~

In Le Grand Voyage voelt een oude Marokkaanse man die al decennia lang in Frankrijk woont, het einde naderen. In de herfst van zijn leven wil hij, zoals een goed Moslim betaamt, Mekka bezoeken. Hij wil niet vliegen en heeft geen rijbewijs en dus geeft hij zijn zoon Reda de opdracht om hem in een aftandse Peugot vanuit Frankrijk naar Mekka te rijden. Reda ziet dit helemaal niet zitten maar doet wat hem gevraagd wordt. Op hun 5000 kilometer lange reis door Italië, over de Balkan, door Turkije en enkele Arabische landen, merken ze dat die 5000 kilometer een makkelijker overbrugbare afstand is dan de generatiekloof die tussen hen in staat.

Sociaal-maatschappelijk

~

Aangenaam verpakt

De boodschap is duidelijk: kinderen, heb eerbied voor je ouders en ouders, geef je kinderen de ruimte om zichzelf te ontwikkelen. Een beroep op wederzijds respect. En de film zelf? Die is prachtig. Road movies staan eigenlijk altijd garant voor mooie plaatjes, zonsondergangen, prachtige weidse beelden (van het ongerepte woestijnlandschap), mooie camerastandpunten, interessante reisgenoten, en dat is in het geval van Le Grand Voyage niet anders. Ferroukhi heeft een duidelijke boodschap en verpakt deze dus ook erg aangenaam. Dit wordt versterkt door de heerlijke kleine humor door snelle scèneovergangen en het vertederende acteerwerk van Nicolas Cazalé (Reda) en Mohamed Majd (de vader). Ferroukhi laat je met een weemoedige glimlach op je gezicht naar huis toe fietsen. De Gouden Leeuw voor Beste Debuutfilm op het filmfestival van Venetië was dan ook meer dan verdiend.

De twee mannen zijn de fotograaf Adam en de chirurg Lawrence Gordon. Ze hebben in eerste instantie geen flauw idee waarom juist zij hier zijn beland. Al snel blijkt echter dat ze het slachtoffer zijn van een seriemoordenaar genaamd Jigsaw. Een moordenaar die zelf nooit moordt, maar zijn slachtoffers een gevaarlijke taak geeft die hen het leven kan redden. Deze taken zijn echter zo moeilijk dat tot op heden slechts één persoon zijn spelletjes heeft overleefd.

Cube en Seven

~

De ‘moorden’ van Jigsaw deden me weer sterk denken aan een andere film. De vergelijking met Seven kwam hier namelijk bij me opzetten. De taak die de slachtoffers krijgen toebedeeld om hun leven eventueel te redden zijn geïnspireerd door hun karakters. Een man bijvoorbeeld die eerder een mislukte zelfmoordpoging pleegde met behulp van scheermesjes, moet binnen een bepaalde tijd door een wirwar van vlijmscherp prikkeldraad kruipen om de weg naar de vrijheid te bereiken. Eerdere zonden en beweegredenen van de slachtoffers worden als uitgangspunt van de proeven gesteld die Jigsaw hen oplegt.

Throrror

~

En dat komt vooral door het plot. Net als de twee gevangenen, vraag je jezelf voortdurend af wie achter deze hele opzet schuil gaat. Wie Jigsaw is en waarom de betrokkenen betrokken zijn blijkt steeds weer net niet zo te zijn als je denkt. Zodra zich een idee in je hoofd heeft gevormd omtrent het totaalplaatje, wordt dit door nieuwe ontwikkelingen meteen teniet gedaan. Tot de laatste minuut is Saw verrassend en onderhoudend. En dit is helemaal knap te noemen gezien het feit dat de acteurs soms een beetje tekort schieten.

Hoewel de acteurs toch al wat producties op hun naam hebben staan, missen ze hier en daar overtuiging. Vooral Cary Elwes als Dr. Lawrence Gordon kon mij vaak niet overtuigen; de scénes met zijn dochter deden houterig aan. Ook waren zowel Adam en Lawrence niet echt overtuigend tijdens de badkamerscenes. Het feit dat deze film me toch van begin tot eind heeft weten te boeien geeft aan hoe sterk het verhaal in elkaar zit. Met een sterkere bezetting zou Saw tot een klassieker kunnen uitgroeien. Maar zelfs met hier en daar minder geslaagd acteerwerk hebben we te maken met een goede, onderhoudende en verrassende film.