Dwars en tegendraads
Dat muziek soms dwars en tegendraads kan zijn is in de indie-hoek van de populaire muziek een heerlijkheid. In deze zevende editie van de indie-update geven we aandacht aan het soms schurende geluid van King Hannah, Keeley Forsyth en elektronische geluid van Yeule.
De avontuurlijke luisteraar wordt op zijn wenken bediend als het gaat om muziek die geen eenheidsworst is. Het indie-genre is zo breed dat we in deze editie wederom vele uithoeken opzoeken. Nergens vliegt de muziek negatief uit de bocht, maar weet de kwaliteit te prevelleren.
King Hannah
De eerste noten van I’m Not Sorry, I Was Just Being Me, het tweede album van King Hannah doen zodra de zang klinkt zondermeer denken aan Patti Smith. Wat later druppelt een wat oudere referentie langzaam maar zeker door naar Nico van The Velvet Underground. De zang van Hannah is debet aan deze laatste vergelijking.
De donkere stem van Hannah Merrick en diep donkere bas, drum en gitaarlijnen maken van I’m Not Sorry, I Was Just Being Me niet het vrolijkste album. In ‘Ants Crawling ON An Apple Stork’ klinkt de wat hogere mannenstem van Craig Whittle. Whittle vormt met Hannah Merrick het duo King Hannah.
De muziek van het duo vergt de nodige luisterinspanning om het op waarde te kunnen schatten. Wie de tijd neemt zal ervaren dat de parels zich langzaam maar zeker laten ontdekken. De inspanning die geleverd moet worden zit in de toegankelijkheid van de liedjes, bij vluchtige eenmalige beluistering ontvouwt zich niet de ware schoonheid.
Het lawaaierige ‘It’s Me And You, Kid’ sluit het tweede album van King Hannah af als een statement. Voor sommige luisteraars zal het daarna een zucht van verlichting zijn om de stilte te ervaren, voor de liefhebbers is het zeker een sein om het album op repeat te zetten. Uw 8WEEKLY recensent behoort zeker tot de laatste soort.
Keeley Forsyth
Het nummer ‘Fires’ opent het album Limbs van Keeley Forsyth en trekt de luisteraar direct naar binnen. De stem van Forsyth roept een vergelijking op met Dayna Kurtz, maar muzikaal zitten de twee dames op een totaal andere golflengte.
De songs van Forsyth zijn breekbaar en kaal in de instrumentatie van de begeleiding. De sfeer die de muziek oproept is mysterieus en dreigend. Vrolijkheid lijkt ver weg evenals lichtvoetigheid. De spanning die het album Limbs oproept trekt de aandacht van de luisteraar zodat een aandachtige luisterervaring al snel ontstaat. Wie niet in de stemming is zal snel weg willen bewegen van deze muziek. Wie zich openstelt voor de composities zal al snel de pracht ontdekken die zich ontvouwt.
Tekenend voor de sfeer is het nummer ‘Silence’ waar uiteraard de stilte tussen de noten evenveel muziek lijkt te zijn als de karige instrumentatie met tingelende percussie en rustige zang. De album afsluiter ‘I Stand Alone’ kent naast klanken van een harmonium tevens strijkers die de zang van Forsyth begeleiden.
Het album ademt een enorme rust uit, als een oase. Het zal heerlijk zijn om na de drukte van alle dag weg te drijven op de zalvende deining van deze weldadige rustgevende klanken die nergens uiteenspatten. Forsyth weet de luisteraar te boeien en langzaam te ademen in de onderhoudende rustige melodielijnen.
Yeule
De uit Singapore afkomstige Yeulewerkt vanuit London. Ze maakt geen muziek voor tere zieltjes. In het ‘My Name is Nat Ćmiel’ van het album horen we haar uitspreken: “I Like Getting Fuck and I like Being Fucked”. Ze stelt zichzelf voor in deze track met haar echte naam Nat Ćmiel. Deze tekstregel klinkt natuurlijk heftig in een tijd waar de kranten vol staan over seksueel grensoverschrijdend gedrag. Misschien wil Yeule hiermee wel een stevig statement maken of juist laten blijken dat ze een gewone twintiger is. Verderop in de negende track ‘Too Dead Inside’ horen we veelvuldig “I Love You” waardoor gelukkig ook de liefde lijkt te overheersen in de teksten van deze dame.
Muzikaal is het album niet bestemd voor tere oortjes die niet tegen piepen en kraken kunnen. Yeale tapt uit een elektronisch vaatje dat schuurt en piept, maar soms ook ineens heel toegankelijk kan klinken. De contrasten zijn heerlijk groot.
Het album Glitch Princess is allesbehalve eenheidsworst. Yeule verrast de luisteraar op een prikkelende wijze. Zowel tekstueel als muzikaal is er voldoende te ontdekken voor de avontuurlijk ingestelde luisteraar.
Murual 
Co Broerse
Co Broerse
legt meteen de samenstelling van de band uit. De band bestaat namelijk uit de broers Cas en Teun Hieltjes, die we beide kennen van de bands Go Back To The Zoo en St. Tropez, en de broers Rocco en Jimmi Hueting, die we kennen van De Staat en Jo Goes Hunting. Naar eigen zeggen hebben ze al sinds kinds af aan plannen om samen muziek uit te brengen, sterker nog de plannen voor deze band ontstonden in de jaren ‘90 bij een zwembad. Het succes van ieders individuele muzikale carrière verhinderde echter het verwezenlijken van deze droom, tot in 2021 toch echt de eerste gezamenlijke single verscheen. Wat er gebeurt als je bandleden vanuit indie-, garage- en jazzbands bij elkaar zet hoor je in het nummer ‘This Is Happening’.
Hans Roggen
Hans Roggen
Eef Gouw 
Eef Gouw 
Photo by Yannis Drakoulidis / Metro Goldwyn Mayer Pictures 
Mark Engelen 
Filmdepot, Paramount Pictures 
vooraan dicht op elkaar staat, houdt dat niemand tegen om zich te laten gaan. Want bij een energieke show hoort uiteraard ook een energiek publiek. Antoon zorgt dat iedereen in de zaal zich de koning van de dansvloer voelt. Zelf danst hij niet zoveel, maar hij staat zeker niet stil. De heuse stuiterbal benut elke centimeter van het podium door te springen en rennen.
Als je denkt dat het hoogtepunt daarmee bereikt is, dan heb je het mis, want de jongens van hiphopgroep Fokke Simons zijn ook van de partij. De joviale stuiterballen zorgen ervoor dat iedereen in beweging blijft. Een zee van hoofden lijkt bijna in trance mee te schudden op de muziek. De eerste rij beweegt zelfs perfect synchroon. Het valt bijna niet op door de vlaag gifgroene rook en lichten, maar toch staat er een groen bierkratje op het podium: Heineken. Maar waar past een lekker biertje bij? Een warme dag aan het water natuurlijk. Paul Sinha mag niet ontbreken aan de gastenlijst. Samen met Antoon dompelt hij het publiek onder in een zomergevoel met hun hit ‘Bootje’. Stilstaan is geen optie, want Paul roept iedereen op om te springen. Al dat springen en dansen zorgt voor zware voeten, maar het is wel ontzettend gezellig.
Joost Festen 
op 11 februari zag het nieuwste album FTHC eindelijk het levenslicht. FTHC, wat staat voor ‘Frank Turner Hardcore’, heeft zijn naam te danken aan het logo dat al jarenlang door hem wordt gebruikt en dat een visuele grap en knipoog is naar de Amerikaanse hardcore scene in de jaren 80. De albumtitel lijkt een terugkeer te beloven naar de vertrouwde genres (folk)punk en rock die we kennen van oudere albums als Tape Deck Heart, nadat hij met zijn recentere albums als Be More Kind en No Man’s Land een uitstap had gemaakt naar genres zoals electro-pop. Meteen nadat de eerste klanken van het openingsnummer ´Non Serviam´ door de luidsprekers knallen is het duidelijk: dit wordt weer als vanouds rondstuiteren.
Koen Timmerman 
