Noorderslag is ook wel beroemd/berucht om zijn status als netwerkwalhalla voor iedereen die iets met muziek te maken heeft. Een mooie gelegenheid voor alle partijen dus, om op één avond ver vooruit te kunnen komen in de ‘bizz’.

El Pino

Bitter maar zoet

Een van de beste optredens van de avond komt uit Nieuwegein. En zeg je Nieuwegein, dan zeg je Spinvis, die het plaatsje eigenhandig op de kaart heeft weten te zetten. Erik de Jong heeft zijn bijzondere band weer bij zich, voorzien van xylofoon en harp. Het optreden verloopt van breekbaar klein tot boos rockend, maar alle liedjes worden zeer gekenmerkt door De Jong’s praatzang, die live diepzinnig en samenzweerderig klinkt, alsof hij stilletjes zijn geheimen probeert te delen met het publiek. De dromerige huis-tuin-en-keuken-filmpjes op de achtergrond doen de rest. Betoverend.

Nog meer Nederlandstalige songwritermuziek is te vinden in een ander zaaltje dat is ingericht als huiskamer met banken en schemerlampen. De cabareteske inktzwarte liederen van André Manuel lokken een heel eigen publiek. Het lijken fans van het eerste uur te zijn en ze zijn beschonken, zoals het een bij volmaakte André Manuel show hoort. Ze kramen willekeurige onzin naar de Tukker, waar hij op zijn beurt dan weer uiterst charmant, maar messcherp op reageert. Manuel zet een perfecte show neer: melancholisch, maar luchtig; breekbaar, maar zelfverzekerd; bitter, maar zoet.

De Jeugd van Tegenwoordig & zZz

On-Nederlands slecht

Op deze editie van Noorderslag valt het op dat Amsterdam wel erg goed vertegenwoordigd wordt door uiteenlopende acts. Je zou er bijna achterdochtig van worden. Zo geven de sleazemeesters van zZz een ouderwets goed potje spacerock weg, zoals alleen zij dat kunnen. In de zaal waar ze spelen, de ‘feelies disco’, komen ze jammer genoeg niet zo goed tot hun recht, want het is er niet donker en vies. Het is licht en het ruikt er lekker en dat draagt niet zo bij aan de zZz ervaring maar de show is klasse. De heren Daan van Schinkel en Bjørn Ottenheim mogen hun kunstje nog een keer doen vanavond, maar dan met De Jeugd van Tegenwoordig. Dat kun je gerust een combinatie noemen van de succesvolste bands van het afgelopen jaar. Het trekt hordes nieuwsgierig publiek, maar eigenlijk weet je al wel dat het te mooi is om waar te zijn. De show toont vijf gestoorden die ontsnapt zijn uit het gesticht. Bjørn draait, beroofd van zijn drumstel, gefocussed aan een knopje en blaast eens een rare noot op zijn melodica. Al even autistisch ramt Daan op zijn orgel, af en toe daarin bijgestaan dan wel gesaboteerd door zijn Amsterdamse collegae van de Jeugd. Het orgel zal de show niet overleven omdat de jongens er hun zogenaamde agressie op koelen. Je zit gewoon te kijken naar een stel debielen die de Jeugd van Tegenwoordig nadoen en dat klinkt allemaal niet zo best. On-Nederlands slecht eigenlijk.

Meer dan gewoon

Een ander Amsterdams bandje opereert geheel in de stijl van Green Lizard, onder de naam Skip the Rush. Hun muziek doet lichtelijk denken aan The Mars Volta, maar dan met Bloc Party-eske gitaarpartijen. Is zanger Jaap Warmenhoven gedrogeerd? Hij staat zo te schudden en hij trekt griezelig extatische grimassen. Maakt niet uit, het is gewoon een goed postpunkbandje en helemaal van deze tijd.

About

Meer dan ‘gewoon een goed bandje’ is About. Jong genie Rutger Hoedemakers en Marg van Eenbergen (van Seedling) verrassen met hun onnavolgbare electrobeats en breaks. Zo hysterisch als Zea en zo vrolijk als Voicst krijgt About het publiek met gemak aan het springen en dansen. Je zou het misschien wel mathpop kunnen noemen vanwege de ingewikkelde ritmes. Maar hoe je het ook wilt labelen, About is de ontdekking van Noorderslag en ze zouden wel eens heel groot kunnen gaan worden in Nederland volgend jaar.

Noorderslag wordt feestelijk afgesloten met nog een laatste bijdrage uit de hoofdstad: T-99. Hun blues, rockabilly, gospel en surf spreken een breed publiek aan. Jong en oud staan gebroederlijk door elkaar heen te dansen.

Romantische americana

Ook Rotterdam heeft een aantal juweeltjes afgevaardigd. Er is zelfs een artiest die geen noot speelt of zingt. Rufus K (een HuMobist) leest een column voor. Over muziek, dat dan weer wel. Hij vermaakt een handjevol mensen met zijn verhaal over hoe je een hit schrijft. Samenzweerderig deelt hij mee dat hij een geheimzinnig geheim gaat onthullen, maar na afloop voel je je bekocht. Niks geen geheim onthuld en het was niet eens grappig…

Bij de korte show van Elle Bandita kon er wel goed gelachen worden, maar bij El Pino en the volunteers is de sfeer van een heel andere orde. Van een romantische orde. Voormalig Wiseguy frontman doet tegenwoordig samen met zijn vrijwilligers aan americana, compleet met banjo en accordeon. Het klinkt als de soundtrack van een dromerige Amerikaanse roadmovie. Het is belegen muziek die jaren en jaren teruggrijpt in Amerikaanse folktradities, maar niks nieuws onder de zon? Wel, het is op zijn minst verrassend dat dit genre wordt afgestoft door een stel jonge kerels uit Rotterdam. Sympathiek.

Welnu, als je lekker veel bandjes hebt kunnen bewonderen en stapels visitekaartjes hebt uitgewisseld, zit er eigenlijk nog maar één ding op: de nachtkroegen van Groningen in!

De Popprijs werd op Noorderslag uitgereikt aan Within Temptation. Lees daar hier meer over.

The Chalets

Het tweedaagse Eurosonic wordt altijd aan dat andere Groningse festival, Noorderslag, vast geprogrammeerd en vaak worden beide festivals in één adem genoemd. Maar waar de programmering van de laatste zich uitsluitend richt op Nederlandse bands, haalt Eurosonic zijn bands uit heel Europa, met elk jaar één land in het bijzonder.

Een ware schatkamer

Op deze twintigste editie van het succesvolle Eurosonic festival gaat die speciale aandacht uit naar Duitsland. Zelden stonden er zo veel Duitse bands geprogrammeerd op één festival. Laten we hopen dat dit het startsein is voor een zegetocht van Duitse muziek in Nederland, want het is duidelijk dat hier een ware schatkamer is geopend, waarvan hier slechts een kleine greep. Met The Robocop Kraus uit Neurenberg hadden we al eerder aangenaam kennis mogen maken. Deze band wordt vaak vergeleken met Franz Ferdinand. Wat maar weinig mensen weten is dat ze al veel langer bestaan dan hun Schotse vakbroeders en …beter zijn! Verbazingwekkend is dan ook het kleine formaat van de zaal waar ze geprogrammeerd staan. Het is behoorlijk dringen bij de ingang, maar de volhouders worden beloond met een energieke set, vol slimme powerpop. Voorman Thomas Lang stuitert als een aap en maakt regelmatig uitstapjes het publiek in. Sophisticated en stoer.

Maar je hebt vast nog nooit gehoord van The Gods of Blitz! Deze rockband maakt muziek naar Brits model en in het Engels. En zo zien ze er ook uit. Je zou niet zeggen dat deze stijlvolle jongens uit Kreuzberg komen. Een degelijke, professionele act, maar de Duitse bands die pas echt wat nieuws toevoegen aan het muzieklandschap in Nederland zijn natuurlijk de Duitstalige acts. Neem nou Madsen. Deze gitaarrockband is een perfect voorbeeld van de typische Hamburgsound. De wat? Denk: Tocotronic of Blumfeld, maar dan populairder. Zanger en pretty boy Sebastian Madsen lijkt het boyband stadium te zijn ontgroeid en beschikt over het charisma en de humor van Robbie Williams, al zijn zijn vocale grapjes af en toe wat tenenkrommend. Ze maken speciaal voor de Nederlanders een uitstapje naar de Osdorp Posse en sluiten af met het uitermate hit-fähige Die Perfektion.

Ook Duitstalig en onbekend in Nederland, maar gigantisch populair in hun eigen land is het Berlijnse 2Raumwohnung. Hun beschrijving in het programmaboekje is misleidend. Niks geen ‘onverwachte rijpheid en prachtig gestolde melodieën’, het is meer licht verteerbare funky danspop. Zangeres Inga Humpe is een spice girl op leeftijd. Op het hoogtepunt van het optreden trekt ze het halve publiek het podium op, om samen lekker te dansen op de wijs van het luchtige Sexy Girl.

Maar de koning van de Europese popmuziek is nog altijd Engeland. Dat is goed te merken in het bomvolle Huize Maas op de Groningse Vismarkt. Typisch voorbeeld van Brits aanstormend talent is het rockbandje Sugarplum Fairy. Alleen, ze zijn Zweeds. Dit piepjonge bandje wil vooral heel erg op andere bands lijken. Ze zijn een natuurgetrouwe kopie van Mando Diao, ook uit Zweden afkomstig. Net zulke hippe kapseltjes, net zo Rolling Stones en net zulke ‘foute’ poseurs als hun grote broers. Net zulke goede rockliedjes ook trouwens…

Wel uit Engeland komt Mohair. Ze maken feelgood Britpop die je alle zelfingenomen Britse bands doet vergeten. Wat dat betreft is Mohair één van de beste ontdekkingen op dit festival der ontdekkingen. Gestoken in stijlvolle jarenzeventig-pakken speelt het viertal opgewekt hit na hit. Maar voorman Tom Billington schakelt net zo makkelijk over op ballads, waarbij zijn stemuithalen doen denken aan Travis. Advies: hou het London Calling festival in de gaten! Daar zouden The Kooks trouwens ook wel eens hun opwachting kunnen maken, aangezien ze gewoon lekkere vlotte popmuziek produceren, maar dan met een tropisch tintje in de vorm van reggae en ska. Niks mis mee, dit bandje.

Clor

In Vera staan vervolgens nog een stel Britten die gerust de Band van de eerste dag Eurosonic genoemd mogen worden: Clor. Ze waren al eerder te bewonderen in Amsterdam afgelopen herfst, waar ze een diepe indruk achter lieten. Ook nu verrassen ze Groningen met fantastisch hoekige pop. Het is bijna een verademing dat deze mannen uiterlijk niks lijken op hun eeuwig stijlvolle Britse collegae. Clor brengt een nieuw geluid vol onnavolgbare melodiewendingen en vreemde ritmes. Toch is de muziek uiterst toegankelijk en verleidt ze je tot meeklappen, maar dat blijkt iedere keer zo goed als onmogelijk. Dat de muziek expres zo alle kanten uitzwenkt, zullen sommigen misschien vergezocht vinden, maar na een korte peiling van de reacties uit het publiek blijken de meesten het ingenieus en leuk te vinden om voortdurend gefopt te worden door Clors muziek. Deze band klopt helemaal.

Jaren zeventig-nostalgie

Ghosttrucker

Deze jaren nul van de 21e eeuw kenmerken zich door retronostalgie. Muzikaal wordt er naar hartelust teruggegrepen op de rebelse jaren zestig en de campy jaren tachtig. De jaren negentig zijn nog te vers en de jaren zeventig kennelijk (nog) niet zo hip in muziekland, maar daar lijkt verandering in te gaan komen, getuige de bands Dungen uit Zweden en The Answer uit Ierland. Beide bands beschikken over slungelige langharige types, die anno nu ook wel voor hippies doorgaan. De eerste band grijpt heel duidelijk terug op de progrock van Pink Floyd en Led Zeppelin. Lange epische verhalen worden verteld met gitaar. Weinig zang, maar als er dan toch gezongen wordt, dan wel in het Zweeds. Nostalgisch en mysterieus, tevens omdat je er geen bal van verstaat. The Answer blijkt het Ierse antwoord op The Black Crowes. Een aanstekelijke combinatie van blues, soul en rock. Deze band geeft alles in het optreden en je zou het graag van ze aannemen, ware het niet dat je de liedjes nog niet kan meebrullen. Na afloop lijken ze oprecht verbaasd dat ze zo goed aanslaan bij het Nederlandse publiek.

Blote billen

Ondanks de aanwezigheid van Noorderslag, waren er ook Nederlandse bijdragen op Eurosonic. Het voordeel van Eurosonic is echter dat er meer Nederlandse acts te ontdekken zijn die nog niet zo gearriveerd zijn in dit landje. Noorderslag is toch wat behoudender daarin. Interessant is bijvoorbeeld de all-star band Ghosttrucker, samengesteld uit Caesar, Seesaw, Alamo Race Track en Kopna Kopna. Zulk een grote indruk als die ingrediëntbands afzonderlijk maken, weet Ghosttrucker helaas niet te maken. Het is gewoon een typische Excelsiorband. Niks meer, niks minder.

Propeller

Bekend in Groningen, maar minder in de rest van het land is Propeller. Hun muziek vertoont lichte overeenkomsten met de Rotterdamse postrockband Mono en dat is tactisch, omdat die band momenteel op non-actief staat. Maar op het podium ogen ze wat saai. Ze hadden best hun witte jurken van de promofoto aan mogen laten. Allerminst saai is de performance van Aux Raus. Dit duo maakt militante electro-/cyber-/gabberpunk. Het is aanvankelijk even schrikken hoe zanger Sebastiaan argeloze mannelijke toeschouwers aanklampt, maar het is drie uur ’s nachts en mensen willen nu echt wel loss en dat is precies waar Aux Raus goed in is. Als de zaal eenmaal overstag is, gaan alle remmen los. Drie jongens uit het publiek slaan enthousiast op Sebastiaans blote billen terwijl het stroboscooplicht de onwerkelijkheid van de situatie nog eens benadrukt. Bizar en overrompelend…

Stamphouse en acid

Mede door Aux Raus is het op het afsluitende feestje van Eurosonic goed toeven in Simplon. Ook het Belgische electroduo Nid & Sancy heeft het volk goed aan het dansen. Ze klinken als één of andere hippe electro-dj, maar zien er uit als een punkband als The Kills. Vlammend gaat de zweep over hun aan elkaar getapete toetsen- en knoppen-instrumentarium. En ja hoor, daar komen toch de jaren negentig al stiekem om de hoek kijken, want de show ontaardt in stamphouse en acid die we nog wel kennen van dertien jaar geleden…

In de bovenzaal is ook een interessant elektronisch nostalgiefeestje aan de gang. Kun je je jouw goeie ouwe 8-bit spelcomputer nog herinneren? De artiesten van collectief Micromusic frissen je geheugen op met dansmuziek die ze maken met behulp van 8-bit apparatuur. Een van die artiesten is Covox uit Zweden. Geconcentreerd en bezeten staat hij over de paar vierkante centimeter van zijn gameboy gebogen. Zijn 8-bit beats en bliepjes zijn agressief en opzwepend. Nog lang na het snelste nummer van de set blijft het publiek maar “sneller, sneller!” tegen hem schreeuwen.

Nabeschouwing: op Eurosonic was misschien niet heel vernieuwende of experimentele muziek te bewonderen, maar wel het allerbeste dat de Europese landen momenteel te bieden hebben. En nu maar afwachten wat er van die stortvloed aan import blijft hangen, het komende jaar.