~

Maar zoals zoveel punkartiesten raakte ook Strummer na het uitdoven van de punkvlam en het ontbinden van The Clash in een diep gat. De wereld zat net zo min op Strummer te wachten als op die andere punkgrootheid, Sid Vicious. Maar waar Vicious de gemakkelijke uitweg koos besloot Strummer zichzelf opnieuw uit te vinden met The Mescaleros, een band die op een onmiskenbaar Clash-achtige manier veel verder kijkt dan het punk-genre.

Dat leidde tot twee platen en wisselend succes, hoewel Global a Go-Go wel degelijk bewees dat zo’n aanpak geslaagd kon zijn – met een mix van ska, punk en verschillende vormen van wereldmuziek. Streetcore is nummer drie, opgenomen vlak voordat Strummer op 22 december vorig jaar volledig onverwacht het loodje legde.

Op Streetcore wilden Strummer en The Mescaleros een wat toegankelijker geluid laten horen, maar geef mij Global a Go-Go maar. Waar die plaat The Mescaleros nog een smoel gaf, probeert Streetcore wat te veel een allemansvriend te zijn: een beetje Clash, een Reggae-cover (Redemption Song nota bene), iets voor de Blur-crowd, etcetera. Het maakt allemaal een twijfelende en zeker geen verrassende indruk – je krijgt de indruk dat Strummer er zo nog wel vijftig had kunnen maken als hij niet zo vroeg zou zijn overleden.

~

Een onverwacht hoogtepunt op de plaat is tegelijkertijd het minst Strummeriaanse nummer van allemaal maar daarom (?) wellicht het meest interessante. In Midnight Jam blikt Strummer terug op de toernee met de groep die hij net achter de rug heeft, een beetje zoals Jackson Browne in Nothing but Time). Beginnend met de voor Clash-liefhebbers bekende zin ‘London calling’, werken de Mescaleros een instrumentaal nummer af op een manier die nog het meest weg heeft van een loungende Johnny Marr. Maar het gebruik van gitaren en citaten van een nu sprekende Strummer werken buitengewoon goed, temeer daar de voorspelbaarheid die de meeste van de overige nummers kenmerkt hier ontbreekt. Als ik dan toch een vaarwel aan Joe Strummer wil noemen, dan dit maar.

Streetcore is zeker geen slechte plaat: er wordt vakkundig gemusiceerd en de productie is eersteklas, Strummer probeert – zij het beperkt – zijn grenzen te verleggen en is zich duidelijk bewust van zijn tijd. Maar onwillekeurig kom je terug op die ene vraag: zou ik ook maar de geringste interesse in deze plaat hebben gehad als hij *niet* door Joe Strummer, maar door een verder anonieme Brit was gemaakt? Het antwoord op die vraag valt bij Streetcore in het nadeel van Joe Strummer uit.

~

Dit beeld laat me maar niet met rust bij het beluisteren van het derde album van de Immortal Lee County Killers II genaamd Love Unbolts The Dark. Het is een terugkerend tafereel uit de (jeugd)serie The Dukes of Hazzard. Chetley ‘El Cheetah’ Weise en J.R.R. The Tokien One, de twee Killers, lijken rechtstreeks afkomstig uit de groep schurken rond Boss Hogg. Op jacht de broertjes Duke, Daisy en Uncle Jesse een hak te zetten.

Dit is niet zo heel erg vreemd. De ILCK II (de ‘II’ staat er omdat er bij het eerste album nog een andere drummer achter de kit zat) zijn afkomstig uit Auburn, Lee County, Alabama. Men identificeert zich sterk met de staten down South:

‘Which are solely responsible for soul music, blues, rock’n’roll, Martin Luther King Jr., William Faulkner and more tragedy and jubilation than any people deserves.’

Fucked up Blues

~

De ILCK II gebruikten ook voor het eerst een producer voor hun opnames. Dit doet echter niets af aan de heerlijk sleazy klinkende r’n’r/bluesnummers. Dit verbaast weinig als je weet dat producer Lynn ‘Doc’ Bridges eerder achter de knoppen zat bij de Quadrajets, Hellacopters en Tim Kerr. Blues from the Delta dus, covers en eigen materiaal. Maar allemaal rock’n’roll zoals die wat mij betreft is bedoeld.

Slechte grappen

De band draagt haar steentje bij in het groeiende leger tweepersoonsformaties. De man die zijn ziel heeft verkocht aan de duivel heet ‘El Cheetah’, en is verantwoordelijk voor gitaar en zang, J.R.R. The Tokien One voor de drums. En voor slechte grappen, zo bleek een jaar terug bij het concert van ILCK II in Vera, Groningen. De Killers hadden nogal veel materiaalpech en tijdens het herhaaldelijke oponthoud begon J.R.R. moppen te tappen, in een manmoedige poging wat merchandise te verkopen.

(Met zijn Dukes of Hazzard accent):
“When I look in the audience tonight, I see a whole lot of handsome people. But let me tell you this: you’d be looking a rootin’ tootin’ lot better in one of those Immortal Lee County Killers t-shirts you can get overthere.”

Waarmee hij binnen de kortste keren de lachers op zijn hand kreeg. Love Unbolts the Dark bevat een live-opname van dat concert in Vera genaamd Never Get Out of These Blues Alive, plus twee opnames van hun John Peel-sessie. Het album eindigt met een live-versie van Skip James’ klassieker Devil Got My Woman, nog gebruikt in de film Ghost World, op de vinyl blues-verzamelaar die Steve Buscemi aan Thora Birch verkoopt. Bij dit laatste nummer ben ikzelf allang om; zowel live als op plaat een aanrader. We better stamp our feet and light a match for this music, goddammit!

Link:

http://www.leecountykillers.com/