De DVD brengt de film namelijk bij je thuis. Al had je voor K-19 best mogen opstaan, want het is een in alle opzichten verrassend goede film. Hij lijkt namelijk in niets op al die andere duikbotenfilms. Das Boot (overigens een onovertroffen meesterwerk) gaat over uithoudingsvermogen en Red October is een lekkere thriller. Verwacht bij K-19 geen ontploffingen, atoombommen, Amerikaans-Russische vijandigheden en spetterende actie, want die zijn helemaal niet belangrijk in dit verhaal over zelfopoffering.

Paradepaardje

De K-19 is de eerste nucleaire onderzeeër van de Sovjetunie in de jaren zestig. Het paradepaardje van de Russische marine moet zo snel mogelijk getoond worden aan die bloedhonden aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, zodat ze daar flink schrikken. Het schip wordt dan ook in no-time voorbereid op de eerste tocht. Twee kapiteins, Harrison Ford en Liam Neeson, voeren bevel over de K-19, de een met een geheime missie, de ander met hart voor de bemanning. Beiden met een summier Russisch accent.

Wanbeleid

Door de haast waarmee het schip van stapel is gelopen, door wanbeleid aan boord, door onkunde van personeel, door puur ongeluk of door wat dan ook ontstaan er echter grote problemen wanneer de kernreactor stuk gaat. Niet alleen kan het schip zich nog maar beperkt bewegen (en dat in het zicht van een Amerikaanse basis), er komt bovendien straling vrij. Veel straling. De bemanning lijkt ten dode opgeschreven.

Smelten

Wat volgt is een staaltje van zelfopoffering dat niemand onberoerd kan laten. De kernreactor moet gerepareerd worden, maar er zijn geen stralingwerende pakken aan boord. De bemanning moet twee aan twee, gehuld in laarzen, regenjas en gasmasker, de reactor in. Om er maximaal tien minuten reparaties uit te voeren en er vervolgens bijkans gesmolten weer uit te strompelen. Dat dit er niet lachwekkend, maar juist bijzonder aangrijpend en bijna misselijkmakend echt uitziet, komt door de factoren die K-19 zo goed maken: spel, verhaal, make-up, cameravoering. Alles klopt, en terwijl je in de afgesloten ruimte van de onderzeeër kijkt, wil je het liefst zo ver mogelijk in de bank wegkruipen, want elk shot van een ziek bemanningslid doet je huid jeuken.

Features

K-19 is een prachtige film, die alle vooroordelen over ‘weer een Russische duikboot’ de pas afsnijdt. De special features die de DVD erbij levert maken de film nog beter. In 1961 gaat de echte reactor van de echte K-19 kapot, met dezelfde dramatische gevolgen die we in de film hebben mogen aanschouwen. Bij het maken van de film zijn enkele overlevenden van de ramp betrokken. Ook zijn regisseuse Kathryn Bigelow en cameraman Jeff Cronenweth naar Moermansk afgereisd om daar de echte K-19 (ontdaan van alle straling is het schip na 1964 nog verschillende keren uitgevaren) te bezichtigen en vervolgens na te bouwen.

Authentiek

Het ware verhaal achter K-19 en het streven naar de grootst mogelijke authenticiteit verleent extra glans aan deze film. Maar ook de puur filmtechnische aspecten als special effects en make-up, die belicht worden in korte documentaires, zijn verhelderend. Het is niet heel bijzonder wat we zien – make-up met gelatinestukjes en een ijsvlakte van geprepareerd piepschuim – maar het is wel met heel veel vakkunst en liefde gedaan. De film ziet er, op één shot na, perfect geloofwaardig en in alle opzichten authentiek uit, wat ook zeker te danken is aan de bemoeienissen van medeproducent National Geographic.

Commentaar

Katrhyn Bigelow en Jeff Cronenweth voorzien de film ook nog van commentaar. Het is jammer dat dit niet Nederlands ondertiteld is. Het lijkt erop dat Bigelow en Cronenweth geïnterviewd worden, want het commentaar is heel strak ingedeeld in hoofdstukken en onderwerpen, die niet corresponderen met de delen van de film waar ze overheen praten. Het zou handig geweest zijn als de makers van de DVD ook een selectie-menu voor het commentaar hadden gemaakt. Het vrij technische commentaar is namelijk wel interessant, maar nu erg moeilijk te volgen. Je ogen leiden je namelijk onbewust steeds weer die verschrikkelijke, besmette onderzeeër in. Je krijgt er keer op keer jeuk van.

Link:

National Geographic (Het ware verhaal van K-19)

Dik vijftien jaar geleden waren er twee mannen met een gezamenlijke droom. Ze wilden de ultieme combinatie van animatie en live action maken. Gelukkig hadden ze beiden een indrukwekkend CV: de ene was de meest succesvolle regisseur aller tijden, de andere zijn leerling en discipel en tevens maker van een paar komedies, waaronder het onbekende niemendalletje Back to the Future. Steven Spielberg en Robert Zemeckis kregen dankzij hun reputatie de studio’s Disney en Warner Brothers zover om hun bestand van klassieke animatiefiguren open te trekken zodat tijdloze karakters als Donald Duck, Porky Pig, Bugs Bunny, Tweety en Mickey Mouse voor het eerst – en helaas waarschijnlijk voor het laatst – in één film te zien konden zijn.

Bekvechten

Aan de hand van Gary K. Wolfs satirische roman over het Hollywood van de jaren 40 werd er een script geschreven en de zeer complexe voorbereidingen konden beginnen. Het resultaat is bekend: Who Framed Roger Rabbit is een klassieker geworden die vier (technische) Oscars won en miljoenen dollars opbracht. Hoewel de film soms wel erg hysterisch is, blijft het een genot om te zien hoe titelpersonage Roger Rabbit en de morsige detective Eddie Valiant (briljant gespeeld door Bob Hoskins) met elkaar bekvechten, op elkaar reageren en elkaar in de nesten werken, zonder zich te beseffen dat de een van vlees en bloed is en de ander van inkt en verf.

Slordig

Dankzij deze splinternieuwe dvd kun je nu zelf zien hoeveel tijd en moeite de makers in letterlijk elk beeldje van deze film hebben gestopt. Roger Rabbit is prachtig op schijf gezet en zag er volgens mij zelfs in 1988, toen ik hem in de bioscoop zag, niet zo goed uit. De extra’s op de twee disks van deze mooi uitgevoerde set zijn voornamelijk leuk, maar geven hier en daar genoeg achtergrondinformatie, met name in de archiefbeelden. Maar distributeur Buena Vista heeft zich waarschijnlijk te laat gerealiseerd dat er in Amerika ook een prachtige special edition van de film is uitgebracht en heeft van de Nederlandse editie een haastklus gemaakt. De set is zo slordig samengesteld dat de meeste extra’s op beide schijfjes te vinden zijn!

Bekocht

Maar dat is niet het ergste. Want waar is bijvoorbeeld het audiocommentaar van zo ongeveer iedereen die aan de film heeft meegewerkt die wel op de Amerikaanse versie staat? Als er nog iets langer was gewerkt aan de dvd van Roger Rabbit zou hij alleen al vanwege de kwaliteit van de film hoog in mijn jaarlijstje van 2003 geëindigd zijn. Tenzij Buena Vista voor het eind van het jaar voor een vervangende versie zorgt, ben ik bang dat de enige lijst waar Roger Rabbit dit jaar op zal verschijnen die van de grootste teleurstellingen van 2003 is.

Nogmaals: met de (presentatie van) de film is helemaal niets mis. Maar de Nederlandse consument mag zich met deze dvd terecht bekocht voelen.

In Old School betrapt advocaat Mitch (Wilson) zijn vrouw tijdens een kleine orgie. Mitch besluit dat hij seksueel niet modern genoeg is, en gaat op zichzelf wonen. Hij weet via via een mooi huis op een universiteitsterrein te ritselen. Zijn vrienden Frank en Beanie besluiten het huis te misbruiken om grote collegefeestjes te geven en hun suffe huwelijken te ontvluchten. Met name Frank gaat zich helemaal te buiten en heeft binnen no-time zijn oude bijnaam Frank ’the Tank’ weer terug.
De decaan van de universiteit vind dit allemaal maar niets en probeert Mitch het huis te ontnemen door middel van een oude regel: alle huizen op het campusterrein moeten een universitair doel hebben. Door van het huis een studentenvereniging te maken vinden Mitch en zijn vrienden een maas in de wet. Het feest kan beginnen.

Acteurs

Old School heeft al snel een groot probleem, en dat is aansprekende acteurs. Luke Wilson is sympathiek, maar blijft vooral een David Arquette look-a-like. Als hoofdrolspeler heeft hij het gewoon (nog) niet om een film te dragen. Vaughn doet ook zijn best, mijn zijn karakter Beanie is vrij 2-deminsionaal, en dus valt er weinig mee aan te vangen. Will Ferrel mag zich als Frank de hele film te buiten gaan aan veel onzin, en dat doet hij met verve. Toch had een aansprekend gezicht de film iets meer kunnen geven. Ryan Reynolds zette op uiterst slimme wijze de titel rol in Van Wilder neer, en bewees daarmee dat je met acteurs die niet tot de a-list van Hollywood behoren wel dat extra effect kunt krijgen. Ferrel, Wilson en Vaughn falen hier toch een beetje in.

Sean William Scott

Op de titelrol staat verder de naam van Julliette Lewis. Totaal overbodig, aangezien ze hooguit 4 minuten in de hele film te zien is, en dan wel in een hele onbeduidende rol. Als perverse vrouw van Mitch mag ze even haar gezicht laten zien. Daarna mag Ellen Pompeo komen opdraven als nieuwe ‘love interest’ voor de film. Haar poging is erg lief, maar eigenlijk is ze niet meer dan aankleding voor het hele verhaaltje. Wel uitermate geslaagd is de piepkleine rol van Sean William Scott, die de lachers al bij het eerste shot op zijn hand heeft.

Stiekem

Is er dan wel iets goed aan Old School? Jawel, hij stiekem eigenlijk gewoon verdomd grappig. De hele zaal lag om mij heen plat van het lachen, en dat is ook belangrijk. De flauwe, vieze, slappe en vette grappen worden geen moment geschuwd, en de film kent totaal geen pretenties. Als je de eerste foto’s en het plotje tot je neemt weet je meteen wat je kan verwachten, en dus denk ik dat fans van dit genre zich prima zullen vermaken. Kon je genieten van Road Trip, Van Wilder en American Pie, dan is deze film ook wel iets voor jou. Andere mensen kunnen hier maar beter met een flinke boog omheen lopen.