We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Any Way the Wind Blows
Tom Barman – voormalig voorman van dEUS – houdt van Antwerpen. Het kan niet anders: met Any Way the Wind Blows maakt hij een uiterst liefdevolle en realistische schets van de stad. De kade van de Schelde, de Groenplaats en ‘Het Dagelijks Brood’, dé plek om hip te ontbijten: bijna terloops vormen ze het decor van zijn eerste speelfilm.
~
Matje
Het verschil is dat Any Way the Wind Blows minder gekunsteld is. Sommige personen beleven vrijwel niets, anderen maken veel mee. De dingen die gebeuren, hadden bovendien op elke andere dag kunnen plaatsvinden. Een figurant niest in het voorbijgaan. Iemand wordt ontslagen en van een ander wordt de auto gestolen. Zelfs de man die in operagezang uitbarst in bakkerij annex ontbijtcafé Het Dagelijks Brood, zit er elke dag. Ook de Kiss-fan met het ranzige matje die in een platenzaak komt vragen om een elpee van zijn favoriete band, doet dat met regelmaat, blijkt uit de reactie van de verkoper. Het zijn de ongewone dingen die dagelijks in een stad plaatsvinden die het verhaal zo werkelijk maken.
~
Open einde
Het realisme wordt versterkt door de dialogen, die soms grappig, soms banaal, soms licht-filosofisch maar altijd ‘echt’ zijn, en de onbekende acteurs. De kijker wordt daardoor een voyeur: eindelijk kun je onbeschaamd – maar kort – in de levens gluren van mensen die je op straat nauwelijks zouden opvallen. Het kijken en bekeken worden is dan ook een van de rode draden die door de film lopen. Wie een “echt plot” verwacht, komt bedrogen uit. Het feestje, waarbij uiteindelijk de relaties tussen de acht mensen duidelijk wordt, is niet het einde van de film. Sommige verhaallijnen worden (gedeeltelijk) afgerond, andere niet.
dEUS als ringtone
Dit fragmentarische en doelloze karakter is het probleem van de film. Het is moeilijk de spanning vast te houden zonder verhaal en dat lukt Barman niet in elke scène. Juist omdat er geen echt einde is, had de film gemakkelijk een kwartier korter kunnen duren. Bovendien vond ik het jammer dat er in de laatste tien minuten opeens een paar heel onwerkelijke elementen opduiken. Wel heel leuk zijn de kleine verwijzingen naar films (de openingsscène lijkt op die van Jackie Brown of The Graduate), literatuur (iemand citeert Cees Buddingh’ alsof hij het zelf heeft verzonnen) en muziek (dEUS als ringtone).
Verliefd op Antwerpen
Voor wie niet per se een lineair verhaal wil zien in de bioscoop, valt er bij Any Way the Wind Blows veel te genieten. De montage en muziek zijn in het grootste deel van de film zo goed dat een plot overbodig wordt. Barman heeft gewoon het gevoel van een grote stad willen overbrengen, en dat is hem heel goed gelukt: tijdens het feestje ’s avonds heb je het idee na een lange dag zelf dronken tussen de groep vreemden te zitten. Je hoort flarden van gesprekken, gezichten zijn vaag, het is donker en er beweegt veel, maar met een kleine vertraging. Laat je meevoeren door Barman. Wie nog niet verliefd was op Antwerpen, wordt het na deze film.
Any Way the Wind Blows
Regie: Tom BarmanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Onverwoestbaar mooi?
Je verzamelde gedichten onverwoestbaar mooi noemen. Je moet behoorlijk overtuigd van jezelf zijn om dat te schrijven of misschien ontzettend veel zelfspot hebben. Wanneer je dan in een gedicht over zijn vrouw ook dit “onverwoestbaar mooi” tegenkomt en je weet dat de bundel is uitgegeven ter gelegenheid van een 25-jarig huwelijk, moet de lezer zich toch af vragen waar dit naar toe zal gaan.
~
Driek van Wissen is een andere Groningse dichter naast meer bekende als Rutger Kopland en Jean Pierre Rawie. Zijn eerste bundel verscheen in 1978. In deze verzameling van gedichten zijn niet alleen alle sonnetten opgenomen die hij schreef, maar ook liederen, limericks en andere rijmelarijen. Het is een behoorlijke bonte verzameling, al maakt Van Wissen vooral sonnetten.
Zelfspot
De gedichten gaan over allerlei onderwerpen. Soms zijn recente gebeurtenissen een aanleiding, maar ook Friezen inspireren Van Wissen zo dat hij er verschillende gedichten overschreef. De gedichten hebben een luchtige toon, maar hebben vaak ook iets tragisch. De gedichten zijn soms ironisch en zelfspot is erg mooi in het soort gedichten dat Van Wissen schrijft. Hij blijkt een woordkunstenaar, maar ook een beetje een flauwe grappenmaker. De sonnetten en de liederen hebben iets cabaretesk. Maar dat het soms toch niet echt grappig is, komt vooral naar voren in de limericks. Dit genre was in de jaren vijftig nog erg populair, maar nu is het toch wat passé.
Behalve de ietwat komische gedichten zijn soms hele gedichten doordrenkt met een somber liefdesgevoel. Er is weinig relativering, die de andere gedichten wel kennen. De gedichten zouden heel mooi kunnen zijn, ware het niet dat de metaforen die Van Wissen gebruikt nogal cliché zijn. Een kenmerk van een goed gedicht is immers dat er nieuwe metaforen worden gebruikt, maar bij Van Wissen zijn die niet te vinden. Uit het gedicht Niemandsland bijvoorbeeld spreekt een bepaald levensgevoel, dat echter in minder mooie zinnen wordt uitgedrukt. De volgende zinnen klinken als iemand die zich verbaast over de grote hoeveelheid sterren aan de hemel en zich zo ontzettend nietig voelt en daar twee regels over op papier schrijft.
Sinterklaasgedichten
Alles rijmt. Nu zijn er twee soorten rijmende gedichten te onderscheiden. Er is het rijmende gedicht zoals bij een dichter als Martinus Nijhoff, waarbij elk woord met zorg gekozen is. Daarnaast is er het volrijm dat eerder aan Sinterklaasgedichten doet denken. De amateurdichter heeft een bepaalde zinsnede in zijn hoofd die hij graag wil opschrijven en komt dan met kromme zinnen of erg gekunstelde rijmen en vergezochte rijmwoorden.
Nu wil ik Van Wissen niet meteen scharen onder het gros van de Nederlanders dat rond de 5e van december een aantal gedichten bedenkt, maar soms is het rijm niet alleen meer belangrijk voor het ritme, maar stoort het doordat het woord vergezocht over komt. Een voorbeeld hiervan is een gedeelte uit het gedicht Het Laatste Avondmaal. Het schrijven van het woord ‘sinjeur’op deze manier klinkt wel als een erg makkelijke manier van rijmen.
Bij het lezen van de poëzie van Van Wissen komen vergelijkingen met De Schoolmeester boven drijven. Niet alleen is of was Van Wissen leraar, maar hij schrijft evenals deze negentiende eeuwse dichter deed humoristische gedichten. Een verschil is echter dat in de gedichten van Van Wissen meer ironie zit. Die ironische gedichten zijn ook de betere gedichten uit de bundel. En zelfspot is leuk om in een gedicht te lezen. Maar onverwoestbaar mooi? Dat moet Van Wissen maar enkel tegen zijn vrouw fluisteren.
Bladzijden: 367
ISBN: 90 388 8425 7
Misschien ook iets voor u
Kijken naar de pijn van Sontag
In Kijken naar de pijn van anderen analyseert de Amerikaanse romancier en essayist Susan Sontag de ‘macht van de media’. Tenminste, dat beweert de flaptekst. Sontag zou onderzoeken wat de dagelijkse portie wreedheid, die ons via de televisie en de kranten bereikt, met ons doet. Er gebeurt echter meer in dit boek en dat komt het antwoord op de vraag welke rol de media speelt in onze perceptie van oorlogen niet ten goede.
~
In 1977 verscheen Sontags essaybundel On photography, een boek dat algemeen werd aanvaard als een oorspronkelijk en belangrijk boek. In Kijken naar de pijn van anderen (een opvallend soepele vertaling van Regarding the pain of others vervaardigd door Heleen ten Holdt) zoomt Sontag in op één aspect van beeld (met name fotografie) in de media: het geweld.
En hier zit gelijk het eerste probleem van het boek. Het is een gedeeltelijke herneming van een onderwerp waarover zij al uitvoerig heeft geschreven, zij het dat ze op een paar punten haar mening wil bijstellen. Dit had ze natuurlijk in een voetnoot bij de tekst uit 1977 kunnen doen, maar in dit tijdsgewricht waarin zoveel oorlogen via de media door onze huiskamers vliegen, zou dat een te goedkope oplossing zijn geweest. Sontag greep daarom een uitnodiging voor een lezing aan om haar veranderde inzichten te voorzien van een hedendaagse context.
~
Alhoewel dit aangename bladzijden zijn om te lezen, brengen ze niets nieuws. Verhalen over in scène gezette taferelen en geretoucheerde afbeeldingen zijn legio en het feit dat oorlogvoerende landen geen openheid van zaken geven, kan ook nauwelijks voor opschudding zorgen. Tenminste, dat denken wij als West-Europeanen met gezond verstand. In het land dat vrije nieuwsgaring hoog in het vaandel heeft en waar men desondanks blind vaart op de als CNN vermomde Staats Voorlichtings Dienst, kan dit heel anders zijn. Maar als maatschappijkritiek mist Kijken naar de pijn van anderen toch scherpte en richting. Bovendien haalt Sontags verhulde uitspraak dat de foto’s van de aanval op het World Trade Center esthetische waarde hebben het niet bij het vernietigende commentaar op de Bush-regering van Noam Chomsky ten tijde van de oorlog in Afghanistan en Michael Moore’s dankspeech die hij uitsprak toen hij de Oscar kreeg voor Bowling for Columbine. Desondanks is het mogelijk dat Sontags boek in Amerika inderdaad ‘noodzakelijk’ is, zoals de uitgever ons wil doen geloven.
~
Bladzijden: 125
ISBN: 90 234 1099 8
Misschien ook iets voor u
McCabe & Mrs. Miller
McCabe & Mrs. Miller speelt zich rond het jaar 1900 af in een klein dorpje in het Noord-westen van de Verenigde Staten. De mannelijke helft uit de titel, John McCabe, een naïeve en koppige gokker/zakenman gespeeld door Warren Beatty, rijdt op een avond het stadje binnen. Binnen enkele weken begint hij met de bouw van een saloon. Het duurt niet lang voor McCabe een bezoekje krijgt van de dure prostituee Mrs. Miller (Julie Christie) met het voorstel een luxe bordeel en badhuis naast de saloon te bouwen.
Het verhaal is bij McCabe & Mrs. Miller van ondergeschikt belang, zoals dat voor de meeste films van Robert Altman geldt. Het script is voor Altman niet meer dan een blauwdruk, een kale structuur op basis waarvan een bepaalde sfeer gecreëerd wordt met behulp van improvisatie, bijrolacteurs en veel mooie beelden. Voor McCabe bouwden de filmmakers bijvoorbeeld een echt dorpje waarin de meeste medewerkers ook echt woonden. Omdat de film in chronologische volgorde werd opgenomen, konden de werkzaamheden tijdens de opnamen gewoon doorgaan; de timmerlieden mengden zich in historische kostuums tussen de acteurs en waren niet van echt te onderscheiden. Al die details dragen ontzettend veel bij aan de sfeer van de film, en dat is ook de reden waarom veel van Altmans films pas echt goed worden nadat je ze vaker hebt gezien.
In de rij
Gelukkig is dat op deze dvd geen probleem vanwege het informatieve audiocommentaar van Altman en producent David Foster, voor wie dit zijn eerste speelfilm was. De beide heren zijn afzonderlijk van elkaar opgenomen, hoewel Foster wel een paar keer reageert op Altmans uitspraken. Foster vertelt veel over de voorgeschiedenis van de film, hoe hij het boek kocht waarop het script is gebaseerd en aan het begin moeite had de film aan een studio te verkopen. Pas na het grote succes van Altmans film M*A*S*H stonden de studio’s in de rij om de film te maken.
Modder
Hoewel Altman vertelt dat hij filters gebruikte om de film een extra zacht en “ouderwets” uiterlijk te geven, lijkt het beeld op deze nieuwe dvd wel uit dezelfde modder getrokken als die in het stadje ligt. Er is weinig contrast en scherpte, en de gebruikte filmkopie is erg korrelig en zit vol krassen. Ook de geluidskwaliteit is behoorlijk slecht: Altmans karakteristieke gebruik van overlappende dialogen wekt hier vooral irritatie op omdat veel stemmen onverstaanbaar zijn. Leonard Cohens prachtige liedjes klinken plat en ondynamisch.
Maar toch blijft er bij McCabe & Mrs. Miller nog genoeg over om van te genieten, zeker als je de moeite neemt de film een paar keer te zien. De film wordt vaak als een van de eerste meesterwerken van Robert Altman gezien, en is alleen daarom al een kijkje waard.
McCabe & Mrs. Miller
Regie: Robert AltmanJaar: 1971
Distributeur: Warner Home Video
Misschien ook iets voor u
Practically perfect in every way
Supercalifragilisticexplialidocious. Het is even oefenen, maar dan heb je ook wat te zeggen. De Nederlandse vertaling van het onzinwoord uit Mary Poppins blijft veel minder lang hangen. Superkwalikwantiviaextraquasi.. em, nogwat.
~
Het verhaal is bekend. Twee Britse kindertjes (en hun ouders) zijn op zoek naar een nieuwe nanny, die op een dag gewoon aan komt waaien. Mary Poppins heet ze, en nadat ze via de trapleuning omhoogglijdt maken we kennis met een magische wereld vol liedjes, animatie en een snufje magie. Een bijzondere kinderjuf, die Mary Poppins. Zoals ze het zelf zegt: “Practically perfect in every way”.
Mary Poppins bestaat volgend jaar veertig jaar. In 1964 ging de film in première, in het Chinese Theater in Los Angeles. Dat weet ik niet omdat ik dat nagezocht heb, maar omdat op de dvd van Mary Poppins, de zogenaamde ‘speciale uitvoering’ een filmpje van de feestelijke première te zien is. Julie Andrews in een zilverkleurige bontmantel, Dick van Dyke en zijn voltallige familie, Walt Disney himself, voorafgegaan door een stoet van zeven dwergen en een Sneeuwwitje, allemaal betreden ze de rode loper. Het is een leuk filmpje: de commentator noemt namen waarvan je nog nooit gehoord hebt en de kleding is prachtig. Hollywood goed to a World Premiere heet het filmpje, en het is alvast één van de pluspunten.
Middelbaar
Volgende pluspunt: de film zelf. Hoewel Mary Poppins inmiddels de middelbare leeftijd heeft bereikt, is er nog niets gaan roesten. Kleuren zijn helderder dan ooit (Technicolor) en beeld en geluid zijn allemaal tiptop in orde. Maar ook de inhoud van het verhaal vertoont nog geen slijtplekjes. Omdat Mary Poppins geen seconde realistisch probeert te zijn, is er niets aan verouderd. De liedjes zijn nog net zo leuk en het verhaal is nog net zo romantisch-avontuurlijk als in je vroegste herinnering.
Het enige waaraan je je zou kunnen ergeren is de idiote grijns van Dick Van Dyke. Als straatartiest en schoorsteenveger Bert trekt hij een stel hyperactieve glimsmoelen die mij in ieder geval behoorlijk op de zenuwen gingen werken. Maar goed, het hoort er een beetje bij. In een film waarin gedanst wordt, vooral als het op tapdansen aankomt, horen nu eenmaal dergelijke glimsnuiten. Gene Kelly doet het ook, en daar zeg ik niks van.
Nogwat
~
Niet supercalifragilisticexplialidocious
Mary Poppins is een leuke dvd voor mensen die goed Engels spreken. Voor het predikaat ‘speciale uitvoering’ is het bonusmateriaal wat te mager. Het geheel is dan misschien niet supercalifragilisticexplialidocious, maar het gebodene (in het Engels) is in ieder geval, net als Mary Poppins zelf, “practically perfect in every way”.
Link:
www.animated-movies.net/MaryPoppins.html
Mary Poppins
Regie: Robert StevensonJaar: 1964
Distributeur: Buena Vista
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
F33L3R voelt goed aan
Wat een lastige plaat is dit. Continu word je bij het beluisteren heen en weer geslingerd tussen gedachten als: ‘Dit rockt wel lekker’ en ‘Dit is ordinair jatwerk.’ Hoe dan ook, het Nederlandse F33l3r debuteert dit najaar en daarmee is ons land een leuke en interessante rockband rijker. Maar dan wel één die nodig op zoek moet naar een eigen geluid.
~
Zelf zeggen Eef (gitaar) en Jeroen (zang) van Riet, Matthijs Gaspar (bas) en drummer Jochem Aarts ‘groove rock’ te maken, maar de term ‘post-grunge’ is waarschijnlijk meer van toepassing op de muziek van deze in 2000 opgerichte band. Samen met producer en medecomponist Gordon Groothedde hebben de jongens een plaat gemaakt ‘die een stempel moet drukken op de hedendaagse rock en pop scene.’ En daar ligt nu net het probleem van deze plaat. Want de muziek van F33l3r klinkt wel èrg vertrouwd in de oren. Vanaf opener Engine komt er een oud en bekend Stone Temple Pilotsgevoel naar boven, dat de rest van het album niet meer weggaat. Sterker nog, dat gevoel neemt toe in intensiteit en steeds meer vergelijkingen met andere (inmiddels opgeheven) bands passeren de revue.
Muzikale erfenissen
~
Strijkers
Vandaar ook het dubbele gevoel dat deze plaat oplevert. Want de muziek is goed, rockt hier en daar lekker en komt ‘live’ ook over, zoals op Lowlands is gebleken. Een nummer als Nicoteen laat horen dat de band met goede riffs op de proppen kan komen, zoals ook bij Bitter Game. En net als je dat bedacht hebt, toch hoopt dat deze band goed aan de weg aan het timmeren is, realiseer je je dat het zingen van ‘na na na’ bij Nicoteen en Wanderer in You nou niet echt ‘rock’ over komt.
En dan de strijkers… Bij I Tried, Heaven Sent, Like Fireflies en Beautiful Echo is er besloten om een viool en een cello het geheel te laten aanvullen. Dat kan. Maar bij zo veel nummers? Beautiful Echo is er in ieder geval niet mooier door geworden.
~
F33L3R
Album: F33L3RMisschien ook iets voor u
Down With Love
Er zijn een aantal dingen die ik – en met mij vele andere vrouwen – niet kan weerstaan. Chocolade bijvoorbeeld. Of romantische komedies. Niet de standaard tranentrekkers, maar films die wat extra’s bieden. Daarom had ik mij zo verheugd op Down With Love, een komedie met een twist, zoals de posters melden.
~
De voortekenen waren erg goed. Jubelende vrouwenbladen, maar ook positieve recensies in kranten. Kameleon Ewan McGregor (van Young Adam tot Moulin Rouge) en Renée – “You had me with hello” (Jerry Maguire) – Zellweger in de hoofdrollen. Maar belangrijker nog: helemaal in de stijl van de Doris Day-films uit de jaren zestig. De tijd dat overkokende koffie nog dé manier was om seksuele opwinding in beeld te brengen. De tijd dat decors nog gewoon van bordkarton waren.
Technicolor
~
Sokophouder
Ook het camerawerk is aangepast: van de kadrering tot de splitscreen-techniek bij telefoontjes. De grijnzende “man’s man, ladies man, man about town” McGregor en de pruilende Zellweger – allebei met een dikke knipoog naar hun voorgangers Rock Hudson en Doris Day – zijn helemaal op hun plaats in deze omgeving. Hilarisch is bijvoorbeeld de discussie tussen sterreporter Catcher Block (McGregor) en zijn chef (David Hyde Pierce, Niles uit Frasier, hier met extra neuroses) over het nut van de sokophouder na de komst van de kniekous.
Vette moraal
Maar de betovering van Down with Love is te snel uitgewerkt. Het lijkt of de makers zich ook hebben laten verblinden door de felle pastelkleurtjes. Is deze film bijvoorbeeld een hommage of een remake? Voor een hommage is alles te dik besmeerd met een laag ironie. Voor een remake moeten de grappen toch net zo spicy zijn als toen, maar in een standaard studentenkroeg kun je tegenwoordig pikantere seksuele toespelingen horen. Daarbij is ook het verhaal niet goed aangepast aan deze tijdsgeest. Het boek van Novak, waarin vrouwen wordt geleerd hoe je onafhankelijk van een man kunt worden, is heel Sex and the City, maar de vette moraal van het verhaal blijft dat elke vrouw tóch een man nodig heeft om helemaal gelukkig te worden.
Simpel
Misschien kun je Down With Love pas echt op waarde schatten als je de oude Doris Day-films kun dromen en bij elke grap weet waar die vandaan komt. Ik vind alleen dat dit soort verwijzingen een extraatje moeten zijn voor de doorgewinterde filmkijker. Als het film moet dragen, werkt het niet voor het grote publiek waar Down With Love wel degelijk op mikt. Noem me simpel, maar bij een romantische komedie wil ik gewoon na een minuut of honderd met een gelukszalige glimlach de bioscoop verlaten. Dat dát niet het geval was, was de grootste teleurstelling.
Down With Love
Regie: Peyton ReedJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Voor kenners
DragonballZ lijkt in ons landje inmiddels weer een beetje over zijn hoogtepunt heen. De nieuwe serie DragonballZ GT weet geen potten te breken, en de oude serie is inmiddels als weer aan de zoveelste herhaling toe. Om oude tijden te doen herleven, kunnen de fans nu naar de winkel hollen en deze game halen. Spelenderwijs kunnen ze dan de avonturen van Goku tijdens de Trunks, Android en Cell Saga’s naspelen.
~
De eerste DragonballZ game had de juiste sfeer te pakken, maar was vooral voor hardcore DBZ-fans leuk. Had je niets met de serie, dan was het wel zeer onwaarschijnlijk dat je de game echt zou gaan waarderen. In deze nieuwe game heeft men naast de typische DBZ-sfeer gepoogd wat meer gameplay toe te voegen. DBZ II is een adventure/RPG volgens de Zelda-traditie. Dit betekent dat je een mannetje schuin van boven ziet, en zo diverse werelden moet afschuimen, missies voltooien en puzzels op moet lossen.
Narigheid
~
Lamme duim
Het spel is zoals gezegd gebaseerd op de Trunks, Android en Cell saga’s. Dit betekent echter niet dat je deze tekenfilms klakkeloos kunt naspelen. Tussendoor moeten nog diverse mini-quests opgelost worden. Ook moet de speler soms even wat mannetjes uitschakelen voor hij bij het volgende stukje van de tekenfilm komt. De echte spelstukjes die we kennen uit de film zijn helaas vaak voorzien van grote lappen tekst, en je krijgt soms echt een lamme duim van het tekst wegdrukken.
Conclusie
DBZ II zal voor de fans weer smullen zijn. Beeld en geluid weten de juiste atmosfeer uit de tekenfilms moeiteloos op te roepen. Het spel is iets duidelijker en speelbaarder dan zijn voorganger. Toch geldt ook voor deze game dat het helpt als je DBZ-fan bent. Je weet wat sneller waar het allemaal over gaat, en je leeft je net wat meer in. Voor niet-kenners dus wat minder geschikt, maar fans kunnen hier wel de nodige lol aan beleven.
Wie o wie?
Lekker origineel zul je denken: weer zo’n film waarbij mensen die elkaar niet kennen door een ongelukkig toeval met elkaar worden opgescheept. En verrek… één voor één worden ze vermoord. Daar gaan we weer! Welke gestoorde in het gezelschap is dit keer de moordenaar? Dat er toch nog een originele draai aan dit verhaal mogelijk is, laat Identity zien.
~
De eerste zestig minuten van de film laten je denken dat dit wel weer zo’n geijkte film is. Alle standaardingrediënten worden uit de kast gehaald: een afgelegen motel waar de telefoons het niet doen, het regent, onweert en er bevinden zich onbetrouwbare types onder de gasten. Dat gezelschap, dat de nacht in het motel door moet brengen vanwege het noodweer, is overigens een vreemd mengelmoesje: een chauffeur (John Cusack) met een actrice, een pasgetrouwd stel, een gezin met een zwijgzaam jongetje, een hoertje (Amanda Peet) en een rechercheur (Ray Liotta) met een gevangene. Als één van de gasten in stukken gesneden in de wasmachine wordt teruggevonden begint de zoektocht naar de dader. In je hoofd speel je het spelletje “whodunnit” vrolijk mee, want waarom ga je anders naar zo’n type film?
Verrassend
~
Standaard weinig diepgang
Regisseur James Mangold (Cop Land en Heavy) heeft het goed voor elkaar. Oké, het is niet de beste thriller/horrorfilm ooit gemaakt, maar Mangold scoort wel in de categorie verassend met de sterke ontknoping en de spanning die hij opgebouwd heeft. Alhoewel de personages weinig diepgang hebben, zoals ook standaard is in dit soort films, acteren ze wel overtuigend. Vooral Ray Liotta (John Q, Blow, Hannibal) en John Cusack (High Fidelity, Being John Malkovich, Serendipity) passen prima in hun rol.
Onverwacht origineel
Identity; in eerste instantie een standaard horror/thrillerverhaaltje dat vragen oproept als: wie is de koelbloedige moordenaar in het gezelschap en is hun toevallige ontmoeting wel zo toevallig? Uiteindelijk is het een film die je zeker bijblijft als een kippenvelmoment, maar vooral als het op de clou aankomt, een moment van “Nee, dat meen je niet!” Onverwacht origineel dus.
Identity
Regie: James MangoldJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Moonlight Mile
Ik weet nog steeds niet waarom ik ooit een recensie-exemplaar van Moonlight Mile heb aangevraagd. Hoewel hoofdrolspelers Dustin Hoffman, Susan Sarandon en Jake Gyllenhaal stuk voor stuk interessante acteurs zijn, zorgen ze bij mij niet voor een automatische “must see”-aantekening. Ook het cv van regisseur Silberling (Casper, City of Angels) was weinig hoopgevend, om over de onoriginele synopsis (jongen verliest vriendin en wordt verliefd op een ander meisje) maar te zwijgen. Laten we het daarom maar op goddelijke interventie houden dat ik de film onder ogen kreeg, want Moonlight Mile is van het zeldzame soort dat overloopt van emotie, maar nergens sentimenteel wordt.
~
We ontmoeten Joe (Gyllenhaal) op de ochtend van de begrafenis van zijn verloofde, die door een dronken gek in een bar is neergeschoten. Joe is ingetrokken bij zijn, ietwat excentrieke, ex-schoonouders (Hoffman en Sarandon), en de rest van de film draait om hun relatie. Wanneer Joe verliefd wordt op de knappe Bertie (nieuwkomer Ellen Pompeo, een kruising tussen Renée Zellweger en Georgina Verbaan), realiseren zijn schoonouders zich dat ze hem, net als hun dochter, ooit eens zullen moeten loslaten.
Realisme
~
Extra’s
In een zo persoonlijke film als Moonlight Mile is een audiocommentaar van de schrijver/regisseur simpelweg een vereiste, en gelukkig stelt de DVD-release van de film niet teleur. Silberling praat op uiterst coherente wijze de speelduur van de film vol, en het klinkt alsof hij zich zeer goed heeft voorbereid. Op bijna chronologische wijze vertelt hij over de totstandkoming van de film, het lange schrijfproces, het zoeken van de juiste acteurs en locaties, het bepalen van de periode (het verhaal speelt zich af in 1973) en de opnamen. Na een commentaartrack als deze is elke documentaire overbodig, en de bijgeleverde making-of is dan ook niet veel meer dan een veredelde reclamespot, hoewel de interviews eerlijk zijn en de beelden achter de schermen interessant.
Het moge duidelijk zijn: Moonlight Mile is een aangename verrassing. Laat je niet afschrikken door de onopvallende hoes en wees bereid dit pareltje in je hart te sluiten!
Moonlight Mile
Regie: Brad SilberlingJaar: 2024
Distributeur: Dutch Filmworks
Misschien ook iets voor u