is het album een goede kennismaking en een ontdekkingstocht door de veelzijdigheid van de artiest. Dit album bevat een paar van zijn betere composities zoals ‘Non Serviam’ en ‘A Wave Across A Bay’, die gelijk laten zien hoe uiteenlopend de melodieën kunnen zijn, terwijl de teksten stuk voor stuk van diezelfde vertrouwde Frank Turner kwaliteit zijn.

Een verzameling aan verrassende samenwerkingen

De eerste single van het album, ‘The Gathering’, kwam al in mei uit en hierin wordt omschreven hoe we in coronatijd het samenkomen hebben moeten missen. Het is echter absoluut geen verdrietig nummer, sterker nog, het gaat juist over hoe iedereen er weer klaar voor is om samen los te gaan. Voor dit nummer heeft Frank de hulp ingeschakeld van singer-songwriter Jason Isbell en van Dom Howard (van Muse). Maar ook voor andere nummers schakelt Frank hulp van buitenaf in, zo is Simon Neil van Biffy Clyro te horen op het nummer ‘The Ressurectionists’ en wordt de percussie in het nummer ‘Punches’ verzorgd door zijn vrienden van het goede doel WAYout Arts uit Sierra Leone.

Open en eerlijk over persoonlijke problemen

Op het album worden veel persoonlijke onderwerpen besproken, waaronder de rouw om het verlies van een vriend en Franks tumultueuze relatie met zijn vader. De problematische dynamiek tussen hen twee werd al eerder bezongen door Frank en wordt op dit album duidelijk omschreven in het nummer ‘Fatherless’. Vervolgens krijgen we in het nummer ‘Miranda’ meer inzicht in hoe hun relatie tegenwoordig is. De eerste paar zinnen uit het nummer omschrijven de situatie kort maar krachtig, Franks vader gaat tegenwoordig door het leven als Miranda en ze is een trotse transvrouw. Dat het tegenwoordig beter gaat tussen deze twee blijkt duidelijk uit de herhaaldelijk gezongen zin: ‘Miranda, it’s lovely to meet you’.

Het onderwerp rouw komt naar voren in het nummer ‘A Wave Across A Bay’. Dit is een ode aan Scott Hutchison, zanger van de band Frightened Rabbit en een goede vriend van Frank, die zichzelf in 2018 van het leven beroofde. Het hartverscheurende nummer beschrijft de pijn van het missen van een vriend, maar het laat ook een vorm van acceptatie zien. De pijn is duidelijk, maar Frank toont ook begrip en acceptatie voor zijn vriend die hij verloren heeft aan de zee.

Hoewel het onderwerp mentale gezondheid vaker naar voren lijkt te komen, is het nummer ‘Haven’t Been Doing So Well’ daar het duidelijkste voorbeeld van. Op Spotify is dit het meest beluisterde nummer van het nieuwe album en dat is niet zo verbazingwekkend. Het nummer is ontstaan vanuit Franks recente diagnose met een angststoornis, maar het omschrijft een gevoel dat menig persoon zal herkennen. Het nummer gaat over hoe het voelt om te worstelen met jezelf en niet volledig blij te zijn met de persoon die je momenteel bent. Combineer de herkenbare tekst met een aanstekelijke melodie en je krijgt geheid zin om bij een live concert rond te stuiteren terwijl je je longen uit je lijf zingt.

Klaar voor zweterige moshpits

Het mag duidelijk zijn dat dit album erom smeekt om live gespeeld te worden. Nadat Frank meerdere livestreams heeft verzorgd om geld op te halen voor kleinere muziekzalen in Groot-Brittannië is het tijd om hem weer in levenden lijve te zien. Gelukkig gaat hij in april en mei op tour door Europa, dus voor wie wil zal er zeker de mogelijkheid zijn om het album live te horen en om je in een zweterige moshpit te werpen!

Frank Turner

Album: FTHC
Aantal tracks: 14
Beoordeling: 4 sterren

Link: Website Frank Turner
Misschien ook iets voor u
Eloquente wijsmakerij shockeert de zaal
princess nokia 1992 Princess Nokia: Van straatschoffie naar gestyleerde rapsensatie in drie kwartier
Klein dorp met groot hart
nescio-titaantjes Gemankeerde hemelbestormers
Simon van Boxtel
Muziek / Concert

Dood en (over)leven

recensie: NTR ZaterdagMatinee 12 februari 2022
Simon van Boxtel
/ 0 Reacties5 Sterren

Het begon allemaal op 23 september 1961. Met het ‘Matinee op de Vrije Zaterdag’. Het Matinee bestaat nog steeds, nu onder de naam ‘NTR ZaterdagMatinee’. Concerten met vanaf het begin af aan een avontuurlijke programmering en uitvoeringen op een hoog niveau, live uitgezonden op Radio 4. Een centrale rol spelen het Radio Filharmonisch Orkest en het Groot Omroepkoor, aangevuld met instrumentale of vocale solisten en onder leiding van gerenommeerde dirigenten.

Dit seizoen staat het werk van de Deense componist Hans Abrahamsen (1952) centraal. Afgelopen zaterdag zong sopraan Barbara Hannigan samen met het Radio Fil – zoals het orkest in de wandeling wel wordt genoemd – onder leiding van chef-dirigent Karina Canellakis Abrahamsens Let me tell you. Omlijst door de Ouverture Parsifal van Richard Wagner en de Lemminkäinen-suite van Jean Sibelius. Over avontuurlijk programmeren gesproken!

Diep graven

Zo’n programma heeft alles te maken met wat in het programmaboekje onder de overkoepelende termen ‘Sagen en legenden’ werd geschaard. Abrahamsen plaatste in zijn liederencyclus Ophelia centraal, het personage uit Shakespeares toneelstuk Hamlet, gebaseerd op een sage. Wagner greep terug op een epos van Wolfram von Eschenbach, en Sibelius werd ook geïnspireerd door een aloude sage, lezen we.

Maar er valt dieper te graven. Op z’n minst nog twee lagen diep. In de eerste plaats zijn er overeenkomsten qua sfeer tussen Wagner, Abrahamsen en Sibelius. Twee uitersten raken elkaar in alle drie de werken: een breekbaar klankidioom en een gewijde sfeer met geladen stiltes. Om nog maar te zwijgen over de toonsoort Es gr.t., waarin zowel Wagner zijn ouverture eindigt als Sibelius zijn suite. Dat is één.

Ten tweede (of derde, als je de sagen en legenden meetelt) is daar een overkoepelend thema: dood en (voort)leven. Dat geldt voor de opera van Wagner, waarin de dood van Jezus van Nazareth en diens opstanding passeren, en voor Ophelia bij Abrahamsen, die sterft en wellicht voortleeft. En ten slotte ook voor Sibelius, waar Lemminkäinen in de rivier wordt gegooid maar uiteindelijk door zijn moeder met een druppel honing weer naar het rijk der levenden wordt teruggebracht.

Natuurlijk zijn er ook grote verschillen tussen de laatromantische Wagner, de totaal eigen stijl van Abrahamsen en Sibelius als vertegenwoordiger van de nationaal-Finse muziek. De tekst die Paul Griffiths in 2008 schreef en baseerde op de 481 woorden die Ophelia in Hamlet spreekt, is trouwens ook al eerder op muziek gezet. Of liever: tijdens het Holland Festival 2007 improviseerde celliste Frances-Marie Uitti in het Amsterdamse Bimhuis op dezelfde tekst die toen door de schrijver zelf werd uitgesproken.

En nog eens diep graven

Je moet als uitvoerenden wel een hoog muzikaal aanzien hebben om de overeenkomsten én de verschillen allemaal tot hun recht te laten komen. En dat was afgelopen zaterdag het geval. Om te beginnen was daar natuurlijk de soliste voor wie Abrahamsen zijn compositie in 2013 schreef: de sopraan Barbara Hannigan. Wát voor een sopraan, maar dat wisten we al. Opvallend was haar sterke benadrukking van de letter ‘k’, die hierdoor telkens als een verkapt slagwerk klonk. Slagwerk dat een grote rol speelt in dit stuk, zoals aan het slot, waar een slagwerker een vel papier over een grote trom wrijft. De zaal zat er muisstil en ademloos naar te luisteren, en dirigent Karina Canellakis hield geruime tijd de armen in de lucht om die sfeer niet te verbreken. Daarna nodigde zij, samen met Hannigan, de componist uit op het podium om in het ovationele applaus en voetgetrappel te delen.

Wat Canellakis voor elkaar kreeg en uit het orkest haalde, grensde het gehele concert aan het ongelooflijke. Er was hard aan gewerkt, dat kon je alleen al zien aan de uitgekiende orkestopstelling: de contrabassen zaten niet rechts zoals gebruikelijk, maar links. Rechts zat een deel van de koperblazers en een harp. Zelfs in de grote bezetting van het orkest leverde dit merendeels een afgewogen en doorzichtige klank op, die optimaal versmolt en waarin verschillende sferen ten diepste werden uitgelicht. Zodat ten slotte ook de dreigende ondertoon in alle stukken (nog zo’n overeenkomst!) aldoor voelbaar was.

Een concert dat niet alleen om door een ringetje te halen was, maar nog lang zal nazinderen.

 

NTR ZaterdagMatinee

Gezien op zaterdag 12 februari 2022 in Concertgebouw, Amsterdam
Beoordeling: 5 sterren

Misschien ook iets voor u
Een haastige tour langs de rockgeschiedenis
'Enter at own risk': kunst met woorden van Rogier Roeters
Etel Adnan, 'Zonder titel', 2014, olieverf op doek, 38 x 46 cm. Collection Jean Frémon. © The Estate of Etel Adnan. Courtesy Galerie Lelong & Co., Paris/New YorkThe Estate of Etel Adnan. Courtesy Galerie Lelong & Co., Paris/New York Het dagelijks leven kleur geven
felix-mooneeram-evlkOfkQ5rE-unsplash Ten (Tweede Wereld)oorlog: collaboratie door de ogen van een slagerszoon met een brilletje
Muziek / Album

Imperfectie maakt perfect

recensie: The Gods We Can Touch - AURORA
/ 0 Reacties4 Sterren

Drie jaar na het laatste album kunnen liefhebbers van de Noorse singer-songwriter AURORA, genieten van haar nieuwste conceptalbum The Gods We Can Touch. Met krachtige synth- en electropopdeuntjes, schetst AURORA een beeld van perfectie in imperfectie en reflecteert op de complexiteit van het leven en religie.

The Gods We Can Touch heeft zijn titel te danken aan de Griekse mythologie. De Griekse goden waren namelijk niet perfect of onaantastbaar. Door hun menselijke gebreken, is het makkelijk om jezelf te herkennen in deze machtige figuren. Ze zijn perfect op hun eigen imperfecte manier. In vijftien nummers gaat AURORA in op tal van imperfecties binnen de samenleving.

Wie is AURORA?

De 25-jarige Aurora Aksnes, beter bekend als AURORA, is een Noorse singer-songwriter en producer. Ze is o.a. bekend van haar nummer ‘Runaway’ en ‘Into th Unknown’ van de Frozen 2 soundtrack. Haar muziek bestaat vooral uit Nordic-folk, synth-pop en electropop. AURORA haalt veel inspiratie uit de Noorse natuur en folklore. Dit is goed te merken aan haar derde studioalbum The Gods We Can Touch, dat uitkwam op 21 januari 2022. Tijdens het schrijven verbleef ze een maand in kasteel Baroniet Rosendal in Noorwegen. Dit kleine kasteel wordt omgeven door enorme bergen en veel natuur. Volgens de zangeres zelf, voelde het als een magisch toevluchtsoord. Niet zo gek dus, dat het album zo etherisch voelt in de productie.  

Op het eerste gehoor

The Gods We Can Touch is een album boordevol commentaar op de samenleving en complexiteit van religie. AURORA opent het album met ‘The Forbidden Fruits Of Eden’. Dit introductienummer doet denken aan harmonieus engelengezang.
Het volgende nummer, ‘Everything Matters’, is een langzamer nummer met een akoestische gitaar die later aangevuld wordt met piano. Teksten als ‘I’m watching a storm turn into form’ en ‘we are an atom and a star’ zijn een knipoog naar de Griekse god Atlas. Hij moet als straf voor eeuwig het hemelgewelf op zijn schouders tillen. ‘Everything Matters’ draait om het waarderen van de kleine dingen in het leven, voordat ze voorbij zijn. De twist komt bij de outro, die in het Frans gezongen wordt door Pomme. Ze maakt zich hard voor een veiligere (muziek)industrie voor vrouwen en behandeld vaak gevoelige onderwerpen in haar muziek. In 2021 won ze de prijs voor beste vrouwelijke artiest tijdens de ‘Victoires de la musique’ awards in Parijs.

Liefhebbers van rustige nummers zullen blij worden van ‘Exist For Love’, ‘Exhale Inhale’, ‘Artemis’ en ‘This Could Be A Dream’. Wie graag naar snellere nummers luistert en wil kunnen dansen, hoeft niet lang te wachten. De rust uit ‘Everything Matters’ wordt gelijk verbroken in ‘Giving In To The Love’. Het nummer voelt als een adrenalinekick. Dit komt door de krachtige drums en catchy beat. Het is een last minute demo die nooit volledig is afgemixt. Dit “ongepolijste” geluid maakt het nummer af. Het leven is nou eenmaal imperfect. ‘I want to live my life, be all of its pages and underline that I am not an angel’. Voor wie ‘Giving In To The Love’ een favoriet was, zullen ‘Cure For Me’, ‘The Innocent’ en ‘A Temporary High’ ook niet tegenvallen.

Statements met verrassende toon

‘Cure For Me’ is een sterk voorbeeld van AURORA’s commentaar op religie. Door middel van de funky synthbeats, zou je bijna denken dat je in een club staat te dansen. AURORA weet daarmee goed te verbloemen, dat de tekst helemaal niet zo vrolijk is. Het nummer is geïnspireerd op de Griekse godin van de geneesmiddelen, Panacea. Haar naam is afgeleid van ‘panacee’ – een denkbeeldig geneesmiddel voor alle kwalen. Toch wijkt de zangeres een hele andere kant uit met de tekst. Ze zingt over het losbreken van diverse verwachtingen. Het nummer is voor iedereen die ooit gehoord heeft dat ze verkeerd geboren zijn en “genezen” moeten worden. De tekst ‘No, I don’t need a cure for me’ is een statement tegen homohaat en conversietherapie.

Een ander voorbeeld is ‘Heathens’. Gebaseerd op Persephone, de godin van de onderwereld en de lente. Het is een mooie illustratie van iedereens donkere kant.  AURORA beaamt dit met de tekst: ‘That is why we live like heathens. Stealing from the trees of Eden’. Eva nam een hap uit de appel, waardoor ze het paradijs moesten verlaten. Het is een onverschrokken ode aan vrouwen die gestraft en verbrand zijn.

De cirkel is rond

Het album sluit af met ‘A Little Place Called The Moon’. Als je de eerste track ‘The Forbidden Fruits Of Eden’ naast dit laatste nummer legt, sluiten ze perfect op elkaar aan. Opnieuw creëert dit nummer de illusie van harmonie en engelengezang. Het is een goede afsluiter om de cirkel van track 1 tot en met 15 rond te krijgen.

 

AURORA

Album: The Gods We Can Touch
Beoordeling: 4 sterren

Misschien ook iets voor u
Slauerhoff_Hazeu Biografie van een zwervende catastrophe
Verhoeven volgens Van Scheers
Niet wegkijken maar hoop houden
Raised Fist Leven zonder lucht
Joey RoukensDonemus Publishing
Muziek / Album

Een naam om te onthouden

recensie: Joey Roukens
Joey RoukensDonemus Publishing
/ 0 Reacties5 Sterren

Wie zijn composities kent, zal zijn werk vanaf dat moment volgen. En voor wie ze nog niet kent, is dit een gouden tip: Joey Roukens is de naam. Een naam om te onthouden. Als het goed is, krijgen we dit jaar genoeg kansen om zijn werk te horen.  

De componist werd in 1982 in Schiedam geboren. Hij studeerde compositie bij Klaas de Vries aan het Rotterdams Conservatorium, en had privélessen piano bij Ton Hartsuiker, een voorman van de moderne (piano)muziek. Toch beweegt hij zich als componist vaak een andere kant op, met tal van verwijzingen naar pop(ulaire) muziek, jazz en techno. Hoewel hij in zijn werk vaak een klassieke, driedelige vorm hanteert: vlug – langzaam – vlug. En er een symfonie voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest op stapel staat, die – al even klassiek – vier delen zal omvatten. Niet voor niets zei Roukens eens in een interview, dat hij de symfonieën van Mahler en Bruckner nauwkeurig bestudeert op ‘hoe deze grootheden omgingen met vorm en harmonie’.

Boundless (Homage to L.B.)

Een paar sprekende voorbeelden. Het eerste is Boundless (Homage to L.B.), het derde stuk dat Roukens in 2016 schreef voor het Koninklijk Concertgebouworkest. L.B. staat voor Leonard Bernstein, een jeugdheld van hem. Duidelijker kan niet: de klassiek geschoolde dirigent en componist die zich tevens op het terrein van jazz en musical (West Side Story!) bewoog. In een kort interview voorafgaand aan een radio-uitzending vijf jaar geleden, waarin een uitvoering van het werk was te horen, vermeldde de componist dat Bernstein als dirigent zijn kijk op Mahler heeft veranderd. En zo werd zijn Homage niet alleen een hommage aan de componist, maar ook aan de dirigent Bernstein.  

Het stuk bestaat uit een energiek Manically (met een citaat uit Bernsteins Anniversaries), Glacially als middendeel, en Propulsively met ‘flarden rock, techno en jazz’ als derde deel. Juist in dat tweede deel meen je de geest van Mahler te ontwaren. Gekneed door de handen van een Nederlands componist, in herinnering aan de dirigent die zijn symfonieën zo weergaloos over het voetlicht wist te brengen. Tussen die twee energieke hoekdelen vormt het een weldadig rustpunt.  

In Unison

Iets soortgelijks doet zich voor in het tweede voorbeeld: In Unison (2017), een driedelig concert voor twee piano’s en orkest, dat Roukens schreef voor Arthur en Lucas Jussen en het NTR ZaterdagMatinee. Eind vorig jaar werd het nog door de pianotijgers uitgevoerd met het Radio Filharmonisch Orkest onder leiding van hun chef-dirigent Karina Canellakis. Er werden toen ook cd-opnamen gemaakt door Universal.

De titel slaat op het feit, dat er veel unisono-passages in voor komen, waarin beide pianisten dezelfde noten spelen. In het eerste deel komen al, net als later in sterkere mate, flarden filmmuziek voorbij. Het tweede deel eindigt met de knokkels bespelen van de piano, wat prachtig wordt ondersteund door de woodblocks uit het orkest. Het zou zomaar kunnen dat dit het ‘etherische’ (vergeestelijkte) element is waar het programmablaadje over repte. In het derde en laatste deel komen ook wat van soortgelijke modernistische elementen terug; beide pianisten eindigen met hun armen op de toetsen rustend, als waren ze uitgeput door hun huzarenstuk. Topsport is het in ieder geval.

Earnest and Game

Het is te kort door de bocht, om op grond van deze driedeligheid meteen te concluderen dat het hier gaat om het concept these – antithese – synthese. Toch zijn er een paar werken van Roukens die in de buurt van dit aan de filosoof Hegel ontleende idee komen. Een voorbeeld tot slot: Earnest and Game voor strijkkwartet (2007). Het bestaat inderdaad (weer) uit drie delen: Prelude (Memory Fragments) – Ecstasy – Longing, maar er is meer.

De titel is ontleend aan het denken van de middeleeuwse Engelse dichter Geoffrey Chauser, die het aan de ene kant had over ernst (these) en aan de andere kant over luim (antithese), over het serieuze en het lichte, en – heel actueel in onze tijd – waarheid en fictie. Hier is het, in tegenstelling tot de werken die eerder de revue passeerden, juist het middendeel dat vrolijk en popachtig klinkt, maar het gaat nu om het laatste deel. Dit vormt in allerlei opzichten het zwaartepunt van het kwartet. Het deel begint langzaam, vol verlangen naar het verleden. Mahler komt er ook weer in voor, net als in Boundless (Homage to L.B.). Op een gegeven moment slaat de sfeer om en komt het karakter van het vrolijke tweede deel terug, maar dan met een wrange bijklank, zoals Sjostakovitsj een wals kon omvormen. Hier vindt de synthese plaats, die tot het slot doorzet, wanneer het stuk in de ijlte eindigt, zeg maar de etherische sfeer van het slot van het tweede deel uit In Unison.   

Zo kun je stellen dat de buitenkant van Roukens’ muziek, met zijn talrijke verwijzingen naar pop(ulaire) muziek, jazz en techno ook een binnenkant heeft. Een driedelig raamwerk dat soms doet denken aan het Hegeliaanse concept these – antithese – synthese. Het is muziek die je keer op keer kunt horen en die doet uitzien naar komende uitvoeringen, zoals tijdens het aanstaande, gerenommeerde festival November Music in ’s-Hertogenbosch, waar zijn Bosch Requiem in première zal gaan.

Beoordeling: 5 sterren

Link: Joey Roukens
Misschien ook iets voor u
Het verleden houdt nooit op
vader met dochtertjehttps://pixabay.com/nl/photos/pa-dochter-bedrijf-handen-ouder-1853657/ De weg naar vernieuwing
Een reis naar binnen
De kunst van het leven (en schrijven)
Joost Festen
Boeken / Muziek / Album / Boeken / Non-fictie

De zangeres dicht

recensie: Eva van Manen - Hoe zijn we hier gekomen? (boek) & De diepte in (album)
Joost Festen
/ 0 Reacties2 Sterren

We kennen Eva van Manen al van haar album Politiek & Liefde. Nu verschijnt de opvolger De diepte in, maar tevens een dichtbundel van haar hand. Een mooi moment om de veelzijdige artiest extra aandacht te geven voor beide uitingen. Op spreekwoordelijke weegschaal twee kunstuitingen van dezelfde artiest.

Welbeschouwd zijn liedteksten feitelijk poëzie op een melodie en in een voordracht vastgelegd. Gedichten afgedrukt op papier moeten het puur van de kale woorden hebben. Wat dat betreft steekt de muzikant Eva van Manen haar nek uit om te debuteren als dichter. 

Hoe zijn we hier gekomen? 

De dichtbundel Hoe zijn we hier gekomen? is van groot formaat richting A5. Een boek dat opvalt in de boekenkast. De teksten hebben allen min-of-meer dezelfde titel. Alle titels zijn drumbeat met een cijfer erachter van 1 t/m 70. Niet alle cijfers van de reeks zijn aanwezig wat de suggestie wekt dat we niet het complete beeld hebben gekregen. De titel drumbeat heeft natuurlijk een directe link naar de muzikant Van Manen. 

Inhoudelijk is de bundel een relaas van iemand die getroffen wordt door covid-19. Sommige gedichten zijn feitelijk een stijlbreuk, want ze zijn in verhaalvorm. Zoals drumbeat 45 en het daarop volgende drumbeat 47 hebben een heel bijzondere vrije vorm. Een mengeling tussen gedicht en proza met woorden die geheel onleesbaar gemaakt zijn door een zwarte balk. De teksten zijn ingedeeld in de secties zinken, eb en vloed. 

Wie de bundel leest voelt de ziekte die de schrijfster ondergaat en leeft mee. De kwaliteit van de geboden teksten zijn van een wisselend karakter. Vaak zijn ze heel verhalend en ontbreekt de beeldspraak die poëzie zo boeiend kan maken. De gedichten en teksten lezen als het verhaal van een zware periode. 

Van Manen lijkt het mooiste voor het allerlaatst te hebben bewaard. drumbeat 70 is het afsluitende gedicht en bevat de werkelijk prachtige regel: ‘mijn lijf mijn zendtijd’. In het algemeen kunnen we de bundel Hoe zijn we hier gekomen? typeren als een product van de tijd waarin we leven en lezen als het relaas van ziek worden tot de bijna genezing. Makkelijk te lezen maar op de barometer van de dichtkunst scoort Van Manen hier geen hoge punten mee. 

De diepte in 

Het tweede album van Evan van Manen duurt iets meer dan een half uur en telt een tiental composities van eigen hand. Haar debuut album Politiek & Liefde verscheen aan het begin van 2020 en werd te doop gehouden tijdens EuroSonic. We zagen haar destijds live bij Coffee Company. Dat was een tijd dat concerten nog konden plaatsvinden. De hoop dat ze haar debuut daarna op het podium kon vertolken is verdampt in de pandemie die ons nog steeds teistert.
Haar debuutalbum keek vooral naar de buitenwereld zoals Van Manen die waarnam. Met De diepte in maken we kennis met de binnenwereld, het gevoelsleven van Van Manen. Thematisch lijkt er een verbinding te bestaan tussen het album en de dichtbundel Hoe zijn we hier gekomen?  

Muzikaal kunnen we Van Manen een zusje van Spinvis noemen. Ze is multi-instrumentalist, de teksten worden soms op een vergelijkbare manier als Spinvis vertolkt. Teksten hebben een belangrijkere waarde in de muziek dan de melodie, die vaak op De diepte in van een achteloze ondersteuning van de woorden lijkt te zijn. Helaas lijdt dit laatste ertoe dat de liedjes maar moeilijk beklijven. Een positieve uitzondering moeten we hier maken voor het een na laatste liedje van het album. ‘Regenpak’ lijkt met kop en schouders boven de rest van de liedjes uit te steken. Toch kan één liedje het algemene beeld van het album niet redden. De jazzy klanken gelardeerd met elektronische klanken geeft minder voldoening dan we op basis van haar debuut hadden verwacht.  

 

Prijs: € 19,99
Beoordeling: 2.5 sterren

Link: Eva van Manen
Misschien ook iets voor u
Oorlog, gezien door vrouwenogen
BluesUpdate10 Lustrumeditie bluesupdate
De innemende en persoonlijke liedjes van Lori
Fascinatie met het Noorden
Muziek / Achtergrond
special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

PLAYLIST: 8WEEKLY’s Favorieten uit 2021

/ 0 Reacties0 Sterren

In 2021 maakte corona het weer lastig voor onze muzieksector. Gelukkig hebben artiesten, ondanks de vele lockdowns en de weinige live concerten, niet stil gezeten. Dat grote namen zoals ABBA en Adele nieuwe muziek hebben uitgebracht was dan ook haast niet te missen. Zij waren echter lang niet de enige die in dit jaar nieuwe muziek hebben geproduceerd.

Het aantal nieuwe nummers is zo groot, dat je het risico loopt door de bomen het bos niet meer te zien. Om je door deze jungle aan muziek te begeleiden hebben Jorien, Joost, Rose, Karen en Malin hun favoriete nummers en albums op een rijtje gezet. Het resultaat is een playlist met uiteenlopende genres zoals symfonische metal en Nederpop. Hieronder zijn enkele highlights uit de playlist te vinden.

De stemlijst van Sophie Straat

Tijdens de verkiezingstijd aan het begin van het jaar zagen we de verschijning van Sophie Straat bij meerdere talkshows voorbijkomen. Haar nieuwe, aanstekelijke nummer ‘Tweede Kamer’ bevatte een boodschap die juist in die tijd relevant was om te verspreiden, ze riep ons op om op een vrouw te gaan stemmen. Maar dat is niet het enige wat zij ons te vertellen heeft en daarom is de rest van haar repertoire ook aan te raden.

Op haar Instagrampagina omschrijft Sophie zich als een principiële smartlap en dat is niet geheel onterecht. Ze won in maart 2021 een Edison voor het album ’T Is Niet Mijn Schuld, een album waarop met humor serieuze onderwerpen zoals woningnood en racisme aan bod komen. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer ‘Geluk’, een ouderwetse smartlap met als thema de tegenwoordige woningnood. In 2021 zat ze ook niet stil en bracht meerdere nummers uit. Voor het nummer ´Tweede Kamer´ schakelde ze de Haagse band Goldband in. Dit resulteerde in een vrolijk, stuiterend nummer met de boodschap om bij de verkiezingen op een vrouw te gaan stemmen. Je bent gewaarschuwd, er is een groot risico dat dit aanstekelijke nummer nog lang in je hoofd blijft zitten! 

Silk Sonic’s prijzenkast

Als je dit jaar een radio hebt aangezet, dan is de kans groot dat je de supergroep bestaande uit Bruno Mars en Anderson .Paak al voorbij hebt horen komen. De megahit ‘Leave The Door Open’ is dan ook het meest beluisterde nummer van het debuutalbum van Silk Sonic.

In 2017 verzorgde Anderson .Paak het voorprogramma van de concerttour van Bruno Mars. Tijdens deze tour kwamen ze op het idee om samen muziek te gaan maken. De uitvoering van dat idee heeft even op zich laten wachten, maar in 2021 was het zover. Na de release van enkele singles zoals ‘Smokin Out the Window’, kwam in november het langverwachte album An Evening With Silk Sonic uit. Het genre waarin hun muziek valt, wordt wisselend omschreven. Maar of je het nu R&B, smooth soul of funk-pop noemt, het is duidelijk een erg succesvolle muziekstijl. Silk Sonic heeft dit jaar al meerdere prijzen gewonnen waaronder een AMA, een MTV Video Music Award en een Soul Train Music Award. De grootste hit is dan misschien wel ‘Leave The Door Open’, de rest van het album zeker ook de moeite van het luisteren waard en daarom hebben we een paar aanraders zoals het nummer ‘Skate’ verwerkt in de playlist. 

Een romantische date van The Struts en paris jackson

Een band die zeker niet heeft stilgezeten in coronatijd is de Engelse (glam)rockband The Struts. Waar deze mannen normaal vooral veel rocknummers produceren, hebben ze zich in 2021 aan een door disco geïnspireerd duet gewaagd dat zeker ook een aanrader is!

The Struts hadden eerder in coronatijd, in 2020, al hun fans verblijd met een speciale lockdownshow op YouTube en een nieuw album genaamd Strange Days, waarvan het titelnummer een duet met Robbie Williams was. Een succesvol duet vraagt om een opvolging en daarvoor haalde frontman Luke Spiller zijn inspiratie uit zijn succesvolle date in een 70´s retrobar. Dit leidde tot het nummer ‘Low Key In Love’. Voor het duet wilde de band graag Paris Jackson vragen. Het toeval wilde dat Paris zelf al fan bleek te zijn van The Struts sinds ze hen live had gezien bij een concert van Mötley Crüe. Het resultaat werd een catchy, romantisch duet dat duidelijk beïnvloed is geweest door een flinke dosis 70´s disco.

Naast Sophie Straat, Silk Sonic en The Struts met paris jackson staan er nog een hoop andere artiesten op jullie wachten in de nieuwste playlist van 8WEEKLY:

  • As I Try Not To Fall Apart – White Lies
  • Do Ya Feel My Love? – Stereophonics
  • Everything I Love Is Going to Die – The Wombats
  • Bite Me – Avril Lavigne
  • Baby Blue – Luke Hemmings
  • Ik Ben Maar Een Mens – Rob Dekay
  • Real Groove-Extended Mix – Kylie Minogue
  • Spaghetti – Smith & Burrows
  • Niets Tussen – Froukje
  • You’re So Fucking Pretty – The Regrettes
  • Tweede Kamer – Sophie Straat
  • RATA-TATA – Royal Republic
  • Dat heb jij gedaan – MEAU
  • Oh My God – Adele
  • Smokin Out The Window – Bruna Mars, Anderson .Paak, Silk Sonic
  • Headphones Baby – The Vaccines
  • Can’t Get Enough – Son Mieux
  • Hard To Say Goodbye – RONDÉ
  • Happy in Hindsight – Bertolf
  • Alles Gaat Kapot En Ik Trek Het Niet Meer – Fokko
  • Right Fit – Snow Coats
  • All I Need – Jake Bugg
  • De Wereld Sterft (ik mis mijn stad) – Noor
  • Kinderwens – Goldband
  • HET IS OOK NOOIT GOED – Hang Youth
  • Circles In The Firing Line – Villagers
  • Blackness of the Night (feat. AZITA) – Bill Callahan, Bonnie Prince Billy, AZITA
  • In Need of Repair – Band of Horses
  • Once Twice Melody – Beach House
  • Heathens – AURORA
  • Somebody Desperate-From “Cyrano” Sountrack – The National
  • Datskat – The Roots
  • In Bloom (in the woods) – Moses Sumney
  • You Had It Easy – Made Violent
  • No One Knows – The Vaccines
  • La torre (feat. Devendra Banhart) – Gabriel Rios, Devendra Banhart
  • Sanctuary – Hiss Golden Messenger
  • Second Nature – Bon Iver
  • Black Bathing Suit – Lana Del Rey
  • So Slowly – Beirut
  • The Magic – Eels
  • Follow Me Around – Radiohead
  • Cosmic Dancer – The Kills
  • Losers – Balthazar
  • Let It All Burn – Sylvie Kreusch
  • Flirted With You All My Life – Bright Eyes
  • It’s Not My Choice – Mykki Blanco, Blood Orange
  • Seems Impossible – Bowerbirds
  • Mercy – Jon Allen
  • Stop This Flame – Celeste
  • Early Snow – Chris Eckman
  • I Won’t Let You Down – Curtis Harding
  • Everything Reminds Me – The Deep Dark Woods
  • The Leaf on the Oak of Far – Therion
  • Leviathan – Therion
  • Sharecropper’s Son – Robert Finley
  • How Can I – Axel Flóvent
  • Hurricane – Anneke van Giersbergen
  • Can’t Let Go – Robert Plant, Alison Krauss
  • Boot Money – Tony Joe White
  • I Don’t Live Here Anymore (feat. Lucius) – The War On Drugs, Lucius
  • Nightflyer – Allison Russell
  • Reaching for the Sky – Transatlantic
  • Skate – Bruna Mars, Anderson .Paak, Silk Sonic
  • Easy On Me – Adele
  • Don’t Shut Me Down – ABBA
  • The Skeleton Key – Epica
  • Dancing with the Dead – Powerwolf
  • Ich hasse Kinder – Till Lindemann
  • Forsaken-the Aftermath – Within Temptation
  • Bitter Pill – Hey Violet
  • You’re Not Harry Styles – Dylan
  • Anywhere Away from Here (Rag’n’Bone Man & P!nk) – Rag’n’Bone Man, P!nk
  • If It’s Love – Sting
  • Persephone – Allison Russell
  • Heart Like a Whirlwind – Transatlantic
  • Leuk – Antoon, Big2
  • Low Key In Love (with paris jackson) – The Struts, paris Jackson
  • Dangerous Game – Floor Jansen, Henk Poort
  • Souled Out On You – Robert Finley
  • I Don’t Want To Go To Mars – White Lies
  • Wat is het kut om agent te zijn – Sophie Straat
Misschien ook iets voor u
8WEEKLY Playlist: Route Du Soleil
Complexe emoties, Nederlandse kunstschilders en muzikaal DNA
Iconische meesterwerken: 5 films die de filmindustrie ons 25 jaar geleden bracht
Hans Roggen Van de middeleeuwen tot nu
Voor u geselecteerd door de auteur:
PLAYLIST: 8WEEKLY Aanraders - Kerst 2020
PLAYLIST: 8WEEKLY Aanraders - November 2020
PLAYLIST: 8WEEKLY Aanraders – januari 2021
Kerstman speelt gitaarPexels Kerstplaylist 8WEEKLY
Muziek / Album

Voltreffers aan kwaliteit

recensie: Americana-update volume 13: Eric Devries, Jodymoon, Tom Mank & Sera Smolen
/ 0 Reacties5 Sterren

De dertiende editie van het Americana-nieuws is geen ongelukstreffer maar opnieuw een voltreffer aan kwaliteit. Het soloalbum van Eric Devries is een groeibriljant, Jodymoon gaat verder waar ze gebleven waren en Tom Mank & Sera Smolen zijn andermaal om van te watertanden.

De naam Eric Devries in niet alleen in Nederland bekend maar ook daarbuiten. De Limburgse formatie Jodymoon timmert vooral in ons land aan de weg. Tom Mank & Sera Smolen werken veelvuldig samen met muzikanten uit ons land. Het Nederlandse gehalte is hoog in deze Americana-update.

Eric Devries

Het vierde soloalbum van Eric Devries komt uit bij een maatschappij van onze oosterburen. Devries is sinds zijn vorige album uit 2014 vaak onderdeel van samenwerkingsverbanden zoals Hidden Agenda Deluxe en Matthews Southern Comfort. Met deze laatste formatie toerde hij meermaals door Europa. Zijn spel en stem zijn goed herkenbaar. Het maakt dat we ons snel thuis voelen op Song & Dance Man. Het album staat vol met heerlijke melodieën ondersteund door akoestische begeleiding. Meermaals voel je dat Devries je uitnodigt voor een danspas. Het sterkst voelen we dat in het titelnummer ‘Ballad of a Song & Dance Man’ en het ronduit zwierige ‘Matters of Love’, dat met zijn liefdevolle tekst het middenstuk van het album siert. De liefde spreekt op het twaalf liedjes tellende album. ‘All I Know How to Do’ bezingt de liefde opnieuw. Hier horen we met nadruk de heerlijke vioolklanken van Joost van Es.

Het album is live opgenomen in Studio Doornenburg met de muzikanten Janos Koolen, Lucas Beukers, Joost van Es en Sophie Janna. De stijl van het album is heerlijk folky en country met een flinke scheut Bluegrass. De banjo en viool worden veelvuldig ter hand genomen. De centrale troef blijft de heerlijk melodielijnen. Vergeet echter niet de stem van Devries die met zijn fijne teksten de trommelvliezen streelt. We worden uitgewuifd met ‘Sunday Eve in Amsterdam’, waar de klassieke vioolklanken van Van Es hand in had gaan met het klarinetspel van Koolen rond de prachtige zanglijnen van Devries. Een warm einde aan een heerlijk onderhoudend album.

 

 

Jodymoon

Het Maastrichtse duo Jodymoon is een constante factor van kwaliteit. Digna Janssen en John Smeets hebben met Firestone hun zevende album gemaakt. De sound zit tussen singer-songwriter, Americana en jazz in. Wie de band kent en omarmt weet dat de kwaliteit niet teleur zal stellen. De twee multi-instrumentalisten weten al sinds 2006 op hoogstaand en innemend niveau met elkaar te musiceren. Dit nieuwe album is geen uitzondering.

Het album opent met de pianoklanken gespeeld door Digna Janssen. De samenzang met Smeets volgt in de compositie ‘In Another Time’. In ruim zes minuten weet Jodymoon je in de muzikale watten te leggen. Voor de liefhebbers en fans is het gewoon heerlijk thuiskomen. Voor nieuwkomers is Firestone is de staalkaart van de muziek van Jodymoon. Het album is een heerlijk vonkje dat het vuur brandende gaat houden tijdens de donkere dagen in de herfst en winter van dit jaar!

 

 

Tom Mank & Sera Smolen

Ondanks dat Tom Mank & Sera Smolen in de VS leven, zijn ze vaak in ons land te vinden. Ze werken veelvuldig samen met Nederlandse artiesten. Op het mini-album Like a Raindrop on a Feather horen we bijvoorbeeld de mondharmonicaklanken van Gait Klein Kromhof en de stem van Ellen Shae. Ze schitteren in het nummer ‘Far Away as the Moon’. Beiden deelden ze vaak het podium met het Tom Mank & Sera Smolen bij live-shows.

Het mini-album opent met de ademzucht van Sera Smolen in ‘Surrounded by Strangers’. Dan wordt de ademzucht vermengd met celloklanken, gitaarspel en de zang van Tom Mank. We worden direct binnengezogen in de muziek. Dit duo heeft op innemende wijze een nieuwe loot aan hun oeuvre gemaakt. Als je naar de tekst luistert en de straatklanken hoort, kan je het gevoel krijgen dat je omgeven wordt door vreemden maar je toch eenzaam voelt.

De sfeer van het album onderstreept de titel. Voorzichtig als het observeren van een regeldruppel die op een veer ligt. De titel van het album horen we terug als een zinnetje in het lied ‘Soft Landing’, dat gaat over de liefde die uitmondt in nieuw leven.

Het album, dat maar zes liedjes telt, is genoeg om je laten hongeren naar veel meer klanken dan de vijfentwintig minuten die deze heerlijkheid duurt. Gelukkig biedt het rijke oeuvre van deze twee muzikanten voldoende materiaal om verder te luisteren.

 

Eric Devries, Jodymoon, Tom Mank; Sera Smolen

Album: Dance Man, Firestone, Like a Raindrop on a Feather
Beoordeling: 5 sterren

Link: Eric Devries
Link: Jodymoon
Link: Tom Mank & Sera Smolen
Misschien ook iets voor u
Krullende lippen
Holland Festival opent met een overdonderende voorstelling over een vergeten geschiedenis
Etel Adnan, 'Zonder titel', 2014, olieverf op doek, 38 x 46 cm. Collection Jean Frémon. © The Estate of Etel Adnan. Courtesy Galerie Lelong & Co., Paris/New YorkThe Estate of Etel Adnan. Courtesy Galerie Lelong & Co., Paris/New York Het dagelijks leven kleur geven
Marvels gemiste kans op een volwassen verhaal
Voor u geselecteerd door de auteur:
Americana als wereldwijd begrip
Americana Update 2 Americana in vele vormen
platenlabels Americana op veel manieren
Americana van vele snit
Kerstman speelt gitaarPexels
Muziek / Achtergrond
special: alternatieve kerstplaylist 2021
Kerstman speelt gitaarPexels

Kerstplaylist 8WEEKLY

/ 0 Reacties0 Sterren

Meteen na pakjesavond de kerstboom opzetten, alle films van Home Alone kijken en traditiegetrouw met de hele familie gourmetten: het kerstseizoen zit vol met clichés. En waarom ook niet? Het is ook heerlijk om de kerstboom te versieren terwijl je probeert mee te blèren met Mariah Carey. Echter, als ze sinds november al op bijna elke radiozender te horen is geweest en je geen winkel meer in kan zonder die welbekende kerstbellen te horen… dan is het ondertussen echt wel genoeg benadrukt wat zij voor Kerst wil hebben.

Het is echter zonde om hiermee alle kerstmuziek aan de kant te schuiven, er is nog zoveel te ontdekken. Daarom heeft 8WEEKLY een playlist samengesteld met nummers voor iedereen die wel kerstmuziek wilt luisteren, maar geen behoefte heeft aan de zoveelste cover van ‘Baby It’s Cold Outside’. Drie van de artiesten uit de afspeellijst zijn hieronder extra uitgelicht.

De haat-liefdeverhouding van Frank Hamilton

Wie net als Frank Hamilton gemixte gevoelens heeft over de feestdagen, moet zeker naar zijn speciale kerst-EP luisteren. In 2012 begon de zanger en songwriter zijn #OneSongaWeek-project met de uitdaging om een jaar lang elke week een nummer te schrijven, op te nemen en uit te brengen. Richting het einde van dat jaar hoorde daar zeker ook een kerstnummer bij in de vorm van ‘(I Wish This Was A) Christmas Song’. Bij zijn tweede #OneSongaWeek-challenge in 2019/2020 kwamen er ook kerstnummers voorbij, zowel covers als zelfgeschreven nummers. Dit resulteerde in de ‘(I Fucking Hate) Christmas EP’. Anders dan wat de naam van deze EP doet vermoeden lijkt Frank wel een fan te zijn van Kerstmis, want hij organiseert jaarlijks de speciale kerstshow Crikey It’s Christmas.

Kerst als gemeenschappelijke passie van Smith & Burrows

Als twee bevriende muzikanten in dezelfde wijk blijken te wonen dan is het een kwestie van tijd totdat daar iets moois uitrolt. Dat bewijzen Tom Smith (zanger van Editors) en Andy Burrows (o.a. voormalige drummer van Razorlight) wel. De mannen hebben een gemeenschappelijke liefde voor oude kerstplaten en brachten geïnspireerd door deze gedeelde passie in 2011 samen het album Funny Looking Angels uit. Dit kerstalbum lijkt atypisch voor het genre. Bij de eerste luistersessie van het album zal je niet meteen doorhebben dat het vol staat met kerstmuziek, maar zodra er beter op de tekst gelet wordt, valt het niet meer te ontkennen. Op het album coveren ze in geheel eigen stijl kersthits als ‘Only You’, aangevuld met zelfgeschreven nummers zoals ‘When The Thames Froze’ en ‘This Ain’t New Jersey’.

Clean Pete’s uitbundige kerstfeest

Wist je dat in 2019 een Nederlands kerstalbum in de top 10 kerstalbums van het jaar van het tijdschrift Rolling Stone stond? Als je benieuwd bent naar hoe zo’n album klinkt moet je zeker luisteren naar Gloria van Clean Pete. De tweelingzussen Renée en Loes Wijnhoven weten met hun album Gloria een goede balans te vinden tussen covers van bekende kersthits en zelfgeschreven kerstnummers. Zo kunnen we onder meer genieten van verschillende samenwerkingen zoals het nummer ‘Onrust en Wanhoop’ met Thijs Boontjes en een hertaling van het welbekende ‘Santa Baby’ in de vorm van het licht ongemakkelijke ‘Lieve Kerstman’. Het succes van het album oversteeg dus onze landsgrenzen toen Rolling Stone het op de zesde plaats van beste kerstalbums van het jaar plaatste. Naast het album verblijdde Clean Pete hun publiek ook met een uitbundige kerstshow en hoewel deze in 2020 en helaas ook in 2021 niet kan doorgaan, hebben ze beloofd dat ze zo hard kerst gaan vieren dat we ze alsnog in alle uithoeken van het land kunnen horen! Mocht dat toch niet lukken, dan is er gelukkig altijd nog de pas uitgebrachte kerstsingle ‘Slaap Diep, Slaap Zacht’.

Naast de nummers van Frank Hamilton, Smith & Burrows en Clean Pete staan er nog een hoop andere mooie nummers op jullie te wachten in 8WEEKLY’s nieuwe playlist:

  • Christmas Calls – Skinny Lister
  • Kiss Me Babe, It’s Christmas Time – Owl City
  • I Feel It In My Bones – The Killers, Ryan Pardey
  • Winter – Tori Amos
  • Christmas, Hopefully – Bear’s Den
  • Winter Song – Sara Bareilles, Ingrid Michaelson
  • When I Get Home For Christmas – Snow Patrol
  • Christmas Is Finally Here – Milow
  • Not Only During Christmas – a balladeer
  • When The Thames Froze – Smith & Burrows
  • Christmas Morning – Jack Savoretti
  • The Gingerbread House Song – Kyle Harrington
  • I Heard The Bells On Christmas Day – Echosmith
  • Peppermint Winter – Owl City
  • (I Fucking Hate) Christmas – Frank Hamilton
  • HERE (For Christmas) – Lukas Graham
  • The Man With The Bag – She & Him
  • Only You (with James Corden) – Kylie Minogue
  • Christmas Could Have Been Good – Mando Diao
  • I Need You – Reamonn
  • Ho Ho Hopefully – The Maine
  • Date With Santa – Emily West, K.S. Rhoads
  • This Ain’t New Jersey – Smith & Burrows
  • I Wish It Was Christmas Today – Julian Casablancas
  • Every Moment Is Christmas With You – Daði Frey
  • Happy New Year – Frank Turner
  • Lonely This Christmas – Frank Hamilton
  • I Want An Alien For Christmas – Fountains of Wayne
  • Another Year – FINNEAS
  • Onrust en Hoop – Clean Pete, Thijs Boontjes
Misschien ook iets voor u
INVLOED, VERWANTSCHAP EN EIGENHEID
favoriete winterfilms van de redactie Favoriete winterfilms van de redactie
Afbeelding7Whitney Museum Wat je moet weten over Hopper
De onverzettelijke zachtheid
Muziek / Concert

Raymond 70

recensie: Concert Raymond van het Groenewoud in TivoliVredenburg
/ 0 Reacties4 Sterren

Het is een vreemd verjaardagsfeestje. Om te beginnen had het vorig jaar al gevierd moeten worden. Toen werd Raymond van het Groenewoud 70 jaar. Maar om de bekende reden kon die geplande verjaardagstour niet doorgaan. Dit jaar lukt het wel, hoewel het optreden van vanavond meteen ook het laatste avondconcert voor de nieuwe lockdown is. Het publiek in de Grote Zaal van TivoliVredenburg lijkt dit ook te beseffen: vol overgave wordt er meegebruld, gesprongen en gefeest bij grote hits als ‘Je veux l’amour’, ‘Maria’ en ‘Meisjes’.

Die anderhalve meter komt later wel weer, zo lijkt het motto. Of zoals Van het Groenewoud het tegen het eind van het optreden geestig formuleert: ‘We hebben nog dertien minuten te gaan voordat het virus weer toeslaat’. De beminnelijke Belg wordt bijgestaan door een vierkoppige band die af en toe behoorlijk tekeergaat, met name Rik Aerts op gitaar. Soms houden de muzikanten het klein en ingetogen, zoals in de mooie, langgerekte jazzy prelude van keyboardspeler Bram Weijters op Brussels by Night.

Van het Groenewoud  laveert zoals gebruikelijk tussen meligheid (‘Ze heeft geen stijl’, ‘Jezus was sexy’), ontroering (‘Niets heeft nog zin’, ‘Twee meisjes’) en stevige rock (‘Vlaanderen boven’, ‘Zij houdt van vrijen’). Best gedurfd is het om in een volle Utrechtse zaal een ode te brengen aan Amsterdam (‘Gewoon in Amsterdam’), de stad waar hij in zijn jeugd een paar jaar woonde. Na afloop is her en der een licht boegeroep en gefluit te horen, maar dat zal niet serieus bedoeld zijn, want het is moeilijk om geen zwak te hebben voor de sympathieke Belg die zoveel knappe liedjes heeft geschreven.

Zijn presentatie is van een charmante klungeligheid die we van hem kennen. Meerdere keren is hij een stuk tekst of muziek kwijt, misschien begint de leeftijd hem toch parten te spelen? Hoogtepunt van de avond is de verstilde uitvoering van ‘Twee meisjes’, met een prachtig intense gitaarsolo van de man zelf. En het optreden kan natuurlijk maar op een manier beëindigd worden: met zijn swingende gospelhit ‘Liefde voor muziek’. De beste remedie tegen de volgende lockdown.

Raymond van het Groenewoud

Beoordeling: 4 sterren

Misschien ook iets voor u
Abramović's PortalPersmap Stedelijk Museum Amsterdam (https://www.stedelijk.nl/nl/persbeeld/marina-abramovic) Overrompelende overzichtstentoonstelling Abramović
Verhoeven volgens Van Scheers
De Kersentuin, Toneelgroep MaastrichtBen van Duin Nieuwe 'kersentuin' toont knap de verkwistende mens als voer voor de wolven
Over de vitale en soms fatale liefde
Pexels: https://www.pexels.com/photo/wood-people-music-musician-9401772/
Muziek / Album

Verrassingen in de blues

recensie: Bluesupdate volume 14: Cuby + Blizzards, Danny Bryant, Cedric Burnside
Pexels: https://www.pexels.com/photo/wood-people-music-musician-9401772/
/ 0 Reacties4 Sterren

Zelfs in een oergenre als de bluesmuziek kunnen we verrast worden. De ene keer omdat een album niet meer verwacht werd, zoals het live-album van Cuby + Blizzards, een andere keer door de kwaliteit, zoals die van Danny Bryant of doordat de kleinzoon van een bekend artiest op zijn manier hoge ogen gooit, zoals Cedric Burnside.

Dat er nog een album te verwachten was van Cuby + Blizzards is voor de fans een grote verrassing. De zonen van oudgedienden in de blues verrassen met kwaliteitsalbums. Danny Bryant speelde lang samen met zijn vader. Cedric Burnside komt uit een rijke bluesfamilie.

Cuby + Blizzards
Het is inmiddels tien jaar geleden dat Harry Muskee, de zanger van Cuby + Blizzards, overleed. Met dit album Grolloo Blues wordt volgens de hoes een laatste toegift gegeven op het rijke oeuvre van de band. Het oeuvre werd ooit in de cd-box Alles uit Grolloo samengebracht op 28 cd’s en één dvd. Geluidstechnicus Ed Roose dook voor deze toegift in de archieven en stelde uit een aantal concertopnames dit prachtige album samen. We horen opnames die gemaakt werden tussen 2000 en 2011. Roose heeft al deze concertopnames uit de archieven samengevoegd tot één geheel, waardoor deze toegift voelt als een geweldig concert. Op twee cd’s worden we in vierentwintig composities getrakteerd, iets waar we alleen maar over konden dromen bij Cuby + Blizzards. Natuurlijk is het voor de fan en liefhebber allemaal bekend werk van deze legendarische band. Toch klinkt het fris en vooral als hele eigentijdse muziek. Het poetswerk aan de live-opnames en de productie van het geluid door Roose is natuurlijk tot in de puntjes verzorgd.

Het zou vreemd zijn als we zouden hopen op nog veel meer van dit soort puntgave live-opnames zo lang na het verscheiden van Muskee ‘Cuby’ zelf. Publiekslieveling ‘Window Of My Eyes’, dat Muskee in samenwerking met Eelco Gelling en Herman Brood schreef, prijkt natuurlijk op dit sluitstuk, dat een waardige toegift genoemd mag worden.

 

Danny Bryant
Voorheen opereerde Danny Bryant als Danny Bryant’s Red Eye Band; die toevoeging is nu verdwenen. Met The Rage To Survive verrast Bryant ons met een heel innemend en soms zelfs intiem klinkend blues-album, waar vooral stevig met de snaren van de gitaar wordt geroerd en de stembanden van Bryant als vanouds klinken. Opnieuw is de kwaliteit van het album hoog, zoals we van Bryant en de zijnen gewend zijn. Het rustpunt van het album, ‘Invisible Me’, heeft het intieme karakter dat we van een blues ballad mogen verwachten en geeft het album zijn extra stempel dat zo fijn is. Dat Bryant net als vele muzikanten het live circuit heeft gemist tracht hij met redelijk succes op The Rage To Survive te compenseren door het geluid van de live optredens te benaderen. De sound is mede tot stand gekomen met medewerking van Grammy Award winnaar Ian Dowling, die samen met de muzikant zelf aan de knoppen heeft gestaan. Ze hebben als het ware de nieuwe songs live in de studio gespeeld en dat vastgelegd op dit nieuwe album. Het resultaat klinkt in ieder geval als een welkome lekkernij in de oren.

De innemende energieke sfeer spat werkelijk uit de luidsprekers. Dat de teksten gaan over de periode van de nog steeds woedende pandemie zal niemand verbazen. De eerder genoemde ballad verhaalt bijvoorbeeld over worstelingen met de geestelijke gezondheid en het isolement gedurende de lockdown, die ook deze muzikant voelde. ‘Rescue me’ is misschien wel het logische vervolg op de hartenkreten van ‘Invisible Me’. De albumafsluiter ‘Westport’ is opnieuw uit het ballad-hout gesneden en sluit zo waardig misschien wel een van de beste albums van Danny Bryant af.

Cedric Burnside
Wie al veel langer in de blues meeloopt denkt bij de naam van Cedric Burnside onmiddellijk aan grootheid R.L. Burnside. Cedric is de kleinzoon van deze charismatische icoon uit de rauwe blues die in 2005 overleed. De muziek van Cedric is uit een sensitievere snaar gesneden, maar is wel in de blues-traditie vormgegeven. We horen in voornamelijk akoestische en kleine setting de blues gespeeld en gezongen worden.

Een van de songs van zijn grootvader, ‘Bird Without A Feather’, wordt in dit album op een eervolle manier bewerkt door Cedric Burnside. Elf van de dertien tracks zijn overigens van zijn eigen hand. Misschien is de bijdrage van de klanken van een cello, gespeeld door Caleb Elliott, wel een van meest opvallende stijlelementen van het album I Been Trying. Dit soort details geeft het album in ieder geval een effect dat je doet opkijken terwijl je luistert. Dat is toch prachtige toevoeging aan het oergenre van moderne muziek en dat mag genoemd worden.

Het album is overigens wel een album met verschillende lagen, wat resulteert in het prijsgeven van steeds meer schoonheid als de frequentie van beluistering is toegenomen. Zo’n langzame opening van de diepste lagen heeft geen negatieve invloed op de eerste luisterbeurten. Het album klinkt vanaf de eerste kennismaking zeer aangenaam. In het lof dat reeds is uitgestort over dit album wordt hier en daar gesproken over een Grammy-nominatie. De tijd zal leren of dat ook zo zal zijn. Het album is in ieder geval een aanrader voor de blues liefhebbers.

Cuby + Blizzards / Danny Bryant / Cedric Burnside

Album: Grolloo Blues / The Rage to Survive / I Be Trying
Beoordeling: 4 sterren

Link: Cuby + Blizzards
Link: Danny Bryant
Link: Cedric Burnside
Albumhoezen
Misschien ook iets voor u
Raised Fist Leven zonder lucht
Presentatie Cobra Kunstprijs 2021: Guido van der WerveCourtesy of the artist, all images by Ben Geraerts Guido van der Werve Cobra Kunstprijswinnaar 2021
Geen woord te veel gezegd bij Unseen
La Traviata door de Nederlandse Reisopera Foto door Marco BorggreveMarco Borggreve Een hoop dolende zielen
Voor u geselecteerd door de auteur:
de drie albumcovers Blues en Covid-19 omarmen elkaar