We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Solaris
Voor zijn derde samenwerking met George Clooney koos de veelzijdige Steven Soderbergh (Out of Sight, Erin Brockovich, Traffic, Ocean’s Eleven) voor een nieuwe verfilming van het boek Solaris van de Poolse sciencefictionschrijver Stanislaw Lem. Dit filosofische werk werd al eerder, in 1971, verfilmd door de Russische regisseur Andrei Tarkovski.
Nu was Tarkovski’s versie om het zacht uit te drukken een lange zit, en Soderbergh heeft er gelukkig dan ook voor gekozen het verhaal tot zijn essentie terug te brengen en tegelijkertijd de personages alle ruimte te geven. Door deze werkwijze is Solaris een emotioneel en psychologisch meesterwerk geworden dat zich evengoed op een tropisch eiland als op een vrijwel verlaten ruimtestation had kunnen afspelen.
Vreemde verschijnselen
Want hoewel het grootste deel van de film is gesitueerd op een ruimteschip dat in een baan om de planeet Solaris draait, is de film meer een psychologisch drama dan sciencefiction. Het spaarzame verhaal begint op aarde, als psychiater Chris Kelvin (George Clooney in de rol van zijn leven) een videoboodschap van zijn vriend Gibarian ontvangt. Deze Gibarian is gestationeerd op het eerdergenoemde ruimteschip waar zich vreemde verschijnselen voordoen: herinneringen uit het verleden van de bemanningsleden komen op een vreemde manier weer tot leven en hij smeekt Kelvin een kijkje te komen nemen op het schip.
Ontroerend
~
Intelligent
Solaris is zo’n film die je gemakkelijk tien keer kunt zien en bij elke keer alleen maar sterker wordt. Om dit aan te moedigen hebben Soderbergh en producent James Cameron een werkelijk geweldige commentaartrack ingesproken, die elke filmliefhebber zal doen watertanden. Vanaf de eerste studiologo’s praten de twee op zeer intelligente wijze over de verschillen in aanpak (Cameron zou de film eerst zelf regisseren), het montageproces (dat bij Soderbergh fascinerend en experimenteel is), de acteerprestaties en vrijwel elk ander onderwerp, zowel technisch als emotioneel. De dvd van Solaris is alleen voor dit commentaarspoor al de moeite meer dan waard.
PDF-je
Ook bijgeleverd zijn twee korte documentaires, die beter samengevoegd hadden kunnen worden, want de twee filmpjes overlappen elkaar op plaatsen. Verder is er een trailer en Soderberghs complete script, dat helaas in dvd video-formaat is en dus lastig te lezen is en niet uitgeprint kan worden. Een PDF-je op het DVD-ROM gedeelte van de schijf was al genoeg geweest. Maar dit zijn slechts kanttekeningen bij een van de beste films van het afgelopen jaar. Er zijn niet veel mensen geweest die Solaris in de bioscoop hebben gezien (ik ook niet), maar hopelijk gaat de film – terecht – een eigen leven leiden op dvd.
Solaris
Regie: Steven SoderberghJaar: 2024
Distributeur: Fox Home Video
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Lees meer poëzie!
Bloemlezingen lijken in een behoefte te voorzien. De mooiste liefdesgedichten, ontroerende gedichten voor bij het haardvuur en de gekste rijmsels vinden gretig aftrek bij het (grote) publiek. De zappende mens is gewend een voor hem geselecteerd aanbod voorgeschoteld te krijgen. Hij hoeft zelf niet meer te kiezen, maar kan uit deze gedichten dìe kiezen die hem het meest aanspreken. Er is geen noodzaak meer om meerdere bundels door te ‘ploegen’ om een favoriet gedicht te selecteren. De moderne mens die overal over mee kan praten is tevreden gesteld.
~
Anders is het met deze bundel, die door Gillis Dorleijn, voorzitter van de jury van de VSB-poëzieprijs, is samengesteld. Het is een verzameling van gedichten uit de voor deze prijs opgestuurde bundels. Deze bundel, met de beste gedichten van het voorgaande jaar, wordt al een aantal jaren uitgegeven. Ook deze bundel biedt een overzicht, maar dan anders. Het criterium is dat het poëzie is uit 2002. In het voorwoord bij deze bundel schrijft Dorleijn over het doel van de bundel. Het gaat niet alleen over deze 100 gedichten, maar ook over het debat over poëzie. In deze inleiding probeert hij trends te zien in de gedichten van 1997 tot nu. Hoewel het lastig is om daar over een korte periode iets over te zeggen, merkt hij op dat in vele gedichten iets lichts zit. De poëzie van 2002 maakt dan ook vrolijk.
Divers
Het bijzondere aan deze bundel is dat niet alleen die dichters aandacht krijgen die genomineerd zijn voor de prijs. Er is ook plaats voor andere inzenders, waardoor het een zeer gevarieerde bundel is. De poëzie gaat van Heytze naar Ouwens en via J. Eijkelboom naar Tonnus Oosterhoff. Deze laatste dichter won de poëzieprijs. Van hem is een heel bijzonder gedicht opgenomen, Kritiek, dat behalve een aanzet tot en gedicht ook een mini-debat over zijn poëzie vertelt.
Opvallend gaat geen enkel gedicht expliciet in op nieuwsfeiten die 2002 en 2001 tot memorabele jaren maakten. Misschien maakt dat de gedichten lichter. Toch wordt er ook wel over het verlies gedicht en bevat de bundel bijvoorbeeld een aantal gedichten uit de bundel van Gerrit Kouwenaar, Totaal witte kamer, die onder andere gaat over het overlijden van zijn vrouw. De stijlen van de dichters zijn erg verschillend. De gedichten gaan van bijna hermetisch naar het light verse. Dit maakt de bundel tot een soms rare verzameling. De gedichten zouden in een andere bloemlezing niet bij elkaar terecht komen, omdat de enige overeenkomst is dat de gedichten uit zijn gegeven in 2002. Dat maakt de bloemlezing niet tot een bundel met gemakkelijk tot je te nemen poëzie, zoals bij sommige andere dat wel het geval is.
Meer lezen
Hoewel ook deze bundel een beetje toegeeft aan het zappende publiek, dient deze bundel als een eerste aanzet voor de lezer. De lezer wordt in de inleiding indirect aangemoedigd toch vooral meer te gaan lezen van deze dichters (en ook van andere). De bundel brengt veel minder bekende dichters en dichteressen, waarmee in deze bundel kennisgemaakt kan worden. En dat de gedichten uit deze bundel ‘opruimen’, beveelt vooral aan meer poëzie te gaan lezen!
Bladzijden: 151
ISBN: 90 295 0066 2
Misschien ook iets voor u
Peter Terrin – Blanco
Het verlies van je vrouw kan erg aangrijpend zijn. Hoe aangrijpend het in het geval van Viktor is laat Peter Terrin zien in de roman Blanco.
~
Helena, de vrouw van Viktor, komt om bij een gewelddadige carjacking. Hierdoor komt Viktor alleen te staan in de opvoeding van hun tienjarig zoontje Igor. Door het overlijden van zijn vrouw gewezen op de gevaren van de wereld waarin hij leeft, probeert Viktor zijn zoontje tegen die gevaren te beschermen. En dat doet hij goed. Te goed.
Realiteit…
Door rouw overmand stort Viktor zich dus op het beschermen van het enige dat hem nog overgebleven is: zijn zoontje. Hem mag niet overkomen wat Helena overkomen is. Igor moet beschermd worden. Langzaam maar zeker verliest Viktor de grip op de realiteit. Zijn beschermingsdrang wordt een ziekelijk wantrouwen van alles en iedereen om zich heen. Overal schuilt gevaar.
Geleidelijk zie je Viktor dan ook afglijden naar een geïsoleerd bestaan, waarbij elke interactie met de buitenwereld vermeden wordt. Hij sluit zichzelf en zijn zoontje op in zijn appartement en brengt maatregelingen aan om die buitenwereld ook daadwerkelijk buiten te houden.
…en fantasie
Fantasie en realiteit gaan bij Viktor steeds meer door elkaar lopen. Op den duur vervagen de scheidslijnen; ook voor de lezer. Vormt de leraar van Igor nu wel of niet een bedreiging? De wereld geïnterpreteerd door Viktor is een gevaarlijke wereld, een onvoorspelbare wereld. En daartegen moet je je wapenen.
Maar hoe hard je het ook probeert, je kunt je niet op alles voorbereiden. Je kunt niet alles buitensluiten. En daar komt Viktor uiteindelijk ook achter.
Kort maar krachtig
Dat een goed verhaal geen ellenlang relaas hoeft te zijn, wordt met Blanco maar weer eens bewezen. In 185 bladzijden wordt het geestelijk verval van Viktor weergegeven. In hapklare hoofdstukken van twee tot drie bladzijden worden we van het moment van de dood van Helena tot de uiteindelijke gevolgen van het rouwproces geleid. Deze korte hoofdstukjes geven uiting aan het fragmentarische gevoelsleven van de hoofdpersoon. Deze vorm, maar ook de stijl van schrijven, benadrukken de loskoppeling van Viktor van de dagelijkse realiteit.
De overgang van een gewone doorsnee man tot een wereldvreemde krankzinnige worden subtiel en geloofwaardig gebracht. Hierdoor wordt de lezer als het ware meegezogen in de surrealistische wereld van Viktor. Je kunt je dan ook van het begin tot het eind voorstellen hoe Viktor zich voelt, ondanks de steeds absurdere maatregelen die hij neemt.
Daarnaast vraag je je voortdurend af wat Igor van dit alles vindt. De jongen is namelijk het ‘lijdend’ voorwerp in deze ontwikkelingen. Juist de subtiele hints naar de gemoedstoestand van het kind en de reactie daarop van Viktor vanuit diens vertekend wereldbeeld zijn prachtige stukjes minimalistische vertelkunst.
Een prettig lezend boek dat een beklemmend beeld geeft van de teloorgang van een overbezorgde vader. Vooral de ontknoping, hoewel verwacht, is een prachtige sfeerschets van Viktors vertekende werkelijkheid.
Bladzijden: 185
ISBN: 9029549025
Misschien ook iets voor u
Hulk
Er zullen deze zomer niet veel kinderen zijn die na een bezoek aan de bioscoop ‘Hulkje’ spelen. Jawel, de Hulk is in de gelijknamige film onoverwinnelijk, plukt militaire helikopters uit de lucht alsof het niets is, kan met een paar stappen honderden kilometers afleggen, verpulvert in minuten een laboratorium en weet drie gemuteerde honden van zich af te slaan. Maar hij is eerder een monster tegen wil en dank dan de happy hero waar kinderen zo dol op zijn.
~
Als zijn gezicht het scherm vult, zit er iets menselijks in zijn blik. Wanhopig, een tikje treurig, maar vooral verontschuldigend. Knap, voor iets dat volledig door de computer wordt gegenereerd. Vooral ook omdat de Hulk niet zo ‘natuurlijk’ aanvoelt als andere (deels) computergegenereerde karakters. In het dagelijks leven verwacht je eerder een X-man of zelfs Gollem tegen te komen dan deze groene superheld. De Hulk van regisseur Ang Lee (Sense & Sensibility, Crouching Tiger, Hidden Dragon) is en blijft een stripfiguur.
Oedipus
~
Strippig
Het is gedurfd voor een superheldenfilm. Spider-man ging al een beetje die richting op maar zelfs het watje Peter Parker knutselde uiteindelijk voor zichzelf een superheldenpakje en besloot de wereld te redden. De Hulk kan dat niet: de transformatie overkomt deze Marvel-figuur en dat maakt het allemaal zo onderhuids treurig. Onderhuids, want de film stemt niet droevig, al is het maar omdat het 138 minuten lang een genot is voor het oog. De film voelt alsof je naar een bewegend stripboek zit te kijken. Niet alleen door de ‘strippige’ Hulk, maar vooral doordat de regisseur met zoveel enthousiasme met splitscreens werkt. Zelfs tafels, deuren en kasten snijden het beeld zo door dat er verschillende plaatjes ontstaan. Ook de bekende extreme close-ups worden gebruikt. Dat kunstje bleef me boeien.
Diepgang
Als de Hulk uiteindelijk losgaat is er bovendien veel te genieten voor de special effects-liefhebber. Bovendien straalt de film iets fris uit dat ik bij het zoveelste opengetrokken blik superhelden niet had verwacht: deze film is met liefde gemaakt. Achteraf lijkt het eigenlijk vreemder dat deze technieken in combinatie met deze – wel typisch Amerikaanse – diepgang niet normaal zijn in een dergelijke film. Daarmee is Hulk een verrassing, en tegelijkertijd ook een voorbeeld voor hoe het zou moeten zijn.
Hulk
Regie: Ang LeeJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Bootleg
Ja hoor, Pearl Jam is weer op tournee. Dat betekent dat de schappen van de platenzaken weer zullen uitpuilen van het livemateriaal. Van de Binaural-tournee bracht Pearl Jam namelijk bootlegs uit van elk concert dat plaatsvond (op een na natuurlijk), onder andere van de show op Pinkpop in 2000. Een te gek initiatief voor de doorgewinterde fan en natuurlijk ook voor elke willekeurige concertbezoeker, want het is natuurlijk prachtig om een avondje met de enig overgebleven begin-jaren-negentig-‘grunge’-veteraan opnieuw te beleven.
~
Ook de Riot Act-tournee zal in zijn geheel worden uitgegeven. Wat levert dit, naast een enorme verzaming dubbelalbums, nog extra op vergeleken met de vorige concertserie? Nou, eigenlijk vrij weinig. Het geluid van de band is niet wezenlijk veranderd. De lijn van voorafgaande jaren wordt doorgezet, aangevuld met de songs afkomstig van Riot Act. De concerten hebben een standaard opbouw: relatief rustige opener (Long Road), daarna een aantal stevige rockers om het publiek op te warmen (Save You, Gods’ Dice, Corduroy etc.) en vervolgens de verfijning (Jeremy, Small Town, I Am Mine en een prachtige versie van Love Boat Captain). Ook houdt de band van toegiften, in dit geval twee stuks met daarin zeven nummers.
Hyperintens
Sommige songs worden voor de verandering eens akoestisch uitgevoerd en andere worden zeer lang uitgesponnen, wat bijvoorbeeld altijd gebeurt met Daughter. Leuk is dat op het door Eddie Vedder veel vertolkte Throw Your Arms Around Me wordt meegezongen door de daadwerkelijke schrijver van het nummer. Het geluid op de bootlegs is een stuk rauwer dan op de plaat. Pearl Jam heeft zich dan ook in de loop der tijd ontpopt als een van de beste (ouderwetse) rockbands ter wereld. Alle nummers worden gespeeld door Pearl Jam anno 2003 en niet meer door de hyperintense Pearl Jam anno 1991. Die Ten-periode is al jaren geleden afgesloten.
Waar voor je geld
Het totaal aantal songs min encore breaks is maar liefst zevenentwintig! En dat voor nog niet eens 25 euro. Pearl Jam heeft nog nooit een best of uitgebracht. Misschien is het, voor mensen die daar wel behoefte aan hebben, interessant om eens in een rek met officiele bootlegs te kijken. Dan kun je zelf kiezen welke nummers je wel of niet wilt hebben, want Pearl Jam speelt nooit dezelde show.
Links
http://www.pearljam.com
Pearl Jam
Album: Perth Australia February 23rd 2003Misschien ook iets voor u
Di-rect – Over The Moon
Misschien klinkt het een beetje ouderwets, maar het begint bij mij toch wel even heel erg te jeuken wanneer ik een Pepsi-reclame tegenkom in een CD-boekje. Op een of andere manier kan ik mij niet van de indruk onttrekken dat het betreffende album dan niet zo heel erg uitdagend kan zijn. Wat betreft Over The Moon, het nieuwe album van Di-rect, gaat deze stelling zonder meer op. Deze popplaat van een van Nederlands meest populaire bands is aan de ene kant weinig opzienbarend, maar staat aan de andere kant wel boordevol goede aanstekelijke songs.
~
Eigenlijk kent Over The Moon weinig of geen zwakke momenten. Met name de opener Rollercoaster is echt de moeite waard. Het nummer is karakteristiek voor het album, dat wordt gekenmerkt door de enorme hoeveelheid energie die vrijkomt bij het luisteren. Dit komt door het enorme plezier dat de vier jonge muzikanten overduidelijk beleven bij het schrijven van en spelen van de nummers.
Volwassener
Zanger/gitarist Tim Akkerman laat vooral op het aanstekelijke Sucking Parasite horen dat hij behoorlijk gegroeid is als zanger. Qua intensiteit is Over The Moon een grote stap vooruit in vergelijking met het debuutalbum Discover uit 2001. De vier jongens zijn twee jaar ouder en volwassener geworden. Ook live heeft Di-rect al een behoorlijke reputatie opgebouwd.
Universeel
Di-rect is in principe geschikt voor alle leeftijden. De doelgroep bestaat echter voornamelijk uit tieners, wat ook blijkt uit de CD-hoesjes van de band (mag wel iets minder Photoshop). De vier jongens worden als popidolen op de markt gezet, net als bijvoorbeeld de heren van Good Charlotte of Sum 41. Wel moet gezegd worden dat de muziek van Di-rect geenszins onderdoet voor de muziek van deze Amerikaanse grootverdieners. De onderwerpen zijn echter hetzelfde: meisjes, romantiek, seks kortom het leven van de tiener. Universeler kunnen ze het niet maken.
Buitenland
Het is dan ook niet vreemd dat Di-rect, inmiddels al met twee hitsingles van Over The Moon op zak (Adrenaline en She), opnieuw de hitlijsten bestormt. Nu zijn het nog de nationale hitlijsten, maar in principe hebben deze jongens wel de uitstraling en de instelling om ook in het buitenland te scoren. Daar heb je namelijk ook gillende zestienjarige meisjes en mensen die van een feestje houden.
Links
http://www.di-rect.com
Di-rect
Album: Over The MoonMisschien ook iets voor u
Fietsen op de computer
Het is dit jaar honderd jaar geleden dat de eerste Tour de France van start ging. Nu komen er met grote sportevenementen sowieso altijd wel wat bijbehorende games uit, maar dit jaar zien we eindelijk een paar redelijke wielergames de kop op steken. Zo is Cycling Manager 3 net uit, maar met Tour de France moet de speler zelf op de virtuele pedalen.
~
Meestal vervallen wielergames waarbij zelf gereden moet worden vaak in rammen op je toetsenbord, of het aan gort raggen van je joystick. In dit spel laten we de wielrenner fietsen door af en toe op de X knop te drukken. Als je sneller op de knop drukt gaat de wielrenner ook sneller. Denk nu niet dat je als een gek op die knoppen moet gaan rammen, dat heeft geen zin. Ten eerste is in een rustig tempo drukken al genoeg om je renner een flinke snelheid te laten bereiken. Bovendien moet je ook rekening houden met de fitheid van je coureur, slipstream van je tegenstanders en de omstandigheden op de weg.
Carrière
Het belangrijkste onderdeel van de game is de Tour mode, een soort career mode. Je begint als een middelmatig rijder met een klein budget. Door middel van training en het winnen van kleine koersen moet je jezelf opwerken om uiteindelijk mee te doen aan de belangrijkste wedstrijd van allemaal; de Tour de France. Voor training is echter geld nodig, dus het winnen van koersen is zeer belangrijk. Dat levert je prijzengeld en eventueel sponsoren op. Verder kan je de game ook nog in een arcademodus spelen.
Geen ploegentactiek
~
Conclusie
Hoewel het spel als wielersimulatie een beetje matig is, is het simpele van de game op zijn manier ook wel weer charmant. Het spel wordt hierdoor toegankelijk voor een groter publiek dan wielerfans alleen. Tour de France is een simpel spel dat je snel door hebt, en door de aardige carrièremodus velen wel enige tijd achter hun PS2 zal weten te houden. Voor de echte wielerfans een leuk tussendoortje.
Racen tegen Schumacher
~
Ooit had je op de SEGA Mega Drive het spel Super Monaco GP. Je begon daar in een middelmatig team, en je moest je door het uitdagen van anderen zien te opwerken. Als je dan een goed resultaat wist te scoren kwamen er aanbiedingen van grotere teams. Het carrière-idee in het racegame genre was begonnen. (toegegeven, Spirit of F1 voor de MSX had ook een soort carrière modus). In deze game pakt men het allemaal wat grootser aan. Nu begin je ook als een nobody, en moet je elk jaar vechten voor je zitje. Goede resultaten zullen je reputatie doen stijgen, en je kunt je wagen door je verdiende punten ‘upgraden’.
Herkenbaar
Er zijn weinig echt leuke racespellen met zo’n Carrière mode. Het probleem met bijvoorbeeld Gran Turismo is dat je meestal het gevoel hebt in je eentje te spelen. Je tegenstanders hebben geen gezicht, het zijn gewoon wagentje A en Wagentje B die je zo snel mogelijk moet verslaan. In F1 Career Challenge daag je meteen bekende F1 gezichten zoals Jean Alesi en Michael Schumacher uit, en daarmee is deze game direct een stapje voor op de concurrentie.
Moeilijk
~
Conclusie
Het spel ziet er prima uit, en de sfeer van de F1 komt goed naar voren. Jammer genoeg zitten er ook een paar bugs in het spel. Een paar keer bleven de muziek of de SFX hangen, en dat is uiterst irritant. Het gebeurde zelfs dat ik een paar keer met een ouderwetse vastloper te maken kreeg. Gelukkig gebeurde dit in de optiemenu’s en niet tijdens de race. Maar dit soort zaken ogen wel een tikkeltje slordig, en van EA zijn we wel iets meer gewend.
F1CC is een spel dat voor de ware F1-liefhebber eindelijk iets nieuws brengt: een geslaagde carrièremodus. Daar staat tegen over dat je echt een behoorlijke doorzetter moet zijn om van dit spel te kunnen genieten. Als je eenmaal je superlicentie hebt, en aan het racen kan beginnen, dan heb je hier een prima simulatiegame. Fans van een ongecompliceerd potje racen kunnen beter Gran Turismo 3 kopen, of wachten op de GT4. F1CC is een pittige titel om je tanden in te zetten.
Raggen op z’n Nieuwzeelands
Nieuw-Zeeland heeft er sinds kort, na schapenvlees en The Lord of the Rings, een nieuw exportartikel bij: The Datsuns, de band die de beste rock ’n roll van het zuidelijk halfrond speelt. Vorige week stond de band voor de tweede keer binnen een kalenderjaar in Vera. Ik weet niet hoe dat vorige concert was, maar het moet wel erg vreemd lopen wil afgelopen donderdagavond niet heel erg hoog in de jaarlijkse Vera-poll eindigen.
~
Hoewel de band vanaf het begin geplaagd werd door technische fouten (op een gegeven moment hield zanger/bassist Dolf zijn rommelende gitaar omhoog met de – Nederlandse – woorden “Dit is waardeloos!”), speelden de vier Datsuns zo gedreven dat het intensiteitsniveau zelfs nog uitsteeg boven het drie uur durende, inmiddels klassiek geworden, optreden dat The Oblivians ergens in het midden van de jaren 90 in Vera gaven. Hoewel ik vanuit mijn pole position bij het podium niet het hele publiek kon overzien, had ik het gevoel dat de hele zaal rond de tweede toegift kolkte.
Explosief
~
Bastards
Na de eerste toegift, die Dolf afsloot door zijn gitaar weg te smijten, de microfoon rond te zwaaien en hard op het podium te laten landen, waarna roadie Mick (dankzij zijn kordate optreden met kabels en gaffertape de held van de avond) de bas overnam en met de band meespeelde, duurde het even voordat The Datsuns opnieuw het podium opkwamen. “Er zijn drie redenen,” zei Dolf, dit keer in het Engels, “waarom we nog twee nummers voor jullie spelen. Ten eerste willen jullie vast nog wel een paar liedjes horen.” Gejuich. “Ten tweede willen we ons verontschuldigen voor de technische problemen van vanavond, en ten derde: because we’re such self-indulgent bastards!“
The Datsuns
Gezien op donderdag 03 juli 2003 in Vera, GroningenMisschien ook iets voor u
Weinig beweging in ‘The Movement’
Met hun vierde album IV – The Movement blijft de Mo Thugs Family aan de weg timmeren. Deze groep rond bijna alle oude leden van het halverwege jaren ’90 bekende Bone Thugs-N-Harmony, probeert wederom het initiële succes van debuutalbum Family Scriptures uit 1997 te evenaren, maar slaagt daar slechts mondjesmaat in. Het album is met 18 nummers en een speelduur van bijna 73 minuten aan de zeer lange kant. Hierdoor wordt het voor de luisteraar wel erg moeilijk de aandacht bij deze pure old school hiphopplaat te houden.
~
Drijvende kracht achter deze familie uit Cleveland, Ohio, is Layzie Bone. Samen met zijn broer Flesh-N-Bone, zijn vrouw Felecia en verder Krayzie Bone en Wish bone vormt hij de spil van de Mo Thugs Family. De groep bestaat verder uit artiesten, allen uit Cleveland, die onder contract staan bij platenmaatschappij Mo Thugs Records. Zo is dit album dus niet zo maar een plaat waarop de kunsten van een groep zijn vastgelegd, het is ook een middel om de kwaliteiten van veel artiesten uit te dragen. De complete lijst van artiesten omvat naast de eerder genoemden, houdt u vast, E-Mortal Thugs, Skant, Ken Dawg, Thin C, D.J.Skail, Dirty Red (tevens co-producer), Mark Twayne (ook co-producer) en Khujo van de Goodie Mob. Een waar arsenaal aan voornamelijk rappers dus, die van deze plaat een puur op de teksten gericht geheel hebben gemaakt. Doordat er zo veel mensen aan bod komen, blijft er haast geen ruimte over voor beukende beats, aanstekelijke melodielijnen of opzwepende, energieke hiphop.
Laidback
~
Felecia (Lindsey) levert als enige dame een behoorlijke bijdrage aan het album. Ze zingt niet alleen op de nummers Do Your Thang, All Life Long en Who You Gonna Run To, ze schreef ook mee aan de teksten. Who You Gonna Run To is zelfs geheel afkomstig van haar hand. Opmerkelijk is verder het gastoptreden van Snoop Dogg. Deze neef van Layzie Bone levert een bijdrage aan Smokin’ On Information, maar helaas springt dit nummer er ook al niet echt uit. Dead Wrong doet dat in zekere zin wel, puur omdat de tekst nog enige diepere, algemene betekenis heeft.
Has been
Wat er mankeert aan deze plaat, is dat de leden van Bone Thugs-N-Harmony, net als die groep zelf, toch het predikaat ‘has been’ van het publiek hebben gekregen. De laatste platen van de groep, evenals de soloplaten van de individuele leden verkochten zeer slecht. Met de Mo Thugs Family leek dat tij gekeerd. Debuutalbum Family Scriptures behaalde nog de platina status in de V.S., maar daarna ging het toch ook bergafwaarts met het collectief. Dit album zal daar geen verandering in brengen. Het geheel blijft steken in de presentatie van onbekende artiesten, onder het toeziend oog van grote man Layzie Bone. Maar niemand valt op, springt er uit of klinkt origineel. Alleen Felecia trekt wat aandacht, maar dat is ook logisch als enige vrouwenstem tussen de grote hoeveelheid rappers.
Link:
www.mothugsmusic.com
Mo Thugs
Album: IV: The MovementMisschien ook iets voor u