~
Wende omschrijft haar voorstelling Wende als een combinatie tussen toneel en zangprogramma. Ze wilde in ieder geval geen ‘verhaaltje-liedje-applaus’ doen. In haar show wordt ze ondersteund door vijf muzikanten: piano, viool, altviool, cello en iemand die zowel accordeon, bugel en percussie speelt. Samen met hen brengt ze Franse chansons uit de jaren 50 en 60; van Brel tot Piaf en eigen werk. Zeker een gewaagde keuze, maar opvallend is dat ze juist een nieuw, jong publiek heeft weten te interesseren voor dit genre. Dat vond ook de jury van de British American Tobacco prijs.
Wende, allemaal lovende woorden van de jury. Kreeg je er rode wangen van?
~
Ik weet nooit zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Eigenlijk is het ook wel ongemakkelijk als je die dingen over jezelf hoort, hoewel het aan de andere kant leuk is om zoiets te horen over datgene wat je zelf met veel liefde hebt gemaakt.
Wat doet het met je nu je zo’n belangrijke prijs hebt gewonnen?
Ik ben er wel trots op. Het is leuk om gewaardeerd te worden op zo’n manier en het is helemaal te gek om in een rijtje te staan van mensen – die ik over het algemeen ook wel hoog hebt zitten – die de prijs ook gewonnen hebben.
Heb je het idee dat je nu nog harder je best moet doen?
Nee, ik probeer in principe altijd m’n best te doen. Als ik dat ga forceren wordt het een beetje drammerig en dat is voor het publiek niet leuk, maar voor mij ook niet.
Je hebt natuurlijk niet alleen een titel gewonnen, maar ook geld: een beurs van tienduizend euro. Waar ga je dat aan uitgeven?
Daar ben ik nog niet helemaal over uit eigenlijk. Het is wel leuk om te fantaseren wat je er allemaal mee zou kunnen doen, maar dat verandert nu zo’n beetje elk moment. Het moet wel aan iets uitgegeven worden waarmee ik mezelf in het theater verder kan ontwikkelen, maar ook dan blijft er nog genoeg te fantaseren over: acteerlessen in New York of flamenco leren in Sevilla, dat soort dingen.
Heb jij mensen die je als voorbeeld ziet? Tegen wie kijk je bijvoorbeeld op?
Het verandert elke keer tegen wie ik opkijk. Op dit moment staan Rufus Wainwright en Tom Waits erg hoog op de lijst; ze kunnen mooie verhalen schrijven en daar dan ook nog eens te coole muziek onder zetten. Maar ook choreografe Anne Therese de Keersemaeker of Madonna zijn bronnen van inspiratie, en de filmmakers Jim Jarmusch en Fellini en… nou ja, ga zo nog maar even door. Er zijn echt te veel mooie dingen gemaakt en ik probeer veel dingen te zien, te horen en te lezen. Een schrijver zei eens: “Ik weet dat ik niet lang genoeg leef om alle mooie boeken in de wereld te kunnen hebben gelezen,” en zo voel ik dat ook wel eens. Dan niet alleen boeken, maar ook films, toneelstukken, muziek, kunst enzovoort… Doodvermoeiend.
Even over je voorstelling. Franse chansons, wat heb jij toch met die taal?
Ik heb van m’n zesde tot en met m’n negende in Afrika, Guinee-Bissau, gewoond en daar zat ik op een Franse school. Het is de taal waarin ik heb leren rekenen en schrijven, dus het zit wel in me. Ik spreek het niet vloeiend meer, maar ik kom een aardig eind. Zeker als ik dronken ben, maar misschien denk ik op dat moment zelf wel dat ik het dan heel goed kan.
Was je voordat je de theaters in ging niet bang dat zo’n voorstelling niet zou aanslaan?
Over aanslaan heb ik nooit nagedacht, want ik zocht zoveel mogelijk naar manieren en plekken om zo vaak als het kon te kunnen zingen en performen. Dat is gelukkig gelukt en als dat niet was gebeurd, had ik dat wel jammer gevonden. Ik mag dit jaar van september tot en met december tachtig voorstellingen door het land spelen. Anders waren dat misschien wel minder geweest, of helemaal niet.
Ben je nog wel van plan een hele andere weg in te slaan en de chansons achter je te laten?
Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken, maar ik weet wel dat ik nog een heleboel andere dingen wil uitproberen. Er zijn nog zoveel mooie liedjes, ook in andere talen, die ik wel zou willen zingen. En ik zou zelf ook graag nog veel willen maken en ik weet niet of dat altijd Frans zal zijn. Deze zomer ga ik het toneelstuk Eva en Adam op het Oerol festival spelen, dus dat is wel wat anders. Ik vind leuk om ook toneel te spelen, dus ik hoop dat ik dat in de toekomst kan blijven combineren.
Wat heb je met theater?
Ik vind het zo magisch dat je een plek met stoelen en een podium kan gebruiken om daar een verhaal te laten zien. Mensen komen daar naar toe voor ongeveer anderhalf uur, dan maak je samen iets mee en dan is het voorbij. Je kan het wel vastleggen met een camera, maar je kan dat moment nooit meer terughalen, je moet er echt bij zijn geweest om de herinnering te hebben. Ik vind die vergankelijkheid wel een mooi gegeven. Verder vind ik het ook leuk dat ik, als een soort slak, m’n ‘eigen huis’ meeneem; ik heb een voorstelling en die blijft in principe wat het is en dat neem ik mee naar allemaal verschillende plekken. De ruimte waar ik m’n voorstelling neerzet is dan voor even ‘mijn huis’.
Waar ben je momenteel mee bezig?
Op dit moment zijn we een dvd van de voorstelling aan het maken. Deze komt in september uit. Het is de bedoeling dat het niet zomaar een registratie van de voorstelling wordt zoals die in het theater te zien is, maar dat de voorstelling wordt vertaald naar iets wat mensen op een beeldscherm zien. Het zijn toch twee verschillende manieren van communiceren, beeld of theater. In mei zijn er nog wat voorstellingen en 14 augustus speel ik in het Concertgebouw, wat ik echt retespannend vind! Verder ga ik deze zomer dus naar Oerol en ik ben altijd wel muziek aan het maken. In september begint de tour weer, die gaat door tot en met december.
Grappige robots doen troetelbeesten even vergeten
Geen schattige visjes, aaibare monsters of hippe beesten, maar blikken figuren. Drie jaar na het succes van Ice Age komt regisseur Chris Wedge met de animatiefilm Robots. Weer een typische familiefilm. Leuk voor de kids, maar ook zeker grappig voor de ouderen vanwege de scherpe grappen.
~
Hoofdpersoon in deze film is robot Rodney Copperbottom, die uitvinder wil worden. Hij wil Big Weld, zijn grote voorbeeld, ontmoeten. Daarvoor moet hij naar Robot City, de grote stoere stad. Als hij daar is, blijkt de robotwereld toch niet zo lief en veilig als bij zijn pappie en mammie. Hallo klefheid! Het is er een zooitje en Big Weld is op non actief gezet door een dictator. Rodney laat het er niet bij zitten en komt op voor de andere robotten die elke dag de kans lopen vernietigd te worden als ze te roestig zijn. Hoera moraal!
Niet zoetsappig
~
Futuristisch
Robots is wel heel mooi gemaakt. Er is zoveel oog voor detail. Je krijgt een uitgebreide rondleiding door Robot City, waar robots ook maar ‘gewone’ mensen blijken te zijn. Soms wordt er ingezoomd op een detail, een hondje bijvoorbeeld, ook van metaal. Het ziet er allemaal heel futuristisch uit, zonder dat het teveel wordt overdreven. De juiste balans is wat dat betreft zeker gevonden.
Genoeg te lachen
Dat geldt ook voor de humor. De stemmen zijn zowel voor de Nederlandse als Amerikaanse cast goed uitgezocht. Zelfs de Nederlandse vertaling van grappen is goed te doen. Er valt genoeg te lachen. Wist je bijvoorbeeld hoe een robot ter wereld komt? Of hoe een bordenwas-robot z’n werk doet? In beeld zijn vaak al hele komische momenten vast gelegd, maar de aanvullende grappen zijn er niet minder om, al word je op een gegeven moment wel wat moe van al die one-liners.
Geen Imax
Animatiestudio Blue Sky zet zich met deze film, als concurrent van Pixar en Dreamworks, toch weer goed op de kaart. Robots mag het dan wel niet halen bij een film als Finding Nemo, toch zitten er genoeg interessante trucjes in deze film en ziet het er heel gelikt uit. Desondanks is dit kijkje in een robotwereld niet spectaculair genoeg om in een IMAX-zaal te bekijken, waar Pathé Arena nu zo mee pronkt. Deze film leent zich hier te weinig voor: je wordt nog te weinig meegezogen in de film door de effecten. En dat is helemaal niet erg, want op een gewoon doek, of thuis op de bank zal deze film het prima doen. Het is vooral een welkome afwisseling als je eens wat anders wilt dan die doezelige diertjes in animatiefilms.
Robots
Regie: Chris WedgeJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Vlammend pleidooi voor geëngageerd theater
~
Het is allemaal maar toneel, het is niet echt. Dat is meteen duidelijk door de trucjes en de woordkeuze van de ‘zakelijk leider’, gespeeld door in werkelijkheid artistiek leider Thijs Römer. Ook als personage heeft Römer een belangrijke rol in de voorstelling, zij het gespeeld door Michiel Sluysmans. En het wisselen van karakters gaat maar door, want actrice Kristen Denkers neemt de rol van regisseur Aus Greidanus jr. voor haar rekening. Nu is geen politieke satire, maar een voorstelling over theater. Een warm en scherp pleidooi voor actueel en geëngageerd theater, dat wel. En tevens een eerbetoon aan Theo van Gogh, die geregeld om de hoek komt kijken.
Submission
~
Aïsja
Ook inhoudelijk speelt Van Gogh een prominente rol in de voorstelling. Sluysmans houdt een vurig pleidooi voor actueel theater. Hij vindt het een schande dat Nu wegens dreigementen niet kan worden opgevoerd. Goed, dat is theater, want Nu wordt wel gespeeld. Maar er zijn bestaande voorbeelden van afgelaste stukken. Sluysmans haalt het vijf jaar oude incident Aïsja aan. Het Onafhankelijk Toneel wilde een opera brengen over de jongste vrouw van Mohammed. Moslims in die stad zagen er echter geen heil in en het stuk werd afgeblazen. Theo van Gogh weidde column na column aan deze afgelasting, en vooral aan de verdedigers ervan. Sluysmans bouwt hier op voort.
Censuur
Deze monoloog draagt Nu. Sluysmans is overtuigend, fel en geëmotioneerd; de rillingen lopen geregeld over mijn rug. Het is een pleidooi om moedig te zijn, niet te wijken en vooral te provoceren, hoewel Annette Speelt wel op safe speelt door Sluysmans zijdelings te laten verklappen dat de bedreigingen aan hun adres niet uit moslimhoek komen. Dat is jammer. Deze zin ontbeert alle inhoudelijk noodzakelijkheid en lijkt er slechts (later?) ingeschreven omdat de tekst anders “verkeerd opgevat zou kunnen worden”. Terwijl Nu er juist voor pleit te ontwrichten: een rare tegenstelling.
Poezenleed
Het einde is een tweede misser in het verder sterke stuk. Dan wordt het zogenaamd in twee dagen gerepeteerde stuk opgevoerd: drie poezen zitten al een tijdlang alleen en missen hun baasje, waarin Theo van Gogh valt te herkennen (groot, vet, ongezond, maar met een goed hart). Deze scène is echter zo tergend slap en onbeduidend dat de makers wel heel overtuigend waarschuwen voor de gevolgen van gecensureerd theater. Dat op zich is sterk, maar het grote nadeel is dat de slotscène grotendeels het gevoel van een voorstelling bepaalt. En dit te lange en te slechte einde doet te veel afbreuk aan de veel sterke eerdere delen.
Nu is te zien tot en met 23 april 2005.
Nu (Annette Speelt)
Artiest: Annette SpeeltGezien op donderdag 17 maart 2005 in het Kruithuis, Groningen
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Manga-minimalisme
Deze plotloze manga over een wandelende man is een geslaagde oefening in eenvoud en minimalisme, een uiterst effectieve uitbeelding van alledaagse dingen. Het alom gevierde stripboek is nu voor het eerst in het Engels vertaald. Niet dat er veel tekst in voorkomt: Taniguchi laat de beelden voor zich spreken, met veel succes.
~
De Japanse Jiro Taniguchi (1947-) is een van de meest gerespecteerde volwassen manga-auteurs in het westen. De tekenaar heeft een bijzonder oog voor detail, kadering en ritme. Zijn sobere tekenstijl, met bewuste kadering, close-ups en uitgelichte details, is expliciet verbonden met filmische vormgeving. Daardoor worden manga als de noir-gangsterverhalen van Benkei in New York, de historische epossen Samurai Legend en Au temps de botchan, en zelfs het science-fiction-drama Icaro, realistische, technisch perfecte vertellingen. The Walking Man (oorspronkelijk uit 1992) behoort met Quartier lointain en Le journal de mon père tot Taniguchi’s meest ingetogen, humanistische werken. Het is ook een van de weinige strips die door hem zelf zijn geschreven: het resultaat is een plotloos, maar des te meer indrukwekkend staaltje visuele vertelkunst.
Minimalistisch
~
Klassieker
Taniguchi’s opzet is geslaagd: The Walking Man is een wonderbaarlijk ingetogen boek, een collectie om te koesteren en om in alle rust van te genieten. De nieuwe Britse uitgever Fanfare, de partner van het Spaanse Ponent Mon, specialiseert zich in bijzondere Japanse stripverhalen. Hoewel de afdrukkwaliteit wisselend en soms ronduit slecht is, en de vertaling niet gespeend is van typfouten, biedt het liefdevolle bedrijfje een luxe en zeer welkome uitgave van een ware klassieker.
Prijs: 9.99
Bladzijden: 152
ISBN: 8493340995
Misschien ook iets voor u
Geen verrassingen, maar schudden van de lach
Youp van ’t Hek stond op 10, 11 en 12 februari met zijn laatste programma Prachtige paprika’s in een uitverkocht Carré in Amsterdam. De registratie van deze shows is uitgegeven op een mooie dubbel-cd. De bekende cabaretier realiseert zich duidelijk dat hij niet meer de rebelse Youp is die tegen de gevestigde orde aan kan schoppen. “Optreden is voor mij eigenlijk alleen nog maar een hobby, voor het geld hoef ik het niet te doen,” merkt hij bescheiden op. “Zeg het maar,” daagt hij zijn publiek uit: “Noem iets en ik heb het. Ik heb echt alles. Wie noemt er iets?” Een man in het publiek schraapt zijn keel en roept dan hard: “Een rijbewijs?” De hele zaal ligt direct in een deuk om de cabaretier die enkele dagen daarvoor zijn rijbewijs kwijtraakte, omdat hij met 128 kilometer per uur over een weg van 70 reed. “Jij gaat een hele moeilijke avond krijgen,” weet Van ’t Hek nog net uit te brengen.
~
Schudden op je stoel
Het concept van Youp van ’t Hek is bekend. De net iets te dikke man met ronde bril en felle bretels staat het hele programma in zijn eentje een verhaal af te draaien. In dit geval draait dit verhaal om een conservatieve familie in het Westland die paprika’s kweekt. Geen overdreven typetjes of spectaculaire lichteffecten, maar gewoon een man en zijn grote mond. Daarmee heeft hij het publiek direct in zijn macht en laat het gedurende twee uur niet meer los. Af en toe gunt hij de zaal een lachpauze met een mooi door Ton Scherpenzeel op muziek gezet liedje, maar de rest van de tijd zit de zaal te schudden op zijn stoel. Wat dat betreft is dit programma ook prima op cd te beluisteren. Ik heb het beeld van een overdadig zwetende Van ’t Hek geen moment gemist.
Stilstand
Al luisterend naar Prachtige paprika’s waan ik mij terug in de tijd. Dit programma had net zo goed de oudejaarsconference uit 1999 of ’95 kunnen zijn. Van ’t Hek is tijdens zijn carrière in de marges beter geworden; zo zet hij mensen op dit moment meer aan het denken dan vroeger, maar die ontwikkeling is eens tot stilstand gekomen. Echt verrassend anders dan de voorgangers is zijn programma dan ook niet. Of hij nu als dertiger tegen de consumptiemaatschappij aantrapt of als tevreden vijftiger, het principe blijft hetzelfde. Voor Van ’t Hek zal dit echter totaal geen probleem zijn: hij blijft een klasse apart die op grote afstand van de meeste cabaretiers staat.
Geen verrassingen
Youp van ’t Hek is een cabaretier met wie je als theaterbezoeker weet waar je aan toe bent. Geen verrassingen, maar scherpe commentaren op de actualiteit die je hier en daar aan het denken zetten. Bovendien weet je zeker dat hij het publiek van begin tot het einde volledig in de hand heeft en kan laten schudden van de lach. Je weet dus wat je kunt verwachten en Prachtige paprika’s voldoet hier volledig aan.
Youp van ’t Hek
Album: Prachtige paprika'sMisschien ook iets voor u
‘Er zijn echt te veel mooie dingen gemaakt’
/ 0 Reactiesdoor: Nathalie van Eck0 SterrenMensen als de Ashton Brothers, Marc-Marie Huijbregts, Thomas Acda, Stef Bos, Lenette van Dongen en Montezuma’s Revenge gingen haar voor. Wende Snijders mag zich sinds deze maand de gelukkige winnaar noemen van de British American Tobacco Prijs (voorheen Pall Mall Export Prijs), de bekendste prijs op het gebied van de kleinkunst in Nederland en bedoeld als een stimulans voor jonge talenten. Deze gezellige dame die in 1978 het levenslicht zag, heeft in Amsterdam gestudeerd aan de Academie voor Kleinkunst. Daarna ging het balletje snel rollen en staat Wende alweer een tijdje op de bühne met haar eigen theaterprogramma. En met succes, want de voorstelling gaat zelfs in het nieuwe theaterseizoen in reprise.
~
Wende omschrijft haar voorstelling Wende als een combinatie tussen toneel en zangprogramma. Ze wilde in ieder geval geen ‘verhaaltje-liedje-applaus’ doen. In haar show wordt ze ondersteund door vijf muzikanten: piano, viool, altviool, cello en iemand die zowel accordeon, bugel en percussie speelt. Samen met hen brengt ze Franse chansons uit de jaren 50 en 60; van Brel tot Piaf en eigen werk. Zeker een gewaagde keuze, maar opvallend is dat ze juist een nieuw, jong publiek heeft weten te interesseren voor dit genre. Dat vond ook de jury van de British American Tobacco prijs.
Wende, allemaal lovende woorden van de jury. Kreeg je er rode wangen van?
~
Wat doet het met je nu je zo’n belangrijke prijs hebt gewonnen?
Ik ben er wel trots op. Het is leuk om gewaardeerd te worden op zo’n manier en het is helemaal te gek om in een rijtje te staan van mensen – die ik over het algemeen ook wel hoog hebt zitten – die de prijs ook gewonnen hebben.
Heb je het idee dat je nu nog harder je best moet doen?
Nee, ik probeer in principe altijd m’n best te doen. Als ik dat ga forceren wordt het een beetje drammerig en dat is voor het publiek niet leuk, maar voor mij ook niet.
Je hebt natuurlijk niet alleen een titel gewonnen, maar ook geld: een beurs van tienduizend euro. Waar ga je dat aan uitgeven?
Daar ben ik nog niet helemaal over uit eigenlijk. Het is wel leuk om te fantaseren wat je er allemaal mee zou kunnen doen, maar dat verandert nu zo’n beetje elk moment. Het moet wel aan iets uitgegeven worden waarmee ik mezelf in het theater verder kan ontwikkelen, maar ook dan blijft er nog genoeg te fantaseren over: acteerlessen in New York of flamenco leren in Sevilla, dat soort dingen.
Heb jij mensen die je als voorbeeld ziet? Tegen wie kijk je bijvoorbeeld op?
Het verandert elke keer tegen wie ik opkijk. Op dit moment staan Rufus Wainwright en Tom Waits erg hoog op de lijst; ze kunnen mooie verhalen schrijven en daar dan ook nog eens te coole muziek onder zetten. Maar ook choreografe Anne Therese de Keersemaeker of Madonna zijn bronnen van inspiratie, en de filmmakers Jim Jarmusch en Fellini en… nou ja, ga zo nog maar even door. Er zijn echt te veel mooie dingen gemaakt en ik probeer veel dingen te zien, te horen en te lezen. Een schrijver zei eens: “Ik weet dat ik niet lang genoeg leef om alle mooie boeken in de wereld te kunnen hebben gelezen,” en zo voel ik dat ook wel eens. Dan niet alleen boeken, maar ook films, toneelstukken, muziek, kunst enzovoort… Doodvermoeiend.
Even over je voorstelling. Franse chansons, wat heb jij toch met die taal?
Ik heb van m’n zesde tot en met m’n negende in Afrika, Guinee-Bissau, gewoond en daar zat ik op een Franse school. Het is de taal waarin ik heb leren rekenen en schrijven, dus het zit wel in me. Ik spreek het niet vloeiend meer, maar ik kom een aardig eind. Zeker als ik dronken ben, maar misschien denk ik op dat moment zelf wel dat ik het dan heel goed kan.
Was je voordat je de theaters in ging niet bang dat zo’n voorstelling niet zou aanslaan?
Over aanslaan heb ik nooit nagedacht, want ik zocht zoveel mogelijk naar manieren en plekken om zo vaak als het kon te kunnen zingen en performen. Dat is gelukkig gelukt en als dat niet was gebeurd, had ik dat wel jammer gevonden. Ik mag dit jaar van september tot en met december tachtig voorstellingen door het land spelen. Anders waren dat misschien wel minder geweest, of helemaal niet.
Ben je nog wel van plan een hele andere weg in te slaan en de chansons achter je te laten?
Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken, maar ik weet wel dat ik nog een heleboel andere dingen wil uitproberen. Er zijn nog zoveel mooie liedjes, ook in andere talen, die ik wel zou willen zingen. En ik zou zelf ook graag nog veel willen maken en ik weet niet of dat altijd Frans zal zijn. Deze zomer ga ik het toneelstuk Eva en Adam op het Oerol festival spelen, dus dat is wel wat anders. Ik vind leuk om ook toneel te spelen, dus ik hoop dat ik dat in de toekomst kan blijven combineren.
Wat heb je met theater?
Ik vind het zo magisch dat je een plek met stoelen en een podium kan gebruiken om daar een verhaal te laten zien. Mensen komen daar naar toe voor ongeveer anderhalf uur, dan maak je samen iets mee en dan is het voorbij. Je kan het wel vastleggen met een camera, maar je kan dat moment nooit meer terughalen, je moet er echt bij zijn geweest om de herinnering te hebben. Ik vind die vergankelijkheid wel een mooi gegeven. Verder vind ik het ook leuk dat ik, als een soort slak, m’n ‘eigen huis’ meeneem; ik heb een voorstelling en die blijft in principe wat het is en dat neem ik mee naar allemaal verschillende plekken. De ruimte waar ik m’n voorstelling neerzet is dan voor even ‘mijn huis’.
Waar ben je momenteel mee bezig?
Op dit moment zijn we een dvd van de voorstelling aan het maken. Deze komt in september uit. Het is de bedoeling dat het niet zomaar een registratie van de voorstelling wordt zoals die in het theater te zien is, maar dat de voorstelling wordt vertaald naar iets wat mensen op een beeldscherm zien. Het zijn toch twee verschillende manieren van communiceren, beeld of theater. In mei zijn er nog wat voorstellingen en 14 augustus speel ik in het Concertgebouw, wat ik echt retespannend vind! Verder ga ik deze zomer dus naar Oerol en ik ben altijd wel muziek aan het maken. In september begint de tour weer, die gaat door tot en met december.
Interview met Wende Snijders
Link: Wende Snijders
Misschien ook iets voor u
Op weg naar Terschelling
.
~
Het meer visuele theater valt hierdoor op de avond een beetje weg. Ik stel me voor dat de kleinkunstoptredens op Oerol zelf door hun veelheid, verscheidenheid en hun voortdurend onverwachtse opduiken, het gevoel geven van zwerven door een wonderlijke wereld. In Paradiso trekt vooral de muziek de aandacht. Maar de sfeer is levendig en zit er goed in.
Eerste indruk
In de ontvangsthal en voor in de grote zaal tegenover de bar zijn meteen bij binnenkomst sporen zichtbaar van straattheater, nu het nog rustig is. Op de trap buitelt een narrenduo van boven naar beneden en weer terug, en we zien meer geschminkte figuren. Aan de balkons van de grote zaal en achter het grote podium hangen sepiakleurige afbeeldingen van mensen, mannen met baarden vaak, een soort etnische platen. Het is niet duidelijk wat deze gezichten ons moeten vertellen? Dat Oerol artiesten trekt van over de hele wereld? Dit jaar staat Oerol in ieder geval in het teken van internationale samenwerking.
Vrolijke noot
~
Cross-over
In Paradiso blijf je ondertussen vreemde figuren tegen het lijf lopen: een man met een aardappel in zijn mond, een pasgetrouwd stel in bruidskleding. In de bovenzaal is een bijzondere cross-over van muziek, dans, projectie en schilderkunst. Het podium toont een jonge dansende vrouw, muziek van Michaël Nymann klinkt, en een schilderes verft de moderne bewegingen grillig op in een leeg boek dat achter de danseres wordt geprojecteerd. Een andere performance laat twee jonge meiden zien, gekleed in zwart uniform en hoed, die stoer een nummer playbacken. Pussy power misschien, maar wat ze willen overbrengen, blijft onduidelijk.
Relaxte topmuziek
~
Gezellig
Al met al is het een gezellige avond met de lente in de lucht. Maar een goed beeld van bijzondere filmproducties, internationale theaterstukken en van wat nu echt straattheater is, krijgen we niet. Daarvoor zullen we het vasteland moeten verlaten, en écht naar buiten, het eiland op.
Oerol aan de vloedlijn
Gezien op zaterdag 12 maart 2005 in Paradiso, AmsterdamMisschien ook iets voor u
Voor de echte fanaten
Eindelijk weer een regisseur die filmfans snapt. Hellboy-regisseur Guillermo del Toro brengt een 2-Disc Special Edition uit voor de prijs van een standaard-dvd. Smullen voor de fans dus, want met deze in prachtige hoes gestoken uitgave ben je wel een dagje zoet. Voor de echte fanaten is er ook nog een set met drie discs en een beeldje van de rode antiheld te krijgen.
~
Commentaar
De film is met de eerste disc op verschillende manieren te bekijken. Allereerst is daar natuurlijk het commentaar, dat tegenwoordig op geen enkele dvd meer mag ontbreken. Del Toro en Hellboy-bedenker Mike Mignola nemen de eerste commentaartrack voor hun rekening. Vooral Del Toro is niet te stoppen in zijn enthousiasme om over zijn project en alle aspecten van het filmmaken te vertellen. De andere track staat op naam van een handjevol acteurs, onder wie Ron Perlman (Hellboy) en Selma Blair (Liz). Deze track is humoristischer en is daardoor een fijne tegenpool voor het meer serieuze andere commentaar.
Storyboard
~
Boordevol extra’s
De tweede disc staat vol met allerlei extra’s, die worden ingeleid door een niet erg enthousiast klinkende Selma Blair. De extra’s zijn ingedeeld in hoofdstukken met fijn klinkende namen als Egg Chamber en Kroenen’s Lair. Vooral de Egg Chamber is de moeite waard. Er staan drie deleted scenes op, die zijn te bekijken met of zonder commentaar van de regisseur. Daarnaast is er de documentaire Seeds of Creation, die stap voor stap het tot stand komen van Hellboy laat zien, tot aan de première aan toe. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, is er ook nog te genieten van maquettes van onder andere baby Hellboy en Abe Sapiens. Ook op de tweede disc staan verschillende vergelijkingen van het storyboard en de film, zoals enkele korte animaties om te kijken of een scène wel bevalt. Uiteraard ontbreken ook de filmografiën en karakter-achtergronden niet, net als de verschillende trailers.
Voor iedereen die Hellboy in de bioscoop al ontdekt heeft, is deze dvd een echte must have. Daarnaast is het ook een flinke aanrader voor comicfans, dvd-fans en een ieder die gewoon de film nog niet heeft gezien. Kopen!
Hellboy
Regie: Guillermo del ToroJaar: 2024
Distributeur: Columbia/TriStar
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Poppy stoner uit de Belgische woestijn
Onlangs werden U2, Percy Sledge, the O’Jays, the Pretenders en Buddy Guy opgenomen in de fameuze Hall of Fame. De plechtigheid vond plaats in het misschien evenzo fameuze Waldorf-Astoria te New York. Dat de Gentse band Waldorf aan dit hotel zijn naam heeft ontleend, is niet onwaarschijnlijk. Toch doet het meer denken aan één van dat duo op het balkon bij the Muppets. Want bij het luisteren van het titelloze debuut wisselen de meningen per nummer van goed naar slecht en andersom. Net wanneer je ‘booo’ wilt roepen, doen de dekselse Belgen weer iets geniaals en moet de mening weer bijgesteld worden.
~
Geen scherpe randen
Over de steeds logge basis heen komen sterren als David Bowie, Mark Lanegan en de heren van Motorpsycho om de hoek kijken. De stijlen variëren van het op dit moment weer hippe jaren 70 prog rock, via poppy stoner naar melodieuze en intense gitaarrock. De plaat had wat minder gladgeschuurd mogen zijn, want de plaat heeft een groot gebrek aan scherpe randjes en weerhaakjes. Deze hadden de nummers een grotere houdbaarheidsfactor kunnen geven. Nu klinkt het hier en daar te braaf en te voorspelbaar. Zeker wanneer een nummer als You’re Turning Into Something, You Are Not, dat soms uit de bocht dreigt te vliegen, door de productie niet over de aangegeven lijntjes heen gaat.
Trotse letters
De nummers Killing Time, Rotation South en de single Mama Said verdienen alledrie een eervolle vermelding, maar het is de schitterende afsluiter Maggots die er met de prijzen vandoor gaat. In dit nummer waart de geest van Cream en Pink Floyd en echoën de hoogtijdagen van Emerson, Lake and Palmer. Hierdoor geeft Waldorf nog een extra boost aan zijn hipheid. Na de dertien nummers, waarbij je zo nu en dan tussen de soms wat rockcliché-achtige benadering van de songs heen moet laveren en de soms bij vlagen inspiratieloze zanglijnen van Wolf Vanwijmeersch moet trotseren, ziet het er naar uit dat de wisselende meningen uiteindelijk uitslaan naar de richting van het positieve: er is dus meer dan genoeg lof te betuigen. Er bestaat gewoon een stabiele en robuuste rockplaat, waarop de naam Waldorf met trotse letters is geschreven.
Waldorf
Album: WaldorfMisschien ook iets voor u
Familie niet altijd dikker dan bloed
.
~
Toch is het niet verwonderlijk dat ’t Barre Land juist voor deze tekst kiest. Door de jaren heen heeft de groep een reputatie verworven met onspeelbaar geachte of zelden gespeelde stukken als Goethes Faust en Torquato Tasso of Tjechovs Platonov. In die lijn van verwachtingen past het stuk De familie Schroffenstein. Deze oer-duitse tragedie van de complexe auteur Von Kleist blijkt niet alleen voor de acteurs een uitdaging, maar ook voor het publiek.
Complexe materie
~
Geen weg terug
De familie Schroffenstein draait om de wraakgevoelens van het huis van Rossitz aan de ene kant van de berg naar het graafschap Warwand, aan de andere kant van de berg. Beide graafschappen behoren tot de familie Schroffenstein. De jongste telg van Rossitz wordt met afgehakte pinken gevonden in bijzijn van enkele soldaten uit Warwand. De verdachtmakingen, aannames, miscommunicatie en wraakacties die voortvloeien uit het verdriet over het verlies aan beide zijden zorgen ervoor dat er uiteindelijk geen weg meer terug is naar vrede.
Onmogelijke liefde
Onder het verhaal van de familievete zit een verhaal dat we al eerder kennen van Romeo en Julia: de onmogelijke liefde tussen twee jongelingen. Dochter Agnes en Zoon Ottokar ontdoen zich van hun vooroordelen en beginnen in het diepste geheim ver van hun burchtkastelen elkaar te vertrouwen. Maar net als Romeo en Julia worden zij het slachtoffer van de vete tussen de twee families.
De familie Schroffenstein is nog tot 14 mei te zien in Nederland en België.
Familie Schroffenstein ('t Barre land)
Artiest: 't Barre landGezien op woensdag 16 maart 2005 in Frascati, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Kwaliteit in verscheidenheid
In het oude grachtenpand van Huis Marseille, stichting voor fotografie in Amsterdam, is momenteel een expositie te zien van hedendaagse Britse fotografie. Made in Britain toont aan de hand van het werk van dertien fotografen een overzicht van wat er in de huidige Britse fotografie gebeurt. De status van de fotografen is zeer verschillend: van kunstenaars die het hebben gemaakt tot relatieve beginners. Ook qua onderwerp en techniek loopt het werk sterk uiteen.
Introspectie
Een hoogtepunt in de expositie is het werk van Nigel Shafran. Evenals enkele van de andere deelnemers is hij begonnen als commercieel fotograaf; Shafran was in de vroege jaren negentig een van de bekendste modefotografen in Groot-Brittannië. In 1995 publiceerde hij een boek met autonoom werk, waarna hij zich vooral op vrije fotografie ging richten. Hierin richt hij zich met name op persoonlijke onderwerpen: mensen en dingen uit zijn eigen omgeving. Bij die onderwerpen heeft hij een voorkeur voor het alledaagse. “Soms kijk ik naar oude foto’s. Wat me daarop interesseert zijn de dingen aan de randen die er niet op hadden moeten staan – een stuk zeep, rommel, dingen uit het dagelijks leven die ons vertrouwd voorkomen,” aldus Shafran. Shafrans fotoreeks in Huis Marseille toont zijn afwas, met in de titel bij elke foto wat hij die dag gegeten heeft en met wie. De foto’s geven zo een bescheiden blik op het leven van de kunstenaar. Shafran stelt hier zichzelf centraal, maar door gewone, voor iedereen vertrouwde dingen te tonen krijg je niet het gevoel dat hij exhibitionistisch is. De foto’s wekken juist een nieuwsgierigheid op om meer over zijn leven te weten te komen.
Lichtvlekken
Anders is dat bij het werk van Christopher Bucklow. Hij maakte met een pinhole-camera (een camera met een gaatje zonder lens) foto’s van de zon. De lichtvlekken die de zon geeft, vervormt hij tot silhouetten die innerlijke personages moeten voorstellen. Bucklow beeldt zichzelf in zijn werk meerdere keren af, wat het veelzijdige karakter van de fotograaf moet benadrukken. Alsof deze navelstaarderij nog niet genoeg is, zijn de foto’s ook nog eens kitscherig mooi. Ze zouden uitstekend dienst doen als ontwerp voor een new age-cd.
Boomtakken
Het werk van Susan Derges is om begrijpelijke redenen tegenover dat van Bucklow geplaatst. Ook haar werk heeft een hoog mooie-plaatjes-gehalte en ook zij heeft een bijzondere techniek. Ze maakt fotogrammen, dat wil zeggen dat ze geen camera gebruikt, maar objecten een directe afdruk laat maken op fotografisch papier. Zo maakt ze composities van maanlicht, water en boomtakken.
Eigen omgeving
Naast de introspectieve foto’s van Bucklow en Shafran is er in de expositie ook plaats voor meer naar buiten gerichte fotografen. David Trainer bijvoorbeeld laat een boeiende, rauwe serie foto’s zien van het Londense straatleven. Ook Clare Strand legde een deel van het leven in Londen vast. Ze richt zich in de serie Gone Astray op de wijk Clerkenwell, en probeert daarin achter de façades van stadsbewoners te kijken. Haar wat sinistere foto’s willen op de expositie door ruimtegebrek niet echt overtuigen (de serie is maar voor een klein deel te zien), maar door een kijkje op internet te nemen wordt duidelijk dat de foto’s in een bredere context aan zeggingskracht winnen.
De tentoonstelling eindigt met bijzonder leuke foto’s van het duo modeontwerpers Antoni + Alison. Hun onderwerpen zijn vaak simpele, bekende voorwerpen tegen een tweedimensionale achtergrond. Zo is bijvoorbeeld in Corrected Masterpiece (with Organic Lettuce) aan een poster van Monet een slakrop toegevoegd en werd een Titiaan opgesierd met een sandwich. Gelukkig ontbreekt de Britse humor in deze tentoonstelling niet.
Made in Britain
Gezien in: Huis Marseille, AmsterdamNog te zien tot: zondag 29 mei 2005
Misschien ook iets voor u