Dichtend wild spotten
Poetry International vond van 13 tot en met 19 juni voor de veertigste keer plaats in de Rotterdamse Schouwburg. Evenals een groep fans die het festival jaarlijks bezoekt, heeft Poetry een vaste groep klagers die het festival te elitair vindt, of juist niet elitair genoeg. De recidivisten kijken uit naar de keur aan internationale gasten, de querulanten vinden het zonde van hun belastinggeld. Een aantal redenen waarom een avondje Poetry toch altijd de moeite waard is.
Arjen Duinker
De dichters
Op geen enkel ander Nederlands literair festival zie je zoveel verschillende dichters, van verschillende generaties, in verschillende talen, optreden als op Poetry. Sommigen zijn tenenkrommend stijf en onverstaanbaar op het podium, anderen schijnbaar nonchalant en briljant. Wie iemand als Matthew Sweeney eenmaal heeft gezien en gehoord, is meteen ‘hooked’. Het voelt alsof hij Ierse liederen zingt, maar de instrumenten ontbreken en zijn sonore stem is de enige muziek die er te bekennen is. Na afloop van het zaalprogramma lopen de dichters bij Poetry gewoon rond in de foyer, en kun je ze de hand schudden of op een afstandje bewonderen.
De boekenmarkt
In de foyer vind je ook steevast een boekenmarkt. En die is bij Poetry International, in tegenstelling tot andere festivals, altijd goed bezocht. Niet alleen vanwege elders soms erg moeilijk verkrijgbare dichtbundels, maar ook door de aanwezigheid van stapels simpele festivalboekjes (1,50 euro) die ervoor zorgen dat je de gedichten van je favorieten direct mee naar huis kunt nemen. Dit jaar waren er vanwege het jubileum bovendien een aantal bijzondere uitgaven te verkrijgen, waaronder het boek Language in Art/ Taal in Kunst dat naar aanleiding van het onderdeel NewCanvas@Poetry&Art (te zien tijdens het festival in 2004, 2005 en 2006) is samengesteld. Verkrijgbaar in Engelse, Nederlandse of tweetalige uitgave.
Al het andere
Bibliothecaresse van The Itinerant Poetry Library.
Een festival is geen festival zonder randprogramma en op Poetry kun je je, zowel ’s middags als tussen de voorstellingen in de Grote en Kleine zaal door, (laten) vermaken. Er zijn zowel serieuze activiteiten, bijvoorbeeld de presentatie van de poëzievertaalprojecten in Café Floor, als minder serieuze acts zoals het maffe optreden in de foyer: de wild stempelende bibliothecaresse van The Itinerant Poetry Library.
Overigens blijkt dat het resultaat van het vertaalproject Doorfluisteringen een hilarisch gedrocht is geworden, waar auteur Luke Davies met groeiende verbazing en zonder enig teken van herkenning naar luistert; en de bizarre dame achter het bordje ‘Free Poetry Library’ is geen ingehuurde actrice, maar een vrouw met een missie (The Itinerant Poetry Library). Zo is dit festival, ondanks dat de basis al veertig jaar hetzelfde is, toch weer verrassend.
