Ravissante vijftigplusser

De roman speelt zich weliswaar af in Frankrijk, maar aangezien ook de andere acteurs Engelssprekend zijn, is dat geen bezwaar. Dat de cast niet Frans is, doet toch wel afbreuk aan de film. Het kost beduidend meer moeite om je ongeloof opzij te zetten en op te gaan in het verhaal, dat zich afspeelt in de wereld van de courtisanes in het belle époque, het Frankrijk van vlak voor de Eerste Wereldoorlog.

Gearrangeerd huwelijk
Madame Peloux (Kathy Bates), een bittere ex-courtisane, vraagt Léa de Lonval of zij zich wil ontfermen over haar negentienjarige zoon Chéri (Rupert Friend). Dat Léa en Chéri een affaire beginnen is voor niemand een verrassing, maar dat ze het zes jaar volhouden had niemand zien aankomen. Dan besluit Madame Peloux dat Chéri moet trouwen met de jonge, rijke Edmée (Felicity Jones). Hoewel Léa doet voorkomen alsof het gearrangeerde huwelijk haar koud laat, hebben de ex-geliefden grote moeite om elkaar te vergeten.

Zo samengevat is het boek van Colette inhoudelijk een niemendalletje, en dat geldt helaas ook voor de film. Regisseur Frears maakte indruk met The Queen en langer geleden met het eveneens van oorsprong Franse verhaal Dangerous Liaisons. De kostuums en de mise-en-scène zijn in Chéri net zo imposant als in zijn eerdere kostuumfilms. Ook op het camerawerk valt niets aan te merken.

Krampachtige typetjes
De film laat echter weinig indruk achter. Aan Michelle Pfeiffer ligt dat niet. Zij staart met door liefdesverdriet geplaagde blik naar de camera zoals alleen de betere actrices dat kunnen. Wel gaat haar vreemde dictie (probeert ze soms Frans te klinken zonder een Frans accent op te zetten?) op den duur irriteren.

Rupert Friend redt zich redelijk als de verwende, verveelde Chéri, maar zijn personage blijft wat oppervlakkig. Je kunt je voorstellen dat Jonathan Rhys Meyers (Matchpoint en Mission: Impossible III) of een jongere Jude Law veel meer van de rol hadden gemaakt.

Wat zich pas echt wreekt zijn de zwaar overdreven bijrollen. Kathy Bathes, die na elke venijnige opmerking in een schaterbui losbarst is het ergst, maar ook van de andere oude courtisanes worden zulke krampachtig lollig bedoelde typetjes gemaakt dat ze de kijker uit het verhaal trekken.

Ernst, kritiek en ironie
Het lijkt wel alsof Frears zich zo op de verbeelding van de weelde en overdaad van het belle époque heeft gestort, dat de inhoud erbij is ingeschoten. De mooie proloog, waarin Frears zelf de voice-over inspreekt, doet even vermoeden dat we de film met een Britse humoristische blik moeten bekijken. Als het verhaal werkelijk van start gaat blijkt de ernst van het liefdesdrama en de verborgen kritiek op het materialisme niet goed samen te gaan met de ironische ondertoon.

Lees hier een interview met regisseur Stephen Frears.