Top 8 plaatsen waar je geweest moest zijn in 2003:
- Den Haag: voor het Bronovo ziekenhuis om te wachten totdat prinses Amalia geboren werd en haar blozende, zwetende papa het goede nieuws kwam brengen.
- Amsterdam: bij het gerechtsgebouw in Amsterdam-Osdorp waar Volkert van der G. terecht stond voor de moord op Pim Fortuyn.
- Hilversum: bij de finale van Idols 2003 om Jamaï met zijn hippe bril te zien winnen.
- Wilnis: waar je voeten niet droog bleven tijdens de dijkdoorbraak.
- Gelderse Vallei: om te kijken hoe besmettelijk de vogelpest was.
- Schiphol: om te kijken of er mensen rondliepen met mondkapjes vanwege SARS.
- Rotterdam: bij één van de tien uitverkochte concerten in Ahoy van niemand minder dan…. Frans Bauer.
- Garrelsweer: om een aardbeving te voelen.
Els Bertens
Pinokkio was een bijzonder jongetje. Hij was van hout, maar leefde toch. Hij bezat een leuk houten wipneusje, dat bij het vertellen van onwaarheden echter enorme proporties aannam. Pinokkio werd in 1880 geboren en leefde in Italië. Tijdens zijn leven heeft hij voor vele nazaten gezorgd: mannen en vrouwen met een houten kop en vol leugens en onwaarheden. 8WEEKLY zocht de acht grootste Pinokkio’s van 2003 bij elkaar.
8. Wereldkampioen
We beginnen met een eervolle vermelding voor de 24-jarige Zuid-Afrikaan Abrie Kruger. In november van dit jaar deed hij mee aan de Wereldkampioenschappen Liegen in de Britse provincie Cumbria en hij won. Op zich al een prestatie die een plaats in deze top-8 verdient, maar Abrie keek niet op een leugentje meer of minder. Hij werd namelijk na zijn overwinning beschuldigd van valsspelen. Ik dacht dat dat juist de bedoeling was van het WK Liegen!
7. Sletje
Op zeven de enige vrouw van deze top 8: onze enige echte Mabel. “Klaas? Um, ja, die heb ik geloof ik ooit wel eens gezien. Maar mijn vriend? Nee. Wat zeg je? Slapen op zijn boot? Ben je nou helemaal!” Er leek een prachtige nieuwe prinses bij te komen, maar bromsnor Peter R. de Vries gooide roet in het eten door te onthullen dat Mabel een gangsterliefje was. Mevrouw Wisse Smit ontkende in alle toonaarden dat ze ooit meer dan oogcontact met topcrimineel Klaas Bruinsma had gehad, maar dat mocht niet baten. Balkenende (zie verderop) kon haar leugentjes niet slikken en ontzegde haar het recht op de troon. Arme Mabel. In haar omgeving hoef je niet meer aan te komen met de term ‘een leugentje om bestwil’.Eervolle vermelding voor: Ottolien Lels. Als vriendin van Mabel probeerde zij haar te redden door te verklaren dat zijzelf het gangsterliefje was. De Volkskrant drukte dat groot af en daarna hebben we er niets meer van vernomen.
6. Een kalkoen
Politici zijn beroepsleugenaars, dus de nummer zes van deze top kan eigenlijk niets aangerekend worden. George W. Bush is zijn naam en zijn leugens zijn te talrijk om op te noemen. Laten we volstaan met bedrog dat niet in naam der politiek werd uitgevoerd: met Thanksgiving bracht hij een bliksembezoek aan “zijn jongens” in Irak om hen een hart onder de riem te steken. Zijn gevoelens van patriottisme waren misschien wel echt, maar de kalkoen die hij meebracht niet. Wijze woorden van zijn voorganger Abraham Lincoln: You can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can not fool all of the people all of the time.Eervolle vermeldingen voor: Donald Rumsfeld, Ari Fleischer, Dick Cheney, Tommy Franks en de vele anderen die het regime van Dubya mogelijk maken.
5. Please help me!
Ze heten Cyril Omorodion, Dr. Shamsudeen Pius Patrick, Jonson Phil Okemadu en komen uit Nigeria. Maar waarschijnlijk heten ze niet echt zo. Ze sturen e-mails met daarin verzoeken of je hen wilt helpen met het doorsluizen van geld, tegen een aantrekkelijk percentage van de buit natuurlijk. Maar eigenlijk willen ze geld van jou. Het ligt voor de hand om hen de vijfde plaats in deze top cadeau te doen, maar dat gaat niet door. De vijfde plaats is voor Klaas de Vries, die een zeer vermakelijke correspondentie aanging met Prince Ado Musa Adama en hem daarin net zo veel leugens vertelde als alle Nigeriaanse spammers bij elkaar. Proficiat Klaas!
4. Eigen verantwoordelijkheid
Het nadeel van de leugens van politici is dat ze zo ingewikkeld in elkaar zitten dat er altijd wel iets van waar is. Heb je Balkenende ooit kunnen betrappen op een leugen? Niet openlijk en direct, want de wauwelende kleerhangerslikker gaat uit ‘vrantwoordekeidsgevoel’ elk rechtstreeks antwoord uit de weg. Toch is de vierde plaats voor hem, vanwege zijn optreden in Margaritagate (eervolle vermelding voor dat jaloerse zeurstelletje), Mabelgate, en wieweetwelkegate nog meer. Meest openlijke leugen was wel dat “niemand er meer dan één procent op achteruit zal gaan in koopkracht”. Toen bleek dat chronisch zieken en gehandicapten maar liefst acht procent moesten inleveren, haastte Balkenende zich te zeggen dat die ene procent “een gemiddelde” was. Eervolle vermelding: voor ons allemaal, omdat we die man zijn gang laten gaan en zijn tegeltjeswijsneuzerige gemiezemuis over “verantwoordelijkheidsmogelijkheden” allemaal slikken.
3. Zielig verhaal
Journalisten staan onder grote druk. Ze moeten steeds maar weer met nieuws komen. Wat als er een keer geen nieuws is? Dan verzin je dat. Zo dacht Jayson Blair er in ieder geval over. Tussen oktober 2002 en mei 2003 schreef hij talloze artikelen voor The New York Times. Achteraf bleek dat hij dingen verzonnen had of overgeschreven uit andere kranten. Zijn oplichterij werd ontdekt toen hij een artikel over de ouders van een krijgsgevangen soldate schreef. Hun huis keek helemaal niet uit over “tabaksvelden en weiden met vee”, iets wat hij zelf bedacht had terwijl hij een interview uit The New York Observer overschreef. Blair werd ontslagen en moest in therapie. Hij bleek zijn ontslag en zijn zelfbedachte verhalen heel amusant te vinden.
2. Geen seks zonder voorbehoedmiddelen lost alles op
Op de tweede plaats het Vaticaan en dus de paus. Sommigen vinden het katholieke geloof misschien een leugen, maar daar gaat deze top-8 niet over. Het gaat over een veel schrijnendere kwestie. Roomse priesters en bisschoppen prediken naast het woord van God tegenwoordig ook over de werking van het condoom. Een condoom beschermt niet tegen Aids: “Het aids-virus is grofweg 450 keer kleiner dan de zaadcel,” aldus kardinaal Alfonso Lopez Trujillo, hoofd van de pauselijke raad voor het gezin. Het Vaticaan wil het gebruik van condooms ontmoedigen, want condooms maken vrije seks mogelijk en bevorderen daardoor juist de verspreiding van Aids. Ooit zulke gevaarlijke krompraterij gehoord? Degenen die de paus als wijs man zien moeten nog maar eens goed nadenken.
1. “There are no tanks in Baghdad”
Op nummer één dan tenslotte de meest komieke leugenaar van 2003. Na begin april verdween hij van de buis om vervolgens nooit meer gezien te worden, maar hij is onbetwist de beste en grootste leugenaar van 2003. Het vergt heel wat moed om voor de televisie te verkondigen dat je stad niet in handen is gevallen van de Amerikanen, terwijl boven je een Black Hawk-helikopter cirkelt: “There are no American infidels in Baghdad. Never!” Probeer het zelf eens: alles wat de vijand zegt tegenspreken. Dat Mohammed Saeed Al-Sahaf in zichzelf bleef geloven is een wonder. Voor hem de titel ‘grootste leugenaar van 2003’.
Paul Caspers
De 8 beste films van 2003
- El hijo de la novia
- Intacto
- Punch-drunk love
- Oasis
- Sweet sixteen
- Elsker dig for evigt
- Secretary
- Darkness
De 8 grootste @&%films van 2003
- Love actually
- Kopps
- Fear dot com
- Cabin Fever
- Dreamcatcher
- Equilibrium
- Kill Bill, vol. 1
- Hell
De 8 beste CD’s van 2003
- The Mars Volta – De-Loused in the Comatorium
- Evan Dando – Baby, I’m Bored
- Mono – One Step More and You Die
- Favez – Bellefontaine Avenue
- Maus – Musick
- Mínus – Halldór Laxness
- The Appleseed Cast – Two Conversations
- Brazen – Orphaned
Ingrid Wolfslag
Mijn 8 meest opvallende nieuwe Nederlandse woorden van 2003
- Googelen – mijn absolute topper. Ik gebruik het woord al een tijdje, maar nu kom ik het zelfs in kranten tegen. Het slaat op het zoeken van informatie op de populaire zoekmachine Google. Het woord is een werkwoord en kan dus als zodanig ook vervoegd worden.
- Ik weet niet of het woord al langer bestaat, maar ik hoorde het dit jaar voor het eerst: powertukje. Het is een hazenslaapje van ongeveer een half uur of iets langer, dat veel door studenten gebruikt wordt om even bij te slapen, vooral na een “vermoeiende” nacht.
- Het is de hit van 2003 op sausgebied, tenminste als je de cafetaria’s moet geloven. In werkelijkheid is joppiesaus een van de zoetste sausjes die op dit moment bij de patat te krijgen is. Het is een saus die het midden houdt tussen mayonaise en een kerriesaus, bedacht omdat mayonaise nou eenmaal een keer gaat vervelen en een patatje oorlog of speciaal nou niet echt origineel is.
- Rolstoelrock of rimpelrock werd in 2003 geïntroduceerd door de komst van de Rolling Stones naar Nederland. Mick Jagger en zijn bandleden worden er niet jonger op. Toen de Rolling Stones afgelopen najaar in het land waren, herkenden de meeste jongeren er een soort rolstoelrock in. Volgens velen hadden de rimpelrockers er al veel eerder een punt achter moeten zetten. Anderen genieten nog steeds van de concerten die deze bejaarde rockers geven.
- Het kwam uit Amerika en Engeland overwaaien. Het zag en overwon en verdween daarna weer even geruisloos als het was gekomen. Ik heb het natuurlijk over flashmobs, die georganiseerd werden voor mensen met te veel vrije tijd. Maar toen de PvdA onder leiding van Wouter Bos een politieke flashmob organiseerde, was de lol er snel af.
- Het was smikkelen en smullen afgelopen jaar wat betreft het Oranjehuis. Eerst ging Marguerita over de rooie over een spionage-schroef en daarna kondigde Prins Friso zijn huwelijk met zijn misdaadbruidje Mabel Wisse-Smid aan. Mabelgate was geboren. Oke, nog een keer dan en dan houden we erover op. “Ik heb geen vriendschappelijke relatie gehad met Klaas Bruinsma” … “Ik heb alleen een kortstondige vriendschappelijke relatie gehad met Klaas Bruinsma” … “Ik heb een intieme vriendschappelijke relatie gehad met Klaas Bruinsma”, aldus Mabel Wisse-Smid.
- Allochtonenstop is een woord dat zich in de Nederlandse taal heeft gewurmd als vervanging voor het woord kansarmenstop. Het woord werd gebruikt om aan te geven dat sommige steden geen kansarmen meer in hun straten willen. Rotterdam zei afgelopen jaar dat het de poorten wilde sluiten voor kansarmen en alleen nog maar open te staan voor kansrijken. Aangezien bijna zeventig procent van de kansarmen allochtoon zijn, werd het woord kansarmenstop al snel in de volksmond vervangen door allochtonenstop. Het moge duidelijk zijn dat dit geen haalbare kaart was voor Rotterdam.
- De oorlog in Irak heeft een wel heel onsmakelijk woord opgeleverd: mensvriendelijke bommen. Dat zouden zowel electromagnetische als precisiebommen zijn, die weinig menselijke slachtoffers zouden moeten eisen. Helaas heeft de oorlog in Irak een uitgebreide woordenlijst van nieuwe Nederlandse woorden opgeleverd, zoals magnetronbommen, bruikbare kernwapens, snuffelvoertuig en het meest onsmakelijkste woord van allemaal: militainment.
Niek
De beste cd’s van 2003:
- Smog – Supper
- My Morning Jacket – It Still Moves
- Belle & Sebastian – Dear Catastrophe Waitress
- Camping – Photo-Finish
- Death Cab For Cutie – Transatlantacism
- Centro-matic – Love you just the same
- Eastern Lane – Shades of Black
- Enon – Hocus-Pocus
Melson Zwerver
“Video killed the radio star” zongen de Buggles ooit, maar vijftien jaar later is het “dvd killed the movie star”: nooit eerder was ik zo weinig in de bioscoop te vinden als in het afgelopen jaar. In 2003 vond de dvd-speler massaal zijn weg naar de Nederlandse huishoudens, en het aantal klassieke (en minder klassieke) titels dat inmiddels op het medium is verschenen, is overweldigend. Maar omdat er ook nog andere plaatjes in de speler kunnen, wil ik me niet alleen beperken tot dvd’s. Vandaar mijn top 8 van mooist glimmende schijfjes van 2003. In willekeurige volgorde:
- m2 – The War of Sound cd
Het Duitse drill-n-bassgenie Panacea laat zich op War of Sound van zijn andere kant zien. Hij vermengt duistere samples uit The Silmarillion met schurende, slepende electronica en rare vocalen. Tolkien klonk nog nooit zo meedogenloos.
- The Lord of the Rings: The Two Towers – Extended Edition Gift Set dvd
Een hele mond vol, maar het mag bij deze perfecte special edition. Nooit eerder werd een nieuwe film zo uitgebreid gedocumenteerd als op deze vijfdelige set (inclusief Gollumbeeldje!). En het mooiste moet nog komen in de vorm van de uitgebreide versie van The Return of the King.
- Linkin Park – Meteora cd
Ja, tuurlijk is Linkin Park retecommercieel en absoluut not done in de “serieuze” muziekwereld, maar wat maakt het uit als het zo lekker klinkt? De topnummers volgen elkaar in hoog tempo op, met als hoogtepunt de briljante single Somewhere I Belong.
- Path To War dvd
Oliver Stone was dit jaar druk bezig met de opnamen van Alexander (nu al de beste film van 2004), maar het verrassend goede Path To War volstaat prima als zoethoudertje. De film sluit naadloos aan bij Stones JFK en Nixon, maar is ook op zichzelf goed te verteren dankzij de uitgebreide bonusdisk.
- The Thermals – More Parts Per Million cd
Ook al ligt het ijs centimeters dik op de sloten, na twee nummers van The Thermals is het meteen zomer. Met afstand de beste afwasplaat van het jaar.
- The Cure – Trilogy dvd
Hoewel ik hem alleen nog maar heb gehoord, is deze integrale uitvoering van de albums Pornography (1982), Disintegration (1989) en Bloodflowers (2001) zelfs nog beter dan de som der delen. En zodra ik de beelden er bij kan zien, wordt Trilogy vast nóg beter.
- The Appleseed Cast – Two Conversations cd
Ondanks vier briljante platen heeft niemand nog steeds ooit van Appleseed Cast gehoord. Zonde, want een betere mix van emo, soundscapes en melodie vind je nergens anders.
- Sunset Blvd. dvd
2003 stond bol van de klassiekers op dvd, maar Sunset Blvd. steekt er wat mij betreft boven uit. Een perfect gerestaureerde transfer, boeiende extra’s en – het allerbelangrijkst – een briljante film zijn genoeg voor de beste dvd-klassieker van het jaar.
Jan Geerling
Ik kon maar moeilijk kiezen, en daarom heb ik twee top-achtjes gedaan. Ten eerste mijn 8 favoriete games van 2003:
- Championship Manager 2003-2004 (PC)
- Mario Kart Double Dash (GameCube)
- F-Zero GX (GameCube)
- Top Spin (Xbox)
- Moto GP 3 (PS2)
- Mortal Kombat V: Deadly Alliance (PS2)
- Castlevania: Aria of Sorrow (Gameboy Advance)
- Soul Calibur II (GameCube)
En hier is ook mijn rijtje van de 8 meest zuigende films van 2003:
-
Grimm
Verschrikkelijke film. Na een goed Nederlands filmjaar komt Alex van Warmerdam weer met zo’n typisch pretentieus werkje. En dit soort gedoe heeft de Nederlandse film bij het grote publiek haar slechte naam te danken. Heel snel vergeten.
-
The life of David Gale
Overgewaardeerd filmpje waarin Winslet een uiterst ongeloofwaardige journaliste speelt die zogenaamd cynisch en stoer moet overkomen, maar zonder enige vorm van bewijs wel al te snel het ziellige verhaal van ter dood veroodeelde David Gale slikt. De film zit vol met stereotypen, een vergezocht plot en gewoon matig acteerwerk van mensen die beter hebben laten zien.
-
Adrenaline
Ik geloof dat toen deze film in de bios ging draaien alleen Georgina Verbaan en haar familie zijn gaan kijken, en terecht. Pure prut.
-
Dumb and Dumberer
Waarom een remake van deze comedy maken als je de oorspronkelijke acteurs niet kan krijgen? Deze film was al geflopt toen de eerste posters te zien waren.
-
Legally Blonde II
De eerste film had het fabeltje dat deze film een sterke en slimme blonde vrouw neerzette, en daarmee zou het stereotype van het domme blondje verleden tijd zijn. Toen was dat al onzin, en in deze tweede film is dat niet anders. Dom, Blond en Roze. Absolute zemelfilm.
-
Bad Boys II
Na de eerste, erg leuke, film zat ik al op de sequel te wachten. Die viel uiteindelijk zwaar teleurstellend uit. Naast het feit dat we een flink stukje onsmakelijke humor voorgeschoteld krijgen duurt de film veel te lang, en is bovendien behoorlijk fout qua politieke inslag. Nu kan politiek incorrect soms erg leuk zijn, maar dit is gewoon genant.
-
Blue Crush
Tel het aantal keren dat je de woorden “you go girl” hoort in deze wel heel stereotiepe film over een blond meisje dat aan surfen doet. De ultieme formulefilm van 2003. Ondanks het feit dat het surfen op zee plaatsvindt, is dit een behoorlijk zoutloze bende.
-
Secretary
Met deze keuze schop ik vast veel mensen tegen het zere been, want de film kreeg veel waardering. De keuze voor Secetary in deze negatieve top 8 is gewoon persoonlijk. De film kon me niet boeien, en was een ware marteling om uit te kijken. Als je deze film wel goed vindt, dan neem ik je niets kwalijk. Wil je in discussie over de andere 7 titels in dit lijstje, dan heb ik je wel één en ander mee te delen…
Joost van Hoek
De beste cd’s van 2003:
- The Gathering – Souvenirs
- Apocalyptica – Reflections
- Stef Bos – Jy vir My
- Heather Nova – Storm
- Star One – Live on earth
- Vals Licht – Luidkeels
- Travis – 12 Memories
- Spanner – Wonderful world
Floortje Smit
Hollywood, opgelet! Ik vond het dit jaar op filmgebied een beetje teleurstellend. Voeg voor mij de onderstaande ingrediënten uit 2003 samen en ik beloof over die geweldige (maar vreemde) film in 2004 sowieso positief te zijn.
Nathalie van Eck
8. Wereldkampioen
We beginnen met een eervolle vermelding voor de 24-jarige Zuid-Afrikaan Abrie Kruger. In november van dit jaar deed hij mee aan de Wereldkampioenschappen Liegen in de Britse provincie Cumbria en hij won. Op zich al een prestatie die een plaats in deze top-8 verdient, maar Abrie keek niet op een leugentje meer of minder. Hij werd namelijk na zijn overwinning beschuldigd van valsspelen. Ik dacht dat dat juist de bedoeling was van het WK Liegen!
7. Sletje
Op zeven de enige vrouw van deze top 8: onze enige echte Mabel. “Klaas? Um, ja, die heb ik geloof ik ooit wel eens gezien. Maar mijn vriend? Nee. Wat zeg je? Slapen op zijn boot? Ben je nou helemaal!” Er leek een prachtige nieuwe prinses bij te komen, maar bromsnor Peter R. de Vries gooide roet in het eten door te onthullen dat Mabel een gangsterliefje was. Mevrouw Wisse Smit ontkende in alle toonaarden dat ze ooit meer dan oogcontact met topcrimineel Klaas Bruinsma had gehad, maar dat mocht niet baten. Balkenende (zie verderop) kon haar leugentjes niet slikken en ontzegde haar het recht op de troon. Arme Mabel. In haar omgeving hoef je niet meer aan te komen met de term ‘een leugentje om bestwil’.
Eervolle vermelding voor: Ottolien Lels. Als vriendin van Mabel probeerde zij haar te redden door te verklaren dat zijzelf het gangsterliefje was. De Volkskrant drukte dat groot af en daarna hebben we er niets meer van vernomen.
6. Een kalkoen
Politici zijn beroepsleugenaars, dus de nummer zes van deze top kan eigenlijk niets aangerekend worden. George W. Bush is zijn naam en zijn leugens zijn te talrijk om op te noemen. Laten we volstaan met bedrog dat niet in naam der politiek werd uitgevoerd: met Thanksgiving bracht hij een bliksembezoek aan “zijn jongens” in Irak om hen een hart onder de riem te steken. Zijn gevoelens van patriottisme waren misschien wel echt, maar de kalkoen die hij meebracht niet. Wijze woorden van zijn voorganger Abraham Lincoln: You can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can not fool all of the people all of the time.
Eervolle vermeldingen voor: Donald Rumsfeld, Ari Fleischer, Dick Cheney, Tommy Franks en de vele anderen die het regime van Dubya mogelijk maken.
5. Please help me!
Ze heten Cyril Omorodion, Dr. Shamsudeen Pius Patrick, Jonson Phil Okemadu en komen uit Nigeria. Maar waarschijnlijk heten ze niet echt zo. Ze sturen e-mails met daarin verzoeken of je hen wilt helpen met het doorsluizen van geld, tegen een aantrekkelijk percentage van de buit natuurlijk. Maar eigenlijk willen ze geld van jou. Het ligt voor de hand om hen de vijfde plaats in deze top cadeau te doen, maar dat gaat niet door. De vijfde plaats is voor Klaas de Vries, die een zeer vermakelijke correspondentie aanging met Prince Ado Musa Adama en hem daarin net zo veel leugens vertelde als alle Nigeriaanse spammers bij elkaar. Proficiat Klaas!
4. Eigen verantwoordelijkheid
Het nadeel van de leugens van politici is dat ze zo ingewikkeld in elkaar zitten dat er altijd wel iets van waar is. Heb je Balkenende ooit kunnen betrappen op een leugen? Niet openlijk en direct, want de wauwelende kleerhangerslikker gaat uit ‘vrantwoordekeidsgevoel’ elk rechtstreeks antwoord uit de weg. Toch is de vierde plaats voor hem, vanwege zijn optreden in Margaritagate (eervolle vermelding voor dat jaloerse zeurstelletje), Mabelgate, en wieweetwelkegate nog meer. Meest openlijke leugen was wel dat “niemand er meer dan één procent op achteruit zal gaan in koopkracht”. Toen bleek dat chronisch zieken en gehandicapten maar liefst acht procent moesten inleveren, haastte Balkenende zich te zeggen dat die ene procent “een gemiddelde” was.
Eervolle vermelding: voor ons allemaal, omdat we die man zijn gang laten gaan en zijn tegeltjeswijsneuzerige gemiezemuis over “verantwoordelijkheidsmogelijkheden” allemaal slikken.
3. Zielig verhaal
Journalisten staan onder grote druk. Ze moeten steeds maar weer met nieuws komen. Wat als er een keer geen nieuws is? Dan verzin je dat. Zo dacht Jayson Blair er in ieder geval over. Tussen oktober 2002 en mei 2003 schreef hij talloze artikelen voor The New York Times. Achteraf bleek dat hij dingen verzonnen had of overgeschreven uit andere kranten. Zijn oplichterij werd ontdekt toen hij een artikel over de ouders van een krijgsgevangen soldate schreef. Hun huis keek helemaal niet uit over “tabaksvelden en weiden met vee”, iets wat hij zelf bedacht had terwijl hij een interview uit The New York Observer overschreef. Blair werd ontslagen en moest in therapie. Hij bleek zijn ontslag en zijn zelfbedachte verhalen heel amusant te vinden.
2. Geen seks zonder voorbehoedmiddelen lost alles op
Op de tweede plaats het Vaticaan en dus de paus. Sommigen vinden het katholieke geloof misschien een leugen, maar daar gaat deze top-8 niet over. Het gaat over een veel schrijnendere kwestie. Roomse priesters en bisschoppen prediken naast het woord van God tegenwoordig ook over de werking van het condoom. Een condoom beschermt niet tegen Aids: “Het aids-virus is grofweg 450 keer kleiner dan de zaadcel,” aldus kardinaal Alfonso Lopez Trujillo, hoofd van de pauselijke raad voor het gezin. Het Vaticaan wil het gebruik van condooms ontmoedigen, want condooms maken vrije seks mogelijk en bevorderen daardoor juist de verspreiding van Aids. Ooit zulke gevaarlijke krompraterij gehoord? Degenen die de paus als wijs man zien moeten nog maar eens goed nadenken.
1. “There are no tanks in Baghdad”
Op nummer één dan tenslotte de meest komieke leugenaar van 2003. Na begin april verdween hij van de buis om vervolgens nooit meer gezien te worden, maar hij is onbetwist de beste en grootste leugenaar van 2003. Het vergt heel wat moed om voor de televisie te verkondigen dat je stad niet in handen is gevallen van de Amerikanen, terwijl boven je een Black Hawk-helikopter cirkelt: “There are no American infidels in Baghdad. Never!” Probeer het zelf eens: alles wat de vijand zegt tegenspreken. Dat Mohammed Saeed Al-Sahaf in zichzelf bleef geloven is een wonder. Voor hem de titel ‘grootste leugenaar van 2003’.
Paul Caspers
De 8 beste films van 2003
- El hijo de la novia
- Intacto
- Punch-drunk love
- Oasis
- Sweet sixteen
- Elsker dig for evigt
- Secretary
- Darkness
De 8 grootste @&%films van 2003
- Love actually
- Kopps
- Fear dot com
- Cabin Fever
- Dreamcatcher
- Equilibrium
- Kill Bill, vol. 1
- Hell
De 8 beste CD’s van 2003
- The Mars Volta – De-Loused in the Comatorium
- Evan Dando – Baby, I’m Bored
- Mono – One Step More and You Die
- Favez – Bellefontaine Avenue
- Maus – Musick
- Mínus – Halldór Laxness
- The Appleseed Cast – Two Conversations
- Brazen – Orphaned
Ingrid Wolfslag
Mijn 8 meest opvallende nieuwe Nederlandse woorden van 2003
- Googelen – mijn absolute topper. Ik gebruik het woord al een tijdje, maar nu kom ik het zelfs in kranten tegen. Het slaat op het zoeken van informatie op de populaire zoekmachine Google. Het woord is een werkwoord en kan dus als zodanig ook vervoegd worden.
- Ik weet niet of het woord al langer bestaat, maar ik hoorde het dit jaar voor het eerst: powertukje. Het is een hazenslaapje van ongeveer een half uur of iets langer, dat veel door studenten gebruikt wordt om even bij te slapen, vooral na een “vermoeiende” nacht.
- Het is de hit van 2003 op sausgebied, tenminste als je de cafetaria’s moet geloven. In werkelijkheid is joppiesaus een van de zoetste sausjes die op dit moment bij de patat te krijgen is. Het is een saus die het midden houdt tussen mayonaise en een kerriesaus, bedacht omdat mayonaise nou eenmaal een keer gaat vervelen en een patatje oorlog of speciaal nou niet echt origineel is.
- Rolstoelrock of rimpelrock werd in 2003 geïntroduceerd door de komst van de Rolling Stones naar Nederland. Mick Jagger en zijn bandleden worden er niet jonger op. Toen de Rolling Stones afgelopen najaar in het land waren, herkenden de meeste jongeren er een soort rolstoelrock in. Volgens velen hadden de rimpelrockers er al veel eerder een punt achter moeten zetten. Anderen genieten nog steeds van de concerten die deze bejaarde rockers geven.
- Het kwam uit Amerika en Engeland overwaaien. Het zag en overwon en verdween daarna weer even geruisloos als het was gekomen. Ik heb het natuurlijk over flashmobs, die georganiseerd werden voor mensen met te veel vrije tijd. Maar toen de PvdA onder leiding van Wouter Bos een politieke flashmob organiseerde, was de lol er snel af.
- Het was smikkelen en smullen afgelopen jaar wat betreft het Oranjehuis. Eerst ging Marguerita over de rooie over een spionage-schroef en daarna kondigde Prins Friso zijn huwelijk met zijn misdaadbruidje Mabel Wisse-Smid aan. Mabelgate was geboren. Oke, nog een keer dan en dan houden we erover op. “Ik heb geen vriendschappelijke relatie gehad met Klaas Bruinsma” … “Ik heb alleen een kortstondige vriendschappelijke relatie gehad met Klaas Bruinsma” … “Ik heb een intieme vriendschappelijke relatie gehad met Klaas Bruinsma”, aldus Mabel Wisse-Smid.
- Allochtonenstop is een woord dat zich in de Nederlandse taal heeft gewurmd als vervanging voor het woord kansarmenstop. Het woord werd gebruikt om aan te geven dat sommige steden geen kansarmen meer in hun straten willen. Rotterdam zei afgelopen jaar dat het de poorten wilde sluiten voor kansarmen en alleen nog maar open te staan voor kansrijken. Aangezien bijna zeventig procent van de kansarmen allochtoon zijn, werd het woord kansarmenstop al snel in de volksmond vervangen door allochtonenstop. Het moge duidelijk zijn dat dit geen haalbare kaart was voor Rotterdam.
- De oorlog in Irak heeft een wel heel onsmakelijk woord opgeleverd: mensvriendelijke bommen. Dat zouden zowel electromagnetische als precisiebommen zijn, die weinig menselijke slachtoffers zouden moeten eisen. Helaas heeft de oorlog in Irak een uitgebreide woordenlijst van nieuwe Nederlandse woorden opgeleverd, zoals magnetronbommen, bruikbare kernwapens, snuffelvoertuig en het meest onsmakelijkste woord van allemaal: militainment.
Niek
De beste cd’s van 2003:
- Smog – Supper
- My Morning Jacket – It Still Moves
- Belle & Sebastian – Dear Catastrophe Waitress
- Camping – Photo-Finish
- Death Cab For Cutie – Transatlantacism
- Centro-matic – Love you just the same
- Eastern Lane – Shades of Black
- Enon – Hocus-Pocus
Melson Zwerver
“Video killed the radio star” zongen de Buggles ooit, maar vijftien jaar later is het “dvd killed the movie star”: nooit eerder was ik zo weinig in de bioscoop te vinden als in het afgelopen jaar. In 2003 vond de dvd-speler massaal zijn weg naar de Nederlandse huishoudens, en het aantal klassieke (en minder klassieke) titels dat inmiddels op het medium is verschenen, is overweldigend. Maar omdat er ook nog andere plaatjes in de speler kunnen, wil ik me niet alleen beperken tot dvd’s. Vandaar mijn top 8 van mooist glimmende schijfjes van 2003. In willekeurige volgorde:
- m2 – The War of Sound cd
Het Duitse drill-n-bassgenie Panacea laat zich op War of Sound van zijn andere kant zien. Hij vermengt duistere samples uit The Silmarillion met schurende, slepende electronica en rare vocalen. Tolkien klonk nog nooit zo meedogenloos.
- The Lord of the Rings: The Two Towers – Extended Edition Gift Set dvd
Een hele mond vol, maar het mag bij deze perfecte special edition. Nooit eerder werd een nieuwe film zo uitgebreid gedocumenteerd als op deze vijfdelige set (inclusief Gollumbeeldje!). En het mooiste moet nog komen in de vorm van de uitgebreide versie van The Return of the King.
- Linkin Park – Meteora cd
Ja, tuurlijk is Linkin Park retecommercieel en absoluut not done in de “serieuze” muziekwereld, maar wat maakt het uit als het zo lekker klinkt? De topnummers volgen elkaar in hoog tempo op, met als hoogtepunt de briljante single Somewhere I Belong.
- Path To War dvd
Oliver Stone was dit jaar druk bezig met de opnamen van Alexander (nu al de beste film van 2004), maar het verrassend goede Path To War volstaat prima als zoethoudertje. De film sluit naadloos aan bij Stones JFK en Nixon, maar is ook op zichzelf goed te verteren dankzij de uitgebreide bonusdisk.
- The Thermals – More Parts Per Million cd
Ook al ligt het ijs centimeters dik op de sloten, na twee nummers van The Thermals is het meteen zomer. Met afstand de beste afwasplaat van het jaar.
- The Cure – Trilogy dvd
Hoewel ik hem alleen nog maar heb gehoord, is deze integrale uitvoering van de albums Pornography (1982), Disintegration (1989) en Bloodflowers (2001) zelfs nog beter dan de som der delen. En zodra ik de beelden er bij kan zien, wordt Trilogy vast nóg beter.
- The Appleseed Cast – Two Conversations cd
Ondanks vier briljante platen heeft niemand nog steeds ooit van Appleseed Cast gehoord. Zonde, want een betere mix van emo, soundscapes en melodie vind je nergens anders.
- Sunset Blvd. dvd
2003 stond bol van de klassiekers op dvd, maar Sunset Blvd. steekt er wat mij betreft boven uit. Een perfect gerestaureerde transfer, boeiende extra’s en – het allerbelangrijkst – een briljante film zijn genoeg voor de beste dvd-klassieker van het jaar.
Jan Geerling
Ik kon maar moeilijk kiezen, en daarom heb ik twee top-achtjes gedaan. Ten eerste mijn 8 favoriete games van 2003:
- Championship Manager 2003-2004 (PC)
- Mario Kart Double Dash (GameCube)
- F-Zero GX (GameCube)
- Top Spin (Xbox)
- Moto GP 3 (PS2)
- Mortal Kombat V: Deadly Alliance (PS2)
- Castlevania: Aria of Sorrow (Gameboy Advance)
- Soul Calibur II (GameCube)
En hier is ook mijn rijtje van de 8 meest zuigende films van 2003:
-
Grimm
Verschrikkelijke film. Na een goed Nederlands filmjaar komt Alex van Warmerdam weer met zo’n typisch pretentieus werkje. En dit soort gedoe heeft de Nederlandse film bij het grote publiek haar slechte naam te danken. Heel snel vergeten.
-
The life of David Gale
Overgewaardeerd filmpje waarin Winslet een uiterst ongeloofwaardige journaliste speelt die zogenaamd cynisch en stoer moet overkomen, maar zonder enige vorm van bewijs wel al te snel het ziellige verhaal van ter dood veroodeelde David Gale slikt. De film zit vol met stereotypen, een vergezocht plot en gewoon matig acteerwerk van mensen die beter hebben laten zien.
-
Adrenaline
Ik geloof dat toen deze film in de bios ging draaien alleen Georgina Verbaan en haar familie zijn gaan kijken, en terecht. Pure prut.
-
Dumb and Dumberer
Waarom een remake van deze comedy maken als je de oorspronkelijke acteurs niet kan krijgen? Deze film was al geflopt toen de eerste posters te zien waren.
-
Legally Blonde II
De eerste film had het fabeltje dat deze film een sterke en slimme blonde vrouw neerzette, en daarmee zou het stereotype van het domme blondje verleden tijd zijn. Toen was dat al onzin, en in deze tweede film is dat niet anders. Dom, Blond en Roze. Absolute zemelfilm.
-
Bad Boys II
Na de eerste, erg leuke, film zat ik al op de sequel te wachten. Die viel uiteindelijk zwaar teleurstellend uit. Naast het feit dat we een flink stukje onsmakelijke humor voorgeschoteld krijgen duurt de film veel te lang, en is bovendien behoorlijk fout qua politieke inslag. Nu kan politiek incorrect soms erg leuk zijn, maar dit is gewoon genant.
-
Blue Crush
Tel het aantal keren dat je de woorden “you go girl” hoort in deze wel heel stereotiepe film over een blond meisje dat aan surfen doet. De ultieme formulefilm van 2003. Ondanks het feit dat het surfen op zee plaatsvindt, is dit een behoorlijk zoutloze bende.
-
Secretary
Met deze keuze schop ik vast veel mensen tegen het zere been, want de film kreeg veel waardering. De keuze voor Secetary in deze negatieve top 8 is gewoon persoonlijk. De film kon me niet boeien, en was een ware marteling om uit te kijken. Als je deze film wel goed vindt, dan neem ik je niets kwalijk. Wil je in discussie over de andere 7 titels in dit lijstje, dan heb ik je wel één en ander mee te delen…
Joost van Hoek
De beste cd’s van 2003:
- The Gathering – Souvenirs
- Apocalyptica – Reflections
- Stef Bos – Jy vir My
- Heather Nova – Storm
- Star One – Live on earth
- Vals Licht – Luidkeels
- Travis – 12 Memories
- Spanner – Wonderful world
Floortje Smit
Hollywood, opgelet! Ik vond het dit jaar op filmgebied een beetje teleurstellend. Voeg voor mij de onderstaande ingrediënten uit 2003 samen en ik beloof over die geweldige (maar vreemde) film in 2004 sowieso positief te zijn.
1. Schrijver: Chuck Palahniuk (Fight Club)
Wie seksverslaafden, misvormde kippen, sekteleden en een snufje maatschappijkritiek in een mixer gooit, krijgt het wonderbaarlijke oeuvre van Chuck Palahniuk. Het tweede boek van deze geniale Amerikaan dit jaar ein-de-lijk in het Nederlands vertaald (maar in het Engels lezen is verplicht!). Sinds Fight Club wacht ik op een volgende verfilming. Omdat de hoofdpersoon zelfmoord pleegt met een neerstortend vliegtuig ligt het scenario van Survivor sinds 11 september 2001 ongebruikt op de plank. Jammer.
2. Regisseur: Alejandro González Iñárritu (Amores Perros, ‘Mexico’ in 11’09″01)
Nee, dit jaar was er geen film van hem in de Nederlandse bioscopen te zien. Toch in mijn top 8: ik heb het hele jaar uitgekeken naar de Nederlandse release van 21 Grams. En ik wacht nog steeds…
3. Muziek: Tom Barman (voormalig frontman van dEUS)
Hij weet vast weer zo’n mooie, gevarieerde èn hippe soundtrack samen te stellen als hij deed voor zijn regiedebuut Any Way The Wind Blows.
4. Acteur: Ewan McGregor
Deze kameleon heeft zijn repertoire van junk tot musicalster dit jaar uitgebreid met een schippersknecht met geheim (Young Adam) en een ‘mens man, ladies man, man about town’ (Down With Love) en kan nu officieel alles.
5. Actrice: Lucy Liu
In Charlie’s Angels: Full Throttle was ze al ultrastoer met haar outfits en vechttechnieken, maar in Kill Bill houdt ze goed stand naast Uma Thurman. In een paar maanden tijd leerde ze Japans, het hanteren van een samuraizwaard, gracieus rondschuifelen in een sneeuwwitte kimono op onmogelijke slippers en het combineren van die drie dingen. Wat een vrouw!
6. Prop: samuraizwaard
Wie heeft hier na het zien van Kill Bill nog uitleg bij nodig? Het over-the-top afhakken van ledematen doet het nu eenmaal altijd goed bij mij.
7. Locatie: kleine ruimtes
Ondanks mijn latente claustrofobie vond ik dit jaar de films die zich afspeelden op een paar vierkante meters erg leuk, zoals Phonebooth en Tape.
8. Extra: stukje anime
Dit jaar heb ik twee stukjes anime gezien – buiten de gebruikelijke Pokémon/Sailor Moon-overdosis op Fox Kids natuurlijk – en beide keren zat ik met kloppend hart en open mond in de bioscoop. Tarantino liet zien dat een stukje tekenfilm ook in een gewone film geplaatst kan worden. Als die tekenaar en die van Spirited Away de krachten eens bundelden?
Mark Hospers
Beste cd’s van het jaar:
- My Morning Jacket – It Still Moves
- Twilight Singers – Blackberry Belle
- Radiohead – Hail to the Thief
- Death Cab For Cutie – Transatlantacism
- Belle & Sebastian – Dear Catastrophe Waitress
- Silver Mount Zion Memorial Orchestra – This Is Our Punk-Rock
- Tom McRae – Just Like Blood
- Kaizer’s Orchestra – Ompa Til Du Dør
De acht cd’s die tot onze schaamte niet door 8WEEKLY zijn behandeld en hierbij nog een eervolle vermelding krijgen.
- Outkast – Speakerboxx/The Love Below
- Death Cab For Cutie – Transatlantacism
- Kaizer’s Orchestra – Ompa Til Du Dør
- Twilight Singers – Blackberry Belle
- Nick Cave – Nocturama
- Elvis Costello – North
- Massive Attack – 100th Window
- The Darkness – Permission to Land
De acht beste concerten van het afgelopen jaar:
- Kaizer’s Orchestra – Stadsschouwburg Groningen
- Radiohead – Hurricane Festival (Duitsland)
- Flaming Lips – Crossing Border
- Bjørk – Hurricane Festival (Duitsland)
- Tom McRae – Music In My Head & Crossing Border
- Spinvis – Oosterpoort Groningen
- My Morning Jacket – Vera Groningen
- The Strokes – Heineken Music Hall Amsterdam
Margriet van Dijken
De verliezers in de media van 2003.
1. Balkenende
De gemiddelde Nederlander vindt hem een ‘eitje’. Het charisma van een leider ontbreekt (denk aan het ontbijt met Bush). Heel Nederland heeft genoeg van zijn kabinet dat niets anders doet dan bezuinigen. Zijn populariteit is tot een minpunt gedaald. Ook heeft het koningshuis hem veel ellende bezorgd. Daarom nummer één in deze Verliezers-Top.
2. Mabel
Burgermeisje, gangsterliefje, wat ze ook moge zijn, ‘reserve-koningin’ wordt deze veelbesproken dame in ieder geval niet meer.
3. Fons Spooren
De ex-topman van PSV werd dit jaar opgepakt op verdenking van ontucht met minderjarigen. Hij wordt er van verdacht onveilige sex te hebben gehad, terwijl hij wist dat hij HIV besmet was. Alles werd breed uitgemeten in de pers. Pijnlijk voor Fons, nog pijnlijker voor z’n gezin. ‘Loser’ is het juiste woord voor hem.
4. Saddam Hoessein
Een beetje voorspelbaar, maar hij kan niet ontbreken in de lijst van verliezers. Saddam heeft verloren van Bush. Maar de echte verliezers zijn eigelijk de Irakezen. Weliswaar verlost van een dictator, maar het land is een grotere puinhoop dan ooit te voren.
5. Michael Jackson
Z’n carrière zit in het slop en hij is opgepakt wegens ontucht met minderjarigen. Need I say more…
6. Wouter Bos
Behaalde met de PvdA een gigantische hoeveelheid stemmen. Toch kwam de partij in de oppositie terecht. Van Wouter Bos horen we nog maar weinig.
7. Christina Aguilera
Ze is rijk, heeft tig stylisten tot haar beschikking, en toch weet ze het te presteren op de MTV Awards in de één na de andere verschrikkelijke outfit te verschijnen. Net als je denkt dat het niet erger kan, bewijst zij het tegendeel. Een prestatie op zich.
8. Jamai
Winnaar van Idols, maar nummer twee Jim blijkt succesvoller te zijn.
Olaf Molenaar
De beste cd’s van 2003:
- Kaizers Orchestra – Evig Pint
- Josh Rouse – 1972
- Air – Talkie Walkie
- Ralph Myerz – A Special Album
- Cordion – Cordion
- Erlend Oye – Unrest
- Oi Va Voi – laughter through tears
- I Am Kloot – I Am Kloot
Jan Auke Brink
8 auteurs die ik in 2004 zeker niet ga lezen:
8. A.F. Th.
Ik ben ooit begonnen in De tandeloze tijd, maar haakte na een aantal delen af. Zijn naam is al ingekort, maar laat iemand die man nu eens werkelijk compact leren schrijven.
7. Leon de Winter
Hoffman’s Honger heb ik onlangs nog gelezen. Was best een leuk boek, maar al die zionistische nonsens die hij publiceert, heeft de deur dicht gedaan.
6. Heleen van Royen
Erotische verhalen lees ik graag, maar met haar afbeelding op mijn netvlies krijg ik absoluut geen erectie. (Ik heb nog getracht haar Ton in te beelden, maar ook dat werkte niet).
5. Plato
Zijn theorieën zijn al jaren achterhaald.
4. Cees Noteboom
De P.C. Hooftprijs is voldoende erkenning; het zou wat te veel eer zijn als ik hem ook zou waarderen.
3. Alle auteurs aangeprezen door VPRO
Recensies van bijvoorbeeld R.A.M. zijn ideale graadmeters. Vinden zij het goed, dan weet je dat het intellectuele rommel is waar je je tijd niet aan hoeft te verdoen.
2. Karel Glastra van Loon
Zionistische nonsens zijn erg, maar deze zure SP’er is al helemaal niet te pruimen.
1. Harry Mulisch
Gelukkig is hij al jaren dood.
Matthijs de Ridder
8 dingen die je zou willen hebben, maar die je niet hebt wegens too much, too expensive & not yet there:
- Footballer’s Haircuts (fantastische studie over de kapsels van voetballers)
- De kleine Rotterdamse Pinguïn Encyclopedie (says it all)
- Het verzamelde dichtwerk van Paul Celan (tweetalig, onbegrijpelijk, maar beeldschoon)
- De cd-trommel met alle muziek van Jacques Brel (Ik zie regelmatig de nuttelozen van de nacht)
- De dvd-set met alle films van Stanley Kubrick (tja…)
- The Beatles Anthology dvd-set (die moet ik nu toch echt eens aanschaffen)
- The Penguin Guide to Jazz on cd (dure bijbel die elk jaar weer verouderd is, dus wanneer stap je in? Zie verder ook 2)
- Mijn eerste boek (Begin volgend jaar, maar vraag er niet te veel naar in de boekhandel, die mensen hebben het al zo zwaar)
Mark de Vries
Film van 2003:
Catch Me If You Can. Spielberg doet het eens een keertje kleinschalig, met als resultaat één van z’n beste films. Een lekkere feelgood movie met een geweldige soundtrack.
Muziek van 2003:
Rock & Roll van Ryan Adams. Eén van in totaal drie albums die hij dit jaar gemaakt heeft, vol met lekkere rauwe rechttoe-rechtaan rock.
Boek van 2003:
Lach maar, maar deze jongen heeft dit jaar Harry Potter ontdekt. En deel vijf, Harry Potter and the Order of the Phoenix bewijst maar dat dit stiekem eigenlijk geen kinderboeken meer zijn. En het leest nog lekker weg ook.
Theater van 2003:
Lang leve het bevooroordeeld zijn, maar ik ga lekker stemmen op een voorstelling waar ik zelf bij betrokken ben geweest: Ben Elton’s Popcorn, opgevooerd door GUTS, de toneelvereniging van de afdeling Engels van de RuG, van 11 tot en met 16 september dit jaar. Ik ben dit jaar nog geen andere voorstelling tegengekomen die zo goed zijn doelen heeft bereikt.
Comeback van 2003:
Iedereen die tussen 1984 en 1990 jong was, kent ze, en dit jaar zijn ze ontzettend teruggekomen. Er is een live action-film in de maak, meerdere nieuwe comics, een tv-serie, en action figures. Wie? The Transformers, die.
Gebeurtenis van 2003:
Wat zal de gebeurtenis van 2003 zijn als we over 20 jaar terugkijken? Irak? Mabelgate? Vraag het me in 2023 nog maar eens.
Uitspraak van 2003:
“Acteren is geen hagelslag.” Het moet vloeien, je wilt geen stortvloed van kleine stukjes zonder samenhang. Waardevol advies van Hans Jansen, regisseur van GUTS.
Idioot van het jaar:
Inkoppertje, zozeer zelfs dat ik het eigenlijk niet hoef in te vullen… maar ik doe het lekker toch: The one, the only, the idiot of the year: Mr. George ‘Dobbeljoe’ Bush! Wat hebben we gelachen.
TOP 8WEEKLY 2003
Top 8 plaatsen waar je geweest moest zijn in 2003:
Els Bertens
Pinokkio was een bijzonder jongetje. Hij was van hout, maar leefde toch. Hij bezat een leuk houten wipneusje, dat bij het vertellen van onwaarheden echter enorme proporties aannam. Pinokkio werd in 1880 geboren en leefde in Italië. Tijdens zijn leven heeft hij voor vele nazaten gezorgd: mannen en vrouwen met een houten kop en vol leugens en onwaarheden. 8WEEKLY zocht de acht grootste Pinokkio’s van 2003 bij elkaar.
8. Wereldkampioen
We beginnen met een eervolle vermelding voor de 24-jarige Zuid-Afrikaan Abrie Kruger. In november van dit jaar deed hij mee aan de Wereldkampioenschappen Liegen in de Britse provincie Cumbria en hij won. Op zich al een prestatie die een plaats in deze top-8 verdient, maar Abrie keek niet op een leugentje meer of minder. Hij werd namelijk na zijn overwinning beschuldigd van valsspelen. Ik dacht dat dat juist de bedoeling was van het WK Liegen!
7. Sletje
Op zeven de enige vrouw van deze top 8: onze enige echte Mabel. “Klaas? Um, ja, die heb ik geloof ik ooit wel eens gezien. Maar mijn vriend? Nee. Wat zeg je? Slapen op zijn boot? Ben je nou helemaal!” Er leek een prachtige nieuwe prinses bij te komen, maar bromsnor Peter R. de Vries gooide roet in het eten door te onthullen dat Mabel een gangsterliefje was. Mevrouw Wisse Smit ontkende in alle toonaarden dat ze ooit meer dan oogcontact met topcrimineel Klaas Bruinsma had gehad, maar dat mocht niet baten. Balkenende (zie verderop) kon haar leugentjes niet slikken en ontzegde haar het recht op de troon. Arme Mabel. In haar omgeving hoef je niet meer aan te komen met de term ‘een leugentje om bestwil’.Eervolle vermelding voor: Ottolien Lels. Als vriendin van Mabel probeerde zij haar te redden door te verklaren dat zijzelf het gangsterliefje was. De Volkskrant drukte dat groot af en daarna hebben we er niets meer van vernomen.
6. Een kalkoen
Politici zijn beroepsleugenaars, dus de nummer zes van deze top kan eigenlijk niets aangerekend worden. George W. Bush is zijn naam en zijn leugens zijn te talrijk om op te noemen. Laten we volstaan met bedrog dat niet in naam der politiek werd uitgevoerd: met Thanksgiving bracht hij een bliksembezoek aan “zijn jongens” in Irak om hen een hart onder de riem te steken. Zijn gevoelens van patriottisme waren misschien wel echt, maar de kalkoen die hij meebracht niet. Wijze woorden van zijn voorganger Abraham Lincoln: You can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can not fool all of the people all of the time.Eervolle vermeldingen voor: Donald Rumsfeld, Ari Fleischer, Dick Cheney, Tommy Franks en de vele anderen die het regime van Dubya mogelijk maken.
5. Please help me!
Ze heten Cyril Omorodion, Dr. Shamsudeen Pius Patrick, Jonson Phil Okemadu en komen uit Nigeria. Maar waarschijnlijk heten ze niet echt zo. Ze sturen e-mails met daarin verzoeken of je hen wilt helpen met het doorsluizen van geld, tegen een aantrekkelijk percentage van de buit natuurlijk. Maar eigenlijk willen ze geld van jou. Het ligt voor de hand om hen de vijfde plaats in deze top cadeau te doen, maar dat gaat niet door. De vijfde plaats is voor Klaas de Vries, die een zeer vermakelijke correspondentie aanging met Prince Ado Musa Adama en hem daarin net zo veel leugens vertelde als alle Nigeriaanse spammers bij elkaar. Proficiat Klaas!
4. Eigen verantwoordelijkheid
Het nadeel van de leugens van politici is dat ze zo ingewikkeld in elkaar zitten dat er altijd wel iets van waar is. Heb je Balkenende ooit kunnen betrappen op een leugen? Niet openlijk en direct, want de wauwelende kleerhangerslikker gaat uit ‘vrantwoordekeidsgevoel’ elk rechtstreeks antwoord uit de weg. Toch is de vierde plaats voor hem, vanwege zijn optreden in Margaritagate (eervolle vermelding voor dat jaloerse zeurstelletje), Mabelgate, en wieweetwelkegate nog meer. Meest openlijke leugen was wel dat “niemand er meer dan één procent op achteruit zal gaan in koopkracht”. Toen bleek dat chronisch zieken en gehandicapten maar liefst acht procent moesten inleveren, haastte Balkenende zich te zeggen dat die ene procent “een gemiddelde” was. Eervolle vermelding: voor ons allemaal, omdat we die man zijn gang laten gaan en zijn tegeltjeswijsneuzerige gemiezemuis over “verantwoordelijkheidsmogelijkheden” allemaal slikken.
3. Zielig verhaal
Journalisten staan onder grote druk. Ze moeten steeds maar weer met nieuws komen. Wat als er een keer geen nieuws is? Dan verzin je dat. Zo dacht Jayson Blair er in ieder geval over. Tussen oktober 2002 en mei 2003 schreef hij talloze artikelen voor The New York Times. Achteraf bleek dat hij dingen verzonnen had of overgeschreven uit andere kranten. Zijn oplichterij werd ontdekt toen hij een artikel over de ouders van een krijgsgevangen soldate schreef. Hun huis keek helemaal niet uit over “tabaksvelden en weiden met vee”, iets wat hij zelf bedacht had terwijl hij een interview uit The New York Observer overschreef. Blair werd ontslagen en moest in therapie. Hij bleek zijn ontslag en zijn zelfbedachte verhalen heel amusant te vinden.
2. Geen seks
zonder voorbehoedmiddelenlost alles opOp de tweede plaats het Vaticaan en dus de paus. Sommigen vinden het katholieke geloof misschien een leugen, maar daar gaat deze top-8 niet over. Het gaat over een veel schrijnendere kwestie. Roomse priesters en bisschoppen prediken naast het woord van God tegenwoordig ook over de werking van het condoom. Een condoom beschermt niet tegen Aids: “Het aids-virus is grofweg 450 keer kleiner dan de zaadcel,” aldus kardinaal Alfonso Lopez Trujillo, hoofd van de pauselijke raad voor het gezin. Het Vaticaan wil het gebruik van condooms ontmoedigen, want condooms maken vrije seks mogelijk en bevorderen daardoor juist de verspreiding van Aids. Ooit zulke gevaarlijke krompraterij gehoord? Degenen die de paus als wijs man zien moeten nog maar eens goed nadenken.
1. “There are no tanks in Baghdad”
Op nummer één dan tenslotte de meest komieke leugenaar van 2003. Na begin april verdween hij van de buis om vervolgens nooit meer gezien te worden, maar hij is onbetwist de beste en grootste leugenaar van 2003. Het vergt heel wat moed om voor de televisie te verkondigen dat je stad niet in handen is gevallen van de Amerikanen, terwijl boven je een Black Hawk-helikopter cirkelt: “There are no American infidels in Baghdad. Never!” Probeer het zelf eens: alles wat de vijand zegt tegenspreken. Dat Mohammed Saeed Al-Sahaf in zichzelf bleef geloven is een wonder. Voor hem de titel ‘grootste leugenaar van 2003’.
Paul Caspers
De 8 beste films van 2003
De 8 grootste @&%films van 2003
De 8 beste CD’s van 2003
Ingrid Wolfslag
Mijn 8 meest opvallende nieuwe Nederlandse woorden van 2003
Niek
De beste cd’s van 2003:
Melson Zwerver
“Video killed the radio star” zongen de Buggles ooit, maar vijftien jaar later is het “dvd killed the movie star”: nooit eerder was ik zo weinig in de bioscoop te vinden als in het afgelopen jaar. In 2003 vond de dvd-speler massaal zijn weg naar de Nederlandse huishoudens, en het aantal klassieke (en minder klassieke) titels dat inmiddels op het medium is verschenen, is overweldigend. Maar omdat er ook nog andere plaatjes in de speler kunnen, wil ik me niet alleen beperken tot dvd’s. Vandaar mijn top 8 van mooist glimmende schijfjes van 2003. In willekeurige volgorde:
Het Duitse drill-n-bassgenie Panacea laat zich op War of Sound van zijn andere kant zien. Hij vermengt duistere samples uit The Silmarillion met schurende, slepende electronica en rare vocalen. Tolkien klonk nog nooit zo meedogenloos.
Een hele mond vol, maar het mag bij deze perfecte special edition. Nooit eerder werd een nieuwe film zo uitgebreid gedocumenteerd als op deze vijfdelige set (inclusief Gollumbeeldje!). En het mooiste moet nog komen in de vorm van de uitgebreide versie van The Return of the King.
Ja, tuurlijk is Linkin Park retecommercieel en absoluut not done in de “serieuze” muziekwereld, maar wat maakt het uit als het zo lekker klinkt? De topnummers volgen elkaar in hoog tempo op, met als hoogtepunt de briljante single Somewhere I Belong.
Oliver Stone was dit jaar druk bezig met de opnamen van Alexander (nu al de beste film van 2004), maar het verrassend goede Path To War volstaat prima als zoethoudertje. De film sluit naadloos aan bij Stones JFK en Nixon, maar is ook op zichzelf goed te verteren dankzij de uitgebreide bonusdisk.
Ook al ligt het ijs centimeters dik op de sloten, na twee nummers van The Thermals is het meteen zomer. Met afstand de beste afwasplaat van het jaar.
Hoewel ik hem alleen nog maar heb gehoord, is deze integrale uitvoering van de albums Pornography (1982), Disintegration (1989) en Bloodflowers (2001) zelfs nog beter dan de som der delen. En zodra ik de beelden er bij kan zien, wordt Trilogy vast nóg beter.
Ondanks vier briljante platen heeft niemand nog steeds ooit van Appleseed Cast gehoord. Zonde, want een betere mix van emo, soundscapes en melodie vind je nergens anders.
2003 stond bol van de klassiekers op dvd, maar Sunset Blvd. steekt er wat mij betreft boven uit. Een perfect gerestaureerde transfer, boeiende extra’s en – het allerbelangrijkst – een briljante film zijn genoeg voor de beste dvd-klassieker van het jaar.
Jan Geerling
Ik kon maar moeilijk kiezen, en daarom heb ik twee top-achtjes gedaan. Ten eerste mijn 8 favoriete games van 2003:
En hier is ook mijn rijtje van de 8 meest zuigende films van 2003:
Grimm
Verschrikkelijke film. Na een goed Nederlands filmjaar komt Alex van Warmerdam weer met zo’n typisch pretentieus werkje. En dit soort gedoe heeft de Nederlandse film bij het grote publiek haar slechte naam te danken. Heel snel vergeten.
The life of David Gale
Overgewaardeerd filmpje waarin Winslet een uiterst ongeloofwaardige journaliste speelt die zogenaamd cynisch en stoer moet overkomen, maar zonder enige vorm van bewijs wel al te snel het ziellige verhaal van ter dood veroodeelde David Gale slikt. De film zit vol met stereotypen, een vergezocht plot en gewoon matig acteerwerk van mensen die beter hebben laten zien.
Adrenaline
Ik geloof dat toen deze film in de bios ging draaien alleen Georgina Verbaan en haar familie zijn gaan kijken, en terecht. Pure prut.
Dumb and Dumberer
Waarom een remake van deze comedy maken als je de oorspronkelijke acteurs niet kan krijgen? Deze film was al geflopt toen de eerste posters te zien waren.
Legally Blonde II
De eerste film had het fabeltje dat deze film een sterke en slimme blonde vrouw neerzette, en daarmee zou het stereotype van het domme blondje verleden tijd zijn. Toen was dat al onzin, en in deze tweede film is dat niet anders. Dom, Blond en Roze. Absolute zemelfilm.
Bad Boys II
Na de eerste, erg leuke, film zat ik al op de sequel te wachten. Die viel uiteindelijk zwaar teleurstellend uit. Naast het feit dat we een flink stukje onsmakelijke humor voorgeschoteld krijgen duurt de film veel te lang, en is bovendien behoorlijk fout qua politieke inslag. Nu kan politiek incorrect soms erg leuk zijn, maar dit is gewoon genant.
Blue Crush
Tel het aantal keren dat je de woorden “you go girl” hoort in deze wel heel stereotiepe film over een blond meisje dat aan surfen doet. De ultieme formulefilm van 2003. Ondanks het feit dat het surfen op zee plaatsvindt, is dit een behoorlijk zoutloze bende.
Secretary
Met deze keuze schop ik vast veel mensen tegen het zere been, want de film kreeg veel waardering. De keuze voor Secetary in deze negatieve top 8 is gewoon persoonlijk. De film kon me niet boeien, en was een ware marteling om uit te kijken. Als je deze film wel goed vindt, dan neem ik je niets kwalijk. Wil je in discussie over de andere 7 titels in dit lijstje, dan heb ik je wel één en ander mee te delen…
Joost van Hoek
De beste cd’s van 2003:
Floortje Smit
Hollywood, opgelet! Ik vond het dit jaar op filmgebied een beetje teleurstellend. Voeg voor mij de onderstaande ingrediënten uit 2003 samen en ik beloof over die geweldige (maar vreemde) film in 2004 sowieso positief te zijn.
Nathalie van Eck
8. Wereldkampioen
We beginnen met een eervolle vermelding voor de 24-jarige Zuid-Afrikaan Abrie Kruger. In november van dit jaar deed hij mee aan de Wereldkampioenschappen Liegen in de Britse provincie Cumbria en hij won. Op zich al een prestatie die een plaats in deze top-8 verdient, maar Abrie keek niet op een leugentje meer of minder. Hij werd namelijk na zijn overwinning beschuldigd van valsspelen. Ik dacht dat dat juist de bedoeling was van het WK Liegen!
7. Sletje
Op zeven de enige vrouw van deze top 8: onze enige echte Mabel. “Klaas? Um, ja, die heb ik geloof ik ooit wel eens gezien. Maar mijn vriend? Nee. Wat zeg je? Slapen op zijn boot? Ben je nou helemaal!” Er leek een prachtige nieuwe prinses bij te komen, maar bromsnor Peter R. de Vries gooide roet in het eten door te onthullen dat Mabel een gangsterliefje was. Mevrouw Wisse Smit ontkende in alle toonaarden dat ze ooit meer dan oogcontact met topcrimineel Klaas Bruinsma had gehad, maar dat mocht niet baten. Balkenende (zie verderop) kon haar leugentjes niet slikken en ontzegde haar het recht op de troon. Arme Mabel. In haar omgeving hoef je niet meer aan te komen met de term ‘een leugentje om bestwil’.
Eervolle vermelding voor: Ottolien Lels. Als vriendin van Mabel probeerde zij haar te redden door te verklaren dat zijzelf het gangsterliefje was. De Volkskrant drukte dat groot af en daarna hebben we er niets meer van vernomen.
6. Een kalkoen
Politici zijn beroepsleugenaars, dus de nummer zes van deze top kan eigenlijk niets aangerekend worden. George W. Bush is zijn naam en zijn leugens zijn te talrijk om op te noemen. Laten we volstaan met bedrog dat niet in naam der politiek werd uitgevoerd: met Thanksgiving bracht hij een bliksembezoek aan “zijn jongens” in Irak om hen een hart onder de riem te steken. Zijn gevoelens van patriottisme waren misschien wel echt, maar de kalkoen die hij meebracht niet. Wijze woorden van zijn voorganger Abraham Lincoln: You can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can not fool all of the people all of the time.
Eervolle vermeldingen voor: Donald Rumsfeld, Ari Fleischer, Dick Cheney, Tommy Franks en de vele anderen die het regime van Dubya mogelijk maken.
5. Please help me!
Ze heten Cyril Omorodion, Dr. Shamsudeen Pius Patrick, Jonson Phil Okemadu en komen uit Nigeria. Maar waarschijnlijk heten ze niet echt zo. Ze sturen e-mails met daarin verzoeken of je hen wilt helpen met het doorsluizen van geld, tegen een aantrekkelijk percentage van de buit natuurlijk. Maar eigenlijk willen ze geld van jou. Het ligt voor de hand om hen de vijfde plaats in deze top cadeau te doen, maar dat gaat niet door. De vijfde plaats is voor Klaas de Vries, die een zeer vermakelijke correspondentie aanging met Prince Ado Musa Adama en hem daarin net zo veel leugens vertelde als alle Nigeriaanse spammers bij elkaar. Proficiat Klaas!
4. Eigen verantwoordelijkheid
Het nadeel van de leugens van politici is dat ze zo ingewikkeld in elkaar zitten dat er altijd wel iets van waar is. Heb je Balkenende ooit kunnen betrappen op een leugen? Niet openlijk en direct, want de wauwelende kleerhangerslikker gaat uit ‘vrantwoordekeidsgevoel’ elk rechtstreeks antwoord uit de weg. Toch is de vierde plaats voor hem, vanwege zijn optreden in Margaritagate (eervolle vermelding voor dat jaloerse zeurstelletje), Mabelgate, en wieweetwelkegate nog meer. Meest openlijke leugen was wel dat “niemand er meer dan één procent op achteruit zal gaan in koopkracht”. Toen bleek dat chronisch zieken en gehandicapten maar liefst acht procent moesten inleveren, haastte Balkenende zich te zeggen dat die ene procent “een gemiddelde” was.
Eervolle vermelding: voor ons allemaal, omdat we die man zijn gang laten gaan en zijn tegeltjeswijsneuzerige gemiezemuis over “verantwoordelijkheidsmogelijkheden” allemaal slikken.
3. Zielig verhaal
Journalisten staan onder grote druk. Ze moeten steeds maar weer met nieuws komen. Wat als er een keer geen nieuws is? Dan verzin je dat. Zo dacht Jayson Blair er in ieder geval over. Tussen oktober 2002 en mei 2003 schreef hij talloze artikelen voor The New York Times. Achteraf bleek dat hij dingen verzonnen had of overgeschreven uit andere kranten. Zijn oplichterij werd ontdekt toen hij een artikel over de ouders van een krijgsgevangen soldate schreef. Hun huis keek helemaal niet uit over “tabaksvelden en weiden met vee”, iets wat hij zelf bedacht had terwijl hij een interview uit The New York Observer overschreef. Blair werd ontslagen en moest in therapie. Hij bleek zijn ontslag en zijn zelfbedachte verhalen heel amusant te vinden.
2. Geen seks
zonder voorbehoedmiddelenlost alles opOp de tweede plaats het Vaticaan en dus de paus. Sommigen vinden het katholieke geloof misschien een leugen, maar daar gaat deze top-8 niet over. Het gaat over een veel schrijnendere kwestie. Roomse priesters en bisschoppen prediken naast het woord van God tegenwoordig ook over de werking van het condoom. Een condoom beschermt niet tegen Aids: “Het aids-virus is grofweg 450 keer kleiner dan de zaadcel,” aldus kardinaal Alfonso Lopez Trujillo, hoofd van de pauselijke raad voor het gezin. Het Vaticaan wil het gebruik van condooms ontmoedigen, want condooms maken vrije seks mogelijk en bevorderen daardoor juist de verspreiding van Aids. Ooit zulke gevaarlijke krompraterij gehoord? Degenen die de paus als wijs man zien moeten nog maar eens goed nadenken.
1. “There are no tanks in Baghdad”
Op nummer één dan tenslotte de meest komieke leugenaar van 2003. Na begin april verdween hij van de buis om vervolgens nooit meer gezien te worden, maar hij is onbetwist de beste en grootste leugenaar van 2003. Het vergt heel wat moed om voor de televisie te verkondigen dat je stad niet in handen is gevallen van de Amerikanen, terwijl boven je een Black Hawk-helikopter cirkelt: “There are no American infidels in Baghdad. Never!” Probeer het zelf eens: alles wat de vijand zegt tegenspreken. Dat Mohammed Saeed Al-Sahaf in zichzelf bleef geloven is een wonder. Voor hem de titel ‘grootste leugenaar van 2003’.
Paul Caspers
De 8 beste films van 2003
De 8 grootste @&%films van 2003
De 8 beste CD’s van 2003
Ingrid Wolfslag
Mijn 8 meest opvallende nieuwe Nederlandse woorden van 2003
Niek
De beste cd’s van 2003:
Melson Zwerver
“Video killed the radio star” zongen de Buggles ooit, maar vijftien jaar later is het “dvd killed the movie star”: nooit eerder was ik zo weinig in de bioscoop te vinden als in het afgelopen jaar. In 2003 vond de dvd-speler massaal zijn weg naar de Nederlandse huishoudens, en het aantal klassieke (en minder klassieke) titels dat inmiddels op het medium is verschenen, is overweldigend. Maar omdat er ook nog andere plaatjes in de speler kunnen, wil ik me niet alleen beperken tot dvd’s. Vandaar mijn top 8 van mooist glimmende schijfjes van 2003. In willekeurige volgorde:
Het Duitse drill-n-bassgenie Panacea laat zich op War of Sound van zijn andere kant zien. Hij vermengt duistere samples uit The Silmarillion met schurende, slepende electronica en rare vocalen. Tolkien klonk nog nooit zo meedogenloos.
Een hele mond vol, maar het mag bij deze perfecte special edition. Nooit eerder werd een nieuwe film zo uitgebreid gedocumenteerd als op deze vijfdelige set (inclusief Gollumbeeldje!). En het mooiste moet nog komen in de vorm van de uitgebreide versie van The Return of the King.
Ja, tuurlijk is Linkin Park retecommercieel en absoluut not done in de “serieuze” muziekwereld, maar wat maakt het uit als het zo lekker klinkt? De topnummers volgen elkaar in hoog tempo op, met als hoogtepunt de briljante single Somewhere I Belong.
Oliver Stone was dit jaar druk bezig met de opnamen van Alexander (nu al de beste film van 2004), maar het verrassend goede Path To War volstaat prima als zoethoudertje. De film sluit naadloos aan bij Stones JFK en Nixon, maar is ook op zichzelf goed te verteren dankzij de uitgebreide bonusdisk.
Ook al ligt het ijs centimeters dik op de sloten, na twee nummers van The Thermals is het meteen zomer. Met afstand de beste afwasplaat van het jaar.
Hoewel ik hem alleen nog maar heb gehoord, is deze integrale uitvoering van de albums Pornography (1982), Disintegration (1989) en Bloodflowers (2001) zelfs nog beter dan de som der delen. En zodra ik de beelden er bij kan zien, wordt Trilogy vast nóg beter.
Ondanks vier briljante platen heeft niemand nog steeds ooit van Appleseed Cast gehoord. Zonde, want een betere mix van emo, soundscapes en melodie vind je nergens anders.
2003 stond bol van de klassiekers op dvd, maar Sunset Blvd. steekt er wat mij betreft boven uit. Een perfect gerestaureerde transfer, boeiende extra’s en – het allerbelangrijkst – een briljante film zijn genoeg voor de beste dvd-klassieker van het jaar.
Jan Geerling
Ik kon maar moeilijk kiezen, en daarom heb ik twee top-achtjes gedaan. Ten eerste mijn 8 favoriete games van 2003:
En hier is ook mijn rijtje van de 8 meest zuigende films van 2003:
Grimm
Verschrikkelijke film. Na een goed Nederlands filmjaar komt Alex van Warmerdam weer met zo’n typisch pretentieus werkje. En dit soort gedoe heeft de Nederlandse film bij het grote publiek haar slechte naam te danken. Heel snel vergeten.
The life of David Gale
Overgewaardeerd filmpje waarin Winslet een uiterst ongeloofwaardige journaliste speelt die zogenaamd cynisch en stoer moet overkomen, maar zonder enige vorm van bewijs wel al te snel het ziellige verhaal van ter dood veroodeelde David Gale slikt. De film zit vol met stereotypen, een vergezocht plot en gewoon matig acteerwerk van mensen die beter hebben laten zien.
Adrenaline
Ik geloof dat toen deze film in de bios ging draaien alleen Georgina Verbaan en haar familie zijn gaan kijken, en terecht. Pure prut.
Dumb and Dumberer
Waarom een remake van deze comedy maken als je de oorspronkelijke acteurs niet kan krijgen? Deze film was al geflopt toen de eerste posters te zien waren.
Legally Blonde II
De eerste film had het fabeltje dat deze film een sterke en slimme blonde vrouw neerzette, en daarmee zou het stereotype van het domme blondje verleden tijd zijn. Toen was dat al onzin, en in deze tweede film is dat niet anders. Dom, Blond en Roze. Absolute zemelfilm.
Bad Boys II
Na de eerste, erg leuke, film zat ik al op de sequel te wachten. Die viel uiteindelijk zwaar teleurstellend uit. Naast het feit dat we een flink stukje onsmakelijke humor voorgeschoteld krijgen duurt de film veel te lang, en is bovendien behoorlijk fout qua politieke inslag. Nu kan politiek incorrect soms erg leuk zijn, maar dit is gewoon genant.
Blue Crush
Tel het aantal keren dat je de woorden “you go girl” hoort in deze wel heel stereotiepe film over een blond meisje dat aan surfen doet. De ultieme formulefilm van 2003. Ondanks het feit dat het surfen op zee plaatsvindt, is dit een behoorlijk zoutloze bende.
Secretary
Met deze keuze schop ik vast veel mensen tegen het zere been, want de film kreeg veel waardering. De keuze voor Secetary in deze negatieve top 8 is gewoon persoonlijk. De film kon me niet boeien, en was een ware marteling om uit te kijken. Als je deze film wel goed vindt, dan neem ik je niets kwalijk. Wil je in discussie over de andere 7 titels in dit lijstje, dan heb ik je wel één en ander mee te delen…
Joost van Hoek
De beste cd’s van 2003:
Floortje Smit
Hollywood, opgelet! Ik vond het dit jaar op filmgebied een beetje teleurstellend. Voeg voor mij de onderstaande ingrediënten uit 2003 samen en ik beloof over die geweldige (maar vreemde) film in 2004 sowieso positief te zijn.
1. Schrijver: Chuck Palahniuk (Fight Club)
Wie seksverslaafden, misvormde kippen, sekteleden en een snufje maatschappijkritiek in een mixer gooit, krijgt het wonderbaarlijke oeuvre van Chuck Palahniuk. Het tweede boek van deze geniale Amerikaan dit jaar ein-de-lijk in het Nederlands vertaald (maar in het Engels lezen is verplicht!). Sinds Fight Club wacht ik op een volgende verfilming. Omdat de hoofdpersoon zelfmoord pleegt met een neerstortend vliegtuig ligt het scenario van Survivor sinds 11 september 2001 ongebruikt op de plank. Jammer.
2. Regisseur: Alejandro González Iñárritu (Amores Perros, ‘Mexico’ in 11’09″01)
Nee, dit jaar was er geen film van hem in de Nederlandse bioscopen te zien. Toch in mijn top 8: ik heb het hele jaar uitgekeken naar de Nederlandse release van 21 Grams. En ik wacht nog steeds…
3. Muziek: Tom Barman (voormalig frontman van dEUS)
Hij weet vast weer zo’n mooie, gevarieerde èn hippe soundtrack samen te stellen als hij deed voor zijn regiedebuut Any Way The Wind Blows.
4. Acteur: Ewan McGregor
Deze kameleon heeft zijn repertoire van junk tot musicalster dit jaar uitgebreid met een schippersknecht met geheim (Young Adam) en een ‘mens man, ladies man, man about town’ (Down With Love) en kan nu officieel alles.
5. Actrice: Lucy Liu
In Charlie’s Angels: Full Throttle was ze al ultrastoer met haar outfits en vechttechnieken, maar in Kill Bill houdt ze goed stand naast Uma Thurman. In een paar maanden tijd leerde ze Japans, het hanteren van een samuraizwaard, gracieus rondschuifelen in een sneeuwwitte kimono op onmogelijke slippers en het combineren van die drie dingen. Wat een vrouw!
6. Prop: samuraizwaard
Wie heeft hier na het zien van Kill Bill nog uitleg bij nodig? Het over-the-top afhakken van ledematen doet het nu eenmaal altijd goed bij mij.
7. Locatie: kleine ruimtes
Ondanks mijn latente claustrofobie vond ik dit jaar de films die zich afspeelden op een paar vierkante meters erg leuk, zoals Phonebooth en Tape.
8. Extra: stukje anime
Dit jaar heb ik twee stukjes anime gezien – buiten de gebruikelijke Pokémon/Sailor Moon-overdosis op Fox Kids natuurlijk – en beide keren zat ik met kloppend hart en open mond in de bioscoop. Tarantino liet zien dat een stukje tekenfilm ook in een gewone film geplaatst kan worden. Als die tekenaar en die van Spirited Away de krachten eens bundelden?
Mark Hospers
Beste cd’s van het jaar:
De acht cd’s die tot onze schaamte niet door 8WEEKLY zijn behandeld en hierbij nog een eervolle vermelding krijgen.
De acht beste concerten van het afgelopen jaar:
Margriet van Dijken
De verliezers in de media van 2003.
1. Balkenende
De gemiddelde Nederlander vindt hem een ‘eitje’. Het charisma van een leider ontbreekt (denk aan het ontbijt met Bush). Heel Nederland heeft genoeg van zijn kabinet dat niets anders doet dan bezuinigen. Zijn populariteit is tot een minpunt gedaald. Ook heeft het koningshuis hem veel ellende bezorgd. Daarom nummer één in deze Verliezers-Top.
2. Mabel
Burgermeisje, gangsterliefje, wat ze ook moge zijn, ‘reserve-koningin’ wordt deze veelbesproken dame in ieder geval niet meer.
3. Fons Spooren
De ex-topman van PSV werd dit jaar opgepakt op verdenking van ontucht met minderjarigen. Hij wordt er van verdacht onveilige sex te hebben gehad, terwijl hij wist dat hij HIV besmet was. Alles werd breed uitgemeten in de pers. Pijnlijk voor Fons, nog pijnlijker voor z’n gezin. ‘Loser’ is het juiste woord voor hem.
4. Saddam Hoessein
Een beetje voorspelbaar, maar hij kan niet ontbreken in de lijst van verliezers. Saddam heeft verloren van Bush. Maar de echte verliezers zijn eigelijk de Irakezen. Weliswaar verlost van een dictator, maar het land is een grotere puinhoop dan ooit te voren.
5. Michael Jackson
Z’n carrière zit in het slop en hij is opgepakt wegens ontucht met minderjarigen. Need I say more…
6. Wouter Bos
Behaalde met de PvdA een gigantische hoeveelheid stemmen. Toch kwam de partij in de oppositie terecht. Van Wouter Bos horen we nog maar weinig.
7. Christina Aguilera
Ze is rijk, heeft tig stylisten tot haar beschikking, en toch weet ze het te presteren op de MTV Awards in de één na de andere verschrikkelijke outfit te verschijnen. Net als je denkt dat het niet erger kan, bewijst zij het tegendeel. Een prestatie op zich.
8. Jamai
Winnaar van Idols, maar nummer twee Jim blijkt succesvoller te zijn.
Olaf Molenaar
De beste cd’s van 2003:
Jan Auke Brink
8 auteurs die ik in 2004 zeker niet ga lezen:
8. A.F. Th.
Ik ben ooit begonnen in De tandeloze tijd, maar haakte na een aantal delen af. Zijn naam is al ingekort, maar laat iemand die man nu eens werkelijk compact leren schrijven.
7. Leon de Winter
Hoffman’s Honger heb ik onlangs nog gelezen. Was best een leuk boek, maar al die zionistische nonsens die hij publiceert, heeft de deur dicht gedaan.
6. Heleen van Royen
Erotische verhalen lees ik graag, maar met haar afbeelding op mijn netvlies krijg ik absoluut geen erectie. (Ik heb nog getracht haar Ton in te beelden, maar ook dat werkte niet).
5. Plato
Zijn theorieën zijn al jaren achterhaald.
4. Cees Noteboom
De P.C. Hooftprijs is voldoende erkenning; het zou wat te veel eer zijn als ik hem ook zou waarderen.
3. Alle auteurs aangeprezen door VPRO
Recensies van bijvoorbeeld R.A.M. zijn ideale graadmeters. Vinden zij het goed, dan weet je dat het intellectuele rommel is waar je je tijd niet aan hoeft te verdoen.
2. Karel Glastra van Loon
Zionistische nonsens zijn erg, maar deze zure SP’er is al helemaal niet te pruimen.
1. Harry Mulisch
Gelukkig is hij al jaren dood.
Matthijs de Ridder
8 dingen die je zou willen hebben, maar die je niet hebt wegens too much, too expensive & not yet there:
Mark de Vries
Film van 2003:
Catch Me If You Can. Spielberg doet het eens een keertje kleinschalig, met als resultaat één van z’n beste films. Een lekkere feelgood movie met een geweldige soundtrack.
Muziek van 2003:
Rock & Roll van Ryan Adams. Eén van in totaal drie albums die hij dit jaar gemaakt heeft, vol met lekkere rauwe rechttoe-rechtaan rock.
Boek van 2003:
Lach maar, maar deze jongen heeft dit jaar Harry Potter ontdekt. En deel vijf, Harry Potter and the Order of the Phoenix bewijst maar dat dit stiekem eigenlijk geen kinderboeken meer zijn. En het leest nog lekker weg ook.
Theater van 2003:
Lang leve het bevooroordeeld zijn, maar ik ga lekker stemmen op een voorstelling waar ik zelf bij betrokken ben geweest: Ben Elton’s Popcorn, opgevooerd door GUTS, de toneelvereniging van de afdeling Engels van de RuG, van 11 tot en met 16 september dit jaar. Ik ben dit jaar nog geen andere voorstelling tegengekomen die zo goed zijn doelen heeft bereikt.
Comeback van 2003:
Iedereen die tussen 1984 en 1990 jong was, kent ze, en dit jaar zijn ze ontzettend teruggekomen. Er is een live action-film in de maak, meerdere nieuwe comics, een tv-serie, en action figures. Wie? The Transformers, die.
Gebeurtenis van 2003:
Wat zal de gebeurtenis van 2003 zijn als we over 20 jaar terugkijken? Irak? Mabelgate? Vraag het me in 2023 nog maar eens.
Uitspraak van 2003:
“Acteren is geen hagelslag.” Het moet vloeien, je wilt geen stortvloed van kleine stukjes zonder samenhang. Waardevol advies van Hans Jansen, regisseur van GUTS.
Idioot van het jaar:
Inkoppertje, zozeer zelfs dat ik het eigenlijk niet hoef in te vullen… maar ik doe het lekker toch: The one, the only, the idiot of the year: Mr. George ‘Dobbeljoe’ Bush! Wat hebben we gelachen.
Muse in Reykjavik
Weinig grote bands nemen de moeite om naar het afgelegen IJsland te vliegen om er een concert te geven. De tickets voor Muse (à 60 euro) waren dus al binnen een halve ochtend uitverkocht, maar er passen maar 6000 mensen in de zaal, wat wellicht een reden is dat het commerciëel gezien niet zo lucratief is om op IJsland te spelen. Wanneer er een band van dergelijk kaliber wel die kant op komt, vindt het concert plaats in het enige grote podium dat de stad rijk is, de sporthal Laugardalshöllin, 5 minuten buiten het centrum van de stad.
~
IJslanders zetten het graag op een zuipen, maar in de sporthal geldt gelukkig een drankverbod, wat ook inhoudt dat er geen leeftijdsgrens gehanteerd wordt. Dat komt niet zo vaak voor in het restrictieve IJsland, en het overgrote deel van het enthousiaste publiek bestaat dan ook uit luidruchtige tieners. Muse mocht een inheems voorprogramma selecteren, en koos voor de in Engeland steeds populairder wordende groep Mínus. Die maakten vroeger dissonante noise-schuine-streep-hardcore, maar tegenwoordig concentreren ze zich op echte liedjes, met echte zang, een soort moderne en hardere versie van de Stooges. Hun korte setlist bestaat voornamelijk uit materiaal van hun laatste CD, Halldór Laxness. Het is een heftig, snoeihard concert, en het publiek vindt het prachtig.
IJslandse verkoudheid
~
Eentonig
De band werkt zich op die manier door de helft van Absolution, de hitnummers van Origin of Symmetry (New born, Space Dementia, Bliss, Plug in Baby), een nieuw nummer en paar titels van hun debuut Showbizz, die zo zeer aan hun nieuwe, hardere geluid zijn aangepast dat ze bijna onherkenbaar zijn. Het is een optreden zonder bijzondere uitschieters, wat het concert een beetje eentonig maakt. Waar Muse vroeger een veel rauwer en directer voorkomen had, is hun verschijning vandaag de dag veel meer een concept, abstract en afstandelijk. De band is daarom nu ook afhankelijk van hun theatrale voorkomen, van geniale uitslover Bellamy (zijn handen op het keyboard worden in de achtergrond vergroot geprojecteerd), van videoprojecties en vermakelijke trucs als de gigantische confettibalonnen die aan het einde van het concert op het publiek losgelaten worden.
Belevenis
Dat neemt allemaal niet weg dat een concert van Muse een indrukwekkende en heftige vertoning is, door slechts drie mensen op een enorm podium. En dat de muziek er mag wezen, ook al klinkt hij even compact en doorzichtig als op hun album. Na een korte toegift in de vorm van een snoeiharde vertolking van Stockholm Syndrome is het concert al na anderhalf uur afgelopen. Voor Muse het laatste concert van het jaar, en een kleine vakantie in IJsland, voor de IJslandse jeugd een belevenis die ze in eigen land niet vaak meemaakt.
Muse
Gezien op woensdag 10 december 2003 in Laugardalshöllin, Reykjavik, IJslandMisschien ook iets voor u
Oud zeer
Het gemotoriseerde leger van Italië werd eind negentiende eeuw met een handvol pijlen en speren uit Ethiopië verjaagd. Tien jaar later was Japan de eerste Aziatische macht die een Westers land (Rusland) versloeg. Vlak na de Tweede Wereldoorlog verloor Nederland een oorlog in Indonesië: de superieur geachte Westerse wereld heeft in loop der geschiedenis een aantal pijnlijke veldslagen en oorlogen verloren. De strijd om Nederlands-Indië heette tot het debacle van Sebrenica zelfs ‘nationaal trauma’. Tien jaar terug liepen de emoties nog hoog op, toen de Nederlandse overheid deserteur (of held?) Poncke Princen een visum verstrekte. Toneelschrijver Rob de Graaf schreef hierover voor het Arnhemse gezelschap Keesen&Co Omtrent PP. Over Poncke Princen en dat we toen niet beter wisten.
~
Wat betekent hij?
Rob de Graaf koos ervoor enkel de stemmen van de oud-strijders te laten horen, Poncke Princen zelf komt niet in het stuk voor. Dat zou een eenzijdig beeld op kunnen leveren, over de verrader en degenen die hij heeft verraden, of over de held en de achterblijvers die hem zijn eer niet gunnen. Maar daar is De Graaf niet op uit. De vraag is niet wie Princen is, maar wat hij betekent voor een groep mensen bij wie hij na jaren nog zoveel woede weet op te wekken.
Om beurten stappen de mannen en de vrouw naar voren. Ze schelden eindeloos op Poncke. Achter die scheldkanonnades schuilt echter hun verbitterde teleurstelling, en woede en frustratie nemen het steeds weer over van afstandelijk sarcasme. De veteranen zijn eerlijk tegen wil en dank. Door de komst van Poncke Princen komen gevoelens naar boven die jarenlang geen uitlaatklep hebben gehad. Emoties die inmiddels tegen het kookpunt liggen gaan met de personages op de loop, en dat levert huiveringwekkende, intense scènes op.
Hoogdravende diepgang
In een interview in De Gelderlander zei een oud-Indiëganger dat het stuk de kwestie van de vergeten oorlog zo goed uitdiept, dat hij soms even de draad kwijtraakte. De diepgang van Omtrent PP ligt soms dicht tegen hoogdravende nietszeggendheid aan: woede-uitbarstingen van tien minuten hebben grenzen aan geloofwaardigheid en mogelijkheden tot inleven. Steeds hervindt het stuk echter een balans. Niet alleen de prachtige beelden, maar ook het krachtige spel van de acteurs van Keesen&co leggen genoeg gewicht in de andere kant van de schaal.
Omtrent PP speelt tot begin februari
www.keesen-co.nl
Keesen&Co - Omtrent PP
Artiest: Keesen&CoMisschien ook iets voor u
Superman en zijn mooie vriendin
Paranormaal is al een tijd in, of is misschien al een beetje voorbij. In reactie op het megasucces van de serie X-files schoten paranormale series als paddestoelen uit de grond. Zo kregen we series als Roswell, Charmed en Angel voorgeschoteld. Smallville is er duidelijk ook een in dit rijtje. Ik vraag me af of dit de zoveelste kloon van Mulder en Scully is of dat we van deze serie meer kunnen verwachten.
~
Smallville gaat over de jeugd van Superman. Tijdens een meteorenregen die uitgerekend het miniscule dorpje Smallville in Kansas treft duikt een jongetje op (Clark Kent, ook wel Superman genoemd), dat direct door een echtpaar dat wanhopig probeert kinderen te krijgen wordt geadopteerd. De jongen blijkt uitzonderlijke gaven te hebben en de grootste zorg van de ouders is dan ook dat hij hier verantwoord mee om leert gaan. Maar er is meer dan Superman, het hele dorp ligt bezaaid met groene meteoren en deze stenen blijken vaak een rare uitwerking op mensen te hebben. Bijna elke aflevering is er wel deel van de meteoor te vinden dat het dorpje in rep en roer weet te brengen. Ondertussen probeert Clark met zijn gaven alles zo veel mogelijk in goed banen te leiden.
Knap en fris
~
Frisse snelle shots met mooie acteurs en actrices, afgewisseld met af en toe een lekker stukje goedkoop drama. De serie is zo oppervlakkig als Goede Tijden Slechte Tijden, maar daarom niet minder interessant entertainment. Je zal er geen stuiver intelligenter van worden, maar je hebt zeker bij elke uitzending een prettige tijd.
Judging Amy
~
Simpele, maar lekker ontspanning
De serie Smallville kijkt erg lekker weg, al moet gezegd worden dat als je meer dan twee afleveringen achter elkaar kijkt de serie wel een beetje gaat vervelen. Het is dus zeker niet zo dat als je deze box aanzet je, het klein etmaal dat het duurt, geboeid zit te kijken. Een stevige, diepgaande verhaallijn moet je niet verwachten, maar voor een lekkere highschoolserie doet Smallville het prima. Makkelijke emoties en het geruststellende gevoel dat Superman die het altijd toch wel oplost zijn een stevige basis. Dat blijkt ook maar weer aangezien de serie in de VS al haar derder seizoen in gaat.
~
Smallville (seizoen 1)
Jaar: 2024Distributeur: Warner Home Video
Link: Kristin Kreuk
Link: Michael Rosenbaum
Link: Officiële website
Misschien ook iets voor u
Staande ovatie is niet altijd nodig
Als je aan Finland denkt, dwingen voorstellingen zich aan je op van duistere naaldwouden, stille meertjes en besneeuwde steden met hier en daar een beschonken Fin die zich onstabiel probeert huiswaarts te begeven temidden van verlammende vrieskou. En die van al dan niet ontploffende mobiele telefoontjes natuurlijk. Met uitzondering van dat laatste zijn het
ook beelden die zich op de voorgrond dringen terwijl je luistert naar de muziek van Johan Sibelius (1865-1957), Finlands onbetwiste componist nummer één. Het succes van Sibelius’ muziek is dan ook gedeeltelijk te verklaren uit die identificering met het stereotype beeld van Finland.
Sibelius: Vioolconcert / Pjotr Iljits Tsjaikovski: Notenkraker (delen uit de balletmuziek) • Sergei Kachatryan, viool • Noord Nederlands Orkest o.l.v.
Yaron Traub
~
Sibelius was een gecompliceerd en bovenal zeer individueel componist.
Daardoor wordt het knap lastig hem in een stroming in te delen, want
temidden van allerlei invloeden – Richard Strauss, Richard Wagner,
Tsjaikovski, om een paar te noemen – bleef hij toch vooral zichzelf, iets
waar hij zich nadrukkelijk op beriep. Maar ook als mens bleek Sibelius
geen simpel geval: rond zijn vijfenzestigste vond-ie dat het wel mooi
geweest was – de laatste dertig jaar van zijn leven zette hij nauwelijks
meer een noot op papier.
Makkelijker
Sibelius’ vioolconcert werd geschreven op het hoogtepunt van zijn
kunnen, net na de eeuwwisseling van 1900. De eerste versie voldeed niet
helemaal aan de verwachtingen van de componist, die het eerste deel een
goed stuk aanpaste (lees: eenvoudiger maakte) waarna het concert nooit
meer de concertzalen zou verlaten. Het was deze tweede versie die door het
Noord Nederlands Orkest, dirigent Yaron Traub en solist Sergei Kachatryan
afgelopen vrijdag ten gehore werd gebracht.
~
virtuoze en gedreven uitvoering van Sibelius’ op één na bekendste werk (na
Finlandia). Die nervositeit vertaalde zich niet hoorbaar in zijn
vertolking: die stond als een huis. Technisch was er vrij weinig aan te
merken, de indruk werd zelfs gewekt dat het een relatief simpel stuk was.
Fluisteren
Het probleem is, dat Sibelius allesbehalve simpel materiaal levert. Het
blijft natuurlijk een kwestie van voorkeur, maar persoonlijk ben ik niet
zo gecharmeerd van Kachatryan’s ‘krachtviolistiek’. In de uitbundige
stukken is het niet zo’n probleem, maar in meer ingetogen momenten en,
belangrijker nog, in de talrijke overgangen ontaard zo’n aanpak in
oppervlakkigheid. Kachatryan liet zijn viool smeken en bidden, maar gunde
zich niet echt de rust om te fluisteren wanneer de muziek daarom vroeg.
Dat is jammer, want hoewel Sibelius’ concert zeker een ‘showpiece’ is op
plekken, valt er beneden de oppervlakte veel te ontdekken – Kachatryan
hield ons echter ferm boven de waterspiegel.
Daarmee wordt duidelijk dat het Sibelius-concert eigenlijk een stuk is
voor mensen met wat meer savoir-vivre: technisch is het allemaal nog wel
te doen, maar voor het behoorlijk overbrengen van de emotionele lading van
het stuk zou je je een wat meer ervaren kracht wensen. De begeleiding van
het NNO onder dirigent Yaron Traub was zeer behoorlijk en van dit orkest
heb ik zelden beter ensemblespel gehoord. Een beetje onfortuinlijk dat
desondanks één hoorn de pret moest bederven.
Reclame
Tsjaikovski’s Notenkraker -ditmaal niet de suite, maar stukken uit de
balletmuziek- is een moeilijk stuk om ook maar enigszins kritisch te
benaderen, omdat het zo’n integraal onderdeel van ons collectieve muzikaal
geheugen is. Ik kan me voorstellen dat zelfs iemand die het nooit gehoord
heeft vier of vijf keer een Aha-Erlebnis krijgt, aangezien het zo vaak
wordt ge- en misbruikt als gebruiksmuziek door documentairemakers,
filmmakers en de knullen van de reclame.
~
het uitvoeren ervan. Integendeel, de grote ritmische variatie maakt het
tot een potentieel muzikaal mijnenveld – het is zaak om het werk van de
orkestgroepen zo nauw mogelijk op elkaar aan te laten sluiten. Yaron Traub
slaagde daar ditmaal wonderwel in – de krachten van het Noord Nederlands
Orkest werden meer dan adequaat gekanaliseerd. Dat deze muziek de
verwijdering uit de context van een balletvoorstelling maar ternauwernood
overleeft is hem en het orkest dan ook niet aan te rekenen.
Niet met glans
Het is tegenwoordig voor een kleiner orkest niet eenvoudig om zich in
zulke bekende stukken te meten met de toporkesten die iedereen op CD in de
kast heeft staan. Het NNO heeft ook geregeld die vergelijking niet met
glans kunnen doorstaan. Voor dit dilemma zijn twee oplossingen mogelijk:
speel minder bekend repertoire (iets wat op zich te prijzen valt) of doe
heel erg je best. Op deze avond was ik blij dat het NNO het risico van de
tweede mogelijkheid heeft genomen.
Applaus
Slechts een kleinigheid moet me nog van het hart. Wanneer leert het
Groningse concertpubliek dat niet elke prestatie van een orkest zich leent
voor een staande ovatie? De mate en manier van applaudisseren zijn een
voor een publiek het enige middel om duidelijk te maken wat het van een
voorstelling vindt en je dient daar dan ook met zorg mee om te gaan.
Slechts uitzonderlijk goede voorstellingen lenen zich voor een minutenlang
durende staande ovatie. En dit concert, hoe goed ook, was dat niet.
Link:
http://www.noordnederlandsorkest.nl
Misschien ook iets voor u
De kerstgedachte redden
Een volwassen vent in een elfenpakje die wel heel erg naïef in de wereld staat: de film Elf moet de kerstgedachte bij veel mensen naar boven brengen. Volle zalen in Amerika, maar of de Nederlanders ook zo hard voor deze kerstfilm lopen is nog maar de vraag.
~
Elf Buddy (Will Ferrell) woont al z’n hele leven bij de kerstman op de Noordpool. Als mensenkind torent hij hoog uit boven de andere elfjes. Op een dag vindt z’n pleegvader dat het tijd is dat hij op zoek gaat naar z’n echt vader in New York. En zo belandt de wereldvreemde Buddy in de grote stad. Het is geen superspannend verhaaltje, maar Elf is wel een film met de nodige humor. De grappen zijn verfrissend en goed, waardoor het je meestal niet lukt een lach te onderdrukken. Het is sowieso al een komisch gezicht als je de lange Buddy in zijn maillot ziet rondhuppelen door de stad. En door zijn naïviteit zegt hij zulke domme dingen en doordat hij alles nogal letterlijk neemt, haalt hij de meest rare dingen uit. Soms zie je de grappen wel aankomen en soms ook niet, dat is het sterke van deze film.
Zoetsappig
~
Onnozele blikken
Will Ferrell (Austin Powers, Old School, Zoolander) heeft wel heel erg zijn best gedaan om typetje Buddy neer te zetten, en met succes. Zijn onnozele blikken zijn lachwekkend en zijn manier van doen past er heel goed bij. Je kan Ferrell alleen na het zien van deze film niet meer zonder groene jas en gele maillot (hoe verzin je het!) zien. Het is dus maar de vraag of hij ooit nog van zijn elfenimago afkomt. De andere acteurs zijn niet prominent aanwezig in de film. Ze vervullen hun bijrol en springen er niet echt uit.
Zingend en vrolijk
Elf haalt het niet bij een kersttopper als Home Alone, al heeft regisseur Jon Favreau nog zo z’n best gedaan om er wat moois van te maken. Het ziet er ook allemaal wel best uit en de grappen komen in ieder geval goed aan (en daar gaat het toch om in een familiekomedie), maar toch had het verhaal wel wat sexier gekund, in plaats van dat eeuwige happy feeling and ending gedoe. Eén ding zul je in ieder geval niet kunnen ontkennen als je Elf gaat zien: je zal zingend en vrolijk de bioscoop verlaten.
Elf
Regie: Jon FavreauJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Gecompliceerd en individueel
Als je aan Finland denkt, dwingen voorstellingen zich aan je op van duistere naaldwouden, stille meertjes en besneeuwde steden met hier en daar een beschonken Fin die zich onstabiel probeert huiswaarts te begeven temidden van verlammende vrieskou. En die van al dan niet ontploffende mobiele telefoontjes natuurlijk. Met uitzondering van dat laatste zijn het ook beelden die zich op de voorgrond dringen terwijl je luistert naar de muziek van Johan Sibelius (1865-1957), Finlands onbetwiste componist nummer één. Het succes van Sibelius’ muziek is dan ook gedeeltelijk te verklaren uit die identificering met het stereotiepe beeld van Finland.
~
Sibelius was een gecompliceerd en bovenal zeer individueel componist. Daardoor wordt het knap lastig hem in een stroming in te delen, want temidden van allerlei invloeden – Richard Strauss, Richard Wagner, Tsjaikovski, om een paar te noemen – bleef hij toch vooral zichzelf, iets waar hij zich nadrukkelijk op beriep. Maar ook als mens bleek Sibelius geen simpel geval: rond zijn vijfenzestigste vond-ie dat het wel mooi geweest was – de laatste dertig jaar van zijn leven zette hij nauwelijks meer een noot op papier.
Aangepast
Sibelius’vioolconcert werd geschreven op het hoogtepunt van zijn kunnen, net na de eeuwwisseling van 1900. De eerste versie voldeed niet helemaal aan de verwachtingen van de componist, die het eerste deel een goed stuk aanpaste (lees: eenvoudiger maakte) waarna het concert nooit meer de concertzalen zou verlaten. Het was deze tweede versie die door het Noord Nederlands Orkest, dirigent Yaron Traub en solist Sergei Kachatryan afgelopen vrijdag ten gehore werd gebracht. Een zichtbaar nerveuze violist onthaalde ons op een zonder meer virtuoze en gedreven uitvoering van Sibelius’ op één na bekendste werk (na Finlandia). Die nervositeit vertaalde zich niet hoorbaar in zijn vertolking: die stond als een huis. Technisch was er vrij weinig aan te merken; de indruk werd zelfs gewekt dat het een relatief simpel stuk was.
Showpiece
~
Savoir vivre
Daarmee wordt duidelijk dat het Sibelius-concert eigenlijk een stuk is voor mensen met wat meer savoir-vivre: technisch is het allemaal nog wel te doen, maar voor het behoorlijk overbrengen van de emotionele lading van het stuk zou je je een wat meer ervaren kracht wensen. De begeleiding van het NNO onder dirigent Yaron Traub was zeer behoorlijk en van dit orkest heb ik zelden beter ensemblespel gehoord. Een beetje onfortuinlijk dat desondanks één hoorn de pret moest bederven.
Knullen
Tsjaikovski’s Notenkraker – ditmaal niet de suite, maar stukken uit de balletmuziek – is een moeilijk stuk om ook maar enigszins kritisch te benaderen, omdat het zo’n integraal onderdeel van ons collectieve muzikaal geheugen is. Ik kan me voorstellen dat zelfs iemand die het nooit gehoord heeft vier of vijf keer een Aha-Erlebnis krijgt, aangezien het zo vaak wordt ge- en misbruikt door documentairemakers, filmmakers en de knullen van de reclame.
Mijnenveld
~
Dilemma
Het is tegenwoordig voor een kleiner orkest niet eenvoudig om zich in zulke bekende stukken te meten met de toporkesten die iedereen op CD in de kast heeft staan. Het NNO heeft ook geregeld die vergelijking niet met glans kunnen doorstaan. Voor dit dilemma zijn twee oplossingen mogelijk: speel minder bekend repertoire (iets wat op zich te prijzen valt) of doe heel erg je best. Op deze avond was ik blij dat het NNO het risico van de tweede mogelijkheid heeft genomen.
Staande ovatie
Slechts een kleinigheid moet me nog van het hart. Wanneer leert het Groningse concertpubliek dat niet elke prestatie van een orkest zich leent voor een staande ovatie? De mate en manier van applaudisseren zijn een voor een publiek het enige middel om duidelijk te maken wat het van een voorstelling vindt en je dient daar dan ook met zorg mee om te gaan. Slechts uitzonderlijk goede voorstellingen lenen zich voor een minutenlang durende staande ovatie. En dit concert, hoe goed ook, was dat niet.
Link:
NNO
Sergei Kachatryan, viool. Noord Nederlands Orkest o.l.v. Yaron Traub
Album: Sibelius: Vioolconcert / Pjotr Iljits Tsjaikovski: Notenkraker (delen uit de balletmuziek)Gezien op vrijdag 12 december 2003 in de Oosterpoort, Groningen
Misschien ook iets voor u
Het was een mooi jaar
Spinvis was een van de grootste verrassingen van de afgelopen twee jaar. Zijn in 2002 verschenen titelloze debuut is een nederlandstalige klassieker in wording. Een album dat, in principe, geen direct vervolg zou krijgen, want: een album, daarbij zou het hoogstwaarschijnlijk blijven. Erik de Jong (Spinvis) hield het niet voor mogelijk dat hij de kans zou krijgen zijn muziek op het podium te vertolken. Behalve als hij zou worden bijgestaan door oude ervaren muzikanten die reeds deel uit maken van de geschiedenis waaruit het gesamplede debuut voortkwam.
~
Wie Spinvis dit jaar goed in de gaten heeft gehouden, zag deze droom van Erik de Jong uitkomen. Hij ging op tournee met oudgedienden als drummer Louis Debij, pianist Han Reiziger en niemand minder dan zijn eigen vader Walter de Jong. Het allereerste optreden van het combo op Crossing Border vorig jaar, was naar verluid een van de hoogtepunten van het festival. Noorderslag volgde, helaas zonder uitgebreid ensemble. Toch bleven in de Groningse Oosterpoort nummers als Bagagedrager en Ronnie Gaat Naar Huis fier overeind, mede dankzij vibrafonist Jan van Eerd. De rest van het jaar tourde Spinvis door Nederland en andere delen van Europa.
De Tijdmachine
Het is tegenwoordig erg hip om een combinatie tussen CD en DVD uit te brengen. Ook Spinvis lift met Nieuwegein aan Zee mee op dit concept. De DVD met daarop de door Hans Kok gemaakte Spinvisfilm De Tijdmachine vormt een positieve uitzondering op de vaak oninteressante, dure extraatjes die doorgaans verschijnen. De film geeft een prachtig overzicht van het afgelopen jaar.
Zo waren de camera’s aanwezig bij de eerste kennismaking tussen de muzikanten (Louis Debij en Han Reiziger kenden elkaar nog uit een heel ver verleden), de voorbereidingen op Crossing Border en de tournee in het land. Live-opnamen worden afgewisseld met interviewfragmenten, waarin onder andere platenbaas en tourmanager Ferry Roseboom en De Jong zelf anekdotes vertellen. Verder bevat de DVD enkele videoclips en nog veel meer fragmenten voor wie er echt geen genoeg van kan krijgen.
Nieuwegein
De live-opnamen op de cd zijn dezelfde als die in de film. Het gaat hierbij om registraties van concerten in Paradiso en De Kom in thuisbasis Nieuwegein aan Zee. Dit deel van het album is, gezien de compleet opnieuw gearrangeerde nummers, een prachtige aanvulling op het debuut. Nieuwegein aan Zee herbergt ook nog eens vier gedeeltelijk nieuwe nummers, waarvan vooral het ontroerende Een Nagemaakte Gek een verpletterende indruk achterlaat. Enig minpuntje is de wat vervelende Vlaamse versie van Astronaut, samen met de dames van Lais.
Maar een enkel minder moment valt in het niet bij de stortvloed aan interessant materiaal die over je heen komt bij het kijken en luisteren naar Nieuwegein aan Zee. Wie, als Spinvisfan, deze ‘anthology’ niet in huis haalt doet zichzelf tekort, want is het niet mooi getuige te zijn geweest van dit bijna onwerkelijke kleine hoofdstuk in de vaderlandse popgeschiedenis.
Link:
http://www.spinvis.nl
Spinvis
Album: Nieuwegein aan Zee (cd+dvd)Misschien ook iets voor u
Platte cartoons in nog plattere film
Looney Tunes: Back in Action zou aanvankelijk een vervolg worden op Space Jam uit 1996 en zou Spy Jam gaan heten. Regisseur Joe Dante had echter zo’n hekel aan die film met Michael Jordan dat hij vastbesloten was een Looney Tunes-film te maken waarin de personages naar zijn mening wel tot hun recht zouden komen. Helaas voor Dante is dat allesbehalve gelukt…
~
Chaotische rommel
De makers van Looney Tunes: Back in Action lijken erg hun best te hebben gedaan een zo bizar mogelijk verhaal te verzinnen. Het resultaat is een onsamenhangende, chaotische rommel die op geen enkel moment echt grappig wordt. Regisseur Joe Dante (Gremlins, Small Soldiers) lijkt bovendien maar niet te kunnen beslissen of hij nou wel of niet een kinderfilm wil maken: humor die doorgaans alleen leuk is voor kleine kinderen, zoals Bugs Bunny die een boer laat, wordt afgewisseld door hordes grappen en verwijzingen naar andere films, zoals de douchescène uit ä van Alfred Hitchcock, die duidelijk voor volwassenen zijn bedoeld. Maar omdat die grappen eigenlijk nooit echt grappig zijn, neemt de irritatie bij de kijkers boven de vijf al snel toe.
Grootste ergernis bij de film is echter zonder twijfel het feit dat iedereen zo verschrikkelijk zijn best doet grappig te zijn, waardoor precies het tegenovergestelde het geval is. Jenna Elfman, bekend van de comedyserie Dharma & Greg, lijkt zichzelf weer eens heel erg grappig en charmant te vinden, terwijl Steve Martin een belachelijke rol neerzet als slechterik. Met zijn te kleine outfit en spastische bewegingen geeft hij overacting een compleet nieuw gezicht.
De Looney Tunes zelf zijn ondertussen niet veel beter. Zwermen tekenfilmfiguren komen weliswaar voorbij – soms zelfs zoveel in een shot dat het nauwelijks is bij te houden -, maar daar houdt het ook wel op. De enige rollen die verder gaan dan een seconde durend optreden zijn die van Bugs Bunny en Daffy Duck. Helaas zijn zij dankzij hun flauwe grappen eerder irritant dat grappig. Ook technisch gezien valt Looney Tunes: Back in Action tegen. Het blijft natuurlijk moeilijk tekenfilmfiguren in 3D te laten rondlopen in echte decors, maar de Looney Tunes-figuren blijven wel erg plat. Zo is het negen van de tien keer niet eens duidelijk of Daffy Duck nou voor, achter of naast iemand staat.
Helaas voor Dante is zijn missie een film te maken waarin de Looney Tunes goed tot hun recht komen dus jammerlijk mislukt. In plaats daarvan wordt de kijker overladen met alle denkbare tekenfilmfiguren uit de Looney Tunes-geschiedenis, die door deze overload juist helemaal niet tot hun recht komen. De film kan hooguit grappig zijn voor de allerkleinsten; voor de rest van ons zal Looney Tunes: Back in Action echter een bron van irritatie zijn.
Looney Tunes: Back in Action
Regie: Joe DanteJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Gooi je haar los
Eerst moet ik iets bekennen. Ik ken Tori Amos nauwelijks. Ja, Cornflake Girl hoorde ik jaren geleden wel eens op de radio maar ik wist eerlijk gezegd niet dat ze zoveel plaatjes had gemaakt om een soort ‘best of’ album te rechtvaardigen. Maar op haar website www.tori.com zie ik dat Tales of a Librarian al haar achtste album is.
~
Dat ik haar niet ken, heeft ook voordelen. Ik ben niet verblind door hartstocht of kennis. Ik kan de CD puur gaan luisteren en ook de bijgesloten DVD met vier extra nummers kan ik naturel bekijken.
In het CD boekje zie ik dat Tori een nieuw imago probeert uit te dragen. Niet meer de neohippie met rood haar en bloemetjesjurk. Maar een femme fatale in jaren dertig stijl die de potentiële luisteraar uitdagend aankijkt vanaf het hoesje. Dit zijn de feiten, maar nu de CD zelf.
Snik
Op een grijze decembermorgen stop ik vol verwachting de CD in de lade en ik hoor soms prachtige liedjes. Maar wat me opvalt is dat je het in gedeelde porties tot je moet nemen. De teksten zijn schitterend en de piano kabbelt voort, maar het is allemaal zwaar over the top (hetzelfde heb ik met Rufus Wainwright). Bijvoorbeeld het schitterende Me and my Gun werkt na 1 minuut 50 (een erg vreemde snik) op mijn lachspieren in plaats van dat het ontroert, wat wel de bedoeling is. Ook het live nummer Honey van de bonus DVD is na de schitterende opening lachwekkend na een te lange grommende uithaal. Daarnaast staan op Tales of a Librarian schitterende uitvoeringen van Precious Things en Winter. Maar waarom helpt Tori haar andere nummers vaak zo vakundig om zeep? Emotie is mooi maar mensen die geen greintje relativering kennen zoals Tori Amos werken op de lachspieren in plaats van op de traanbuis.
Deze CD is bedoeld voor de echte fans, maar die hebben Little Earthquakes, Under the Pink, From the Choirgirl Hotel en Boys for Pele allang in de kast staan. Dus die betalen voor zes songs, waaronder de vervelende remix van Armand van Helden, de volle mep. Dit riekt naar geldklopperij. En mensen zoals ik die nog niks van Tori in de kast hadden staan, worden ook niet echt blij van dit overzicht.
Tori, een tip: gooi je haar los en neem jezelf niet zo serieus want je hebt een goede stem, speelt goed piano en zit er goed uit. Ingrediënten genoeg voor een nieuw, fris begin.
Tori Amos
Album: Tales of a LibrarianMisschien ook iets voor u