Ex-slaaf ontketent slachtpartij

Django Unchained speelt zich af in het verre zuiden van de VS in 1858, twee jaar voor het uitbreken van de burgeroorlog. Premiejager Schultz (Christoph Waltz) doet zich voor als de tandarts Dr. King en koopt de vrijheid van de slaaf Django (Jamie Foxx), omdat hij Django de enige is die de criminele gebroeders Speck kan identificeren. Nadat hij deze taak volbracht heeft en Django vrij man is, gaat hij samen met Schultz op zoek naar zijn vrouw Broomhilda von Shaft (Kerry Washington). Zij is als slaaf gekocht door slavendrijver Calvin Candie (Leonardo DiCaprio). Het plan om haar te bevrijden uit Candies plantage Candyland wordt gedwarsboomd door Candies huisslaaf Stephen (Samuel L. Jackson).

Meer dan alleen een woord

Opnieuw weet de getalenteerde Tarantino een controversiële doch zeer amusante film neer te zetten. Met de herkenbare mix van meerdere genres, geestige en lange dialogen, vergeten muzieknummers en aangedikte karakters krijgt hij het weer voor elkaar om een taboe onderwerp aan te snijden. Slavernij is een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de VS maar wordt door Tarantino redelijk historisch-maatschappelijk correct neergezet. Iets wat niet iedereen kan waarderen. Het herhaaldelijk voorkomen van het woord ‘nigger’ heeft voor veel ophef gezorgd in de VS en zou te racistisch zijn. Regisseur Spike Lee, bijvoorbeeld, was een uitsproken criticaster. Hoewel het woord pijnlijk is, schotelt Tarantino de kijker niet iets voor wat niet geweest is. Het zou juist hypocriet zijn geweest om blanke slaveneigenaars zoals Candie hun slaven iets anders te laten noemen. Het woord ‘nigger’ krijgt daarnaast een extra lading omdat niet alleen de blanken het woord in de mond nemen, maar ook de slaven zelf. De machtsverhoudingen en spelletjes onderling komen hierdoor beter uit de verf en voegen toe aan de gelaagdheid van het verhaal.

Schare bekende acteurs

Het succes van Tarantino blijkt uit de schare bekende acteurs die in de rij staat om een rol in zijn films te kunnen spelen, hoe klein die rol ook is. Hoofdrolspeler Foxx zet een mysterieuze, gesloten en explosieve Django neer, maar het is de Oostenrijkse Waltz die de show steelt met zijn charismatische voorkomen en zijn droge humor. Ook DiCaprio en Jones spelen de sterren van de hemel en passen perfect in het plaatje dat Tarantino creëert. Hoewel de opbouw van de film sterk is en, onder het toeziend oog van de meester, tot in de kleinste puntjes is uitgewerkt, kent Django Unchained ook een paar kleine schoonheidsfoutjes. Een aantal onnodig lange en soms onsamenhangende scènes zwakken het verhaal hier en daar af, terwijl sommige korte, sterke scènes beter uitgewerkt hadden kunnen worden. De 165 minuten hadden op die manier dik kunnen worden ingekort.

Django Unchained is desondanks toch een film die de moeite waard is om te kijken.  Tarantino maakt er op zijn eigen karakteristieke manier een schouwspel van dat, ondanks de schoonheidsfoutjes en de controverse, van begin tot eind entertaint.