We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Van de middeleeuwen tot nu
/ door: Els van Swol / beeld: Hans Roggen 4 SterrenZe rollen zo langzamerhand in de brievenbus: de brochures voor het nieuwe concertseizoen 2022-2023. En de aankondigingen op social media komen ondertussen ook binnen, met het verzoek data vrij te houden. Concerten, series en festivals die lopen van middeleeuwse muziek, via de gouwe ouwe tot werken waarvan de inkt nog nat is. Een voorproefje.
Een middeleeuwse legende
Soms ontstaan er interessante dwarsverbanden. Om te beginnen de ‘Hildegarddag’ van de Organisatie Oude Muziek, op 25 februari 2023 in TivoliVredenburg in Utrecht en een dag later in het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam. Een hele dag gewijd aan ‘een middeleeuwse legende’. Met een scratch voor amateurzangers, de film Vision, een lezing door de gerenommeerde Vlaamse musicus Hendrik Vanden Abeele, onder meer dirigent van vocaal ensemble Psallentes en onderzoeker aan de Universiteit Leiden, en twee concerten door achtereenvolgens Ars Choralis Coeln en het Triburtina Ensemble.
Precies een maand later, op 25 maart 2023, brengt de sopraan Barbara Hannigan in het kader van de NTR ZaterdagMatinee in het Amsterdamse Concertgebouw samen met de legendarische pianisten Katia en Marielle Labèque een vertaling van ‘de impact die de muziek van de Duitse abdis en mystica destijds had (…) naar de eenentwintigste eeuw’. Met licht, soundscapes en projectie.
In december dit jaar staat Hannigan voor het eerst voor het Koninklijk Concertgebouworkest als dirigent. Zij verheugt zich er vooral op deel uit te maken van de prachtige klank van het orkest, zoals ze in een interview met artistiek directeur Ulrieke Niehoff vertelde tijdens de seizoenpresentatie op 28 maart jl. via Zoom.
Grote Zaal en Het Koninklijk Concertgebouworkest
Een gouwe ouwe
Een gouwe oude blijkt komend concertseizoen Johannes Brahms te zijn; zijn naam duikt overal op, al valt 190 jaar geleden geboren-zijn toch niet echt een kroonjaar te noemen. Bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest dirigeert John Eliot Gardiner in mei 2023 de vier symfonieën die Brahms componeerde, verdeeld over twee avonden (3 en 5 mei). Een ‘bonusserie’ volgens spreekstalmeester Dominic Seldis tijdens voornoemde presentatie onder leiding van een dirigent die het beste uit het orkest naar boven haalt.
Ook in het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam zijn bijvoorbeeld verschillende concerten met de kamermuziek van Brahms gepland, waaronder een marathon op 5 november 2022 met als centrale gast zowel ’s middags als ‘s avonds de pianiste Elisabeth Leonskaja.
Festivals
Ook de festivals hopen komend concertseizoen weer ‘los’ te kunnen gaan. Variërend van het Festival Oude Muziek in Utrecht tot November Music in ’s-Hertogenbosch en alles wat daar qua muziekstijlen, periodes en provincies tussen zit.
Het Festival Oude Muziek (FOMU) richt de aandacht dit jaar van 26 augustus – 4 september op ‘Galanterie(s)’, met name op de zonen van Joh. Seb. Bach. Co-curator is dit jaar prof. dr. Rosa Braidotti (Universiteit Utrecht), die al verschillende edities van het festival als interessante gastspreker optrad.
In 2022 vindt ook weer het Internationaal Van Wassenaer Concours plaats. Van 31 augustus t/m 2 september tijdens het FOMU, met dit jaar de focus op klassiek en romantisch repertoire.
Qua tijd (september) volgt het Gaudeamus Festival bijna naadloos op het FOMU. Hier gaat het om ‘hét festival voor nieuwe muziek van jonge en experimentele makers’. Op 7 september 2022 is de opening night. Hier treedt dan het Asko|Schönberg op in samenwerking met de Ensemble Academie en Wu Wei (cheng). In VredenburgTivoli in Utrecht, ook het hart van het FOMU.
Wie zijn hart wil ophalen aan nog meer hedendaagse muziek, kan terecht bij November Music (van 3 t/m 13 november 2002). De centrale componist is dit jaar Joey Roukens, over wie 8WEEKLY al eerder schreef. Aan hem is onder meer de opdracht gegeven tot het schrijven van het jaarlijkse Bosch Requiem.
Op 15 oktober gaat overigens in een serie van de AVROTROS in VredenburgTivoli Roukens’ Eerste symfonie in première, uitgevoerd door het Rotterdams Philharmonisch Orkest onder leiding van André de Ridder. En op 11 mei 2023 danst Het Nationale Ballet de première van de ‘dansthriller naar het beroemde boek van Oscar Wilde: Dorian’ op muziek van diezelfde Joey Roukens.
Festivals om altijd goed in de gaten te houden zijn het Februari Festival in het nieuwe Amare in Den Haag, het ‘huis voor cultuur, educatie, events en ontmoeting’, het Peter de Grote Festival in Groningen (20 t/m 30 juli), dat tegen die tijd overigens waarschijnlijk een naamsverandering heeft ondergaan, en ‘Musica Sacra’ in Maastricht (14 t/m 18 september 2022) met als thema ‘Exodus’.
En houd – nu we het over nieuwe concertzalen hebben – ook de programmering van Musis Arnhem in de gaten! Als ze daar een gigant als pianist Grigory Sokolov weten te strikken (10 juni 2022), is dat een belofte voor een interessant concertseizoen 2022-2023!
Niet in Arnhem maar wel in Enschede (31 maart), Oldenzaal (1 april) en Zwolle (2 april 2023) voert Phion, het orkest van Gelderland en Overijssel Bachs Matthäuspassion uit onder leiding van barokspecialist Reinhard Goebel. Dat belooft spannend te worden!
Alle hokjes te boven
Zoals we begonnen met interessante dwarsverbanden, zo eindigen we met een ensemble dat een paar keer te horen is komend seizoen, en dat met hun opname van Bachs Matthäus Passion op Harmonia Mundi dit seizoen hoge ogen gooide. Merlijn Kerkhof schreef er in de Volkskrant het volgende over: ‘Wie in een stuk waarvan iedere noot tien keer is omgekeerd nog zo kan verrassen, behoort tot de groten. En wie alleen al het openingskoor beluistert, moet vaststellen dat Pichon aardig groot is.’ Raphaël Pichon is dirigent van Pygmalion. Zij komen onder meer naar het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam en voeren dan werk uit van de voorgangers van Joh. Seb. Bach, zoals in het FOMU navolgers van hem te horen zijn. Op 7 februari en 8 april 2023.
En dan zijn nog lang niet alle brochures en aankondigingen binnen! Zo ontbreekt nog veel vocale (koor en opera) muziek, maar dat we wat hebben in te halen, dat is duidelijk.
Misschien ook iets voor u
Alleen in Berlijn
In haar overtuigende autobiografische debuut De uitweer beschreef Amy Liptrot haar dronken jaren in Londen en haar teruggevonden soberheid in haar thuisbasis op de Orkneyeilanden. Haar wederom autobiografische Stadsnomade pikt de draad op waar De uitweer eindigt.
Eerlijk is eerlijk: de Orkneyeilanden zijn schitterend, maar nieuwe mensen ontmoet je er maar weinig. Laat staan de liefde van je leven. Liptrot windt er dan ook geen doekjes om: ze vertrekt naar de grote stad uit eenzaamheid. Idealiter ontmoet ze de ware en keren ze samen terug naar haar vertrouwde archipel. Zodoende waagt Liptrot een sprong in het diepe. Ze besluit zich een jaar lang onder te dompelen in Berlijn en te zien wat er op haar pad komt.
Stedelijke wildernis
Glamoureus vangt het leven in Berlijn niet aan: Liptrot trekt van het ene onderhuuradresje naar het andere en voelt zich een beetje verloren. Als geheelonthouder en liefhebber van de zee lijkt de inlandse clubhoofdstad ook niet de meest voor de hand liggende bestemming, maar schijn bedriegt. Liptrots verfrissende blik biedt de lezer een nieuwe kijk op Berlijn.
Zo ontwikkelt de natuurliefhebster al gauw een fascinatie voor de stedelijke fauna. Ze spot haviken en zoekt tevergeefs naar de vermeende wasberen die bij Berlijn rijk zou zijn. Ook stelt ze zich samen met haar nieuwe geliefde tot doel om op alle verkeerseilanden in Berlijn te zoenen en verslag uit te brengen van de locatie. Als voormalig alcoholist laat Liptrot het nachtleven grotendeels aan haar voorbij gaan, een enkele excursie naar Berghain daargelaten.
Leven om te schrijven
Het Berlijnse avontuur lijkt niet louter ingegeven door een verlangen naar een andere omgeving. Liptrot creëert met haar onderneming ook haar schrijfonderwerp. In De uitweer was dat proces natuurlijker: Liptrot had een problematisch drankverleden te verwerken en wist dit op eigen wijze te vervlechten met verslagen over de woeste natuur van de Schotse eilandengroep. Een afrekening met het verleden dat leest als een reisverhaal.
In Stadsnomade is Liptrot meer zoekende, zowel letterlijk als figuurlijk. Het siert Liptrot dat ze openhartig is over haar onzekerheden. Stadsnomade is waarschijnlijk niet het boek dat Liptrot wilde schrijven over Berlijn. Ze zocht een metgezel maar bleef zitten met liefdesverdriet. Stadsnomade is een eerlijk verslag van het leven zoals het ons toekomt, maar deze gegevens maken een vertelling niet per definitie boeiend. De urgentie waarvan De uitweer is doordrongen, is minder aanwezig in Stadsnomade. Volgens Liptrot wordt haar reis ingegeven door een verlangen naar nieuwe ontmoetingen, maar het idee om een boek te schrijven over deze periode zal niet pas achteraf in haar zijn opgekomen. Dit maakt Stadsnomade wat geknutseld, ondanks Liptrots unieke pen en overduidelijk talent.
Gelukkig neemt het leven soms vlugge wendingen en wordt het schrijfmateriaal weer op een zilveren dienblaadje aangereikt. ‘Liptrot woont op de Orkneyeilanden met haar partner en zoontje’, zo valt te lezen in haar biografie op de binnenflap.
Stadsnomade
Schrijver: Amy Liptrot (vertaald door Robbert-Jan Henkes)Uitgever: Ambo|Anthos
Prijs: €20,99
Bladzijden: 145
ISBN: 9789026358623
Misschien ook iets voor u
Een vergezicht – boekpresentatie
In de literair-filosofische vertelling Het raadsel van de speelman van Jos Kessels (1948) wordt Tessa, de huishoudster van de speelman, getekend als iemand ‘van de huis-, tuin- en keukenwijsheid’. Maar dat is niet helemaal waar.
Het is Kessels manier om helderheid te scheppen: een eenvoudige, wat te eendimensionaal neergezette vrouw en een paar eenvoudige tuinmannen plaatsen tegenover de moeilijk te volgen speelman en de zoekende ik-figuur, de leerling die enkele weken bij de speelman en de vrouw inwoonde. Dat deed Kessels ook tijdens de boekpresentatie bij de Internationale School voor Wijsbegeerte (ISVW) in Leusden, op 25 maart 2022, waarop negentig mensen hadden ingetekend. Over zijn dan weer naast en dan weer boven elkaar plaatsen van poëzie en filosofie riep iemand uit het publiek tot slot schaterlachend uit: ‘Alles is op een prachtige manier uit elkaar gevallen!’ Ja, Kessels liep namelijk een beetje vast door dingen eerst tegenover elkaar te plaatsen en zich daarna weer af te vragen of ze ook boven elkaar stonden. Of horen ze uiteindelijk gewoon bij elkaar?
De centrale vraag
De centrale vraagstelling tijdens zowel de middag in Leusden als in Kessels’ boek werd door uitgever en filosoof Florian Jacobs in zijn openingswoord ook samengevat in paren: ‘Taal en betekenis’ en ‘Poëzie en filosofie’.
Maar eerst dit: wie is die Tessa en wie is de speelman? Voor Tessa stond Charlotte [Sonntag] centraal, de echtgenote van de Duitse filosoof Gustav Heckmann (1898-1996). Twee bestaande mensen dus. De vrouw kon volgens Kessels heerlijke soep koken. Die at hij toen hij in 1985 enkele weken intern bij het echtpaar was. Twee keer per dag voerde hij toen met Heckmann diepgaande, socratische gesprekken nieuwe stijl. Die gesprekken vormden de grondslag voor dit boek, vertelde Kessels.
‘Speelman’ is de naam die de ik-figuur geeft aan Heckmann, die (een misschien wat te vaak herhaalde karakteristiek) zowel met zijn vingers toonladders in de lucht speelt als een (vermeend) spel met zijn leerling. Terwijl het omgekeerd zou moeten zijn: de ik-figuur is gekomen om het spel te leren spelen, om het archimedisch punt te vinden van waaruit hij orde kan scheppen in zíjn spel, ‘en een plek geven aan alles wat zich voordoet’. Wat hij krijgt is tegenspel, orakeltaal en steeds weer dezelfde vragen naar het waarom. Zo ervaart hij dat in het begin.
Het kralenspel
Dat spel slaat trouwens op het zogeheten ‘kralenspel’ dat wordt gebruikt bij de coaching van mensen en bedrijven, de wereld waarin Kessels zich bewoog: tien kralen opgebouwd in vier rijen, vier kralen aan de basis en één aan de top. Het gaat dan van feiten, gevoel en betekenissen naar het Idee, het Ene. Heel Platoons: het Idee. Dat wil zeggen: het perfecte voorbeeld van hoe iets zou moeten zijn. Bijvoorbeeld ‘de’ stoel in optima forma. Kessels schreef er eerder over. Onder meer in Spelen met ideeën (2012) en De jacht op een idee (2009). In het Nawoord van dit boek legt hij het spel ook nog een keer uit.
Het boek volgt de vier rijen. Subtiel wordt telkens de stand van zaken verwoord, zoals wanneer de ik-figuur zich richt op…
Jos Kessels tijdens boekpresentatie ‘Het raadsel van de speelman’ van ISVW Uitgevers
(c) Eef Gouw
Ook in een eerder boek, Het welgetemperde gemoed (2019), heeft Kessels hiernaar gezocht. Daar ging het hem over het positivistische denken, gericht op feiten, en het fenomenologische, gericht op ervaringen. In zijn ogen – zo schreef hij in dit boek – ‘doet alleen de tweede zienswijze recht aan de essentie van de muzikale ervaring’. Belangrijker nog: ‘Ik ervaar muziek primair als communicatie, een interactie tussen componist, spelers en luisteraars’.
De hemel lacht, de aarde juicht
Ook Paul van Tongeren, Denker des Vaderlands (2021-2023) dacht tijdens de boekpresentatie door. Onder meer aan de hand van het gedicht ‘Januari’ van Ed Leeflang (1929-2008), zoals Florian Jacobs ook was begonnen met een gedicht van eigen hand: ‘De nar’. Kessels eindigt met een gedicht, ‘De hemel lacht’, waarvan de laatste strofe luidt:
Met een reminiscentie aan de titel van een paascantate van Bach, BWV 51. En zo lijken er grenzen aan de taal te zitten en heeft muziek het uiteindelijk voor het zeggen.
Knap gedaan van Kessels! Het boek is geen gemakkelijke kost, maar de moeite waard om de uitdaging aan te gaan en het op je te laten inwerken om te kijken waar jij als lezer uit zou komen: poëzie en filosofie naast elkaar, boven elkaar of niet zonder elkaar kunnend? Met aan de top misschien muziek. De speelman heet niet voor niets speelman. Zittend op de top, op het dak van een huis zoals bij Chagall. Spelend op zijn viool.
Het raadsel van de speelman
Schrijver: Jos KesselsUitgever: ISVW Uitgevers
Prijs: €19,95
Bladzijden: 164
ISBN: 978-90-831785-2-3
Link: Gedicht van Florian Jacobs
Misschien ook iets voor u
Werken omdat het leven ervan afhangt
Harry Mulisch zei: ‘Schrijver word je niet, dat ben je.’ Woorden die Jeanne Bieruma Oosting (1898 – 1994) als muziek in de oren moeten hebben geklonken. Jolande Withuis schreef haar biografie en gaf het de titel Geen tijd verliezen. Die is meteen raak want schilderen was voor Oosting een wezenlijke behoefte.
Ze werd geboren in een steenrijk Fries aristocratisch milieu, groeide op in landhuizen en uitgestrekte buitens, tussen bedienden en veeleisende familieleden die zich verhielden tot hun voorouders die precies op dezelfde manier hun leven hadden geleefd, zoals het hoorde: rijk, vormelijk en ongenaakbaar. Dat zo’n adellijke, onwrikbare levenswijze voor het gepeupel en voor de mens die zich weigerde te conformeren heel wat minder aangenaam kon zijn, behoeft nauwelijks verklaring. Zeker niet in onze tijd waarin hiërarchische verhoudingen (de machtige versus de onmachtige) volop in de spotlights staan.
Uitbreken uit een relatief gesloten gemeenschap is geen sinecure: de groep bepaalt je identiteit, levert je geborgenheid en, gezien Oostings statige afkomst, garantie voor een financieel zorgeloze toekomst (niet dat de vrouw wat betreft geldzaken indertijd veel had in te brengen). Binnen het opvoedsysteem waarin Jeanne verkeerde was geen plaats voor de niet-plooibare mens en al helemaal niet voor de niet-plooibare vrouw – dat was toch wel het allerergste. In het meest ideale geval was het leven van een dame een passieloze invuloefening: opgroeien met het etiquetteboekje in de hand, een minieme scholing, een kapitaalkrachtige vent aan de haak slaan en zorgen voor nageslacht. Aan duidelijkheid geen gebrek, dit was de weg. Maar Adriana Johanna Wilhelmina (Jeanne) Bieruma Oosting weigerde.
Nee
Die ‘nee’ werd expliciet nadat ze schilderlessen mocht gaan volgen bij Marianne Bleeker, ze was toen zestien jaar. Jeanne genoot en voor het eerst realiseerde zij zich dat het mogelijk was: leven als kunstenaar. Daar moesten dan wel offers voor worden gebracht. Toen een van Bleekers leerlingen de lessen afbrak omdat ze ging trouwen was voor Oosting duidelijk: het huwelijksleven en de kunst, die gaan niet samen. Tot het eind van haar leven heeft ze die overtuiging gekoesterd. De geestige anekdote die Withuis in haar inleiding naar voren brengt getuigt daarvan. Tijdens hun enige ontmoeting kon de schilderes Withuis’ werk als wetenschapper niet rijmen met haar huwelijksleven: ‘Je kunt geen twee heren dienen.’
Jolande Withuis (1949) geniet bij het grote lezerspubliek bekendheid met haar biografie over koningin Juliana – ook al zo’n eigenwijze vrouw. Voor Withuis zelf lijkt met deze biografie over Oosting de cirkel rond (al willen we haar natuurlijk nog lang niet afschrijven). Veel van de thema’s waar ze zich tijdens haar loopbaan in heeft verdiept komen in Geen tijd verliezen aan bod. Meest evident is het thema feminisme. Withuis doceerde vrouwenstudies aan de VU Amsterdam, schreef columns voor het maandblad Opzij, publiceerde over communistische vrouwenorganisaties, en de titel van eerder aangehaalde biografie over de eigenwijze koningin luidt: Juliana, vorstin in een mannenwereld. Aan de hand van Oostings leven schetst de schrijfster een levendig beeld van de eerste feministische golf. Oosting, en tal van andere vrouwen, vochten tegen de klippen op. Een strijd waar maar heel langzaam een kentering zichtbaar werd.
Wanhoop en eenzaamheid
Jeanne Bieruma Oosting (1898-1994)
La Révolte, uit serie ‘Accents Plaintifs’, 1934
Litho
Museum Henriette Polak
Die strijd leverde Jeanne in haar beginjaren voornamelijk met haar eigen familie: soebattend om het huis te mogen verlaten om bij die of die in de leer te gaan. Toen ze in 1929 het plan opvatte om naar Parijs te gaan, daar waar het hart van de moderne kunst klopte, stond het voor haar vader vast: mijn dochter is mislukt. Toch won ze de slag en vertrok. In Parijs beet ze op een houtje, genoot van het bruisende stadsleven. Withuis beschrijft de Parijse jaren levendig en mooi. Daarnaast legt ze de nadruk op werk dat Oosting daar maakte maar – helaas – in de vergetelheid is geraakt. Naakttekeningen, veel grafisch werk waarin de zelfkant van het leven centraal stond: duister en macaber. De hoge kwaliteit van dit werk stond buiten kijf en toch ontlokte het bij recensenten regelmatig de reflex om het te classificeren als ‘mannelijk’. Een van hen schreef: ‘In dit rijk van wanhoop en eenzaamheid volgt men vooral een vrouw niet gaarne.’ Er was dus nog een wereld te winnen.
En dat deed Oosting stap voor stap, steeds zelfverzekerder. De biografie schets de ontwikkeling van mens, werk én tijd. Mede door het mogen inzien van Oostings correspondentie met familie, vrienden en liefdes weet de biografe heel wat lagen van de gereserveerde kunstenares af te pellen. Toch blijft er genoeg te gissen over. Met name haar liefdesleven blijft in nevelen gehuld. Maar liefdes heeft ze gekend, mannen en vrouwen, dominante types als Roline Wichers Wiersma, Netty Nijhof en (al werd zij dan door hem afgewezen) Roland Holst. Het is aandoenlijk om te lezen hoe Oostings zelfverzekerdheid omslaat in grote aanhankelijkheid en vertwijfeling – met name op het moment dat een liefde stukloopt. Gelukkig is daar altijd het werk en de vele vriendschappen die haar door moeilijke periodes slepen.
Exposities
Jeanne Bieruma Oosting Stilleven met zee-egels reliëf-ets. Collectie Museum Henriette Polak
Tijdens haar leven heeft Oosting onnoemelijk veel geëxposeerd. Na haar dood is de belangstelling voor haar werk zachtjesaan afgenomen. Daarom is het goed om te weten dat haar oeuvre komend voorjaar in diverse musea te zien zal zijn. Museum Belvédère pakt uit met De zomer van Jeanne, met maar liefst vijf exposities vanaf april. De nadruk komt te liggen op haar grafiek uit de Parijse periode. Het is mooi dat Withuis met het schrijven van deze rijke biografie dit dreigende, weemoedige maar toch ook levenslustige werk aan de vergetelheid heeft weten te ontrukken. Het is natuurlijk nog mooier dat zij met deze biografie een monument voor een van Nederlands grootste kunstenaressen heeft geschreven.
Geen tijd verliezen
Schrijver: Jolande WithuisUitgever: De Bezige Bij
Prijs: €39,99
Bladzijden: 448
ISBN: 9789403151014
Misschien ook iets voor u
8WEEKLY Podcast – Aflevering 6
/ door: Steffen van Zundert, Sanne Kortooms, Joris Hollaar0 SterrenDe gevarieerde redactie van online cultuurmagazine 8WEEKLY.nl bespreekt het recente cultuurnieuws, nieuwe releases, evenementen en festivals. Wij bespreken scherpe culturele stellingen en geven cultuurtips over boeken, films, muziek, podiumkunsten, beeldende kunst en meer!
In de zesde aflevering van de 8WEEKLY podcast bespreken Sanne en Jorien het recente cultuurnieuws. Sinds de heropening van de theaters hebben beide redacteuren veel gezien en dit bespreken ze, voorstellingen die de revue passeren: ‘Verder’ van Simone Kleinsma, het theaterconcert van Wende Snijders, de musical Diana en zonen, de theatershow van Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman en Spring Awakening. Daarnaast worden de opkomende albums van de Red Hot Chili Peppers en Rammstein besproken. Verder geven Sanne en Jorien nog cultuurtips voor een goede eerste date.
Beluister de nieuwe aflevering op Spotify of klik hier!
00:00 – 00:30 – Intro
00:30 – 04:33 – Rammstein & Red Hot Chili Peppers
04:36 – 09:57 – Diana & Zonen
Onze recensie van Diana & Zonen
09:59 – 16:06 – De Wildernis Wende Snijders
16:08 – 22:50 – Spring Awakening
22:54 – 28:46 – De Pannenkoekencaravan Marcel van Roosmalen & Gijs Groenteman
28:47 – 32:15 – Simone Kleinsma Verder
32:16 – 33:51 – The Book of Mormon Carre
Onze recensie van The Book of Mormon
33:53 – 43:39 – Lentekriebels! Onze Do’s en Don’ts voor cultuurdates!
43:50 – 44:32 – Outro
De redactieleden van 8WEEKLY bespreken het recente cultuurnieuws en meer!
Misschien ook iets voor u
De weg naar vernieuwing
Hoe vinden we onze weg in een wereld die in crisis en verwarring is? Roek Lips (1961) ging daarover in gesprek met bestuurders, wetenschappers, kunstenaars en vele anderen, op zoek naar inspiratie en houvast. Een deel van deze gesprekken zijn nu gebundeld en verschenen onder de titel Wie kies je om te zijn: Gesprekken en gedachten over een nieuwe tijd.
Nieuwe leiders
‘Hoe laat is het op de klok van de wereld?’ Het had zomaar een van de motto’s in dit boek kunnen zijn, concludeert de journalist en schrijver Roek Lips zelf. Deze veelzijdige duizendpoot, ook wel bekend als programmamaker voor televisie, gelooft dat we een ruimere blik nodig hebben om de vragen van onze tijd te kunnen beantwoorden. Hij ging daarom het gesprek aan met meer dan vijftig wetenschappers, filosofen, kunstenaars en bestuurders. ‘Nieuwe leiders’, zoals hij ze ging noemen, die hem een ander perspectief konden bieden. Lips gelooft namelijk dat we weer beter naar elkaar moeten gaan luisteren. Vooral ook naar degene die we niet dagelijks op onze weg tegenkomen. Het resultaat is deze prachtige bundeling van inspirerende verhalen, ideeën en betekenisvolle inzichten.
Joke J. Hermsen (1961), filosoof en auteur
Foto: Martine Sprangers
Het boek bevat een selectie uit de inmiddels meer dan honderd gefilmde ontmoetingen waarvan een deel eerder in het dagblad Trouw is gepubliceerd. Laat je inspireren door mensen als Ahmed Aboutaleb, Paul de Blot, Claudia de Breij, Hans Clevers, Louis van Gaal, Berthold Gersons, Jan Geurtz, Arnon Grunberg, Joke J. Hermsen, Ivo van Hove, Reinbert de Leeuw, Irene van Lippe-Biesterfeld, Daan Roovers, Jan Terlouw, Typhoon en Paul Verhaeghe. Wat doen zij en wat kunnen we van hen leren?
Bewustzijn creëren
De gesprekken staan in vijf delen geordend, telkens met een prikkelende inleiding: ‘Beschavingen zijn vergankelijk en kwetsbaar’; ‘Wonderen komen voort uit eenvoudige regels’; ‘We creëren onze eigen werkelijkheid’; ‘Kleine initiatieven leiden tot grote doorbraken’; ‘Jezelf zijn is een proces dat je regelmatig moet bijstellen’. Ieder deel groepeert een tiental gesprekken, die elk nog een eigen titel krijgen. Wat je te lezen krijgt, is niet de dialoog tussen Roek Lips en zijn gesprekspartner, wel een vlot geschreven samenvatting waarbij hij zelf op de achtergrond verdwijnt. Door de aard van de aanpak – verschillende mensen en onderwerpen – zijn de afzonderlijke stukken zeer divers, wat meteen de rijkdom van het boek verklaart. Je leest dingen die je zelf ook al dacht en je wordt geconfronteerd met opvattingen die niet de jouwe zijn (en dat is soms best even slikken). Je wordt als het ware gedwongen om na te denken over de persoon die je wilt zijn. Niet alleen voor jezelf of voor je eigen generatie, maar ook voor de generaties die na jou komen.
Voor wie bereid is om zijn of haar eigen standpunt van een andere kant aan te kijken en geïnteresseerd is in de argumenten van anderen, wacht een spannende gedachtetrein van de moderne leider. Kortom: een heerlijk boek om in te grasduinen en na te denken over de zin van het leven. Want hoewel er van alles op je pad komt, is er altijd een moment waarop je een keuze kunt maken.
Wie kies je om te zijn
Schrijver: Roek LipsUitgever: Ambo|Anthos Amsterdam
Prijs: €21,99
Bladzijden: 390
ISBN: 978 90 263 5599 8
Misschien ook iets voor u
De geest swingt uit de fles
Een geest die alles tovert wat je maar wenst. Leuk voor een tekenfilm, maar hoe breng je dit op het toneel? De musical Aladdin is het gelukt, want anders dan de naam doet vermoeden, steelt de geest de show.
De musical Aladdin is gebaseerd op de gelijknamige tekenfilm van Disney. De straatrat Aladdin wordt verliefd op prinses Yasmine en met de hulp van een geest probeert hij haar hart te veroveren. De musical vertelt hetzelfde verhaal, alleen enkele details zijn wat veranderd. Zo spelen dieren als het aapje Abu en voorwerpen zoals het kleedje een grote rol in de film en niet in de musical. Abu is nergens te bekennen, het kleedje komt alleen naar voren in het nummer ‘De Wereld wacht’ en Iago is het menselijke hulpje van Jafar geworden.
Arabisch sprookje met Nederlandse tint
Met kleurrijke kostuums en het decor probeert de show ons in Arabië te laten wanen. Dat lukt het grootste gedeelte van de tijd, zeker door de
mooie kostuums, maar de erg Hollandse cast leidt hier weleens van af. Gelukkig heeft de show ook veel zelfspot, zo laten ze klompen zien als souvenirtje uit Agraba.
De Nederlandse vertaling van Erik van Muiswinkel is ook erg goed. De Engelse Disneyfilm had natuurlijk al een Nederlandse vertaling, maar de musical is weer hertaald en zit vol actuele grappen. Ook de bekende nummers zijn soms net anders ‘A whole new world’ is in de Nederlandse film ‘Een nieuw begin’ en in de musical ‘De wereld wacht’. De kwaliteiten van Van Muiswinkel als cabaretier klinken ook door in de vertaling, al lijken sommige grappen of verwijzingen aan een deel van het (jonge) publiek voorbij te gaan. Denk aan verwijzingen als ‘zo sterk zijn als Badr Hari’ of ‘Sammy kijkt nooit meer omhoog’.
Van moment naar moment
‘Hebben jullie me gemist?’ vraagt Stanley Burleson als de geest, wanneer hij na ruim 50 minuten na het openingsnummer weer op het
podium verschijnt, omdat Aladdin over de fles wrijft. Een terechte vraag, want pas op dit moment met het nummer ‘Vriend als ik’ komt de show echt op gang. De show krijgt elke keer wat vaart als de geest op het podium is. Dat is erg fijn, maar ook een nadeel, want op andere stukken is de show wat traag. Nummers die eruit springen zijn het openingsnummer ‘Arabische nacht’, ‘Vriend als ik’, ‘Prins Ali’ en het enige goede nummer waar de geest niet in zit: ‘De Wereld wacht’. In dit laatste nummer stappen Yasmine en Aladdin op het kleedje en vliegen rond in een sterrenhemel, een bijzondere scene op het podium. Ook tijdens de andere genoemde nummers pakt de show groots uit met veel kostuumwisselingen en grootse choreografieën.
Het absolute hoogtepunt is het nummer ‘Vriend als ik’. Alleen al voor dit nummer verdient Aladdin Musical Awards voor kostuumontwerp, decorontwerp, choreografie en de acteerprestaties van Stanley Burleson als geest. Voor Nederlandse musicalbegrippen wordt er enorm groot uitgepakt in het nummer waarin de geest in een gouden grot uit de fles komt en zingt dat Aladdin nog nooit zo’n goede vriend heeft gehad als hij. Hierbij tovert hij van alles tevoorschijn, van eten, tot danseressen en meer. Dit nummer moet je live in het theater gezien hebben, om te begrijpen hoe geweldig het is.
Een gemiste kans ligt er voor de slechteriken Jafar en Iago, hun karakters zijn als slechteriken niet zo goed uitgewerkt. Zo hebbende meeste slechteriken van Disney een geweldig solonummer dat hun karakter vormt, dat is in het verhaal van Aladdin niet het geval. Daarnaast brengt met name Iago (Darren van der Lek) de nodige luchtigheid in de show met zijn niet altijd even geslaagde grappen. Wie ook aan deze luchtigheid bijdraagt is één van de boomlange vrienden van Aladdin, Babkak (Florian Avoux).
Een vergelijking met de musicalklassieker The Lion King lijkt snel gemaakt, maar de twee shows zijn totaal niet te vergelijken. Aladdin heeft een totaal eigen karakter met veel hoogtepunten die laten zien dat je een cartoon ook goed op toneel kan vertolken. Deze musical is een aanrader voor wie wil wegdromen bij een sprookje uit verre landen. Een familiemusical, die je gerust ook zonder kinderen kunt bezoeken.
Stage Entertianment - Aladdin
Gezien op zondag 27 maart 2022 in AFAS Circustheater, Den HaagMisschien ook iets voor u
Een bont allegaartje van poëtische karakters
In È stata la mano di Dio (The Hand of God) van Paolo Sorrentino maak je kennis met het kleurrijke en rumoerige Napels van de jaren 80. Bij het zien van de eerste beelden van de door de zon verlichte stad, besef je als kijker dat je een wondermooie film tegemoet gaat. Sorrentino maakt deze verwachting waar: È stata la mano di Dio is een parel van een film.
Jongleren met appelsienen
De puber en protagonist Fabietto, wiens volwassenwording aanbreekt, geniet van het samenzijn met zijn ouders en zijn oudere broer. Zijn moeder houdt ervan doldwaze grappen uit te halen en vader is een komiek in wording. Net als het door voetbalgekte geteisterde Napels, zijn Fabietto en zijn familie in de ban van Maradona: de aanwinst van de voetbalploeg Napoli. De voetballer is een mythische figuur in de film die zonder echt in beeld te komen het verhaal toch een beetje stuurt.
Net als in zijn vorig werk – zoals La Grande Bellezza (2013) en The New Pope (serie, 2019-2020), geeft Sorrentino zijn karakters een poëtisch tintje: van moeder Maria die tijdens een dramatische scène jongleert met appelsienen tot de cynische grootmoeder die maniakaal van een druipende mozzarella eet tijdens een familiefeest. En wanneer de ouders van Fabietto steeds een melodietje naar elkaar fluiten om stiekem elkaars liefde en wederzijds begrip te bezingen, weet je dat je naar een film kijkt die in versvorm gefilmd lijkt te zijn.
Een uitnodiging voor een lach en een traan
Sorrentino biedt de kijker een gedicht in filmvorm aan. È stata la mano di Dio is een film die je ontroert en tegelijkertijd laat glimlachen. Deze parel van een film is, door het poëtisch gehalte, een warme uitnodiging om zelf nostalgisch eigen herinneringen op te halen. En net als Fabietto, ben je als kijker verwonderd van al die schoonheid die je te zien krijgt. Met open mond staart hij tante Patrizia aan die hem met ontblote boezem een tedere blik toewerpt.
Er zijn heel wat verwijzingen te vinden naar het werk van Fellini. Net als Amarcord (1973), La strada (1954) of Satyricon (1969) van Fellini is È stata la mano di Dio bevolkt door een bont allegaartje van zowel typerende en carnavaleske, als poëtische en diepgaande figuren. Tijdens het wachten op zijn broer voor een auditie voor een film van Fellini, komt Fabietto zelf tussen typische ‘Felliniaanse’ figuren terecht die zopas het theater lijken ontvlucht te zijn.
Zuppa di latte
Sorrentino levert met È stata la mano di Dio een warme, huiselijke film af vol met lyrische en cinematografische verzen die zowel het alledaagse als de donkere kant van het leven bezingen. Een film even warm als een verse mok zuppa di latte van mama aan de keukentafel.
È stata la mano di Dio
Regie: Paolo SorrentinoDistributeur: Netflix
imdb: https://www.imdb.com/title/tt12680684/
Misschien ook iets voor u
Een sterk doortrokken maatschappijkritische houding
Prachtige wereld, waar ben je is een boek dat naadloos aansluit bij Sally Rooneys eerdere werk: we vangen weer een glimp op van haar generatie. Er wordt getinderd bij de vleet, appjes bepalen de stemming van de dag en geen enkel hoofdpersonage schuwt een gesprek over politiek of klimaat. Hoewel Rooney hetzelfde trucje toepast (lees: ongeveer hetzelfde soort type hoofdpersoon met eenzelfde soort levenshouding, dezelfde setting (Ierland), dezelfde soort intellectuele gesprekken), is haar boek geenszins saai of vervelend. Integendeel.
Huisje, boompje, Tinder
Twee vriendinnen verbonden door één passie: literatuur. Daar waar Alice veel roem heeft vergaard met twee romans, moet Eileen het stellen met een onderbetaalde baan bij de redactie van een literair tijdschrift. Alice kan niet bepaald genieten van alle aandacht die haar toekomt. Onmachtig om zich te weren tegen roddel en achterklap en overmatige belangstelling, belandt ze in een psychiatrische kliniek. Na haar inzinking verkast ze naar de Ierse westkust en onderhoudt ze contact met haar vrienden via de mail. De e-mails naar Eileen staan bol van de heimelijke verwijten, verslagen over seksuele verhandelingen en filosofische overpeinzingen. In deze e-mails tonen de twee twintigers zich als toonbeelden van hun generatie: enerzijds peinzend over grote politieke en milieugerelateerde vraagstukken en anderzijds vol twijfels over de nieuwe vangsten op Tinder.
Al snel blijkt dat beiden aan het begin van het boek tegen hun bijna dertigste levensjaar opkijken en dat het burgerlijke ‘huisje, boompje, beestje’ een ver-van-hun-bed-show is. Na haar break-up met Aidan, hangt Eileen – meer dan ze het zelf zou willen toegeven – angstvallig vast aan haar vriendschap met de veel oudere Simon, een oude jeugdvriend. Al jaren smacht ze stiekem naar deze knappe, lange vent met een aureool van blonde krullen om zijn hoofd. Intussen datet Alice erop los met de wel erg directe Felix, die zowel oog heeft voor de knappe vrouwen als mannen in de wijde omtrek. Hoewel Felix de ene na de andere gemene opmerking tegen Alice maakt, lijkt Alice de rode vlaggen niet te willen zien en zet ze haar gekrenkte trots opzij. Tegen beter weten in, nodigt ze Felix uit om haar te vergezellen naar Rome. Een gedurfde zet in hun prille ‘relatie’ of zelfsabotage van Alice?
Autobiografisch?
De vraag die onvermijdelijk naar boven komt, is de volgende: zou Alice een alter ego van Sally Rooney kunnen zijn? Sally Rooney die net als Alice ook twee boeken heeft geschreven en een ongelukkige tijd doormaakte in haar voormalige woonplek New York. Gelukkig bleef een inrichting haar bespaard, maar – autobiografisch of niet – Rooney wil wel korte metten maken met de gedachte dat een geslaagde schrijver zijn altijd een pretje is.
Rooney neemt dit keer nog meer afstand tot haar hoofdpersonages. Er is namelijk een ‘beperkte’, alwetende verteller aan het woord, die jammerlijk genoeg niet kan doordringen tot de gedachtes van Eileen, Alice, Simon en Felix. Enkel aan de onderlinge dialogen is af te lezen hoe zij zich tot elkaar verhouden. Nimmer tonen ze daadwerkelijk hun binnenwereld, behalve aan het einde van het verhaal. Dan zijn de emoties, waarvan we soms geen weet hadden, zo erg opgekropt dat dit leidt tot grote uitbarstingen. Dan verworden de ‘intellectuele’ jongeren tot mensen van vlees en bloed en verstommen de intellectuele gesprekken en maatschappijkritische geluiden om plaats te maken voor gesprekken over verwachtingen, onzekerheden en geluk. Zo lijken ze beiden een soort vervroegde ‘midlife-crisis’ mee te maken. Ze zijn ontevreden met hun huidige leven en lijken niet per se de beste oplossingen voorhanden te hebben om dit te kunnen veranderen.
Observerende schrijver
Ondanks dat iedere pagina riekt naar hoogdravende, literaire pretenties (zo’n koele, observerende schrijfstijl en ethische, doordachte vragen vloeien niet zomaar uit je pen), is het een boek waar je met een prettig tempo doorheen raast. Rooney is een goede observator en biedt ons voornamelijk ellenlange beschrijvingen in plaats van dialogen. Haar afstandelijke manier van schrijven maakt het soms lastig om dichter tot de personages te komen. Ter illustratie:
Toch geven dit soort observaties het boek ook een hoog waarheidsgehalte. Het lijkt echt alsof Rooney soms alleen maar optekent wat ze in het echt heeft waargenomen. Alsof Eileen en Alice daadwerkelijk bestaande vriendinnen van haar zijn, wier levensloop zij opschrijft. Een gemankeerde vriendschap: de vriendinnen durven alleen via e-mails openhartig te spreken over hun leven. Zelfs over seks. De boodschap luidt: seks staat zeker niet garant voor de liefde of het verkrijgen van een gelukzalige liefdesrelatie. Seks wordt gedegradeerd tot een leuke activiteit voor friends–with-benefits. Hoe geïnteresseerd ze ook lijken in die e-mails, opmerkelijk genoeg bellen de twee vriendinnen Eileen en Alice elkaar nooit. Beiden lijken zich te verstoppen achter de woorden van hun e-mails.
Een droefgeestig gemoed
Tot slot, de titel. Gedurende het gehele verhaal zijn de vier hoofdpersonages naarstig op zoek naar manieren om het leven weer plezierig en aangenaam te vinden. Ze zoeken naar schoonheid in een wereld die wordt getergd door discriminatie, kapitalisme en ongelijke kansen. Aan het einde lijkt ieder personage een stukje van die schoonheid te hebben teruggevonden, maar blijven ze vrij pessimistisch van aard. Hetzelfde zou je kunnen zeggen voor de schrijfster, wier bedrukte stemming behoorlijk voelbaar is in dit verhaal. Tenminste, dat is een grote aanname die met verscheidene buitentekstuele informatie gestaafd zou kunnen worden. De vraag is of Rooney zich straks voor de vierde keer waagt aan een roman over worstelende, niet-heel-veel-zeggende hoofdpersonages in een wereld die hen teleurstelt óf voor de verandering eens kiest voor personages die meer berusten in hun lot en zoveel mogelijk plezier proberen te maken in het leven.
Prachtige wereld, waar ben je
Schrijver: Sally RooneyUitgever: Ambo|Anthos uitgevers
Prijs: €24,99
Bladzijden: 384
ISBN: 9789026357244
Misschien ook iets voor u
Klein dorp met groot hart
Come from away wordt ook wel ‘de 9/11 musical’ genoemd, omdat het over de nasleep van deze aanslagen gaat. De musical is veel meer dan dat en vertelt op dynamische wijze een actueel en hartverwarmend verhaal.
Op 11 september 2001 wordt na de aanslagen het Amerikaanse luchtruim dichtgegooid. Alle vliegtuigen boven de VS worden omgeleid, dit heeft grote gevolgen voor het Canadese dorpje Gander in Newfoundland. Het is een dorpje van een paar duizend inwoners en er worden meer dan dertig vliegtuigen, met in totaal duizenden reizigers, naar omgeleid. De ‘vliegtuigmensen’ zitten daar een aantal dagen vast en worden op gevangen door de ‘eilanders’. Hoe zal dit uitpakken? Come from away vertelt dit hartverwarmende verhaal waarin mensen in een noodsituatie elkaar helpen.
Actueel verhaal over een historische gebeurtenis
Het Canadese schrijversduo Irene Sankoff en David Hein reisde op 10 september 2011 af naar Gander om dit bijzondere verhaal op te schrijven. Tien jaar na de gebeurtenis was er namelijk een reünie van mensen die betrokken waren bij het opvangen van de ‘vliegtuigmensen’ en de ‘vliegtuigmensen’ zelf. Irene en David hebben allerlei persoonlijke verhalen verzameld en opgeschreven. Uiteindelijk vormen deze persoonlijke verhalen de basis voor de musical Come frome away.
Naast dit bijzondere waargebeurde verhaal, is het aspect dat de musical niet één hoofdpersoon heeft, maar heel veel personages, erg
bijzonder. Over het algemeen is de voorwaarde voor een goed verhaal minimaal één hoofdpersonage waar het publiek zich mee kan identificeren. De musical vertelt het verhaal van de ‘eilanders’ die de ‘vliegtuigmensen’ opvangen. Stuk voor stuk identificeer jij je als publiek met de verschillende mensen. Zo zijn er de Amerikaanse Diane en Britse Nick, die verliefd op elkaar worden, is er de trotse vrouwelijke pilote die haar emoties probeert te onderdrukken en is er het koppel Kevin en Kevin, dat wil verbergen dat ze gay zijn.
De aanslagen van 11 september hadden vorig jaar hun 20-jarige gedenkdag, toch vertelt Come from away een verhaal dat actueler is dan ooit. Hoe gaat men om met een internationale ramp? De dorpsbewoners van het kleine Gander weten niet wat hen overkomt, als duizenden vliegreizigers onderdak nodig hebben. In deze noodsituatie komt een gevoel van saamhorigheid in de mensen naar boven en maken ze het beste van de situatie.
Een dynamisch geheel
Alles in de musical loopt goed in elkaar over: elke acteur speelt meerdere personages, deze wisselingen zijn duidelijk en dialoog loopt over in
muziek en vice versa. Bovendien ondersteunt het decor deze dynamiek, doordat het de vorm heeft van een Romeinse theaterarena. Afwisselend zitten en staan de ‘vliegtuigmensen’ en de ‘eilanders’ in de arena. Alle acteurs spelen meerdere rollen. Zo speelt Frank van den Hengel Kevin, de ene helft van het homokoppel, en Ali, de islamitische passagier die behoorlijk gewantrouwd wordt. Als publiek ben je geen moment in verwarring door al deze dubbelrollen en dat komt vooral door de goede staging en choreografie van Daan Wijnands.
Daarnaast lopen tekst en liedtekst in elkaar over en op geen enkel moment is dit geforceerd. Bovendien is de muziek mooi gearrangeerd, met instrumenten en melodieën die niet vaak in musicals voorkomen. Zo bespeelt muzikaal leider Rosite van der Woude verschillende instrumenten en ze heeft zelfs speciaal voor de show een soort accordeon leren bespelen. Daarnaast komt er ook een bekend Newfoundlands volkslied in voor en horen we Ierse invloeden.
Come from away is dus niet alleen een mooi verhaal, de musical steekt ook nog eens erg goed in elkaar. Doordat alles zo dynamisch in elkaar overloopt zijn er geen personages of momenten die eruit springen, het gaat echt om de musical in zijn geheel. Alles is goed op elkaar afgestemd en ondanks dat het verhaal begint met een ramp, is het toch hartverwarmend verhaal dat focust op de positieve daden van mensen. Een kennismaking met deze nuchtere ‘eilanders’ op hun ‘rots’ in deze niet zo traditionele musical is zeker de moeite waard.
Leestip: meer weten over hoe een musical tot stand komt? Lees dan de special over het musicalcollege van Come from away.
Medialane - Come From Away
Gezien op vrijdag 25 maart 2022 in DeLaMar Theater, AmsterdamMisschien ook iets voor u