We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Holland Festival 2009: rust en onrust
/ 0 Reactiesdoor: Mieke Zijlmans, Nikki Dekker, Mieke Zijlmans, Henri Drost, Mariëlla Pichotte0 Sterren.
62ste editie - Deel 1: 6 t/m 16 juni
Misschien ook iets voor u
Het hart wint altijd
Tot voor kort waren er maar dertig bladzijden van Irène Némirovskys Hitte van het bloed bekend. In 2005 is de rest van het manuscript in de nalatenschap van haar dochter teruggevonden. Némirovsky (1903-1942) beschrijft in deze korte roman de innerlijke krachtmeting tussen hoofd en hart.
Hitte van het bloed beschrijft het rustige leven op het Franse platteland in de jaren voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog. De hoofdpersoon is Silvio, een oudere man die na jaren van reizen niets meer wenst dan de eenzame beslotenheid van zijn eigen huis. Vanuit zijn kalme positie neemt Silvio het plattelandsleven waar. De mensen praten er verstandig; zelfs de jeugd zegt boven alles een goed huwelijk en een rustig leven te ambiëren.
Geen trammelant
Ook Colette, de dochter van Silvio’s nicht Hélène, verlangt naar een vredig leven. Zij trouwt en hoopt het gelukkige huwelijk van haar ouders te evenaren. Tot aan dit moment lijkt het verhaal doordrongen van eenvoudig geluk. Maar vermoedens over het minder eenvoudige dat ongezegd blijft, beginnen te rijzen wanneer Silvio zijn verleden oprakelt en vandaaruit mijmert over de menselijke conditie:
Dat is zowel de aankondiging als de kern van de geheimen die naar de oppervlakte borrelen. De plattelandsbewoners weten en zien alles, maar blijven zwijgen omdat ze vooral ‘geen trammelant’ willen. De jeugd van nu – Colette – maar ook van toen – Hélène – blijkt ook een andere, meer onstuimige liefde te kennen. Afgezien van waarnemer Silvio zijn alle ouderen vergeten hoe de hitte van het bloed het leven van de jeugd bepaalt.
Twee vormen van liefde
De jeugd kan niet leren van haar ouders. Zoals iedereen vroeg of laat ondervindt kan het verstand tóch niet op tegen de hitte van het bloed. Wel zou het veel ellende besparen wanneer mensen bij wie het bloed niet meer kolkt, zouden onthouden hoe de irrationaliteit ervan aanvoelde. In Hitte van het bloed heeft Némirovsky twee vormen van geluk en liefde beschreven; de rustige, tevreden vorm, waarvan het verstand het evenwicht goedkeurt; en de hartstochtelijke vorm, waarin het bloed en de liefde de mens alsmaar voortdrijven en waarvan de uitkomst nooit zeker is.
Hitte van het bloed had ook de titel van een bouqetroman kunnen zijn. Neem daarbij de aanprijzing van Oprahs tijdschrift op de omslag en het angstgevoel komt op dat het boek pure kitsch is. Maar al na het lezen van de eerste bladzijde blijkt die angst geen verdere grond te hebben. Némirovsky heeft op een gepassioneerde, maar natuurlijke wijze over het misschien wel meeste belangwekkende literaire thema geschreven: de innerlijke strijd tussen het verstand en de moraal enerzijds, en de stuwende stroom van het hart anderzijds.
Prijs: 16,90
Bladzijden: 121
ISBN: 9789044511994
Misschien ook iets voor u
Einde van de rebellie
.
Het werk van ruim 90 vrouwelijke kunstenaars van over de hele wereld is in het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem bijeen gebracht voor de omvangrijke tentoonstelling Rebelle, Kunst en Feminisme 1969-2009. Deze grote hoeveelheid deelnemers lijkt te suggereren dat vrouw zijn genoeg is om feministische kunst te produceren. Maar zo eenvoudig zal het toch niet zijn?
Dineo Seshee Bopape, Silent Performance (2008)
In de zaal van de seksualiteit is een generatieoverschrijdende tweedeling te zien, waarbij duidelijk wordt dat niet alleen hedendaagse kunstenaars gebruik maken van de kracht van vrouwelijkheid. Zo is het schilderij Erotic Yellow (1973) van Joan Semmel (1932) ondanks de monumentale afmetingen, de expliciete naaktheid van de man en vrouw die de liefde bedrijven en de onnatuurlijke kleuren, buitengewoon intiem en liefdevol. Het werk heeft meer zeggingskracht dan de voortdurend opduikende foto’s van opengesperde en met bloed besmeurde vagina’s en masturberende, graatmagere kunstenaarslijven die met een zekere agressie seksuele vrijheid en recht op genot af lijken te willen dwingen. Juist het aanwenden van mannelijke strategieën lijkt op de lange termijn minder goed te werken, terwijl vrouwelijke aspecten als kwetsbaarheid, intimiteit en nuance veel sterker blijven staan.
En de mannen . . . ?
Joan Semmel, Erotic Yellow (1973)
Mirjam Westen heeft met deze tentoonstelling breed ingezet door kunstenaars bijeen te brengen die zich door het feminisme hebben laten inspireren. Daardoor ontstaat er een duizelingwekkend beeld die heel veel interessante vragen oproept. Zoals bijvoorbeeld naar het eerder genoemde verschil tussen het Westerse en Afrikaanse feminisme. Na het zien van zaal na zaal vrouwenkunst is er echter een nog prangender vraag ontstaan: Hoe heeft het feminisme de onderwerpen en de manier van verbeelden van mannelijke kunstenaars eigenlijk veranderd? Als iemand daar een tentoonstelling over maakt, kom ik zeker weer kijken.
diverse kunstenaars - Rebelle, Kunst en Feminisme 1969-2009
Gezien in: Museum voor Moderne Kunst, ArnhemNog te zien tot: zondag 23 augustus 2009
Misschien ook iets voor u
Een mooi en duister sprookje
.
Aan Alice Liddell en haar zusjes vertelde hij voor het eerst de avonturen van het meisje Alice, dat via een konijnenhol in een ondergrondse wereld terecht komt. Hij zette het verhaal op papier, en Alice’s Adventures in Wonderland en het vervolg Through the Looking Glass and What Alice Found There waren al snel de geliefde basis van veel verfilmingen. Voordat de bekendste bewerking van Disney in 1951 uitkwam, waren de avonturen van Alice tussen 1903 en 1935 al zes keer verfilmd en na de Disney-versie zouden er nog velen volgen.
2010 zal ongetwijfeld opnieuw het jaar van Alice worden, met de release van Tim Burtons verfilming en de verfilming van de game American McGee’s Alice. Tot die tijd kunnen Alicefans zich zoet houden met de dvd release van Jan Švankmajers speelfilmdebuut uit 1988, Nĕco z Alenky (Alice). Voor de gelegenheid sprak Carice van Houten de stem in bij de Nederlandse versie.
Dichterbij nachtmerrie dan droom
~
Alice
Regie: Jan ŠvankmajerJaar: 2024
Distributeur: Twin Pics
Misschien ook iets voor u
Rijke prostituees en sterke vrouwen
/ 0 Reactiesdoor: Arman Avsaroglu0 SterrenDrie jaar na het grote succes van The Queen, over de nasleep van prinses Diana’s dood en de film waarmee Helen Mirren een Oscar verdiende, is regisseur Stephen Frears terug met een heel andere film, over het leven van courtisanes in het begin van de vorige eeuw: Chéri. 8WEEKLY sprak in Amsterdam met Frears over deze film en zijn imposante loopbaan.
Stephen Frears, fotografie: Kris Dewitte
Met Chéri keert Frears enigszins terug naar de wereld van Dangerous Liaisons, de film die zijn grote doorbraak betekende. Michelle Pfeiffer, die ook in die film een belangrijke rol speelde, is in Chéri weer van de partij en Christopher Hampton tekende, net als twintig jaar geleden, voor het scenario. ‘Sinds Chris en ik 20 jaar geleden samenwerkten bij Dangerous Liaisons, zijn we altijd goede vrienden gebleven en spraken we vaak over diverse filmplannen. Toen hij naar me kwam met het idee een film te maken die gebaseerd was op de verhalen van Colette, was ik direct geïnteresseerd.’
In Chéri gaat het om de courtisane (een chique prostituee) Lea de Lonval (Michelle Pfeiffer) die er met de jaren niet jonger op wordt en worstelt met haar ouderdom. Lea lijkt de pensioengerechtigde leeftijd inmiddels te hebben bereikt en is financieel ook onafhankelijk, maar gaat onder druk van een vriendin (Kathy Bates) toch een relatie aan met de veel jongere Chéri (Rupert Friend). De relatie houdt zes jaar stand totdat Chéri gedwongen wordt er uit financiële overwegingen mee te stoppen. Pas dan beseffen Lea en Chéri wat ze voor elkaar hebben betekend.
Geen diepere lagen
Op de set, met cameraman Darius Khondji
‘Voor ik Chéri maakte, was ik nog niet erg bekend met het werk van Colette, maar het scenario sprak me direct aan. Het is een verhaal dat je op verschillende niveaus kunt bekijken en ik vond het idee om een film te maken over rijke prostituees ook erg interessant’. Wat snel duidelijk wordt in het gesprek is dat Frears geen voorstander is van het bespreken van diepere lagen in zijn werk. Vragen over de personages in Chéri of de thematiek van de film wimpelt hij snel af. ‘Dat zou je allemaal aan de scenarioschrijver moeten vragen. Als regisseur is het mijn taak om het scenario dat mij interesseert zo goed mogelijk over te brengen op film. Daarvoor huur ik een team professionals in die ik door en door vertrouw en met wie ik samen tracht het tijdperk van het verhaal goed over te brengen, en trouw te blijven aan het scenario.’
Opvallend genoeg wordt de ironische voice-over van de film ingesproken door Frears zelf. ‘Het was niet mijn originele idee om zelf de vertelstem in te spreken of om überhaupt een verteller in de film te incorpereren. Gaandeweg het proces werd het me echter duidelijk dat de wereld die Colette heeft geschapen zo bizar is dat we een afstandelijke verteller nodig hadden die het geheel wat relativeerde en aan de kijker uitlegde. Toen ik in de studio een opzetje maakte, werd me verteld dat mijn stem erg goed in de film paste en hebben we het maar zo gehouden.’
De gelijkenissen tussen het personage Lea de Lonval en vertolkster Michelle Pfeiffer geven de film een extra dimensie. Pfeiffer, een van de grootste Hollywoodsterren van de jaren ’80 en ’90, is de vijftig inmiddels gepasseerd en moet zich net als Lea zien te handhaven in een wereld waarin uiterlijke schoonheid van immens belang is. Was het in die zin een confronterende rol voor haar? ‘Dat viel reuze mee’, stelt Frears. ‘Natuurlijk is het zo dat er gelijkenissen zijn tussen Lea en Michelle, maar als actrice moet je daar overheen kunnen stappen en in het personage kruipen. Dat deed Michelle uitstekend.’
Sterke vrouwenrollen
Scène uit Chéri
In zijn carriére regisseerde Stephen Frears al zes actrices naar Oscarnominaties. Drie jaar geleden won Helen Mirren zelfs het felbegeerde beeldje voor haar rol in The Queen. Het heeft Frears de status van acteursregisseur opgeleverd. Is het toeval dat hij vooral op actrices een positief effect heeft? ‘Het is inderdaad opvallend dat vooral vrouwen in mijn films zulke goede prestaties neerzetten. Als ik terugredeneer waarom dat zo is, denk ik dat ik me simpelweg meer aangetrokken voel door vrouwelijke personages. Het betekent niet dat ik beter met vrouwen dan met mannen kan werken, maar wel dat in mijn films vrouwen vaak de belangrijkste rol hebben en derhalve ook kunnen uitblinken.’
De loopbaan van Stephen Frears karakteriseert zich door een enorme diversiteit. Frears maakte sociaal-realistische drama’s als My Beautiful Laundrette en Dirty Pretty Things, westerns (The Hi-Lo Country), kostuumdrama’s (Chéri, Dangerous Liaisons), en ook de zeer Amerikaanse mannenfilm High Fidelity (gebaseerd op het boek van Nick Hornby). Is er door deze films heen een rode draad te onderscheiden? ‘Dat zou ik niet zo snel kunnen zeggen. Het is ook niet mijn taak een rode draad te vinden, dat laat ik over aan het publiek en de critici. Mijn onderbewuste interesses zullen best wel meespelen als ik een film maak, maar daar maak ik me niet druk om. Ik probeer gewoon altijd een zo goed mogelijke film te maken.’
Lees hier een recensie van Chéri.
Misschien ook iets voor u
Dichtend wild spotten
/ 0 Reactiesdoor: Dafne Jansen0 SterrenPoetry International vond van 13 tot en met 19 juni voor de veertigste keer plaats in de Rotterdamse Schouwburg. Evenals een groep fans die het festival jaarlijks bezoekt, heeft Poetry een vaste groep klagers die het festival te elitair vindt, of juist niet elitair genoeg. De recidivisten kijken uit naar de keur aan internationale gasten, de querulanten vinden het zonde van hun belastinggeld. Een aantal redenen waarom een avondje Poetry toch altijd de moeite waard is.
Arjen Duinker
De dichters
Op geen enkel ander Nederlands literair festival zie je zoveel verschillende dichters, van verschillende generaties, in verschillende talen, optreden als op Poetry. Sommigen zijn tenenkrommend stijf en onverstaanbaar op het podium, anderen schijnbaar nonchalant en briljant. Wie iemand als Matthew Sweeney eenmaal heeft gezien en gehoord, is meteen ‘hooked’. Het voelt alsof hij Ierse liederen zingt, maar de instrumenten ontbreken en zijn sonore stem is de enige muziek die er te bekennen is. Na afloop van het zaalprogramma lopen de dichters bij Poetry gewoon rond in de foyer, en kun je ze de hand schudden of op een afstandje bewonderen.
De boekenmarkt
In de foyer vind je ook steevast een boekenmarkt. En die is bij Poetry International, in tegenstelling tot andere festivals, altijd goed bezocht. Niet alleen vanwege elders soms erg moeilijk verkrijgbare dichtbundels, maar ook door de aanwezigheid van stapels simpele festivalboekjes (1,50 euro) die ervoor zorgen dat je de gedichten van je favorieten direct mee naar huis kunt nemen. Dit jaar waren er vanwege het jubileum bovendien een aantal bijzondere uitgaven te verkrijgen, waaronder het boek Language in Art/ Taal in Kunst dat naar aanleiding van het onderdeel NewCanvas@Poetry&Art (te zien tijdens het festival in 2004, 2005 en 2006) is samengesteld. Verkrijgbaar in Engelse, Nederlandse of tweetalige uitgave.
Al het andere
Bibliothecaresse van The Itinerant Poetry Library.
Een festival is geen festival zonder randprogramma en op Poetry kun je je, zowel ’s middags als tussen de voorstellingen in de Grote en Kleine zaal door, (laten) vermaken. Er zijn zowel serieuze activiteiten, bijvoorbeeld de presentatie van de poëzievertaalprojecten in Café Floor, als minder serieuze acts zoals het maffe optreden in de foyer: de wild stempelende bibliothecaresse van The Itinerant Poetry Library.
Overigens blijkt dat het resultaat van het vertaalproject Doorfluisteringen een hilarisch gedrocht is geworden, waar auteur Luke Davies met groeiende verbazing en zonder enig teken van herkenning naar luistert; en de bizarre dame achter het bordje ‘Free Poetry Library’ is geen ingehuurde actrice, maar een vrouw met een missie (The Itinerant Poetry Library). Zo is dit festival, ondanks dat de basis al veertig jaar hetzelfde is, toch weer verrassend.
Misschien ook iets voor u
Het boek is toch weer beter
.
In Duitsland is het verhaal van schrijver Theodor Fontane over de jonge heldin Effi Briest een ware klassieker, vergelijkbaar met literaire werken zoals Sense and Sensibilty. Het boek werd dan ook al vier keer eerder verfilmd, onder anderen door Rainer Werner Fassbinder. Nu is het de beurt aan regisseuse Hermine Huntgeburth. Het verhaal is opgewaardeerd met een hedendaagse feministische toon en steracteurs Julia Jentsch (
~
Effi Briest
Regie: Hermine HuntgeburthJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Overbodig en gekunsteld
Regisseur Atom Egoyan lijkt de weg een beetje kwijt te zijn. De Canadees-Armeense filmmaker, die in de jaren negentig uitgroeide tot de lieveling van het internationale arthouse-publiek met films als Exotica en The Sweet Hereafter, levert met Adoration zijn derde tegenvaller in successie af. Meer dan met zijn regie heeft dat te maken met zijn mateloos pretentieuze scenario’s die de kijker onverschillig laten.
~
De echte ouders van Simon zijn beiden jaren terug om het leven gekomen door een auto-ongeluk en sindsdien wordt hij opgevoed door zijn oom. Egoyan wisselt fragmenten uit de realiteit af met hypothethische scènes die zich afspelen in Simons geest, waarin hij zich zijn eigen gezinssituatie voor de geest haalt, voor zijn ouders omkwamen. Wat opvalt aan Adoration is dat de regievisie van Egoyan niet bij zijn eigen scenario past. De film is zeer koel gefilmd, met rustige camerabewegingen en zeer manipulatieve muziek van Mychael Danna, die er overduidelijk op is gericht de kijker emotioneel te beroeren. Die beroering komt echter totaal niet van de grond doordat het verhaal te intellectueel en gekunsteld blijft om mee te leven met de personages, waardoor de kijker zich op den duur gaat irriteren aan de goedkope sentimenten die Egoyan probeert op te wekken.
Irrelevante bijzaken
~
Twaalf jaar geleden maakte Egoyan het meesterlijke The Sweet Hereafter, waarin vorm en inhoud wel vloeiend in elkaar overliepen. Sindsdien is het bergafwaarts gegaan met de talentvolle regisseur en Adoration is in die zin een voorlopig dieptepunt. Hopelijk kan Egoyan in zijn volgende film – Chloe, voor het eerst niet naar een eigen scenario – weer laten zien waar hij toe in staat is. Met Adoration doet hij dat bij lange na niet.
Adoration
Regie: Atom EgoyanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Ook leuk voor hetero’s
.
De voorstelling Bea, polderkoningin mag dan gebaseerd zijn op cultklassieker Priscilla, Queen of the desert, de bezoeker hoeft niet bang te zijn om een slap aftreksel van het origineel voorgeschoteld te krijgen. Hoewel bijna alle spelers nog even in hun rol moeten komen, zit de sfeer er vanaf het begin goed in. Extravagante jurken, onwaarschijnlijke ontmoetingen en vooral heel veel humor: Bea heeft het allemaal.
~
Melige truttigheid
De weg naar Maastricht is dus lang, maar verveelt geen moment. Ydelette en Mark hebben een heerlijke haat-liefde verhouding die volop uitgespeeld wordt en ook Bea is bijzonder komisch in haar liefhebbende, moederlijke truttigheid. Ondanks dat de meligheidfactor hoog ligt – denk bijvoorbeeld aan extreem korte intermezzo’s van afgetrainde mannen met glitterhoedjes die een paar pasjes op Shine van de Toppers uitvoeren – zijn de dialogen zo sterk dat ze het winnen van de pruikenpret. De verwijzingen naar de homoscene zijn natuurlijk niet van de lucht. Zo antwoordt Bea geheel onschuldig, als haar gevraagd wordt hoe het met Tante Koosje is: ‘Tja, ze heeft er gewoon geen kracht meer voor.’
Behalve spetterende dialogen staat de voorstelling ook bol van de muzikale intermezzo’s: zoals de al genoemde spetters die driemaal het woord ‘shine‘ heel bijzonder kunnen maken. Een andere terugkerende figuur is een jogster in een knalroze joggingpak, die altijd een plaatsnaambordje of een wegwijzer bij zich heeft waarop de naam van de stad te lezen staat waar de ‘dames’ nu weer terecht gekomen zijn. Maar er wordt vooral ook heel veel geplaybackt. ‘Foute’ Nederhits als Ademnood, Waarheen Waarvoor?, de Troubadour en vele andere nummers worden gebruikt om situaties te illustreren of ‘optredens’ te verrijken. Mark geeft een werkelijk prachtige imitatie weg van Joke Kruijff in The Phantom of the Opera: gezeten in de cabrio, met een lange blonde pruik, een gazen doek in zijn hand en bijgelucht door zijn moeder met een föhn in haar handen, playbackt hij alsof zijn leven er vanaf hangt. Na de finale van het nummer laat Bea de föhn zakken en zegt droogjes: ‘Nee, dit is het niet.’
Bea Polderkoningin is vooral leuk omdat er niet vanuit wordt gegaan dat mannen in jurken automatisch grappig zijn. Op hun eigen manier laten ze alle kanten van het homozijn zien: de extravagantie en de pret, maar ook discriminatie en onbegrip. Met een lach en een traan, voor jong en oud, voor homo’s en voor hetero’s.
Bea, polderkoningin is nog op 26 juni te zien tijdens het Midzomergrachtfestival in Utrecht en van 3 tot 8 augustus tijdens Gay Pride in Amsterdam.
Theatergroep Troost - Bea, polderkoningin
Artiest: Theatergroep TroostGezien op dinsdag 19 mei 2009 in Theater Diligentia, Den Haag
Misschien ook iets voor u
Ravissante vijftigplusser
Het is slechts weinigen gegeven om er boven de vijftig nog zo ravissant uit te zien als Michelle Pfeiffer. Als je het zo bekijkt, is het geen gek idee van regisseur Stephen Frears om haar te casten als de onweerstaanbare oudere courtisane (een chique prostituee voor rijken en machtigen) Léa in de verfilming van Colettes roman Chéri.
~
Gearrangeerd huwelijk
Madame Peloux (Kathy Bates), een bittere ex-courtisane, vraagt Léa de Lonval of zij zich wil ontfermen over haar negentienjarige zoon Chéri (Rupert Friend). Dat Léa en Chéri een affaire beginnen is voor niemand een verrassing, maar dat ze het zes jaar volhouden had niemand zien aankomen. Dan besluit Madame Peloux dat Chéri moet trouwen met de jonge, rijke Edmée (Felicity Jones). Hoewel Léa doet voorkomen alsof het gearrangeerde huwelijk haar koud laat, hebben de ex-geliefden grote moeite om elkaar te vergeten.
~
Krampachtige typetjes
De film laat echter weinig indruk achter. Aan Michelle Pfeiffer ligt dat niet. Zij staart met door liefdesverdriet geplaagde blik naar de camera zoals alleen de betere actrices dat kunnen. Wel gaat haar vreemde dictie (probeert ze soms Frans te klinken zonder een Frans accent op te zetten?) op den duur irriteren.
Rupert Friend redt zich redelijk als de verwende, verveelde Chéri, maar zijn personage blijft wat oppervlakkig. Je kunt je voorstellen dat Jonathan Rhys Meyers (Matchpoint en Mission: Impossible III) of een jongere Jude Law veel meer van de rol hadden gemaakt.
~
Ernst, kritiek en ironie
Het lijkt wel alsof Frears zich zo op de verbeelding van de weelde en overdaad van het belle époque heeft gestort, dat de inhoud erbij is ingeschoten. De mooie proloog, waarin Frears zelf de voice-over inspreekt, doet even vermoeden dat we de film met een Britse humoristische blik moeten bekijken. Als het verhaal werkelijk van start gaat blijkt de ernst van het liefdesdrama en de verborgen kritiek op het materialisme niet goed samen te gaan met de ironische ondertoon.
Lees hier een interview met regisseur Stephen Frears.
Chéri
Regie: Stephen FrearsJaar: 2024
Misschien ook iets voor u