The Hours (RCV)
~
Een fascinerende, complexe film met drie overdonderende actrices in drie even ontroerende verhaallijnen.
The Hours is gebaseerd op het gelijknamige, bekroonde boek van Michael Cunningham dat de levens van drie vrouwen belicht aan de hand van
Mrs. Dalloway van Virginia Woolf. In de jaren twintig zien we hoe Woolf (een onherkenbare Nicole Kidman) worstelt met haar saaie leven en haar nieuwe roman, in de jaren vijftig volgen we Julianne Moore, een huisvrouw die zich probeert los te trekken van haar bekrompen omgeving en rond de millenniumwisseling loopt het leven van Clarissa Dalloway (Meryl Streep) parallel met dat van haar naamgenoot uit het boek.
De ongetwijfeld vele verwijzingen naar het leven en werk van Virginia Woolf zijn mij grotendeels ontgaan, en de dvd-uitgave van de film was een perfecte gelegenheid geweest alle feiten uitgebreid te belichten. Maar dat er alleen een trailer te vinden is op deze dvd is tegelijk jammer en toepasselijk, want een film die zo doordrenkt is van literatuur nodigt je uit om je televisie eens uit te zetten en een bibliotheek of boekhandel binnen te stappen voor drie boeken: Cunninghams roman, een biografie van Woolf en natuurlijk Mrs. Dalloway.
Narc (Bridge Entertainment)
~
Eindelijk weer eens een politiefilm die het niet moet hebben van agenten die verzuchten “too old for this job” te zijn, lachwekkende criminelen of wereldwijde misdaadkartels.
Narc is een grimmige, realistische film die wat verhaal en sfeer betreft eerder thuishoort in de jaren 70, maar door de manier van filmen zeer modern overkomt. Het verhaal gaat over Nick Tellis, indrukwekkend gespeeld door Jason Patric (waarom zien we deze topacteur niet vaker in films?), die de moord op een jonge undercoveragent op moet lossen. Hij wordt gekoppeld aan diens partner, Henry Oak (opnieuw een prima rol van Ray Liotta), die meer weet van de zaak dan hij op het eerste gezicht laat merken.
Narc blijft spannend tot het einde, en verdient het door een groot publiek gezien te worden.
Helaas zullen de extra’s weinig liefhebbers over de streep trekken, want de “interviews” met de drie hoofdrolspelers (ook rapper Busta Rhymes doet mee), regisseur Joe Carnahan en producent Tom Cruise (groot vermeld op de hoes) dragen weinig bij aan de kwaliteit van de film. Gelukkig is Narc overal verkrijgbaar en niet duur, dus kopen die schijf!
Spider (Dutch Filmworks)
~
David Cronenberg, regisseur van klassiekers als
Videodrome,
The Fly,
Crash en
eXistenZ, levert met
Spider een deprimerende film af die qua sfeer en impact nog het meest doet denken aan zijn meesterwerk
Dead Ringers uit 1988. Ging die film over een uit de hand gelopen driehoeksverhouding tussen een gyneacologentweeling en hun wederzijdse vriendin,
Spider graaft diep in de psyche van de schizofrene man die vroeger Spider werd genoemd en nu door het leven gaat als Dennis Clegg. In de Londense achterbuurt waar hij ooit opgroeide beleeft hij de ene flashback na de andere en komen we stapje voor stapje achter de traumatische gebeurtenissen uit zijn jeugd.
Het mooie en tegelijk verwarrende aan Spider is dat Spider-het-personage helemaal geen betrouwbare verteller is; hij herinnert zich dingen die hij logisch gezien helemaal niet meegemaakt zou kunnen hebben, en de flashbacks lijken gaandeweg meer op koortsdromen dan echte herinneringen. Spider is een film die je makkelijk een paar keer achter elkaar kunt zien, want bij elke kijkbeurt zal de betekenis weer wat veranderen.
Little Buddha (Dutch Filmworks)
~
Een van de eerste voorbeelden van een grote regisseur (Bertolucci) die flirt met het boeddhisme. Later zouden Oliver Stone (
Heaven & Earth), Martin Scorsese (
Kundun) en Jean-Jaqcues Annaud (
Seven Years in Tibet) volgen.
Little Buddha vertelt als enige van de genoemde films ook daadwerkelijk het verhaal van prins Siddhartha (een bijna onherkenbare Keanu Reeves), die uiteindelijk de Boeddha zou worden. Helaas legt Bertolucci hierbij de nadruk op de wonderbaarlijke kanten van het verhaal, waardoor Siddhartha’s verlichting vooral lijkt op een sprookje. Gelukkig is de hedendaagse raamvertelling waarbinnen Siddhartha’s verhaal wordt verteld een stuk beter te pruimen: hierin krijgen de negenjarige Jesse uit Seattle en zijn ouders te horen dat de jongen wel eens de reïncarnatie van een oude Boeddhistische meester zou kunnen zijn.
Van de rijke production design en Vittorio Storaro’s meesterlijke camerawerk blijft op deze dvd helaas weinig heel: hoewel de film in breedbeeld op de schijf staat, lijkt het wel alsof er een slechte DivX-kopie van het internet is gehaald en daarvan de dvd’s zijn geperst. Het is nog net geen VHS, maar het beeld bevat veel te weinig detail en contrast en de pixels vliegen je door de slechte compressie om de oren. Een ware teleurstelling.
The Scarlet Pimpernel (Dutch Filmworks)
~
Zorro, maar dan in de achttiende eeuw en in het Frankrijk van net na de revolutie, zo kun je
The Scarlet Pimpernel het beste omschrijven. De Pimpernel redt veroordeelde aristocraten van de guillotine en smeedt een plan om kroonprins Louis uit de kerkers te bevrijden. In het dagelijks leven is de Pimpernel echter de ongelofelijke dandy Bakely, een Britse baron die zijn oog laat vallen op de schone actrice Marguerite. Marguerite heeft echter ook banden met de burgerpolitiechef Chauvelin, en wanneer Bakely en Marguerite trouwen, komt het geheim van de Pimpernel in gevaar.
The Scarlet Pimpernel is een leuke, spannende en goed in elkaar zittende avonturenfilm van het genre The Count of Monte Cristo en The Man in the Iron Mask, maar dan al flink wat jaren ouder. De film stamt uit 1982. De rol van Marguerite wordt vertolkt door een prachtige Jane Seymour (inderdaad, Dr. Quinn) en Ian McKellen (Gandalf) speelt een hele, hele goede rol als Chauvelin, die stiekem ook verliefd is op Marguerite en niet kan begrijpen wat zij ziet in die idiote fat. Maar de show wordt gestolen door de Pimpernel zelf: een onbekende Anthony Andrews (nog immer onbekend, overigens) die met een mud aardappelen in zijn keel gedichten voordraagt over zijn eigen alter ego: “They seek him here, they seek him there, they seek him everywhere. Is he in heaven? Is he in hell? That cunning Scarlet Pimpernel!“
Cloaca
Cloaca is de tragikomische verfilming van het gelijknamige toneelstuk dat geschreven werd door Maria Goos. “Cloaca”, wat letterlijk een riool of het uiteinde van het darmkanaal bij dieren betekent, is een oude kreet van vier studievrienden, die in het begin gebruikt wordt als begroeting en als afscheid, maar tegen het eind meer een verraderskreet wordt.
~
Vier oude studievrienden zijn door omstandigheden weer even op elkaar aangewezen. Wanhopig proberen ze de oude vriendschap te herstellen. Politicus Joep (Gijs Scholten van Aschat), die uitzicht heeft op een ministerpost, zit middenin een huwelijkscrisis. De eens zo bevlogen student kunstgeschiedenis en nu gemeenteambtenaar Pieter (Pierre Bokma) zit diep in de problemen op zijn werk. Jarenlang heeft hij voor zijn verjaardag een schilderij mogen uitkiezen uit het nuldepot, een gemeentearchief waar afgeschreven kunst wordt opgeslagen. Nu blijken de schilderijen veel waard te zijn en wil de gemeente ze terug. De aan cocaïne verslaafde topadvocaat Tom (Peter Blok) heeft in een ontwenningskliniek gezeten en wordt door Pieter opgevangen in zijn huis. De vierde vriend Maarten (Jaap Spijkers) staat vlak voor de premiere van zijn nieuwe theaterstuk, waarin Joeps 18-jarige dochter, met wie hij tussen de bedrijven door een relatie heeft, een rol speelt. Hij en Joep willen Pieter helpen met zijn problemen op het werk, maar het zo zorgvuldig opgebouwde plan van Tom om Pieter uit de brand te helpen valt volledig in duigen als blijkt dat de wankele balans die Joep in zijn leven gevonden heeft bedreigd wordt. Ze laten elkaar vallen als bakstenen en kiezen elk voor hun eigen hachje. De oude vriendschap blijkt niet bestand tegen het egoïsme dat de mannen typeert. Pieter blijft hulpeloos en alleen achter.
Tragi-humor
~
Monotoon gezeur
Helaas wordt Joeps monoloog op den duur monotoon gezeur dat aan je voorbij trekt zonder ook maar enige inhoud te hebben. En denk je net dat hij uitgepraat is, dan begint hij weer opnieuw. Mede dankzij dit soort scènes ben ik geen grote fan van deze film. Een ander probleem dat ik met de film heb is dat ik me als vrouw van een kwart eeuw oud moeilijk een voorstelling kan maken van de midlife-crisis die de heren in de film plaagt. De oude vriendschappen, die even herleeft worden en dan als een droom vervagen, is ook iets waar ik me niet verbonden mee voel. Daar moet je toch iets ouder voor zijn, heb ik het idee. Er was met name in de eerste helft van de film geen doorkomen aan. De tweede helft maakte redelijk wat goed. Vooral de laatste paar scènes zijn zo schrijnend dat het kippevel je over de armen loopt. Voor sommigen, zoals ik, is de film geen blijvertje, maar voor anderen kan de film een weerspiegeling zijn van een wereld die dan net zo dichtbij komt als de close-up van het doucheputje dat de film uitleidt.
Cloaca
Regie: Willem van de Sande BakhuyzenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Videotapes op een schijfje
Het is zo jammer dat sommige dvd-makers nog steeds denken dat een schijfje niet veel meer is dan een platte en ronde videoband. Er worden nog steeds dvd’s op de markt gebracht waarop alleen de film staat. En dat terwijl andere dvd’s vol staan met leerzaam audiocommentaar, lachwekkende bloopers, diepzinnige documentaires en andere leuke extra’s. Een dvd met ‘niks’ erop kan haast niet meer. Langzaamaan dringt dat ook tot distributeurs door. Er duiken steeds vaker trailers, featurettes en behind the scenes op. Het gaat de goede kant op. Als nu de kwaliteit van het gebodene ook nog beter wordt, kunnen we met gerust hart een punt zetten achter deze rubriek: videotapes op een schijfje.
The Hours (RCV)
~
De ongetwijfeld vele verwijzingen naar het leven en werk van Virginia Woolf zijn mij grotendeels ontgaan, en de dvd-uitgave van de film was een perfecte gelegenheid geweest alle feiten uitgebreid te belichten. Maar dat er alleen een trailer te vinden is op deze dvd is tegelijk jammer en toepasselijk, want een film die zo doordrenkt is van literatuur nodigt je uit om je televisie eens uit te zetten en een bibliotheek of boekhandel binnen te stappen voor drie boeken: Cunninghams roman, een biografie van Woolf en natuurlijk Mrs. Dalloway.
Narc (Bridge Entertainment)
~
Helaas zullen de extra’s weinig liefhebbers over de streep trekken, want de “interviews” met de drie hoofdrolspelers (ook rapper Busta Rhymes doet mee), regisseur Joe Carnahan en producent Tom Cruise (groot vermeld op de hoes) dragen weinig bij aan de kwaliteit van de film. Gelukkig is Narc overal verkrijgbaar en niet duur, dus kopen die schijf!
Spider (Dutch Filmworks)
~
Het mooie en tegelijk verwarrende aan Spider is dat Spider-het-personage helemaal geen betrouwbare verteller is; hij herinnert zich dingen die hij logisch gezien helemaal niet meegemaakt zou kunnen hebben, en de flashbacks lijken gaandeweg meer op koortsdromen dan echte herinneringen. Spider is een film die je makkelijk een paar keer achter elkaar kunt zien, want bij elke kijkbeurt zal de betekenis weer wat veranderen.
Little Buddha (Dutch Filmworks)
~
Van de rijke production design en Vittorio Storaro’s meesterlijke camerawerk blijft op deze dvd helaas weinig heel: hoewel de film in breedbeeld op de schijf staat, lijkt het wel alsof er een slechte DivX-kopie van het internet is gehaald en daarvan de dvd’s zijn geperst. Het is nog net geen VHS, maar het beeld bevat veel te weinig detail en contrast en de pixels vliegen je door de slechte compressie om de oren. Een ware teleurstelling.
The Scarlet Pimpernel (Dutch Filmworks)
~
The Scarlet Pimpernel is een leuke, spannende en goed in elkaar zittende avonturenfilm van het genre The Count of Monte Cristo en The Man in the Iron Mask, maar dan al flink wat jaren ouder. De film stamt uit 1982. De rol van Marguerite wordt vertolkt door een prachtige Jane Seymour (inderdaad, Dr. Quinn) en Ian McKellen (Gandalf) speelt een hele, hele goede rol als Chauvelin, die stiekem ook verliefd is op Marguerite en niet kan begrijpen wat zij ziet in die idiote fat. Maar de show wordt gestolen door de Pimpernel zelf: een onbekende Anthony Andrews (nog immer onbekend, overigens) die met een mud aardappelen in zijn keel gedichten voordraagt over zijn eigen alter ego: “They seek him here, they seek him there, they seek him everywhere. Is he in heaven? Is he in hell? That cunning Scarlet Pimpernel!“
The Hours, Narc, Spider, Little Buddha & The Scarlet Pimpernel
Regie: DiverseJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Gangs of New York
Regisseur Martin Scorsese had in zijn jeugd tenminste twee obsessies: film en het katholieke geloof. Deze kwamen op elfjarige leeftijd mooi samen toen hij storyboards tekende voor een film over het leven van Jezus. Scorsese moest ruim dertig jaar wachten voor hij die film, The Last Temptation of Christ, eindelijk kon maken.
~
Ook Scorseses meest recente film, Gangs of New York, kent een dergelijke lange ontstaansgeschiedenis. Al in 1970 las hij het gelijknamige boek van Herbert Asbury over de bendes die de stad New York in de negentiende eeuw onveilig maakten. Alles en iedereen boog onder de terreur van de bendes met namen als de Bowery Boys, de Natives en de Dead Rabbits en de corruptie tierde welig. New York was niet de metropool die we tegenwoordig kennen, maar een paar rijke straten met bakstenen huizen omringd door vele achterbuurten waar de mensen in houten huisjes en hutten leefden. Gangs of New York speelt zich tegen deze achtergrond af.
Slap verhaal
Het is een raadsel waarom Scorsese in al die jaren geen beter verhaal heeft weten te bedenken dan dat van de jonge Amsterdam Vallon (Leonardo DiCaprio), die zijn vader ziet sterven onder de handen van Bill the Butcher (Daniel Day Lewis) en zestien jaar later wraak op hem neemt. Als hij dan ook nog verliefd wordt op de dievegge Jenny (Cameron Diaz), die ooit Bills liefje is geweest, zijn de rapen gaar. Het slappe verhaaltje wordt bijna de ondergang van Gangs of New York. Bijna, want er is gelukkig nog genoeg om van te genieten.
Complimenten
~
Visuele overdaad
Maar hoewel het gefilmde dus meer dan in orde is, is de manier van filmen minder indrukwekkend. Martin Scorsese staat bekend als een visueel genie, die van elk verhaal iets bijzonders weet te maken met imposante camerabewegingen, prachtige kadreringen en een meesterlijke montage. Films als Casino, Kundun en persoonlijke favoriet The Age of Innocence trekken je met hun visuele overdaad moeiteloos de wereld van de film binnen en zijn meteen als een “Scorsese Picture” te herkennen, terwijl dat in Gangs of New York gek genoeg niet zo is. Sterker nog: de hele eerste helft van de film had ook gemaakt kunnen zijn door een andere regisseur. Gelukkig trekt het in de resterende helft wel bij, maar ik had na dertig jaar voorbereiding eerlijk gezegd iets meer verwacht.
Encyclopedie
~
Waarom geen…?
De overige extra’s richten zich vooral op het uiterlijk van de film en stellen aan het eind van de rit enigszins teleur. Natuurlijk is er niets mis met featurettes over decor- en kostuumontwerp, zeker niet bij een film waarbij deze afdelingen van levensbelang zijn, maar er is meer over een film te vertellen dan dit. Wordt het niet bijvoorbeeld eens hoog tijd voor een goede documentaire over Thelma Schoonmaker, die inmiddels al meer dan twintig jaar elke film van Scorsese heeft gemonteerd? Waar zijn Scorseses storyboards en shot-ontwerpen? Waarom geen interview met Robbie Robertson, goede vriend van Scorsese en ooit zanger van The Band, die vijf jaar lang op zoek was naar passende (volks-)muziek voor de film?
Net als de hiaten in het verhaal vallen ook de weggelaten extra’s meer op dan wat er wel is; maar alleen al het feit dat Scorseses filmdroom op dvd uit is, is genoeg reden voor gejuich. Zo kunnen zijn fans nog jaren lang studeren op de delen van de film die wel zijn gelukt.
Gangs of New York
Regie: Martin ScorseseJaar: 2024
Distributeur: RCV
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Eigen muziek
.
~
Machine Head begon in 1994 haar kunsten te vertonen met het album Burn My Eyes. Het was een van de best verkochte albums op het Roadrunnerlabel en de band liet daardoor direct een stevige impressie achter. De band maakte indruk met agressieve muziek, die toch lekker in het gehoor ligt. Tijdens de volgende jaren verschenen nog drie studioalbums die eigenlijk voortborduurden op het debuut. Drummer Dave McClain ziet de breuk met Roadrunner (waar overigens nog wel een livealbum, (Hellalive) werd uitbracht) dan ook als een kans om eindelijk de muziek te gaan maken die de band zelf wil maken. De muziek is minder gericht op het scoren van een hit en meer op de muzikale inspiratie van Machine Head zelf.
Geen woede zonder rust
~
Sambal
De teksten van de band zijn eveneens gepeperd als sambal. “No fucking regrets / Fuck these chains / No God damn slave” uit het nummer Imperium is daar een goed voorbeeld van. Of bijvoorbeeld “Fuck you, you cocksucker / Fuck you, you whore”, uit Left Unfinished om nog maar een doorsnee zinnetje te noemen. Blijkbaar wil de band geen enkele moeite doen om het Amerikaanse publiek naar de mond te praten. Hulde daarvoor, al komt het soms enigszins overdreven over.
Braakpartij
De band is misschien niet even subtiel in het uiten van haar woede en frustraties, maar dit maakt het niet minder mooi. Het zijn woorden die uit de keel rollen als kots tijdens een braakpartij. De band zit met veel frustraties over de huidige maatschappij en weet dit op een typische, maar toch aangename manier te verwoorden. We kunnen zeker blij zijn met dit soort teksten, omdat het dan niet eens enkel over de dood gaat, zoals je in de toch nog metal vaak ziet.
Een goed boek
Als je een plaat van Machine Head opzet, hoor je stevige muziek, met passie gebracht. Dat hoor je aan alles. Machine Head heeft ons iets te vertellen en daardoor komt elke song er duidelijk uit, en verveelt de muziek niet snel. Het is als een goed boek, je wordt van begin tot aan het einde door de muziek heengeleid.
Dus?
Machine Head heeft duidelijk met Through The Ashes Of Empires haar eigen muziek neergezet. Stevige teksten en degelijke muziek zorgen voor erg goede composities. Het worden absoluut geen hits, maar dat hoeft ook zeker niet. Met dit album kan de band zeker ook haar frustraties over de wereld kwijt.
Links
Officiële homepage
Machine Head
Album: Through The Ashes Of EmpiresMisschien ook iets voor u
Catch Me If You Can
Frisse kleuren en een vrolijk, luchtig verhaal: Catch Me If You Can is in alle opzichten een stijlbreuk voor Steven Spielberg, want nooit eerder maakte hij zo’n lichtvoetige film. Met behulp van Leonardo DiCaprio, Tom Hanks en zijn vaste groep medewerkers filmde hij in recordtempo dit waargebeurde kat-en-muisspelletje.
~
“Uw zoon heeft weken lang de plaats van de docent ingenomen,” krijgen pa en ma Abagnale aan het begin van de film te horen van het hoofd van de middelbare school waarop zoonlief zit. “Hij heeft huiswerk opgegeven, proefwerken nagekeken en strafwerk uitgedeeld.” Deze stunt is het begin van een verbijsterende carrière waarin Frank Abagnale Jr. (DiCaprio) achtereenvolgens piloot bij een grote luchtvaartmaatschappij, geheim agent, arts en advocaat wordt, en dat allemaal voor zijn eenentwintigste verjaardag.
Puistige puber
De film is gebaseerd op het levensverhaal van de echte Frank Abagnale, die ook als technisch adviseur op de titelrol staat. Met een grote dosis geluk, bluf en doorzettingsvermogen ziet de jongen de ene deur na de andere voor zich geopend worden. De rol van de gladde maar zeer aimabele Frank Abagnale is Leonardo DiCaprio op het lijf geschreven; hij speelt net zo gemakkelijk de puistige puber aan het begin van de film als de gewiekste oplichter die hij vijf jaar later is geworden. Om enige lijn in het episodische karakter van het verhaal te brengen, bedacht schrijver Jeff Nathanson FBI-agent Carl Hanratty, gespeeld door Tom Hanks, die Abagnale al die jaren lang op de hielen zit.
Sprankelend
~
Frustrerend
Catch Me If You Can is een film van Steven Spielberg, en dat betekent een ruim gevulde dvd. Maar net als zijn voorgaande films Minority Report en Artificial Intelligence: AI hebben de makers van de dvd gekozen voor een grote hoeveelheid losse featurettes, die gemakkelijk samengevoegd hadden kunnen worden tot een lange documentaire. Zeker omdat er geen “Play All”-functie aanwezig is, is het behoorlijk frustrerend om steeds terug te moeten naar het menu voor de volgende paar minuten.
Tenenkrommend
Op zich was dit nog wel te vergeven als de kwaliteit van de featurettes wat beter was geweest, maar de hele tweede disc van deze set is eigenlijk net zo luchtig als de film zelf. En voor de duidelijkheid: dat is geen compliment. Behind the Cameras is de beste van de rij, met een interessante kijk op de snelle werkwijze van Spielbergs goed op elkaar ingewerkte team, maar bij de acteursinterviews (onder de tenenkrommende titel Cast Me If You Can) gaat het fout. Acteurs vormen bijna per definitie het minst interessante deel van een film en ook hier hebben ze zeer weinig te vertellen. Gelukkig is de echte Frank Abagnale een stuk leuker: het is fantastisch om te horen hoe de film die je net hebt gezien vrijwel volledig door hemzelf is beleefd.
Een van Spielbergs leukste films sinds tijden gaat op dvd vergezeld van een paar teleurstellende extra’s. Gelukkig kan de film prima voor zichzelf spreken, en deze dvd is dan ook zeker een kijkje waard.
Catch Me If You Can
Regie: Steven SpielbergJaar: 2024
Distributeur: Universal
Misschien ook iets voor u
‘Voordragen is een feestje’
/ 0 Reactiesdoor: Ingrid Wolfslag0 SterrenDaniël Dee is een all-round artiest, maar vooral een dichter van de nieuwe generatie, die het gebruik van expliciete en harde woorden als “pik”, “duivenstront” en “kut” niet schuwt, maar ook niet verheerlijkt. Hij kijkt uit naar de publicaties van zijn nieuwe bloemlezing Kutgedichten en zijn nieuwe solo-dichtbundel, beide in 2004. Hoewel zijn liefde voor het schrijven zich in het verleden vooral gericht heeft op poëzie, probeert Dee meer te zijn dan alleen dichter. Tekeningen, kunstwerken en sinds kort ook proza zorgen ervoor dat Dee niet stilzit. Voor Dee is writer’s block een onbekende term; hij loopt over van de inspiratie, zegt hij zelf. De thema’s in zijn gedichten zijn vooral Weltschmerz en zijn kijk op een verrotte vergankelijke wereld. Met zijn werk neemt Dee onder andere een kijkje in de farce van ons bestaan.
~
Twee tekeningen van eigen hand sieren de gang, waaronder een van Southpark. Een van de wanden van de woonkamer is gesierd met een witte plastic overall, hangend aan punaises. Centraal in zijn woonkamer staat een boekenkast. Het is een uitpuilend geheel. Zijn huis is rommelig maar knus. In de werkkamer staat de computer centraal in het midden van de achterwand.
Vol
Een aarzelend begin met een sigaret en een kop koffie in de hand siert de 27-jarige dichter Daniël Dee. Zijn boekenkast puilt uit met boeken van allerlei pluimage, van Gerard Reve tot Stephen King. Naast de boekenkast staan twee stapels boeken. Over de uitpuilende boekenkast zegt hij: “Als ik er eindelijk aan toe kom, wil ik een grote boekenwand maken. Nu staan er nog allerlei boeken in dozen overal en nergens.” Zijn bibliografie doet vermoeden dat er voor Dee te weinig uren in de dag zitten: hij schreef drie solobundels en werkte mee aan een groot aantal bloemlezingen en bundels uit samenwerkingsprojecten. Bovendien heeft hij een ontelbaar aantal publicaties op zijn naam staan in tijdschriften en op internet.
Dee is geboren in Zuid-Afrika. Als baggeraar kreeg zijn vader vanuit Rotterdam een tijdelijke baan aangeboden in Zuid-Afrika. Daarna, na een aantal jaren in allerlei wereldsteden te zijn geweest, waaronder Singapore en Hamburg, verhuisde Dee met zijn ouders terug naar Rotterdam. Dee: “Ik heb die grote steden zoals Singapore en Hamburg niet bewust meegemaakt, want daar was ik te jong voor.” Na de havo deed Dee sociaal pedagogische hulpverlening op het hbo. Op zijn 23e begon hij aan een studie Nederlands aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij maakte zijn studie niet af, omdat hij na drie jaar Nederlands kon leven van zijn werk als dichter.
Dee gebruikt voor zijn meestal plots opkomende inspiratie blanco notitieboeken, zoals die door kunstenaars wel gebruikt worden om te kunnen tekenen. Hij neemt ze bijna overal mee naartoe, om zijn ideeën in op te schrijven. “Ik neem ze alleen niet mee naar de kroeg, dat gaat me te ver.”
Serieuze grap
In het studiejaar 2000-2001 werd Dee samen met Petra Else Jekel verkozen tot eerste huisdichter van de RUG. Het huisdichterschap was een initiatief van de Groningse Universiteitskrant UK. Dee: “Het was een uitdaging om in opdracht te schrijven over onderwerpen die te maken hadden met de universiteit. Eigenlijk zag ik het huisdichterschap als een grote grap, maar wel een serieuze grap. Ik ben er echt serieus mee bezig geweest.” Zoals nu gebruikelijk is geworden hoort bij het huisdichterschap ook een bundel met alle gedichten die tijdens de functie zijn geschreven. Dee en Jekel brachten de bundel Dubbelblind uit. Dubbelblind betekent dat twee wetenschappers hetzelfde experiment los van elkaar doen.
Het huisdichterschap heeft Dee geen windeieren gelegd. Hij kreeg naamsbekendheid, die iedere dichter natuurlijk wil hebben. Toch is het Dee niet naar het hoofd gestegen. Ondanks de publicaties na het huisdichterschap is Dee niet bezig met het feit dat hij bekend is in de wereld van de poëzie, maar eerder met de verhouding tussen hem en de wereld. Naast de serieuze gevolgen die het huisdichterschap Dee hebben opgeleverd, leverde het ook grappige situaties op. “Ik werd bijvoorbeeld een keer geboekt door iemand die alleen maar wist dat ik de eerste huisdichter van de Universiteit was. Die man dacht dat ik heel oud was, van voor de oorlog, of zo.”
Kut- en klotegedichten
~
In een aantal publicaties over Dee wordt gezegd dat hij een performance poet is. Dee: “Er bestaat helaas een hokjes-cultuur in onze maatschappij. Iemand die zijn poezie op het podium voordraagt, wordt vaak al snel een “performance poet” genoemd.” Zelf vindt Dee dat zijn gedichten het beste gelezen kunnen worden. Als hij het dan toch voordraagt, vindt hij dat hij de mensen moet vermaken, dus dan moet het ook goed voorbereid zijn. “Ik vind dat als je een gedicht voordraagt dat je dan niet je boekje voor je neus moet houden, maar dat je ook echt het publiek moet vermaken. Daar hebben ze tenslotte voor betaald. Voor mij is het voordragen van mijn gedichten een feestje. Je vermaakt je publiek. Je krijgt te eten en te drinken. Oh ja, je krijgt er ook nog eens voor betaald.”
Spontaan
Voor Dee is spontaniteit heel belangrijk. “Ik sta mezelf niet toe gekunsteld te zijn. Als ik bijvoorbeeld over iets uit mijn privé-leven op dit moment zou schrijven dan zou het gekunsteld en te gestileerd worden. Daarom put ik vaak uit ervaringen die ik eerder heb opgedaan.” Daardoor ontstaat een grote kloof tussen zijn privé-leven nu en de gedichten, zowel qua tijd als beleving.
~
~
Shock value
Op de vraag of hij zijn expliciete woordkeus – “pik” in het bovenstaande gedicht – doet om te shockeren, antwoordt hij: “Ik dacht altijd dat ik in een afgestompte maatschappij leefde die niet meer te shockeren viel. Het gebruik van dat soort woorden doe ik niet uit shock value, maar gewoon omdat ze er horen. Ik ben niet iemand die met opzet woorden gebruikt om mensen te shockeren.”
Misschien ook iets voor u
Zwaar trainingsschema
Pro Evolution Soccer 2 was volgens vele die hard gamers hét voetbalspel van vorig jaar. De concurrent FIFA was niet realistisch genoeg, terwijl PES2 de ultieme voetbalervaring zou bieden. Zelf was ik toch meer FIFA-fan, puur omdat deze game wat overzichtelijker, gebruiksvriendelijker en toegankelijker was voor mensen die niet 24 uur per dag gamen. Tenslotte wil je ook wel eens een potje spelen tegen een vriend, en bij PES2 was de drempel voor newbies gewoon te hoog.
~
In PES3 heeft men getracht het één en ander voor de ‘gewone’ gamers onder ons wat toegankelijker te maken. De trainingmodus is verbeterd. Niet alleen kun je hier de nodige vaardigheden en trucjes leren, maar ook PES-jes verdienen: punten waarmee je allerhande items kunt unlocken in de game. Om die PES-jes te verdienen moet je natuurlijk de diverse trainingsoefeningen met goed gevolg afleggen. Om PES3 in de vingers te krijgen is training onontbeerlijk. Anders dan FIFA beschikken de spelers over moves die tot in perfectie moeten worden uitgevoerd, anders gaat het mis en staat je speler mooi voor schut. Dit zorgt er voor dat Pro Evolution Soccer 3 over een zeer laag ‘pick-up-and-play’ gehalte beschikt.
Kaarten
~
Licenties
PES2 moest het qua licenties, beeld en geluid afleggen tegen FIFA, en ook met PES3 is dat niet anders. De landenteams zijn redelijk in orde, maar er zijn echt veel te weinig clubteams in het spel aanwezig. En bovendien zijn de meeste ook nog enorme verbasteringen van bestaande clubteams. PSV en Ajax zijn terug te vinden onder vreemdsoortige fantasienamen, terwijl Feyenoord wel gewoon te spelen valt onder haar echte naam. Normaal gaan verbasteringen van spelersnamen vaak niet verder dan het veranderen van een paar klinkers, maar nu heeft men zich wel heel erg lopen uitsloven. Dat wordt dus weer klussen met de (zeer uitgebreide) editor.
Masters league
PES3 beschikt over een ‘Masters league’ waarin de die hards zich pas echt kunnen onderscheiden. Naast gewoon voetballen moet je hier de taken van een manager op je nemen, en je actief met spelersaan- en verkoop gaan bezighouden. Goede resultaten zorgen ervoor dat spelers wel oren hebben naar een positie in jouw team. Met mindere resultaten kun je je positie op zowel de ranglijst als de transfermarkt echter verspelen. Dit geeft het spelen van PES3 weer een extra dimensie, en het is een optie die eigenlijk gewoon in alle voetbalgames zou moeten zitten: puntje voor Konami!
Conclusie
PES3 is een behoorlijke verbetering geworden ten opzichte van het eerste deel. De drempel voor newbies om aan dit spel te beginnen is wat lager geworden, mits hij eerst in zijn eentje gaat oefenen. Daar staat tegenover dat het spel nog steeds niet geschikt is als ‘buddy game’. Een geoefend speler slacht een nieuweling nog steeds met kinderlijk gemak af, en daardoor is het spel niet echt geschikt voor casual gamers die een avondje met zijn allen willen gamen. Ben je naar zo’n spel op zoek, hou het dan bij FIFA. Zoek je een spel waarbij je het onderste uit de kan moet halen, dan is PES3 wel wat voor jou.
Superieure glimlachjes
.
~
Objection!
Het leuke aan de films van Joel en Ethan Coen is dat je telkens het gevoel hebt het al eens eerder gezien te hebben, maar niet zó. Intolerable Cruelty is een romantische komedie die zich soms wel, soms niet aan de regels van het genre houdt. Als Clooney voor de liefde kiest, compleet met een emotionele toespraak voor alle echtscheidingsadvocaten van het land, staat zijn leven een paar minuten later weer op zijn kop. De scènes in de rechtbank doen denken aan Grisham-verfilmingen en rechtbankseries op tv – vooral omdat de advocaat regelmatig opspringt met zijn “objection!”. Toch is het niet helemaal hetzelfde: de ene keer roept hij dat wegens het declameren van een gedicht door de advocaat, een andere keer wegens het wurgen van de getuige (de rechter: “I’ll allow it”).
~
Opstapje
Gelukkig is het bizarre nog steeds ruimschoots vertegenwoordigd. Door de hilarische dialogen en de allitererende of anderszins bijzondere namen kom je helemaal thuis in de vreemde wereld van de broers. Eigenlijk zou je alleen al naar de bioscoop moeten om kennis te maken met het nieuwe rijtje idioten dat ze introduceren: Howard D. Doyle van Doyle Oil (Billy Bob Thornton), de getuige Baron Heinz Krauss von Espy, Herb Myerson, de enge, hoogbejaarde oudste partner van het advocatenkantoor en Wheezy Joe, de huurmoordenaar met de inhaler. Daardoor zit er voor de hardcore fans van Joel en Ethan Coen voldoende gekte in om zich prima te vermaken; voor de beginneling is het net niet té gek, waardoor het een mooi opstapje vormt naar hun andere films.
Intolerable Cruelty
Regie: Joel en Ethan CoenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Mystic River
“We zaten alledrie op de achterbank van die auto”. Zo eindigt deze film over trauma’s, schuld, onschuld en wraak, voortreffelijk geregisseerd door Clint Eastwood. We kennen Clint Eastwood vooral van z’n rollen in westerns, met als hoogtepunt de met vier oscars bekroonde Unforgiven, die hij zelf ook regisseerde. Elf jaar na die film komt hij nu weer met iets heel anders aanzetten. Mystic River, gebaseerd op het boek van Dennis Lehane.
~
Het verhaal draait om de drie jeugdvrienden Jimmy Markum (Sean Penn), Dave Boyle (Tim Robbins) en Sean Devine (Kevin Bacon). Ze speelden vroeger in een ruwe buurt in Boston. Als Dave op een dag wordt ontvoerd, verandert hun vriendschap. Hij zit vier dagen vast en wordt misbruikt, maar hij weet uiteindelijk te ontsnappen. Jaren later brengt de moord op de dochter van Jimmy de jeugdvrienden weer samen. Sean is inmiddels rechercheur geworden, en wordt op de zaak gezet. De hoofdverdachte blijkt niemand minder te zijn dan Dave, met zijn onverwerkte verleden. En ondertussen wil Jimmy, die geen lieverdje is, wraak.
Trauma’s
~
Beklemmend
In de oplossing van het mysterie word je heen en weer geslingerd met oplossingen, maar niet op een vervelende manier. Het minpunt van de film is het slot, dat onbevredigend is, en door de carnavalsoptocht wel iets weg heeft van Van God los. De films zijn niet met elkaar te vergelijken, maar ze laten je allebei achter met een beklemmend gevoel.
Avondje detective
Dat gevoel wordt in deze film versterkt door de manier van filmen. Op de juiste manier in- en uitzoomen, prachtige sombere beelden, donkere taferelen: Boston leent zich uitstekend voor dit verhaal. Al met al is Mystic River een mooie film met een dramatisch, bitter randje. De sterke regie en de goede acteerprestaties zorgen ervoor dat je je niet verveelt en ook nog een avondje detective kan spelen.
Mystic River
Regie: Clint EastwoodJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Nieuw, maar toch zichzelf
/ 0 Reactiesdoor: Nathalie van Eck / beeld: Marc Pos 0 SterrenIn 2001 liet Birgit Schuurman van zich horen met haar debuut album Few Like Me. Met haar eigenzinnige sound en uitstraling liet ze zien dat ze meer was dan ‘het zusje van…’. Na de hits I Know, Few Like You en Lover bleef het echter stil. Ze verbrak het contract met haar eerste platenmaatschappij, er werd wat gewisseld in de band en ze ging naar Londen voor een songwriterworkshop. En ineens is ze weer terug, drukker dan ooit met haar single Everybody Wants To Be. 8WEEKLY had nog net tijd om haar na een optreden te strikken voor een paar vragen.
~
Je nieuwe single klinkt wat pittiger dan we van je gewend zijn. Is Birgit een andere weg ingeslagen?
“Het is weer een andere kant die ik van mezelf laat zien. Ik zou het zelf ook wel omschrijven als een andere richting, totdat je bij de bridge aankomt van het nummer. Dan barst het weer in alle hevigheid los en dan komt het weer in de buurt van wat ik hiervoor ook heb gedaan. Ik vind het wel een goede combinatie van vernieuwen, maar toch niet alle schepen achter me verbranden. Het is niet zo dat ik iets totaal anders ga doen, maar ik blijf wel bezig. Het volgende nummer wordt misschien wel een hele mooie gitaarballad.”
Wat kunnen we verwachten van je nieuwe cd?
“Een stapje verder. Het wordt een goede mengeling van verschillende stijlen, net als op mijn eerste album. Maar geen kopie!”
Je hebt in Londen een songwriterworkshop gevolgd. Wat heb je daar geleerd?
“Ze benaderen daar liedjes schrijven echt als een ambacht. Niet dat je gaat zitten wachten, nee: ‘we gaan zitten, we willen een liedje schrijven. En als het niet lukt, dan niet, maar we gaan het wel proberen te benaderen’.
Het is echt structuurwerk. Wat is je onderwerp waar je over wilt schrijven? Oké, we hebben dit akkoord in gedachten voor een nummer. Kun je hier iets mee met jouw tekst? Het is… ja, ik weet het niet. Ik denk dat mensen vaak te lang blijven wachten, en ik vind dat niet een verkeerde manier van schrijven, maar je moet niet blijven wachten totdat je genoeg inspiratie hebt.
~
Heb je favoriete onderwerpen om over te schrijven?
“Nee… Op de een of andere manier komt wel heel vaak terug dat iemand doet wat ze zelf wil. Iemand die niet zoveel wil, die misschien wel het een en ander doet, maar die zich niet zoveel wil aantrekken van de wereld om zich heen. In het ene liedje doet ze dat niet, in het andere wel. Het is altijd wel een soort eigenwijsheid die erin zit. Er mag van mij ook altijd wel een grapje inzitten.”
Hoeveel liedjes van je nieuwe album heb je zelf geschreven?
“De samenstelling van mijn nieuwe album is nog niet rond, maar ik denk dat meer dan de helft mijn eigen werk zal zijn. Misschien wel bijna helemaal, maar dat weet ik nog niet zeker. Er zijn een paar songs die ik helemaal te gek vind, geschreven door anderen, speciaal voor mij.”
Dan nog snel een blik in de toekomst… Je speelt de rol van Pi in de film Floris. Wat kunnen we binnenkort van je verwachten?
“Ik zit nu middenin de opnames van Floris, dus daar ben ik nog tot en met november zoet mee. Ik ben bezig met andere audities. En touren met m’n nieuwe album gaat ook zeker gebeuren!”
Link:
www.birgitmusic.com
Misschien ook iets voor u