Muziek / Album

Bandito Street Rock

recensie: Vic du Monte's Idiot Prayer - Prey for the City

Onlangs werd me onder het mom van “Chris Cockrell, was dat ooit niet de basgitarist van Kyuss?” door een collega dit schijfje in handen gedrukt. Om de vraag maar meteen te beantwoorden: inderdaad, Cockrell behoorde samen met drummer Brant Bjork (Fu Manchu), gitarist Josh Homme (Queens of the Stone Age) en zanger John Garcia (Unida/Hermano) tot de oorspronkelijke Kyuss line-up, toen nog door het leven gaand als Sons Of Kyuss. Cockrell werd echter al na de opnames van de eerste LP in 1990 vervangen door Nick Oliveri, die op zijn beurt later weer zou worden vervangen door Scott Reeder. Maar goed, die Cockrell dus, a.k.a Vic Du Monte. Of ik er als stonerfanaat misschien eens naar wilde luisteren. Met alle plezier natuurlijk.

~

Blijkt het verdorie te gaan om een mix van The Doors, The Cramps, Johnny Cash en The Supersuckers. Had bewuste collega blijkbaar alleen de bio gelezen. En daarin prijkt de naam Kyuss inderdaad prominent. Daar ben je als recensent dan mooi klaar mee. Desondanks is de muziek eigenlijk best te pruimen. Sterker nog, we hebben hier van doen met een heel behoorlijk schijfje waarbij Cockrells rauwe strot af en toe beelden doet opdoemen van glamrocker Billy Idol en Falco. En schuif nu niet meteen deze recensie terzijde, want stiekem zaten we in de jaren 80 toch allemaal mee te brullen met Cradle of Love en Jeanny?

Psychedelisch en melancholisch

Vic du Monte’s Idiot Prayer bestaat naast Cockrell (zang/gitaar) uit Jeremy Jiannoni (drums), Matt Kistler (gitaar/zang), David Mallchock (basgitaar) en James Childs (keyboards/zang). De band heeft zijn basis in Los Angeles en omschrijft de muziek zelf als “Bandito Street Rock”. Voor de goede verstaander: het betreft hier een lo-fi mix van garage rock, rockabilly en country. Duidelijk geschoeid op de jaren 70-feel. Uitstekend te consumeren in combinatie met de nodige alcohol en drugs, en zo eclectisch als de pest. Hoogstens wordt soms net iets te nadrukkelijk geleund op de muzikale erfenis. Zoals in Count Age, dat onder het mom van ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’ zo’n beetje een ode lijkt te zijn aan wijlen Johnny Cash. Misschien iets voor de soundtrack van de nieuwe Tarantino? Alle ingrediënten zijn aanwezig: een psychedelisch orgeltje, melancholische zang, veelzijdige drums, eenvoudige gitaarriffs en jankende gitaren. Als The George Baker Selection het kan…

De cirkel is rond

Je hoort mij niet beweren dat Prey for the City niet mag ontbreken in je platenkast, maar aan de andere andere kant, hij zou er ook beslist niet in misstaan. De plaat is uitgebracht op het label van voormalig Kyuss-collega Brant Bjork. Over ronde cirkels gesproken. 9 april kun je het allemaal zelf gaan zien op de tiende editie van het Roadburn Festival in 013 Tilburg, met onder andere ook Brant Bjork and The Bros en Alabama Thunderpussy.