We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Master Rallye
.
~
Van Parijs naar Moskou
In Master Rallye krijgen we te maken met een ander type rallyrijden, dit lijkt wat meer op de bekende Parijs – Dakar races. De wagens zijn net even iets anders dan inde andere games. In dit spel doet de speler mee aan een rally Parijs – Moskou, en moet men zien te finishen op het rode plein. Deze race gaat over ruim 5000 kilometer, en behelst een varia aan terrein en obstakels. Voor de echte rouwdouwers dus, en niet voor rally-fijnproevers als Colin McRae.
Vrijheid
De vrijheid tijdens de races is misschien wel het grootste pluspunt van Master Rallye. Je kunt je natuurlijk braaf aan de gebaande paden houden, maar het spel wordt pas echt tactisch als je lekker gaat lopen afsnijden. In andere rallygames is dit onmogelijk, en word je kunstmatig op het parcours gehouden, of je krijgt op zijn minst een paar flinke strafseconden om de oren. In Master Rallye is de opdracht simpel. Rij van punt A naar punt B, en zie maar hoe je er komt. Hierdoor wordt het spel met name tijdens de twee speler-mode een stuk spannender omdat door slim afsnijden grote achterstanden kunnen verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Geen schade
~
Conclusie
Master Rallye is een middelmatige racegame. Het is zeker niet slecht, en als twee speler game zelfs wel aardig, maar ik denk niet dat dit spel lang in je PS2 zal blijven zitten. Verder zijn er momenteel zoveel racegames op de markt dat Master Rallye toch snel in de vergetelheid zal raken. Misschien ooit nog eens een aardige aanschaf als hij flink is afgeprijsd, maar voor de huidige prijs kun je ook betere rallygames aanschaffen.
About Schmidt
.
About Schmidt is de nieuwe film van regisseur en scenarioschrijver Alexander Payne en speelt zich, net als zijn twee vorige films Citizen Ruth en Election, af in Omaha, Nebraska: de geboortestad van Payne. Hij beschrijft zijn karakters met lichte ironie en humor zonder verbitterd over te komen.
Jack Nicholson speelt in About Schmidt Warren Schmidt, een net gepensioneerde man die terugkijkt op zijn leven en zich realiseert dat hij eigelijk niets heeft betekend. Zijn bestaan maakt geen verschil. Hij kijkt naar zijn huwelijk en vraagt zich af: “Wie is die oude vrouw die in mijn huis leeft?” De enige die echt veel voor hem betekent, is zijn dochter Jeannie (Hope Davis) die tot zijn ongenoegen wil gaan trouwen met een louche waterbeddenverkoper (Dermot Mulroney). Als zijn vrouw plotseling overlijdt, besluit hij met de camper die hij ooit op aandringen van zijn vrouw heeft gekocht door het land te gaan rijden op weg naar zijn dochter om de bruiloft te voorkomen. Wat er precies in Schmidt omgaat komen te weten door de lange brieven die hij naar zijn zesjarige pleegkind Ndugu schrijft.
Karakters
Nicholson acteert formidabel in deze film waarvoor hij speciaal zijn gebruikelijke torenhoge salaris heeft laten schieten. Hij zet Schmidt op subtiele wijze goed neer als een wat norse, onsympathieke man. Je krijgt steeds meer met hem te doen ook al is hij niet sympathiek, want onder die wat stijve en norse houding zit een bange man die zijn leven verspild heeft. Zijn dochter wordt goed neergezet door Hope Davis. Dermot Mulrony is goed gecast als haar shabby verloofde met zijn ringbaardje, kalende kruin en paardenstaart. Als je hem zo ziet als een lelijke goedzak zou je niet zeggen dat hij dezelfde persoon is die de charmante ex van Julia Roberts speelt in My Best Friend’s Wedding.
Grijs en doorsnee
De filmbeelden zijn net als Schmidt zelf. Hij is een doorsnee oude burgerlijke man en dit wordt weerspiegeld in zijn omgeving: deze zit vol grijstinten en is gewoontjes, niets bijzonder. Tijden de hele film is het standaardweer. De lucht is grijs en ietwat bewolkt. De huiskamers zijn ouwelijk en burgerlijk ingericht. Zijn dochter is een doorsneemeisje en zijn echtgenote een doorsnee oude vrouw. Er wordt vaak vanuit een “toekijkend” oogpunt gefilmd. Alsof je als kijker achter Schmidt staat. Ook wordt er vaak op Schmidt ingezoomd zodat je alleen zijn bovenlichaam ziet. Dit gebeurt vaak als hij in gedachten verzonken is. De achtergrond vervaagt alsof je met hem mee peinst.
Contrasten
About Schmidt benadrukt het verschil tussen materiele en geestelijke rijkdom. Schmidt heeft op financieel vlak alles prima voor elkaar, maar op emotioneel en geestelijk vlak niet. Dit contrast komt ook naar voren in zijn land Amerika, een land van welvaart, en het arme Tanzania waar zijn pleegkind woont. Dit is ietwat clichématig maar persoonlijk vond ik het niet storend voor de film. Oordeel zelf!
About Schmidt
Regie: Alexander PayneJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Veelzijdig en geëngageerd
/ 0 Reactiesdoor: Ilja Nieuwland0 Sterren.
Nou deed de dood van Cobain me niet zoveel (ik vond het allemaal nogal theatraal), maar die van een vorige week overleden ex-frontman des te meer. De laatste tijd draaide ik London Calling van The Clash weer vrij geregeld. Je weet nooit zeker waarom je zoiets doet, opeens heb je weer zin in deze of gene CD. Maar ja, een weekje later was Joe Strummer (echte naam: John Graham Mellor) wel dood. Nou geloof ik goddank niet in voortekens en schuldig voel ik me ook niet. Maar doodzonde is het wel.
F*ck the System
Punk is wat mij betreft het begin van de nieuwe popmuziek. Ondanks alle geschreeuw over het veranderen van de wereld weerspiegelt bijna alle mainstream-muziek uit de jaren zestig en zeventig nog de zoetsappigheid die zo alomtegenwoordig was in de jaren vijftig. Met de punk was dat in één keer afgelopen. Iedereen moest muziek kunnen maken, ongeacht of ze een instrument konden bespelen of niet, ongeacht enig gevoel voor melodie en ritme. Dat was dan ook meteen het probleem: ondanks allerlei prachtige bedoelingen nodigde veel punkmuziek nou niet echt uit tot luisteren. De Sex Pistols, zonder twijfel de meest controversiële uitspatting van de punk-revolutie, worden vrijwel nooit meer gedraaid.
Anthems
Met The Clash was dat anders, niet in de laatste plaats omdat deze mensen wel degelijk in staat bleken te zijn om een song in elkaar te draaien en -sidder- hem ook nog uit te voeren. Stummer en mede-Clash-oprichter Mick Jones waren dan ook al enige tijd bezig in het Londense clubcircuit, en het was een bezoek aan een Sex Pistols-concert dat Strummer in 1976 tot het inzicht bracht dat er iets groots aan het gebeuren was.
~
Pensioen
Strummer ging ‘met pensioen’, maakte filmmuziek (Grosse Pointe Blank), acteerde (Mystery Train) en bracht in 1989 een soloplaat uit (Earthquake Weather); kortom, een soort van Sting-achtig professionele-beroemdheid-bestaan; de jaren daarop werd er niet zoveel meer van hem vernomen. Nou ja, er was nog wel dat korte optreden als gitarist/zanger van The Pogues, maar dat had meer te maken met het gebrek aan beschikbaarheid (lees: nuchterheid) van Shane McGowan.
World Music A Go-Go
~
Death or Glory?
Vorige week kwam het bericht dat Joe Strummer dood was. Doodsoorzaak onduidelijk. Yeah, right. Sex, drugs en rock & roll. Overdosis, auto-ongeluk, huiselijk geschil? Nou, mooi niet dus. Een triviale hartstilstand van een man die zich al jaren keurig gedroeg, net was begonnen aan een nieuw en veelbelovend hoofdstuk in zijn muzikale carrière, en alom erkend werd als één van de scheppers van de moderne alternatieve scene. Wat een einde voor een punker…
Now get this
London calling, yeah, I was there, too
An’ you know what they said? Well, some of it was true!
London calling at the top of the dial
After all this, won’t you give me a smile?
(London Calling, 1980)
Misschien ook iets voor u
De ultieme kerstfilm
.
Op 20 December 1946 ging It’s a Wonderful Life in New York in premiere. Het is bijna niet voor te stellen dat de film toentertijd geen succes was. Men vond de film toch (how American!) te zwaar op de hand voor eenvoudig kerstvermaak. Daar komt nog bij dat het een zware winter was, de mensen bleven liever thuis voor de kachel.
Na een paar maanden was It’s a Wonderful Life vergeten. De roem die de film nu kent is grappig genoeg te danken aan een fout: de copyrights werden namelijk niet verlengd. Dit is doorgaans een grote ramp voor een film; slechte bewerkingen, uitzenden naar believen en ga zo maar door.
Begin jaren zeventig werd de film door kleine tv-stations uitgezonden als tegenwicht voor de grote vakantiespecials van de grote tv-stations. It’s a Wonderful Life werd geherwaardeerd, werd populairder en is inmiddels niet meer weg te denken met kerst.
Het oorspronkelijke verhaal is afkomstig van Philip van Doren Stern en was getiteld The Greatest Gift. In 1943 liet hij 200 exemplaren drukken voor vrienden en kennissen. Er kwam ook een kopie terecht op het kantoor van de RKO studio’s. De studio zag er wel een film in en kocht het verhaal voor tienduizend dollar. Er werden drie scripts van gemaakt, met in het achterhoofd Cary Grant voor de hoofdrol. Uiteindelijk kwam er niets van terecht en het script werd in de hoek gegooid en vergeten. Toen Frank Capra het verhaal las wist hij meteen dat hij hiervan een film wilde maken. Capra kocht het verhaal van RKO, eveneens voor tienduizend dollar, en kreeg de drie scripts cadeau. Capra ging zelf het script schrijven, veranderde de titel en had de hele film al in zijn hoofd. “One man, one film” was Capra’s credo.
Frank Capra was in de jaren dertig een van de meest geliefde regisseurs bij het grote publiek. Grote roem en populariteit verwierf hij met films als It Happened One Night, Mr. Deeds Goes to Town, You Can’t Take it With You en Mr. Smith Goes to Washington. (19:15)
ZDF (00:45) (Ist das Leben nicht schön?)
It's a Wonderful Life
Regie: Frank CapraJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Hable con ella
Hable con Ella is de nieuwe film van de Spaanse regisseur Pedro Almodovar. Almodovar werd vroeger bekritiseerd op zijn iets wat kolderieke films waarin hij leek te streven naar kitsch en provocatie. Maar na het succesvolle melodrama Todo sobre mi madre werden zijn kwaliteiten echt duidelijk.
~
Stier
Marco, de andere man uit het theater is een Argentijnse journalist. Op het moment van de voorstelling is hij bezig een artikel te schrijven over Lydia, een toreador. Ze worden verliefd en krijgen een relatie. Maar het noodlot slaat toe Lydia kan een aanval van een stier niet ontwijken en ook zij raakt in een coma.
~
Contrast
Marco en Benigno zijn twee totaal verschillende mannen. De oudere Marco heeft zijn hele leven veel gereisd en heeft veel levenservaring. Zijn nuchtere kijk op de situatie verbaast Benigno. Benigno is een dromer. Hij is zijn hele leven amper zijn huis uit geweest en heeft weinig meegemaakt. Dit contrast is ook enigszins terug te vinden bij de vrouwen van uit het verhaal. Alicia is een jong meisje die beschermd is opgevoed door haar vader. Lydia is een vrouw met een wat meer bittere kijk op het leven.
Viezerik
De film bevat mooie serene beelden. Benigno is helemaal weg van Alicia. Objectief gezien zou je hem een viezerik kunnen vinden die haar eerst bespioneerde vanuit zijn huis en haar nu van dichtbij bewonderd. De manier waarop hij haar wast komt vertederend en liefdevol over, maar had net zo goed anders opgevat kunnen worden. Almodovar houdt de beelden in de film ingetogen. Dit is een goede keuze geweest want het scenario is opvallend genoeg op zichzelf. Door het simpel en sober te houden komt het verhaal extra goed tot zijn recht.
Hable con ella
Regie: Pedro AlmodóvarJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Maaikes Grote Dagboekje
~
Kantklosuitje
Grofweg kan het album in twee delen worden gesplitst. Het eerste doet ons verslag van het lief en leed in en rond huize Hartjes. Ondanks dat de acteurs de hen toebedeelde rol met verve vervullen, gaan veel van de scènes als een nachtkaars uit. De (liefdes)perikelen en andere gebeurtenissen die ons worden voorgeschoteld lijken in veel gevallen slechts interessant voor de direct betrokkenen. Voor de argeloze lezer zullen het veelal niet meer dan kiekjes zijn van oma’s laatste kantklosuitje.
Toch doet het Maaike Hartjes onrecht om alles op deze manier te kenschetsen. Zij heeft het talent diepe gevoelens en alledaagse situaties op een aandoenlijke en grappige manier in beeld te brengen. Het is echter raadzaam wat kritischer te kijken naar de strekking van de verschillende verhaaltjes. Het predikaat dagboek verschaft de auteur veel creatieve vrijheid. Het is echter de kunst op de juiste manier met deze vrijheid om te gaan.
Balkanoorlog
~
Gedurende deze periode had Maaike Hartjes veelvuldig contact met hen via e-mails. Het is mooi om te zien hoe zij de gruwelen van deze oorlog op haar eigen relativerende wijze heeft vorm gegeven. Hierbij spaart ze niemand, ook zichzelf niet. Ook is het goed dat deze sombere scènes af en toe worden onderbroken door fragmenten uit Maaikes eigen leven. Al had het niet misstaan als zij hier en daar wat meer afstand had genomen van haar onderwerp. Dat had het voor de lezer nog aangrijpender gemaakt.
Het is Maaike Hartjes ten dele gelukt haar Grote Dagboekje op een boeiende wijze vorm te geven zonder al te veel de authenticiteit, die per slot van rekening bij een dagboek hoort, uit het oog te verliezen. Toch blijft het gevoel hangen dat dit iets te veel van het goede is. Door de grote hoeveelheid fragmenten, die lang niet altijd even sterk zijn, beklijft er weinig aan het eind. En dit, terwijl er toch genoeg te genieten valt. Het zou haar dus sieren als zij de volgende keer de lezer en zichzelf wat serieuzer zou nemen.
Prijs: € 15,95
Bladzijden: 256
Misschien ook iets voor u
Veel te degelijk
~
Waar is die oh zo belangrijke spontaniteit gebleven? Natuurlijk is de ontwapenende persoonlijkheid van Govaert nog steeds een belangrijke schakel, maar het lijkt verder wel of deze jonge band nu al de automatische piloot heeft ingeschakeld. Alle standaardtrucs en showelementen werden uit de kast gehaald om het publiek maar zoveel mogelijk te betrekken bij de verrichtingen op het podium. We moesten springen, klappen, zwaaien en zingen. Natuurlijk deed iedereen van harte mee, maar dat neemt niet weg dat die kunstgrepen iets goedkoops hebben.
Flauwigheden
Ook de dansjes en bewegingen van de verschillende bandleden waren voor een deel ingestudeerd. Dat hoeft toch helemaal niet in een goede rockshow. Deze jongens en meisjes hebben genoeg in huis om het op eigen kracht te redden. Al die flauwigheden zijn compleet overbodig en sluiten ware spontaniteit uit. Het lijkt wel of er gewoon geen plaats is voor een beetje gestoei op het podium.
~
Te jong
Maar dus toch geen grootse daden van de band die, mede door de live-registratie van I Would Stay op Pinkpop, een behoorlijke podiumreputatie heeft weten op te bouwen. Krezip gaf een degelijk optreden en het publiek ging uit zijn dak. Maar is de band niet iets te jong om zo degelijk en veilig te spelen? Er is toch nog genoeg tijd om die paar wilde haren te verliezen.
Krezip
Prijs: €Gezien op vrijdag 13 december 2002 in de Oosterpoort, Groningen
Misschien ook iets voor u
The Lord of the Rings: The Two Towers
.
Filmspelletjes
~
Net echt
Ten eerste haalt EA het uiterste uit de mogelijkheden van de licentie. Alle grote namen uit de film verleenden hun medewerking, en zo kan het dat de karakters in het spel de zelfde stemmen hebben als in de film. Verder zijn er prachtige scènes uit de film overgezet in het spel. Tijdens zo’n scène switchen de filmbeelden langzaam naar 3D animatie. Zo lijkt het net alsof je echt een rol in de film speelt. Dit geeft een spel gebaseerd op een film een belangrijke meerwaarde.
Orkje slachten
~
Bijlen en pijlen
Tussendoor kan de speler kiezen wie hij bestuurt. Legolas de Elf is snel en kan makkelijk schieten met pijl en boog. Gimli de dwerg is sterk en onverzettelijk, en gaat gewapend met een imponerende bijl. Elk figuur heeft zo zijn eigen voordelen en special moves. Na elk level krijgt de speler punten, waar men weer nieuwe aanvallen kan kopen. Deze aanvallen zullen verderop zeker nodig zijn om het spel tot een goed einde te brengen.
Secrets
Beeld en geluid zijn een ware lust voor het oog. Alle levels zien er werkelijk prachtig uit, en de muziek is uiterst sfeervol. De liefhebbers van de film kunnen hier hun hart ophalen, want alle locaties zijn ook in de film te bezichtigen. Door een level te halen kan men diverse secrets vrijspelen. Dit zijn vaak filmpjes over het maken van het spel, en interviews met acteurs. Dit maakt de connectie tussen spel en film helemaal compleet. Erg grappig om te zien is hoe de diverse acteurs de stemmetjes voor hun game-karakters inspreken.
Conclusie
EA verdient een absolute pluim voor de filmadaptie. De fans van de LotR-films krijgen met dit spel zeer zeker waar voor hun geld. De gameplay had misschien iets dieper gekund, veel meer dan hakken, lopen en schieten is er vaak niet te doen. Maar als hak-en-slaspel is LotR een absolute topper, en in combinatie met de prachtige verzorging een prima aanschaf.
The Lord of The Rings: The Two Towers
.
~
Peter Jackson, discutabel de grootste Lord of the Rings-fan ooit heeft ongeveer zes jaar van zijn leven besteed aan het verfilmen van alle drie de delen van The Lord of the Rings. Eind 2001 verscheen het eerste deel van de film; The Fellowship of The Ring op het grote doek. Een overweldigend succes en Jackson deed wat van hem verwacht werd : hij creëerde een film die voor nieuwkomers het verhaal toegankelijk maakte en verzorgde voor de fans een droom die werkelijkheid werd. The Fellowship was het begin van de trilogie, en stelde ons voor aan o.a. Frodo (Elijah Wood), Aragorn (Viggo Mortensen) en Gandalf (Ian Mckellen), de sleutelfiguren uit het verhaal.
Val
Waar Tolkien het tweede boek begint met de dood van Boromir (die wij al zagen aan het einde van de eerste film), begint The Two Towers nu met een korte, fantastische flashback (met de nodige special effects) van de val van Gandalf met het groteske monster Balrog uit het eerste deel. Net als bij het begin van The Fellowship, word je hiermee weer vanaf de eerste minuut in de film gezogen.
~
Waar Tolkien in zijn boek deze verhalen ietwat serieel laat verlopen, kiest Jackson voor de parallelle aanpak. Hij weeft de verhalen door elkaar, en dit is natuurlijk een uitstekende manier om een film van drie uur te op stoom te houden.
Drie karakters
De essentie van The Lord of the Rings draait natuurlijk om die ene ring, en Frodo draagt de verantwoordelijkheid om deze ring te vernietigen. Het belangrijkste en tevens boeiendste verhaal van het tweede deel is dan ook die van de twee hobbits, die getergd door vermoeidheid en angst blijven vechten om de wereld te redden van totale duisternis. Zij ontmoeten het wezen Gollum (het allermooist vormgegeven computergeanimeerde karakter tot nu toe in een film) dat de ene ring jaren in zijn bezit had en daardoor compleet vervormd is geraakt. Hij wil zijn ring terug, en hoewel hij verraderlijk is en niet te vertrouwen, weten Frodo en Sam hem te strikken om hen te helpen in een weg te vinden naar Mordor. Deze drie karakters komen zo ontzettend goed tot leven in de tweede film dat het boek er zelfs beter op wordt.
~
Arwen
Het verhaal van Arwen (Liv Tyler) – die bovendien helemaal niet voorkomt in het boek The Two Towers – is niet nodig voor de essentie van het het verhaal en vertraagt de film onnodig. Jackson neemt op meerdere momenten in de film een “loopje” met het boek, wat soms wat vervelend kan zijn voor de fans, maar veelal wel ten goede komt aan het tempo of spanning van de film.
~
Lees ook wat 8WEEKLY van The Fellowship of the Ring vond!
The Lord of The Rings: The Two Towers
Regie: Peter JacksonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Over het autobiografisch geheugen
~
Eigenlijk is het geen boek, maar een (bijzonder fraai vormgegeven, het moet gezegd) collectie artikelen die al in bladen als Feit & Fictie en Psychological Magazine, maar ook in NRC Handelsblad verschenen. Het karakter van de hoofdstukken vertoont daardoor onderling nogal wat variatie. Maar dat stoort op zich niet, aangezien Draaisma’s casus(sen), hoewel divers, zonder uitzondering teruggrijpen op de het centrale thema.
Familie bij de kerstboom
Die diversiteit wordt duidelijk als je je van een hoofdstuk over Idiots Savants via een gesprek met Ton Sijbrands over blind simultaandammen beweegt naar een beschrijving van de zaak-Demjanjuk en de cruciale rol die de herinneringen van kampslachtoffers daarbij speelden. Het leukste hoofdstuk is eigenlijk het minst relevante: Draaisma beschrijft hoe de foto-amateur Richard Wagner (nee, een andere Richard Wagner) vanaf 1900 elke kerstavond een foto maakte van zichzelf en zijn vrouw Anna bij de kerstboom. Wagner bleef dat doen totdat zijn vrouw overleed in 1945, en het ruim veertig jaren overbruggende foto-archief (of foto-geheugen) toont niet alleen het ouder wordende echtpaar, maar ook het wel en wee van Duitsland gedurende die periode, van welvaart (1900), via ontbering (1917) en middelbare leeftijd (1927) naar een nogal roemloos einde (1942).
~
Reuk
Soms vraag je je wel af waar Draaisma’s keuzes op zijn gebaseerd. Bij het hoofdstuk over de rol van de reuk in het geheugen schrijft hij juist daar een grote betekenis aan toe omdat reuk een ‘primaire’ indruk achterlaat, dus niet wordt ‘gefilterd’ door interpretatie. Maar is dat echt zo? Kan geluid niet een net zo onmiddelijke en krachtige associatie oproepen als geur? En omgekeerd, zijn geuren nooit onderhevig aan interpretatie? Het punt is dat ik best van Draaisma wil aannemen dat de reuk een krachtige stimulans voor herinnering kan zijn, maar dat hij weinig moeite neemt om zijn keuze voor juist dat zintuig te rechtvaardigen.
Iwan de verschrikkelijke
Waar Draaisma bovendien zichtbaar moeite mee heeft is de vorm. Hij lijkt soms te twijfelen tussen het schrijven van een handboek en een essaybundel, wat zowel in de vorm als in het taalgebruik terug is te zien. Draaisma laat meestal iets te snel al zijn kaarten zien, waardoor de spanning – voor de geïnteresseerde leek althans – halverwege de hoofdstukken is weggenomen. De uitzondering is het deel over het proces van John (of Iwan) Demjanjuk, die in Israël door talloze overlevers van Treblinka werd aangeduid als de kampbeul ‘Iwan de verschrikkelijke’ terwijl hij later bleek dat nooit geweest te zijn – hij was even verderop, in Sobibor bezig de kampbewoners het leven zuur te maken.
Daarbij komt in het taalgebruik iets te vaak de wil om liever compleet dan interessant te zijn naar voren. Dat is prima wanneer je een studieboek schrijft dat tentamenhallen vol studenten tot competente psychologen moet opleiden, maar funest voor een boek als dit, dat net zozeer aan literaire als aan inhoudelijke maatstaven moet voldoen. Het is des te spijtiger omdat het veel van Draaisma’s kennis en enthousiasme lijkt te verhullen.
Waarom dat leven sneller gaat?
Eigenlijk weet ik niet goed wat ik hiermee aan moet. De Nederlandse pendant van Oliver Sacks of Stephen Jay Gould is Draaisma in elk geval (nog) niet. Hij heeft een fijn oog voor interessante gevallen, gebruikt ze op een nuttige manier, maar stylistisch komt het er allemaal nog niet zo lekker uit. Geen slecht boek, zeker niet; het had alleen nog een stuk beter kunnen zijn. En natuurlijk ga ik niet verklappen waarom het leven sneller gaat als je oud wordt. Daar kom je vanzelf nog wel achter.
De homepage van Douwe Draaisma
Prijs: 22,95
Misschien ook iets voor u