Crazy 88
.
88-71 | 70-54 | 53-36 | 35-19 | 18-01
35: Nachoem M. Wijnberg – Eerst dit dan dat
De poëzie van Wijnberg is van een verraderlijke eenvoud waarvan de betekenis na eerste lezing vaak volstrekt onduidelijk blijft. De poëzie van Wijnberg is vrijwel geheel gespeend van metaforen en geeft de lezer nauwelijks aanknopingspunten. Er komen in Eerst dit dan dat veel Chinese dichters (Su Dongpo, Du Fu) en spirituele figuren (Jezus, Juan de la Cruz, Ryokan) voor. Deze twee tradities corresponderen met twee belangrijke polen van Wijnbergs poëzie: nuchtere feitelijkheid en mystieke onthouding. Thema’s als eenzaamheid, stilte, angst, en verlangen worden in de bundel op onconventionele wijze aan de orde gesteld. Dit gebeurt door “Een gedicht [te] maken dat groter is dan past” waarvoor geldt “Als ik het niet groter kan maken is het af”. Hier komt een discrepantie aan het licht tussen het gedicht en de leegte waar het als een bezwering in geperst wordt. Het gedicht wordt steeds groter totdat de leegte – ’tussen wat ik nu zie en wat ik zie/ als ik stil ben’ – volledig is opgevuld. Dan is het af. Daarmee is echter nog niet alles gezegd, want het gedicht kan elk moment uit elkaar spatten. (Martijn Boven)34: Johnny Cash – Unearthed
Johnny is dood, daar is niks meer aan te doen. Een groot deel van zijn nalatenschap zit in deze prachtige box; het wachten is alleen nog op American Recordings V, de plaat die naar het schijnt op de laatste dag van dit jaar het licht zal zien. Maar de release is al vaker uitgesteld, dus we zien het allemaal wel gebeuren. Unearthed ligt nu al bijna een jaar in de (internet)winkel. De stijlvol zwarte box (wat verwacht je anders bij Cash?) herbergt een prachtig boekje dat verhaalt over het ontstaan van ieder nummer op de plaat en vijf schijfjes: één ‘best of’ van de eerste vier American Recordings en vier met restmateriaal dat die platen niet gehaald heeft. Unearthed is vooral een bijzonder document dat op mooie wijze toont hoe de American-nummers tot stand zijn gekomen. Door al de early takes en ander afgewezen materiaal naast de uiteindelijke platen te leggen, blijkt hoezeer Cash en vooral ook zijn producer Rick Rubin zochten naar het beste dat Cash in zich bergt. Muzikaal gezien dus niet de belangrijkste uitgave van 2004, maar door vormgeving en volledigheid toch in de lijst. (Jan Auke Brink)33: Erlend Øye (Dour-festival, zaterdag 17 juli 2004)
Vanwege de ruimte voor maar één concert in de CRAZY 88 liet Erlend Øye andere kanshebbers als Belle & Sebastian, Tom Waits, The White Stripes op Lowlands en Franz Ferdinand in Vera achter zich. Waarom? Omdat de bebrilde helft van the Kings of Convenience zich tijdens zijn DJ-Kicks op het Zuid-Belgische Dour-festival wild rondom en op zijn draaitafel danste, daarbij zijn eigen liedjes over allerlei muziek heen zong en bleef draaien totdat de technici de stekkers eruit trokken. Met A Forest van The Cure en Love Will Tear Us Apart van Joy Division zette hij zelfs de meest stijve harken aan het dansen. In een warme Magic Tent draaide hij het publiek in no-time naar zijn hand en de overenthousiaste Øye was briljant, hard en draaide geslepen. Maar bovenal gaf hij Dour 2004 kleur. “I came all the way from Rome, to play some records for you. And now you tell me that you don’t want me?”. The Human League wordt ingestart. (Niek Hofstetter)32: The Incredibles
De hofleverancier van computeranimaties Pixar had met de reeks Toy Story tot en met Finding Nemo al bewezen dat ze goede films kon maken, maar in elk van die films bleven de menselijke figuren toch een beetje houten klazen. Met The Incredibles zijn we dat echter meteen vergeten: de superheldenfamilie suist, vliegt, flitst en springt over het witte doek dat het een aard heeft. Humor, actie, spanning en een geniaal plot: ‘leuk’ is al lang niet meer het goede woord voor Pixar-films. Het woord dat wel kernachtig samenvat wat The Incredibles precies inhoudt, moet nog gevonden worden. Hoewel? Incredible komt aardig dicht in de buurt. (Els Bertens)31: Blonde Redhead – Misery Is A Butterfly
Toen het titelloze debuutalbum van Blonde Redhead in 1995 verscheen, werd de band meteen gezien als de opvolgers van Sonic Youth. De band nam het hoekige en weerbarstige gitaargeluid van de sonische meesters en gaf er een compleet eigen draai aan, met nog inventievere drumpartijen, nog meer snerpende gitaren en natuurlijk het hoge, vaak onverstaanbare, stemmetje van zangeres Kazu, dat uit duizenden is te herkennen. In de loop van de twintigste eeuw ontwikkelde de band zich van de noiserock uit de jaren negentig tot een veel verfijnder geluid waarin de ruimte tussen de noten steeds belangrijker werd en ongewone instrumentaties niet werden geschuwd. Misery Is A Butterfly is het voorlopig laatste stadium in deze ontwikkeling, en het is opnieuw een plaat van zeldzame schoonheid. Romantiek is op Misery geen ouderwets ideaal is maar een geheel van tegenstrijdige emoties waarin je je kunt onderdompelen als in een bubbelbad. Misery mag dan minder rocken dan voorgaande albums, maar muzikale ontwikkeling is veel belangrijker dan een potje headbangen, zeker als dat gepaard gaat met zoveel instrumentale rijkdom en emotie. Bijna tien jaar na hun debuut laat Blonde Redhead zien dat ze niet alleen waardige opvolgers zijn van Sonic Youth; ze hebben hun voormalige voorbeelden inmiddels ruim overtroffen.(Melson Zwerver)30: Stille Waters
In het België van na Dutroux wordt met het overlijden van de plaatselijke schipper een beerput opgetrokken. In een klein dorp zijn veel dingen gebeurd die het daglicht niet kunnen verdragen. In een elf uur durende dramaserie wordt de zoektocht van de pleegdochter van de schipper naar de waarheid, en naar gerechtigheid uit de doeken gedaan. Een huiveringwekkend mooie serie, die nog steeds in Nederland niet de aandacht heeft gekregen die ze verdient. (Joost van Hoek)