~

Van-alles-en-nog-wat-muziek

Het geluid van The Coral laat zich moeilijk omschrijven. The Coral heeft vaak veel weg van psychedelische pop- en rockbandjes uit de tweede helft van de jaren zestig, maar kent ook een snufje Beach Boys door smeuïge samenzang en surfgitaartjes. In het liedje The Operator op de nieuwe cd zit een orgeltje dat direct doet denken aan ska-band The Specials. Een hedendaagse band waarmee The Coral mee kan worden vergeleken is Gomez. De overeenkomst met deze band zit vooral in het combineren van verschillende stijlen, maar ook de zang en de instelling van beide bands zijn wel te vergelijken. Zanger James Skelly stelt dat in zijn visie er geen regels zijn bij het maken van muziek; als het goed klinkt, is het ook goed. Die opvatting van muziek is duidelijk terug te horen op The Invisible Invasion. Ondanks dat The Coral nergens op lijkt is het toch ontzettend leuk om naar te luisteren.

Sfeervol en mysterieus

Bijzonder aan The Coral is dat ze in de verschillende liedjes steeds heel veel sfeer weten op te roepen. Een flink aantal van de liedjes op The Invisible Invasion klinkt een beetje dreigend en mysterieus, andere liedjes zijn heel erg vrolijk zoals de single In The Morning of wat melancholiek zoals Far From The Crowd. Ondanks de verschillende stemmingen is The Invisible Invasion de meest samenhangende plaat van The Coral tot nog toe. De teksten in de liedjes zijn vaak wat raadselachtig. Je kunt wel een beetje bedenken waarover ze gaan, maar het is niet echt duidelijk. De songs zijn soms gesitueerd op vreemde locaties zoals in een vallei (“Down the glen where the roses twine” – She Sings The Mourning) of op het dreigend klinkende Kill Devil Hill (So Long Ago). Dit past vaak mooi bij de wat geheimzinnige sfeer die je het hele album in zijn greep houdt. Je krijgt het gevoel dat The Coral een geheim heeft en dat de band dat via zijn cd met je wilt delen. Ze doen dat zo dat je moeite moet doen om er achter te komen wat dat precies is. Dat levert een mooie cd op die je steeds op wilt zetten om het geheim te ontcijferen.

~

Meer van hetzelfde?

Een vraag die in mij opkomt is of dit betekent dat er meer bands gaan komen die voortborduren op de shoegaze-muziek. Er lijkt wel een opleving en herwaardering te zijn van de muziek die van de Britse eilanden komt. Kasabian zorgde voor een comeback van de Manchester-sound, de Kaiser Chiefs zijn een soort nieuwe Blur en Oasis heeft met Don’t Believe The Truth zijn eigen comeback geforceerd. Het is in ieder geval opmerkelijk dat alle soorten Britse pop worden gerecycled, in plaats van dat er zich een heel nieuwe muzieksoort ontwikkelt.

Geestverruiming

Terug naar de band waar deze recensie om draait. Wie lekker pakkende liedjes zoekt is bij de Engineers aan het verkeerde adres. Wie met een lekkere fles drank of een of ander geestverruimend middel ’s avonds op de bank met de poes op schoot en de kaarsjes aan lekker weg wil drijven zal aan Engineers wel een goede plaat hebben. En het is een aanrader voor iedereen die Ride leuk vond natuurlijk

~

Ongeïnspireerd

We waren er al een beetje bang voor: de alternatieve rockmuziek van het toch al saaie debuut heeft plaatsgemaakt voor ongeïnspireerde commerciële mainstream poprock. De slappe single Be Yourself, die momenteel wordt grijsgedraaid op nationale tv en radio, is daarvan een uitstekend voorbeeld. De gitaarriffs van Tom Morello klinken op Out of Exile te vaak als goedkope rip-offs van hetgeen hij in RATM speelde. Ook Cornell verkeert zeer zeker niet in blakende vorm. Het niveau van hun vorige bands wordt dus wederom bij lange na niet gehaald. Audioslave heeft inmmidels laten weten op festivals als Fields of Rock ook RATM- en Soundgarden-nummers te zullen gaan spelen. Dat lijkt ons inderdaad de beste oplossing.