Mijn laatste…

~

Voor mijn allerlaatste Gossip heb ik besloten daarom een bekende Nederlander naar voren te halen die net als ik ook graag met grijzende vinger naar andere beroemdheden wijst: Jack Spijkerman. Voor ik dit ga doen wil ik even stellen dat ik al jaren een vaste kijker ben van zijn programma. De formule van Kopspijkers laat zien dat je nog steeds hoge kijkcijfers kunt halen zonder seks, zingende wannabe-idolen, voetbal of miljoenen prijzen. De publieke omroepen beschikken helaas veel te weinig over dergelijke goede programma’s en daar mag Jack best een pluim voor hebben.

Die pluim hebben Jack en zijn cabaret inmiddels via diverse prijzen gekregen. En of deze bevestiging van het succes de oorzaak is weet ik niet, maar de kwaliteit van het programma is dit jaar ruimschoots achteruit gegaan. De fragmenten en bloopers die Jack nomineert voor ‘de gouden knuppel’ zijn soms nog wel leuk, maar vaak ook een beetje gezocht. Hij moet soms erbij vertellen wat volgens hem fout gaat, anders valt het niet op. Het trieste dieptepunt was wel toen hij Maurice de Hond nomineerde. De Hond had een enquête afgenomen, en vertelde hoeveel procent op zus of op zo had gestemd. Als je die procenten zou optellen, dan zou je ruim boven de 100 uitkomen. Aangezien 100% het maximum is kon de Hond volgens Jack niet tellen. Het publiek reageerde tot verbazing van Jack nogal lauw op deze nominatie. Logisch, want iedereen weet dat je bij veel enquêtes ook meerdere antwoorden kan geven. In dat geval zouden de percentages van De Hond prima kunnen kloppen, en was er geen sprake van een fout of blooper.

Veel mensen hebben kennelijk hierop een mailtje gestuurd naar de redactie van Kopspijkers, want Jack kwam de daarop volgende uitzending met een zwak verweer. De antwoorden die je op de enquête van De Hond kon geven gaven toch wel aan dat meerdere antwoorden niet mogelijk waren? Hij gaf één voorbeeld, antwoorden A en B waren bijvoorbeeld niet compatibel. Dat antwoorden A en C wel weer samen gingen, daar ging Jack voor het gemak maar even aan voorbij. Vervolgens vertelde hij dat ze bovendien ‘een medewerker’ van De Hond hadden gesproken, en dat het toch echt om een foutje zou gaan. Dit zei Jack er de vorige keer nog niet bij, en dus heeft het publiek nog steeds gelijk dat het fragment van vorige week onzin was. Bovendien had Maurice zelf ook een mailtje gestuurd om te zeggen dat hij geen fout had gemaakt. Als ik de afweging moet maken wie ik moet geloven, De Hond of ‘de medewerker’ die Jack zou hebben gesproken, dan geef ik De Hond het voordeel van de twijfel.

Dit zo lezende zal Spijkerman waarschijnlijk denken; ach, dat is maar één voorbeeldje, zeikerd! Maar helaas, Ik heb er veel meer. Het onderdeel Kopspijkeren is verworden tot een ‘kijk eens hoe goed Jack de spijkers wel kan raken’. Het originele idee dat twee bekendheden tegen elkaar zouden spijkeren werkt niet. Diegene die de meeste hulp van Jack krijgt, wint. Het cabaret is vooral leuk dankzij Paul Groot, de andere leden komen steeds vaker niet uit de verf met hun typetjes. De door Jack aangekondigde Gouwe Ouwe-hits voor het muzikale intermezzo zijn vaker niet te zien dan wel. Meestal vindt Jack weer een reden om een uitzondering te maken en weer iets vaag muzikaals de bühne op te sturen.

Conclusie: de scherpte is er af. Youp van ’t Hek zei ooit eens dat als een feestje leuk is, je niet te lang moest blijven. Dan houd je de mooie herinneringen over. Hoe langer je voortborduurt op dezelfde formule, hoe saaier en voorspelbaarder iets wordt. Misschien is het beter om binnenkort te stoppen met Kopspijkers in zijn huidige formule, en dat Jack en zijn mensen weer met een fris nieuw programmaidee komen. Het is de hoogste tijd. Het doek moet vallen.