‘Er zijn echt te veel mooie dingen gemaakt’

Wende omschrijft haar voorstelling Wende als een combinatie tussen toneel en zangprogramma. Ze wilde in ieder geval geen ‘verhaaltje-liedje-applaus’ doen. In haar show wordt ze ondersteund door vijf muzikanten: piano, viool, altviool, cello en iemand die zowel accordeon, bugel en percussie speelt. Samen met hen brengt ze Franse chansons uit de jaren 50 en 60; van Brel tot Piaf en eigen werk. Zeker een gewaagde keuze, maar opvallend is dat ze juist een nieuw, jong publiek heeft weten te interesseren voor dit genre. Dat vond ook de jury van de British American Tobacco prijs.

Wende, allemaal lovende woorden van de jury. Kreeg je er rode wangen van?

Ik weet nooit zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Eigenlijk is het ook wel ongemakkelijk als je die dingen over jezelf hoort, hoewel het aan de andere kant leuk is om zoiets te horen over datgene wat je zelf met veel liefde hebt gemaakt.

Wat doet het met je nu je zo’n belangrijke prijs hebt gewonnen?
Ik ben er wel trots op. Het is leuk om gewaardeerd te worden op zo’n manier en het is helemaal te gek om in een rijtje te staan van mensen – die ik over het algemeen ook wel hoog hebt zitten – die de prijs ook gewonnen hebben.

Heb je het idee dat je nu nog harder je best moet doen?
Nee, ik probeer in principe altijd m’n best te doen. Als ik dat ga forceren wordt het een beetje drammerig en dat is voor het publiek niet leuk, maar voor mij ook niet.

Je hebt natuurlijk niet alleen een titel gewonnen, maar ook geld: een beurs van tienduizend euro. Waar ga je dat aan uitgeven?
Daar ben ik nog niet helemaal over uit eigenlijk. Het is wel leuk om te fantaseren wat je er allemaal mee zou kunnen doen, maar dat verandert nu zo’n beetje elk moment. Het moet wel aan iets uitgegeven worden waarmee ik mezelf in het theater verder kan ontwikkelen, maar ook dan blijft er nog genoeg te fantaseren over: acteerlessen in New York of flamenco leren in Sevilla, dat soort dingen.

Heb jij mensen die je als voorbeeld ziet? Tegen wie kijk je bijvoorbeeld op?
Het verandert elke keer tegen wie ik opkijk. Op dit moment staan Rufus Wainwright en Tom Waits erg hoog op de lijst; ze kunnen mooie verhalen schrijven en daar dan ook nog eens te coole muziek onder zetten. Maar ook choreografe Anne Therese de Keersemaeker of Madonna zijn bronnen van inspiratie, en de filmmakers Jim Jarmusch en Fellini en… nou ja, ga zo nog maar even door. Er zijn echt te veel mooie dingen gemaakt en ik probeer veel dingen te zien, te horen en te lezen. Een schrijver zei eens: “Ik weet dat ik niet lang genoeg leef om alle mooie boeken in de wereld te kunnen hebben gelezen,” en zo voel ik dat ook wel eens. Dan niet alleen boeken, maar ook films, toneelstukken, muziek, kunst enzovoort… Doodvermoeiend.

Even over je voorstelling. Franse chansons, wat heb jij toch met die taal?
Ik heb van m’n zesde tot en met m’n negende in Afrika, Guinee-Bissau, gewoond en daar zat ik op een Franse school. Het is de taal waarin ik heb leren rekenen en schrijven, dus het zit wel in me. Ik spreek het niet vloeiend meer, maar ik kom een aardig eind. Zeker als ik dronken ben, maar misschien denk ik op dat moment zelf wel dat ik het dan heel goed kan.

Was je voordat je de theaters in ging niet bang dat zo’n voorstelling niet zou aanslaan?
Over aanslaan heb ik nooit nagedacht, want ik zocht zoveel mogelijk naar manieren en plekken om zo vaak als het kon te kunnen zingen en performen. Dat is gelukkig gelukt en als dat niet was gebeurd, had ik dat wel jammer gevonden. Ik mag dit jaar van september tot en met december tachtig voorstellingen door het land spelen. Anders waren dat misschien wel minder geweest, of helemaal niet.

Ben je nog wel van plan een hele andere weg in te slaan en de chansons achter je te laten?
Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken, maar ik weet wel dat ik nog een heleboel andere dingen wil uitproberen. Er zijn nog zoveel mooie liedjes, ook in andere talen, die ik wel zou willen zingen. En ik zou zelf ook graag nog veel willen maken en ik weet niet of dat altijd Frans zal zijn. Deze zomer ga ik het toneelstuk Eva en Adam op het Oerol festival spelen, dus dat is wel wat anders. Ik vind leuk om ook toneel te spelen, dus ik hoop dat ik dat in de toekomst kan blijven combineren.

Wat heb je met theater?
Ik vind het zo magisch dat je een plek met stoelen en een podium kan gebruiken om daar een verhaal te laten zien. Mensen komen daar naar toe voor ongeveer anderhalf uur, dan maak je samen iets mee en dan is het voorbij. Je kan het wel vastleggen met een camera, maar je kan dat moment nooit meer terughalen, je moet er echt bij zijn geweest om de herinnering te hebben. Ik vind die vergankelijkheid wel een mooi gegeven. Verder vind ik het ook leuk dat ik, als een soort slak, m’n ‘eigen huis’ meeneem; ik heb een voorstelling en die blijft in principe wat het is en dat neem ik mee naar allemaal verschillende plekken. De ruimte waar ik m’n voorstelling neerzet is dan voor even ‘mijn huis’.

Waar ben je momenteel mee bezig?
Op dit moment zijn we een dvd van de voorstelling aan het maken. Deze komt in september uit. Het is de bedoeling dat het niet zomaar een registratie van de voorstelling wordt zoals die in het theater te zien is, maar dat de voorstelling wordt vertaald naar iets wat mensen op een beeldscherm zien. Het zijn toch twee verschillende manieren van communiceren, beeld of theater. In mei zijn er nog wat voorstellingen en 14 augustus speel ik in het Concertgebouw, wat ik echt retespannend vind! Verder ga ik deze zomer dus naar Oerol en ik ben altijd wel muziek aan het maken. In september begint de tour weer, die gaat door tot en met december.