We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Niets meer dan mooi weer
.
Benali’s boek begint met een prachtige openingszin: “Malik Ben woog honderdveertig kilo op de dag dat hij besloot zijn naam uit de Gouden Gids te laten verwijderen.” Het kondigt van alles aan: een hoofdpersoon die ergens genoeg van heeft: misschien van zijn gewicht, maar zeker van zijn huidige bestaan: niet langer wil hij zijn werkzaamheden uitvoeren. Het heeft ook een voorgeschiedenis in zich: hoe komt Malik Ben aan dat enorme gewicht en wat doet zijn naam eigenlijk in de Gouden Gids? Die voorgeschiedenis wordt in Laat het morgen mooi weer zijn uitgebreid beschreven, maar hoe het verder gaat, moeten we raden.
Eigenheid
~
Niks doen is niks ervaren
Misschien is het een truc om de lezer om de tuin te leiden. Het hele boek lang zit je je af te vragen of er nog wat gaat gebeuren, en uiteindelijk kom je bedrogen uit. Het is alsof je een klant van Maliks Instituut voor de Ziel bent: als je zelf niks doet, gebeurt er ook niks. Maar dat advies had Malik zelf beter kunnen gebruiken: hij doet ook niks, kijkt en luistert alleen maar. De verhalen die hij hoort, over zijn gevluchte ouders en de vluchtende Carmen Lopez de la Madrid, waaieren breed uit over de pagina’s, maar echte aanknopingspunten ontbreken. Voortdurend dringt Benali je ogenschijnlijk belangrijke wijsheden op:
~
Leegte
De titel van Laat het morgen mooi weer zijn is ontleend aan een uitspraak van de ouders van Malik. Als een soort formule fungeert het als bezwering, een banaal soort optimisme, dat eigenlijk geen reden heeft. Dit boek van Benali is jammer genoeg net zo leeg als zijn titel.
Prijs: € 17,95
Bladzijden: 240
ISBN: 90 295 0467 6
Misschien ook iets voor u
Adam Green blijft verrassen
Pas in 2003 ontdekte ik de zes anti-folkhelden van The Moldy Peaches. En dat terwijl men op 11 september 2001 (!) reeds debuteerde met het gelijknamige album. Deze plaat kende destijds een bescheiden succes, vooral dankzij nummers als Who’s Got The Crack en het extreem zielige Nothing Came Out. De twee voornaamste vocalisten binnen de Moldy Peaches waren Kimya Dawson en Adam Green. Waren, want deze curieuze band ging al vrij snel uit elkaar. Met als logische volgende stap hun soloprojecten.
~
Meer ruimte
Na het succes van Friends of Mine werd er uitgebreid getourd door Europa en de VS. Vooral in Duitsland is Green behoorlijk populair. Dit resulteerde in een Duits/Engelse uitgave van het boekje dat hij onlangs uitbracht. Nu is er dan het derde soloalbum van Green genaamd Gemstones. Wat direct opvalt is dat Green op dit album de uitbundige vioolpartijen achterwege heeft gelaten. De band rond de zanger krijgt meer ruimte om de songs op te leuken. Dit leidt tot zeer veel ritmewisselingen.
Crooner
De plaat opent sterk met het titelnummer Gemstones, waarin Green zoals gewoonlijk weer de meest vreemde zinnen construeert:
Waar Green voorheen klonk als een ouderwetse crooner, zingt hij op zijn nieuwe plaat een stuk gejaagder. Het tempo wisselt vaak, waardoor er meer afwisseling komt in de songs. Een minder prettig verschil is dat Green op Gemstones vaak nogal schreeuwerig zingt.
Herrie
Misschien had Green zijn band iets meer moeten beteugelen voor deze plaat. Nu bevatten iets te veel nummers een overgang naar een compleet tempo, en dat irriteert me toch wel enigszins. Sommige nummers ontaarden van het ene op het andere moment in een gestoorde bak herrie waar Green overheen schreeuwt. Soms echter pakt deze strategie ook goed uit, zoals in het fantastische Choke on a Cock. Hierin krijgt George W. Bush een flinke veeg uit de pan. In dit laatste nummer ook veel tempowisselingen, doch hier versterkt dit juist de absurde tekst. Andere hoogtepunten op Gemstones zijn de eerste single Emily en Out On The Street.
Adam Green verbaast waarschijnlijk een hoop mensen met deze nieuwe plaat. Een tweede Friends of Mine had hem ongetwijfeld makkelijker hernieuwde roem gebracht. Het blijft zijn stijl echter ontwikkelen en dat siert hem. Gemstones is misschien niet de kroon op Greens werk tot nu toe, maar zeker een aanrader.
Adam Green speelt in maart 2005 drie shows in Nederland. Op 2 maart staat hij in de Amsterdamse Melkweg, op 3 maart in Doornroosje Nijmegen en op 4 maart in Rotown te Rotterdam.
Adam Green
Album: GemstonesMisschien ook iets voor u
Bandito Street Rock
Onlangs werd me onder het mom van “Chris Cockrell, was dat ooit niet de basgitarist van Kyuss?” door een collega dit schijfje in handen gedrukt. Om de vraag maar meteen te beantwoorden: inderdaad, Cockrell behoorde samen met drummer Brant Bjork (Fu Manchu), gitarist Josh Homme (Queens of the Stone Age) en zanger John Garcia (Unida/Hermano) tot de oorspronkelijke Kyuss line-up, toen nog door het leven gaand als Sons Of Kyuss. Cockrell werd echter al na de opnames van de eerste LP in 1990 vervangen door Nick Oliveri, die op zijn beurt later weer zou worden vervangen door Scott Reeder. Maar goed, die Cockrell dus, a.k.a Vic Du Monte. Of ik er als stonerfanaat misschien eens naar wilde luisteren. Met alle plezier natuurlijk.
~
Psychedelisch en melancholisch
Vic du Monte’s Idiot Prayer bestaat naast Cockrell (zang/gitaar) uit Jeremy Jiannoni (drums), Matt Kistler (gitaar/zang), David Mallchock (basgitaar) en James Childs (keyboards/zang). De band heeft zijn basis in Los Angeles en omschrijft de muziek zelf als “Bandito Street Rock”. Voor de goede verstaander: het betreft hier een lo-fi mix van garage rock, rockabilly en country. Duidelijk geschoeid op de jaren 70-feel. Uitstekend te consumeren in combinatie met de nodige alcohol en drugs, en zo eclectisch als de pest. Hoogstens wordt soms net iets te nadrukkelijk geleund op de muzikale erfenis. Zoals in Count Age, dat onder het mom van ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’ zo’n beetje een ode lijkt te zijn aan wijlen Johnny Cash. Misschien iets voor de soundtrack van de nieuwe Tarantino? Alle ingrediënten zijn aanwezig: een psychedelisch orgeltje, melancholische zang, veelzijdige drums, eenvoudige gitaarriffs en jankende gitaren. Als The George Baker Selection het kan…
De cirkel is rond
Je hoort mij niet beweren dat Prey for the City niet mag ontbreken in je platenkast, maar aan de andere andere kant, hij zou er ook beslist niet in misstaan. De plaat is uitgebracht op het label van voormalig Kyuss-collega Brant Bjork. Over ronde cirkels gesproken. 9 april kun je het allemaal zelf gaan zien op de tiende editie van het Roadburn Festival in 013 Tilburg, met onder andere ook Brant Bjork and The Bros en Alabama Thunderpussy.
Vic du Monte's Idiot Prayer
Album: Prey for the CityLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Pas op: egodocument
De Nederlandse letteren wordt sinds de jaren negentig geteisterd door een steeds verder uitdijende ziekte die zijn verwoestende werk voortzet tot in de diepste regionen van de literatuur. De ene na de andere schrijver raakt besmet met een koortsachtige aanval van exhibitionisme, die gegarandeerd uitmondt in het op schrift stellen van een vuistdikke levensgeschiedenis. In de meeste gevallen levert dit slechts dwangmatige navelstaarderij op dat de moeite van het lezen nauwelijks waard is. Het blijft dan ook een raadsel waarom er steeds weer schrijvers opduiken die zich overgeven aan de ongezonde inperking van hun verbeeldingskracht, ten gunste van het oprakelen van de onwelriekende resten van hun eigen schamele verleden.
Het enige medicijn tegen deze hardnekkige plaag is de gedwongen invoering van een waarschuwingssticker met daarop de woorden: ‘Pas op: egodocument’, waaronder in een iets kleiner lettertype te lezen staat: ‘Bevat schokkende trivialiteiten waarmee broodschrijver A. te B. zich oefent in de edele professie van de navelstaarderij.’ Hoewel Het godsgeschenk, de debuutroman van de dichter Hanz Mirck, minder onleesbaar is als dit harde oordeel doet vermoeden, zou zo’n sticker het boek toch niet hebben misstaan. Er zullen maar weinig literatuurliefhebbers zitten te wachten op deze bijeengeraapte hoop aardigheden, die tezamen een ‘verzonnen autobiografie’ heten te zijn.
Verzonnen autobiografie?
Dit ‘nieuwe’ genre van de ‘verzonnen autobiografie’ riekt overigens eerder naar populisme en dweperij, dan naar inventiviteit en oorspronkelijkheid. Het hoort thuis in de categorie ‘interessant willen doen’ en duidt – als het werkelijk serieus wordt genomen – op iets heel anders dan ons wordt voorgeschoteld, namelijk: op een autobiografie die door een fictieve schrijver op schrift is gesteld, oftewel een vanuit het ik-perspectief geschreven roman. Het godsgeschenk is echter een autobiografie die gedeeltelijk op verzonnen elementen berust. Het verschilt daarmee hemelsbreed van wat het zegt te zijn.
Overtollige ballast
Voordat de in zijn leunstoel vegeterende criticus onrechtvaardigheid wordt verweten, wil hij nog wel opmerken dat Het godsgeschenk heus niet de ergste uitwas is in de geschiedenis van het dwangmatige navelstaren. Men kan het boek zowaar zonder knijper op de neus betreden en dat is al een hele prestatie in de rijkelijk gevulde beerput van de egoliteratuur. Had het boek zich daarbij ook nog eens van zo’n honderd pagina’s overtollige ballast weten te bevrijden, dan had het maar zo tot de positieve uitzonderingen kunnen behoren die elke wetmatigheid eigen is.
Fragmenten
~
Standaardpakket
Hoewel het principe van de fragmentarische structuur interessant en experimenteel is, wordt het in Het godsgeschenk niet goed genoeg uitgebuit om het boek werkelijk te doen slagen. Het gebruik van afwisselende fragmenten vraagt om een strenge selectie en een goed gekozen afwisseling, anders wordt het al snel saai of irrelevant. Een dergelijke structuur is uitermate geschikt voor het beschrijven van ideologische tegenstellingen, maar in het geheel niet voor het oproepen van een bepaalde sfeer. Zodoende leent het zich niet goed voor het beschrijven van het standaardpakket uit de kindertijd, dat bestaat uit: gedoe op school, eeuwige pianolessen, balorige vriendjes, vergeefse verliefdheid, strenge vader, lieve moeder, etc. Van de eerste helft van het boek, waarin Mircks jeugd centraal staat, had dan ook meer dan de helft geschrapt mogen worden. In de fragmenten waar de katholieke kerk centraal staat werkt de door Mirck gehanteerde structuur al een stuk beter. Een goed voorbeeld daarvan is het fragment waarin een pauselijk verordening over het celibaat wordt afgewisseld met het commentaar dat Mircks vader erop geeft.
Celibaat
Had Mirck volgens hetzelfde structuurprincipe een fictieve roman geschreven waarin hij het gevecht beschreef dat een priester (zoals zijn vader) voerde tegen het celibaat en andere misstanden, dan was het geheel waarschijnlijk een stuk boeiender geworden. Nu blijft het bij enkele interessante fragmenten die begraven liggen in een hoop overbodige autobiografische weetjes. Hoe relevant het voor de schrijver zelf ook moge wezen, de lezer zit niet wachten op de brieven die hij aan zijn vriendin schrijft of de gesprekken die hij met zijn uitgever voert. Al dat soort zaken hadden gerust binnenskamers mogen blijven.
Prijs: € 17,95
Bladzijden: 299
ISBN: 90 5000 539 X
Misschien ook iets voor u
Van een traan naar een lach
Een wit strand en een lichtblauwe zee vormen het decor van de openingsscène van Paradise Girls. De camera volgt een jonge vrouw die uit het water komt lopen. Twee andere aantrekkelijk ogende vrouwen – meisjes nog eigenlijk – zitten op het strand. Je zou vanwege de omgeving misschien anders verwachten, maar alledrie zien ze er niet gelukkig uit. Ze roepen meteen de vraag op hoe letterlijk we de titel van de film moeten nemen. Paradise Girls – niet te verwarren met Paradise Now van Hany Abu-Assad die binnenkort uitkomt – lijkt eerder te verwijzen naar wat de vrouwen hopen te zijn dan naar wat ze echt zijn. In hun dromen leven ze in een paradijs, de werkelijkheid besliste anders over hun lot.
~
Coherentie?
Waar de eerste twee verhalen zich grotendeels in Nederland afspelen, en over cultuurverschillen gaan, valt de Hongkongse episode een beetje buiten de boot. Naast het verlies thema is er weinig dat de drie korte verhalen bindt. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, ware het niet dat er wel een verband gesuggereerd wordt doordat de verschillende verhaallijnen elkaar kruisen. Of is er opzet in het spel? Het kan zijn dat regisseur Fow Pyng Hu de kijker plaagt door eerst twee verhalen te vertellen die mooi op elkaar aansluiten, en daar vervolgens een derde aan vast te plakken die deze coherentie onderuithaalt. Maar waarom dan de film als een cirkelvertelling weer laten eindigen op dat paradijselijke Thaise strand?
Cultuurverschillen
Het zijn vragen die blijven hangen, zoals er meer is in Paradise Girls dat stof tot denken geeft. In het tweede verhaal houdt de Chinees-Nederlandse Hu de multi-culturele samenleving een spiegel voor, zonder een waardeoordeel uit te spreken. Vanaf het moment dat de vader van Pei Pei naar de kapper gaat is duidelijk dat hier iets misgaat. De kapster knipt een stuk van zijn oor, maar een excuus kan er nauwelijks vanaf. Waarop Pei Pei, die het geld terug komt vragen, bot behandeld wordt en woedend een spiegel ingooit.
~
Tijdelijkheid
Toch stemt dit verhaal, net als de andere twee, uiteindelijk mild. Aan het slot van Paradise Girls is de ontevreden blik van de vrouwen zelfs in een lach veranderd. Ze hebben een fase in hun leven overwonnen en kunnen verder. Zo zijn ze toch nog even de titelheldinnen, al weten we: hun paradijs is van tijdelijke aard.
Paradise Girls
Regie: Fow Pyng HuJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Max in de hoofdrol
Dynamo 1998, ergens rond het middaguur. Onder luid gejuich betreedt Max Cavalera het podium met zijn nieuwe band Soulfly. Bij het invallen van de eerste riff trilt het terrein op zijn grondvesten en gaat het publiek tot ver achter de geluidstorens volledig los. Zeven jaar na dat klassieke optreden ligt er de allereerste Soulfy-dvd: The Song Remains Insane, die een overzicht moet geven van de carrière van Soulfly van 1998 tot het heden.
~
Spektakel
Buiten het hierboven beschreven minpuntje is de dvd een verademing voor de Soulfly-fan. Hij bevat een mooie selectie uit oud en nieuw materiaal, zoals live-materiaal, clips en zelfs wat opnames uit oefensessies en studiobeelden. Bij de optredens komen er vanzelfsprekend de obligate Sepultura-nummers voorbij. Zo komen in het overzicht Roots Bloody Roots en Refuse/Resist al voorbij en worden we bij de special features nog getrakteerd op Attitude. Onder deze special features bevindt zich naast de live-uitvoering van Attitude overigens ook de live-uitvoering van First Commandment (afkomstig van debuutplaat Soulfy), waarbij ook Chino Moreno van de Deftones meedoet. Ik moet mij heel sterk vergissen als beide uitvoeringen niet op het bewuste Dynamo-optreden in 1998 zijn opgenomen. Hierbij is ook gelijk goed te zien wat een band als Soulfly in huis heeft. Een optreden staat garant voor een strakke show waarbij het moeilijk is stil te blijven staan.
The Song Remains
Waarom echter de drie extra live-nummers als bonus opgenomen zijn in plaats van in het overzicht zelf weet ik niet. Vooral omdat het een van de eerste optredens in Nederland betreft en hiermee dus prachtig in het plaatje van de carrière past, maar goed, de nummers worden er niet minder om en voegen zeker iets toe aan het geheel. The Song Remains Insane is een dvd die een mooi beeld schept van een band die ondanks zijn nog niet heel lange levensduur en vele bezettingswisselingen toch al een behoorlijke status heeft opgebouwd, natuurlijk voor het grootste deel te danken aan de geschiedenis van frontman Max. Ergens dus misschien ook wel begrijpelijk dat-ie zoveel aan het woord is…
Soulfly
Album: The Song Remains InsaneMisschien ook iets voor u
Redelijke derde akte
De eerste twee delen van de Kurosawa Collection van Total Film bracht menig filmliefhebber al uren kijkplezier en nu verschijnt de derde en laatste dvd-box met het verzamelde werk van de Japanse regisseur Akira Kurosawa. Hoewel eigenlijk alle films van Kurosawa wereldberoemd zijn, zitten er in deze box geen echte klassiekers. De box is kwalitatief iets minder dan haar twee voorgangers, maar ook in deze vier films laat Kurosawa duidelijk zien waarom hij de grootmeester van de Japanse cinema is.
Throne of Blood
~
Stray Dog
~
The Bad Sleep Well
~
Dodes’ka-den
~
Al met al is deze derde dvd-box minder indrukwekkend dan de eerste twee, ook al zullen er verschillende cinefielen zijn die in deze box hun all-time-favourite terugvinden. De drie boxen samen geven je een ultiem overzicht van Kurosawa’s werk (bijna al zijn films zijn in deze boxen terug te vinden). Het is alleen jammer dat Ran, een van Kurosawa’s beroemde Shakespeare-bewerkingen, niet in deze collectie zit. Gelukkig verschijnt deze binnenkort in een mooie uitgave, zodat iedereen zijn of haar Kurosawa-collectie compleet kan maken.
De Kurosawa Collectie: volume 3
Regie: Akira KurosawaJaar: 2024
Distributeur: Total Film Home Entertainment
Misschien ook iets voor u
In de herhaling
In Witte de With in Rotterdam vindt momenteel een groepstentoonstelling plaats rond het begrip ‘re-enactment’. Wat alle verschillende vormen gemeen hebben is dat ze op de één of andere manier reflecteren op de (kunst)geschiedenis.
Er worden documentaires en andere belangrijke gebeurtenissen (van binnen en buiten de kunst) opnieuw uitgevoerd of op een andere manier uitgebeeld. Om een idee te geven van wat een re-enactment zoal kan zijn, neem ik als voorbeeld het werk Kunst muss hängen van Andrea Fraser waarin zij een dronken toespraak van Martin Kippenberg naspeelt die hij ooit op een opening van een tentoonstelling van een collega hield. Op basis van een opname heeft Fraser zijn hele toespraak van een half uur uit haar hoofd geleerd en nagespeeld (terwijl ze geen woord Duits spreekt!). Dit heeft een erg vervreemdend effect aangezien er door Kippenberger nogal wat denigrerende opmerkingen worden gemaakt ten opzichte van de vrouw in het algemeen. Nu dus dezelfde woorden uit de mond van een vrouw, waardoor het macho gedrag van de stoere Duitse schilder teniet lijkt te worden gedaan. Een ambivalente houding: een ode met een knipoog.
Stroomstoten
In The Milgram Re-enactment van Rod Dickinson wordt het beruchte wetenschappelijke experiment ‘Obedience to Authority’ (1961) van Harvardpsycholoog Stanley Milgram nagespeeld. In het experiment moest een proefpersoon zogenaamd stroomschokken toedienen aan een ander proefpersoon (die in het complot zat). Onder druk van iemand met autoriteit (in dit geval een professor in witte jas) werd bekeken in hoeverre de proefpersoon uiteindelijk in staat zou blijken pijnlijke stroomstoten toe te dienen aan een ander.
Steven Spielberg
Een aantal kunstenaars in Rotterdam lijkt te onderzoeken in hoeverre de heropvoering van een historische gebeurtenis zelf geschiedenis wordt. Een voorbeeld hiervan is de dubbele videoprojectie van Omar Fast getiteld Spielbergs List, gebaseerd op een reis die de kunstenaar heeft gemaakt naar het voormalig concentratiekamp Auschwitz en op de Poolse filmset van Spielbergs verfilming ervan. Als je de documentaire probeert te volgen, snap je steeds niet of de mensen naar wie je kijkt voormalig kampslachtoffers zijn of dat ze slechts figuranten waren voor de verfilming van Schindlers’s List.
Stanley Kubrick
Wat onbegrijpelijker is de installatie van Eran Schaerf. In deze dia-installatie probeert Schaerf allerlei beelden te combineren door middel van een sciencefiction-achtig script c.q. complottheorie die zo ongeloofwaardig is dat je haast wel wilt geloven, maar uiteindelijk toch niet doet. Hij toont enkel ronddraaiende dia’s met daarop stills uit de film 2001: A Space Odyssey van Stanley Kubrick in combinatie met dia’s van heropvoeringen van Napoleontische veldslagen. Wat de toegevoegde waarde is van dit werk op een soort van overzichtstentoonstelling over re-enactment, is mij niet geheel duidelijk.
Dubieus
Het is dus te zeggen dat de onderwerpen die in Rotterdam worden aangekaart sterk uiteenlopen. Wel lijken alle werken onderzoek te doen naar het begrip ‘authenticiteit’. Zo worden er werken getoond waar performances van Joseph Beuys en Jackson Pollock worden heropgevoerd. Vooral in dat laatste geval is het erg dubieus hoe er met de oorspronkelijke werkwijze wordt omgegaan; waar de Amerikaanse actionpainter zijn werken als een unieke eenmalige existentialische act uitvoerde, had hij nooit kunnen voorzien dat die act nu doodleuk zou worden herhaald.
Eigen maken van de geschiedenis
Hoewel er in Witte de With dus echt een paar juweeltjes worden getoond, blijft de vraag waarom er in de kunst nu plotseling zo’n interesse lijkt te zijn voor het verleden en specifiek waarom er wordt teruggegrepen naar ‘oude helden’. Misschien heeft het te maken met het feit dat deze generatie kunstenaars nooit persoonlijk de performances uit de roerige jaren 60 en 70 heeft meegemaakt en dat zij slechts op de karige documentatie zijn aangewezen. Misschien probeert de jongste generatie kunstenaars zich op deze manier alsnog het kunsthistorisch verleden eigen te maken.
Life, Once More: Forms of Reenactment in Contemporary Art
Gezien in: Witte de With, RotterdamNog te zien tot: zondag 27 maart 2005
Misschien ook iets voor u
Neuroses en romantiek in de herhaling
Een film per jaar. Met een ijzeren regelmaat bezet Woody Allen jaarlijks een aantal weken het witte filmdoek in een tiental bioscopen in Nederland. Een beperkt aantal zalen voor een regisseur die in het verleden zeer succesvol was. De belangrijkste reden voor het op kleine schaal uitbrengen van de films van Allen, is het ontbreken van enthousiaste recensies.
~
In Melinda And Melinda is Allen achter de camera gebleven. Hij heeft een cast van jonge acteurs en actrices om zich heen verzameld, die hetzelfde verhaal vanuit verschillend perspectief spelen. In een café zitten vier mensen te praten. Een van hen heeft een verhaal te vertellen, misschien wel de eerste aanzetten voor een filmscript. Al snel neemt een van de aanwezigen het verhaal over en zo ontstaan er twee verhalen met dezelfde hoofdpersonen. De film is in het eerste verhaal een romantische komedie, in het tweede verhaal zijn de ontwikkelingen dramatisch. Romantiek versus dramatiek. Allen vertelt hetzelfde verhaal twee keer. Creatieve armoede of een briljante vondst?
Neuroses
~
Typisch Allen
Allen schakelt, soms met tussenkomst van het aan tafel zittende viertal in het café, van romantiek naar drama, van geluk naar mislukking. Hij heeft een aardig verhaal te vertellen, met de van hem bekende thema’s als liefde, romantiek, ontrouw en communicatie. De cast van acteurs en actrices is aantrekkelijk, het Amerikaanse leven oppervlakkig en de beelden van New York weer typisch Allen.
Ontrouw
Halverwege de film gaat de truc echter wringen. Het vertellen van een komedie gaat Allen redelijk af. Met dezelfde ingrediënten een drama in beeld brengen, is hem ook toevertrouwd. Tot zover is alles in orde, maar in het tweede gedeelte van de film is de truc uitgewerkt en wordt de film voorspelbaar. De regisseur filmt dan de van hem bekende thema’s op het doek. Allen heeft daarbij de keuze gemaakt zijn eigen neuroses en tics over een aantal van de rollen te verdelen. Dus is er iemand die op de stoel bij de psychiater ligt, gaat een van de spelers steeds meer als Allen klinken, wordt ontrouw een regelmatig terugkerend thema en worden de grappen vooral one-liners. De toeschouwer in de bioscoop zit naar een film over Woody Allen te kijken, waarin Allen zich heeft verscholen in drie of vier van de karakters.
Creatieve armoede
De keuze van Allen om – toch weer – een film over zichzelf te maken, keert zich tegen hem. De keuze om een verhaal tweemaal te vertellen is origineel, de uitwerking is op zijn best een half uur verrassend. Daarna zijn het de bekende Allen-ingrediënten die er al jaren voor zorgen dat deze regisseur geen groot publiek meer bereikt. Na dertig minuten brille zit de toeschouwer opgescheept met ruim een uur creatieve armoede. Melinda And Melinda is opnieuw een teleurstellende film en zal slechts bezocht worden door de die-hard fans.
Melinda and Melinda
Regie: Woody AllenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Een nogal saaie reis
.
~
Nadat ze Tsjechovs stuk opvoeren blijven de actrices Lucy, Pien en Inez elkaar nog met regelmaat zien. De voorstelling toont drie van dit soort avonden, een initiatief dat door henzelf “club” wordt genoemd. Op een rare toon spreken ze het woord uit, alsof ze er zelf weinig heil aan beleven. En zoveel lief wordt er ook niet gedeeld. Af en toe memoreren de actrices met weemoed hun oude Tsjechoviaanse personages, maar over het algemeen klagen ze over de nietsontziende werkelijkheid. Over te hard werken, problematische familierelaties (Inez), over toneelangst, over het uitblijven van inspiratie, over jonge minnaars zonder ruggengraat (Pien) en over een leven als “bedrogen bijzit” (Lucy).
Moskou
~
Vaag
Er zit nog een dromerig element in dit stuk. Steeds wanneer de mise-en-scène verandert in de volgende van de drie clubavonden, horen we een kinderstem zachtjes vertellen over één van de vrouwen. Helaas verstaan we er bar weinig van. Gaat het over de actrices zoals ze nu zijn, of over hun onschuldige kindertijd? Moet het aan de intimiteit van een familie doen denken, een verwijzing naar zusters soms? De stem blijft een vorm zonder kracht.
Opsteker
Hilariteit is er, zoals vaker in onze theaters, wel genoeg, vooral door harde opmerkingen. “Elke vrouw krijgt de stalker die ze verdient” is een opsteker van Pien voor Lucy. Stelker zegt ze trouwens, terwijl ze toch de modernste is met haar vriendjes van rond de dertig. Merkwaardig. Voor Inez heeft Pien de bemoedigende conclusie “Jij haat je vader, en hij jou,” waarop deze zegt: “Och nee, dat mocht ik willen, voor gevoel kom ik niet in aanmerking”.
Geen vragen
Er wordt zo weinig ingegaan op dingen buiten het dagelijks leven, dat we zonder vragen of ideeën de schouwburg uitlopen. Behalve de botte bijl is er niets dat een indruk achterlaat. Met diepgang, waar een uitstapje naar het oude stuk van Tsjechov best de mogelijkheid toe bood, waren de kwaliteiten van De Jong, De Wijn en Smits veel beter uit de verf gekomen. En hadden wij meer gehad dan een avond entertainment.
Naar Moskou, Moskou is nog te zien tot en met 26 mei in verschillende theaters in Nederland.
Naar Moskou, Moskou (Bos Theaterproducties)
Artiest: Bos TheaterproductiesGezien op zaterdag 26 februari 2005 in de Schouwburg, Amstelveen
Misschien ook iets voor u