Tarantino’s films zijn altijd zorgvuldig uitgedachte projecten, en soms duurt het jaren voor ze tot stand komen. Over Django Unchained deed hij vijf jaar en Inglorious Basterds werd pas na tien jaar schrijven gefilmd. Ieder verhaal wordt met zorg voorbereid en gemaakt. Soms gaat de regisseur daarin erg ver. The Hateful Eight kwam relatief snel tot stand, maar had bijna het grote doek niet gehaald. Het begon als een voorleesavontuur in een theater, ruim een jaar geleden met Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Tim Roth (die zei podiumvrees te hebben), Walter Goggins, Michael Madsen en nog een paar andere door Tarantino geselecteerde acteurs die zijn script voordroegen. Tarantino was van plan het daarbij te laten, maar de staande ovatie die de acteurs kregen bracht hem op andere gedachten. Een paar maanden later begonnen de opnamen.

Gemêleerd gezelschap

Zijn vorige film, Django Unchained, was een spaghetti-western – of ’Southern’, zoals hij het zelf noemde – en dit keer komt hij met hetzelfde. Maar dan anders. The Hateful Eight, zijn achtste film, is een winter-Western die zich afspeelt in het noorden van de VS na de Burgeroorlog. Premiejager John ‘The Hangman’ Ruth (Kurt Russell) doorkruist de sneeuwvlaktes van Wyoming per postkoets, onderweg naar het stadje Red Rock. Hij heeft een kostbare gevangene bij zich: Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh), die niet erg onder de indruk is van het feit dat ze op de plaats van bestemming zal worden opgehangen. Een sneeuwstorm dreigt, dus Ruth laat een stukje achterdocht varen als hij onderweg de beruchte Major Marquis Warren (Samuel L. Jackson) en niet veel later de mysterieuze Chris Mannix tegenkomt. Mannix zegt de nieuwe sheriff van Red Rock te zijn, maar zijn manier van doen suggereert niet veel goeds.

Warren, een ex-slaaf die premiejager is geworden, heeft drie kostbare lijken bij zich. Het gemêleerde gezelschap stopt bij Minnie’s herberg om de aankomende storm te ontduiken, maar de kijker voelt al dat ze dat misschien beter niet kunnen doen. De figuren die ze binnen aantreffen zijn net als zij mensen met een schimmige agenda. Acht mensen in één ruimte, ieder met een eigen verhaal en minimaal respect voor de ander. Zoals altijd weet Tarantino de karakters prachtig tegenover elkaar te zetten, en weet je nooit wat er gaat gebeuren.

Acteerwerk

De acteurs trakteren de kijker op staaltjes mooi acteerwerk. Leigh, die als enige vrouw in het gezelschap van acht eigenlijk de meest intense en mysterieuze rol heeft, zit zo goed in haar rol dat je bang van haar wordt. Jackson bewijst weer eens dat hij de lange stukken tekst van Tarantino als geen ander vorm kan geven, en Goggins is heerlijk onvoorspelbaar. Tim Roth doet ondertussen griezelig veel denken aan Dr. King Schulz (Cristoph Waltz) uit Django Unchained, en dat leidt af, maar is ook grappig. Als kers op de taart is er de speciaal voor de film gecomponeerde muziek van Ennio Morricone. De dreigende tonen die vooral opvallen bij de beelden in de sneeuw geven het geheel extra duistere sfeer mee.

Voor het filmen onderzocht Tarantino of hij een oude, analoge lens (de Ultra Panavision 70) van stal kon halen om een intensere beleving van het verhaal te kunnen bieden. Hij is daarin met vlag en wimpel geslaagd, want de Ultra Panavision 70 lens, die sinds 1966 niet meer gebruikt was, voegt veel toe. De kleuren in The Hateful Eight zijn duidelijker en rijker dan die in met moderne middelen gemaakte films. Het brede formaat geeft de shots van weidse sneeuwvlaktes net dat beetje extra mee. En in de scènes die zich binnen afspelen gebeurt zoveel dat je de film eigenlijk vaker moet zien om alles mee te krijgen.

Het is duidelijk dat Tarantino voor iedere film alles uit de kast trekt om de kijker een echt avontuur te bieden. Toch lukt het sinds Pulp Fiction telkens niet helemaal, want hij lijkt teveel te willen. De dialogen in The Hateful Eight gaan soms echt te lang door, er zitten leuke verwijzingen in maar het evenwicht mist en als je na de speciaal door Tarantino ingelaste pauze (die preciés 12 minuten mag duren) terugkomt blijkt dat de ingetogen en op hoogspanning staande sfeer plaats moet maken voor veel geweld en rondspattend bloed. En dat is best jammer.

In werkelijkheid moet Abrams de prequels dankbaar zijn, want die hebben de lat nogal laag gelegd. George Lucas verdient lof voor het enorm ambitieuze verhaal dat hij met episode I, II en III wilde vertellen, maar treft blaam voor de desastreuze, haast autistische uitvoering daarvan. De films zaten vol met zielloze personages die houterige, Homerische teksten naar elkaar jammerden. Een geloofwaardige vriendschap was nergens te bekennen. Het was voor Abrams in die zin bijna onmogelijk om dit slechter te doen, en eigenlijk wisten we allemaal al lang dat The Force Awakens een veel leukere film zou worden dan zijn recentste voorgangers.

Geen wonder dus dat Disney en Abrams het op safe spelen: De plot van The Force Awakens is een stuk minder ambitieus dan dat van de prequels. ‘The Empire’ uit de originele trilogie is grotendeels verslagen, maar heeft nieuw leven gevonden in de vorm van ‘The First Order’. De ‘Rebel Alliance’ heet nu om onverklaarbare redenen ‘The Resistance’, en heeft de steun van de Republiek in het politieke centrum van het heelal. Dat ogenschijnlijke voordeel voor de rebellen wordt prompt uit de weg geruimd door weer een belachelijk groot superwapen, met een heel wat minder memorabele naam dan de ‘Death Star’ (echt, ik ben hem alweer vergeten). Zo zijn de helden opnieuw de underdog. Status Quo gehandhaafd!

De film geeft weinig aandacht aan deze politieke ontwikkelingen, waar op het eerste gezicht weinig logica achter zit. Misschien is dat maar beter ook, want daardoor blijft er meer ruimte over voor de personages. Sinds Han, Leia en Chewbacca hebben we eigenlijk geen echt sympathieke helden meer gehad, maar The Force Awakens maakt het meer dan goed. Finn, de stormtrooper-deserteur met een geweten, is een van de meest innemende personages die Star Wars gekend heeft. Actieheldin en toekomstige jedi Rey heeft op haar beurt drie keer zoveel karakter als Luke Skywalker ooit heeft gehad. Aan de andere kant hebben we de schurk Kylo Ren. Hij kan zich in geen enkel opzicht meten met Darth Vader, en dat weet hij. Die diepgewortelde twijfel aan zichzelf is met afstand de meest geloofwaardige motivatie voor het omarmen van de ‘dark side’ die we tot dusver hebben gezien. Daarnaast hebben ook opa Han Solo en zijn partner Chewbacca hun laatste triomf.

Het is duidelijk dat Abrams een groot fan is van de originele trilogie. The Force Awakens stroomt over van nostalgie en kan alleen maar geduid worden als een ode aan de films van toen, en met name A New Hope, de allereerste film uit 1977. De hoofdlijnen van het plot worden gerecycled en de film zit bomvol knipogen en verwijzingen naar het origineel. Juist door al die nostalgie is de nieuwe versie een stuk minder memorabel, en niet het spannende vervolg op Return of the Jedi dat het had kunnen zijn. Maar dankzij sterke personages, nieuwe vriendschappen en de kracht van actie en avontuur is dit het begin van een trilogie die het kijken waard is.