Leuker is het evenwel om de Godspeed-sound aan den lijve te ondervinden. Voor de lezers die geen geld, zin of bandbreedte hebben om muziek van Godspeed te kopen of te downloaden voordat ze weten waar ze aan beginnen, heb ik het volgende experiment bedacht:

Ga in gedachten op de rails van een spoorlijn staan. In de verte komt er een trein aan. Minutenlang wordt het geluid harder en harder, totdat je er niet meer tegen kunt; je trommelvliezen trillen bloedend je oren uit, je knijpt je ogen dicht in de hoop dat je daarmee het aanstormende monster kunt laten verdwijnen, nog een paar seconden en je schreeuwt het uit van angst en – vooral – pijn.

En dan is het stil.

Naast de piep in je oren hoor je de wind weer, en een vogeltje dat vrolijk fluit. Maar het is maar voor even: daar is het geluid van de trein weer, nog harder en nog verschikkelijker dan daarvoor, het lijken er wel twee! Voordat je het beseft is hij al bij je, raast over je heen met een bloedgang van tweehonderd kilometer per uur en sleept je minutenlang mee totdat je gebroken en bebloed met je voet achter een biels blijft haken.

Halfdood krabbel je overeind, blij dat je maar half dood bent. En dan komt langzaam het verschikkelijke besef bij je op dat je het lekker vond.

Skinny Fists is subtieler en minder intens dan zijn beide voorgangers, maar dat betekent niet dat het een slecht album is – integendeel. De vier tracks op de CD hebben een gemiddelde speelduur van ruim twintig minuten (vier volle LP-kanten) en bestaan zoals gewoonlijk uit lange melodische, instrumentale nummers die vanuit een langzaam begin met violen en celli naar een overdonderende climax toewerken, waarbij tenminste twee drummers, drie gitaristen, een bassist en een glockenspiel-ist worden ingezet. Daartussenin hoor je stukken interview met religieuze fanatici, opnames uit supermarkten, Franse kinderliedjes en oude herinneringen aan het Amerikaanse pretpark Coney Island.

Fans die bekend zijn met het live-werk van Godspeed zullen verschillende tracks herkennen en blij zijn dat World Police, het beste nummer van de band (en daarmee één van de beste nummers allertijden), eindelijk in een studioversie wordt uitgebracht, hier als onderdeel van de track Static.

Skinny Fists bevat een paar van de mooiste melodiëen van de band ooit en de algemene toon is iets vriendelijker en iets minder confronterend dan de vorige werken. Voor de mensen uit de eerste alinea is Skinny Fists dan ook een uitstekend album om in de wereld die “Godspeed” heet te stappen.

Kent u dat gevoel? U wordt ’s ochtends wakker en kunt na enige filosofische gedachten eigenlijk geen enkele zinnige reden verzinnen om op te staan. U besluit toch maar, hoewel met krampachtige tegenzin, het voorbeeld van de gemiddelde Nederlander te volgen, trekt de gordijnen open….Regen! Vrees niet, dames en heren. Met het album Day For Night kunt u een pestbui echt goed tot z’n recht laten komen.

Een Canadees vijftal uit Kingston, halverwege Toronto en Montreal, opgericht in 1983. Een groep die in interviews veelvuldig beweert de muzikale inspiratie opgedaan te hebben na het beluisteren van The Rolling Stones en Creedence Clearwater Revival. Een uitspraak die ik tot op de dag van vandaag nooit begrepen heb. Toegegeven, de wortels van de zompige rock van The Tragically Hip liggen onmiskenbaar in het verleden. Tot zo ver snap ik bovenstaande uitspraak, maar Gordon Downie (vocals), Paul Langlois (gitaar/vocals), Bobby Baker (gitaar), Gord Sinclair (bass) en John Fay (drums) doen niet aan nostalgische herhalingsoefeningen. Sterker nog, The Hip bewijst dat de ‘rock and roll’ eindeloos gerecycled kan worden, zonder uitgesleten paden te bewandelen.

Zo op het eerste gehoor is The Tragically Hip een ‘leuk bandje’, dat geen noemenswaardige muzikale potten zal breken. Grootste troef van de groep is dan ook de zeer bevlogen zang van Downie, in combinatie met teksten die door merg en been gaan. Het nummer Inevitability Of Death, op het eerste gezicht niet erg optimistisch ogend, bestaat slechts uit ‘zie-de-toekomst-zonnig-in-teksten’ als ‘we don’t go to hell, just our memories do’. Het zonnige karakter van deze tekst zal echter, na een aantal keer beluisteren, steeds meer in twijfel getrokken worden. De rest van Day For Night bevat uitsluitend weinig opbeurende teksten, die de ware levensgenieters te denken geven. In dit kader zijn de nummers Nautical Disaster en Scared absoluut de beste in hun soort.

The Tragically Hip is, zoals oprechte muzikanten menen te moeten zijn, een echte ‘live-groep’. De groep komt ‘op de planken’ meer bevlogen over dan in de studio. Het glorieuze optreden op Pinkpop ’91 is een sprekend voorbeeld hiervan. Een eigenschap die eigenlijk alleen de ‘groten der aarde’ kenmerkt. Toch is het studio-geluid van Day For Night eveneens absoluut de moeite van het beluisteren waard. Een album dat sterk in elkaar steekt, indrukwekkend, eigenzinnig, zelfverzekerd en daardoor terecht de internationale aandacht trekkend. Maar het meest tot de verbeelding sprekend zijn de intelligente, doch doemdenkende teksten. Zegt u nu zelf, een rothumeur komt pas goed tot z’n recht als u er anderen in kunt betrekken. Dus mijn tip voor een depressieve bui: come trip with The Hip, maar de volumeknop wel op 22 of hoger.

Was het niet in de zomer van ’97? Diploma net op zak, korte broek en t-shirt mee en op weg naar het onbekende. Waterdichte reisverzekering afgesloten en toch werd mijn hart gestolen. Niet door dat ene meisje uit het Overijsselse Ommen, maar door ‘de nieuwe’ van de uit Santa Barbara afkomstige groep Toad the Wet Sprocket.

Op de cd Coil laten voormannen Glen Phillips en Todd Nichols (beide vocals en gitaar), bijgestaan door hun trouwe tweevoeters Dean Dinning (bass) en Randy Guss (drums), zich van hun beste kant horen. En terecht, want het evenaren van voorganger Dulcinea (’94) vereist een absolute winners-mentaliteit. Toad levert met Coil een album af dat staat als een huis. Met de luchtige, zeer toegankelijke gitaar-muziek van de openingsnummers Whatever I Fear, Come Down en Rings, in combina-tie met het hartver-warmende stemge-luid van Phillips en Nichols, geeft het kwartet een geniaal visitekaartje af. Deze nummers worden gevolgd door artistieke meesterwerk-jes als Dam Would Break en All Things In Time, die zowel qua muziek als tekst meer diepgang hebben. Iets minder zomers, maar deze kunststukjes promoveren de ‘Kunst van het luisteren naar Muziek’ tot doodeenvoudig genieten.

Zoals iedere uitzondering een regel bevestigt, zo heeft iedere briljante cd wel een of twee lelijke eentjes in het assortiment. Eerlijk is eerlijk; de nummers Desire en Little Buddha zijn, voor de reeds verwende luisteraar, echte tenenkromers. Het behang begint spontaan van de muren te krullen bij het horen van deze ‘hoofdpijn-hits’. Toch mag dit vreemdelingenlegioen, in vergelijking met de rest van de cd, de muzikale feestvreugde niet derven. Een nummer als Dam Would Break doet mij keer op keer verbazen over het feit dat deze groep internationaal nooit is doorgebroken. Het in 1999 opgeheven gezelschap is in Nederland niet verder gekomen dan een beschei-den hitje in de vorm van Walk On The Ocean (’92), afkomstig van het album Fear. Maar ook in de VS heeft Toad nooit de erkenning gekregen, waar de groep zonder twijfel recht op heeft.

Muziekliefhebbers aller landen, verenigt u! Doe uw vrienden, bekenden en huisgeno-ten een plezier en volg mij in mijn missie om de hele wereld Toad the Wet Sprocket aan te prijzen.