~
Waarom is Davilex destijds begonnen met games in een moeilijk marktgebied als Nederland?
Davilex is begonnen met het maken van boekhoudkundige programma’s. Dit was heel succesvol, en Davilex is dan ook marktleider dat gebied. Toen is er op een gegeven moment de keus gemaakt om ook een ander soort producten op de markt te brengen, special interest producten zoals wij die noemen. We begonnen met de Red Cat, een serie educatieve games voor kinderen. Red Cat was heel succesvol in Nederland omdat het één van de eerste kinder-programma’s was die in Nederland werden gemaakt. De meeste programma’s voor kinderen worden in Amerika gemaakt, en dat sluit vaak totaal niet aan op het Nederlandse basisonderwijs, iets wat bij ons wel het geval was.
~
In 1997 is
A2 Racer op de markt gekomen, en dat was zo’n succes dat de games-afdeling van daaruit verder is gegroeid. Terwijl onze boekhoudkundige programma’s vooral op de Nederlandse markt gericht blijven, is de afdeling games steeds verder geïnternationaliseerd. Zo hebben we in Duitsland
Autobahn Racer uitgebracht, en dat was ook een ontzettend succes. We hebben er meer dan 300.000 stuks van verkocht, en het spel heeft jaren in de charts gestaan, later ook als budget-titel. Vervolgens hebben we in Engeland
London Racer uitgebracht. De verkoop daarvan heeft diverse records gebroken, dus komen we binnenkort met
London Racer 2. Mensen vinden het nu eenmaal leuk om door hun eigen stad te rijden, en bekende dingen te zien. In Frankrijk zijn we begonnen met
Paris-Marseille Racing. Ook dit spel krijgt door zijn succes een opvolger. Frankrijk is wel meer een console-land, dat zie je omdat de Playstation-versie het beter heeft gedaan. Dus binnenkort komen wij met een Playstation 2-versie. Europe racing was ons eerste internationale product. Per land zoeken we een distributeur. Zo hebben we in Amerika en Frankrijk met Infogrammes gewerkt, in de Benelux doen we het zelf.
Wat is de voornaamste doelgroep van Davilex?
Davilex mikt op de massaconsument, dus niet de hardcore gamer. Zeg maar vaders die thuis een PC hebben staan, daar hun boekhouding op doen, en af en toe een leuke game willen spelen. En natuurlijk hun kinderen vanaf een jaar of twaalf, voor wie onze titels betaalbaar zijn. Wel zie je dat die groep massaconsumenten en hardcore gamers steeds meer naar elkaar toegroeien. Heel veel mensen hebben tegenwoordig een Playstation, of komen wel eens op het Internet en lezen daar een recensie. Games zijn dus niet meer alleen voor freaks en hardcore gamers. Hierdoor wordt de markt wel steeds veeleisender. Maar we geloven nog steeds dat een hele grote groep consumenten is, die niet met een slaapzak voor de Free Record Shop gaat liggen [Youri kijkt schuldbewust] als er een nieuwe titel uitkomt.
Recente onderzoeken wijzen uit dat er weinig games zijn die zich specifiek op meisjes richten. Doet Davilex iets in die richting?
Er is wel veel over nagedacht, en ook onderzoek naar gedaan, maar het is erg moeilijk. Jonge meisjes zijn vaak nog wel geïnteresseerd in computergames, maar dan worden ze een jaar of twaalf en verliezen ze die interesse. Onderzoek heeft uitgewezen dat meisjes erg geboeid zijn door interactie. Internet is daarom wel een medium dat erg geschikt is voor meisjes omdat ze dan die interactie krijgen. Als je een license als Barbie hebt, dan heb je nog een kans omdat dat bekend is. Maar vanuit het niets, met zo’n moeilijke doelgroep, is het heel moeilijk om de formule te vinden om die meisjes weer achter die PC te krijgen. Er zijn wel steeds meer vrouwelijke gamers. Maar vrouwen vinden een fantasy game vaak interessanter dan bijvoorbeeld een bloederige first person shooter.
Over first person shooters… een ander product van Davilex mikte ook op herkenbaarheid van de speelomgeving: AmsterDOOM. Krijgt dit spel nog een vervolg?
Het spel is nog te krijgen, maar het heet tegenwoordig Amsterdam Monster Madness. Het was eigenlijk een heel moeilijk product. We dachten een first person shooter te maken, normaal toch voor hardcore gamers, maar dan gericht op de massamarkt. Maar het blijkt dat je de massamarkt daarmee bijna niet bereikt, alleen al door de uitstraling van zo’n pakket. First person’s hebben vaak de uitstraling dat je bij een soort genootschap moet horen, alleen al om te weten hoe je het spel moet spelen. AmsterDOOM heeft daar heel erg onder geleden. Door een andere titel en een duidelijkere verpakkingen hebben we geprobeerd aan te geven dat het meer fun is dan andere soortgelijke producten, en nu loopt het product weer redelijk.
Komt er dan ook nog bijvoorbeeld een Rotterdam Monster Madness?
Er staan geen nieuwe Monster Madness-titels in de planning, we zijn ook gestopt met voetbalgames. In de toekomst zullen we nog light entertainment producten zoals de nationale IQ test uitbrengen, maar de focus is nu echt op race games, waar we dan een adventure stuk aan zullen toevoegen, met missies en dergelijke.
Jullie ontwikkelen alles, bijvoorbeeld 3D engines zelf?
Nee, we hebben een bestaande engine gekocht, en daar verder aan gewerkt. Zo kunnen we ‘m aanpassen aan onze behoeftes.
Verder hebben jullie enkele management games op de markt gebracht: Rockband Tycoon
en Casino Tycoon.
Die maken we niet zelf. Ze zijn gemaakt door PAN Interactive en Monte Cristo, en die geven wij voor hen uit in Nederland. Het is een mooie manier om te focussen op wat we het beste kunnen, racegames, maar toch wat verschillende genres uit te brengen. Voor wij de nodige knowhow in huis hebben om dergelijke games zelf te maken ben je al weer een paar jaar verder.
Een tijdje terug kwam Davilex met het nieuws dat ze de licentie voor Knight Rider
hadden gekocht. Hoe is dit tot stand gekomen?
~
Er is op een gegeven moment gebrainstormd door een aantal mensen hier over wat een leuke licentie zou zijn. Toen zijn we uitgekomen bij
Knight Rider. Vervolgens hebben we Universal benaderd over de mogelijkheden om een game te maken, en zijn we tot een overeenkomst gekomen. Dit spel zal wereldwijd gepubliceerd worden.
We waren lichtelijk verbaasd dat een in de VS relatief onbekend bedrijf als Davilex aan zo’n mooie licentie kon komen.
We hebben eerst een ontwerp gemaakt voor de game, en dit aan Universal getoond. We hebben ze uitgelegd wat voor game we voor ogen hadden, en daar waren ze enthousiast over.
Heeft dit alles ook te maken met het feit dat er misschien een Knight Rider
-film gaat uitkomen?
Die film gaat er waarschijnlijk echt komen. Daar waren we van te voren niet van op de hoogte, en dat is natuurlijk gewoon hartstikke leuk. Er zijn genoeg oude fans nog steeds geïnteresseerd in Knight Rider, zeker nu de serie weer op V8 herhaald wordt. Ook voor kinderen is het hartstikke leuk, en als je die oude afleveringen ziet, heeft het nog steeds wel wat.
Staan er verder nog grote projecten op stapel bij Davilex?
Natuurlijk London Racer 2 en Paris-Marseille Racer 2. Ook staat er Autobahn Racer 4 op stapel. De focus zal over het algemeen op Playstation 2 liggen, daar is nu een hele grote markt voor. Verder is er ook een ander soort race game waar we net mee aan het beginnen zijn, dus dat houden we nog even geheim.
Is de toekomst meer console gericht, en gaan jullie nog voor de NGC en XboX produceren?
Oorspronkelijk zijn we begonnen op de PC, maar je ziet steeds meer dat de focus bij consoles komt te liggen, zeker met die drie topconsoles die er nu zijn. De prijzen van PC games zijn de laatste tijd flink gedumpt, het zijn bijna alleen nog maar budgetprijzen. Het is dus heel moeilijk om te blijven concurreren op de PC. En er is in het buitenland toch een grotere vraag naar console-titels. We hebben nu een multi platform engine, dus kunnen we een spel voor verschillende systemen produceren. Of we voor de NGC en XboX gaan produceren onderzoeken we nog, onze engine kan dat wel. Concreet zijn die plannen nog niet. Het is natuurlijk ook een beetje afwachten hoe de verkopen van de diverse systemen uitpakken.
Kitt vliegt
~
Vervolgens mochten we nog een “kijkje in de keuken” nemen, waar we de eerste beelden van
Knight Rider te zien kregen. Terwijl we werden rondgeleid waren diverse programmeurs bezig om de avonturen van Kitt en Michael over te zetten naar de PS2. Dat alles nog niet geheel werkt bewees men toen Kitt van de grond op steeg en door de lucht bleef vliegen. Nu kan Kitt een hoop, maar dat trucje kenden we nog niet. Toch ziet het spel er veelbelovend uit, en misschien is dit de titel die de eerder genoemde criticasters zal doen verstommen.
Knight Rider moet rond september/oktober uitkomen.
Een dagje Davilex
Het is een mooie lentedag als we uitstappen in het welbekende plaatsje Houten voor een reportage over Davilex: één van de weinige bedrijven in Nederland die eigen computerspelen op de markt brengen. Het succes van Davilex games is voor veel interpretaties vatbaar. Enerzijds zijn er de hardcore gamers die Davilex games als ‘kiddy’ en weinig professioneel afdoen. Als je titels als Competitie Manager en A2 Racer vergelijkt met Championship Manager en GTA3, dan hebben ze zeker een belangrijk punt. Ondanks dat verkoopt A2 Racer als een gek, en heeft het spel inmiddels diverse vervolgen gekregen, in diverse landen. Dus goed spel of niet, Davilex heeft de verkoopcijfers achter zich staan, en trekt zodoende een lange neus naar de criticasters. Wij hadden een gesprek met Ellen van Meerendonk, marketing manager Games van Davilex.
~
Waarom is Davilex destijds begonnen met games in een moeilijk marktgebied als Nederland?
Davilex is begonnen met het maken van boekhoudkundige programma’s. Dit was heel succesvol, en Davilex is dan ook marktleider dat gebied. Toen is er op een gegeven moment de keus gemaakt om ook een ander soort producten op de markt te brengen, special interest producten zoals wij die noemen. We begonnen met de Red Cat, een serie educatieve games voor kinderen. Red Cat was heel succesvol in Nederland omdat het één van de eerste kinder-programma’s was die in Nederland werden gemaakt. De meeste programma’s voor kinderen worden in Amerika gemaakt, en dat sluit vaak totaal niet aan op het Nederlandse basisonderwijs, iets wat bij ons wel het geval was.
~
Wat is de voornaamste doelgroep van Davilex?
Davilex mikt op de massaconsument, dus niet de hardcore gamer. Zeg maar vaders die thuis een PC hebben staan, daar hun boekhouding op doen, en af en toe een leuke game willen spelen. En natuurlijk hun kinderen vanaf een jaar of twaalf, voor wie onze titels betaalbaar zijn. Wel zie je dat die groep massaconsumenten en hardcore gamers steeds meer naar elkaar toegroeien. Heel veel mensen hebben tegenwoordig een Playstation, of komen wel eens op het Internet en lezen daar een recensie. Games zijn dus niet meer alleen voor freaks en hardcore gamers. Hierdoor wordt de markt wel steeds veeleisender. Maar we geloven nog steeds dat een hele grote groep consumenten is, die niet met een slaapzak voor de Free Record Shop gaat liggen [Youri kijkt schuldbewust] als er een nieuwe titel uitkomt.
Recente onderzoeken wijzen uit dat er weinig games zijn die zich specifiek op meisjes richten. Doet Davilex iets in die richting?
Er is wel veel over nagedacht, en ook onderzoek naar gedaan, maar het is erg moeilijk. Jonge meisjes zijn vaak nog wel geïnteresseerd in computergames, maar dan worden ze een jaar of twaalf en verliezen ze die interesse. Onderzoek heeft uitgewezen dat meisjes erg geboeid zijn door interactie. Internet is daarom wel een medium dat erg geschikt is voor meisjes omdat ze dan die interactie krijgen. Als je een license als Barbie hebt, dan heb je nog een kans omdat dat bekend is. Maar vanuit het niets, met zo’n moeilijke doelgroep, is het heel moeilijk om de formule te vinden om die meisjes weer achter die PC te krijgen. Er zijn wel steeds meer vrouwelijke gamers. Maar vrouwen vinden een fantasy game vaak interessanter dan bijvoorbeeld een bloederige first person shooter.
Over first person shooters… een ander product van Davilex mikte ook op herkenbaarheid van de speelomgeving: AmsterDOOM. Krijgt dit spel nog een vervolg?
Het spel is nog te krijgen, maar het heet tegenwoordig Amsterdam Monster Madness. Het was eigenlijk een heel moeilijk product. We dachten een first person shooter te maken, normaal toch voor hardcore gamers, maar dan gericht op de massamarkt. Maar het blijkt dat je de massamarkt daarmee bijna niet bereikt, alleen al door de uitstraling van zo’n pakket. First person’s hebben vaak de uitstraling dat je bij een soort genootschap moet horen, alleen al om te weten hoe je het spel moet spelen. AmsterDOOM heeft daar heel erg onder geleden. Door een andere titel en een duidelijkere verpakkingen hebben we geprobeerd aan te geven dat het meer fun is dan andere soortgelijke producten, en nu loopt het product weer redelijk.
Komt er dan ook nog bijvoorbeeld een Rotterdam Monster Madness?
Er staan geen nieuwe Monster Madness-titels in de planning, we zijn ook gestopt met voetbalgames. In de toekomst zullen we nog light entertainment producten zoals de nationale IQ test uitbrengen, maar de focus is nu echt op race games, waar we dan een adventure stuk aan zullen toevoegen, met missies en dergelijke.
Jullie ontwikkelen alles, bijvoorbeeld 3D engines zelf?
Nee, we hebben een bestaande engine gekocht, en daar verder aan gewerkt. Zo kunnen we ‘m aanpassen aan onze behoeftes.
Verder hebben jullie enkele management games op de markt gebracht: Rockband Tycoon
en Casino Tycoon.
Die maken we niet zelf. Ze zijn gemaakt door PAN Interactive en Monte Cristo, en die geven wij voor hen uit in Nederland. Het is een mooie manier om te focussen op wat we het beste kunnen, racegames, maar toch wat verschillende genres uit te brengen. Voor wij de nodige knowhow in huis hebben om dergelijke games zelf te maken ben je al weer een paar jaar verder.
Een tijdje terug kwam Davilex met het nieuws dat ze de licentie voor Knight Rider
hadden gekocht. Hoe is dit tot stand gekomen?
~
We waren lichtelijk verbaasd dat een in de VS relatief onbekend bedrijf als Davilex aan zo’n mooie licentie kon komen.
We hebben eerst een ontwerp gemaakt voor de game, en dit aan Universal getoond. We hebben ze uitgelegd wat voor game we voor ogen hadden, en daar waren ze enthousiast over.
Heeft dit alles ook te maken met het feit dat er misschien een Knight Rider
-film gaat uitkomen?
Die film gaat er waarschijnlijk echt komen. Daar waren we van te voren niet van op de hoogte, en dat is natuurlijk gewoon hartstikke leuk. Er zijn genoeg oude fans nog steeds geïnteresseerd in Knight Rider, zeker nu de serie weer op V8 herhaald wordt. Ook voor kinderen is het hartstikke leuk, en als je die oude afleveringen ziet, heeft het nog steeds wel wat.
Staan er verder nog grote projecten op stapel bij Davilex?
Natuurlijk London Racer 2 en Paris-Marseille Racer 2. Ook staat er Autobahn Racer 4 op stapel. De focus zal over het algemeen op Playstation 2 liggen, daar is nu een hele grote markt voor. Verder is er ook een ander soort race game waar we net mee aan het beginnen zijn, dus dat houden we nog even geheim.
Is de toekomst meer console gericht, en gaan jullie nog voor de NGC en XboX produceren?
Oorspronkelijk zijn we begonnen op de PC, maar je ziet steeds meer dat de focus bij consoles komt te liggen, zeker met die drie topconsoles die er nu zijn. De prijzen van PC games zijn de laatste tijd flink gedumpt, het zijn bijna alleen nog maar budgetprijzen. Het is dus heel moeilijk om te blijven concurreren op de PC. En er is in het buitenland toch een grotere vraag naar console-titels. We hebben nu een multi platform engine, dus kunnen we een spel voor verschillende systemen produceren. Of we voor de NGC en XboX gaan produceren onderzoeken we nog, onze engine kan dat wel. Concreet zijn die plannen nog niet. Het is natuurlijk ook een beetje afwachten hoe de verkopen van de diverse systemen uitpakken.
Kitt vliegt
~
Kant en klaar
De omslag van Het huis van mijn vader, het romandebuut van de journalist Alex Verburg (1953), belooft niet veel goeds. Op de voorkant staat een vage foto van een jonge jongen die erg lijkt op de auteur van de achterflap, en die bovendien afkomstig is uit de ‘collectie auteur’. Hebben we te maken met de zoveelste roman van een veertiger die plots de behoefte voelde op zoek te gaan naar zijn kindertijd? Maar vooral de clichématige bewoordingen op de voorflap (‘De dood van zijn vader en de liefde van een volwassen man ontregelen zijn bestaan en doen hem voorgoed zijn onschuld verliezen.’) doen het ergste vermoeden.
~
Met enige welwillendheid zou je nog kunnen zeggen dat Alex Verburg een degelijk en niet te zwaar verhaal vertelt over Floris van Zevenhoven, die opgroeit in het Holland van de jaren vijftig en zestig. Een verhaal over een jongen die zijn vader verliest en in zijn pubertijd een verhouding krijgt met een oudere man (Olivier). De thematiek van een seksuele relatie tussen een oudere man en veertienjarige jongen is niet loodzwaar is gemaakt, zoals in veel andere boeken, die titels dragen als ‘Littekens‘, ‘Beschadigd voor het leven‘ of ‘Afdrukken in het zand‘. Dit boek draagt geen boodschap mee, geen les. Floris is niet het onschuldige jongetje dat voor de rest van zijn leven zwaar getraumatiseerd raakt. Het is wat dat betreft niet pretentieus, maar eerder licht.
NSB’ers
Een ander kenmerk dat de lezer als positief zou kunnen ervaren is het feit dat de auteur een herkenbaar beeld schept van de jaren vijftig en zestig. We krijgen te zien hoe het was op te groeien in een groot gezin, met het zondagse naar de kerk gaan, regeringswit, klompen, liedjes over NSB’ers en peperkoek. Maar is de term ‘herkenbaar’ wel zo positief? Het verrast niet wat we hier te zien krijgen; het zijn de jaren vijftig en zestig zoals we hadden gedacht dat die waren.
Onhandig
Het huis van mijn vader is geschreven vanuit het perspectief van Floris, die op het begin zo’n tien jaar oud is. Er is geprobeerd een kind te laten spreken, een kinderlijke stijl te treffen. Vandaar dat het geschreven is in onhandige formuleringen met tussenwoordjes als ‘ook’, ‘namelijk’ en ‘altijd’. Vandaar de vele kinderredeneringen, zoals ‘Het wemelt ’s zomers ook van vlinders. Eerst zei ik altijd strikjes.’ en ‘Als je hem ziet, zou je nooit geloven dat hij pap lust: strekt hij zijn armen, dan kun je zijn ribben tellen.’ Hier spreekt een herkenbaar kind, dat kinderdingen denkt en doet (hij springt op een hekje, maakt van zijn fiets zogenaamd een brommer en droomt weg bij het draaiorgel). Deze herkenbaarheid stoort. Floris is een kind zoals je denkt dat kinderen zijn, zoals volwassenen ze bedenken.
Clichés
Net als Floris komen ook de andere personages niet los van de clichés. Zijn moeder bijvoorbeeld is een echte moeder die haar kinderen op zondag pepermunt geeft voor tijdens de preek, en dingen zegt als: ‘Je moet kijken met je oogjes, niet met je handjes‘ en, als antwoord op de vraag wat er vanavond gegeten wordt: ‘Hussen-met-je-neus-ertussen.’ Standaarduitdrukkingen voor een standaardmoeder. De vader blijft een sterke, grote man waar Floris naar opkijkt.
Leeg hoofd
Er is geen ruimte voor vervreemding, er zijn geen dingen om over na te denken waardoor te echte herkenning uitblijft. Hier wordt het bekende geserveerd. Daar volgt niets op. Daar blijft het hoofd leeg van. Wat moet de lezer met een Floris die huilt na de dood van zijn vader, die huilt na de dood van zijn grote vriend Olivier en zich afvraagt ‘Hoe het kon dat alles gewoon doorging […]?’ Knikken dat hij het kent van talloze andere boeken en films?
Ben ik homo?
Het lichtvoetige van deze roman, dat ik eerder als iets positiefs heb neergezet, is in feite een gebrek aan diepgang. In de thematiek van de relatie tussen oudere man en jonge jongen ontbreekt iedere diepte. De beschrijving van de pedofiele verhouding en de gevolgen van deze verhouding voor Floris gaat niet verder dan het voorspelbare. Een man voelt zich aangetrokken tot een mooie jongen en deze laat al de aandacht passief over zich heen komen. Zowel Olivier als Floris worden neergezet als platte personages, met zeer simpele beweegredenen. Olivier gaat het vooral om het seksuele en Floris laat het zich aanleunen (waarbij op de achtergrond natuurlijk meespeelt dat hij een vaderfiguur mist). De enige vragen die hij zich stelt zijn: Ben ik homo? en Ben ik slecht?
Bizarre gedachtekronkels
Paradoxaal genoeg is er te veel moeite gedaan de lezer tegemoet te komen. Om een begrijpelijk verhaal te vertellen. In andere literatuur die geschreven is vanuit het perspectief van een kind, zoals Het uurwerk van Floor (1997) van Leon Gommers, gunt de auteur de lezer verwarring. De wanorde van een kinderbrein, het helemaal meegaan met de meest bizarre gedachtekronkels, waardoor het soms niet meer duidelijk is wat er gebeurt. In Het huis van mijn vader zal de lezer de weg niet kwijt raken. De hand van de schrijver is voortdurend voelbaar. Dat ontaardt in tenenkrommende passages als de volgende (waar de vader van Floris net heeft verteld over de dood van diens vader):
Alsof iemand je iets heel langzaam, herkenbaar en simpel uitlegt, terwijl je het allang hebt begrepen.
De symboliek van het stilstaande klokje waarmee de parallel tussen de dood van Floris opa en vader benadrukt wordt, is misschien wel het allerergst. De vader van Floris heeft van zijn vader een klokje gekregen dat is blijven stilstaan op het moment dat hij stierf. Datzelfde klokje krijgt Floris als zijn vader is overleden:
Wat een toeval! Om over de overduidelijke symbolische relatie tussen een stilstaande klok en de dood maar niet te spreken. En hier stopt het niet bij. Olivier, de ’tweede vader’ van Floris sterft ook. Floris is hoogst verbaasd wanneer hij ontdekt waar Olivier begraven ligt: ‘Vak IX, graf 23 – het gonst door mijn hoofd […]‘. Het is waarschijnlijk diepzinnig bedoeld, dit soort oppervlaktesymboliek, want hierna staat (ter verduidelijking) nog een zeer diepzinnige dialoog tussen Floris en Olivier (een herhaling van een eerdere dialoog bovendien):
Geen inzicht
Het lijkt alsof Verburg zijn roman literair heeft willen maken met in zijn achterhoofd interpretatielessen van de middelbare school. In verband met de titel heeft hij de middelbare schoolinterpreet in ieder geval een handje geholpen. De titel wordt ingebouwd, dichtgemetseld (bijna uitgelegd), zonder dat het enig inzicht oplevert. Alsof de lezer er niet zelf achter zou kunnen komen, of zou kunnen aanvoelen dat deze titel een Bijbelse lading heeft, wordt het vers waaruit de frase afkomstig is geciteerd. En niet verstopt, maar heel expliciet; de moeder leest een heel stuk voor, waarin de regel ‘In het huis mijns Vaders zijn vele woningen’ voorkomt. Dit citaat wordt op het einde herhaald. Maar, er moeten natuurlijk meerdere betekenissen te verbinden zijn met de titel. Geheel volgens het boekje is ‘Het huis van mijn vader’ ook op een letterlijke manier te verbinden met de boerderij van Floris zijn vader, waar hij en zijn zes broers en zussen goede vakantieherinneringen aan hebben. Bovendien komt de titel terug in een gesprek tussen de puber Floris en zijn oudere vriend Olivier. Olivier legt uit dat lichamen er soms mee stoppen, net als klokjes, maar dat de tijd wel gewoon doorgaat: ‘Zo is het ook met het lichaam van je vader: het was het huis waarin hij woonde, niet meer en niet minder.’
Al deze betekenissen leveren de lezer niets op. Dit is kant en klaar voer. Gemaakt om gedachteloos naar binnen te werken.
Prijs: 13,95
Misschien ook iets voor u
Teveel grijze haren
.
~
In deze passage uit de festivalbrochure geven organisatoren Cees Debets en Louis Behre aan wat het idee achter het driedaagse festival The Music In My Head is. Een festival dus niet louter voor de nieuwkomers, maar ook voor de oude garde. Uit de grote hoeveelheid grijze haren op het festival bleek echter dat de balans toch wat was doorgeschoven ten koste van het jonge en vernieuwende en ten goede van de gevestigde orde.
Donderdag
~
Omdat je blijkbaar staand niet naar akoestische muziek kan luisteren waren er stoelen voor het podium geplaatst, zodat er rustig gezeten kon worden. Bij drukke concerten kreeg je door de staande mensen rond het zitvak het idee van een arena. Best leuk, maar niet helemaal eerlijk voor een band als het Tilburgse Wealthy Beggar, die behoorlijk harde muziek maakt waarop bewogen moet worden. De heren van Wealthy Beggar speelden wel een krachtige set, maar konden niet op tegen de gortdroge muzikant/stand-up comedian Earl Okin, die een aantal hilarische dan weer prachtige composities speelde. Een ode aan dikke lelijke vrouwen afgewisseld met jazz-klassieker Georgia On My Mind. DJ Eddy de Clercq luidde de avond uit met een dansfeest.
Vrijdag
~
Maar blijkbaar wel zo populair dat de rest van het programma, dat zich nu uitstrekte over drie zalen, door The Waterboys ondergesneeuwd dreigde te raken. De avond werd in ieder geval om acht uur al gered door het optreden van Arno. De Belg met doorrookte stem die inmiddels de vijftig is gepasseerd gaf een heerlijk gedreven optreden en liet, onder meer met een prachtige versie van het Stones-nummer Mother’s Little Helper, de meeste andere artiesten verbleken. De Fransman Miossec was de enige die daar die avond nog wel iets tegenin kon brengen, vooral door zijn goede begeleidingsband met onder andere een fantastische éénpersoons-blazerssectie. Vooral de Britse singer/songwriter Neil Halstead stelde teleur met zijn ingetogen liedjes die, gezien het aantal vertrekkende mensen, de juiste snaar maar niet wisten te raken. Jammer.
Zaterdag
Deze laatste avond herbergde het beste en het belabberdste optreden van het festival. Om maar met het beste te beginnen: Hawksley Workman. Een Canadees met een gouden stem, die in een opera niet zou misstaan. Workman gaf een werkelijk prachtig optreden, hij op gitaar en zijn metgezel Mr. Lonely op piano. Zijn muziek houdt het midden tussen vaudeville uit het begin van de twintigste eeuw en het theatrale van een band als Queen. Workman heeft zonder meer het charisma van Freddie Mercury. Zijn stem, zijn begeleiding en bovenal zijn prachtige podiumpresentatie zorgden dan ook voor euforie in de zaal. Absolute klasse.
Verder speelden op die avond nog een aantal Nederlandse acts. Blimey! beet het spits af met een aanvankelijk wat onwennige set, maar de animaties die op een groot scherm werden afgespeeld maakten veel goed. Overigens speelde hij een bloedstollende versie van het slotstuk van zijn laatste album Less Summer Than Some: Walk The Psychopath With Me. Daryll- Ann deed eigenlijk wat ze altijd doet: mooie liedjes spelen. Verder was Meindert Talma, alleen op piano, voor veel mensen een positieve verrassing.
~
Iets meer relevantie
The Music in my Head is dus misschien wel helemaal niet bedoeld voor verschillende generaties. Twee avonden waren vooral opgebouwd rond artiesten die hun beste tijd al lang hebben gehad. Misschien aardig om voor volgend jaar een andere doelstelling te kiezen of om in de programmering iets gewaagder te werk te gaan. De grote namen hoeven niet jong te zijn, maar een beetje relevantie mag wel.
Diverse artiesten
Album: The Music in my HeadPrijs: €
Gezien op donderdag 13 juni 2002 in Diverse locaties, Den Haag
Misschien ook iets voor u
DVD- en videoreleases juni 2002
.
Serendipity
Door Jan
~
Rat Race
Door Els
~
The Others
Door Jan
~
There Is Only One Jimmy Grimble
Door Jan
~
Blow
Door Wopke
~
Misschien ook iets voor u
Soldier of Fortune 2: Double Helix
Wie herinnert het zich niet? Een paar jaartjes terug kwam Soldier of Fortune op de markt. Nog zo’n controversiële game die zich bij Carmageddon en GTA2 in het rijtje mocht scharen. Ook dit spel kende in zijn genre ongekende grofheid en werd daardoor immens populair. Dit schreeuwde natuurlijk om een opvolger.
~
De reden dat het eerste spel zo populair is geworden, is de voor die tijd ongekende hoeveelheid gore. Er was geen andere fps waarbij je iemand het been, arm of hoofd af kon schieten. Het was zelfs mogelijk om iemands darmen uit z’n lijf te schieten. Het spel zelf blonk verder niet uit op gebied van gameplay of graphics. Maar voor een sequel liggen de zaken natuutlijk anders: men heeft die gore nu wel gezien en wil meer. Zo’n klusje is aan Raven Soft wel besteed, zo waren ze ook verantwoordelijk voor het zeer goede Jedi Knight II.
Nu is het dus zover, Soldier of Fortune: Double Helix is gelanceerd en verkoopt als een trein. Uiteraard lag er nogal wat druk op Raven Software, aangezien de verwachtingen van dit spel zeer hooggespannen waren
Graphics
Grafisch gezien is SoF2 een topper. Vooral als je een high-end machine hebt staan dan zal het spel je af en toe versteld doen staan. Zo is er een level in de jungle waarin je je kunt verstoppen in hoog gras. Dit gras is 3D weergegeven en beweegt in de wind. Dit vergt erg veel van je computer.
Gameplay
~
Gore
In dit spel verdient de gore een apart kopje in de recensie, en dat zegt eigelijk al genoeg. Je kunt mensen met dodelijke precisie volledig aan stukken snijden of schieten. Zo kan je bijvoorbeeld een hele arm, alleen een onderarm of slechts een hand van een lichaam snijden of schieten. Ook de benen en het hoofd zijn op meerdere plekken kapot te schieten.
Multiplayer
De multiplayer wordt al erg veel gespeeld op het internet. Dat is te begrijpen, want hoewel de multiplayer in SoF2 weinig meer biedt dan andere heeft deze een ongekende aantrekkingskracht. Of het de aan de graphics ligt of de goede maps weet niemand, maar de multiplayer-optie in SoF2 is gewoon steengoed.
Conclusie
SoF2 is een goede game, niet meer, niet minder. Het spel biedt qua gameplay weinig nieuws, maar is degelijk. Er zitten weinig minpunten aan het spel maar ook weinig punten die het boven de andere first-person-shooters van de laatste tijd verheft.
Systeemeisen
OS: Win 9x/Me/Xp
PC: PIII-450
RAM: 128 Mb
HD: 1300 Mb
Video: 3D (16 MB)
CD-ROM: 8x speed
HD: 1300 Mb
Circus Brintini
.
~
Een eerder bezoek aan het Veenkoloniaal museum had mij echter geleerd dat niets in Veendam is wat het lijkt, dus togen ik en vriendin met toch wel enige goede moed in de schoenen op een bloedhete zondag naar het veendorp. Na een reis van ongeveer een uur, waarbij de bus voor mijn gevoel wel zes rondjes om dezelfde kerk reed, stonden we eindelijk op het station van Veendam. Geen idee hoe bij het museum of het centrum te komen. Na een aantal maal fout te zijn gelopen bleek dat echter best eenvoudig.
Picknick
Bij het kopen van de kaartjes word ik er door de vrouw achter de kassa op gewezen dat de rugzakken die we bij ons hebben de vitrines wel eens zouden kunnen beschadigen. Daarom moeten we die afgeven. Een garderobe kent het museum schijnbaar niet, dus worden de tassen achter de kassa gelegd. En ach, aangezien wij toch de enigen waren die op deze warme zondag ons vertier in een museum zochten, lieten we de tassen met picknickspullen achter bij de ingang.
Communisten
~
Kunstgebit
Dat het museum een Brinta-tentoonstelling opstelde, doet op voorhand dus al vermoeden dat het ontbijt de veenkoloniën veel goeds gebracht heeft. Meteen bij betreden van de eerste van drie zaaltjes wordt dan ook al duidelijk gemaakt dat Brinta een oer-Gronings product is. Al 55 jaar lang wordt de Breakfast Instant Tarwe (wie die term bedacht heeft moet wel uit een achterlijk gebied komen) in Foxhol geproduceerd. En al die tijd heeft het produkt de gehele Nederlandse bevolking gevoed: jonge kinderen groeien sneller en sporters presteren er beter door. Gehaaste mensen nemen de eenvoudige en snelle drinkvariant en voor bejaarden is Brinta erg handig omdat je het niet hoeft te kauwen. Het papje glijdt in een keer door naar de maag, dus kan het kunstgebit rustig op het nachtkastje blijven liggen.
Gehaktballen
De ondertitel van de tentoonstelling – 55 jaar Brinta. Productie en promotie – dekt de lading van de tentoonstelling zeer goed. In de eerste twee zaaltjes wordt inderdaad getoond hoe het tarwepapje geproduceerd en verwerkt werd en hoe Brinta aan de man gebracht werd. De promotie had een drietal speerpunten: ten eerste werd door overtuigend (wetenschappelijk?) bewijs getoond dat Brinta de groei van kinderen significant beinvloedt. Een tweede wijze van promotie maken is leuke dingetjes achter op de Brinta-pakken zetten. Lekkere recepten, vrolijke kleurplaten en zelfs een heus circus. Enkele van die recepten zijn op een papiertje gezet om mee te nemen. Erg leuk was het advies dat Brinta ook goed gebruikt kon worden om gehaktballen mee te maken; Brinta is goedkoper dan paneermeel of beschuit en heeft als bijkomend voordeel dat het uitzet als het in aanraking komt met vocht. Dat bespaart weer
gehakt. In de officiële reclamecampagnes profileert Brinta zich al jarenlang als voedsel voor sporters. Bij sportevenementen als de Elfstedentocht is het papje altijd aanwezig.
Leuk voor de kids
Het derde zaaltje van de tentoonstelling staat niet in het teken van de geschiedenis van Brinta. Deze is gereserveerd voor scholieren, die daar in het kader van CKV mogen doen wat ze willen. Toen wij er waren was hier jammer genoeg nog maar weinig van te zien. Enkele kreten als “Brinta, wie is er niet groot mee geworden?” en “Nothing beats the real Brinta” waren op de muren geschilderd, maar verder was het zaaltje nog vrijwel leeg. Erg jammer, omdat de scholieren waarschijnlijk niet vastzitten in de denkwegen van het Veenkoloniaal museum.
Ophemelen
Het Veenkoloniaal museum is om te bezoeken trouwens zeker geen vervelend museum, alleen is het erg jammer dat het zich zo richt op het ophemelen van de veenkoloniën. In de Brinta-tentoonstelling komt dat ook wel een beetje naar voren, maar heeft het gelukkig niet de overhand. De tentoonstelling is met haar drie zaaltjes wel erg klein en daarom de moeite van een lange reis niet echt waard. Maar op een regenachtige middag kun je best een dagje naar het Veenkloloniaal museum gaan. Daar kun je je goed vermaken en is Circus Brintini een mooie extra. Op een mooie zomermiddag kun je echter beter gaan zwemmen of wandelen. En dan bij voorkeur niet in het toch wel erg saaie Veendam. En uit ervaring weet ik dat een picknick op het grasveldje bij het station ook niet erg romantisch is. Maar ach, de wetenschap dat de bus over drie kwartier zou arriveren hield ons enthousiast. Eindelijk weer naar de moderne wereld.
Predator
Eén van de vaste onderdelen van een brugklas-verjaardagsfeestje was in mijn tijd (zeg begin jaren 90) altijd de harde actiefilm, en dan bij voorkeur het soort actiefilm waarin een hoop bloed vloeide. Hoe smeriger, hoe beter, en dat was de reden waarom de films van Arnold Schwarzenegger zo populair waren. James Camerons The Terminator (1984) was jaren lang favoriet vanwege de scène waarin “Ah-nuld” eigenhandig één van zijn ogen verwijdert met een scalpel, tweede op de lijst was óf The Running Man (1987), óf Predator, afhankelijk van het feit of je meer een science fiction- danwel een Vietnamtype was.
~
Jaren later kwam ik er achter dat Predator niet alleen een hit was bij geile brugpiepers, maar ook door “serieuze” filmliefhebbers werd gewaardeerd om zijn script, de speciale effecten en vooral de effectieve manier waarop regisseur John McTiernan – voor wie dit zijn tweede film was – alles in beeld bracht. Zo effectief zelfs, dat hij na Predator nog twee klassieke actiefilms mocht maken: Die Hard in 1988 en The Hunt For Red October twee jaar later.
Flops
Daarna was de koek echter op: lichtpuntjes voor McTiernan waren het derde deel uit de Die Hard-serie en de stijlvolle remake van The Thomas Crown Affair, maar ik ken maar heel weinig mensen die warm lopen voor Medicine Man, The 13th Warrior of het zwaar geflopte Last Action Hero. Om van Rollerball maar te zwijgen, die begin dit jaar zo snel uit de bioscopen was verdwenen dat we er niet eens kaartjes voor konden kopen.
Zinloos geweld
~
Veteraan
Zoals het hoort heeft Fox een uitgebreide dubbel-DVD gewijd aan Predator. Op disk één vinden we, naast de uitstekend verzorgde hoofdfilm, het audiocommentaar van John McTiernan, die zelf klinkt als een Vietnamveteraan en daarom zo had mee kunnen spelen in de film. Alhoewel hij een beetje monotoon praat, is zijn verhaal interessant tot de laatste minuut. Mocht je daar nog niet genoeg aan hebben, dan is er altijd nog het tekstcommentaar, dat een schat aan informatie bevat middels interviewfragmenten van veel medewerkers aan de film.
Sigaren
~
We houden er niet van om in herhaling te vallen, maar het kan niet anders: Fox heeft met Predator wederom een DVD afgeleverd waar je niet alleen uren zoet mee bent, maar die ook nog een perfecte mix biedt tussen informatie en entertainment. En daarom is Predator niet alleen een aanrader voor actieliefhebbers!
Predator
Regie: John McTiernanJaar: 1987
Distributeur: Fox Home Video
Misschien ook iets voor u
“I should cut your balls off!”
Dat vanavond een ware topact acte de présence geeft in Paradiso is bij het binnenrijden van Amsterdam meteen duidelijk. Het centrum van ’s lands hoofdstad krioelt van de allochtonen. Amerikanen, Canadezen en een handjevol Britten met de noodkreet “tickets pleeeeease” in allerijl op een kartonnetje gekalkt. Hoop én wanhoop strijden om de boventoon. De autochtonen lijken er overigens niet warm of koud van te worden. Ze hebben nog nooit gehoord van Natalie Merchant, zo lijkt het.
~
Natalie Merchant, de in 1963 geboren leadzangeres van de succesvolle Amerikaanse pop-/folkformatie 10,000 Maniacs. De band bestaande uit Jerome Augustyniak (drums), Dennis Drew (toetsen), Steven Gustafson (bas), en gitarist Robert Buck (broer van R.E.M.-gitarist Peter Buck) breekt in 1987 door met de millionseller In My Tribe. De ster van 10,000 Maniacs is sindsdien in sneltreinvaart rijzende. De albums Blind Man’s Zoo (’89), Our Time In Eden (’92) en een MTV Unplugged optreden (’93) gaan als warme broodjes over de toonbank. Natalie Merchant ontpopt zich als een getalenteerd singer-/songwriter en neemt het componeren van zowel muziek als teksten voor haar rekening. Een internationale doorbraak blijft echter uit tot 1993, het jaar waarin Merchant solo gaat. Ironisch? Misschien. In ieder geval is duidelijk dat Natalie Merchant als hét brein achter 10,000 Maniacs gezien kan worden en dat vanavond, vrijdag 24 mei 2002, een ware priority act in Paradiso (Amsterdam) staat.
Wonderschoon
~
Mobieltje
Natalie Merchant begeleidt zichzelf – tijdens deze openingsnummers – op de piano, maar haar vocals zijn zó uitgesproken, zó warm en vooral zó krachtig dat iedere begeleiding eigenlijk overbodig is. De twee (akoestische) gitaristen, waaronder 10,000 Maniacs-gitarist Robert Buck, die Merchant na een ruim half uur durende solo-opening moeten gaan begeleiden, verlaten dan ook regelmatig het podium. Intelligente, ingetogen, eenvoudige, maar uiterst melodieuze luisterliedjes, die vrijwel uitsluitend gedragen worden door de werkelijk prachtige, door merg en been gaande zang van Merchant. De (weinige) aanwezige Amsterdamse studenten hebben het vanavond dan ook zwaar te voorduren. Het is duidelijk niet hun avond. Terwijl ze driftig staan te overleggen hoeveel biertjes er gehaald moeten worden, gaat er een dodelijk “ssssst” door de mooiste concertzaal van Nederland. En terecht. Als u wilt bijbabbelen gaat u maar lekker in de kroeg zitten. Tot overmaat van ramp gaat er na vijf nummers een mobieltje af. Vult u zelf maar in! Een venijnige Merchant, die haar juweeltje Beloved Wife moet onderbreken: “I should cut your balls off.”
Opvallende afwezigen vanavond zijn de nummers Kind And Generous en Frozen Charlotte, afkomstig van haar – zeer succesvolle – tweede soloalbum Ophelia (’98). En ook legendarische nummers als Space Oddity (David Bowie) en After The Goldrush (Neil Young), die wél gecoverd werden op haar album Live In NYC, worden het Amsterdamse publiek – helaas – onthouden. En unieke kans om eens te horen hoe Neil Young zou klinken als hij wél zou kunnen zingen wordt de Amsterdammers hiermee ontnomen. Jammer.
Natalie Merchant
Prijs: €Gezien op vrijdag 24 mei 2002 in Paradiso, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
David Beckham Soccer
.
~
Soms zijn er van die dagen dat je als recensent je geluk niet op kan. Bijvoorbeeld als je een gaaf spel als GTA3 of Fifa2002 mag spelen. Maar er is ook een andere kant van de medaille: hele slechte games. Gelukkig voor mij is dat net zo leuk, want af en toe is er niks leuker dan je agressie en sarcasme te botvieren op een vervelend spelletje. Wat dat betreft is David Beckham Soccer voor mij een schot voor open doel. Zelden heb ik een dergelijke hoop zooi aangetroffen.
The usual options
Het spel begint allemaal nog wel oké. De gebruikelijke opties zijn aanwezig. Zo kun je een los potje spelen, een competitie of een compleet seizoen. Verder is er een trainingsmodus die je de gameplay (hum hum) tracht bij te brengen. Ik koos voor een enkel potje voetbal. Zelf koos ik de bekende club Manchester R (Rage had geen geld om de echte naam van Manchester United te mogen gebruiken, laat staan spelersnamen). Als tegenstander koos ik Feyenoord. Vervolgens kun je wat dingen als opstelling, vrije trappen nemers en wat al niet meer instellen, maar daar heb ik dus even geen zin in. Gaan met die bal!
FC Knudde
~
Conclusie
Al met al lijkt de uitslag me vrij duidelijk. David Beckham Soccer staat ergens op de reservebank van een vijfde-klasseclubje weg te kwijnen. Zelfs voetbalspelletjes die al een jaar of tien oud zijn, zien er beter uit dan dit bedrijfsongeval. Een toegevoegde biografie van Beckham, waarin we leren dat hij pasta met kip en tomatensaus lekker vindt, verandert daar niks aan. Dit spel is met 10-0 afgedroogd, en roemloos gedegradeerd.
The Count of Monte Cristo
Voor zo`n beetje de tiende keer in een eeuw waagt een filmcrew zich weer eens aan The Count of Monte Cristo, het beroemde boek van Alexandre Dumas. En gelukkig maar, want het historische avonturengenre begon aardig uit te dunnen. Het leek de laatste tijd wel alsof het avonturenboek als verfilming plaats had moeten maken voor computerspelletjes als film.
~
Voor diegenen die de laatste jaren hebben doorgebracht met de Playstation, of alleen dat andere boek van Dumas kennen vertel ik even snel het verhaal. We schrijven 1813. Edmond Dantès (James Caviezel) lijkt alles voor de wind te hebben. Een goede baan met promotie, en de liefde van Mercedes, zijn prachtige vriendin, met wie hij zal gaan trouwen. Zijn beste vriend Fernand Mondego (Guy Pearce), graaf van Morcerf, is echter ook verliefd op Mercedes, en kan het niet verkroppen dat een sloeber als Edmond meer succes heeft in het leven. Fernand verraadt zijn vriend, en Edmond beland in een afgelegen gevangenis. Jaren later ontsnapt hij, en weet hij zijn handen te leggen op een geheim fortuin. De tijd voor wraak lijkt gekomen. Fernand is intussen getrouwd met Mercedes, en heeft het gerucht verspreid dat Edmond is opgehangen wegens landverraad. Edmond neemt geholpen door zijn nieuwe fortuin een nieuwe identiteit aan: de graaf van Monte Cristo.
Avontuur zoals het bedoeld is
~
Popcornvermaak
De film is van A tot Z een feest om naar te kijken. De film is mooi aangekleed, en alles ziet er werkelijk prachtig uit. Met name als de rijkdom van de graaf wordt weergegeven middels een extravagant feest krijgen we een stukje onbeschaamd materialisme te zien waar je steil van achterover slaat. Het verhaal wordt rustig opgezet, de intrige duidelijk uitgelegd en is daardoor voor alle leeftijden goed te volgen. De grootste verdienste van regisseur Reynolds (Robin Hood: Prince Of Thieves, Waterworld) is dat hij gedurende 131 minuten de vaart er goed in weet te houden. De film verliest eigenlijk nergens aan kracht, en daardoor is het de perfecte popcornfilm voor een begin van een vrijdagavond uit. Geen klassieker, maar entertainment van de bovenste plank, iets wat we de laatste tijd eigenlijk te weinig te zien krijgen in de bioscoop.
The Count of Monte Cristo
Regie: Kevin ReynoldsJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: