We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Proeve van bekwaamheid
.
~
Marianne
Het plezier dat Huldiger in eerste instantie heeft in dit rollenspel verdwijnt als hij Marianne, een meisje uit 6 VWO, ontmoet. Voor haar wil hij veranderen. Huldiger is van haar onder de indruk en zij kan ‘het masker’ van hem afwerpen zodat hij zichzelf kan zijn. Hij wil zich door haar laten kennen. Om dit te bereiken wil hij de relaties met de drie andere meisjes verbreken, dit blijkt echter nog niet zo makkelijk te zijn.
Vakmanschap
Meesterschap is met recht een klassieke roman te noemen, bijna een schoolvoorbeeld van ‘de roman’. Het verhaal kent een duidelijke begin-midden-einde structuur en eindigt met een climax, maar laat toch nog iets over voor de lezer om over na te denken. De roman kent ook een aantal belangrijke motieven die grondig zijn uitgewerkt. Eén daarvan is de rol van de bijbel. Meesterschap begint met de omschrijving van een leeg landschap, dat doet denken aan het woest en ledig aan het begin van de bijbel. In deze ledigheid ontvouwt zich het verhaal.
De lezer krijgt ook veel inzicht in de hoofdpersoon. Door flashblacks naar zijn jeugd maken we kennis met de sociale achtergrond van Erik Huldiger, maar ook met zijn gedachtes over bepaalde dingen of de gebeurtenissen die indruk op hem maken. Uit deze gebeurtenissen is het onverantwoorde gedrag van Huldiger tegenover zijn leerlingen te verklaren. Maar zoals in een klassieke roman past, maakt de hoofdpersoon een duidelijke verandering door. Hij verandert van een liegende man, die zich op verschillende manieren voordoet, in een man die zich bewust is van zijn spel en juist wil veranderen.
Liefde voor vaste vorm
Harmen Wind (1945) werd in de jaren tachtig bekend als dichter. Hij publiceerde verschillende bundels in het Fries en in het Nederlands, zoals Het gesticht (1989) en Plak (1996). De keuze voor een vaste structuur en de zorgvuldige uitwerking van bepaalde thema’s is ook terug te vinden in Winds poëzie. Zo maakt Wind in zijn vroege poëzie veelvuldig gebruik van het sonnet. Zoals Wind het in een gedicht in de bundel Plaatselijk tijd (1997) verwoordt: “Want op papier ben ik niet bang./ Hier gelden vastgestelde wetten / die mij uit razernij ontzetten / en redden van de ondergang.” Wind toont zich een liefhebber van vaste vormen, en heeft deze regels ook in zijn roman opgezocht.
Meesterschap is een interessant boek, dat veel aanknopingspunten voor een grondige analyse biedt. Daar zitten misschien niet alle lezers op te wachten. Wind schrijft echter ook een goed verhaal, dat spannend is, en dat bol staat van interessante verwijzingen naar de poëzie van Achterberg en naar songs van Bob Dylan. Daarnaast herken je in zijn roman ook dat Wind dichter is, want hij maakt vaak prachtige zinnen. Als dit een meesterstuk was, is Wind voor de proef geslaagd.
Prijs: 18,95
Bladzijden: 350
ISBN: 9029562595
Misschien ook iets voor u
(On-)Nederlandse auteursfilm
In een interview met filmtijdschrift Skrien vertelt filmmaker Peter Delpeut deze maand dat studenten aan de Nederlandse Film en Televisie Academie meer zouden moeten leren werken vanuit de inhoud dan vanuit de vorm. Eerst een goed verhaal verzinnen, dan pas bedenken hoe dit filmisch te verbeelden. Misschien dacht Delpeut aan Guernsey toen hij dat zei. Hoewel het verhaal van de tweede film van Nanouk Leopold helemaal niet zo bijzonder is, stijgt het boven zichzelf uit juist door de manier waarop het verteld en verbeeld wordt. Inhoud en vorm sluiten niet alleen op elkaar aan, maar vullen elkaar ook aan.
~
Zelf uitzoeken
Leopold legt de kijker ook niets uit. We moeten er zelf maar achter komen hoe de verhoudingen tussen de personages liggen en wat zich in het verleden tussen hen heeft voorgedaan. Zo heeft Anna een relatie met het ex-vriendje van haar zus Bobby, maar hoe dat precies is gekomen wordt niet duidelijk. Ook hun motieven krijgen geen nadere toelichting. Waarom vermoedt Anna bijvoorbeeld dat haar man vreemd gaat en besluit ze hem te achtervolgen? En waarom zoekt ze de Vlaamse arts Verbeeke, wiens vrouw ze aan het begin van de film opgehangen boven een badkuip vindt, steeds weer op?
~
Alledaagse handelingen
Anna is een prachtige rol van Maria Kraakman, die geen acteertrucjes nodig heeft om de jonge vrouw overtuigend neer te zetten. Haar natuurlijke bewegingen passen perfect bij Anna’s meestal alledaagse handelingen. Ze zit in de auto of in het vliegtuig. Ze pakt in het hotel haar tas uit en weer in als ze weggaat. Ze rookt. Ze kijkt, waarbij de camera vaak toont wat ze ziet. Hoewel haar gedrag niet verklaard wordt, heb je toch het idee dat je haar langzaam gaat begrijpen. Des te intenser leef je met haar mee als ze aan het eind van de film in tranen uitbarst, en Bobby haar troost. Gepraat wordt er nog steeds niet, maar de zussen komen weer een beetje tot elkaar.
Vinex-wijk
Doordat Leopold niet aan uitleggerij en verklaringen doet, is haar film on-Nederlands geworden. Tegelijkertijd is Guernsey echter zo Nederlands als een film maar zijn kan. Herkenbaar is niet alleen de kale Vinex-wijk waar Anna en haar man wonen, of Anna’s uiterlijk (groot en blond), of het feit dat ze – als werkende moeder – de rol van moderne vrouw vervult. Het Nederlandse zit ook in de manier waarop ze dingen doet. Hoe ze loopt. Hoe ze rookt. Hoe ze kijkt.
Met Leopold hebben we eindelijk weer een echte filmauteur in huis. Het is te hopen dat de jury van het Nederlands Film Festival dat dit jaar erkent door Guernsey te onderscheiden met veel Gouden Kalveren. De film verdient het.
Guernsey
Regie: Nanouk LeopoldJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
‘Overal als spiegel van overal elders’
Bij uitgeverij Contact verscheen, één maand voor de Engelstalige editie, Rushdie’s nieuwste roman: Shalimar de clown. Een “politieke thriller” zo vertelt de achterzijde; een actueel boek dat onder andere zijn licht laat schijnen op de terreurverschijnselen van deze tijd.
~
Kasjmir
Rushdie heeft toegegeven geen praktiserend moslim te zijn en beantwoordt zijn vervolgers en zijn publiek op de enig mogelijke manier: door middel van zijn schrijven. Met het verschijnen van Shalimar de clown lijkt hij een antwoord te geven op de vragen die terreur wereldwijd oproept. Tegelijkertijd is de roman een “klaaglied over de ondergang van een levenswijze in Kasjmir”, zo vertelt Rushdie in een interview voor het VPRO progamma RAM.
Maximillian Ophuls, ooit de ambassadeur van de Verenigde Staten in India, wordt bruut vermoord voor de ogen van zijn dochter, die de naam draagt van het land waar hij zijn post jaren geleden trouw vervulde. India is het kind dat hij bij zijn Indiase maîtresse verwekte; een jonge vrouw die aanvankelijk niets weet van haar afkomst, haar geschiedenis of het land van haar moeder. De dader is Shalimar de clown, een Indiër met een verleden dat hem heeft getekend. Hij neemt de lezer mee naar het Kasjmir van weleer, thuisland van het reizende theater, een prachtige vallei waar moslims en hindoes vreedzaam naast elkaar leefden. Hij vertelt het verhaal van een grootse liefde die hem tot waanzin dreef. Hij is het ook die toont hoe “de persoonlijkheid een lot kiest dat niet bij hem past”, hoe moeilijk het is temidden van chaos goed van kwaad te onderscheiden en hoe liefde in haat kan veranderen.
Vijanden
In zijn gebruikelijke magisch-realistische stijl, waarin Rushdie mythe en fantasie met de werkelijkheid combineert, laat Shalimar de clown zien wat het betekent om te leven tussen twee werelden, wat er gebeurt als de grenzen vervagen en “overal deel gaat uitmaken van overal elders”. Boven alles is de roman een beschrijving van een zoektocht, naar land, naar liefde, naar de ander en naar het zelf. Deze zoektocht leidt ons langs de schaduwen van het bestaan. Langs de donkere weg van terreur en de verraderlijke greppels van het religieus fanatisme:
Helden en anti-helden
De personages in Shalimar de clown zijn helden in de Résistance, die ontsnappen uit vijandelijk gebied met een Ducatti vliegtuig; maar tegelijkertijd zijn ze anti-helden die terreur aanmoedigen. Het zijn aardappelheksen en slangenbezweerders, bommenmakers en boogschutters die allen samenvallen in een caleidoscoop van heden, verleden en toekomst. Rushdie voert zijn personages langs Straatsburg, Kasjmir en Los Angeles, van Afghanistan tot de besneeuwde toppen van de Himalaya. Hij beschrijft het verhaal van een jongeman die zijn ziel en zaligheid inruilt voor de roep van de terreur tegen de achtergrond van de deelstaat Kasjmir, die in een explosie van geweld ineenstort:
Geen oplossing
Shalimar de clown vertaalt de chaos van geweld, maar is verder pretentieloos. Er is geen duidelijk goed of kwaad; in plaats daarvan beweegt alles zich in een grijs gebied. Dit maakt het boek enigszins pessimistisch, het kent in ieder geval geen “eind goed al goed” moraal. De personages zijn allen op hun eigen manier op zoek naar gerechtigheid, maar vinden geen antwoorden. Ze vinden zichzelf daarbij steeds opnieuw uit, zijn eeuwig op zoek naar diegene die hen kan tonen wie ze zijn en waar ze vandaan komen.
Rushdie’s schrijven is serieus; hij behandelt belangrijke vraagstukken, maar geeft vooralsnog geen antwoorden. Misschien bestaan deze ook niet. Zinloosheid is echter moeilijk te verkroppen en dit maakt zijn roman allesbehalve lichtzinnig. Shalimar de clown bevat een wervelwind aan informatie, goed beschreven, met humor en licht spottend met de aard van de mensheid, maar de roman is tegelijkertijd treurig en weinig optimistisch. Iedereen lijkt vatbaar voor “de heruitvinding van het zelf”, wat impliceert dat de basis van het zelf bij niemand stevig ligt verankerd. Dit is een beangstigende gedachte die inderdaad heel goed aan de basis van terreur kan liggen: “Misschien liet geweld ons zien wat we bedoelden, of, misschien was het gewoon wat we deden.” Is het echt zo hopeloos?
Prijs: 24,90
Bladzijden: 496
ISBN: 9025426530
Misschien ook iets voor u
Clapton kabbelt huiswaarts
Eric Clapton? Brengt die nog muziek uit? Jazeker. Voor de eerste keer in bijna vijf jaar komt de Brit weer met nieuw eigen materiaal. Zes nummers om precies te zijn. De rest van Back Home wordt gecompleteerd door covers van onder anderen Stevie Wonder en materiaal van de muzikanten in zijn gelegenheidsband. Het resultaat is zeker niet wereldschokkend. Dat op zich is natuurlijk niet erg. De man heeft inmiddels de gezegende leeftijd van 60 jaar bereikt en heeft zijn wilde haren lang geleden al verloren. Een stomend bluesrock-album zal ook niemand meer van hem verwachten. Niet zijn leeftijd zorgt echter voor een matig album. Het probleem lijkt te zijn dat de man gelukkig is…
Eric Clapton heeft een nieuwe liefde. Na behoorlijk wat tijden van tegenspoed, waarin hij onder meer zijn zoontje Conor verloor toen die van een balkon viel, lacht het geluk hem nu tegemoet. Dit geluk lijkt echter zijn weerslag te hebben op de kwaliteit van zijn muziek. Waar hij de dood van zijn zoontje verwerkte door het wonderschone Tears in Heaven te schrijven, zorgt Claptons nieuw gevonden geluk, in de persoon van de 31 jaar jongere Melia McEnery, voor een oerdegelijk en oersaai album.
Kinderen
~
Gekabbel
Maar goed. Voor je gaat denken dat je in een aflevering van RTL Boulevard bent beland, zal ik het over de muziek gaan hebben. Wat valt hierover te zeggen? De twaalf nummers op Back Home trekken als een rustig kabbelend bergbeekje aan je voorbij. Zeker, de nummers zitten goed in elkaar. De productie staat als een huis en de stem van Clapton is, in tegenstelling tot die van een aantal generatiegenoten, niet volledig geruïneerd door overmatig drank- en drugsgebruik. Clapton heeft zich daarnaast omringd met zeer bekwame muzikanten, en bekende namen als Steve Winwood en John Mayer spelen ook een nootje mee. Tot nu toe niks aan de hand. Ware het niet dat het songmateriaal simpelweg ver onder de maat is. Titelnummer en sluitstuk Back Home is het enige nummer dat – zij het met wat fantasie – een aanwinst voor de Clapton-catalogus te noemen is. De enige titels die verder enigszins boven het maaiveld uitkomen, zijn – je begrijpt het al – de covers. Ook daarvan brengt Mr. Slowhand echter geroutineerde en tamelijk vlakke versies.
Geluk
Meer dan wat dan ook lijkt de boodschap van zijn nieuwe album Back Home te zijn dat Eric Clapton gelukkig is samen met zijn vrouw, en dat hij blij is met zijn kinderen. Prima, dat is hem van harte gegund. Deze gelukzalige boodschap wordt echter wereldkundig gemaakt door middel van twaalf zouteloze, bluesy soulpop nummers. Met dit album bevestigt Clapton dan ook vooral de volgende stelling: musici maken hun beste werk als ze ongelukkig zijn. Je mag het niet zeggen, maar je zou bijna wensen dat één van zijn dochters onder een auto… Misschien dat dit hem wel nog eens kan inspireren tot het schrijven van een klassieker. Dit materiaal is een artiest van zijn formaat onwaardig.
Eric Clapton
Album: Back HomeMisschien ook iets voor u
Nieuwe dvd’s
.
El Abrazo Partido
(Daniel Burman, 2004 • Paradiso)
~
Unborn but Forgotten (Hayanbang)
(Chang-jae Lim, 2002 • Total Film)
~
The Edukators (Die Fetten Jahre sind Vorbei)
(Hans Weingartner, 2004 • Homescreen)
~
Lees hier onze uitgebreide bioscooprecensie.
The Hillside Strangler
(Chuck Parello, 2004 • Lime Lights)
~
El Abrazo Partido // Unborn but Forgotten // The Edukators // The Hillside Strangler
Jaar: 2024Misschien ook iets voor u
Traditie en modernisme in Guangzhou
‘Neem de uitnodiging aan: het wordt heel bijzonder’, zo luidt de wens op het papiertje in mijn Chinese fortune-cooky die ik weghap in de stijlvolle keuken van het 18e eeuwse landhuis Oud-Amelisweerd bij Utrecht. Op dat moment sta ik op het punt om de foto-expositie van Marco van Duyvendijk te gaan bekijken. Het blijkt een bijzonder project van verstilde en melancholieke foto’s in een idyllische omgeving.
Inspiratie
Het 18e eeuwse landhuis Oud-Amelisweerd met zijn Chinese behangsels vormt de inspiratiebron voor de nieuwste foto’s van Marco van Duyvendijk (1974). Van Duyvendijk is autodidact en sinds een jaar of zes werkzaam als portretfotograaf. Hij fotografeerde onder meer in Roemenië en Mongolië. Sinds anderhalf jaar verkeert Van Duyvendijk in de jaloersmakende omstandigheid het statige landhuis in de bossen bij Utrecht te bewonen en het samen met zijn partner namens het Centraal Museum te beheren. Hij vertoeft – net als 200 jaar geleden Gerard Godard Baron Taets van Amerongen – dagelijks tussen het handgeschilderde behang. Zoals iedereen die het huis bezoekt, geniet hij van het schilderachtige uitzicht op de Kromme Rijn en het groene parklandschap waarin weilanden en wollige bossen van beuken, eiken en paardenkastanjes elkaar afwisselen. Het fraaie park lijkt naadloos over te gaan in het geschilderde landschap binnen. In de 18e eeuw werd er gedweept met natuur; de welgestelden omringden zich zowel buiten als binnen graag met idyllische natuur. De muren van de Oud-Hollandse kamer worden gesierd door linnen behang met een landschap van bospaden, beekjes, ruiters, een dorpje en zijn bewoners. De wanden van de Chinese kamer zijn bedekt met papierbehang met handgeschilderde afbeeldingen van het Kantonese Karstgebergte, drakenbootraces op de Parelrivier en jachtscènes. In de meest oostelijk gelegen Chinese kamer word je omringd door schilderingen van kleurige vogels en bloemen.
Betonnen jungle
In China wordt dit soort behang al eeuwenlang gebruikt als wandversiering in paleizen, en ook in Europa was het lange tijd erg geliefd als wanddecoratie. Vooral in de 18e eeuw werden er door de Verenigde Oost-Indische Compagnie veel ‘baanen geschilderde Papieren voor Behangsels’ op bestelling meegenomen uit China. In Nederland is dergelijk behang – behalve dan in de twee Chinese kamers in Oud-Amelisweerd – nauwelijks nog te vinden.
Van Duyvendijk vatte het plan op om naar de Zuid-Chinese stad Guangzhou – het voormalige Kanton – te reizen waar het behang in de 18e eeuw werd geproduceerd. Hij hoopte in China plekken te kunnen fotograferen die aan de handelspost van de VOC herinneren. Helaas bleken deze niet meer te bestaan. Gedurende zes weken verbleef hij in een appartement temidden van de betonnen jungle van zeven miljoen mensen. Hij doorkruiste de wijken en legde vele kilometers af in de broeierige metropool van beton en asfalt. Rustpunten hierin zijn de weelderige groene parken en de Parelrivier met in de verte het Karstgebergte. Het resultaat van Van Duyvendijks omzwervingen is een verzameling fraaie documentaire foto’s, stadsgezichten, vele portretten en enkele stillevens die – in de bewoording van het Centraal Museum – een spel van overeenkomsten en contrasten vormt met het Chinese behang. De foto’s zijn beslist geen schoolse interpretatie van het behangsel.
Van Duyvendijk fotografeerde in Guangzhou met in gedachten de sfeer van de kamers van Oud-Amelisweerd. Voor de zonnige kamer op het zuiden portretteerde hij mannen die met hun vogeltjes in het park zitten, zoals de oude man die in Mao-pak met gekooide vogeltjes poseert voor een bloeiende struik. Om dichter bij de sfeer van het Chinees behang te komen, reisde Van Duyvendijk naar het dorp Jing Gang ten noorden van Guangzhou, waar de mensen leven van de rijstteelt en waar het dagelijks leven grotendeels nog traditioneel is. Voor de wat donkere, melancholische kamer aan de noordzijde van het landhuis fotografeerde hij oude vrouwen die kaart spelen in de schaduw, een tabaksman die een dutje doet in zijn winkel, tempels met brandende wierook en altaren die in oude huizen zijn opgericht en die herinneringen aan voorouders levend moeten houden. Ook legde hij het leven op en rond het water vast (vissers, twee kinderen die net hebben gezwommen in de Parelrivier en paraplu’s die samen een abstracte compositie vormen). Tropische planten in de parken vormen de achtergrond van ietwat melancholieke portretten. Net als in Mongolië blijkt Van Duyvendijk een voorliefde te hebben voor het portretteren van jongeren – zowel in de parken als in de stad waar ze poseren met computergames, in een amusementshal of tattoo-shop.
Traditie en modernisme
In zijn fotowerk lijkt Van Duyvendijk keer op keer gefascineerd te zijn door de combinatie van eeuwenoude cultuur en moderne invloeden. In het portret van een jonge Chinese vrouw, gehuld in een lichtblauwe hoofdsluier met in de linkerhand een met borduursel afgezette paraplu en in de rechterhand een gsm waarmee ze aan het bellen is, zien we traditie en modernisme samengebald. Hetzelfde geldt voor een verstild beeld van papier, penselen en inkt met rechtsonder in de hoek een sleutelhanger waaraan een smile-poppetje is bevestigd, en voor de foto van twee meisjes die op gymschoenen knielen voor een Boeddhabeeld.
Dagdromen
Landhuis Oud-Amelisweerd is daarmee omgetoverd tot een plek waar het 18e eeuwse en eigentijdse China samenkomen. Je kunt je afvragen hoe de Chinese delegatie uit Guangzhou – die voor de officiële opening was uitgenodigd – het bezoek aan Oud-Amelisweerd heeft beleefd. Misschien hebben ze met wat verbeeldingskracht van achter de hoge ramen van het landhuis een glimp kunnen opvangen van een drakenbootrace op de Kromme Rijn of van een groep jagers in het bos, en waanden ze zich heel even in het 18e eeuwse Kanton.
Iedere zaterdag en zondag vindt er in landhuis Oud-Amelisweerd om 12.30, 14.00 en 15.30 uur een rondleiding plaats. Eerder was werk van Marco Van Duyvendak te zien in Huis Marseille en De Melkweg Galerie in Amsterdam. Recent kocht de Rabobank tien van zijn foto’s aan voor haar kunstcollectie.
De Chinese kamers. Foto's van Marco van Duyvendijk in landhuis Oud-Amelisweerd
Gezien in: Landhuis Oud-Amelisweerd, Koningslaan 9, BunnikNog te zien tot: zondag 25 september 2005
Misschien ook iets voor u
Design en architectuur voor flexibele woonvormen
Museum Hilversum is gehuisvest in het voormalig raadhuis aan de Kerkbrink in het centrum van Hilversum. Aan de achterzijde is in 2004 een aanbouw gerealiseerd naar een ontwerp van architect Hans Ruijssenaars. In deze nieuwe ruimte is momenteel LIVING IN MOTION te zien, een reizende tentoonstelling van het Vitra Design Museum. De tentoonstelling is ingedeeld in vijf blokken: Monteren en Demonteren, Opvouwen en Uitvouwen, Aanpassen, Combineren, Transporteren en Dragen. Met videobeelden, maquettes en ongeveer 130 objecten laat de tentoonstelling zien dat flexibel wonen niet een fenomeen van de laatste tijd is, maar al speelt sinds het ontstaan van de mens.
Flexibiliteit houdt verandering, aanpassing en beweging in. Vanuit biologisch oogpunt zijn dat de belangrijke kenmerken van het leven, vandaar dat de geschiedenis van de flexibele woonvorm teruggaat tot het ontstaan van de mens. Iedereen kent de iglo, een klassiek voorbeeld van een woning die naar behoefte kan worden gemaakt en aangepast. Door de geschiedenis heen heeft de drang om de huiselijke omgeving voor haar bewoners, voor de activiteiten en voor haar omgeving aanpasbaar te maken een enorm aanbod aan variatie en vernieuwingen opgeleverd. Bijna elke grote vormgever heeft ooit het thema ‘flexibel wonen’ uitgewerkt. Binnen deze context hebben bijvoorbeeld traditionele Japanse woningen een enorme invloed gehad op de moderne architectuur. Met hun schuifwanden uit transparant papier ontstaat er een vloeiende overgang tussen verschillende ruimtes en tussen binnen en buiten.
Oud, nieuw en nieuwer
~
Een relatief nieuw voorbeeld van een flexibele woonvorm is de maquette van het Naked House (2000) van de Japanse architect Shigeru Ban. In dit huis staan de losse kamers op wielen, waardoor ze via een speciale hellingbaan de tuin ingerold kunnen worden. Keuken en voorraadkamer zijn afgescheiden met gordijnen. Handig als je even niet gestoord wilt worden. De video en maquette van het Pro/Con Package Housing System van Wes Jones laten een nog niet gerealiseerd ontwerp zien waarin losse containers als mobiele componenten voor woning, magazijn, kantoor of gebedshuis dienen. Dit ontwerp past goed in de maatschappij van tegenwoordig, waarin toenemende individuele mobiliteit en een globaal communicatienetwerk vragen om een flexibele organisatie van huiselijke ruimtes en functies.
Gadgets
~
Flexibel?
De grote variatie aan objecten van verschillende schaalniveaus en culturele afkomst maakt de tentoonstelling tot een boeiend geheel. Doel van de expositie is een uitgebreide reeks mogelijkheden van flexibele woonvormen te presenteren én de bezoeker aan te moedigen persoonlijke oplossingen te vinden. Gedeeltelijk is men in die opzet geslaagd. Helaas mag bijna geen enkel object worden aangeraakt. Daarmee verdwijnt de behoefte te monteren, demonteren, opvouwen, uitvouwen, aanpassen, combineren, transporteren en dragen als sneeuw voor de zon, en blijf je in gedachten bij het lichtgewicht opblaasjack.
LIVING IN MOTION
Gezien in: Museum Hilversum, HilversumNog te zien tot: zondag 23 oktober 2005
Misschien ook iets voor u
Liefdesgeschiedenissen in Macedonië
Frank Giroud, vooral bekend van de door hem geschreven serie De Tien Geboden, is zoals hij al eerder deed een serie begonnen die per album een andere tekenaar kent. Quintett zal, wat de naam al doet vermoeden, uit vijf delen gaan bestaan. Het eerste deel werd getekend door Cyril Bonin, het tweede door Paul Gillon.
Het verhaal van Dora Mars
~
Introductiealbum
In dit eerste album van de Quintett-reeks worden diverse personages geïntroduceerd die we vermoedelijk terug zullen zien in de verdere albums uit deze serie. Elk album kent zijn eigen centrale figuur, en steeds is dat een van de leden van het kleine orkest dat op de legerbasis in Pavlos speelt; het quintett uit de titel. In het verhaal rond Dora ontmoeten we vluchtig de andere leden van het orkest, die in andere albums een grotere rol zullen spelen. Gezamelijke belevenissen van het quintet die we nu van de kant van Dora ervaren, zullen in andere delen van de serie vanuit andere perspectieven beschreven worden.
Plotwendingen
Tekenaar Bonin heeft een realistische stijl, maar wel met een geheel eigen karakter. De gezichten van de personages zijn helaas nogal vreemd getekend, wat ervoor zorgt dat het moeilijk is met ze te sympathiseren. Voor de rest zijn de tekeningen echter zeer goed: de landschappen en gebouwen worden prachtig in beeld gebracht en ook de vliegtuigen zijn een lust voor het oog. Met dank aan de documentatie van Giroud wordt alles zo veel mogelijk historisch correct in beeld gebracht.
Goed begin
Met dit album wordt een goed begin gemaakt voor een eventueel interessante serie. Het is echter wachten op de latere delen om te zien of er ook echt een centrale plot achter zit, of dat het vijfdelige verhaal niet meer dan een verkooptruc is om ons een serie te slijten.
Het verhaal van Alban Meric
~
Extra laag
Een van de attracties van deze serie is dat gebeurtenissen uit een album gevolgen hebben in de andere albums; dit geeft een extra laag aan het verhaal en Giroud weet dit goed uit te buiten. De tekeningen van Gillon zijn in realistische stijl en passen goed bij het verhaal. Pikant detail is dat een aantal tekenaars weigerde dit verhaal te tekenen in verband met de homoseksuele scènes. Maar ondanks het feit dat Gillon geen eerste keus was brengt hij het er zeer goed vanaf. Dankzij de schetsen van Bonin die hij als basis gebruikte voor zijn tekeningen lijken alle personages en omgevingen ook nog op die uit deel 1.
Ontknopingen
Dit verhaal maakt de belofte van deel 1 deels waar, en er worden toespelingen gemaakt op verdergaande plotwendingen in latere delen. Als we de persberichten mogen geloven wordt alles pas verklaard in deel 5. Als dat echter niet het geval is, zijn deel 1 en 2 in ieder geval leuk om als one-shots te lezen: beiden bieden een interessant liefdesverhaal, vol met situaties die vaak anders in elkaar blijken te steken dan je op het eerste gezicht zou denken.
Quintett 1 – Het verhaal van Dora Mars • Frank Giroud en Cyril Bonin • Uitgeverij Dupuis – Impressie(s) • ISBN 90-314-2709-8 • € 6.95
Quintett 2 – Het verhaal van Alban Meric • Frank Giroud en Paul Gillon • Uitgeverij Dupuis – Impressie(s) • ISBN 90-314-2710-1 • € 6,95
Misschien ook iets voor u
Verlangende vrouwen op begrafenissen
Vrouwen versieren. Het is John en Jeremy om niets anders te doen. Zonder uitnodiging lopen ze bruiloften af om vrouwen het hof te maken en ze daarna zo snel mogelijk tussen de lakens te krijgen. John en Jeremy zijn succesvol, zo blijkt uit de eerste scènes van de komedie Wedding Crashers. Gekleed in slechts een onderbroekje ploffen er nogal wat gewillige vrouwen op de matrassen van het duo. Alles lijkt goed te gaan – tót de echte liefde toeslaat.
~
Chemie
Wedding Crashers steunt voor een groot gedeelte op de chemie tussen de twee hoofdpersonen. Beide spelers hebben een vrolijke uitstraling, lijken elkaar de schijnwerpers te gunnen en plezier te hebben in het samenspel. De dialogen zijn echter soms wat houterig. Dobkin heeft er daarbij voor gekozen om elke uitgesproken zin in close-up te filmen. Dat betekent dat hij onwaarschijnlijk veel van instelling verandert. Elk woord, elke kuch of glimlach is in beeld. Deze keuze houdt in, dat het af en toe lijkt of de spelers even moeten inhouden. Na een moment wachten staat de camera weer goed gericht en volgt de uit het hoofd geleerde zin. De chemie tussen Wilson en Vaughn is ruim voldoende, maar de keuze van Dobkin werkt remmend.
Liften
~
Rug
Wedding Crashers zakt af en toe in. Dobkin heeft te weinig keuzes gemaakt en laat de meeste verhaallijnen te lang door- of te vroeg doodlopen, en de kijker in de bioscoopstoel moet dat voor lief nemen. Na twee of drie mindere scènes volgt er meestal weer een goede grap. Wedding Crashers is een zomerse film met twee goed samenspelende acteurs en erg veel vrouwen die het vermaak op de rug zoeken. De film is pretentieloos amusement en scoort al met al een kleine voldoende.
Wedding Crashers
Regie: David DobkinJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Kunstenaar stelt teleur
John Maybury debuteerde in 1999 als regisseur met Love is the Devil, een persoonlijk en intrigerend portret van de controversiële schilder Francis Bacon. Zijn tweede regieproject werd gefinancierd door Section Eight, het productiehuis van Steven Soderbergh en George Clooney. Zo’n achtergrond wekt hoge verwachtingen, maar het resultaat werd een teleurstellend werkje.
~
Triest
De aandacht van het publiek wordt tot die tijd vakkundig vastgehouden door de acteurs en de vormgeving. Net als Polanski dat zo effectief deed in The Pianist, exploiteert Maybury het expressieve gezicht van Adrien Brody, wat de film ten goede komt: de acteur overtuigt met zijn intens droevige blik als een gekwelde ziel. Keira Knightley, Brody’s onvermijdelijke liefdesobject, speelt eveneens een innemende en al even trieste rol. Regisseur Maybury, die er ook een succesvolle carrière als schilder op nahoudt, heeft samen met cameraman Peter Deming (Lost Higwhay, Mulholland Drive) zijn film zeer fraai vormgegeven. Blauwgrijze tinten maken de psychiatrische inrichting smerig en kil, terwijl de toekomstscènes grofkorrelig maar warm weergegeven worden. Bizarre extreme close-ups en geluidseffecten zorgen waar nodig voor een prettig bevreemdend effect. Bovendien versterkt de sfeervolle filmmuziek van Brian Eno de melancholieke toon van de film.
Mager
~
The Jacket
Regie: John MayburyJaar: 2024
Misschien ook iets voor u