Oerol aan de vloedlijn

Het meer visuele theater valt hierdoor op de avond een beetje weg. Ik stel me voor dat de kleinkunstoptredens op Oerol zelf door hun veelheid, verscheidenheid en hun voortdurend onverwachtse opduiken, het gevoel geven van zwerven door een wonderlijke wereld. In Paradiso trekt vooral de muziek de aandacht. Maar de sfeer is levendig en zit er goed in.

Eerste indruk

In de ontvangsthal en voor in de grote zaal tegenover de bar zijn meteen bij binnenkomst sporen zichtbaar van straattheater, nu het nog rustig is. Op de trap buitelt een narrenduo van boven naar beneden en weer terug, en we zien meer geschminkte figuren. Aan de balkons van de grote zaal en achter het grote podium hangen sepiakleurige afbeeldingen van mensen, mannen met baarden vaak, een soort etnische platen. Het is niet duidelijk wat deze gezichten ons moeten vertellen? Dat Oerol artiesten trekt van over de hele wereld? Dit jaar staat Oerol in ieder geval in het teken van internationale samenwerking.

Vrolijke noot

Initiatiefnemer en artistiek leider Joop Mulder vertelt over verbanden met de Belgische theaterorganisatie Victoria en het productiehuis Forma uit Newcastle (UK). Ook vindt in de aanloop naar het festival een werkconferentie over locatietheater plaats. Gesubsidieerd door de ministeries van Buitenlandse Zaken en OC&W zullen tien theatermakers uit binnen- en buitenland worden getraind in het vervaardigen van locatiegericht theater; op Oerol 2005 presenteren ze hun resultaten. Het Hongaarse gezelschap Krétakör, dat we ook zagen tijdens het theaterfestival Paradise Regained afgelopen november, viert op Oerol haar 10-jarig jubileum. Zij bewerkt twee van hun stukken tot aparte locatievoorstellingen in de duinen bij Midsland aan zee.

Cross-over

In Paradiso blijf je ondertussen vreemde figuren tegen het lijf lopen: een man met een aardappel in zijn mond, een pasgetrouwd stel in bruidskleding. In de bovenzaal is een bijzondere cross-over van muziek, dans, projectie en schilderkunst. Het podium toont een jonge dansende vrouw, muziek van Michaël Nymann klinkt, en een schilderes verft de moderne bewegingen grillig op in een leeg boek dat achter de danseres wordt geprojecteerd. Een andere performance laat twee jonge meiden zien, gekleed in zwart uniform en hoed, die stoer een nummer playbacken. Pussy power misschien, maar wat ze willen overbrengen, blijft onduidelijk.

Relaxte topmuziek

Het zijn in de popzaal vooral de muziekoptredens die knallen. Het trapt af in de grote zaal met Percossa, vier jongemannen die met verve grote trommels bedienen. De trommel midden op het podium heeft een diameter van ruim één meter en laat de muren van Paradiso trillen. Ook Balkanband OMFO met Fay Lovsky doet het goed. Relaxt bedient de meisjesachtige Fay de zingende zaag, ondersteund door haar bandleden. Weelderige muziek die ontroert en toch ook helder is, strak is. Zingen doet Fay helaas niet maar puur instrumenteel geeft het optreden wel iets bijzonders. Swingend is de band Bernie’s Lounge, die tot in de nacht doorspeelt op het grote podium. Funky, dansbare muziek met reggae-invloeden.

Gezellig

Al met al is het een gezellige avond met de lente in de lucht. Maar een goed beeld van bijzondere filmproducties, internationale theaterstukken en van wat nu echt straattheater is, krijgen we niet. Daarvoor zullen we het vasteland moeten verlaten, en écht naar buiten, het eiland op.