Parijs, de stad van de liefde. Hoe romantisch is het om met je geliefde een wandeling te maken langs de Seine, of elkaar te zoenen onder de Eiffeltoren? Anders is het als je vriendin Française is, en je tijdens de tweedaagse trip bij je schoonouders moet logeren. Schoonouders die je nog nooit hebt gezien, en die je amper kan verstaan. Om nog maar te zwijgen over alle ex-vriendjes van je vriendin die je opeens moet leren kennen.

~

Multi-talent

~

De personages lijken uit het echte leven te zijn weggelopen. Dit zijn niet de doorsnee Hollywood karikaturen waar niets mis mee is, maar echte mensen met normale problemen waar voor iedereen wel iets herkenbaars tussen zit. Daardoor gun je ze het beste en hoop je na elke woordenwisseling dat het gewoon weer goed komt. Hoe frustrerend moet die taalbarrière zijn als je weet dat er achter je rug over je gepraat wordt, maar het niet kan bewijzen. Het is geen wonder dat Jack met de minuut meer paranoïde wordt, zeker als zowat elke knappe jongen die Marion kent een ex van haar blijkt te zijn. Het leuke is dat Delpy zowel de Amerikanen als de Fransen voor gek zet. Vooral de scènes tijdens de taxiritten van het vaak kibbelende stel zijn mooi, om nog maar te zwijgen over Jack die de weg wijst aan een stel Amerikanen.

Herkenbaar

~

Illusies spelen een belangrijke rol in Hollywoodland (2006), waarin de mysterieuze dood van de acteur George Reeves (Ben Affleck) de spil van het verhaal vormt. Ook in werkelijkheid was Reeves in de jaren vijftig een kinderheld, dankzij zijn rol in de televisieserie The Adventures of Superman. Zijn dood is altijd een mysterie gebleven. Reeves’ levensverhaal staat in het teken van desillusie, zo blijkt uit Hollywoodland; ondanks bijrollen in bijvoorbeeld Gone With the Wind en een contract bij Warner in zijn jongere jaren, is Reeves’ droom om een echte grote filmster te worden nooit uitgekomen.

Contrast

In de eerste van een reeks flashbacks over zijn leven is George in een bekende club tussen de echte sterren op zoek naar connecties en publiciteit. Daar ontmoet hij de mooie, oudere Toni Mannix (Diane Lane), zelf ook op zoek naar wat aandacht, omdat haar echtgenoot Eddie (Bob Hoskins) er een jonger liefje op nahoudt. Reeves’ relatie met Mannix, door wie hij min of meer onderhouden wordt, is een belangrijke lijn in het verhaal. Zij is er bij als hij zich voor het eerst hijst in een met schuimrubberen spieren opgevuld grijs-bruin (rood-blauw gaf te weinig contrast op televisie) pakje.

Wat eigenlijk een tijdelijk klusje had moeten worden, werd uiteindelijk een zeven jaar durende beproeving, als je Hollywoodland mag geloven. Zijn Superman-imago achtervolgde hem ook andere rollen, waardoor hij niet echt serieus werd genomen. Tijdens halfdronken uitgevoerde ‘live’ optredens voor grote groepen snotneusjes ging Reeves zichzelf steeds sneller een oude mislukkeling voelen. Een jonge vriendin moest dit verhelpen, maar de temperamentvolle Leonore Lemmon (Robin Tunney) maakte het hem ook niet gemakkelijk. Reeves’ leven was dus niet bepaald wat hij ervan gedroomd had, maar was hij wanhopig genoeg om er zelf een einde aan te maken?

Rommelig

~

Tijdsbeeld

Hollywoodland leverde Ben Affleck een aantal acteerprijzen op, de rol van een acteur die niet echt serieus genomen wordt is hem dan ook op het lijf geschreven. Toch stijgt hij niet echt uit boven acteurs als Lane en Hoskins. Die laatste heeft zich vast vermaakt als knorrige ouwe rot die zijn geliefde studio bedreigd ziet worden door fags and television. Hollywoodland laat mooi zien hoe sommige mensen uit alle macht proberen om de illusie en glamour van het snel veranderende Hollywood in stand te houden, en het lijkt erop dat ook Reeves niet zo goed paste in de nieuwe tijd die aanbrak. Als tijdsbeeld van de periode waarin imago’s heilig waren en kinderen nog dachten dat Superman echt kogels kon stoppen, is Hollywoodland wel enigszins de moeite waard.

Coppola zwaait wild met zijn armen. “Kunnen jullie dan helemaal niets alleen!”, schreeuwt hij naar zijn special effects-mensen. Het lijken wel opnames met de verborgen camera, zo onthullend en gruizig zijn de beelden van de speciale special effects-documentaire. Coppola had ze nog zo gezegd: geen computerbeelden. En het toch doen! “Ik wilde het per se met oude technieken doen, maar met die mensen… ik merk het telkens opnieuw: ze proberen de macht over te nemen, tot je het doet zoals zij willen. Uiteindelijk heb ik ze moeten ontslaan”, licht de regisseur zijn besluit toe. Coppola’s zoon Roman neemt de verantwoordelijkheden over, en voert de scènes uit zoals zijn vader het wil hebben, op de ambachtelijke manier. Beeldje voor beeldje, of met een geschilderd decor, of met rear projection (zoals ook oude auto-scènes wel werden opgenomen). En alles gefilmd in de studio, om het kunstmatige karakter te benadrukken.

Transsylvaanse womanizer

~

Maar Coppola’s belangrijkste bijdrage aan het genre is niet de aankleding, maar het personage van Dracula zelf. Voor het eerst is de Transsylvaanse womanizer een tragisch karakter met gevoelens en wensen en een verleden. De Roemeense vorst vindt bij thuiskomst van het slagveld in 1462 zijn geliefde dood en begaat de ultieme zonde: hij vervloekt God! Dracula de Spietser valt in een peilloze diepte, om daar als vampier uit te verrijzen. De ondode herkent zijn grote liefde in de negentiende eeuwse Mina, de verloofde van vastgoedmagnaat Jonathan Harker (respectievelijk Winona Ryder en Keanu Reeves; Coppola “wilde graag met opkomende acteurs werken”). Daarop besluit hij naar Londen te verhuizen. In een waanzinnig tempo volgen dan korte optredens van Anthony Hopkins en Tom Waits, gieren stormen over Londen als de Vervloekte zijn intocht maakt, drinken drie duivelsbruiden Harkers bloed, verschrikkelijk allemaal, met blote tieten en bloedfonteinen, echt een juweeltje. “It never stops doing stuff“, merkt Coppola terecht op. Een heuse orgie van bloedzuigers en bombast.

Artistieke pretentie

~

Een prachtig verzorgde dubbelhoes, voor een genredefiniërende speelfilm. Hartstikke nep en over the top, maar “wonderfully so!“.