Wie ooit The Last Resort (2006) van Trentemøller heeft gehoord, weet dat de Deen in staat is om zwoele zomeravonden warmer en ijskoude winternachten killer aan te laten voelen met zijn gedetailleerde, sfeervolle minimal techno. De opvolger Into the Great Wide Yonder (2010) was misschien al een kleine stap in de verkeerde richting, maar is alleszins beter dan wat Trentemøller op Lost laat horen.

Van minimal techno naar electropop
De tracklist laat er geen twijfel over bestaan: liefhebbers die wat betreft sfeer en stijl hoopten op een evenaring van The Last Resort, zullen hun verwachtingen bij moeten stellen. Op zeven van de twaalf nummers werkt Trentemøller samen met bandjes uit de indiepop- en indierockwereld. Trentemøller maakt geen minimal techno meer, maar electropop. Electropop met een duister randje, blijkt bij beluistering.

~

Toch is het niet per se deze omslag die Lost tot een teleurstelling maakt. Op ‘Never Stop Running’ vormen bijvoorbeeld de muziek en de zang van Jonny Pierce (frontman van The Drums) een mooi melancholisch geheel. Ook de samenwerking op ‘Deceive’ met Sune Rose Wagner van de Raveonettes leidt tot een sterk staaltje electropop. Trentemøller laat hiermee zien dat hij een goede producer is die meer kan dan wat luisteraars van hem gewend zijn.

De kwaliteit van de andere featurings is echter ondermaats. Het grootste dieptepunt is de samenwerking met Low op ‘The Dream’, nota bene het openingsnummer. Wat deze track op het album doet is een groot raadsel, omdat het signatuur van Trentemøller volledig afwezig is. Afgezien daarvan is het met afstand het saaiste wat Low in de twintig jaar dat ze bestaan gemaakt heeft.

Gebrek aan eenheid
Zijn die andere nummers waarop Trentemøller het alleen probeert dan wat beter? Nee, ook voor deze tracks geldt helaas dat de kwaliteit sterk uiteenloopt. Het grootste probleem is echter dat er geen eenheid valt te ontdekken. Zo zal ‘Still on Fire’ het erg goed doen op de dansvloer terwijl ‘Morphine’ loom en sfeervol is. Een speciale vermelding verdient ‘Constantinople’ dat een oosters sfeertje heeft, maar te hysterisch is om nog leuk te zijn.

Lost bestaat uit experimenten die soms geslaagd zijn, maar vaak de plank volledig misslaan. Tel daarbij op dat die experimenten als los zand aan elkaar hangen en de enige conclusie is dat Trentemøller inderdaad de weg kwijt is.

Doordat de Machinery-tour veel tijd in beslag nam, duurde het anderhalf jaar voor I_CON tot stand kwam. Frontman Florim bracht zijn 93 mappen met liedjes terug naar een cd van twaalf nummers, afgemixt door Vance Powell. Van gabber bij ‘Witch Doctor’ tot ska bij ‘Down Town’, Afrikaanse ritmes bij ‘Input Source Select’ en het veelvuldig gebruik van de synthesizer; de band beweegt alle kanten op. Ook ‘Refugee’ heeft zo zijn eigen geluid. Het pompende, donkere nummer heeft ge-autotunede zang en zou kunnen gaan over het niet raad weten met het vormgeven van je identiteit. ‘Chopping down the familytree.’

Het van een lang intro voorziene ‘Devil’s Blood’ is al 3FM megahit geweest. Het aan de Black Keys denkende nummer ademt een westernsfeertje. Eighties synthesizer geluidjes en drum luiden het nummer uit. ‘Make Way For The Passenger’ laat weer een ander geluid horen. Een gejaagd ritme door snelle drum en hoge gitaar, waarbij de laatste verandert in sirene. Bijna stilte, getokkel en dan weer het drumritme. Het nummer lijkt uit de bocht te vliegen, maar pakt dan weer het ritme op. Ook dit gaat over identiteit. De verslaafde die eigenlijk een passagier is en zichzelf voorhoudt dat hij nog steeds weet wat hij doet.

De band wil dat elk nummer uniek is en laat dat duidelijk horen. Janne Schra vervult een gastrol bij het ingetogen pianonummer ‘I’ll Take You’ terwijl het op de Airwolf tune van de jaren 80 ge¿nspireerde ‘Down Town’ juist erg springerig is. Het nummer is trouwens uitgekozen voor voetbalgame FIFA 14, naast bijvoorbeeld tracks van bands als Vampire Weekend en Bloc Party. Waar I-Con handelt over dat deel dat men van zich wil laten zien, is wat je bij de Staat hoort, dat wat je krijgt. Zij zijn de rockhelden waarvoor je naar een optreden gaat. Geen ‘I con’ maar iconen. Optredens in onder andere Londen en Duitsland moeten aantonen of de Staat het ook gaat waarmaken in het buitenland.

Live:
17 oktober: Vera, Groningen
28 oktober: de Effenaar, Eindhoven
19 oktober: Gebouw T, Bergen op Zoom

~

Orde in de wanorde
Op On Oni Pond is deze lijn vastgehouden, zonder daarbij afbreuk te doen aan de eigen bizarre stijl. Dit komt het beste tot uiting in het nummer ‘Head on’, een vrolijk en pakkend liedje met een bemoedigende boodschap: ‘hold onto your heart / hold it high above flood waters / hold onto your heart / never let nobody drag it under’, horen we Honus Honus in het terugkerende refrein zingen. Dat geldt ook voor ‘Pyramids’ en ‘Sparks’, liedjes die compacter in elkaar steken en meer structuur hebben. Dat is wat de mannen van Man Man met hun nieuwe verzameling liedjes gedaan hebben: meer orde in de chaos aangebracht. Toch is On Oni Pond een onmiskenbare Man Man-plaat. De ritmes zijn vlot en bevatten een hoog energiegehalte, vaak heb je de neiging om het volume iets op te schroeven en een mal dansje te doen, ‘Born Tight’ illustreert dit goed.

En dan zijn er nog de verrassende wendingen, de hooks in vaktermen, die zo karakteristiek zijn voor Man Man. In bijna elk nummer zijn ze wel aanwezig. Plotseling schiet het in een liedje een kant uit waar je niet op rekende. Zo weet Man Man verwarring te zaaien en hebben ze je waar je ze je graag hebben willen. Eigenlijk is de muziek van Man Man, en dat is evenzeer toepasselijk voor On Oni Pond, geschikt voor avonturiers: je moet het onbekende niet schuwen en je laten benevelen door de chaotische indrukken die je overvallen.