Gestaag zagen aan de poten van de misdaad

Kurt Wallander is een van de populairste hoofdpersonages in het hedendaagse thrillergenre. In mei van dit jaar werd hij door Crimezone, een website over misdaadboeken, zelfs verkozen tot het meest geliefde.

Het is dan ook niet vreemd dat de boekenreeks van Henning Mankell naar het kleine scherm kwam in de vorm van een Zweedse televisieserie. Dit jaar kwam seizoen 3 (onder de titel Volume 5) uit, dat tegelijk het laatste deel in de serie is. In Wallander volgen we Kurt Wallander, een aan alcohol verslaafde rechercheur die tijdens het werk merkt dat hij een jaartje ouder begint te worden. Hij moet verschillende soorten misdaden op zien te lossen, zoals de verdwijning van een gepensioneerde marineofficier, die ook nog eens de schoonvader van zijn dochter Linda blijkt te zijn.

Het opmerkelijkste aan het seizoen is de terugkeer van Linda Wallander. Voorheen werd ze gespeeld door Johanna Sällström, maar de actrice overleed op 13 februari 2007 aan een overdosis slaappillen. Dit was het gevolg van een depressie, die ze opliep toen ze in 2004 in Thailand was voor een vakantie met haar dochter. De twee werden overvallen door een zware zeebeving. Sällström hing tijdens de overstromingen met een arm aan een boom terwijl ze met haar andere haar dochter vasthield. Na haar overdosis besloot schrijver Mankell de reeks over Linda niet af te schrijven. Voor de serie was het gevolg dat Linda in seizoen 2 in het buitenland zou werken. In seizoen 3, dat in tegenstelling tot seizoenen 1 en 2 geen dertien maar zes afleveringen kent, is ze teruggekeerd in de vorm van actrice Charlotta Jonsson.

En Jonsson speelt de rol met verve. Ze heeft een mooie chemie met Krister Henriksson, die weer in de huid is gekropen van vader Kurt. Henriksson weet te overtuigen, ook nu Kurt een wellicht wat breekbaardere kant laat zien dan de kijker tot nu toe gewend is.

Rustig maar gestaag

Wallander is een boeiende misdaadserie met afleveringen die goed in elkaar zitten. Zoals veel Scandinavische series en films, wordt de tijd genomen om een verhaallijn uit te werken – afleveringen zijn bijna korte speelfilms. Kijkers die dol zijn op cliffhangers en snelle plotontwikkelingen, haken daardoor misschien af, maar de serie is de moeite en de lange zit uiteindelijk waard. Verwacht in ieder geval niet ieder moment op het puntje van de stoel te zitten, Wallander moet het meer hebben van de dialogen en een rustige opbouw.