De man die door zijn ogen ademt, de zweefmolen, het klaslokaal van ‘Kom Kutje Kleien’, de kraam waar je zelf poffertjes mag bakken; voor de vaste bezoekers van De Parade zorgen deze terugkerende ‘attracties’ mede voor hét ultieme Paradegevoel. Er wordt wel wat gemopperd over de entreeprijs om het afgesloten terrein op te komen: 5 euro dit jaar (vanwege het wegvallen van de hoofdsponsor) en dan ben je nog tussen de 2 en 8 euro kwijt voor elke voorstelling die je wilt zien. Want als je eenmaal op het terrein bent, wordt je al snel overgehaald en verleid door de acteurs om naar hun voorstelling te komen kijken. En dat kun je soms niet weigeren! Op de Parade is er voor elk wat wils: serieus toneel, slapstick, comedy, dans en muziektheater.

Familiedrama’s

Een terugkerend thema in een aantal voorstellingen blijkt gezinsleed te zijn. Zo speelt de Paardenkathedraal Bedankt lieve ouders. Een hilarische voorstelling met mooie en gekke liedjes. Echt heel grappig wordt het alleen nooit, want het verdriet in dit gezin is goed voelbaar. Ma is verliefd op een ander, Pa bezat zich en de kinderen voelen zich tekort gedaan. De acteurs in hun Delftsblauwe kleding zetten hun beste beentje voor in deze treffende voorstelling. Een ander familiedrama wordt verteld in Poppers, gespeeld door Christine van Stralen, Tina de Bruin en Rop Verheijen. In deze musicalachtige voorstelling horen we het verhaal van Popje die als peuter gedumpt werd in een kindertehuis, omdat z’n ouders zo nodig de hele dag zoveel mogelijk standjes in bed moesten doen. Vijfentwintig jaar later, terwijl Pa en Ma nog steeds flink tekeer gaan in de slaapkamer, staat Popje op de stoep van z’n ouderlijk huis om de verloren aandacht op te eisen. Een bijzonder komische en vooral gelikte voorstelling, waarvan iedereen even in de war en overdonderd is als het stuk is afgelopen. De ouders die mede zorgen voor het familieleed in de voorstelling Hap van de Vogelfabriek zul je niet zien. Zij wonen boven de frietzaak die door hun kinderen gerund worden en kunnen dankzij hun lichaamsomvang niet meer naar beneden komen. De eveneens dikke kinderen voelen zich er rot over en worstelen ook met hun eigen leefstijl. Deze snelle, tragikomische voorstelling gaat soms iets over de top en qua acteerwerk is het niet heel bijzonder, maar het is wel leuk om naar een stralende Sanne Vogel te kijken die duidelijk plezier heeft in haar rol. Power to the fat people!

Maar er is nog veel meer op De Parade. Omdat er genoeg keuze is, doen alle groepen er van alles aan om de bezoekers over te halen om naar hun voorstelling te komen kijken. Advies van 8Weekly: laat je verrassen, houd je niet vast aan een lijstje met voorstellingen die je zeker wilt zien, maar probeer gewoon wat uit. Je zult zien dat het in het algemeen allemaal erg leuke, goede en zeer toegankelijke voorstellingen zijn, dus een buil kun je je er niet aan vallen. Toch willen wij van 8Weekly het je niet ontnemen om over nog een aantal voorstellingen wat commentaar te geven, zodat je iets meer voorbereid het Paradeterrein binnen treedt.

Growing up in Public – Eva

Eén van de beste toneelstukken op De Parade is zeker Eva van Growing up in Public. Wat een briljante actrice is Daphne de Bruin! Zij heeft een totaal andere invulling gegeven aan het paradijsverhaal. De Bruin speelt Eva, de vrouw der vrouwen, die eruit ziet als een non van Islamitische afkomst uitziet. Het bijbelse verhaal over de vrouw in het Hof van Eden die door een slang wordt verleid om een appel van de verboden boom te eten krijgt hier een heel andere betekenis. Haar appel is The Big Apple en de slang is een stoere bink in een snelle wagen die het (inmiddels niet meer zo brave) nonnetje leert wat fucking is. Uiteraard resulteert dit in een heftig gesprek met vader God en wordt Adam er ook nog bijgesleept. Er is dus gekozen voor een erg komische versie van deze mythe, die waarschijnlijk niet door iedereen gewaardeerd kan worden. Maar die meer in zich heeft dan humor, want het botsen tussen het kapitalisme en het fundamentalisme is ook heel goed verwerkt in dit stuk. Verder zit het toneelstuk gewoon prima in elkaar, alles klopt; geluid, licht, tekst en bewegingen vallen prima samen. Met gemak kan De Bruin (die ook een van de artistieke leiders is van Growing Up in Public) dit stuk van een klein uur met gemak dragen. Eva is een voorstelling die je op De Parade eigenlijk niet mag overslaan.

Lantaren/Venster Productie – Pendant la Nuit

Er speelt een jazzcombo in de tent waar Pendant la Nuit opgevoerd wordt. Vier muzikanten, hoofdrolspeler Dick van der Toorn zingt een jazzy nummer. Het publiek stroomt binnen en al gauw blijkt dat we in een huiskamer zijn beland. Hij is een linkse tv-recensent die ooit oorlogscorrespondent was, zij is een rechtse bladenmaker die haar buik vol heeft van het feit dat hij allerlei mensen mee naar huis sleept. Mensen als een Finse muzikanten en een Oosteuropese AMA. Het huwelijk verkeert in een fikse crisis, een crisis die versterkt wordt door het feit dat zij erotisch mailcontact heeft met een onbekende man. Pendant la Nuit is een krachtig, actueel stuk. De kracht zit in de vlijmscherpe dialogen, die voor groot enthousiasme onder het publiek zorgen. Het stuk is met 45 minuten aan de lange kant, de ontwikkelingen zijn redelijk voorspelbaar, maar ja, dat hoort bij een soapopera!

Jim van der Woude en Thijs van der Poll – Waiting for the Ball

Ping pong… De tennisbal gaat over en weer in Waiting for the Ball, een dolkomisch stukje waarin Jim van der Woude tennis speelt tegen zichzelf. Of eigenlijk speelt hij het spel tegen z’n schaduw op het projectiedoek. Dat het doek keihard terug slaat is grappig en de timing van (een veelal slapende) Van der Woude is perfect. Toch ontbreekt het aan wat meer variatie. Hij leunt erg veel op steeds hetzelfde trucje en dan is 30 minuten kijken naar zo’n ‘balavontuur’ toch wel wat aan de lange kant.

Frank van Eck – Vlieg

Een ander stuk waar we eigenlijk het zelfde manco tegenkomen is bij de voorstelling Vlieg. In het begin kost het Frank van Eck duidelijk wat moeite om het publiek te vermaken (die mensen zouden toch moeten lachen om mijn bzzz-geluidjes?!). Maar na afloop staat hij met een trots gezicht het applaus in ontvangst te nemen van het publiek dat toch redelijk vermaakt is. Doe het hem maar eens na: een half uur je bewegen als vlieg en dan nog wat zitten aan een touw ook. Eerlijk is eerlijk, je verveelt je niet echt tijdens deze voorstelling. Toch vervalt ook hij in dezelfde kunstjes. Het is dat hij een geweldige mimiek heeft waardoor hij toch steeds weer de aandacht vast kan houden, maar het leven van een vlieg is blijkbaar toch niet zo ontzettend boeiend om een lange voorstelling mee te vullen.

Conny Janssen danst – Troost

Choreografe Conny Janssen heeft voor De Parade een speciale bewerking gemaakt van de voorstelling Troost. Bij Troost is ze op zoek gegaan naar de mogelijkheid om poëzie en dans met elkaar te vermengen. Gedichten van Hagar Peeters en Martin Bril zijn de rode draad. Op de lichtkrant boven het podium verschijnt de tekst ‘Alles is een punt’. De drie mannen en drie vrouwen van het dansgezelschap verschijnen voor de achtergrond van rode rozen, zij stonden verstopt achter vier grote zuilen. Wat volgt is een prachtige voorstelling, die veel verschillende emoties in zich heeft. Het lukt de dansers om, ondanks het gezellige paradegeluid wat door het tentdoek heen komt, een hele intieme en kwetsbare sfeer te creëren. Een sfeer waar je als toeschouwer van onder de indruk raakt en die versterkt wordt door de teksten op de lichtkrant, de muziek en fragmenten van gesprekken. Dans en poëzie samen zorgen voor een bijzondere combinatie!

Koller – Rollercoaster

Een flitsend, fysiek slapstickspektakel belooft de aankondiging. En als je Eric Koller mensen naar zijn voorstelling hoort lokken, dan ben je bijna bang dat je daadwerkelijk een ritje in een vreselijke achtbaan gaat maken. Niets is minder waar, want zo flitsend is deze Rollercoaster niet. Het draait hier om een sukkelige mechanicus en een kapotte achtbaan. Eersteklas uitslover Koller is goed in het neerzetten van slungelige typetjes, maar verder heeft hij niet heel veel te bieden. Hij gaat er van uit dat mensen al heel snel lachen (en dat gebeurt ook wel wat sneller op een festival als deze), maar eigenlijk blinkt hij alleen uit in de ‘echte’ achtbaansketches, waarbij een jongen in de rollercoaster heen en weer wordt geslingerd terwijl de monteur hem probeert te stoppen. Met slapstick alleen komt Koller er niet, en daardoor komt deze voorstelling niet helemaal lekker uit de verf. Vermaak is namelijk meer dan gekke bekken trekken, hoewel dat de vaste fans van Koller weinig zal interesseren.

Teatro – Dat is het punt niet

Eén van de meest verrassende voorstellingen op De Parade is Dat is het punt niet. De vier jonge theatermakers van Teatro weten een chaotische ogende, maar zeer aantrekkelijke voorstelling neer te zetten. Het draait in dit stuk om iets kwijt zijn en dat kan echt van alles zijn: voorwerpen, tekst en jezelf. De twee heren en twee dames zijn een meester in het uitvergroten van de werkelijkheid. De stukjes die ze opvoeren zijn voor iedereen erg herkenbaar, vooral de irritaties in de relatiesfeer. De acteurs zijn goed op elkaar in gespeeld, weten het publiek bij de voorstelling te betrekken en houden de vaart er goed in. Het zou leuk zijn als dit kwartet later nog met een langere versie van deze Parade-voorstelling komt. Nu boeken ze in ieder geval al goed resultaat met Dat is het punt niet, een show waar je met een oprechte lach uitkomt.