About Schmidt

(Alexander Payne • 2002 • Paradiso Home Entertainment)

Een prachtige film die in een heerlijk traag tempo wordt verteld. Jack Nicholson speelt de mislukte weduwnaar Warren Schmidt zo goed, dat je je niemand anders in de rol zou kunnen voorstellen. Prachtige, bijna onderhuidse, observaties over het leven in de Amerikaanse (voor-)steden, waarin alles burgerlijk en vooral lelijk is. Nicholsons acteerwerk in de hele film is beregoed, maar vooral de slotscène, waar hij een tekening van zijn pleegkind Ndugu bekijkt, is ongelooflijk. Deze dvd bevindt zich op het randje voor deze rubriek omdat de weinige extra’s van prima kwaliteit zijn. De gesneuvelde scènes springen er bovenuit omdat ze zo goed zijn, perfect in de film passen en van een uitgebreid tekstcommentaar worden voorzien van regisseur Payne (ook bekend van de indie-hit Election). De “Woodmen Sequences” zijn vijf korte filmpjes, gemaakt door de montage-assistenten op basis van materiaal dat voor de openingstitels van de film werd opgenomen. De kwaliteit varieert van erg slecht tot matig en de filmpjes lijken zo van VHS getrokken. Toch kun je About Schmidt zonder pardon blind aanschaffen.

Frida

(Julie Taymor • 2002 • RCV)

Salma Hayek speelt de rol van haar leven als de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo, die, sinds een busongeluk in haar jeugd, wordt geplaagd door hevige pijnen. De schilderes stond bekend om haar symbolistische en zwaar emotionele werken, die in de film model staan voor een paar prachtig gestileerde sequenties. De vele prima acteurs in kleine bijrollen (waaronder Edward Norton als Rockefeller en Geoffrey Rush als Trotski) laten zien dat Kahlo veel beroemde fans heeft. Regisseur Julie Taymor werd bekend met haar Shakespeare-bewerking Titus en brengt het verbazingwekkende levensverhaal van de kunstenaar mooi in beeld, maar verliest daarbij de emoties wel eens uit het oog. Niettemin een aanrader voor iedereen die bekend is met Kahlo’s werk of gewoon houdt van mooie films.

Focus

(Neal Slavin • 2002 • Indies Home Entertainment)

Deze film laat op een gemoedelijke maar dwingende manier zien hoe joden tijdens de Tweede Wereldoorlog ook in de Verenigde Staten werden gedemoniseerd en gediscrimineerd, iets wat niet veel mensen zullen weten. Hoofdrolspeler William H. Macy speelt zoals zo vaak een naieveling die liever vanaf de zijkant toekijkt dan zelf actie onderneemt. Hij is de hardwerkende Lawrence Newman die van zijn baas iets aan zijn slechte ogen moet doen. Na de aanschaf van een nieuwe bril wordt hij aangezien voor jood en krijgt te maken met steeds verdergaand antisemitisme. Barokke rocker Meat Loaf laat na Fight Club nogmaals zien dat hij voortaan beter uit de geluidsstudio kan blijven en vaker moet gaan acteren, want zijn rol als racistische buurman verdient een prijs. De dvd-uitgave zal echter nooit in de prijzen vallen, want de bijgeleverde interviews en “behind the scenes”-beelden zijn van hetzelfde lage niveau dat je ook in elektronische persmappen tegenkomt. Jammer, want Focus had zeker een documentaire verdiend over de gebeurtenissen waarop de film is gebaseerd.

Clue

(Jonathan Lynn • 1985 • Paramount Home Video)

We kijken tegenwoordig al lang niet meer op van films die gebaseerd zijn op computerspelletjes, maar het komt veel minder vaak voor dat er bordspel wordt verfilmd. Logisch ook, want omdat computergames vaak nog wel een verhaal bevatten, draait het bij bordspellen vaak om één idee. Clue laat zien dat je op basis van een boekje met spelregels ook heel goed een film kunt maken: het gelijknamige detectivespel (bij ons bekend als Cluedo) stond model voor deze hyperactieve en zwaar gedateerde mysteriekomedie, die mysterieus noch komisch is. Zes mensen worden onder valse voorwendselen naar een afgelegen landhuis gelokt, er worden een paar moorden gepleegd, en na een dik uur worden de raadsels opgelost op niet minder dan drie verschillende manieren. Bij de bioscooprelease zag het publiek willekeurig één van de drie eindes, maar op deze dvd worden ze netjes achter elkaar vertoond (hoewel je ook kunt kiezen voor de bioscoopervaring en de film met maar één ontknoping kunt bekijken). Het enige andere extraatje is de trailer, die een stuk grappiger is dan de film zelf. Clue is alleen leuk voor spelletjesfanaten.

Lilya 4-Ever

(Lukas Moodysson • 2002 • A-Film)

Dit dieptreurige verhaal is in feite een schaamteloze kopie van Lars von Triers meesterwerk Breaking the Waves, en scoort daarom een onvoldoende voor originaliteit. Maar Lilya is daarom niet minder goed; de emotionele impact van de film is te vergelijken met die van een voorhamer. We volgen de zestienjarige Lilya in de laatste drie maanden van haar leven, dat begint met het nieuws dat haar moeder zonder haar naar Amerika vertrekt en eindigt op een viaduct boven de snelweg. De gebeurtenissen daartussen vormen een regelrechte neerwaartse spiraal. Een handvol trailers (waarvan eentje van Lilya 4-Ever) vormt de enige extra op deze dvd.

Het clownvisje Nemo (Alexander Gould) heeft als eitje een aanval van een roofvis overleefd. Zijn moeder en 399 broertjes en zusjes werden verzwolgen, waardoor de jongvolwassen Nemo nu onder het verstikkende toezicht van zijn overbezorgde vader Marlin (Albert Brooks) staat. Omdat Nemo de bezorgdheid van zijn vader zat is, gaat hij op de eerste schooldag in de buurt van een boot zwemmen. Daar wordt hij gevangen genomen door een duikgrage tandarts, die hem als cadeautje aan zijn niet al te diervriendelijke nichtje wil geven. Tot ze hem komt ophalen, belandt hij in het aquarium in de spreekkamer van de tandarts. Vader Marlin is radeloos, maar samen met het blauwvisje Dory (Ellen DeGeneres) die aan geheugenverlies lijdt, doorkruist hij de oceaan op zoek naar zijn zoon, waardoor hij van het ene gevaar naar het andere zwemt. Intussen probeert Nemo met zijn nieuwe vrienden uit het aquarium te ontsnappen.

Levensecht

Het belangrijkste in Finding Nemo zijn natuurlijk de animaties. Pixar heeft ook dit keer, na grote successen te hebben geboekt met Toy Story (1995) en Monsters Inc. (2001), zijn best gedaan om de animaties het neusje van de zalm te laten zijn. De achtergronden zijn bijna niet meer van echt te onderscheiden. De koraalbedding waar Nemo en zijn vader wonen lijkt levensecht in al zijn kleuren. De kwallen in de film zouden zo uit het echte leven gegrepen kunnen zijn. En het is toch wel een aparte ervaring om de ocean in al zijn facetten zo breed uitgemeten op een bioscoopscherm te zien. Helaas is er iets minder aandacht besteed aan het tekenen van mensen. Ook al ziet de tandarts er prima uit als getekend mens, zijn bewegingen zijn toch niet helemaal natuurlijk.

Minimaal een glimlach

Iedere regisseur van animatiefilms weet dat je typetjes nodig hebt waar mensen zich slap om kunnen lachen om een dergelijke film succesvol te maken, en Finding Nemo zit er vol mee. Neem bijvoorbeeld Dory, die op een enorm grappige manier aan geheugenverlies lijdt – “It runs in the family, at least, I think it does”, of Bruce de haai die visvrij wil blijven – “Fish are friends, not food”. DeGeneres, de hoofdrolspeler van de succesvolle tv-serie Ellen, als Dory levert heel wat hilarische maar ook vertederende situaties op waarin ze steeds vergeet wat ze moet doen. DeGeneres’ kenmerkende stemgeluid geeft net dat beetje extra aan het altijd behulpzame visje. Bruce (Barry Humphries) is de grote haai, die al lachend bijna op een echte haai begint te lijken. Zijn afkickproblemen gaan gepaard met dagelijkse sessies a la Anonieme Alcoholisten in een gezonken onderzeeër die tussen een groep zeemijnen is geparkeerd. Door de belevingen van de typetjes en alles erom heen goed te timen, lukt het regisseurs Andrew Stanton en Lee Unkrich als geen ander om het publiek minimaal met een glimlach de bioscoop te laten verlaten.

Humor

Op de een of andere manier weten regisseurs van animatiefilms de kijker altijd weer geboeid naar een dergelijke film te laten kijken. Wie kan zijn lachen nou niet inhouden, wanneer je je domme meeuwen voorstelt, die recht op een zeilscherm afvliegen en met hun bekken dwars door het doek steken, ondertussen “Mine! Mine!” roepend? Of wanneer je de 150-jaar oude schildpad Crush (Andrew Stanton) als een volleerd Australische surfer iedere zin hoort afsluiten met “Dude”? Stanton en Unkrich hebben blijkbaar een vergelijkbare humor die aanslaat bij het grote publiek. Beiden werkten in verschillende functies al aan andere Pixar-films als A Bug’s Life (1998) en Monsters Inc. De combinatie Stanton-Unkrich als co-regisseurs blijkt nu zijn vruchten af te werpen. De humor spat van het scherm af zonder al te overdreven te worden. Finding Nemo is voorspelbaar, zoals het een goede animatiefilm betaamt. En zoals elke goede animatiefilm zijn alleen de animaties het al waard om de film op het grote doek te bekijken. Het is een unieke ervaring om je in de zee te wanen, die geen moment stilstaat.