~

Louise Harrington is maatschappelijk geslaagd, gescheiden en vooral bezig met het verwerken van dat huwelijk. Ze praat elke week een avond met haar ex. Ze ziet vriendinnen opbloeien bij nieuwe liefdes. Na jaren lang geen seks te hebben gehad en zelfs in de laatste jaren van haar huwelijk droog te hebben gestaan, wil Louise (Laura Linney) wel weer eens een goed portie lichamelijke oefening. Op een avond vertelt haar ex (Gabriel Byrne) jarenlang te zijn vreemd gegaan. Hij koos als gearriveerd professor elk jaar een nieuwe studente en maakte haar het hof. Ex blijkt, tot stomme verbazing van Louise, verslaafd te zijn geweest aan seks. Hij wilde geen seks met zijn eigen vrouw, maar telkens met een frisse studente. Laura is uit het veld geslagen, beledigd én op een idee gebracht.

Natte droom

~

Kraaienpootjes

P.S. is een film over relaties tussen oudere vrouwen en jongere mannen, over seks op middelbare leeftijd. P.S. is echter vooral een film die kansen mist. Naast het praten, de bruikbare ideeën, de lichamen op leeftijd, de kraaienpootjes in de dijen en tailles, was een goed portie dampende seks voor het slagen van deze film essentieel. P.S. gaat te weinig over ‘oude fietsen’ en jonge berijders, natte dromen en verleid worden, studenten en oudere leraressen. Leren rijden op die oude fiets: dat zou te zien moeten zijn. Maar in de film ontluiken romances en is er nergens sprake van parasitaire seks. De film zit vol mogelijke uitgangspunten: romance tegenover mystiek, jong versus oud, gestudeerd tegenover onbevangen, maar pakt nergens een opwindende gedachte, zet geen idee om in een belangrijke ervaring. In P.S. lijken de mensen meer rekening met elkaar te houden dan in de echte wereld. En dat is funest voor een film met een prikkelend uitgangspunt.

~

En na 90 seconden is er een gevoel van verbazing. In die eerste scène loopt Bobby Long op een slipper en een schoen langs de straten. Hij wandelt en wankelt van de kroeg naar zijn huis. Deze alcoholist blijkt zijn stamkroeg echter aan de andere kant van een grote stad te zoeken en dan het hele teringeind naar huis te wandelen! En hij wankelt ook nog eens langs alle pittoreske plekjes van de stad!

Logica

~

Alcoholisten

Purslane hoort dus van de dood van haar moeder en keert voor het eerst sinds jaren terug naar New Orleans. Ze erft de het huis en de inboedel van haar moeder. Ze verwacht het huis leeg aan te treffen, maar komt tot de ontdekking dat het huis wordt bewoond door twee vrienden van haar moeder: Bobby Long is ooit literatuurprofessor geweest en woont samen met zijn protégé Lawson Pines (Gabriel Macht). Long is aan lager wal geraakt, alcoholist en vooral goed in het citeren uit de Amerikaanse literatuur. Pines schrijft aan zijn eerste roman, maar blinkt vooral uit in het beantwoorden van citaten van Long. Deze verlopen mannen, deze twee alcoholisten hebben zich blijvend gevestigd in het vervallen huis van moeder Will. Drijfveren voor de twee zijn alcohol en de povere ambities van Lawson om een roman te schrijven over het leven van Bobby Long. Purslane is onaangenaam getroffen door de aanwezigheid van de mannen. Geen van drieën is echter van plan het veld te ruimen. Naarmate de tijd verstrijkt, lijdt het samen leven tot enkele onthullingen van de persoonlijke geheimen.

Teleurstelling

De bezoeker in de bioscoopstoel kijkt naar een schmierende John Travolta, ziet Scarlett Johansson die telkens ‘Lost In New Orleans’ lijkt en Gabriel Macht die geen woord op papier kan krijgen. Na het aanvankelijke gevoel van genieten van een cast vol talent, is er het gevoel van verbazing en daarna teleurstelling. Mooi geschoten plaatjes, af en toe een goed geacteerde scène in een film, waarbij de drie hoofdrollen uiteindelijk tamelijk inhoudsloos blijken te zijn. De soundtrack is met grote voorsprong het meest memorabele aan deze productie.