Film / Films

The Fast and the Furious

recensie: The Fast and the Furious

.

Heeft u ooit de film Point Break met Keanu Reeves en Patrick Swayze gezien? Vervang de surfborders door Hot Rod straatracers en voila, je hebt exact dezelfde film in een nieuw jasje.
Enkele truckers worden overvallen door durfallen met snelle wagens. Via een onduidelijke gedachtengang wordt duidelijk gemaakt dat de politie de daders onder straatracers zoekt en ze zenden de jonge aankomende agent Brian undercover. De politie is niet te zuinig, want Brian krijgt de beschikking over een state of the art racewagen.
Je wordt echter niet zomaar als straatracer geaccepteerd: om zich te bewijzen moet hij natuurlijk laten zien wat hij tijdens straatraces waard is. Tijdens zo’n race moet hij het opnemen tegen de gerespecteerde Dominic Tortetto (een rol van Vin Diesel). Als de politie de straatracers wil oppakken zorgt Brian ervoor dat Dominic kan ontsnappen. Zijn auto wordt echter tijdens deze ontsnapping in een drive by shooting gereduceerd tot schroot. Al snel ontwikkelt hij een vriendschappelijke band met de man die eigenlijk hoofdverdachte nummer één is. En omdat elke film een onvermijdelijk liefdesplotje nodig heeft wordt Brian ook nog eens verliefd op de zus van Dominic (Jordana Brewster, bekend uit The Faculty).

~

Voor de raceliefhebber draait reeds Sylvester Stallone’s Driven. Een vergelijking tussen beide films ligt daarom voor de hand. Beide films zijn absoluut niet origineel of realistisch, maar het grote voordeel van The Fast and the Furious is dat de film totaal pretentieloos is waar Driven zich veel te serieus neemt. De film probeert geen diepe karakters of een goed verhaal te vertellen, en dat is wel zo prettig, want in Driven heeft men daar jammerlijk gefaald. Daarom wint The Fast and the Furious het op alle fronten.

Snelle race-scenes, die mooi in beeld worden gebracht, maken de film de moeite waard, die verder weinig memorabel is. Vooral een actrice als Michelle Rodriguez, die in Girlfight liet zien heel wat in haar mars te hebben, wordt jammerlijk weinig gebruikt. Van dialogen en verhaal moet The Fast and the Furious het dus niet hebben. Toch voorspel ik dat de film bij een breed publiek (de film richt zich vooral op jongeren) populair zal worden vanwege de prachtige beelden en de geweldige soundtrack.
Als je naar de bioscoop wilt voor simpel vermaak, dan is The Fast and the Furious dus meer dan geschikt. Persoonlijk had ik liever een onsje meer verhaal in deze film gezien.

Film / Films

eXistenZ

recensie: eXistenZ

The Matrix was in 1999 de grote hype van het jaar. Van de afgelopen tien jaar tot dan toe eigenlijk. Nieuwe, oogverblindende special effects maakte de film tot de blockbuster van het jaar. eXistenZ, in vergelijking met The Matrix een relatief kleine film, volgt een vergelijkbaar principe als The Matrix.

Allegra Geller (Jennifer Jason Leigh) is een spelletjesontwerper, die nu met een nieuw revolutionair systeem op de markt komt. Door middel van een game pod kun je jezelf naar een andere realiteit verplaatsen. Wel virtueel, maar levensecht. Het doel van het spel moet je maar uitvinden naarmate je vordert in het spel. Een ontzettend cool idee, en iedereen die ook maar een beetje interesse heeft in de nieuwste computer games zal smullen bij het principe van eXistenZ.

Geller wordt in het verhaal van eXistenZ het doelwit van een terroristische aanslag wanneer zij het spel demonstreert voor een groep mensen. Ze weet samen met beveiligingsagent Ted Pikul (Jude Law) te ontsnappen en samen vluchten ze van deze terroristische groepering. Geller weet Pikul al snel te overtuigen dat hij ook aan eXistenZ moet geloven. En samen gaan zij het spel spelen. Vanuit hier wordt het allemaal zeer verwarrend en de verhaallijn die in het begin werdt gevolgd schijnt niet meer zo belangrijk te zijn. De film focust zich nu meer op het spel en zijn karakters, eigenlijk de essentie waarop de film is gebaseerd.

De hoofdpersonages bevinden zich nu in een spel waarvan ze het doel niet weten, en zijn compleet losgekoppeld van de realiteit. Naarmate de film vordert zijn de personages zo in de war, dat ze af en toe niet meer weten of ze zich in de realiteit bevinden of in het spel. Niks is meer zeker, en ondertussen vreest Geller nog steeds voor haar leven.
Als de film beëindigd is zit je nog tien minuten naar het scherm te staren over wat er nu precies in het laatste kwartier gebeurd is, en hoe jijzelf, de kijker, zo op het verkeerde been bent gezet de hele film door.

Dit is hoe films gemaakt moeten worden. Spannend, complex, een uitstekend script, en een geweldig einde. De film komt langzaam op gang, de eerste 30 minuten kunnen dan ook redelijk saai zijn, maar daarna komt de film goed op snelheid en zit je een uur lang zeer geboeid te kijken.

Natuurlijk is eXistenZ niet zo’n spektakelstuk als The Matrix, maar toch is de film zeer geslaagd qua verhaallijn en principe. Heel erg goed bedacht, en zeer goed uitgevoerd.

Film / Films

Erin Brockovich

recensie: Erin Brockovich

Steven Soderbergh is niet alleen één van de hardstwerkende regisseurs van Amerika, hij is ook één van de origineelste; hij heeft niet één vaste stijl, maar wisselt oortdurend van benadering. Zo bestaat Out of Sight voor een groot deel uit flashbacks en -forwards, is The Limey gefilms in een gritty jaren 60-stijl en is Erin Brockovich “gewoon” een lineair verteld en waargebeurd verhaal over een vrouw die op een groot milieuschandaal stuit. “Een menselijk verhaal als dit behoeft geen jumpcuts en flitsend camerawerk,” moet Soderbergh gedacht hebben toen hij aan Brockovich begon.

Julia Roberts is Erin Brockovich, een vrouw die weinig gelukt heeft in het leven: twee huwelijken, evenzoveel scheidingen, geen baan en een auto-ongeluk op de koop toe. Dit laatste brengt haar in contact met een advocaat (Albert Finney), bij wiens kantoor ze als assistent mag gaan werken. In deze rol ontdekt ze dat een groot bedrijf al jaren stelselmatig het grondwater van een klein plaatsje aan het vervuilen is. Ze duikt bovenop de zaak en weet er uiteindelijk een enorme schadeclaim voor de bewoners uit te slepen.

Julia Roberts is perfect in de rol van Erin: de warmte, humor en echtheid waarmee ze haar speelt is aanstekelijk en het houdt de film boeiend. Steven Soderbergh blijkt ook zonder technische hoogstandjes een overtuigende film neer te kunnen zetten en daarmee is zijn kwaliteit weer eens bewezen. Erin Brockovich is op dit moment een groot succes in Amerika, het eerste voor Soderbergh, die op dit moment alweer bezig is met twee films: Traffic, over drugskoeriers, en de remake Ocean’s Eleven, waarin zoveel sterren mee gaan spelen dat je je ogen bijna niet gelooft.

Film / Films

Enemy at the Gates

recensie: Enemy at the Gates

.

Iedere oorlog heeft zo zijn helden, althans ze zijn tot helden gebombardeerd. De meeste van deze helden zijn allang vergeten. Van sommige kunnen we nog een geweer of kledingstuk terugvinden in een museum, of er duikt er weer eentje op in de vorm van een boek of film. De held krijgt zo toch nog zijn postuum eerbetoon.
In Enemy at the Gates is de heldenrol weggelegd voor Vassali Zaitsev (Jude Law). Hij is eigenlijk een herder uit de Oeral waar zijn grootvader hem wolven leerde schieten. Wanneer tijdens een Duitse invasie Vassali een paar hoge Duitse militairen doodschiet, wordt dat opgemerkt door de politieke officier Danilov (Joseph Fiennes). Deze verplaatst Vassali naar de scherpschuttersgarde. Daarmee zijn we meteen bij het beste van de film aanbeland.

Met deze gegevens wordt de roemvolle carrière van Vassali in gang gezet. Bij elke Duitser die hij doodschiet groeit het Russische zelfvertrouwen. Ondanks dat hij voorpaginanieuws wordt, groeit zijn eigen zelfvertrouwen niet mee. Wanneer de Duitsers de aristocratische majoor König (Ed Harris) uit Berlijn laten overkomen om Vassali Zaitsev te laten vermoorden, zijn we meteen bij het beste van de film: de acteurs zijn erg goed in hun rol. Jude Law is zowaar geloofwaardig als Rus en Ed Harris is een uitstekende mof. Beiden spreken gewoon Engels, maar dat is verder niet storend.

~

Was het hier bij gebleven dan was er sprake geweest van een goed gemaakte en spannende oorlogsfilm. Maar Jean-Jacques Annaud (Seven Years In Tibet, The Name of the Rose) maakt er zoals zo vaak weer teveel van.
Ten eerste moet de romantiek een plaats krijgen, en wel op het niveau van lik-m’n-vestje. Bovendien wordt er een vaderlandslievend jongetje ten tonele gevoerd die de geneugten van het Derde Rijk krijgt voorgeschoteld.

Dat de persoonlijke relaties intiemer worden uitgebeeld is wat mij betreft geen bezwaar. Maar in Enemy at the Gates krijgen deze een merkwaardige, quasi-filosofische inslag. Zowel het nazisme als marxisme blijken niet naar behoren te werken; de ideologieën sneuvelen, zij het slechts op persoonlijk niveau. Deze lijn moet dan door worden getrokken naar de oorlog als geheel. Dit is een grote misser, wat de film iets hypocriets geeft.

Enemy at the Gates schijnt gebaseerd te zijn op ware gebeurtenissen, maar gezien de inhoud van de film heb ik daar zo mijn twijfels bij. Enemy at the Gates is met een budget van 70 miljoen dollar de grootste Europese filmproductie tot nu toe. De film werd volledig opgenomen in Duitsland. Ondanks dat dit een Europese productie is, lijkt de film meer op een Hollywoodproduct. Desalniettemin valt er genoeg te beleven in deze film; cinematografisch is het een lust voor het oog, de acteurs zijn goed gecast en leveren prachtige rollen af.
Enemy at the Gates mag dan niet in alle aspecten een geslaagde film zijn, maar is een bezoek wel degelijk waard.

Film / Films

The Emperor’s New Groove (Keizer Kuzco)

recensie: The Emperor's New Groove (Keizer Kuzco)

Al sinds jaar en dag ben ik een enorme fan van Disney. Elk jaar lees ik meer negatieve reviews over hun onoriginele animaties, hun slappe verhaaltjes, de overbodige sidekicks, de crappy liedjes en de kinderachtige toon. En hoewel het me niet licht af gaat, moet ik elke recensent gelijk geven. Sinds The Lion King (1994) gaat het bergafwaarts, maar ik blijf stug volhouden dat elke film een juweeltje op zich is. Zelfs Pocahontas en zelfs The Hunchback of the Notre Dame.

emperorsnewgroove1.jpgDat ik The Emperor’s New Groove een leuke film vind zal dan ook geen verrassing zijn. Maar ik zeg dit niet omdat ik alle Disneyfilms goed vind. Dit is nu eens geen film over twee geliefden die elkaar pas kunnen krijgen nadat ze hun innerlijke vooroordelen hebben overwonnen, maar een buddy-movie met een enorm gevoel voor humor. Disney kopieert zichzelf schaamteloos door scènes en personages uit elke mogelijke andere animatie te jatten en de film, noch zichzelf, serieus te nemen.

Keizer Kuzco is een despoot die op een dag bedenkt dat hij een Kuzcotopia gaat laten bouwen op een heuveltop. Dat is jammer voor het Sneeuwwitje-huisje van het boerengezinnetje dat daar woont. ‘Die Kuzco krijgt zijn trekken nog wel thuis’ denk je, -want het is tenslotte moraalridder Disney aan het woord- maar dat gebeurt nu eens niet. Het verwende kereltje wordt door zijn gemene raadsvrouwe Yzma (scary beyond reason) veranderd in een lama, wordt gered door de boer Pacha wiens huis hij gaat verpletteren en alles komt weer goed. Niks geen straf voor zijn arrogante, hooghartige houding. En dat kasteel bouwt hij wel op een andere heuveltop en. Op de heuvel van boer Pacha fluiten toch geen vogeltjes.

~

Kuzco ziet eruit als een Inca-versie van Aladdin en gedraagt zich als de jonge Simba. Wijze raadsvrouwe Yzma speelt Jafar, en lijkt verdacht veel op de drie lotsbestemmingen uit Hercules en op Cruella de Vil. Hulpje Kronk is de domste en meest sympathieke hulp-slechterik die je ooit hebt gezien en Patrick Warburton (ook de stem van de fameuze Tick) verdient alle lof.
Redding van de film is niet alleen het gebrek aan serieuze ondertoon, maar ook de cartooneske tekenstijl. Achtergronden zijn bewust simpel en er scieten geen ‘over the top’ computerliaan- en boomslingersessies zoals in Tarzan voorbij. De grappen zijn enorm gevat en hebben soms niet eens meer iets met de film te maken. Beste scène is ongetwijfeld de naderende ontknoping, waar Kuzco en Pacha plotseling Yzma en Kronko in het kasteel tegenkomen:

Kuzco: No! It can’t be! How did you get back here before us?
Yzma: … huh? How did we, Kronk?
Kronk: Well, you got me. By all accounts, it doesn’t make sense.

Ga deze film zien! Hij draait alleen in kindermatinees, wat erg jammer is, maar ook een zaal vol piepende, lachende kindjes moet je tenminste één keer in je leven meemaken. Voor Atlantis (komt in november) houd ik mijn hart vast, maar met The Emperor’s New Groove levert Disney dit jaar tenminste één geslaagd werkje af.

Film / Films

Down

recensie: Down

.

De Lift uit 1983 is, of je het nu leuk vindt of niet, een mijlpaal in de Nederlandse filmgeschiedenis. Het was de eerste speelfilm van Dick Maas en hij was de eerste die in Nederland een “Amerikaanse” film maakte, met suspense in plaats van spruitjeslucht, een actierijk plot en gelikte cameravoering.

Bijna twintig jaar later blijkt dat er nog niets is veranderd aan Maas’ aanpak: suspense, actie en camerawerk zijn nog steeds de sterkste drie punten in Down, de Engelstalige remake van De Lift – en helaas blijft het daar ook bij.
Het verhaal van de monteur die te maken krijgt met een moorddadige lift is verplaatst naar het fictieve Millennium Building in New York (“102 floors, 72 elevators”). De film begint veelbelovend, met een fantastisch helicopter-shot dat begint boven het water van de Hudson en eindigt in close-up op twee beveiligingsagenten die de verrekijkers op de wolkenkrabber gebruiken om te kijken hoe Peer Mascini (in de eerste van tenminste drie Nederlandse cameo-rolletjes) een beurt krijgt van twee hoertjes.

~

Na een onweersbui beginnen de liften in het gebouw kuren te vertonen. De eerste slachtoffers zijn – met typische Maas-ironie – een paar hoogzwangere vrouwen die terug komen van zwangerschapsgymnastiek. De volgende paar “ongelukken” (de onthoofding, de blinde man) komen rechtstreeks uit het origineel en in deze scènes blijkt weer dat Maas een uitstekend talent heeft voor actie en suspense. Een stuk slechter is het gesteld met de manier waarop hij zijn acteurs regisseert: het grootste gedeelte van de cast brengt de dialogen alsof ze een pond gehakt bestellen bij de slager. Enige uitzonderingen zijn Dan Hedaya, die eigenlijk nooit echt slecht is en hoofdrolspeelster Naomi Watts, die niet alleen erg mooi is, maar meer talent heeft dan ze in Down kwijt kon. (Misschien mag het later dit jaar wel in David Lynch’ Mulholland Drive.)

Ik kijk altijd uit naar de nieuwe film van Dick Maas, maar tenzij hij zijn zwakke punten weet te verbeteren, zullen de resultaten altijd wel teleurstellend blijven.

Film / Films

Crouching Tiger, Hidden Dragon

recensie: Crouching Tiger, Hidden Dragon

Een legendarisch zwaard geeft in Crouching Tiger, Hidden Dragon aanleiding tot spannende avonturen in beeldschone landschappen, ingehouden romantiek en een paar van de meest spectaculaire gevechten aan deze kant van The Matrix.

~

Alles begint met de held en krijger Li Mu Bai (Chow Yun-Fat), die na lange meditatie op een bergtop tot verlichting is gekomen en besloten heeft het vechtersbestaan op te geven. Hiertoe doet hij afstand van zijn legendarische zwaard Het Groene Lot, dat prompt gestolen wordt door een mysterieuze gevechtskunstenaar, op wie de zwaartekracht geen vat lijkt te hebben: er wordt tegen muren omhoog gelopen, over daken gesprongen en schoppen uitgedeeld die normaal alleen met behulp van trampoline en een stel heliumballonnen uitgevoerd zouden kunnen worden.

~

De rest van het verhaal heeft in feite weinig meer om het lijf dan de zoektocht naar het zwaard en de gebeurtenissen die daaruit voortvloeien, maar de simpelheid van het verhaal wordt ruimschoots goedgemaakt door de oogverblindende cinematografie van Peter Pau en de gevechtschoreografie van Yuen Wu Ping, die datzelfde voor The Matrix deed. Zowel de acteurs als regisseur Ang Lee (bekend van uiteenlopende films als Sense And Sensibility, The Ice Storm en Ride With The Devil) lijken enorm veel plezier te hebben gehad bij het maken van deze film.

Alhoewel Crouching Tiger, Hidden Dragon niet het non-stop actiespektakel is dat sommige publicaties doen voorkomen, is het toch een virtuoos gemaakt en gewoon heel mooi sprookje, waarvan sommige scènes dagen later nog steeds door je hoofd spoken.

Film / Films

Coyote Ugly

recensie: Coyote Ugly

.

~

Het eerste wat opvalt tijdens Coyote Ugly is dat de film eigenlijk anders is dan de indruk die de trailer geeft.
Daar waar de trailer snel, leuk en humoristisch is en veel verwachtingen schept, is de film redelijk voorspelbaar en gewoon.

Het verhaal dat verteld wordt vanuit het perspectief van de hoofdpersoon gaat eigenlijk gewoon over het leven: “Wat moet ik ermee, wat wil ik en als ik besloten heb wat ik wil, doe ik het ook”; en zoals een goede feelgood-movie behoort te zijn (want dat is het, ook al is er duidelijk aan gewerkt om ook de tegenslagen van het leven te verwerken) gebeurt het ook allemaal zoals we het het liefste zien.
Is dit het einde van het verhaal?

Toch niet. De film is allerminst een slecht of saai product, en zeker als je kijkt naar wat producent Bruckheimer de afgelopen tijd heeft geproduceerd is dit een uitschieter. De rollen zijn goed gespeeld, vlot en de persoonljkheden hebben karakter.

Het verhaal gaat over een meisje van het platteland die het helemaal wil gaan maken in de grote stad (New York) als songwriter maar ze ontdekt daar dat je er toch wat voor moet doen om werk te krijgen. Zo gaat ze bijvoorbeeld naar een platenmaatschappij met de vraag, “Kan ik even met Whitney of Mariah praten?”.
Ook ontdekt ze dat niet al haar verwachtingen van het leven in de stad uitkomen. Ze moet nodig gaan werken om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien en belandt zo heel toevallig als dansende en zingende serveersteer in de bar Coyote Ugly.

coyote002a.jpgOndanks het nogal vrij voorspelbare en tegelijk geidealiseerde verhaal heeft de film ook een aantal pluspunten: de ‘uithangborden’ van de film (en de trailer): feest, lekkere meiden, girl power en nog een keer feest, zijn weliswaar aanwezig maar blijven het verhaal trouw. Het is duidelijk om zo een moraal (als je het zo al kan noemen) te tonen: het relativeren van dingen en het-doen-wat-jij-wilt (ook al gaat het soms niet goed) staan duidelijk centraal in de hele film.

Dit kan zeker als een pluspunt worden beschouwd: de film is goed opgebouwd en verzuipt niet in het eigen feestgedruis. Aan de andere kant is het verhaal niet echt realistisch en loopt alles eigenlijk als in een sprookje, inclusief duidelijk ingebouwde tegenslagen.

De muziek in de film is in een goed bijpassende stijl en de overgang van de folk-stijl naar een meer urban sound is zeer typerend. Alleen jammer dat de echte zangeres van de prachtige nummers die Violet zingt niet zelf de hoofdrol kon spelen. Haar aandeel is erg klein, op de site wordt haar naam niet eens vermeld. Alleen op de aftiteling is te zien dat het LeAnn Rimes is, die ook in Con Air de titelsong deed.

Film / Films

Costa!

recensie: Costa!

.

Veel zuipen en neuken, dat is de bedoeling van de duizenden hitsige mensen die jaarlijks afreizen naar Salou. Een paar weken leven in een droom, althans dat is wat discotheekeigenaar Ian (Victor Löw) zegt tegen zijn proppers. Een droom die Salou heet, ja echt waar! Rens (Daan Schuurmans) is een van die proppers. Hij mislukte op de middelbare school en is zodoende glazenwasser geworden. Misschien is Salou voor een glazenwasser wel een droom; in het buitenland gewoon in het Nederlands je bal gehakt kunnen kopen, zelfs met Nederlands geld. Wie de schoen past trekke hem aan!

Rens moet leuke meisjes en jongens ronselen voor de discotheek Costa. Iedere avond danst Rens daar met zijn mede proppers en sleept elke avond een nieuw gewillig meisje mee naar huis. Busladingen heeft Rens er al afgewerkt, het gaat goed met Rens. Hij is goed bevriend met zijn collega Frida (Katja Schuurman). Frida was ooit de boulevardslet van Salou, maar nu is ze op zoek naar een maatje… ja ook in Salou kun je volwassen worden!

~

Rens, Frida en de rest van de proppers zijn ook nog in een strijd verwikkeld met proppers van de concurrerende discotheek Empire. De proppers van Empire zijn gevaarlijke cocaïne snuivende klootzakken. De kleding maakt dat ook duidelijk: de Empire proppers in het zwart en onze helden gehuld in maagdelijk wit. De strijd is er ook eentje die er mag zijn, namelijk wie wint de MTV dancecontest. Wordt het Empire of toch Costa?

In dit circus moet ook nog plaats gemaakt worden voor romantiek en liefde. Gelukkig is Janet (Georgina Verbaan) tegen de wil van haar zus meegekomen naar Salou. Janet is een buitenbeentje; ze heeft geen vriendinnen, is onhandig, slijt haar dagen met het luisteren naar songfestivalliedjes en moet ook nog eens schijnbaar lelijk voorkomen. Janet mag niet mee naar disco, toch gaat ze natuurlijk stiekem achter haar zus aan en beland zodoende in Costa.

Wanneer Rens en Frida hun dansjes vertonen laat de klunzige Janet alle drankjes vallen. Janet wordt door iedereen genegeerd… arme Janet. Maar dan gebeurt het… Frida gaat bij een van haar kunstjes door haar enkel… Rens kijkt eens rond… en jawel hij trekt Janet op het podium. Rens wil het eigenlijk niet toegeven, hij is meteen verliefd. Hij wordt pas bewust van zijn gevoelens voor Janet op het moment dat hij geen plezier meer kan beleven aan een triootje met twee bloedmooie meisjes. Iedereen misgunt Janet haar plezier en probeert het voor haar te verprutsen. Frida wordt gemeen en probeert Rens voor haarzelf te winnen. Gelukkig komt alles wel goed. Rens zegt dan ook met heel veel genegenheid dat zij wél langer dan één nacht bij hem mag blijven! Janet en Rens zullen voor altijd bij elkaar blijven.
Alles wordt nog mooier, onze voormalige boulevardslet Frida blijkt lesbisch te zijn en gaat ervandoor met de zus van Janet!

Costa is een ongelooflijk slechte B-film. De hele film zit volgestouwd met uitgemolken clichés. Ik heb in deze film de slechtste oneliners ooit gehoord. Alles ziet er hopeloos amateuristisch uit. De dansscènes konden zo opgenomen zijn in een boerendiscotheek, de gevechtsscène is domweg te triest voor woorden en de grappen zijn waardeloos. Kortom: Costa is in alle opzichten een mislukte en bovenal domme film.
Ik zou dan ook alleen glazenwassers aanraden naar deze film te gaan

Film / Films

Chocolat

recensie: Chocolat

Het ingeslapen Franse dorpje Lansquenet wordt wakkergeschud door de komst van Vianne Rocher (Juliette Binoche) en haar dochtertje Anouk. Vianne begint tot grote opschudding van de conservatieve dorpelingen een chocolaterie.

De burgemeester “Comte de Reynaud” van het dorp is daar niet blij mee. In zijn dorp heerst een zuivere christelijke moraal waar niet mee gespot dient te worden. In Vianne ziet hij een godslasterlijke vrouw die grenst aan het hekserige. Haar chocolaterie doorbreekt de eeuwenlange lijn van een doortimmerd patriarchaat. Als het aan de Comte de Reynaud ligt vertrekt Vianne zo snel mogelijk uit zijn dorp, hij wil haar daarmee wel een handje helpen…

~

Ondanks de tegenwerkingen van de Comte blijft Vianne vechten voor haar plaats in de gemeenschap. De burgermeester roept op tot een boycot tegen Vianne; in zijn dorp geen alleenstaande moeder die bovendien tornt aan zijn gezag. Onder het Credo “Boycot Immorality” hoopt hij Vianne zo snel mogelijk uit zijn dorp te verdrijven.

Al gauw komen de dorpelingen achter de betoverende werking van Vianne’s chocolaatjes. Het begint er op te lijken dat Vianne voor elk kwaaltje en verborgen verlangen wel een chocolaatje heeft. De mensen worden spraakzamer en de liefde tussen man en vrouw wordt zowaar weer erotisch getint.

Wanneer er een stel zigeuners het dorp bezoekt lijkt het eind zoek. Vianne valt voor de charmante Roux (Johnny Depp). Vianne en Roux symboliseren ze een vorm van vrijheid die de stugge dorpelingen niet kennen. Samen met de magische werking van de chocolade komt er een golf van individualisering op gang. Ze worden geconfronteerd met vrijheden die ze nooit hebben gehad. Zelfs de burgermeester valt uiteindelijk voor haar chocola.

~

Op 25 maart worden de Oscars voor de 73ste keer uitgereikt. Chocolat is voor vijf Oscars genomineerd, waaronder beste film, beste actrice en beste muziek. Naar alle waarschijnlijkheid zal Chocolat niet de prijs voor beste film noch die voor beste actrice krijgen. Waarvoor Chocolat wat mij betreft wel een Oscar mag krijgen is de prachtige soundtrack van Rachel Portman. De warme sympathieke muziek geeft Chocolat de juiste toon en charme die deze film tot een heerlijke verademing maakt.

Chocolat is alweer de twintigste film van Lasse Hallström (My Life As a Dog, What’s Eating Gilbert Grape en The Cider House Rules). Hallström heeft met Chocolat een zeer charmant fabeltje gemaakt; De alleenstaande vrouw die met haar persoonlijkheid en chocola de vrijheid en geluk genereert van vele anderen. Het is geen film geworden waar je nou plat voor valt, maar is in alles wel een zeer aangename film. De acteurs zijn allemaal lichte karikaturen en buiten dat allen keurig uit. Charmante humor en romantiek zorgen samen voor een sfeervolle gezellige film waarin je je even gelukkig waant.