Waarom dan toch een dergelijk bovenschrift, kun je je afvragen. De voornaamste oorzaak is natuurlijk dat dit zodoende als een CD van Samael kan worden gepresenteerd (wat gezien de line-up totaal niet vreemd is). Dit schept natuurlijk bepaalde verwachtingen. Nodeloos te zeggen dat deze niet zijn uitgekomen.

Appels en gothic

Betekent dit nu dat het geen goede CD is? Nee, dat zeker niet, maar zo sterk als bijvoorbeeld zijn voorganger Reign of Light is hij wat mij betreft zeker niet. Nu is het misschien een beetje appels met peren vergelijken om de bombastische, met elektronica doorspekte duistere metal van de band te vergelijken met de sferische, soundscape-achtige electrogothic van het project; maar het is niet zo dat er uit een heel ander vaatje wordt getapt. Het spirituele gedachtengoed en de muzikale ideeën lijken namelijk wel grotendeels behouden, het is slechts de uitvoering die verschilt. Er is ditmaal slechts gekozen voor de elektronica; de stampende drums en gitaren zijn achterwege gebleven.

Nachtkaars

Niet je haar los en al beukend meegevoerd worden in de bombast van de metal, maar langzaam onderuitzakken en wegzweven langs duistere oorden, dat is een beetje het gevoel dat deze plaat mee lijkt te krijgen. Dit resulteert een verzemeling met echte juweeltjes, naast nummers die beter in de doos waren gelaten. Over het algemeen klinkt deze plaat zeker niet verkeerd, maar ook niet zeer opzienbarend voor zijn stijl. Het Samael-geluid is overduidelijk aanwezig, maar toch heeft het niet de overtuigingskracht die voorgaande albums hadden.

Het album begint sterk met de pianogeoriënteerde titelsong, waarna in Universal Soul langzaam maar zeker een duistere sfeer wordt opgebouwd. met een stevig aangedikte beat die de geluiden ondersteunt. Opmerkelijk ook dat dit het enige nummer is waar nog enigszins herkenbaar elektrische gitaren in door lijken te klinken. Zo kabbelt het album nog een eind gestaag door, met uitschieter Sound of Galaxies, waarna vanaf Diamond Drops (we zijn dan net over de helft) het album behoorlijk inzakt. Er komen nog wel wat interessante fragmenten voorbij, maar over het geheel genomen heeft dit deel te weinig eigen karakter. Veel melodielijnen lijken al vaker gebruikt te zijn binnen het genre en hier ontbeert de muziek dus duidelijk de originaliteit.

Ik blijf dus, na herhaaldelijke luisterbeurten, toch een beetje zitten met het gevoel dat deze CD beter niet de naam Samael had kunnen dragen. Ook de tweede CD, gevuld met soundscapes in dezelfde sfeer, kan dit gevoel niet wegnemen. Volgende keer mag de gitaar weer omgehangen worden wat mij betreft.

~

Bombastisch

Maar er is ook ruimte voor rust en fraaie, met precisie gekozen tonen. Bijvoorbeeld de opener Auto Rock, die zich vanaf het begin ontpopt als een bombastisch hoogstandje. Of het spanningsvolle en met zang aangevulde Travel is Dangerous, dat doolt tussen de twee geweldige platen Come On Die Young en Rock Action. Een ander hoogtepunt is het onlangs als EP verschenen Friend of the Night, alwaar een sterke rol voor de zichzelf herhalende piano is weggelegd. De piano komt op meerdere nummers naar voren, maar is nergens zo prominent als op Friend of the Night. In het nummer zingen de vervormde gitaren om de piano heen, waardoor het geheel een extra dimensie krijgt.

Gedreven

Ook het korte Emergency Trap blijft van begin tot eind boeien. Het is het meest cleane nummer van de plaat, maar mede daardoor ook een van de mooiste. Op de achtergrond gebeurt er veel, maar de gitaren, die de aandacht opeisen, lijken zich niet te laten intimideren. Het zegt misschien veel over de Mogwai’s nieuwste. Een vol album, waarop de bandleden aangeven dat ze nog weten hoe ze vroeger klonken, daar lering uit trokken en zich met deze wetenschap ontwikkelden tot iets nieuws. Mr. Beast klinkt buitengewoon hartstochtelijk, gedreven en geïnspireerd en zit vol invloeden vanuit het verleden. Het klinkt als iets dat je na het vlakke Happy Songs for Happy People niet had durven dromen, maar nu toch hebt gekregen.

~

Tapdansende percussionistes

Tilly and the Wall komt met minieme begeleiding uiterst krachtig uit de hoek: een keyboard, een piano, een gitaar, een sporadische drumcomputer en een tapdansende en twee handenklappende percussionistes vormen samen de band en het geluid. Daaroverheen zingen twee tot drie stemmen gelijktijdig, bijvoorbeeld in You and I Misbehaving. De melodische zanglijnen druipen van bijna kinderlijk enthousiasme. Elk nummer heeft een heel eigen gezicht.

Uiterst schoon

Het eerste nummer Fell Down the Stairs is een van de hoogtepunten. Het getapdans, het klappen en de meerstemmigheid komen er allemaal in voor. Maar ook Shake it Out, dat de hierboven genoemde kenmerken niet zo duidelijk bezit, is uiterst schoon. Het nummer klinkt (zoals bijna alles tegenwoordig) als Belle & Sebastian, maar komt, en dat spreekt voor Tilly and the Wall, niet in de buurt van een slappe kopie. A Perfect Fit is ook geweldig, net als de hidden-track en de link naar Madonna in Let it Rain. Deze voorbeelden zijn kenmerkend voor de manier waarop Tilly and the Wall met muziek bezig is. Het album is nergens geforceerd en kent beheersing op de momenten waarop het nodig is. Wild Like Children is een geweldige plaat en gelukkig nu ook in Nederland verkrijgbaar. Eindelijk!

Gelijkenis

Net als diens voorganger is When the Moon Winks duidelijk een voortbrengsel van de Belgische alternatieve scene. De avontuurlijke liedjes met elektronische elementen zorgen voor een speels klankbeeld, dat regelmatig aan de oude Zita Swoon-nummers doet denken. Die gelijkenis heeft ook veel met Eriksson’s herkenbare gitaargeluid te maken. Dit is geen minpunt: de inventieve gitaarpartijen geven het album juist zijn charme. Zo bevat het nummer Shangri-la een ontzettend pakkende riff die, in combinatie met de tegenwoordig populaire discobeat (Franz Ferdinand e.d.), resulteert in het meest hitpotente nummer dat het album rijk is. Ook de discobeat, die vaker aan bod komt in het album, kennen we al van Zita Swoon. De opener Don’t Follow Me doet misschien iets té veel denken aan het bekende disconummer van Eriksson’s vorige band. Ondanks dat we bekend zijn met de gitaar – en discosound, is er op het album When the Moon Winks gelukkig genoeg variatie te vinden. The Boys and the Girls Play Dangerously en The Age of Miracles zijn bijvoorbeeld op ruige rockriffs gebaseerd, terwijl nummers als City Evol I en afsluiter Moon Winks – Past Whatever funkier van aard zijn.

Beefheart

De stem van Eriksson is wat wisselvalliger dan zijn uitstekende gitaarpartijen. Technisch gezien is zijn zang niet altijd beheerst en de emotionele overtuigingskracht – waarover een Stef Kamil Carlens bijvoorbeeld wel beschikt – ontbreekt. Ook de uitspraak van het Engels is niet altijd perfect, maar dat krijgt na verloop van tijd z’n charme. Eriksson beschikt over een stem die diep – en soms zelfs à la Beefheart – kan klinken, zoals in het gekke nummer Old Boys Blues, dat mede door de excentrieke tekst: “I’m Sitting on my Rocking Horse, a Big Cigar in my Mouth” tot een van de meest vermakelijke nummers van de cd gerekend kan worden. Liedjes als deze en het genoemde Shangri-la zorgen ervoor dat When the Moon Winks de middelmaat ontstijgt en dat het album na een aantal luisterbeurten eigenlijk steeds leuker wordt. Hoewel niet altijd even origineel, heeft Eriksson dus een vermakelijke plaat af weten te leveren waarop zijn capaciteiten duidelijk naar voren komen. De nieuwsgierigheid naar de volgende plaat is in ieder geval gewekt.