Kwaliteit in verscheidenheid
In het oude grachtenpand van Huis Marseille, stichting voor fotografie in Amsterdam, is momenteel een expositie te zien van hedendaagse Britse fotografie. Made in Britain toont aan de hand van het werk van dertien fotografen een overzicht van wat er in de huidige Britse fotografie gebeurt. De status van de fotografen is zeer verschillend: van kunstenaars die het hebben gemaakt tot relatieve beginners. Ook qua onderwerp en techniek loopt het werk sterk uiteen.
Introspectie
 |
| Chris Bucklow |
Een hoogtepunt in de expositie is het werk van Nigel Shafran. Evenals enkele van de andere deelnemers is hij begonnen als commercieel fotograaf; Shafran was in de vroege jaren negentig een van de bekendste modefotografen in Groot-Brittannië. In 1995 publiceerde hij een boek met autonoom werk, waarna hij zich vooral op vrije fotografie ging richten. Hierin richt hij zich met name op persoonlijke onderwerpen: mensen en dingen uit zijn eigen omgeving. Bij die onderwerpen heeft hij een voorkeur voor het alledaagse. “Soms kijk ik naar oude foto’s. Wat me daarop interesseert zijn de dingen aan de randen die er niet op hadden moeten staan – een stuk zeep, rommel, dingen uit het dagelijks leven die ons vertrouwd voorkomen,” aldus Shafran. Shafrans fotoreeks in Huis Marseille toont zijn afwas, met in de titel bij elke foto wat hij die dag gegeten heeft en met wie. De foto’s geven zo een bescheiden blik op het leven van de kunstenaar. Shafran stelt hier zichzelf centraal, maar door gewone, voor iedereen vertrouwde dingen te tonen krijg je niet het gevoel dat hij exhibitionistisch is. De foto’s wekken juist een nieuwsgierigheid op om meer over zijn leven te weten te komen.
Lichtvlekken
Anders is dat bij het werk van Christopher Bucklow. Hij maakte met een pinhole-camera (een camera met een gaatje zonder lens) foto’s van de zon. De lichtvlekken die de zon geeft, vervormt hij tot silhouetten die innerlijke personages moeten voorstellen. Bucklow beeldt zichzelf in zijn werk meerdere keren af, wat het veelzijdige karakter van de fotograaf moet benadrukken. Alsof deze navelstaarderij nog niet genoeg is, zijn de foto’s ook nog eens kitscherig mooi. Ze zouden uitstekend dienst doen als ontwerp voor een new age-cd.
Boomtakken
Het werk van Susan Derges is om begrijpelijke redenen tegenover dat van Bucklow geplaatst. Ook haar werk heeft een hoog mooie-plaatjes-gehalte en ook zij heeft een bijzondere techniek. Ze maakt fotogrammen, dat wil zeggen dat ze geen camera gebruikt, maar objecten een directe afdruk laat maken op fotografisch papier. Zo maakt ze composities van maanlicht, water en boomtakken.
Eigen omgeving
 |
| Antoni + Alison |
Naast de introspectieve foto’s van Bucklow en Shafran is er in de expositie ook plaats voor meer naar buiten gerichte fotografen. David Trainer bijvoorbeeld laat een boeiende, rauwe serie foto’s zien van het Londense straatleven. Ook Clare Strand legde een deel van het leven in Londen vast. Ze richt zich in de serie Gone Astray op de wijk Clerkenwell, en probeert daarin achter de façades van stadsbewoners te kijken. Haar wat sinistere foto’s willen op de expositie door ruimtegebrek niet echt overtuigen (de serie is maar voor een klein deel te zien), maar door een kijkje op internet te nemen wordt duidelijk dat de foto’s in een bredere context aan zeggingskracht winnen.
De tentoonstelling eindigt met bijzonder leuke foto’s van het duo modeontwerpers Antoni + Alison. Hun onderwerpen zijn vaak simpele, bekende voorwerpen tegen een tweedimensionale achtergrond. Zo is bijvoorbeeld in Corrected Masterpiece (with Organic Lettuce) aan een poster van Monet een slakrop toegevoegd en werd een Titiaan opgesierd met een sandwich. Gelukkig ontbreekt de Britse humor in deze tentoonstelling niet.
