88-71 | 70-54 | 53-36 | 35-19 | 18-01
70: Dealer
~
Deze Hongaarse festivalfilm werd alleen gezien door geluksvogels of doortastende kenners, maar het is een van de meest bijzondere films van het jaar. In ellenlange, hypnotiserende takes met een traag, immer ronddraaiende HD-camera opgenomen biedt regisseur Fliegauf een overrompelende sfeerfilm. Die sfeer is er een van pure cinematische lethargie, uitgebeeld door een dag uit het troosteloze bestaan van een drugsdealer en zijn klanten. Geheel gespeend van de gebruikelijke narigheid, actie en geweld die je in een doorsnee drugsfilm aantreft, geeft
Dealer een des te realistischer en doeltreffender beeld van morele leegte in een levenloos bestaan in een kil, anoniem necropolis. Een uitzichtloos bestaan werd zelden zo indringend in beeld gebracht. Fliegauf is een bijzonder talent om in de gaten te houden. (Paul Caspers)
69: The Office
~
We kennen ze allemaal wel: die sarcasten op kantoor. De bazen die enkel voor eigen genoegen hun ondergeschikten kwellen met zinloze opdrachten. David Brent (Ricky Gervais) van papierhandel Wernham-Hogg is zo’n baas. Twee seizoenen lang doet de BBC van het kantoor waar deze man leiding aan geeft verslag. Heerlijke botte humor: ongeëvenaard en cynisch. (Joost van Hoek)
68: Slowblow – Slowblow
~
Dagur Kári, de jonge, bebaarde IJslandse regisseur van
Nói Albínói, is stiekem alweer zo’n tien jaar actief in het tweemansbandje (met Orri Jónsson) Slowblow. Dit jaar bracht het duo niet alleen de soundtrack van de succesvolle film uit, maar ook een derde, titelloze cd, in samenwerking met collega’s Múm en Sigur Rós. De tien lo-fi liedjes op dat album zijn voornamelijk thuis opgenomen, maar wel professioneel en met veel aandacht voor detail geproduceerd. De curieuze en zachtaardige nummers (
There’s Nothing Wrong With This Song is de titel en het thema van één ervan) zijn verrassend, verfrissend en overtuigend. Slowblow doet aan de laatste albums van Sparklehorse denken, maar dan met een vreemder instrumentarium, met onder meer zingende zaag en wasmanden. Een schitterend verpakt klein juweeltje van een cd. (Paul Caspers)
67: Hans Hartung – Gemeentemuseum Den Haag
~
De Duitse schilder Hans Hartung (1904-1989) nummerde zijn abstracte schilderijen altijd met een code waarin het jaar, het type werk (schilderij, gouache, schets) en een volgnummer werden genoemd. Dat klinkt alsof Hartung een heel precieze schilder was, maar zijn werk werd altijd tot het Abstract Expressionisme gerekend: een stroming waarbij de schilder zijn emoties direct op het doek weergeeft. Een vreemde combinatie dus met de nauwgezetheid van Hartung. Door een ontdekking in het archief van Hartung is men er echter achter gekomen dat hij wel degelijk heel nauwgezet werkte. Van elk schilderij werd een (wel expressieve) schets gemaakt, die vrijwel identiek werd nagemaakt op het doek. Hartung wilde kennelijk niks aan het toeval overlaten. Pas later in zijn carrière, in de jaren 70, liet Hartung zijn onzekerheid varen en ging hij direct op het doek werken. Dit resulteerde eerst in hele lichte schilderijen, maar later in meer mathematische die ook minder spannend waren. De schilder bleek toch tot het eind toe vast houden aan nauwkeurigheid in zijn werk. (Tsjalling Venema)
66: Cold Feet (vijfde seizoen)
~
De televisieserie
Cold Feet is een dramatische komedie over zes vrienden. Deze dertigers worstelen met de bekende problemen die met het echt volwassen worden te maken hebben. Denk bijvoorbeeld aan bindingsangst en natuurlijk de vraag “wanneer beginnen we aan kinderen?” Dit soms best dramatische verhaal wordt op een komische manier belicht, waardoor het een serie is die luchtig genoeg blijft om aflevering na aflevering te bekijken. Inmiddels zijn alle vijf de seizoenen op dvd verkrijgbaar en kan je dus van begin tot het einde door het leven van deze dertigers racen. (Joost van Hoek)
65: Hero
~
Het genre
wuxia pian (letterlijk: heldhaftige strijder-film) waartoe
Hero behoort, moet niet verward worden met bijvoorbeeld de kung fu-films uit Hong Kong die worden gekenmerkt door brute gevechten vol rauw en heftig geweld. De
wuxia pian speelt zich af in een meer geïdealiseerde en mythische wereld, waarin legendarische helden uit een ver verleden op een gestileerde en uitgebalanceerde wijze hun tegenstanders bevechten. Het genre behoort al sinds de jaren ’20 tot de Chinese cinema en bereikte rond 1970 zijn voorlopige hoogtepunt met de elegante en gestileerde films van King Hu. Zhang Yimou levert met
Hero zijn eigen bijdrage aan het genre en met succes: zelden werden zwaardgevechten zo magistraal en overdonderend in beeld gebracht. De prachtige cinematografie van Christopher Doyle en de muziek van Tan Dun creëren een kleurige, surreële wereld waarin legenden opnieuw tot leven komen. Op visueel gebied is
Hero dan ook een absoluut hoogtepunt. (Martijn Boven)
64: Dan Brown – Het Bernini Mysterie
~
2004 bracht ons de doorbraak van Dan Brown met zijn
Da Vinci Code. Een leuk, amusant boek, maar niet sterk genoeg om in onze lijst door te dringen. Maar omdat niemand om Dan Brown heen kan dit jaar, willen we toch een boek van hem noemen. En dat is
Het Bernini Mysterie. Okee, het was eigenlijk al eerder uitgegeven, maar door het succes van de
Da Vinci opnieuw uitgebracht. En dat geheel terecht, want
Het Bernini Mysterie is een vele malen beter boek. En als we dan toch aandacht schenken aan Brown, dan liefst aan een boek dat die aandacht ook zeker ten volste verdient. Voor
Bernini heeft Brown een ijzersterke thriller neergezet, met de bekende elementen uit
De Da Vinci Code, zoals kunst, mysterie, list en bedrog. Vermenigvuldig dit met twee en je krijg een klein idee van wat
Het Bernini Mysterie je kan bieden. (Erik Meijers)
63: Flip Kowlier – In de Fik
~
De rapper van ’t Hof van Commerce, die een paar jaar geleden met zijn soloproject in de armen van de critici werd gesloten, kwam dit jaar met een nieuwe. Gek genoeg is
In de fik in de hype-gevoelige jaarlijstjes vergeten. Want na het grote succes van
Ocharme ik, liepen de mensen behoorlijk warm voor Flips tweede. En terecht, want
In de fik staat barstensvol met schitterende zieleroerselen van de jonge Belg. Ook op zijn nieuwe langspeler gaat Cauwelier weer langs allerlei muzikale stromingen. Zo wandelt de bard langs stromingen als reggae, new wave, rock en ska. Dat maakt
In de fik behoorlijk afwisselend, waardoor het album blijft boeien. Beluister
In de fik of ga eens bij een concert kijken en je bent overtuigd. (Niek Hofstetter)
62: Simon
~
Hoeveel Nederlandse elementen passen er in één film? Veel, zo bewijst
Simon. En toch wordt het nergens vulgair, ordinair of smakeloos in deze pracht van een film. Het naakt is niet storend. Het drugsgebruik is logisch. Homo’s worden op lachwekkende wijze belachelijk gemaakt, maar blijven tegelijkertijd cool. En euthanasie is zelden zo mooi in beeld gebracht. Een film valt of staat bij zijn hoofdpersonage, en met Cees Geel had men geen betere Simon kunnen wensen. De sjofele Amsterdamse alleskunner komt na jaren weer een oude vriend tegen. Samen kijken ze terug op hun leven, maar kijken ze ook vooruit naar de toekomst: Simon heeft kanker en heeft niet lang meer te leven. Hoewel sommige onderwerpen zwaar zijn, wisselt de film de tranen af met veel gelach.
Simon heeft een van de mooiste filmeindes ooit en laat je dan ook met een waanzinnig gevoel de zaal verlaten. (Nora Sinnema)
61: The Veils – The Runaway Found
~
Een van de meest indrukwekkende debuten van dit jaar kwam al vroeg in het jaar. Het leek wel of The Smiths waren herboren of dat Suede een kindje had gekregen. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat ex-Suede-gitarist Bernard Butler de productie van (de beste) vier nummers voor zijn rekening nam. Een cd vol pompeuze, maar toch heel moderne en poppy en daardoor licht te verteren liedjes die de cd-speler maar niet uit wilde en vroeg om draaibeurt na draaibeurt. Op de plaat zijn The Veils een overtuigend geheel, maar live was het toch vooral zanger Finn die de show stal. Het was daarom niet zo verwonderlijk dat in het najaar de
break-up van de band al werd aangekondigd en Finn soloplannen bekend maakte. Hij schijnt iets Tim Buckley-achtigs te willen doen. Daar is vast een groter publiek voor dan voor The Veils, maar het is jammer dat we het met alleen deze plaat moeten doen. Hoewel de kans op een tweede plaat die de plank helemaal misslaat geheel is verdwenen en The Veils altijd in je geheugen blijven gegrift als een fantastische band. (Tsjalling Venema)
60: Big Fish
~
Big Fish, het boek van Daniel Wallace waarop de film is gebaseerd, is eerder een verhalenbundel dan een roman, met verteller Edward Bloom als rode draad. Scenarioschrijver John August heeft de verschillende verhalen op razend knappe wijze weten te structureren tot een film waarin al die verhalen samenkomen, elkaar versterken en uiteindelijk bij elkaar komen in een ontroerend slot. Regisseur Tim Burton heeft daar zijn unieke stijl aan toegevoegd en met een batterij topacteurs de fantastische wereld van Edward Bloom tot leven gewekt. De plot van
Big Fish begint op het moment dat Will Bloom (Billy Crudup) een telefoontje van zijn moeder krijgt: zijn vader Edward (Albert Finney) is ziek en heeft niet lang meer te leven. Door de vele sterke verhalen probeert Will erachter te komen wie zijn vader nu eigenlijk werkelijk is. Ziekte, ouderdom, de verwaterde relatie tussen een vader en zijn zoon, de eigenschappen van herinneringen: het lijken zware thema’s, maar in de handen van Tim Burton vormen ze samen een van de mooiste films van het afgelopen jaar.
Big Fish is een ode aan de fantasie en een eerbetoon aan vaders wereldwijd. (Melson Zwerver)
59: André Manuel – Lazarus
~
Manuel kan het niet laten om een scherpe grap richting welk geloof dan ook te maken, zelfs niet na wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd in Nederland. Het kan hem niets schelen als hij mensen kwetst. Dan hadden ze maar niet moeten komen kijken, straalt hij uit. In
Lazarus stuitert hij door de actualiteiten heen. André Hazes, Anne Frank, Adolf Hitler, Willem van Oranje, Balthasar Gerards, Volkert van der G., Balkenende, Theo van Gogh en Geert Wilders passeren de revue. Manuel weet rake grappen te maken en is ook zeer snel. Soms is het publiek zo overdonderd dat het vergeet te lachen of te klappen. En soms zegt hij zulke ‘gemene’ dingen dat je je afvraagt of je wel mag lachen. Niet voor niets zingt Manuel tijdens een van zijn ‘vrolijke’ liedjes: “Humor is een tumor met een toetertje.” Manuel is een geweldige cabaretier met lef die zijn woordje wel klaar heeft, waardoor je je niet verveelt.
Lazarus is er dan ook een die je niet had mogen missen dit jaar! (Nathalie van Eck)
58: The General (2-disc special edition)
~
Jarenlang werd Charlie Chaplin gezien als autoriteit en alleenheerser binnen de fysieke acteurs van de stomme film, maar de laatste jaren krijgt Buster Keaton steeds vaker de lof die hem toekomt. Zijn prachtig intieme en introverte spel straalt zoveel meer emotie uit dan het overtrokken acteren van Chaplin. In
The General zie je hoe Johnny Gray van zijn twee grote liefdes, Annabelle en The General (zijn locomotief), wordt gescheiden. In spannende, komische en acrobatische achtervolgingen op verschillende treinen zie je hoe hij zijn twee grote liefdes probeert te heroveren. Keaton speelt niet alleen de hoofdrol, hij schreef, produceerde, monteerde en regisseerde deze late klassieker uit de periode van de stille film. De twee dvd’s bevatten erg veel extra’s, onder meer filmpjes over het maken en restaureren van de film, een introductie door Orson Welles, de filmmuziek, extra filmpjes, een lange documentaire over Buster Keaton en een klein boekje. De liefhebber kan zijn vingers aflikken bij deze prachtige uitgave. (Harrie de Vries)
57: Oldboy
~
In het jaar dat Quentin Tarantino zijn eigen wraak-epos stijlvol afrondde, beloonde hij een ander meesterwerk over wraak met de Grote Juryprijs op het filmfestival van Cannes. Zijn lievelingsfilm
Oldboy is de – overigens niet geheel toevallig – Aziatische tegenhanger van
Kill Bill. Park Chan-wook is niet zoals Tarantino een cinefiel die het liefst in de ivoren toren van zijn filmische universum blijft. De Zuid-Koreaan heeft ook de pretentie iets over het leven zelf te zeggen. Zijn zwartgallige, nihilistische visie laat zich onder andere vertalen in deze uitspraak van één van de personages: “Ook al ben ik niet beter dan een hond, heb ik niet het recht om te leven?” In
Oldboy komt de tragische held die zich wil wreken voor een vijftienjarige gevangenschap in een geblindeerde hotelkamer erachter dat hij juist degene is die gewreken wordt. Of toch niet? Chan-wook ontleedt het thema wraak tot op het bot, in een zinderend hoogstandje dat de zintuigen soms streelt, maar je veel vaker je blik van het doek wilt doen afwenden. (Niels Bakker)
56: Marco Borsato – Zien
~
Het zal niemand ontgaan zijn dat Marco Borsato een nieuw album uitbracht in 2004.
Zien werd op de dag van uitbreng al meer dan 300.000 keer verkocht, en de teller bleef doortikken.
Zien is meer dan een cd alleen: als eerste artiest ter wereld bracht Borsato zijn nieuwe werk alleen op dvd uit, inclusief videoclips voor elk nummer en voorzien van een ruime hoeveelheid bonusmateriaal. Muzikaal is er weinig veranderd, maar technisch gezien overtuigt
Zien op alle punten. De korte films bij de nummers zijn een leuke bijkomstigheid, maar pas als audio en video echt worden geïntegreerd tot één geheel zal de meerwaarde van dvd-muziek kunnen worden vastgesteld. Tot dat moment heeft Marco Borsato met
Zien een mijlpaal neergezet.
Zien is niet alleen de beste marketingstunt van 2004, het album is ook de eerste stap op weg naar een nieuwe muziekbeleving. (Melson Zwerver)
55: Finding Neverland
~
Deze film vertelt het sprookje achter het sprookje. Door veel te weinig aandacht in de media werd deze geniale film ondergesneeuwd door films als
The Incredibles en
Bridget Jones 2, maar als je dit jaar één film in de bioscoop gezien zou moeten hebben, is het zeker deze. Mystiek, fantasie, drama, komedie: vrijwel alle bedenkbare elementen zitten in deze film. Het verhaal is simpel: het vertelt over toneelschrijver J.M. Barrie en hoe deze zijn vernieuwde inspiratie vond om het wereldberoemde
Peter Pan te schrijven. De inspiratieloze schrijver sluit vriendschap met een weduwe en haar vier zoons. Deze film moet het eens niet hebben van special effects of halfontblote hunks. Het draait eindelijk weer eens om het verhaal en om de acteerkunsten. Vooral die van Johnny Depp (Barrie) en Freddie Highmore (Peter) liegen er niet om. Dit wordt zeker een grote kanshebber bij de Oscars, in ieder geval voor de nominaties. Als je het nog niet doorhad: ga hem zien! (Nora Sinnema)
54: Annejet van der Zijl – Sonny Boy
~
Aan de term ‘waargebeurd’ kleeft vaak een RTL4-smaakje. Zoetsappig drama, over iemand in een uitzichtloze situatie die uiteindelijk alle ellendigheden overwint en leert wat de werkelijk belangrijke dingen in het leven zijn. Blèh! Neem dan de boeken van Annejet van der Zijl, die zich langzaam maar zeker opwerkt tot chroniqueur van een voorbije eeuw. Eerder schreef ze al
Jagtlust, over schrijvers in de jaren vijftig, en
Anna, de biografie van Annie M.G. Schmidt. Haar nieuwste project is opnieuw waargebeurd, maar wel zo literair als maar kan.
Sonny Boy is een schitterend verhaal over de schijnbaar onmogelijke liefde tussen een jonge Surinamer en een middelbare Hollandse, die opbloeit in de jaren twintig en duurt totdat de Tweede Wereldoorlog hem verwoest. Je zou haast willen dat je het verhaal verzonnen had.
Crazy 88
.
88-71 | 70-54 | 53-36 | 35-19 | 18-01
18: Hans Teeuwen – Industry of love
~
17: The Cure – The Cure
~
16: Just love me (Fries Museum Leeuwarden)
~
15: Sonic Youth – Sonic Nurse
~
14: Kill Bill, vol. 2
~
13: The Return of the King (Special Extended Edition)
~
12: Seafood – As The Cry Flows
~
11: Eva: This Is My Life (Growing Up In Public)
~
10: Wu Ming – 54
~
667
9: Interpol – Antics
~
8: Proust 3 – Ro Theater
~
7: Lost In Translation
~
6: TV on the Radio – Desperate Youth, Blood Thirsty Babes
~
5: Paul McCarthy – Brain Box Dream Box (Van Abbemuseum, Eindhoven)
~
4: Ik (Orkater)
~
3: Franz Ferdinand – Franz Ferdinand
~
2: Arnon Grunberg – De joodse messias
~
1: Eternal Sunshine of the Spotless Mind
~
Misschien ook iets voor u
Een doos vol kitsch en kunst
Twee vrouwelijke dieren klauteren als pasgeborenen aftastend omlaag, de vaste grond op van het toneel. Ze hebben handen en voeten als hoefjes, maar wat zijn het toch? Schapen, bokjes, rendieren?? De houtblokken en koekoeksklokken doen het laatste vermoeden. Van ‘het’ kerstverhaal is heus al vaker een variantversie verschenen, maar de ervaringen die Boogaerdt en Van der Schoot uit hun Kerstpakket vissen leiden tot wel heel raadselachtige beelden. Geboren worden en sterven krijgen gestalte, maar ook de dwang van de consumptiemaatschappij, verkrachting, en menselijke instincten als elkaar uitlachen, partij willen kiezen en solidair zijn, ‘stick together’.
~
Wat zien de jonkies als ze op de vaste grond zijn? Vlakbij hun landingsplaats bevindt zich een roodgedessineerde kartonnen doos. De doos maakt korte bewegingen en legt een paar meters af. Euh? Er blijkt een mannelijk wezen uit te komen dat nieuwsgierig uitkijkt naar de diertjes. De interesse is wederzijds, er wordt zachtjes geknikt en gelispeld. Maar de personages spelen een ander spel dan we zouden verwachten. In plaats van een boom op te zetten, komen ze elkaar steeds op de vreemdste momenten tegen. De ontmoeting tussen de drie figuren is de eerste verrassing uit het kerstpakket. De verschillende typische en minder typische kerstpakketartikelen zetten allerlei situaties in gang.
Hoogtepunt
~
Stijlvol
Kerstpakket is vol van stijl. Dat de artikelen worden ingezet als leidraad van situaties is al bijzonder te noemen, maar ook het decor, de muziek, de kostuums, timing en de bewegingen van de personages zijn indrukwekkend. Wanneer de koekoeksklokken luiden nemen situaties een vreemde wending. En het mechanische van de klokken en de muziek sluit perfect aan bij de mechanische bewegingen van de personages. Ontluisterend. Als robotten waggelen ze over het podium, wat een vreemd contrast oplevert met de rode sfeer van kerst én met hun driften, die zomaar weer uit de hand kunnen lopen. Er is te veel om op te noemen. Een witte verenkrans wordt met één beweging omgetoverd tot een mandje met een baby: Jezus in een nestje. En terwijl de man het nestje in zijn armen wiegt, bestrooit één van de vrouwen het plaatje met een hand vol sneeuw. We buitelen van het ene tafereel in het andere.
Vervreemdende schoonheid
Boogaerdt en Van der Schoot volgden de Amsterdamse Mime Opleiding en dat is goed te zien. Er wordt in het stuk veel meer bewogen dan gesproken, wat vast een goede bodem is voor vervreemdend theater. Hun keuze om met die vervreemdende aanpak traditie en voorspelbaarheid te lijf te gaan, ons onderwijl trakterend op allerlei elementen van schoonheid die het kerstfeest ook te bieden heeft, levert een complete, kleurrijke voorstelling, waar ook in januari nog uitstekend van te genieten valt. Laat je betoveren!
Kerstpakket is tot en met eind januari 2005 te zien in heel Nederland.
Kerstpakket, een sprookje voor volwassenen (Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot)
Artiest: Suzan Boogaerdt en Bianca van der SchootGezien op vrijdag 24 december 2004 in de Meervaart, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Crazy 88
.
88-71 | 70-54 | 53-36 | 35-19 | 18-01
35: Nachoem M. Wijnberg – Eerst dit dan dat
~
34: Johnny Cash – Unearthed
~
33: Erlend Øye (Dour-festival, zaterdag 17 juli 2004)
~
32: The Incredibles
~
31: Blonde Redhead – Misery Is A Butterfly
~
30: Stille Waters
~
29: Thomas Huber – Schilderijenkabinet
~
28: ZT Hollandia – Leenane Trilogie
~
27: Baskervilles – Baskervilles
~
26: Elephant
~
25: Aladdin Special Edition
~
24: Ash – Meltdown
~
23: Bente Hamel, Spinvis en Ingmar Heytze – Het hoofd van Ferdinand Cheval
~
22: The Thermals – Fuckin A
~
21: Seth – Ventilatoren
~
20: The Killers – Hot Fuss
~
19: La Meglio Gioventu
~
Misschien ook iets voor u
Crazy 88
.
88-71 | 70-54 | 53-36 | 35-19 | 18-01
53: The Libertines – The Libertines
~
52: Six Feet Under (tweede seizoen)
~
51: Nick Cave – Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus
~
50: The Village
~
49: John Frusciante – Shadows Collide with People
~
48: Dmitri Bakin – Redenen om te leven
~
47: Gravenhurst – Flashlight Seasons
~
46: E.T.A. Hoffmann – Klaas Vaak en andere verhalen
~
45: Kazuo Koike en Goseki Kojima – Samurai Executioner
~
44: Ayreon – The Human Equation
~
43: Kasabian – Kasabian
~
42: Der Untergang
~
41: De Kruistochten (Toneelgroep Amsterdam)
~
40: Within Temptation – The Silent Force
~
39: Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring
~
38: Mark Newson – Design in het Groninger Museum
~
37: Peter Terrin – Vrouwen en kinderen eerst
~
36: Robert Roth – Someone, Somewhere
~
Misschien ook iets voor u
Oblomow: vlijmscherp en actueel antiquariaat
.
~
Binnen in Antiquariaat Oblomow heerst er een serene rust en buiten op straat wordt er hard gewerkt aan een nieuw informatiecentrum. Van Vleuten voelt zich thuis tussen de metershoge boekenkasten. Om de haverklap komt Van Muiswinkel de boekenwinkel binnenvallen. Bij ieder bezoek brengt hij een fles Port en een pak speculaasbrokken mee. Iedere keer wanneer de winkeldeur opengaat hoor je het hei- en drilwerk aan de overkant van straat. Hier rijst een tien verdiepingen hoge mega-informatiecentrum met op de overloop tussen de achtste en negende verdieping een hoekje voor de literatuur.
Stokpaardje
~
Actualiteiten
De twee cabaretiers spelen in op de actualiteiten met als hoogtepunt de Chinees die de winkel binnenkomt op zoek naar boeken over Paul van Vliet. Als China’s bekendste PaulVaVlie-imitator heeft hij de zuiveringen van PaulVaVlie-imitatoren kunnen ontvluchten door op tijd over te stappen op de imitatie van Toon Hermans. Als politieke vluchteling is hij bij minister Verdonk geweest om uitzetting te voorkomen. Helemaal verontwaardigd vertelt hij dat ze hem geen hand wilde geven.
Herdenk Hazes
Ook de dood van André Hazes is een dankbaar onderwerp. Naast een lijstje van zijn evolutie, beginnend in de prehistorie, vertellen ze ook waarom het van belang is dat Hazes nooit vergeten mag worden; om te voorkomen dat er weer een nieuwe Hazes opstaat. Op de momenten dat de cabaretiers mijmeren over ‘vroeger toen alles beter was’ of als twee oude Engelse heren een parodie brengen op het werk van de Britse componisten uit de negentiende eeuw Gilbert en Sullivan, doen ze dat met zoveel charme en snelheid, dat het nooit vervelend wordt.
Vlijmscherp
De dialogen zijn vermakelijk en spits en de vlijmscherpe oneliners blijven je bij. Van Vleuten lijkt prima op zijn plek te zijn in Antiquariaat Oblomow, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Aan het einde van de show gaan ze naar Roosendaal. Weer optreden.
Antiquariaat Oblomow is nog tot eind juni 2005 door het hele land te zien.
Antiquariaat Oblomow (Erik van Muiswinkel en Diederik van Vleuten )
Artiest: Erik van Muiswinkel en Diederik van VleutenGezien op donderdag 23 december 2004 in de Meervaart, Amsterdam
Link: Harry Kies Theaterproducties
Misschien ook iets voor u
Crazy 88
.
88-71 | 70-54 | 53-36 | 35-19 | 18-01
70: Dealer
~
69: The Office
~
68: Slowblow – Slowblow
~
67: Hans Hartung – Gemeentemuseum Den Haag
~
66: Cold Feet (vijfde seizoen)
~
65: Hero
~
64: Dan Brown – Het Bernini Mysterie
~
63: Flip Kowlier – In de Fik
~
62: Simon
~
61: The Veils – The Runaway Found
~
60: Big Fish
~
59: André Manuel – Lazarus
~
58: The General (2-disc special edition)
~
57: Oldboy
~
56: Marco Borsato – Zien
~
55: Finding Neverland
~
54: Annejet van der Zijl – Sonny Boy
~
Misschien ook iets voor u
CRAZY 88
.
88-71 | 70-54 | 53-36 | 35-19 | 18-01
88: 24 (tweede seizoen)
~
87: Secondsmile – I Am Not Romeo, You Are Not Juliet
~
86: Noord Nederlands Toneel – MacBeth
~
85: American Splendor
~
84: De Kurosawa-collectie
~
83: Das MOMA in Berlin, Neue Nationalgalerie
~
82: Scissor Sisters – Scissor Sisters
~
81: Dogville
~
80: 21 Grams
~
79: Embrace – Out of Nothing
~
78: Paul Valéry – De macht van de afwezigheid
~
77: Moloko – 11,000 Clicks
~
76: The Return
~
75: The Mountain Goats – We Shall All Be Healed
~
74: Hiroaki Samura – Blade of the Immortal
~
73: Coupling (derde seizoen)
~
72: Hans den Hartog Jager – Verf
~
71: The Delays – Faded Seaside Glamour
~
Misschien ook iets voor u
Dédé zoekt de weg
Dédé de taxichauffeur rijdt altijd ’s nachts. Hij houdt van de donkere wereld, dan hebben de mensen minder haast. Dédé brengt ze thuis, en vertelt ze zijn verhalen. De verhalen van de straten van de stad. Ook luistert hij naar de verhalen van de mensen op zijn achterbank. De verhalen van het leven, van de dood en de liefde, en van alles wat daar tussen is. Theater Antigone brengt Dédé le taxi.
~
Dédé doet aan geheugentraining. In zijn hoofd heeft hij een ongelofelijke hoeveelheid feiten en weetjes. Over de stad, haar geschiedenis, haar bewoners, over elektronische apparaten en over het hoe en waarom de dingen zijn geworden wat ze zijn. Ondertussen laten de verhalen van zijn passagiers hem de binnenkant van het leven zien. Het leven, dat zich niet zo makkelijk laat ontleden als een strijkbout, of een stadsplan, of de tochten van Napoleon. Want wat is wreedhied? Wat is liefde? Wat willen vrouwen? En wat zijn dromen? Dédé heeft een zwerversjongen geadopteerd waarvoor hij zorgt, en die hij onderwijst als een zoon. Wat zal Dédé hem leren, en waarom?
Multimediaal
~
Weten en wijsheid
Aan het eind van de voorstelling is de nacht ten einde en breekt de dag weer aan. Het wordt licht, de wereld wordt wakker, het rumoer komt op gang en Dédé en zijn zoon gaan slapen. “Slaap nog wat jongen,” bromt Dédé hem toe. Wat is het verschil tussen droom en werkelijkheid? Tussen kennis en wijsheid? Weten en verwachten? Tussen instinct en intuïtie? En wat is wreedheid? Wat is liefde? Wat willen vrouwen? En wat zijn dromen? Wat moet er geleerd worden, en waarom? Dat vroeg ik me op de terugweg af. En achter de donkere autoruit gleed de wereld voorbij.
Dédé le taxi wordt nog tot en met 22 januari 2005 in Nederland opgevoerd.
Dédé le taxi (Theater Antigone/Veenfabriek/La Compagnie du Tire-Laine)
Artiest: Theater Antigone/Veenfabriek/La Compagnie du Tire-LaineGezien op donderdag 16 december 2004 in Bourla, Antwerpen
Misschien ook iets voor u
Te hoge verwachtingen?
Na de meest recente editie van Lowlands waren de berichten rondom Razorlight duidelijk: deze band moest je gezien hebben. Meestal moet je dit soort berichten met een korreltje zout nemen, maar ook maanden later bleven de geruchten gonzen. Razorlight was de veelbelovende sensatie uit Engeland. Maar bij het beluisteren van Up All Night krijg je steeds meer de indruk dat dit de Londense tegenhanger van het succes uit het noorden moest worden. Het werd per luisterbeurt duidelijker dat de Britse muziekpers weer eens een zeepbel geblazen had. Jammer genoeg bleek er niemand de vinger te bieden die de zeepbel door ging prikken.
~
Slap aftreksel
Eerlijkheidshalve dient te worden gezegd dat Razorlight wel goed is, maar niet goed genoeg om de hype waar te maken. Ze spelen een rustige variant van de muziek van de immens populaire Libertines. De piepjonge zanger Johnny Borrell draagt bijna pratend zijn teksten voor, over de springerige manier van spelen heen. Wanneer hij een poging doet om te zingen hoor je invloeden van The Cure voorbij komen. Het heeft soms wat weg van The Strokes of the Velvet Underground. Verder moet de invloed van Blondie tijdens haar CBGB’s periode genoemd worden. Razorlight mixt deze invloeden tot een bepaalde muzikale melange, waarbij steevast de pit en de energie van de voorbeelden ontbreekt.
Verstoffen in de kast
De single Up All Night is bovenal sterk te noemen. Het spijtige is echter dat het ook duidelijk het beste nummer van de plaat is. Het probleem is echter dat Razorlight het veerkrachtige dat ze live hebben, nauwelijks weten om te zetten op de plaat. Zo nu en dan is er een lichtpuntje te ontdekken, bijvoorbeeld bij het enigszins breekbare Fall, Fall, Fall, tevens het laatste nummer van de plaat. Ook To the Sea, Which Way Is Out en Golden Touch geven een beetje kleur aan Up All Night, maar helpen geen van allen de indruk van de plaat te verbeteren. Wie de berichtgeving laat voor wat het is en het debuut met een minder grote verwachting gaat beluisteren, zal er waarschijnlijk meer plezier aan beleven. Maar of dat plezier lang zal duren valt te betwijfelen. Volgend jaar staat Up All Night waarschijnlijk te verstoffen in de platenkast.
Razorlight
Album: Up All NightMisschien ook iets voor u
Curry in het museum
De van origine Thaise kunstenaar Rirkrit Tiravanija (spreek uit: Tie-ra-va-nee-dja) woont en werkt in New York, Thailand en Berlijn. Als zoon van een diplomaat leerde hij zichzelf al vroeg een nomadische levenshouding aan. Rirkrit Tiravanija verwierf begin jaren negentig bekendheid door meerdere performances. Hij ging in galeries en musea Thaise maaltijden koken, om de onleefbaarheid aan te tonen van de stereotype ‘white cube’, die sinds de hoogtijdagen van het modernisme in galeries en musea zetelt.
~
Rirkrit is een van de grootste voorvechters van het dagelijks leven in de kunst weer te geven. Hij kookte daarom ook niet zozeer als een performance (om naar te kijken), maar om het gehele publiek mee te laten doen. Op deze manier worden de bezoekers van een tentoonstelling niet alleen een participant van het kunstwerk, maar in bepaald opzicht ook een deel van het kunstwerk. Zo heeft hij verschillende installaties gemaakt waarin hij de sociale aspecten van de bezoekers op de voorgrond probeerde te brengen. Waaronder een supermarkt, een currykeuken, een oefenruimte voor bands, een exacte kopie van zijn New Yorkse appartement (24 uur per dag open, voor iedereen toegankelijk).
Verwachtingen doorbreken
~
Fantasie
Hij laat enkel en alleen de afmetingen van de plekken zien waar de performances en installaties hebben gestaan. Verder wordt er soms op een theatrale manier een performance gehouden, zijn er rondleidingen zoals bij vrijwel elk andere expositie (soms door Rirkrit zelf), en is er een audiofoon (zo’n museumwalkman) te lenen met informatie over de voorbijgegane tentoonstellingen. Rirkrit meent dat het opnieuw opbouwen van z’n installaties geen zin heeft, omdat de installaties eenmalige gebeurtenissen zijn geweest voor enkele mensen. Het unieke karakter zou onmogelijk na te maken zijn. Wat er in het Boijmans te ‘zien’ is, vraagt dan ook wel erg veel van het inlevingsvermogen, fantasie en het geduld van de toeschouwer, want dat is wat je bent: een ‘bezoeker’ in tegenstelling tot hetgeen wat je was bij de voorgaande kunstwerken van Rirkrit: een participant, en deel van het kunstwerk.
Context
Daarom is de kwaliteit van Rirkrits overzichtstentoonstelling ook tweeledig. Als representatie van de kunstwerken van Rirkrit Tiravanija zou je het gevoel kunnen hebben dat je wat tekort komt, maar het is maar net de vraag of deze overzichtstentoonstelling beter had gekund. In de catalogus geeft hij zelf aan dat dit een van de mogelijkheden is voor een overzichtstentoonstellingen (ik neem dan aan dat hij nog verschillende versies uit zal gaan proberen). Als overzichtstentoonstelling an sich blijft er echter de vraag hangen of het überhaupt nodig was geweest om Rirkrits ‘werk’ in een museale context te plaatsten. Alle informatie zou ook enkel door de uitgave van een boek, of het verspreiden van een audio-cd tot de toeschouwer gebracht kunnen worden.
Zo zien we dat het werk van Rirkrit Tiravanija niet alleen een uitspraak doet over de museale context, maar ook dat het die museale context nodig heeft om mensen de tijd en de ruimte te geven om er over na te denken. Dit lijkt tegenstrijdig, maar zoals het lichaam de geest huisvest, huisvest de kunst zich toch nog steeds voornamelijk in musea.
Rirkrit Tiravanija - A Retrospective (Tomorrow Is Another Fine Day)
Gezien in: Museum Boijmans van Beuningen, RotterdamNog te zien tot: zondag 06 februari 2005
Misschien ook iets voor u