muziek Archieven - Pagina 8 van 14

Muziek / Concert

Queen en Adam Lambert zijn niet te stoppen!

recensie: Queen + Adam Lambert – The Rhapsody Tour

dinsdag 19 juli 2022 / door: Malin Hollaar / beeld: Malin Hollaar 5 Sterren

Dat Queen na jaren nog steeds ongekend populair is bewijst de grote wachtrij buiten het Sportpaleis in Antwerpen. Al ruim voor 18:00u wanneer de deuren open gaan voegen fans zich toe aan deze rij, in afwachting van het langverwachte concert dat door COVID-19 al meerdere keren uitgesteld is.

Een overweldigend welkom

Bij binnenkomst werd het publiek meteen al geconfronteerd met een uitbundig versierd podium waarop een groot goudkleurig wandstuk klaarstond. Na twee uur wachten gingen de lichten in de zaal uit en klonken de instrumentale klanken van “Innuendo” door de boxen. Het hele publiek viel gauw stil en keek vol verwachting naar het podium waar het wandstuk langzaam omhoog werd gehesen en een nog uitgebreider decor onthulde. Het Sportpaleis leek omgetoverd te zijn tot een klassieke operazaal, maar tijd om dit uitgebreid te bewonderen was er niet want in het midden verscheen een projectie van zanger Adam Lambert terwijl het nummer “Now I’m Here” in werd gezet. Telkens als er ‘and now I am here’ of ‘and now I am there’ werd gezongen verscheen de projectie van de zanger op een andere plek. Het barstte helemaal los zodra de volledige band zich bij het nummer voegde en ook de originele Queen-leden Brian May en Roger Taylor tevoorschijn kwamen. Veel tijd om bij te komen van deze hevige start was er niet, want de band zette gauw voort met het energieke nummer “Hammer To Fall”.

Vervolgens was het tijd voor iets meer rust en voor mijn persoonlijke favoriet, het nummer “Somebody To Love”. Het decor werd iets rustiger en Adam Lambert liet goed horen wat voor vocaal geweld hij in huis heeft. Na een prachtige uithaal wees Adam demonstratief naar het drumstel en werd het vervolgstuk van het nummer ingezet waar het publiek gezamenlijk mee zong met de repeterende tekst ‘find him somebody to love’, een waar kippenvelmoment.

Het Sportpaleis werd getrakteerd op een ware greatest hits concert van de band, wat duidelijk gewaardeerd werd door meerdere generaties Queen-fans. Mensen van alle leeftijden waren aanwezig, allemaal om te kijken naar hun grote muzikale helden. Adam Lambert is zich hier goed bewust van en vertelt in een speech na het nummer “Killer Queen” hoe vereert hij is dat hij al jaren met Brian May en Roger Taylor op tour mag om de nalatenschap van deze grote rock ’n roll helden te eren. De extravagant geklede zanger doet dit op geheel eigen wijze, het is een waar eerbetoon aan wijlen Freddie Mercury zonder dat hij deze zanger te veel na probeert te doen.

Gouden setlist

Na het energieke “Don’t Stop Me Now” verdwijnt Adam van het podium en wordt de set vervolgd met het door drummer Roger Taylor gezongen “I’m In Love With My Car”. Al gauw wordt duidelijk waarom Adam van het podium was verdwenen, als hij via een ondergrondse lift in een nieuwe glitterende outfit op een glanzende motor op het podium verschijnt tijdens het nummer “Bicycle Race”. Dit was de aankondiging van het duidelijk dansbare deel van de setlist als het nummer wordt gevolgd door hits als “Fat Bottomed Girls” en “Another One Bites The Dust”.

Vervolgens verdwijnt Adam weer van het podium en wordt Brian May naar voren geschoven. Met enkel een spotlight op hem en een akoestische gitaar in zijn hand begint hij met het nummer “Love Of My Life” aan een eerbetoon voor Freddy Mercury. Het publiek steekt allemaal lichten de lucht in en zwaait mee tijdens het gehele nummer, zeker toen Brian aangaf dat hij fan is van al die lichten in de zaal. Dit emotionele moment leidde voor menig concertganger tot daadwerkelijke tranen toen bewegende beelden van Freddy in zijn welbekende gele jas op de schermen werden geprojecteerd. Na het eerbetoon bleef de spotlight op Brian staan toen hij vervolgde met het nummer “39”. Aan het einde van het nummer werd het drumstel van Roger Taylor naar voren geschoven en deelden de twee rockiconen samen die schijnwerper tijdens het door Roger gezongen nummer “These Are The Days of Our Lives”.

Met weer een outfitwissel van Adam en een decorwissel was het weer tijd voor nummers met een hoger tempo zoals “Crazy Little Thing Called Love”, “Under Pressure” en “A Kind Of Magic”, waar weer enthousiast op werd gedanst en op mee werd gezongen door het volledige publiek van het Sportpaleis. Goed getimed kwam er aansluitend aan “I Want It All”, dat begeleid werd met een indrukwekkende lasershow, weer een rustmoment voor zowel de band als het publiek toen Brian May zijn status als gitaarvirtuoos weer bewees tijdens een minutenlange solo.

Na de verkorte versies van “Tie Your Mother Down” en “Radio Gaga” werd de setlist afgesloten met Top2000-favoriet “Bohemian Rhapsody”. Het decor werd weer omgetoverd naar het operadecor van het begin en de volle band pakte hun moment om nog eens flink te knallen. Maar zo’n concert is natuurlijk niet echt compleet zonder een encore, wat ingeluid werd door verscheidene projecties van Freddy Mercury terwijl zijn welbekende ay-oh’s door de speakers klonken en werden nagezongen door het publiek. Vervolgens verscheen de volledige band weer op het podium voor “We Will Rock You” en voor “We Are The Champions”, waar Adam’s over-de-top outfit weer werd afgemaakt door een grootse kroon.

Voor jong en oud

Een avond Queen staat gelijk aan een spektakel voor alle zintuigen. De beroemde hits worden (nog steeds) uitmuntend uitgevoerd en worden vergezeld door goed doordachte decorstukken en lichtshows. Voor de kenners zijn er herkenbare visuals van de verschillende albums te herkennen tijdens de nummers. Zo werden de vrolijkgekleurde illustraties van de albumhoes van A Kind Of Magic tijdens het titelnummer geprojecteerd op de schermen boven het podium en sloot het stenen standbeeld van de albumhoes van News Of The World symbolisch de gordijnen van het podium na het nummer “We Are The Champions”.

Of je nu al jaren fan bent van Queen of aangestoken bent door de hype rondom de film Bohemian Rhapsody (2018), Queen + Adam Lambert live in concert zien is een must voor iedereen!

Beoordeling: 5 sterren

Link: Queen Rhapsody tour

Muziek / Concert

Queen en Adam Lambert zijn niet te stoppen!

recensie: Queen + Adam Lambert – The Rhapsody Tour

dinsdag 19 juli 2022 / door: Malin Hollaar / beeld: Malin Hollaar 5 Sterren

Dat Queen na jaren nog steeds ongekend populair is bewijst de grote wachtrij buiten het Sportpaleis in Antwerpen. Al ruim voor 18:00u wanneer de deuren open gaan voegen fans zich toe aan deze rij, in afwachting van het langverwachte concert dat door COVID-19 al meerdere keren uitgesteld is.

Een overweldigend welkom

Bij binnenkomst werd het publiek meteen al geconfronteerd met een uitbundig versierd podium waarop een groot goudkleurig wandstuk klaarstond. Na twee uur wachten gingen de lichten in de zaal uit en klonken de instrumentale klanken van “Innuendo” door de boxen. Het hele publiek viel gauw stil en keek vol verwachting naar het podium waar het wandstuk langzaam omhoog werd gehesen en een nog uitgebreider decor onthulde. Het Sportpaleis leek omgetoverd te zijn tot een klassieke operazaal, maar tijd om dit uitgebreid te bewonderen was er niet want in het midden verscheen een projectie van zanger Adam Lambert terwijl het nummer “Now I’m Here” in werd gezet. Telkens als er ‘and now I am here’ of ‘and now I am there’ werd gezongen verscheen de projectie van de zanger op een andere plek. Het barstte helemaal los zodra de volledige band zich bij het nummer voegde en ook de originele Queen-leden Brian May en Roger Taylor tevoorschijn kwamen. Veel tijd om bij te komen van deze hevige start was er niet, want de band zette gauw voort met het energieke nummer “Hammer To Fall”.

Vervolgens was het tijd voor iets meer rust en voor mijn persoonlijke favoriet, het nummer “Somebody To Love”. Het decor werd iets rustiger en Adam Lambert liet goed horen wat voor vocaal geweld hij in huis heeft. Na een prachtige uithaal wees Adam demonstratief naar het drumstel en werd het vervolgstuk van het nummer ingezet waar het publiek gezamenlijk mee zong met de repeterende tekst ‘find him somebody to love’, een waar kippenvelmoment.

Het Sportpaleis werd getrakteerd op een ware greatest hits concert van de band, wat duidelijk gewaardeerd werd door meerdere generaties Queen-fans. Mensen van alle leeftijden waren aanwezig, allemaal om te kijken naar hun grote muzikale helden. Adam Lambert is zich hier goed bewust van en vertelt in een speech na het nummer “Killer Queen” hoe vereert hij is dat hij al jaren met Brian May en Roger Taylor op tour mag om de nalatenschap van deze grote rock ’n roll helden te eren. De extravagant geklede zanger doet dit op geheel eigen wijze, het is een waar eerbetoon aan wijlen Freddie Mercury zonder dat hij deze zanger te veel na probeert te doen.

Gouden setlist

Na het energieke “Don’t Stop Me Now” verdwijnt Adam van het podium en wordt de set vervolgd met het door drummer Roger Taylor gezongen “I’m In Love With My Car”. Al gauw wordt duidelijk waarom Adam van het podium was verdwenen, als hij via een ondergrondse lift in een nieuwe glitterende outfit op een glanzende motor op het podium verschijnt tijdens het nummer “Bicycle Race”. Dit was de aankondiging van het duidelijk dansbare deel van de setlist als het nummer wordt gevolgd door hits als “Fat Bottomed Girls” en “Another One Bites The Dust”.

Vervolgens verdwijnt Adam weer van het podium en wordt Brian May naar voren geschoven. Met enkel een spotlight op hem en een akoestische gitaar in zijn hand begint hij met het nummer “Love Of My Life” aan een eerbetoon voor Freddy Mercury. Het publiek steekt allemaal lichten de lucht in en zwaait mee tijdens het gehele nummer, zeker toen Brian aangaf dat hij fan is van al die lichten in de zaal. Dit emotionele moment leidde voor menig concertganger tot daadwerkelijke tranen toen bewegende beelden van Freddy in zijn welbekende gele jas op de schermen werden geprojecteerd. Na het eerbetoon bleef de spotlight op Brian staan toen hij vervolgde met het nummer “39”. Aan het einde van het nummer werd het drumstel van Roger Taylor naar voren geschoven en deelden de twee rockiconen samen die schijnwerper tijdens het door Roger gezongen nummer “These Are The Days of Our Lives”.

Met weer een outfitwissel van Adam en een decorwissel was het weer tijd voor nummers met een hoger tempo zoals “Crazy Little Thing Called Love”, “Under Pressure” en “A Kind Of Magic”, waar weer enthousiast op werd gedanst en op mee werd gezongen door het volledige publiek van het Sportpaleis. Goed getimed kwam er aansluitend aan “I Want It All”, dat begeleid werd met een indrukwekkende lasershow, weer een rustmoment voor zowel de band als het publiek toen Brian May zijn status als gitaarvirtuoos weer bewees tijdens een minutenlange solo.

Na de verkorte versies van “Tie Your Mother Down” en “Radio Gaga” werd de setlist afgesloten met Top2000-favoriet “Bohemian Rhapsody”. Het decor werd weer omgetoverd naar het operadecor van het begin en de volle band pakte hun moment om nog eens flink te knallen. Maar zo’n concert is natuurlijk niet echt compleet zonder een encore, wat ingeluid werd door verscheidene projecties van Freddy Mercury terwijl zijn welbekende ay-oh’s door de speakers klonken en werden nagezongen door het publiek. Vervolgens verscheen de volledige band weer op het podium voor “We Will Rock You” en voor “We Are The Champions”, waar Adam’s over-de-top outfit weer werd afgemaakt door een grootse kroon.

Voor jong en oud

Een avond Queen staat gelijk aan een spektakel voor alle zintuigen. De beroemde hits worden (nog steeds) uitmuntend uitgevoerd en worden vergezeld door goed doordachte decorstukken en lichtshows. Voor de kenners zijn er herkenbare visuals van de verschillende albums te herkennen tijdens de nummers. Zo werden de vrolijkgekleurde illustraties van de albumhoes van A Kind Of Magic tijdens het titelnummer geprojecteerd op de schermen boven het podium en sloot het stenen standbeeld van de albumhoes van News Of The World symbolisch de gordijnen van het podium na het nummer “We Are The Champions”.

Of je nu al jaren fan bent van Queen of aangestoken bent door de hype rondom de film Bohemian Rhapsody (2018), Queen + Adam Lambert live in concert zien is een must voor iedereen!

Beoordeling: 5 sterren

Link: Queen Rhapsody tour

Muziek / Concert

Groter dan zichzelf

recensie: White Lies concert

dinsdag 12 juli 2022 / door: Malin Hollaar / beeld: Malin Hollaar 4 Sterren

Dat White Lies een speciale band heeft met Nederland blijven ze keer op keer weer bewijzen. In april en mei 2022 speelden ze er al zes concerten, waarvan vier uitverkocht waren, maar in juli keerden ze terug. Op 1 juli werd de band enthousiast ontvangen door fans die in grote getale kwamen opdagen in Tivoli Vredenburg.

POM: een energieke band met luide, vrolijke muziek

Het publiek werd opgewarmd door de Amsterdamse band POM, die naar eigen zeggen binnen het genre ‘FUZZPOP’ vallen. Zangeres Liza van As vertelt na het openingsnummer hoe gaaf ze het vindt om in Tivoli Vredenburgop het podium te staan, ze was er zelf namelijk eerder die week in het publiek te vinden bij een ander concert. Dat enthousiasme komt goed naar voren in de energie die van het podium af straalt tijdens de nummers. De bandleden spelen luide melodieën die geïnspireerd lijken te zijn op britpop en garagerock en combineren dat met de meest uiteenlopende teksten. Zo is er het nummer ‘Down The Rabbit Hole’ dat refereert aan Alice in Wonderland en het nummer ´Eat Me I´m Sad´ dat duidelijk niet onschuldig over eten gaat. Hoewel een groot deel van het publiek nog onbekend lijkt te zijn met de muziek, is dat obstakel gauw overwonnen. De melodieën zijn dansbaar, het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk en nummers zoals ‘Toni’ worden gauw opgepakt en meegezongen.

White Lies: een greatest hits tour

Na een korte pauze gaan de lichten uit en komen voorzichtig de eerste klanken van het nummer ‘Am I Really Going To Die’ uit de boxen terwijl de vier bandleden plaatsnemen achter hun instrumenten. Als ze er allemaal staan, pakken ze meteen groots uit met een van hun grootste hits, ‘Farewell to the Fairground’. Een goede keuze, want het ingedutte publiek is gelijk weer wakker en enthousiast aan het meespringen op het geluid van de bas. Ruimte om op adem te komen was er niet want meteen werd er doorgepakt met het aanstekelijke en dansbare ‘There Goes Our Love Again’. Hoewel de band af en toe een kort moment pakt om te praten met het publiek, wordt het publiek weinig rust gegund. De setlist van de show had met gemak de tracklist van een greatest hits album kunnen zijn met succesvolle singles als ‘To Lose My Life’, ‘Big TV’ en ‘Time to Give’, stuk voor stuk meegezongen door de fanatieke fans in de zaal.

Een speciaal nummer

Zanger Harry McVeigh heeft echter nog wel een verrassing in petto, hij kondigt aan dat ze een wildcard op de setlist hebben gezet die ze niet vaak live spelen. Ze wilden graag een dansbaar nummer spelen van het vierde album Friends en zo begonnen ze met ‘Morning in LA’. Een schot in de roos, want het nummer blijkt precies het bedoelde effect te hebben op de zaal.

Hoewel het nummer ‘Unfinished Business’ vaker live wordt gespeeld, krijgt ook deze wat extra toelichting van de zanger. Het lied is het eerste nummer dat de mannen als White Lies hebben geschreven en de eerste single die ze als band hebben uitgebracht. Hierdoor verdient het nummer een speciaal plekje in het hart van de band en die boodschap wordt duidelijk overdragen aan de fans als ook dit nummer woord voor woord wordt meegezongen.

Euforische melodieën in een bezwete concertzaal

De set wordt afgesloten met het indrukwekkende nummer ‘I Don’t Want to Go to Mars’ dat toen het uitgebracht werd als single al klonk alsof het bedoeld was als anthem in grote concertzalen. Vergezeld met een indrukwekkende lichtshow was dit nummer een goede afsluiter van de avond. Althans, dit leek voor een kort moment het geval te zijn, de band had immers na een buiging afscheid genomen van het publiek. Gelukkig bleek het niet zo te zijn, want ondanks dat er veel grote hits waren gespeeld ontbraken de drie meest logische keuzes nog van de setlist.

Het encore werd meteen ingeluid met de bekende geluiden van doorbraakhit ‘Death’ en vervolgd met de titeltrack van het nieuwste album As I Try Not To Fall Apart. Wie dacht dat de euforie van deze avond niet overtroffen kon worden zat er compleet naast, want bij de afsluiter ‘Bigger Than Us’ lijkt er nog meer energie te komen vanuit de zaal.

Indrukwekkende lichtshow

Hoewel de urgentie achter de nummers van de band op CD al goed overkomt door de zware melodieën en de dramatische stem van McVeigh blijkt het daar niet te eindigen. Live blijkt de boodschap van elk nummer extra ondersteund te worden door een goedgekozen lichtshow. Zo wordt het nummer ‘To Lose My Life’ bijgestaan door veel zwart-wit effecten, rook en aan het einde zelfs met confettikanonnen. Daar tegenover staan de meer simplistische lichtshows bij de nummers ‘Hurt My Heart’ en ‘Tokyo’. Bij eerstgenoemde wordt er gekozen voor één kleur, namelijk rood, wat de beklemmende toon van het nummer kracht bij zette. Bij ‘Tokyo’ leek de lichtshow ook eenvoudig te blijven, totdat er tijdens het refrein regenboogeffecten voorbijkwamen, waardoor het contrast tussen de coupletten en het refrein extra werd benadrukt.

Gedurende een van de korte intermezzo’s vertelde de band over hun bijzondere connectie met Nederland en hun liefde voor de stad Utrecht; de band is zo verknocht aan deze stad dat ze zelfs op vrije dagen tijdens een tour er naar afreizen. Tijdens deze show werd ook weer duidelijk dat deze affectie geheel wederzijds is en werd weer bewezen waarom White Lies terecht met regelmaat voor een uitverkochte concertzaal staan in Nederland. Wil je ze ook live zien? Ze hebben recent twee nieuwe concertdata in de maand oktober aangekondigd!

White Lies

Gezien op vrijdag 01 juli 2022 in Utrecht, Tivoli Vredenburgh

Beoordeling: 4 sterren

Link: White Lies
Link: POM

Muziek / Album

Americana-update volume 14

recensie: Joan Shelley, Naima Palm, Kaurna Cronin

maandag 11 juli 2022 / door: Joost Festen5 Sterren

De veertiende editie van de Americana muziek brengt ons zowel in Amerika, de UK en naar Australië. We bespreken albums die boven de middelmaat uitstijgen. Soms is een album zelfs een oeuvre hoogtepunt als wij stilstaan bij het nieuwste album van Joan Shelley. Het debuut van Naima Bock overtuigt en Kaurna Cronin hunkert naar erkenning aan deze kant van de wereld.

Nieuw en opkomend talent gaan in deze Americana update vaak hand in hand. Deze keer komen wederom artiesten aan bod die volgens liefhebbers al gevestigde namen zijn, terwijl ze voor anderen volslagen nieuw zullen zijn. Soms is dat zelfs gekoppeld aan het werelddeel waar de artiest of band woont en/of werkt.

Joan Shelley

In 2019 baarde Joan Shelley in kringen van liefhebbers van het Americana / Alt-country genre opzien met haar album Like The River Loves The Sea, dat dan ook door velen omarmd werd als een verborgen parel. Met The Spur dat net na het aanbreken van de zomer van dit jaar verscheen zal deze dame nog veel hogere ogen gooien. Het album overtreft de voorganger en geeft haar schoonheid al bij de eerste luistersessieprijs.

Voor wie Shelley nog niet heeft leren kennen, een introductie. Deze vanuit Louisville, Kentucky afkomstige singer-songwriter heeft een stem die een kruising genoemd kan worden van k.d. lang, Toni Childs en Diana Jones.

Dit nieuwe album is haar zevende studioalbum en herbergt een dozijn aan fraaie composities. De uitvoering is een stijl van rustige, smaakvolle en vooral verwarmende intonatie binnen het geschetste stijlenpalet. De stem van Shelley is het fraaiste instrument dat op het album alle ruimte krijgt om te excelleren. Het lied ‘Home’ is al bij eerste beluistering een van de juwelen van het album, dat opvalt in zijn eenvoud en de intieme setting. Het daaropvolgende ‘Amberlit Morning’ wordt samen gezongen met Bill Callahan, wat een fraaie combinatie is. Als composities smaakvol ingekleurd worden met een selecte groep strijkers of een goed gedoseerde blazers set, straalt de warmte nog meer van de fraaie liedjes en weet Shelley in haar smaakvolle arrangementen de luisteraar volledig in te pakken.

Naima Palm

Naima Bock werd in Glastonbury geboren maar heeft Braziliaans en Grieks bloed van haar ouders in haar aderen stromen. Het debuut Giant Palm laat haar invloeden doorschemeren in een fraaie setting.

Na het titelnummer, dat meteen de staalkaart van het album is, volgt ‘Tou’, waar strijkers soms klinken als blazers en blazers als strijkers. ‘Giant Palm’ zit vol met details in synthesizerklanken die refereren aan de Braziliaanse invloeden van haar vaders kant.

Het luchtige fluiten in ‘Every Morning’ wordt vervolgd met zwoele geluiden in ‘Dim Dum’. Zwoele geluiden die zich met vermengen met veel van de composities op dit debuutalbum. ‘Working’ staat vervolgens bol van de dissonanten, wie dat doorstaat geniet van de afdronk. Vervolgens zweef je verder in het liefdeslied ‘Natural’.

De een na laatste track van Giant Palm is een instrumentaal waar de straatgeluiden van een grote stad op de achtergrond klinken. Druk gepraat op terrassen en de klanken van een sirene vermengen zich met zwoele klanken van de compositie. De hitte lijkt uit de speakers te slaan. Het maakt die debuut van Naima (Rebra) Bock tot een heerlijk zomers album dat nog vaak zal klinken.

Kaurna Cronin

De uit Australië afkomstige Kaurna Cronin trekt bij liefhebbers al een tijdje de aandacht. Zijn nieuwste album Harsh Beauty zal daar geen verandering in brengen. Binnenkort toert deze Aussie in Scandinavië en doet ook wat Oost-Europese landen aan, maar laat Nederland rechts liggen.

Muzikaal zit Cronin in de klanken een beetje tegen Crowded House aan te schurken, maar blijft muzikaal wel in de Americana en folk rock hoek. Of hij zonder optredens in ons land met dit nieuwe album voldoende naar het voetlicht zal treden, valt te betwijfelen.

Aan de kwaliteit van het album zal het niet liggen. In Australië werd hij zelf genomineerd als beste solo-artiest in de categorie folk rock van The Australian Folk Music Awards.

De eerste single van het album ‘Never Said’ laat de stem van Cronin blinken. Zijn compositorische kwaliteiten worden soms vergeleken met Neil Young en Paul Simon, al mag dat in onze ogen wel heel veel eer zijn. Laten we dat betreft de komende jaren maar eens afwachten hoe deze singer-songwriter zich zal gaan ontwikkelen. Het fijne Harsh Beauty is inmiddels het achtste album van deze getalenteerde artiest.

Wie door bovenstaande vergelijkingen zich aangetrokken voelt om het album een luisterbeurt te geven, zal het naar alle waarschijnlijkheid niet houden bij een beluistering, maar vaker de klanken de oren laten masseren.

Joan Shelley, Naima Bock, Kaurna Cronin

Album: The Spur, Giant Palm, Harsh Beauty

Beoordeling: 5 sterren

Link: Joan Shelley website
Link: Naima Bock website
Link: Kaurna Cronin website
Link: Album The Spur platenmaatschappij
Link: Giant Palm platenmaatschappij
Link: Harsh Beauty platenmaatschappij

Voor u geselecteerd door de auteur:

platenlabels

Muziek / Achtergrond

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

8WEEKLY Playlist: Route Du Soleil

vrijdag 08 juli 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Het is alweer juli, de Tour de France is van start gegaan en we hebben (bijna) zomervakantie! Dit betekent dat menigeen zijn auto al heeft ingepakt om de Route du Soleil te gaan trotseren onderweg naar warme temperaturen, verse croissants en bijzondere kazen. Het perfecte moment om stil te staan bij al het moois dat de Frans(talig)e muziek ons heeft gebracht. Van golden oldies als Dalida tot aan relatieve nieuwkomers als Barbara Pravi en MIKA, ze maken allemaal het wachten weer dragelijker als je op Zwarte Zaterdag weer vaststaat op de Périphérique rondom Parijs.

Barbara Pravi: de moderne Piaf

Het grote publiek leerde Barbara Piévic, beter bekend onder haar artiestennaam Barbara Pravi, kennen toen ze tweede werd bij het Eurovisie Songfestival in 2021 met het nummer ‘Voilà’. De Franse zangeres wordt vanwege haar uiterlijk en haar stem regelmatig vergeleken met Edith Piaf, iets wat ze naar eigen zeggen begrijpt en ziet als een groot compliment. Barbara maakt liedjes die zowel binnen het Franse chanson genre thuishoren als binnen de Franse pop, maar ze schuwt niet weg van maatschappelijke thema’s. Zo schreef ze het nummer ‘CHAIR’ over abortus en brengt ze elk jaar op Internationale Vrouwendag een nummer uit ter ere van die dag. In 2021 resulteerde dat zelfs in een hele EP, Les Prières. Niet alleen in haar muziek is Barbara een toegewijde feminist, op haar eigen Instagrampagina plaatst ze graag verhalen over belangrijke vrouwen uit de geschiedenis. Hoe het Franse chanson anno 2022 klinkt kan je ontdekken in de playlist, waar Barbara met de nummers ‘CHAIR’ en ‘Pigalle’ in te vinden is.

De veelzijdigheid van alleskunner MIKA

Dat je niet de Franse nationaliteit nodig hebt om Franstalige muziek te maken bewijst de Libanees-Britse zanger Michael Holbrook Penniman, beter bekend onder de artiestennaam MIKA. In 2007 brak hij door met de single ‘Grace Kelly’, snel gevolgd door de hit ‘Relax, Take It Easy’. Sindsdien heeft hij niet stilgezeten en zo volgden er nog vier albums, die hem elk bescheiden internationale successen hebben opgeleverd. MIKA werd vooral in landen als Italië en Frankrijk enorm populair en verlegde dan ook zijn focus daarheen. Hij werd coach in de Franse versie van The Voice en werd jurylid bij X-Factor Italië. In dat tweede land groeide zijn populariteit enorm, wat resulteerde in een eigen TV-show Stasera Casa MIKA en in het aansluiten bij het presentatieteam van het Eurovisie Songfestival in 2022. De meerderheid van de muziek die MIKA maakt is Engelstalig, maar sinds hij in 2011 voor het eerst een Franstalig nummer (‘Elle Me Dit’) uitbracht volgden er nog enkele opvolgers in diezelfde taal, waaronder het nummer ‘Boum Boum Boum’. Benieuwd hoe MIKA in het Frans klinkt? Beide nummers staan in de playlist!

De indrukwekkende nalatenschap van Dalida

Net als MIKA is een van de bekendste Franse chansonnières, Dalida, origineel niet van Franse afkomst. Dalida, geboren als Iolanda Cristina Gigliotti, was van Italiaanse afkomst en geboren in Egypte. Ze was van 1956 tot haar dood in 1987 actief als zangeres, en actrice, en kan zich met meer dan 170 miljoen verkochte platen rekenen onder een van de meest succesvolle artiesten van Frankrijk. Dalida scoorde hit na hit, werd 55 keer met goud bekroond en kreeg zelfs als eerste artiest ooit een diamanten plaat. Haar nalatenschap in muziek en film heeft Frankrijk niet onberoerd gelaten, de artiest is na haar dood onder andere geëerd met meerdere awards, met een boegbeeld in Monte Martre en met verscheidene televisiespecials. Nederland werd in 2003 weer herinnerd aan haar muziek door Mart Smeets die standaard zijn TV-programma De Avondetappe afsloot met het nummer ‘Buenas Noches Mi Amor’. Recenter hebben Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps de aflevering ‘Joie de Vivre’ van hun TV-programma Chansons! gewijd aan de indrukwekkende carrière van Dalida, een aanrader voor wie benieuwd is naar het levensverhaal van deze chansonnière.

Naast Barbara Pravi, MIKA en Dalida wachten nog vele andere Frans(talig)e muziek op je in de playlist Route Du Soleil. Veel luisterplezier!

De playlist van juli

Aimer à mort – Louane
Balance ton quoi – Angèle
Beau-papa – Vianney
Boum Boum – MIKA
Bruxelles je t’aime – Angèle
Buenas Noches Mi Amor – Dalida
C’est quand le bonheur? – Cali
Ceux qui rêvent – Pomme
CHAIR – Barabara Pravi
Christine – Christine and the Queens
Dans les nuages – Zoé
Désenchantée – Kate Ryan
Donne-moi ton coeur – Louane
Elektro – Petite Amie
Elle me dit – MIKA
Filme moi – Alice et Moi
Il jouait du piano debout – France Gall
INDÉLÉBILE – Yseult
J’arrive – Ben Mazué
Je sais pas danser – Pomme
Je veux – Zaz
J’me tire – GIMS
La ballade des gens heureux – Gérard Lenorman
La bohème – Charles Aznavour
Laisse-moi t’aimer – Laurie Darmon
Lap Dance – Ycare
Le Dernier Jour du Disco – Juliette Armanet
L’escalier – The Pirouettes
Les moment où j’aime tout le monde – France Gall
L’homme pressé – Noir Désir
Manu – Renaud
Même si ça fair mal – Anne Sila, Matt Simons
Moi… Lolita – Alizée
Mourir sur scene – Dalida
Nathalie – Gilbert Bécaud
Ne me quitte pas – Jacques Brel
On ira – Zaz
Padam padam – Édith Piaf
Papaoutai – Stromae
Pigalle – Barbara Pravi
Poupée de cire, poupée de son – France Gall
Pour un flirt – Michel Delpech
Quand je vois cette image – Ben Mazué
Respire encore – Clara Luciani
Santé – Stromae
Sur ma route – Black M
Tout ira bien – KIKESA, Soprano
Tu es foutu – In-Grid
Une belle histoire – Michel Fugain & Le Big Bazar
Voilà – Jeanne Cherhal

Deze playlist is mede tot stand gekomen met behulp van Lisa Wibier, waarvoor dank!

Muziek / Album

Nederpopupdate volume 13

recensie: Beachdog, Knight Area en The Space Age Travellers

dinsdag 28 juni 2022 / door: Joost Festen4 Sterren

In deze dertiende editie van de Nederpopupdate vliegen we werkelijk alle kanten op van het muzikale spectrum. We starten met Beachdog die een hoge drive hebben. Voor de stevige prog-muziek duiken we met Knight Area die hoek in De afronding vinden we in het spacy geluid van The Space Age Travellers.

Nederpop is een verzamelnaam waar we veel stijlen in onderkennen. Net zoals ons land een verzameling is van mensen met verschillende achtergronden uit diverse culturen. De popmuziek kent eenzelfde gevarieerdheid. Wel weten alle stijlen vaak te excelleren op het kwalitatieve en gevarieerde spectrum.

Beachdog

Het debuut van Beachdog zal liefhebbers van bands als Foo Fighters zeer bevallen. Wie van Neerlandstrots DeWolff houdt moet zeker ook naar dit album eens luisteren. De drive van het album Beachdog is van een hoog niveau. Pas in de albumafsluiter gaat het gas er een beetje af.

De snerpende gitaren en de tegengrunge en grunten hangende zang van voorman David Achter de Molen (ex. John Goffey) teisteren je oren op een heerlijke manier. Het kwartet Beachdog weet de energie uit de boxen te laten spatten. Dit viertal zal de komende tijd best wel eens op menig openluchtfestival te horen kunnen zijn. Mochten ze nog geprogrammeerd zijn dan is voor iedere organisator een aanrader om de oren eens te spitsen voor deze band. De komende tijd staan ze alvast op Dauwpop, Vestrock en Jera on Air 2022. De opener van het festival seizoen Paaspop had natuurlijk weer de goede neus voor deze nieuwkomers.

De gedegen rock / punk / hardcore / grunge van deze uit Utrecht afkomstige band maakt muziek die we in Nederland nog niet aan een andere hedendaagse band kunnen toeschrijven. Wat dat betreft voldoen ze wellicht aan de behoeften.

Knight Area

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: D-Day II The Final Chapter is het sterkste album dat de progrock formatie Knight Area ooit maakte! Natuurlijk is het de opvolger van het in 2019 verschenen album D-Day dat verscheen rond het 75-jarig jubileum van onze bevrijding na de Tweede Wereldoorlog.

Wie dit tweede deel luistert komt al snel tot de conclusie dat het album staat als een huis. Zowel compositorisch past het als een warme jas en in de uitvoering stijgt de band Knight Area boven zichzelf uit. Dit tiende studioalbum van de band die debuteerde in 2004 is van een meesterlijke klasse die meteen de vraag doet opdoemen: wat kunnen ze hierna nog maken?

Eerst maar even genieten en stilstaan bij dit wapenfeit.

De vocalen van Jan Willem Ketelaars zijn een ware aanwinst voor de band en lijken op dit tweede album waarop Ketelaars zijn stembanden voor Knight Area doet klinken nog gloedvoller te klinken van op deel één.

Compositorisch en instrumentaal excelleert de band naar de hoogste versnelling waarbij de inspiratie rijkelijk heeft gevloeid, waardoor het album aanvoelt of het in een flow van euforie is opgenomen. Bij de laatste noten zal je vaak opnieuw op play drukken, als het album al niet op repeat is gezet.

The Space Age Travellers

Het derde instrumentale album van The Space Age Travellers huist opnieuw ergens de easylistening, jazz en retro jaren vijftig/zestig stijl. BJ Baartmans is de centrale spil en het compositorische brein van band. Dit snarenwonder weet van elke soort gitaar het mooiste naar boven te halen. Het gitaarspel staat dan ook heel centraal op dit derde album dat de titel Satellite Shuffle mee kreeg.

Natuurlijk komt al snel naar boven als lezer of een instrumentaal album voldoende inhoud heeft om steeds te blijven boeien. Het gezelschap The Space Age Travellers heeft de gave om de luisteraar te binden tot de laatste noot van het album heeft geklonken. Dat mag op zich een prestatie genoemd worden.

De band bestaat naast BJ Baartmans uit Gerco Aerts op bas en Sjoerd van Bommel op drums die we natuurlijk in tal van andere bands terugvinden. Dat het trio elkaar ook goed weet aan te voelen, is absoluut hoorbaar in het geoliede spel. De virtuositeit van Baartmans gaat hand in hand met die van deze doorgewinterde enthousiaste muzikanten.

De mix van stijlen is dermate groot dat we ons geen moment hoeven te vervelen bij het beluisteren van Satellite Shuffle.

Beachdog, Knight Area, The Space Age Travellers

Album: Beachdog, D-Day II The Final Chapter, Satellite Shuffle

Beoordeling: 4 sterren

Link: Beachdog bandsite
Link: Knight Area bandsite
Link: The Space Age Travellers bandsite
Link: Album Beachdog platenmaatschappij
Link: Album D-Day II The Final Chapter platenmaatschappij
Link: Album Satellite Shuffle platenmaatschappij

Voor u geselecteerd door de auteur:

https://www.pexels.com/photo/purple-leaf-459301/

Malin Hollaar

Muziek / Concert

Fokko brengt ´Geluksmomentje´ naar Arnhem

recensie: ‘FF Touren’-tour van Fokko, 5 juni 2022 Luxor Live

Malin Hollaar

zaterdag 11 juni 2022 / door: Malin Hollaar4 Sterren

Nadat Fokko in 2021 een ware coronahit had gescoord met ´Karin Heeft Geen Corona´ was het een kwestie van tijd tot de volledige EP werd uitgebracht. De EP FF werd begin 2022 uitgebracht en in april begon de bijbehorende tour. Het concert van 14 april in Luxor Live in Arnhem kon, ironisch genoeg, niet doorgaan vanwege een coronageval in de band en werd daarom verplaatst. Gelukkig werd dit gemis ruimschoots ingehaald met het energieke optreden dat zich uiteindelijk op 5 juni 2022 afspeelde.

Het concert vond plaats in de bovenste zaal van Luxor Live. Bij binnenkomst waren de leadzanger van Fokko en zijn support act Tim Koehoorn aan te treffen bij de merchandise stand. Toen het natgeregende publiek druppelsgewijs de knusse zaal binnen was getreden werd het tijd voor de show om te beginnen.

Het doorzettingsvermogen van support act Tim Koehoorn

Singer-songwriter Tim Koehoorn verzorgde de support act van deze avond, ondanks de obstakels op zijn reis naar Luxor Live. Zo vertelt hij dat hij vanuit het autoluwe centrum van Arnhem zijn spullen in containers met vuilniszakken en ducttape te voet naar de concertzaal heeft moeten slepen. Dit had gelukkig weinig invloed op zijn stemming en zo opende hij de avond met het nummer ‘Het Gaat De Slechte Kant Op Met Mijn Pessimisme’. De zanger blijkt niet alleen droogkomisch te zijn in de aankondigingen van zijn eigen nummers, maar hij toont in deze nummers ook aan over een goede dosis creativiteit en humor te beschikken. Zo gaan de nummers over de meest uiteenlopende onderwerpen, zoals zijn onafwendbare dood, het missen van Hyves, opgroeien in de provincie en Guus Meeuwis. Voor laatstgenoemde had Tim namelijk nog wat constructieve feedback op hoe geschikt het ritme ‘kedeng kedeng kedeng kedeng’ is voor de geïmpliceerde nachtelijke activiteiten uit het nummer ‘Per Spoor’.

De muzikant omschrijft zijn muziek als ‘alternatieve nederpop voor mensen die grapjes maken als verdedigingsmechanisme’. Hoe dat klinkt valt binnenkort te beluisteren op zijn nieuwe album Suikerspin dat 17 juni verschijnt. Enkele nummers van dit album, zoals het kneuterig romantische nummer ‘Als het moet (maar liever niet)’, liet hij tijdens het concert al horen. Dit toverde duidelijke glimlachen op de gezichten van het publiek.

Wachten tot er iets gebeurt

Het warmgedraaide publiek hoefde niet lang te wachten tot de nederrockband Fokko het podium betrad. Bandleden Fokko, Jurro, Sebastian en Gelke gingen energiek van start met het nummer ‘Wachten Tot Er Iets Gebeurt’, wat zonder aarzelen overliep in het vervolgnummer. Het is meteen duidelijk, de band heeft weer zin om te spelen en het publiek stuitert enthousiast mee. De catchy rocknummers met vrij directe teksten over uiteenlopende onderwerpen slaan duidelijk goed aan bij het publiek. Nummers zoals ‘KTLL’, die gaat over het hebben van een gemeenschappelijke ex-vriendin met iemand die je niet aardig vindt, worden vol volume meegezongen.

Publieksinteractie door quizvragen en fun facts

Gelukkig is er tussendoor nog wel ruimte voor wat adempauzes en die worden door zanger en gitarist goed benut voor de nodige publieksinteractie. Zo vertelt hij bij de aankondiging van ‘Nog Twee Weken Op De Camping’ dat het nummer welgeteld vijf woorden in het Frans bevat en dat degene die ze weet te benoemen een Fokko sticker verdient. Een uitdaging die enthousiast werd geaccepteerd door de fans op de eerste rij, maar lastiger bleek te zijn dan gedacht. Uiteindelijk werd er beloofd dat iedereen een sticker zou krijgen voor de moeite, dat is mooi meegenomen.

Wie een beetje bekend is met de nummers van Fokko heeft vast opgemerkt dat bepaalde vrouwennamen zoals Sanne en Kim vaker in de nummers naar voren komen. Bij de aankondiging van het nummer ‘Wendy’ over zijn korte basisschoolverkering vertelt hij hier wat meer over. Wendy blijkt echt te bestaan, maar ze heet eigenlijk Chantal. Het nummer ontpopt zich in de concertzaal als een ware publieksfavoriet. Waar het publiek eerder al enthousiast leek mee te dansen en zingen, werd er hier zelfs nog heftiger mee gesprongen.

Akoestische onderbreking in het midden van de zaal

‘Wendy’ blijkt niet de enige publieksfavoriet te zijn, vanuit de eerste rij werd tijdens de show al meermaals gevraagd of het nummer ‘Anna’ nog gespeeld zou worden. Toen het eindelijk zover was, werd de elektrische gitaar omgeruild voor een akoestische en kwam Fokko, gevolgd door Gelke en Jurro, de zaal in lopen. De drie bandleden werden gauw omringd door een knusse cirkel van toeschouwers en zette zo het nummer ‘Anna’ in met Fokko op gitaar, Gelke met twee schudeieren en Jurro als tweede stem. Het publiek probeerde voorzichtig mee te zingen terwijl de fan, wiens lievelingsnummer ‘Anna’ was, uiteindelijk het tweede schudei van Gelke kreeg. Deze setting beviel de band dusdanig dat ze besloten het nummer ‘Zondagnacht’ ook in deze cirkel te spelen. Dit nummer werd door het publiek nog enthousiaster meegezongen. Zeker de ‘aah’s die volgden na zinnen zoals ‘dit weekend was er weer een voor de prullenbak’ werden extra hard meegezongen.

Een energieke afsluiting

Toen de volledige band weer op het podium stond, was het tijd voor hun grootste hit: ‘Karin Heeft Geen Corona’, waarmee het tempo en de ambiance weer mee werden opgevoerd. De band zet verder met nummers als ‘Met Een Biertje Op De Bank’ waarin wordt bezongen hoe ze het liefst met een biertje op de bank zitten en verder niks doen. Het is echter duidelijk dat voor dit concert een grote uitzondering wordt gemaakt. De geestdrift en de energie spat van de band af en werkt aanstekelijk op de volledige zaal. Een groot aandeel van het publiek loopt met shirts waar Fokko’s hoofd op geprint staat of T-Shirts met de tekst ‘StaDaarNietZoDoeIets’, wat gelijk het nummer was waarmee deze gebeurtenisvolle avond werd afgesloten.

Een avondje Fokko staat garant voor een strakke rockshow, komische teksten, een stuiterende frontman én dito publiek. Het is dan ook een wijs besluit om dat biertje op de bank om te ruilen voor een biertje bij een optreden van Fokko!

Link naar live video van Fokko:

Link naar Tim Koehoorn:

Fokko

Album: FF
Aantal tracks: 7
Gezien op zondag 05 juni 2022 in Luxor Live, Arnhem

Beoordeling: 4 sterren

Link: concertkalender Fokko

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Concert

Ahoy ondergedompeld in extase

recensie: 5SOS Take My Hand World Tour

zaterdag 07 mei 2022 / door: Mayra van der Drift / beeld: Mayra van der Drift 4 Sterren

De Australische band 5 Seconds of Summer (5SOS) toerde voor het laatst in 2018. Hun Take My Hand World Tour (voorheen No Shame Tour), werd door de pandemie helaas uitgesteld. Op 22 april staat het viertal voor het eerst in Rotterdam. De ellenlange rij fans staat te popelen om naar binnen te mogen. Het belooft een spectaculaire show te worden.

Na bijna drieënhalf jaar kan de show ein-de-lijk doorgaan. De sfeer zit er in ieder geval goed in. Van zingen in een kooi tot de illusie van een sterrenhemel, de mannen van 5SOS halen alles uit de kast. Net als de trouwe garde fans die luidkeels meezingt en gekleed gaat in de vroegere stijl van de band – een klassiek zwarte ‘ripped skinny jean’ en ‘graphic tee’.

Take My Hand Tour begint sterk

Als de lichten uitgaan is de spanning om te snijden. 5SOS verschijnt tussen de rook en flitsende lichten op het podium. Het is te merken dat ze lang hebben kunnen nadenken over de tour en productie. Aan gave lichten en achtergrond-beelden ontbreekt het vanavond niet. Het publiek wordt versteld met wrede gitaarriffs en solo’s om alle nummers vlekkeloos in elkaar over te laten lopen. De fans kijken vol bewondering toe en gaan door het dolle heen bij de overgangen. Dit kan niet anders dan een indrukwekkend optreden worden. De mannen worden in ieder geval daverend verwelkomd in Ahoy.

Luke Hemmings, de voorman van de band, houdt de energie hoog terwijl hij over elke centimeter van het podium springt. Hij is bijna niet te missen in zijn fel groene blouse en witte laarzen, zelfs niet als het podium zich vult met rook en flitsende lichten.

Wie de vier Australiërs al langer volgt, ziet gelijk dat de mannen ontzettend gegroeid zijn. De nieuwe muziek heeft een volwassen randje gekregen en ze hebben een sterke aanwezigheid op het podium. Toch is er ook tijd om tussendoor grapjes met elkaar te maken. Hoe dan ook zien ze er comfortabeler uit dan voorheen en lijken ze een goed idee te hebben van wie ze willen zijn als band. Waar ze voorheen bij hun rock-roots bleven, leerden ze met hun album Youngblood dat ze prima konden experimenteren. Hun laatste album CALM is dan ook perfect in balans met het oude en nieuwe geluid.

5SOS verbluft het publiek in Ahoy

De productie en lichten zijn al indrukwekkend genoeg, maar de setlist is misschien wel een van de beste door de jaren heen. Ze hebben een goede balans gevonden tussen gouwe ouwe nummers en nieuwe hits. Er is zelfs plek voor niet uitgebrachte muziek. Overigens is de setlist ook de langste tot nu toe. Fans kunnen anderhalf uur lang genieten van het waanzinnige optreden. Maar dat is niet alles. De fans staan pas echt versteld als ze de akkoorden van ‘Disconnected’ horen. Dit nummer is een favoriet onder fans, maar heeft sinds 5SOS hun eerste tour niet meer op de setlist gestaan. Het valt op dat er aanzienlijk minder telefoons boven het publiek zweven. In plaats van filmende telefoons is er een zee van zwierende handen boven het publiek te zien. Tijdens het couplet overstemd het enthousiaste publiek de band zelfs bijna.

Dat er uit volle borst wordt meegezongen met een oude favoriet, is geen verrassing. Want ondanks dat 5SOS bekend staat om een slechte smaak in hun eigen muziek, weten ze stiekem heel goed wat voor setlist de harten van fans veroverd. Hoe vaak fans ook zeggen dat klassiekers als ‘Amnesia’ en ‘She Looks So Perfect’ niet op de setlist horen, zijn dit wel de nummers waarbij het hardst wordt meegezongen. Ook de solo’s en soepele overgangen verdienen een pluim. Het publiek is namelijk door het dolle heen als drummer Ashton Irwin een lange solo krijgt en helemaal alleen op het podium staat. Tijdens zijn solo wordt hij extatisch toegejuicht door het publiek. De spanning wordt opgebouwd met de bloedrode en flitsende witte lichten. Ineens verschijnt de rest van de band weer en loopt de solo over in ‘Red Desert’. De fans in het publiek beginnen te gillen en kijken hun ogen uit. Ze zingen nog nét niet harder dan de band.

Al met al zijn de mannen van 5SOS de drukte en het geld dubbel en dwars waard. Het is een avond ultiem genieten van een spectaculair optreden en energiek publiek. Een ding is zeker: na een avond 5SOS ga je tevreden naar huis. Al dan niet met vermoeide benen van al het dansen en een schorre stem van het zingen. De vier Australiërs weten hoe ze het publiek een avond om nooit te vergeten geven.

5 Seconds of Summer

Album: Calm
Aantal tracks: 12
Gezien op vrijdag 22 april 2022 in Ahoy, Rotterdam

Beoordeling: 4 sterren

Link: Website 5SOS

Muziek / Reportage

special: MOMO 2022 Rotterdam

5 tips voor Motel Mozaïque 2022

maandag 25 april 2022 / door: Rose Heliczer, PriyaWannet / beeld: Priya Wannet 5 Sterren

Motel Mozaïque. Het kan een beetje hectisch zijn voor degene die Rotterdam niet in zijn broekzak heeft zitten. Waar ligt in vredesnaam Roodkapje? Wat is WORM? Wie zijn al die artiesten? Verslaggevers Rose Heliczer en Priya Wannet doken voor je in het diepe en kwamen met een best-of Motel Mozaïque 2022.

Het was niet makkelijk kiezen. Duikel je binnen in kerk Arminius voor een intiem concert met Belgisch nu-folktalent Meskerem Mees, loop je halverwege weg om toch naar Rotown te gaan voor Britse ontdekking Katy J. Person en krijg je beide concerten maar half mee? Misschien. Maar als je eenmaal in het festivalwezen geland bent en eens een keer stil blijft staan krijg je de muzikale wind van voren.

Famous

Bij de band Famous, bijvoorbeeld: de driekoppige formatie die tot nu toe vooral beroemd is in de Londense underground scene. De zanger, wiens naam redelijk lastig te achterhalen is als je op “famous band London” zoekt, schudt handen met het publiek tijdens de soundcheck. “Nice to meet you”, zegt hij. Een beleefde opening voor iemand met teksten als “I wish I was dead or at least in someone elses head”, of: “I wake up dead in my bed while she wakes up next to somebody else”. Een nerveuze muzikale rant over liefde, dood, en alle random associaties die erbij horen. Klinkt als een distorted versie van Bright Eyes meets Joy Division.

Grooves in de kerk

De grootste verrassing kwam echter van Goya Gumbani, bijna gemist door het spektakel in Rotown. Maar voor degene die onmiddellijk na Famous haar tas greep om naar de kerk Arminius te marcheren lukte het nog nèt om een kwartier mee te pakken. Nogmaals: enigszins jammer van de programmering, want het is een verademing om na de goede, maar intense wanhoopsact van Famous, in deze groove van Gumbani te vallen. De Londense rapper met New Yorkse roots brengt een live-band mee. Ze weten een warme, ontspannen sfeer te creëren, waarin de ease in de stem van Gumbani goed tot zijn recht komt.

Mirjam Manusama

Op zaterdag gaan we langs bij de Rotterdamse ontwerper Mirjam Manusama die met haar slow fashion label Manusama Nuance taboes rondom genderstereotypen wil doorbreken. Zodra je de donkere ruimte van het Ubik Theater binnentreedt wordt je aandacht meteen getrokken naar een groot scherm. Hierop zijn twee dansers te zien die in vloeiende cirkels om elkaar heen bewegen. De kleding valt prachtig over hun lichamen en samen lijken ze met elkaar te versmelten. Na de bewegende beelden volgt de rest van Manusama’s collectie op de paspoppen: een serie Japanse kimono’s die opvallen door hun minimalistische eenvoud. De tassen die ze speciaal voor deze collectie heeft ontworpen zijn met kettingen aan het plafond opgehangen. Ook ligt her en der de vloer bezaaid met houtsnippers wat de eenvoud van haar design nog eens extra benadrukt.

“Sioh Maluku”

Van Mirjam Manusama gaan we naar de Arminiuskerk voor de Molukse familie Lekranty-Lo’ko. Meteen vanaf het begin is het concert een puur spektakel: de familie komt gezamenlijk op met dansers. De dansers gekleed als molukse krijgers slaan hun stokken tegen elkaar en maken sierlijke bewegingen. Vanaf de kerkbanken beginnen mensen enthousiast mee te klappen en te joelen. Echter slaat de stemming direct om zodra de dansers de vloer verlaten en de band begint te spelen. “Sioh Maluku” (NL: O Moluku) klinkt door de zaal, die onmiddellijk stilvalt. Ons vaderland Maluku. Zo ongelofelijk mooi gezongen, dat het kippenvel tot op je enkels staat.

VACUUM

De naam zegt het al: VACUUM. Luchtledig, zonder sturing of duidelijk doel. Bijna een uur lang kijk je naar een video waarbij beelden zich langzaam lijken te vervormen. Je hebt geen idee waar je naar zit te kijken. In de beschrijving lees je alleen maar: ‘een concertervaring die allesbehalve typisch is’. Nou dat hebben we geweten. De voorstelling begint met een dansperformance waardoor je als toeschouwer meteen al op het verkeerde been wordt gezet. Want zodra de danser uit beeld is gekropen start er een ellenlange beeldmontage. De muziek is voortdurend op de achtergrond te horen en geeft de voorstelling een extra dimensie. Al met al een zeer bijzondere en geslaagde voorstelling die het zeker waard was te bezoeken.

En zo kunnen we natuurlijk nog pagina’s volschrijven over het overvolle festivalprogramma. Er is zoveel te zien en te beleven. Voor wie de “Early Bird” tickets voor de volgende editie al in huis heeft en niet zo bekend is met Rotterdam: huur een OV- fiets! Sommige locaties liggen ver uit de buurt en de programmering is behoorlijk strak. Afgezien daarvan was Motel Mozaïque ook dit jaar weer een zeer geslaagd en divers festival. Wij kijken alvast uit naar de volgende editie!

Beoordeling: 5 sterren

https://unsplash.com/photos/1ladsTZC_vA

Muziek / Album

Patchwork indie sound

recensie: Indie-update vol. 8 Jake Xerxes Fussell, Lady Wray, Imarhan

https://unsplash.com/photos/1ladsTZC_vA

zaterdag 23 april 2022 / door: Joost Festen4 Sterren

In deze achtste editie van de indie-update hebben we aandacht voor een grote verscheidenheid aan muziek. De singer-songwriter Jake Xerxes Fussell linken we hier aan de soul van Lady Wray, om met de woestijnrock van Imarhan af te sluiten. Het is als patchwork deze deken van indie sound.

De verbinding tussen de drie albums is ongetwijfeld de hoge kwaliteit naast de toegankelijkheid van de muziek. De drie albums ademen een grote mate van vakmanschap uit, hunkerend om door een groter publiek omarmd te worden. Het gevaar van zo’n stap is dat de commercie zou kunnen toeslaan, wat creatieve ontwikkeling zou kunnen remmen.

Jake Xerxes Fussell

Het album Good and Green Again van Jake Xerxes Fussell voelt al bij eerste beluistering als thuiskomen bij een goede bekende. Het openingsnummer ‘Love Farewell’ grijpt de luisteraar direct bij de schouder om je mee te voeren in deze belevenis. Hoe dat komt, is gedurende het beluisteren van dit fraaie album eenvoudig te duiden. De vergelijkingen met één artiest is niet te maken. Wel horen we referenties aan Townes van Zandt, Bill Callahan, een vleugje John Hiatt en Xavier Rudd. Niet de minste namen als je dat zo leest.

In het laatste nummer ‘Washington’ kunnen we door de toevoeging van blazers niet om een vergelijking heen met het album Pet Sounds van The Beach Boys / Brian Wilson. Een wonderlijke, maar heerlijke cocktail weet Fussell ons voor te schotelen. Dat muzikale brein van uw recensent maakt overuren met al die referenties. Heeft Fussell dan geen eigen geluid? Jawel, met al die referenties weet deze singer-songwriter op zijn vierde album juist heel erg dichtbij zichzelf te blijven met werkelijk prachtige liedjes. Zijn stem doet dan wel aan velen denken, maar heeft juist daarom zijn eigenheid. Muzikaal straalt het album een enorme rust en schoonheid uit die je vaak doet verlangen om deze cd op te zetten.

Het is overigens het eerste album van Fussell geheel gevuld met eigen composities. Dat belooft nog wat voor de toekomst. Het is waarschijnlijk een album dat we aan het einde van het jaar zullen herinneren bij het opstellen van een lijstje met de beste albums van 2022.

Lady Wray

Feitelijk leek dit album van Lady Wray veel eerder te verschijnen. De song ‘Piece of Me’ verscheen als single al in 2019. Nu is er pas het volledige album met dezelfde titel. De volledige naam van deze zangeres is Nicole Monique Wray. Ze nam de tijd om haar album af te maken. Het moederschap stond tussen die eerste single en het verschijnen van Piece of Me. Het album leunt sterk op de soul traditie, maar heeft toch genoeg van jazz en een dreigende hang naar hip hop zodat je bij het luisteren van het openingsnummer ‘I Do’ alle kanten op wordt geslingerd.

Het is te makkelijk om het album de R&B hoek in te duwen. Het album beweegt meer richting de echte soul waar ook Amy Winehouse te vinden was. De productie voelt lekker droog en is daarmee meer retro dan mening R&B act. Voor een vergelijking met Aretha Franklin komt Lady Wray wat bezieling te kort in haar zang, maar de sfeer in bijvoorbeeld ‘Come On In’ kan hier wel gesitueerd worden. Het album voelt als een groeibriljantje dat rondjes moet maken in cd-speler.

Imarhan

De Algerijnse woestijnrock van Imarhan straalt met dit derde album een compleet nieuwe dimensie van rust uit. De band nam Aboogi op in de eigen studio die ze bouwden gedurende coronapandemie. De uitwerking van het virus in de wereld en creëren van een eigen plek heeft op de band veel invloed gehad. De akoestische benadering van de muzikale roots heeft gezorgd voor een bijzonder album dat de warmte en kalmte uitademt van de woestijn.

De band heeft samen met de voorman van Tinariwen, Abdallah Ag Alhousseyni, een fijn woestijnblues ofwel ‘Assouf’ album gemaakt. Woestijnblues is een wat lome blues met vooral wat invloeden van Afrikaanse muziek toegevoegd. De gastbijdrage van Mohamed At Itlale (AKA Japonais) en het gezang in ‘Taghadart’ van de Soedanese zangeres Sulafa Elyas stuwen de kwaliteit alleen maar op. Het laatstgenoemde nummer is misschien wel de parel van het album. Met dit laatste willen we de rest van de composities zeker niet tekortdoen.

Aboogi is een album dat je al in de uitloper van de winter doet verlangen naar een warme hete zomer waar de loomheid van de woestijn je tempo doet laten zakken. Toch nodigt Imarhan met haar muziek je uit om actief te luisteren, te beleven en de elf composities te doorgronden. Zelfs als je de taal niet machtig bent is het muziek vol zeggingskracht dankzij de rustige en doordringende sfeer die wordt geschapen en het ritme dat meermaals de stuwende kracht is.

Jake Xerxes Fussell; Lady Wray; Imarhan

Album: Good and Green Again; Piece of Me; Aboogi

Beoordeling: 4 sterren

Link: Jake Xerxes Fussell
Link: Lady Wray
Link: Imarhan

Voor u geselecteerd door de auteur:

Murual

Muziek / Album

LAVALU lanceert nieuw album ‘Earthbound’

recensie: Earthbound - LAVALU

vrijdag 22 april 2022 / door: PriyaWannet / beeld: Mirjam Huisman 5 Sterren

Vrijdag 8 april presenteerde de Arnhemse zangeres en pianiste LAVALU (Marielle Woltring) haar nieuwe album Earthbound in het Amsterdamse Concertgebouw. Het derde en tevens ook het laatste deel uit de Rise-trilogie die maar liefst zes jaar duurde. Op Earthbound is ze voor het eerst te horen in trio-formatie samen met altvioliste Roos Tuenter en cellist Paul Rittel.

Soms lopen dingen anders dan gedacht en sta je ineens met je voeten in de modder. Al ploeterend door het drassige moeras zak je steeds verder weg in een bodemloze put. Marielle Woltring (1979), beter bekend onder haar artiestennaam LAVALU, ging een periode van stilstand door die ze moest zien te verwerken in combinatie met een burn-out. Haar hele leven was ze gewend om altijd maar te vliegen. Altijd maar te presteren. Tot het moment dat haar vleugels afbraken en ze zichzelf ter aarde zag storten. Het besef kwam dat het zo niet langer verder kon. Met Earthbound laat ze die periode van onrust achter zich. Ze richt zich nu op de toekomst. Waarvan ze zelf zegt dat ze die neemt zoals het komt: ‘Je kunt in het leven wel een glitterpak aantrekken, maar uiteindelijk sta je toch met je poten in de modder’.

Zachte kracht

Door het toevoegen van zang zorgt Woltring er voor dat Earthbound niet alleen een klassiek album is, maar ook een popalbum. Met zachte, kwetsbare zang brengt ze haar muziek en diepe betekenisvolle teksten. Zo zingt ze over teleurstellingen op een manier die gevoelig maar nooit droevig overkomt. Ze nam de meeste liedjes thuis op, in haar woonkamer. Die intimiteit voel je in bijvoorbeeld het bloedstollend mooie Your Hand. Tegelijkertijd bemerk je ook een muzikale gevoeligheid, een stukje perfectionisme wellicht, in de composities. Noten die prachtig vallen, instrumenten die elkaar aandachtig beantwoorden, achtergrondvocalen die Woltrings stem perfect complementeren. Hierdoor wil je niet alleen maar in LAVALU’s stem kruipen omdat het er zo knus en fijn is, maar ook omdat die muziek gewoon heel erg goed in elkaar steekt.

Een album met vooral ingetogen klanken, een beperkt aantal instrumenten en zachte zang, kan over het algemeen snel wat saai worden. Earthbound is echter een album dat tien tracks lang blijft boeien, ongeacht hoe vaak je het album hoort. Ingetogen en tedere klanken domineren. Daarnaast zijn er nummers waarop Woltring laat horen dat ze ook jazzy en poppy kan klinken. Kortom: een prachtige afsluiter van een persoonlijke reis die door dalen en over bergen is gegaan.

LAVALU

Album: Earthbound
Prijs: 16,99

Beoordeling: 5 sterren

Link: Website LAVALU
Link: Koop hier de CD

Tag Archief van: muziek

Een overweldigend welkom

Gouden setlist

Voor jong en oud

Misschien ook iets voor u

Een overweldigend welkom

Gouden setlist

Voor jong en oud

Misschien ook iets voor u

POM: een energieke band met luide, vrolijke muziek

White Lies: een greatest hits tour

Een speciaal nummer

Euforische melodieën in een bezwete concertzaal

Indrukwekkende lichtshow

White Lies

Misschien ook iets voor u

Joan Shelley

Naima Palm

Kaurna Cronin

Joan Shelley, Naima Bock, Kaurna Cronin

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Barbara Pravi: de moderne Piaf

De veelzijdigheid van alleskunner MIKA

De indrukwekkende nalatenschap van Dalida

Misschien ook iets voor u

Beachdog

Knight Area

The Space Age Travellers

Beachdog, Knight Area, The Space Age Travellers

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Het doorzettingsvermogen van support act Tim Koehoorn

Wachten tot er iets gebeurt

Publieksinteractie door quizvragen en fun facts

Akoestische onderbreking in het midden van de zaal

Een energieke afsluiting

Fokko

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Take My Hand Tour begint sterk

5SOS verbluft het publiek in Ahoy

5 Seconds of Summer

Misschien ook iets voor u

Famous

Grooves in de kerk

Mirjam Manusama

“Sioh Maluku”

VACUUM

Misschien ook iets voor u

Jake Xerxes Fussell

Lady Wray

Imarhan

Jake Xerxes Fussell; Lady Wray; Imarhan

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Zachte kracht

LAVALU

Misschien ook iets voor u

Archieven

Nieuwe schrijvers

Over